φρονέοντι συνετὰ γαρύω· βαθὺς μὲν [στρ. ζ]αἰθὴρ ἀμίαντος· ὕδωρ δὲ πώντου
οὐ σάπεται· εὐφροσύνα δ᾽ ὁ χρυσώς·
ἀνδρὶ δ᾽ οὐ θέμις, πολιὸν π[αρ]έντα
γῆρας, θάλ[εια]ν αὖτις ἀγκομίσσαι [αντ. ζ]
90 ἥβαν. ἀρετᾶ[ς γε μ]ὲν οὐ μινύθει
βροτῶν ἅμα σ[ώμ]ατι φέγγος, ἀλλὰ
Μοῦσά νιν τρ[έφει.] Ἱέρων, σὺ δ᾽ ὄλβου
κάλλιστ᾽ ἐπεδ[είξ]αο θνατοῖς [επωδ. ζ]
ἄνθεα· πράξα[ντι] δ᾽ εὖ
95 οὐ φέρει κώσμ[ον σι]ω-
πά· σὺν δ᾽ ἀλαθ[είᾳ] καλῶν
καὶ μελιγλώσσου τις ὑμνήσει χάριν
Κηΐας ἀηδώνος.
***
Οι φρόνιμοι θα νιώσουνε τα λόγια μου· άχραντα είναιτα ουράνια βάθη· το νερό του πέλαου δε σαπίζει·και το χρυσάφι· τί εύφρανση!Στον άνθρωπο όμως βολετό δεν είναι να ξεφύγειτα γερατειά, και τον ανθό να ξαναβρεί της νιότης·90και μοναχά της αρετής ποτέ δε σβήνει η λάμψημαζί με το θνητό κορμί· τροφή τής δίνει η Μούσα.Του πλούτου εσύ τα πιο λαμπρά στον κόσμο έδειξες άνθη,Ιέρωνα. Η σιωπή δεν πάειγια έναν που καλά έχει πράξει.Και, μαζί με τη λαμπρήστέρεη δόξα σου, θα λένεκαι για τ᾽ αηδονιού τη χάρητου μελίγλωσσου, που η Τζια το ᾽χει γεννήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου