ΑΙΣΧΥΛΟΣ - Ἀγαμέμνων (281-319)

ΚΛ. Ἥφαιστος Ἴδης λαμπρὸν ἐκπέμπων σέλας.
φρυκτὸς δὲ φρυκτὸν δεῦρ᾽ ἀπ᾽ ἀγγάρου πυρὸς
ἔπεμπεν· Ἴδη μὲν πρὸς Ἑρμαῖον λέπας
Λήμνου· μέγαν δὲ πανὸν ἐκ νήσου τρίτον
285 Ἀθῷον αἶπος Ζηνὸς ἐξεδέξατο,
ὑπερτελής τε, πόντον ὥστε νωτίσαι
ἰχθῦς πορευτοῦ λαμπάδος πρὸς ἡδονήν,
πεύκη τὸ χρυσοφεγγές, ὥς τις ἥλιος,
σέλας παραγγείλασα Μακίστου σκοπαῖς·
290 ὁ δ᾽ οὔτι μέλλων οὐδ᾽ ἀφρασμόνως ὕπνῳ
νικώμενος παρῆκεν ἀγγέλου μέρος·
ἑκὰς δὲ φρυκτοῦ φῶς ἐπ᾽ Εὐρίπου ῥοὰς
Μεσσαπίου φύλαξι σημαίνει μολόν.
οἱ δ᾽ ἀντέλαμψαν καὶ παρήγγειλαν πρόσω
295 γραίας ἐρείκης θωμὸν ἅψαντες πυρί.
σθένουσα λαμπὰς δ᾽ οὐδέπω μαυρουμένη,
ὑπερθοροῦσα πεδίον Ἀσωποῦ, δίκην
φαιδρᾶς σελήνης, πρὸς Κιθαιρῶνος λέπας,
ἤγειρεν ἄλλην ἐκδοχὴν πομποῦ πυρός.
300 φάος δὲ τηλέπομπον οὐκ ἠναίνετο
φρουρά, πλέον καίουσα τῶν εἰρημένων,
λίμνην δ᾽ ὑπὲρ Γοργῶπιν ἔσκηψεν φάος,
ὄρος τ᾽ ἐπ᾽ Αἰγίπλαγκτον ἐξικνούμενον
ὤτρυνε θεσμὸν μὴ χατίζεσθαι πυρός.
305 πέμπουσι δ᾽ ἀνδαίοντες ἀφθόνῳ μένει
φλογὸς μέγαν πώγωνα, καὶ Σαρωνικοῦ
πορθμοῦ κάτοπτον πρῶν᾽ ὑπερβάλλειν πρόσω
φλέγουσαν· εἶτ᾽ ἔσκηψεν, εὖτ᾽ ἀφίκετο
Ἀραχναῖον αἶπος, ἀστυγείτονας σκοπάς·
310 κἄπειτ᾽ Ἀτρειδῶν ἐς τόδε σκήπτει στέγος
φάος τόδ᾽ οὐκ ἄπαππον Ἰδαίου πυρός.
τοιοίδε τοί μοι λαμπαδηφόρων νομοί,
ἄλλος παρ᾽ ἄλλου διαδοχαῖς πληρούμενοι·
νικᾷ δ᾽ ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος δραμών.
315 τέκμαρ τοιοῦτον σύμβολόν τε σοὶ λέγω
ἀνδρὸς παραγγείλαντος ἐκ Τροίας ἐμοί.
ΧΟ. θεοῖς μὲν αὖθις, ὦ γύναι, προσεύξομαι.
λόγους δ᾽ ἀκοῦσαι τούσδε κἀποθαυμάσαι
διηνεκῶς θέλοιμ᾽ ἂν ὡς λέγεις πάλιν.

***
ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ
Ο Ήφαιστος! στέλλοντας τρανή λάμψη απ᾽ την Ίδα.
και επανωτές φωτιές αγγαρεμένες
ξεπροβοδούν ίσαμ᾽ εδώ τη φλόγα: η Ίδα
στον κάβο Ερμή της Λήμνου κι από κείθε τρίτη
η άγια τ᾽ Άθου κορφή το φως παραλαβαίνει.
Και ολότρανη, που πάνω απ᾽ του πελάου τη ράχη
να προσπηδήσει της φωτιάς της ταξιδεύτρας
η δύναμη, σα χρυσοφέγγισμα ήλιου η πεύκα
στις βίγλες του Μακίστου αγγάρεψε τη λάμψη.
290 Και κείνος όχι ανάμελος ούδ᾽ απ᾽ τον ύπνο
νικημένος ξαστόχησε το χρέος που είχε.
μα πέρα η φλόγα στου Εύριπου το ρέμα φτάνει
και στου Μεσσάπιου τους σκοπούς τα νέα φέρνει.
και τούτοι αντιφωτούν και τα ξεπροβοδίζουν
πιο μπρος, ανάβοντας ξερά τα ρείκια στοίβες.
Και πάντα ορθή και δίχως ν᾽ αδρανίζει η φλόγα,
τους κάμπους τ᾽ Ασωπού σα μελιχρό φεγγάρι
περνά και στις ψηλές κορφές του Κιθαιρώνα
φωλιά καινούρια η γοργοδρόμα η λάμψη στήνει·
300 και δεν αρνιέται η βίγλα κι απ᾽ το προσταγμένο
πιότερο ανάβοντας πιο πέρα να τη στείλει·
κι η φλόγα δρασκελώντας τη Γοργώπη λίμνη
και πέφτοντας στο Αιγίπλαγκτο μηνάει την τάξη
να μη αμελούνε της φωτιάς· κι ευτύς με ζήλο
γλώσσες φλογών σηκώνουν τέτοιες, που τον κάβο
να ξεπεράσουν του Σαρωνικού του κόλπου·
κι ορμά σαν κεραυνός κι ως εδώ φτάνει η λάμψη
στις βίγλες τις γειτονικές μας του Αραχναίου,
310 ως που σ᾽ αυτές χτυπά των Ατρειδών τις στέγες
το φως, που πρόπαππο έχει τη φωτιά της Ίδας.
Τέτοιους εγώ λαμπαδοφόρων έχω νόμους,
να παίρνει και να δίνει ο ένας με τον άλλο
κι ο πρώτος που έτρεξε νικά κι ο τελευταίος.
Αυτά σου λέω συνθήματα και τα σημάδια
πόχει απ᾽ την Τροία ο άντρας μου στείλει σε μένα.
ΧΟΡΟΣ
Έπειτα πάλι τους θεούς θα ευχαριστήσω,
βασίλισσα, μα τώρ᾽ αυτά που λες τα λόγια
θα ᾽θελ᾽ ακούοντας άπαυτα να μη χορταίνω.