Η ψυχολογία του "αυτά τα γραπτά είναι δικά μου, δεν τα παραδίδω σε άλλα χέρια, προσοχή μη μου τα κλέψουνε", η κρυψίνοια, η νοσηρή επιφυλακτικότητα, η μυστικοπάθεια, η χαζή αντίληψη της μοναδικότητας, η ιδέα της αποκλειστικότητας, ο επαρχιωτισμός, η μόνιμη καχυποψία, ο σχιζοειδής και παρανοειδής ιδεασμός ότι όλοι σε κυνηγούν κακόβουλα, για να σου κλέψουν κάτι πολύτιμο, που μόνο εσύ έχεις, η υπερευαισθησία σε πραγματική ή κατά φαντασία κριτική, η υπερβολική ενασχόληση με αναζήτηση κρυφών κινήτρων στις πράξεις ή τα λεγόμενα των άλλων, η τάση ενός ανθρώπου να θίγεται και να προσβάλλεται εύκολα, η αδυναμία χαλάρωσης και η ετοιμότητα για αντεπίθεση όταν αντιληφθεί μία (συνήθως φανταστική) απειλή, η υπερεπαγρύπνιση με συνεχή κατόπτευση του περιβάλλοντος, η υπερβάλλουσα αντίδραση σε αθώα γεγονότα, ακόμα και η έλλειψη μιας αληθινής αίσθησης του χιούμορ, όλα αυτά βέβαια συνιστούν ένα ψυχιατρικό προφίλ. Το βαθύτερο ψυχιατρικό πρόβλημα αυτής της νοοτροπίας είναι η στειρότητα ιδεών και σκέψεων, η τσιγκουνιά των συναισθημάτων και το μονόχνοτο της κοινωνικής επαφής, το ό,τι το τσερβέλο δεν πηγάζει πολλά και γι αυτό, προσοχή, μη μας πάρουνε κι αυτά τα λίγα που έχουμε, να τα κρατήσουμε ζηλόφθονα για τον εαυτό μας, δίνοντας αγριεμένες μάχες. Στο τέλος βέβαια ο μόνιμος χαμένος είναι ο πάσχων.
Το αντίθετο η τάση να δίνεις, η εκλαΐκευση, η προσφορά, σημαίνει πίστη στον εαυτό σου και στις ικανότητές σου, εμπιστοσύνη στην ανεξάντλητη εφευρετικότητά σου. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του αστείρευτη πηγή καινοτόμου πνεύματος, δεν ενδιαφέρεται ποιοι και πόσοι "πίνουν". Για την ακρίβεια, χαίρεται που προσφέρει και μετά δίνει ακόμη περισσότερα με θεία αφέλεια. Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη του αρχαιοελληνικού πνεύματος, η οποία και έδωσε στον κόσμο χιλιαπλάσια από όσα πήρε.
Όσο το δυνατό περισσότερες γνώσεις, σε όσο το δυνατόν περισσότερο πληθυσμό. Για τον υπογράφοντα δε, ιδανικό του είναι το Πρωσικό δόγμα: "όλα για το καλό του λαού και την δική μου αφάνεια".
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου