Η ρομαντική οπτική της αγάπης έχει την τάση να μετατρέπει οτιδήποτε βαρετό και βαλτωμένο σε όμορφο και συναισθηματικό, ενώ η ρεαλιστική οπτική της αγάπης έχει την τάση να μετατρέπει οτιδήποτε όμορφο και συναισθηματικό σε βαρετό και φυσιολογικό.Το σίγουρο είναι πως η ρομαντική οπτική είναι που δίνει τον περισσότερο πόνο, κατά το τέλος της «παντοτινής» αγάπης (της αγάπης με τον πρίγκιπα). Το φάρμακο που χρησιμοποιούν συχνά, οι αθεράπευτα ρομαντικοί άνθρωποι, μετά από τον χωρισμό, είναι η αναζήτηση ενός καινούριου παντοτινού έρωτα που θα μετατραπεί σε «παντοτινή αγάπη».
Δεν είμαι υπέρ της ρομαντικής ή της ρεαλιστικής οπτικής του έρωτα και της αγάπης. Είμαι υπέρ της εσωτερικής ανάγκης του κάθε ατόμου ξεχωριστά, που τον ωθεί, είτε να βλέπει την αγάπη και τον έρωτα από τη ρεαλιστική οπτική είτε να βλέπει τον έρωτα από τη ρομαντική οπτική.
Δεν είμαι υπέρ της παραμυθένιας και ανέφικτης, παντοτινής αγάπης, αλλά υπέρ της συμβατής αγάπης. Η συμβατή αγάπη μπορεί να είναι παντοτινή, γιατί στηρίζεται σε εξατομικευμένους όρους σύνδεσης συμπεριφορών. Η συμβατή αγάπη είναι η αγάπη που δέχεται τις αλλαγές, δέχεται αμφίδρομα τις αλλαγές των συντρόφων, μεταλλάσσεται, εξελίσσεται.
Πιστεύω στην αυθύπαρκτη συμβατότητα των χαρακτήρων δύο συντρόφων, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν μεγάλες εσωτερικές αλλαγές ή υποχρεώσεις. «Εάν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε», λέει η σοφή λαϊκή ρήση που ερμηνεύει πολύ έξυπνα, μέσα σε μια πρόταση, τη συμβατή και ίσως παντοτινή αγάπη.
Η χειρότερη σχέση στην οποία μπορεί να εγκλωβιστεί ένας άνθρωπος είναι η τοξική σχέση με τον εαυτό του. Η σημαντικότερη σχέση της ζωής σου είναι η σχέση που έχεις με τον εαυτό σου, η σχέση με το εσωτερικό σου παιδί.
Το εσωτερικό παιδί υπάρχει, ζει και συμπεριφέρεται, όπως ένα πραγματικό παιδί. Αναζητά συνεχώς αγάπη, στοργή, φροντίδα και αποδοχή. Δεν γνωρίζει τις λέξεις «μη», «όχι», «πρέπει». Είναι διαισθητικό, σκληρό, άκαμπτο, πεισματάρικο, χαρούμενο, δραστήριο, αποφασιστικό, ονειροπόλο, δημιουργικό, γεμάτο εμπιστοσύνη, αγάπη, προσδοκίες, ελπίδα και αυθεντικότητα. Την ίδια συμπεριφορά έχεις κι εσύ.
Η σχέση του ενήλικα με το εσωτερικό του παιδί μπορεί να μετατραπεί σε εσωτερική σύγκρουση, διαμάχη, πόλεμο ή σε εσωτερική ισορροπία, γαλήνη, αρμονία, ευτυχία. Όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η σύγκρουση, τόσο μεγαλύτερη και η τάση για εθισμούς, ακρότητες, παχυσαρκία. Όσο πιο αρμονική είναι η σχέση του ενήλικα με το εσωτερικό του παιδί, τόσο πιο ισορροπημένη θα είναι η στάση του απέναντι στη ζωή, στις σχέσεις, στις αποφάσεις, στο φαγητό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου