Είμαστε σεξουαλικά απελευθερωμένοι σήμερα;

Το σεξ είναι ένα θέμα που από τα αρχαία ακόμη χρόνια βασάνιζε τους σκεπτόμενους κάθε εποχής κυρίως σε ό,τι αφορά στην απελευθέρωση που σχετικά με αυτό. Πόσο απελευθερωμένοι, όμως, είμαστε σήμερα;

«Δεν υποφέρω να είμαι υποφερτός», λέει ο Παζολίνι, υπονοώντας πως στη σύγχρονη κοινωνική οργάνωση της εποχής του, στη θέση των ταμπού για το σεξ έβαλαν το τέρας της αποδοχής, της ανεκτικότητας και της ομοιομορφίας. Στην αστική Βικτωριανή ηθική χωράνε όλοι με τις φαντασιώσεις εγκλωβισμένες σε προκάτ συσκευασία με διαφημιστικό σλόγκαν και συγχωρητικό λόγο.

Σήμερα, ο λόγος για το σεξ έγινε πλειοψηφικά επιστημονικά και ηθικολογικά αποδεκτός ξορκίζοντας ως καρικατούρες και γραφικές φιγούρες τους ομοφυλόφιλους, κυρίως, αλλά και όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το ρόλο της οικογενειακής σεξουαλικής πρακτικής.

Το σεξ, ενώ είναι ο μέγας απών από την πρακτική των σχέσεων στο μονογαμικό μοντέλο, είναι ταυτόχρονα ο μέγας κριτής της απόδοσης των ρόλων των φύλων. Οι άνδρες καταδικάζονται σε μια ελεγχόμενη απόδοση από τις γυναίκες που δεν θέλουν να συμμετέχουν αλλά να παρακολουθούν το κόψιμο τους νήματος από ασθμαίνοντες αθλητές του σεξ.

Οι παλιοί ήρωες και οι ποθητές θεές

Όλοι πια, άνδρες και γυναίκες, με μορφή ενιαία, αφού και ενδυματολογικά αυτό είναι προαποφασισμένο από τον μεγάλο αδελφό των μίντια, καλούνται να περιγράψουν το σεξ ως μια στερεοτυπική διαδικασία που κανείς δεν χάνει τίποτε αφού το σώμα που έχει αφήσει στο κρεβάτι της ηδονής είναι το αντίγραφο κάποιου ήρωα του σινεμά ή ακόμα χειρότερα, σήμερα, μιας τηλεοπτικής σειράς στραγγισμένης από φαντασία και αισθήματα.

Οι παλιοί ήρωες και οι ποθητές θεές, άπιαστοι και απρόσιτες, στην φανταστική εκδοχή της επιθυμίας, έδωσαν τη θέση τους σε ανοργασμικά μοντέλα που σέρνουν την αφασία τους σε σώματα χωρίς νοητική και συναισθηματική νοημοσύνη. Πλαστικά σώματα από καλογυαλισμένα μακιγιάζ που σε κάνουν πάντα ίδιο χωρίς γκριμάτσα και σπασμό στα ανέκφραστα, πλέον, πρόσωπα που το μόνο που επιδεικνύουν είναι το ακριβό ταγιέρ ή κοστούμι… και έναν λόγο που στη δεύτερη παράγραφο αναγκάζει τον παρατηρητή να αλλάξει απλά τον δίσκο.

Η σεξουαλική ζωή τα τελευταία χρόνια εκτός από την ιδεολογική καταδυνάστευση της αχρωματοψίας, όπου το θήλυ και το άρρεν ορίζονται μόνο με βάση το φαινότυπο και την ανατομική διαφορά, χωρίς να βυθοσκοπούν την άβυσσο της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής και τις άπειρες εκδοχές των πραγματικών και φανταστικών ρόλων που καλείται να παίξει το έλλογο στην ανθρώπινη κωμωδία.

Έχει επίσης, υποστεί μια ανηλεή, μεσαιωνικού τύπου, ανάκριση για το ρόλο της στην κοινωνική ζωή και την υγεία, όπως την ορίζουν τουλάχιστον επιτροπές επιστημόνων. Η σεξουαλική ζωή στο μικροσκόπιο της έρευνας συνδέθηκε με όλα τα πιθανά βιολογικά και ψυχολογικά αίτια. Έγινε επίσης, η ίδια αιτία για άλλα νοσήματα.

Όταν το σεξ γίνεται… εμπόριο

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικής δυσκολίας από φαρμακευτικές εταιρίες και ιατρούς έφερε στο προσκήνιο μια νέα γλώσσα επικοινωνίας που το υποκείμενο από σημαίνον γίνεται σημαινόμενο, μια απλή μετρήσιμη μηχανή απόδοσης. Τα ανατομικά όρια έγιναν βιολογικά και ψυχολογικά διαγνωστικά εργαλεία και καθυπόταξαν τη βαθιά ψυχή του κάθε ανθρώπου σε μια μονοσήμαντη διάσταση που άλλοτε μετριέται με αριθμούς και αποδόσεις και άλλοτε με ψυχομετρικά εργαλεία για μαθητευόμενους μάγους.

Μέσα στο καφκικό κάστρο ο άνθρωπος γίνεται εργαλείο μιας ανθρωποφάγας μηχανής που παρατηρεί, κατασκοπεύει και στο τέλος συνθλίβει στον ωρολογιακό μηχανισμό μιας ανώτερης, σε οργάνωση και μέσα, κάστας, όπου τα αφεντικά της τάξης είναι και αφεντικά της διαμεσολάβησης μας με τον άγνωστο και ποθητόν άλλον για να μην έχουμε τις απρόσμενες καταστάσεις, όπου τα έλλογα μπορεί και να ενωθούν σε μια εκρηκτική νέα διάσταση και από υποταγμένες μονάδες γίνουν σύνολα αμφισβήτησης, άρα επικίνδυνα για τον δημόσιο καθωσπρεπισμό.

Η θέσμιση, κατά Κορνήλιο, της κοινωνικής οργάνωσης απαιτεί, ως ελάχιστο όρο, την πλήρη ιδεολογική και πνευματική αποδοχή των κανόνων που έχουν επιλεχθεί για το κοινό από επιτροπές που ως κύριο έργο έχουν την καθυπόταξη της μονάδας μέσα σε ένα ομοιογενές σύνολο γιατί διαφορετικά οι πυρηνικές διαφορές της ανθρώπινης φύσης θα ήσαν αφορμές για εντάσεις και αιώνιες συγκρούσεις.

Ο νάρκισσος

Η θέσμιση αυτή, όμως, ενώ στην πρόθεση της είναι θεωρητικά τουλάχιστον καλοπροαίρετη, για το καλό της ομάδας της φυλής, του έθνους, της κοινωνίας στη κατάληξη της γίνεται συνήθως εργαλείο χειραγώγησης της ελεύθερης βούλησης από τις συγκροτημένες πλειοψηφίες στις αδύναμες μειοψηφίες.

Η διαφορά οπτικής του θεσμικά οχυρωμένου πλειοψηφικά νάρκισσου πολίτη γίνεται όπλο απίστευτης δύναμης όπου το διαφορετικό θα τερατοποιείται και θα εξολοθρεύεται, θα ασυλοποιείται ή θα διακωμωδείται. Η ιδιώτευση του σεξουαλικού γίνεται επικίνδυνη, ύποπτη και ανώμαλη για τη πλειοψηφική τάξη που θεωρεί αυτονόητο ότι το δικαίωμα στην υποταγή της νομιμοποιητικής δύναμης της ομάδας είναι αυτονόητα πιο υγιές από το ανορίωτο φαντασιακό της μονάδας.

Μέσα σε μια τέτοια συνθλιπτική λογική, όπου ο αριθμός σαν ποσότητα αποτελεί και ποιοτική ανωτερότητα, το σεξουαλικά διαφορετικό γίνεται επικίνδυνο και μη αποδεκτό, πλέον, δαιμονοποιώντας τις υγιείς φαντασιώσεις της μονάδας και πνίγοντας τες στην συνέχεια σε μια θάλασσα εντολών κανόνων και τρόπου ζωής.

Γιατί το σεξ μάς τιμωρεί;

Οι ομιλούντες για το σεξουαλικό, συνήθως σαν αυθεντίες από καθέδρας δικαστές, νομοταγείς και υποταγμένοι στην λογική του κοινού νου που δεν μπορούν να ορίσουν αφού ποιος τελικά μπορεί να ορίσει το μέτρο χωρίς να παρασυρθεί από τον βερμπαλισμό του λόγου που έχει ισχύ αξιώματος από την στιγμή που θα εκφωνηθεί… Είναι πλέον αναγκασμένοι να αυτολογοκριθούν για να γίνουν αποδεκτοί από τα μέσα που έχουν οριστεί σαν αυθεντικοί ερμηνευτές της κοινής γνώμης και του μέσου όρου που χειροκροτεί στο Κολοσσαίο.

Παγιδευμένοι έτσι, οι λογοκριτές του σεξουαλικού ανορίοτου είναι πλέον οι ίδιοι δυνάστες της πανάρχαιας εντολής για επικοινωνία και αυτοαναίρεση του δεσποτικού μας «εγώ» μέσα από την ώσμωση με τον άλλο, που είναι η μόνη φυσική και ανιδιοτελής επιλογή. Τα υγιή όντα αποφασίζουν χωρίς διαμεσολαβητές και κανόνες προαποφασισμένους από τη Φουκωϊκή άποψη.

«Αν το σεξ μάς τιμωρεί είναι γιατί καταδικάστηκε για αιώνες στη σιωπή». Περάσαμε στον αντίποδα όπου το σεξ μας τιμωρεί γιατί το ονομάσαμε, το ξορκίσαμε και το καθυποτάξαμε στα όρια της γλώσσας μας, που δεν είναι πια η σκέψη μας αλλά ο φόβος των άλλων για τα ανθρώπινα πάθη που θα γίνουν εφιάλτες της υποφερτής ανυπόφορης ζωής τους.