Όποιος κλαίει φαίνεται αδύναμος. Μοιάζει ευάλωτος και εκτεθειμένος. Γι’ αυτό δε θέλει κανείς να τον βλέπει να κλαίει. Είναι μια προσωπική στιγμή που δύσκολα θα επέτρεπε σε κάποιον να τη μοιραστεί μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός φοβάται να ξεδιπλώσει τον εαυτό του και να τον απογυμνώσει σε κάποιον άλλο με αυτό τον τρόπο. Οι άλλοι άνθρωποι τον βλέπουν ως δυνατό, είναι εκείνος που στα δύσκολα θα στηριχτούν, είναι αλύγιστος και στο κάτω-κάτω δεν είναι συναισθηματικός. Πώς μπορεί να κλαίει μπροστά σε άλλους;Είναι όμως έτσι;
Δεν είναι πράγματι συναισθηματικός;
Ποιος είπε ότι οι συναισθηματικοί άνθρωποι είναι αδύναμοι; Γιατί τα συναισθήματα πρέπει να δρουν αρνητικά και να φέρνουν σε αμήχανη θέση, τη στιγμή που ουσιαστικά είναι το κυριότερο πράγμα για να νιώσει κανείς ζωντανός;
Αν κλάψει, θα κλείσει το πρόσωπό του ανάμεσα στις παλάμες, νιώθοντας ντροπή που επιτρέπει σε τέτοιου είδους συναισθηματισμούς να βγουν στην επιφάνεια. Κοκκινίζει και θυμώνει με τον εαυτό του που επέτρεψε στα συναισθήματα αυτά να τον «κατανικήσουν».
Να όμως ένα μυστικό: οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συναισθήματα.
Δεν κρίνουμε όποιον λειτουργεί με το συναίσθημα. Αντιθέτως τον θαυμάζουμε. Πολλά από τα συναισθήματά μας είναι δύσκολο να τα αποδεχτούμε κι έτσι όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να παλεύει με τα πιο ισχυρά του αισθήματα και να κλαίει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφτούμε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυνατός. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο ανθρώπινο –το γεγονός ότι αφήνεται να κλάψει και να ανακουφιστεί από οτιδήποτε τον βαραίνει.
Και πόσο ωραίο είναι να ξέρεις ότι κάποιος θα δεχτεί να κλάψει μπροστά σου, χωρίς να υπάρχει αυτό το τοίχος που συνηθίζουμε να υψώνουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας! Αλλά όμορφα θα νιώσει κι εκείνος ο άνθρωπος που θα τον αγκαλιάσουμε, θα τον στηρίξουμε με ωριμότητα, θα τον αφήσουμε να κλάψει μέχρι να ηρεμήσει κι ύστερα θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να τον δούμε να χαμογελάει.
Όχι, όποιος κλαίει μόνο αδύναμος δεν είναι! Και το κλάμα δεν έχει φύλο. Δεν ταιριάζει στις γυναίκες, ενώ τους άντρες τους αποδυναμώνει. Ο καθένας μπορεί να κλάψει και, ναι, θα είναι ευάλωτος, αλλά μπροστά στα σωστά άτομα δε θα νιώσει αμηχανία, παρά θα αφεθεί και στο τέλος θα ξέρει ότι έχει δίπλα του άτομα που τον νοιάζονται και στα οποία μπορεί να στηριχτεί. Πρόκειται για μια στιγμή που μοιράζονται δυο άτομα και αυτή η στιγμή τους ενώνει. Είναι σαν μια επιβεβαίωση της αποδοχής του ενός από τον άλλοn και μια υπόσχεση στήριξης και ειλικρίνειας.
Τα δάκρυα ξεγυμνώνουν τον πραγματικό σου εαυτό κι αυτός ο εαυτός είναι πανέμορφος!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου