Αν δεν προκαλέσεις όμορφες στιγμές σήμερα, δεν θα έρθουν από μόνες τους κάποτε

Όταν ήμουν παιδάκι, υπήρχε ένα βασικό μότο που έπαιζε σε διάφορες φάσεις της ζωής μου: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω».

Το άκουσα μια το άκουσα δυο, μεγαλώνοντας άρχισα να το πιστεύω και το δοκίμαζα σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Όντως συνειδητοποίησα πως όσα δεν κατάφερα μάλλον δεν τα θέλησα πολύ και η πρόκληση ολοένα ανανεωνόταν, οι δυνάμεις ολοένα δοκιμάζονταν.

Ως άνθρωπος που πραγματικά το έκανε αυτό τελικά στάση ζωής και κοσμοθεωρίας, κατέληξα να ασχολούμαι με χιλιάδες διαφορετικά πράγματα, σε σημείο που κάποιες φορές η μέρα δεν είναι αρκετή με τις 24 ώρες της. Η δημιουργικότητα δεν κουράζει, όταν έχει χωθεί καλά κάτω από την πέτσα σου. Είναι η ψυχανάλυσή σου, η ανανέωσή σου, η ανάγκη σου.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι είμαι η κλασική μαμά που έχει μανία με τους κανόνες, κυρίως εφόσον οι κανόνες με ενοχλούν και με κουράζουν. Αλλά το μότο είναι ένας βασικός κανόνας που πρέπει να ακολουθούν, ειδικά εκεί πάνω που αρχίζει το γνωστό κλαψούρισμα: δεν μπορώ να μαζέψω το δωμάτιό μου, δεν μπορώ να λύσω την άσκηση, δεν μπορώ να ντυθώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ.

Αισθάνομαι ότι από τη στιγμή που θα δεχθώ τη δικαιολογία του κάποτε, του άστο για αύριο, αυτόματα συνωμοτώ εναντίον τους, συναινώ στο να μη μάθουν ποτέ να διεκδικούν, να ονειρεύονται και να παλεύουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Πρόσφατα, στις μπλογκότσαρκές μου ανακάλυψα ένα άρθρο, που μου θύμισε άλλο ένα ρητό, με το οποίο με βομβάρδιζε η μάνα. Φαντάζομαι ότι όλοι το έχετε ακούσει στην παιδική σας καριέρα «μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Αυτό και αν μου την έσπαγε αφάνταστα, ως φανατική οπαδό της αναβλητικότητας όσων θεμάτων βαριόμουν θεαματικά.

Αυτή η τάση λοιπόν έχει αποκτήσει το όνομα the someday syndrome, και πολύ μου άρεσε, ειδικά όταν αναλογίστηκα πόσο πολύ τελικά μας μιμούνται τα παιδιά μας. Το σύνδρομο «θα το κάνω μετά» για να το πούμε ελληνιστί, ξεκινάει από εμάς, το μπαμπά και τη μαμά: άσε βαριέμαι να βάλω πλυντήριο σήμερα, θα το κάνω κάποια στιγμή αύριο, βαριέμαι να πληρώσω το λογαριασμό σήμερα στην ουρά της τράπεζας, θα το κάνω κάποια στιγμή. Ποτέ! (μεταξύ μας τα βαριέμαι όλα αυτά!).

Έτσι και η μικρή μου συχνά μου λέει, όταν δεν της αρέσει το φαγητό «θα το φάω αργότερα καλύτερα», όπου αργότερα βλέπε ποτέ. «Έλα μωρέ, μάμι, θα μαζέψω τις Μπαρμπούλες όλες τακτικά σε λίγο» νομίζω ότι εκεί είναι ακόμα και πολύ τις γουστάρω. Δεν είναι η τάξη που με ενοχλεί, περισσότερο η αναβλητικότητα είναι που κάποιες φορές με απασχολεί, η οποία συνήθως τρυπώνει στα πιο απλά πράγματα, για να εξαπλωθεί παντού.

Οι ευκαιρίες δε μας περιμένουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και αυτός είναι και ο μόνος λόγος που αποφάσισα να αρχίσω να εφαρμόζω τα «παλιομοδίτικα» ρητά της μαμάς στα δικά μου παιδιά, σε κόντρα με τις δικές μου νεωτεριστικές τάσεις.

Κυρίως το κάνω για να μην φτάσει ποτέ η στιγμή που υποτιμώντας τις δυνατότητές τους θα φθάσουν να πιστέψουν ότι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένες ή να αναβάλουν στιγμές ομορφιάς, στιγμές αγάπης, στιγμές ζωής για αύριο, μεθαύριο, τον άλλο μήνα. Στιγμές που συνήθως αν δεν τις προκαλέσεις άμεσα, δεν θα αποφασίσουν να έρθουν από μόνες τους κάποτε. Μάλλον δεν θα έρθουν ποτέ!