Με λυπεί που στην κοινωνία έχουμε την τάση να ευνουχίζουμε τα παιδιά, να μην τα αφήνουμε να γίνουν αυτόνομα και να κάνουν λάθη. Κι έτσι, βλέπουμε άνδρες και γυναίκες να φτάνουν τα σαράντα και να εξαρτώνται ακόμα από τους γονείς σε βασικά πράγματα.
Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν ανήκουν στους γονείς και δε γεννιούνται για να θρέφουν τη ματαιοδοξία τους. Ούτε τα παιδιά κάποιου είναι τα καλύτερα που υπάρχουν και πρέπει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα.
Ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί γι’ αυτό που θέλει και με τις δικές του δυνάμεις χωρίς να τα περιμένει όλα έτοιμα από τους άλλους. Έτσι, κάποιος μαθαίνει να εκτιμά και να αναγνωρίζει την αξία του αγώνα και με αυτό τον τρόπο θα μάθει να σέβεται περισσότερο και τον κόπο των άλλων.
Η αυτοεκτίμηση που μπορεί να έχουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα υπερβολικά προστατευτικό περιβάλλον μπορεί μεν να υπάρχει αλλά είναι ασταθής, μοιάζει με ένα σπίτι από άχυρα που μόλις ο αέρας φυσήξει, θα καταρρεύσει. Η αυτοεκτίμηση αποκτάται και θεμελιώνεται με κόπο και αγώνα.
Άλλο πράγμα η ελευθερία και άλλο η ασυδοσία. Όταν μιλάμε για ελευθερία στο παιδί, εννοούμε να του δίνουμε το περιθώριο να κάνει τη δική του επιλογή και να έχει και δικαίωμα να κάνει λάθη. Τα λάθη είναι αναφαίρετο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, από αυτά χτίζεται η εμπειρία και η ζωή μας.
Δε χρειάζεται κάποιος να θυσιάζεται για τα παιδιά του. Χρειάζεται να τους χαρίσει τα φτερά της ανεξαρτησίας και το αίσθημα της υπευθυνότητας. Όχι να αδιαφορεί για τις πράξεις του, αλλά να το διδάξει πως πρέπει να σταθούν και στα δικά τους πόδια όταν έρθει εκείνη η στιγμή της ενηλικίωσης για να αναλάβει τα ηνία της ζωής τους. Εννοείται πως οι γονείς στη δύσκολη στιγμή πάντοτε πρέπει να είναι και να βοηθήσουν, αλλά η αυτονομία πρέπει να υπάρξει σε κάποια βασικά πράγματα.
Αφήνοντας τα παιδιά να ζυμωθούν μέσα στη ζωή και μη κόβοντας τα φτερά τους, τους μαθαίνουμε να αγαπούν και να σέβονται τη ζωή, να χαίρονται περισσότερο για όλα αυτά που πετυχαίνουν αφού θα γνωρίζουν ότι έχουν και αυτά αγωνιστεί για να τα κατακτήσουν.
Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν ανήκουν στους γονείς και δε γεννιούνται για να θρέφουν τη ματαιοδοξία τους. Ούτε τα παιδιά κάποιου είναι τα καλύτερα που υπάρχουν και πρέπει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα.
Ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί γι’ αυτό που θέλει και με τις δικές του δυνάμεις χωρίς να τα περιμένει όλα έτοιμα από τους άλλους. Έτσι, κάποιος μαθαίνει να εκτιμά και να αναγνωρίζει την αξία του αγώνα και με αυτό τον τρόπο θα μάθει να σέβεται περισσότερο και τον κόπο των άλλων.
Η αυτοεκτίμηση που μπορεί να έχουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα υπερβολικά προστατευτικό περιβάλλον μπορεί μεν να υπάρχει αλλά είναι ασταθής, μοιάζει με ένα σπίτι από άχυρα που μόλις ο αέρας φυσήξει, θα καταρρεύσει. Η αυτοεκτίμηση αποκτάται και θεμελιώνεται με κόπο και αγώνα.
Άλλο πράγμα η ελευθερία και άλλο η ασυδοσία. Όταν μιλάμε για ελευθερία στο παιδί, εννοούμε να του δίνουμε το περιθώριο να κάνει τη δική του επιλογή και να έχει και δικαίωμα να κάνει λάθη. Τα λάθη είναι αναφαίρετο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, από αυτά χτίζεται η εμπειρία και η ζωή μας.
Δε χρειάζεται κάποιος να θυσιάζεται για τα παιδιά του. Χρειάζεται να τους χαρίσει τα φτερά της ανεξαρτησίας και το αίσθημα της υπευθυνότητας. Όχι να αδιαφορεί για τις πράξεις του, αλλά να το διδάξει πως πρέπει να σταθούν και στα δικά τους πόδια όταν έρθει εκείνη η στιγμή της ενηλικίωσης για να αναλάβει τα ηνία της ζωής τους. Εννοείται πως οι γονείς στη δύσκολη στιγμή πάντοτε πρέπει να είναι και να βοηθήσουν, αλλά η αυτονομία πρέπει να υπάρξει σε κάποια βασικά πράγματα.
Αφήνοντας τα παιδιά να ζυμωθούν μέσα στη ζωή και μη κόβοντας τα φτερά τους, τους μαθαίνουμε να αγαπούν και να σέβονται τη ζωή, να χαίρονται περισσότερο για όλα αυτά που πετυχαίνουν αφού θα γνωρίζουν ότι έχουν και αυτά αγωνιστεί για να τα κατακτήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου