Η μάχη της Καρχεμισίας (605 π.Χ.)

Όταν το 612 π.Χ. η πρωτεύουσα της Ασσυρίας Νινευί κυριεύθηκε από τους Μήδους, Σκύθες, Βαβυλώνιους και τους συμμάχους τους, οι Ασσύριοι μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Χαρράν. Όταν δε κατελήφθη η Χαρράν από την Συμμαχία το 609 π.Χ., μεταφέρθηκε στην Καρχεμισία (μετέπειτα Ευρωπός) της Συρίας στον ποταμό Ευφράτη. Η Αίγυπτος (πρώην υποτελής της Ασσυρίας) συμμάχησε με τον βασιλέα των Ασσυρίων Ασούρ Ουμπαλίτ Β΄ και το 609 π.Χ. βάδισε εναντίον των Βαβυλωνίων.

Ο Αιγυπτιακός στρατός υπό τον Φαραώ Νεχώ Β’ καθυστέρησε στην Μεγιδώ (αρχαία πόλη της σημερινής Παλαιστίνης) από τις δυνάμεις του βασιλέα της Ιουδαίας Ιωσία, όπου στην μάχη που δόθηκε ο Ιωσίας σκοτώθηκε και ο στρατός του ηττήθηκε. Το νεκρό σώμα του παραδόθηκε αμέσως στην Ιερουσαλήμ και θάφτηκε σύμφωνα με τα έθιμα των βασιλέων της Ιουδαίας, κοντά στον τάφο του βασιλέα Δαβίδ. Τελικά Αιγύπτιοι και Ασσύριοι διέσχισαν τον Ευφράτη και πολιόρκησαν την Χαρράν, την οποία όμως δεν κατάφεραν να ανακτήσουν και στην συνέχεια υποχώρησαν στη βορειοδυτική Ασσυρία (σημερινή βορειοανατολική Συρία). Η απώλεια όμως του Ιωσία δεν υπήρξε μάταιη. Οι αντίπαλες δυνάμεις είχαν πολλές απώλειες, οι οποίες θα αποδεικνύονταν καθοριστικής σημασίας στην μάχη κατά των Βαβυλωνίων, οι οποίοι ήδη πολιορκούσαν τους Ασσυρίους στην νέα τους πρωτεύουσα.

Οι αντίπαλοι
Ναβουχοδονόσωρ Β΄ (604-562 π.Χ.)

Υπήρξε δεύτερος βασιλέας της Νεο-Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας, διαδεχόμενος τον πατέρα του Ναβοπολάσσαρ κατά την εκστρατεία εναντίον των Ασσυρίων και κατά την θητεία του το κράτος απέκτησε μέγιστη επιρροή & δύναμη. Διακρίθηκε ως γενναίος στρατηγός, νικώντας τους Αιγυπτίους στην μάχη της Καρχεμισίας (605 π.Χ.). Ανερχόμενος στο θρόνο, συνέχισε τις εκστρατείες προς Δυσμάς, προσαρτώντας την Παλαιστίνη και το 586 π.Χ. κατακτά την Ιερουσαλήμ. Από την άλλη πλευρά, ασκώντας έξυπνη πολιτική φιλίας, παντρεύεται την κόρη Μήδου βασιλέα, εξασφαλίζοντας την ειρήνη στα ανατολικά σύνορα. Όσον αφορά στην εσωτερική πολιτική, έγινε διάσημος για μια σειρά από αρχιτεκτονικά έργα, έκτισε ένα μνημειώδες αμυντικό σύστημα γύρω από τη Βαβυλώνα, ανέγειρε ένα μεγαλόπρεπες ανάκτορο, έκτισε – ανακαίνισε ναούς και κόσμησε κοσμούν την πόλη με πολύτιμα μνημεία. Οι επιγραφές που αφορούν σε αυτόν είναι ως επί το πλείστον αφιερωμένες στα έργα του κατά την ειρηνική περίοδο, σύμφωνα με την παράδοση των Βαβυλωνίων βασιλέων.
Νεχώ Β’_μουσείο Λούβρου

Νεχώ Β΄ (609-697 π.Χ.)

Η βασιλεία του χαρακτηρίσθηκε από έντονη αντιπαλότητα με την Βαβυλώνα για τον έλεγχο της Συρίας και της Παλαιστίνης. Κατά την μάχη της Μεγιδούς, νίκησε τον Ιωσία βασιλιά της Ιουδαίας, αλλά το 605 νικήθηκε στην Καρχεμισία από τον Ναβουχοδονόσωρα Β’ και μετά από αυτήν την ήττα, αναγκάστηκε να παραχωρήσει την Συρία. Όσον αφορά στα έργα του, χάριν σε αυτόν οι Φοίνικες ναυτικοί έκαναν τον περίπλου της Αφρικής και κατέστη δυνατή η σύνδεση του Νείλου με την Ερυθρά θάλασσα.



Η μάχη

Οι ιστορικές πηγές δεν αναφέρουν τους ακριβείς αριθμούς και τις δυνάμεις της σύγκρουσης. Γνωρίζουμε μόνο ότι ένα μέρος των συμμαχικών δυνάμεων της Αιγύπτου σκοτώθηκε στην σύγκρουση με τον Ιωσία στην Μεγιδώ και οι Ασσύριοι ήσαν λιγότεροι (λαμβάνοντας υπόψιν τις απώλειες στην Νινευί και Χαρράν). Οι Βαβυλώνιοι επίσης δεν αναπτύχθηκαν με όλη την στρατιωτική δύναμη στην Καρχεμισία. Γνωρίζουμε επίσης με βεβαιότητα, ότι ο Ναβοπολάσσαρ έστειλε τον υιό του Ναβουχοδονόσορα με «μεγάλο στράτευμα» δυτικά της Χαρράν, προς την τοποθεσία της μάχης.

Ο Βαβυλώνιος βασιλέας συνοδευόταν από τον γιο του σε όλη την εκστρατεία και στο πεδίο της μάχης συνειδητοποίησε την ικανότητα του γιου του ως ηγέτη. Αυτές δε οι ικανότητες θα γινόντουσαν εμφανέστερες κατά την άνοδό του στο θρόνο. Στην Καρχεμισία, ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να στηριχθεί στην αριθμητική υπεροχή, λόγω της άφιξης των Αιγυπτίων και έπρεπε να αναζητήσει άλλους παράγοντες που θα καθόριζαν το αποτέλεσμα της μάχης. Ο πρώτος παράγων ήταν το ηθικό των στρατευμάτων που ήταν σίγουρα υψηλό λόγω των νικών έναντι των Ασσυρίων (οι Ασσύριοι είχαν κυβερνήσει την Βαβυλώνα για μεγάλο χρονικό διάστημα) και τέλος ο δεύτερος και πλέον σημαντικός, ήταν η μισθοφορική σύσταση του Αιγυπτιακού στρατού, γεγονός που προσέδιδε επαγγελματισμό αλλά όχι σθένος – κίνητρα.Πινακίδα_Χρονικό Ναβουχοδονόσορα_Βρεττανικό μουσείο

Η μάχη, όπως περιγράφεται στο «Χρονικό του Ναβουχοδονόσορα» το οποίο τηρείται στο Βρετανικό Μουσείο, αναφέρει ότι ο Ναβουχοδονόσωρ αιφνιδίασε τον εχθρό επιτιθέμενος γρήγορα από δυσμάς: «μετά τη διέλευση του ποταμού Ευφράτη, επιτέθηκε στον Αιγυπτιακό στρατό που ήταν στην Καρχεμισία». Η μάχη ήταν αιματηρή και οι άνδρες του Νεχώ υποχώρησαν πρώτοι και αποσύρθηκαν από το πεδίο. Η βιαστική διαφυγή όμως οδήγησε σε μεγάλη σφαγή, όπως αναφέρεται στο χρονικό: «ο υπόλοιπος Αιγυπτιακός στρατός που είχε δραπετεύσει από την ήττα τόσο γρήγορα δεν έφερε οπλισμό ώστε όταν συνάντησαν τους Βαβυλώνιους στην Χαμάθ νικήθηκαν και πάλι, αλλά αυτή τη φορά με τέτοιο τρόπο που ουδείς επέστρεψε ζωντανός στη χώρα του. Αργότερα, ο Ναβουχοδονόσωρ κατέλαβε ολόκληρη την περιοχή Χαμάθ». Η μάχη της Καρχεμισίας αναφέρεται επίσης και περιγράφεται στην Αγία Γραφή, στο βιβλίο του Ιερεμία.

Αποτέλεσμα

Ο Ναβουχοδονόσωρ, μετά την νίκη στην Καρχεμισία, ανήλθε στο θρόνο και ίδρυσε την αυτοκρατορία που περιελάμβανε την Αίγυπτο, την Περσία, την Παλαιστίνη, την Συρία, την Λυδία (Μικρά Ασία) φθάνοντας μέχρι τον Περσικό κόλπο. Επιπλέον είχε υπό τον έλεγχό του την Μηδία, ως σύζυγος της κόρης του βασιλέα Κυαξάρη ως εγγυητής της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ τους, γεγονός που τον καθιστούσε κυρίαρχο και της Λυδίας. Επί βασιλείας του η Βαβυλωνία υπήρξε πλούσια και διάσημη για τον πολιτισμό και τις επιστήμες. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Βαβυλώνιος βασιλέας δεν υπέταξε τους κατακτημένους λαούς, αλλά άφησε την διακυβέρνηση στους ντόπιους βασιλείς σύμφωνα με τα τοπικά ήθη και έθιμα.