Πώς ξέρεις ότι έχεις «πετύχει» στη ζωή σου;

 Αν είσαι ικανοποιημένος με ό,τι έχεις/είσαι/κάνεις στην παρούσα φάση/στιγμή σου, ανεξάρτητα από το τι άλλο επιθυμείς ή τι δεν έχεις. Αυτή η βαθιά αίσθηση γείωσης, ικανοποίησης, σιγουριάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν υπάρουν ενοχές, μετανοήσεις ή το αίσθημα της αδικίας για οτιδήποτε έχει συμβεί, αν και έχεις αναθεωρήσει πολλά.

Έχεις στιγμές που τα χάνεις όλα… ΚΑΙ οπτική, ΚΑΙ σκοπό, ΚΑΙ νόημα, καθώς η θλίψη όλων όσων αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, στον κόσμο τον δυαδικό, σε καταβροχθίζει, ολοκληρωτικά! Αναγκαστικά, γιατί δεν υπάρχουν πια κρυμμένα… Και πάλι όμως αισθάνεσαι στο χαμό σου απόλυτα γειωμένος, αν και αιωρούμενος. Δεν θα επέλεγες την ψευδαίσθηση της άγνοιας. Πονάς και ανοίγουν τα’ αποθέματα της ψυχής σου μέσα από τον πόνο. Αυτό είσαι… Έχεις «πετύχει»!

Όλες οι άλλες «μετρήσεις» είναι άκυρες. Όλες οι λέξεις είναι πλανεύτρες. Όμως, έχεις πετύχει, μη έχοντας τίποτα, μη κρατώντας τίποτα. Αδειάζοντας και ταυτόχρονα γεμίζοντας από τα πάντα. Γιατί, δεν υπάρχουν πια οι διακρίσεις ενός εγώ που φυλάγεται, αμύνεται, στήνεται και προσποιείται. Έχεις αγκαλιάσει τα πάντα και δεν αισθάνεσαι την ανάγκη πια να διαφοροποιηθείς από τίποτα. Ο πόνος δεν σε απειλεί, ο φόβος – ο πιστός σύμμαχος στο ξύπνημά σου – δεν προσπαθεί να σε απαλλάξει, να σε προφυλάξει. Δεν χρειάζεσαι προστασία. Είσαι τα πάντα.

Ο θάνατος σε πλησιάζει συχνά, δεν αποφεύγεις τη ματιά του πια. Ξέρεις ότι δεν αντιτίθεται με τη ζωή, όπως έμαθες να πιστεύεις στο φυσικό πεδίο. Έχεις ταξιδέψει πάρα πολύ ανάμεσα σε γεννήσεις και θανάτους, για να γνωρίζεις ότι η ζωή συνεχίζεται με διαφορετικές οπτικές, διαφορετικά, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μα έξω από τον γραμμικό χρόνο της περιοριστικής θέασης της αυτό-απομόνωσης.

Τι άλλο αναμένεις λοιπόν; Τίποτα και τα πάντα. Κάθε στιγμή είναι αιώνια σημαντική μα και ασήμαντη. Είσαι τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Όλοι και κανένας, την ίδια στιγμή. Άλλοτε εδώ άλλοτε εκεί, κάποτε γνωρίζοντας κάποτε μαθαίνοντας… είσαι ρευστός σαν νερό που κυλάει ανεμπόδιστα και ακλόνητος σαν ατάραχο βουνό την ίδια στιγμή. Συνυπάρχουν όλα… κάποτε προσπαθούσες να τα διαχωρίσεις για να καταλάβεις. Τώρα, η κατανόηση έρχεται μόνη της, αβίαστα, όσο αφήνεσαι και αγκαλιάζεις.

Έχεις «πετύχει» κι ας βλέπει ο κόσμος έναν μπατίρη, άσημο και ασήμαντο, που δεν έχει καταφέρει τίποτα σημαντικό στη ζωή του. Εσύ όμως περικλείεις όλο τον κόσμο μέσα σου, χωρίς το βάρος της κρίσης, της προηγούμενης εποχής.

Κάθε καινούργια μέρα μαζεύεις ξανά όλη την ενέργειά σου για να ξυπνήσεις, να σηκωθείς και να συνεχίσεις να ζεις όσο καλύτερα μπορείς, σε έναν κόσμο που συνεχώς αυτό-αποκαλύπτεται. Κάθε βράδυ, παραδίνεσαι απόλυτα στον ύπνο, με την πιθανότητα να μην επιστρέψεις σε αυτά που ήξερες. Όλο και περισσότερο παιδί, που ανοίγει για πρώτη φορά τα μάτια του, στο άγνωστο, γίνεσαι.

Έχεις «πετύχει»;

Το ιδανικό γυναικείο σώμα και πως άλλαξε μέσα στα χρόνια

Το ιδανικό γυναικείο σώμα και πως άλλαξε μέσα στα χρόνια

 

Πώς μιλάμε στους εφήβους για τον αυνανισμό;

-Πότε ξεκινά ο αυνανισμός;

O αυνανισμός είναι απόλυτα φυσιολογικός. Κορίτσια και αγόρια ξεκινούν συχνά ,στην εφηβεία όμως μερικά παιδιά αρχίζουν νωρίτερα. Το πότε ξεκινά η εφηβεία διαφέρει από παιδί σε παιδί. Στα κορίτσια η έναρξη της εφηβείας σωματικά σηματοδοτείται συνήθως από την έμμηνο ρύση και την αύξηση του στήθους, στα αγόρια βλέπουμε αλλαγές στο σώμα όπως την αύξηση της τριχοφυίας, η αλλαγές στη φωνή του αγοριού. Και βέβαια, καταλαβαίνουμε ότι το παιδί αλλάζει, μεγαλώνει από την συμπεριφορά του. Τα παιδιά γίνονται λίγο πιο αντιδραστικά, ο ρόλος των γονιών αρχίζει να μην παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, δείχνουν μια τάση να μη θέλουν να ακολουθήσουν την οικογένεια στις δραστηριότητές της, ξεκινά μια επαναστατικότητα.

Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πούμε ότι ο αυνανισμός συνδέεται με την εφηβεία αλλά μπορεί να παρατηρηθεί και σε πολύ μικρή ηλικία, υπάρχουν περιπτώσεις όπου παιδιά ακόμα και 3 χρονών αρχίζουν να παίζουν με το σώμα τους, να εξερευνούν και να αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα, βλέποντας την πράξη αυτή σαν παιχνίδι.

 

-Τι πρέπει να κάνουμε όταν καταλάβουμε ότι το παιδί αυνανίζεται;

Πολλοί πιστεύουν ότι ο αυνανισμός είναι  βλαπτικός, λάθος ή και αμαρτία. Αλλά ο αυνανισμός δεν μπορεί να βλάψει κάποιον.

Συνήθως τρίβουν με κάτι μαλακό τα γεννήτρια τους όργανα και δημιουργείται έτσι ένα γαργαλιστικό ,ερεθιστικό συναίσθημα σε όλο το σώμα που γίνεται όλο και πιο έντονο. Όταν κορυφώνεται το συναίσθημα το αγόρι μπορεί να εκσπερματώσει και το κορίτσι να νιώσει ένα δυνατό ερεθισμό σε όλο το σώμα και να νιώσει τον κόλπο της υγρό. Αυτή είναι η πρώτη επαφή με τον οργασμό.

Στα παιδιά λοιπόν που είναι στην έναρξη της εφηβείας μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά. Μπορούμε να μιλήσουμε για τα ανατομικά στοιχεία για το πέος, το αιδοίο, για τη σεξουαλική πράξη ως αποτέλεσμα έλξης και αγάπης δυο ανθρώπων πλέον, μπορούμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μπορούμε να μιλήσουμε και για το τι είναι ο οργασμός. Να πούμε ότι συνήθως οι άνθρωποι έχουν οργασμούς όταν αυνανίζονται ή όταν έχουν σεξουαλική επαφή να πούμε ότι άλλες φορές φτάνουν σε οργασμό άλλες όχι… Όταν εξηγήσουμε έτσι απλά και ήρεμα ένα τέτοιο γεγονός είναι απίθανο να δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί μας.

-Να μιλήσει ο μπαμπάς ή η μαμά;

Καλό είναι να μιλήσει ο γονιός του ίδιου φίλου στο παιδί. Και είναι ευκαιρία  να γίνει και μια γενικότερη συζήτηση για όλες τις αλλαγές στην εφηβεία. Όπως είπαμε κάντε αναφορά στη σεξουαλική επαφή και μη σταθείτε στο γεγονός του αυνανισμού, ότι το παιδί  πιάστηκε στα πράσα για να μην ενοχοποιηθεί ξαφνικά το παιδί σας.

-Κρύβει κινδύνους ο αυνανισμός;

Σίγουρα τα πορνό-Site δημιουργούν σύγχυση στα παιδιά που καταλαβαίνουν ότι αυτά που βλέπουν δεν ανταποκρίνονται στα δεδομένα του δικού του σώματος. Επίσης, διαστρεβλώνουν την εικόνα του αντιθέτου φύλου  γι ’αυτό πρέπει να ενημερώσουμε τα παιδιά για το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

-Μπορεί ο αυνανισμός να γίνει μια παθολογική κατάσταση;

Μπορεί αν γίνεται συνέχεια σε βάση καθημερινή. Σε πολύ μικρές ηλικίες ο γονιός είναι πολύ εύκολο να το καταλάβει τα παιδιά δεν το κάνουν κρυφά, μπορεί να το κάνουν ακόμα και μπροστά σε κόσμο.  Σε μεγαλύτερες ηλικίες καταλαβαίνουμε κάποια σημάδια όπως ας πούμε το ότι ένα παιδί μπορεί να μένει για ώρες στο μπάνιο… Και τι συμβαίνει όταν το παιδί αυνανίζεται συνέχεια; Μπορεί ένα παιδί να αισθάνεται παραμελημένο μπορεί οι γονείς έχοντας τα προβλήματά τους αν μη δίνουν τόση σημασία στα θέματα που το απασχολούν και εκείνο στρέφεται,  κλείνεται στον εαυτό του.

-Μπορεί ο αυνανισμός να γίνει επίμονη συνήθεια στην ενήλικη ζωή;

Ο αυνανισμός γίνεται συνήθεια σε άτομα με δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση τους, όταν υπάρχουν ανατομικές και λειτουργικές διαταραχές καθώς και σε ανθρώπους παραμελημένους και συναισθηματικά στερημένους στην παιδική τους ηλικία. Στην πλειονότητα όμως, υπάρχει ισορροπία μεταξύ αυνανισμού και σεξουαλικών επαφών .

Διαίσθηση: Τι είναι και πότε τη νιώθουμε;

Μια έρευνα Βρετανών επιστημόνων εντόπισε μια περιοχή στον εγκέφαλο που σχετίζεται με αυτό που αποκαλούμε "διαίσθηση". Δεν πρόκειται βέβαια για μελέτη μεταφυσική και παραψυχολογίας, αλλά για την εξέταση περιοχών του εγκεφάλου και των νευροδιαβιβαστών που ρυθμίζουν τα κίνητρα και τη διάθεση, όπως αυτά λειτουργούν με βάση την εκμάθηση από παρελθοντικές εμπειρίες. Το σχετικό άρθρο μας πληροφορεί σχετικά:

 

Βρετανοί επιστήμονες βρήκαν μια μικρή και εξελικτικά αρχαία περιοχή στον εγκέφαλο, όχι μεγαλύτερη από μισό μπιζέλι, που «πυροδοτεί» το ενστικτώδες αίσθημα σε έναν άνθρωπο ότι κάτι κακό πρόκειται να του συμβεί. Η περιοχή, την οποία οι νευροεπιστήμονες αποκαλούν ηνία, πιστεύεται ότι παίζει ρόλο-κλειδί στον τρόπο που οι άνθρωποι προβλέπουν τις άσχημες εμπειρίες και μαθαίνουν από αυτές για να μην τους ξανασυμβούν. Όμως, έπειτα από ένα σημείο, αυτή η θετική όψη του νομίσματος μπορεί να μετατραπεί σε αρνητική.

 

Όσο πιο πιθανό θεωρεί κάποιος ότι θα συμβεί κάτι που φοβάται (άσχετα από το αν όντως συμβεί), τόσο περισσότερο η ηνία ενεργοποιείται. Οι επιστήμονες υποπτεύονται ότι όταν η εν λόγω εγκεφαλική περιοχή υπεραντιδρά, τότε ο άνθρωπος τείνει να κατακλύζεται από έλλειψη κινήτρων και απαισιοδοξία, εστιάζοντας κατά προτίμηση στα αρνητικά πράγματα παρά στα θετικά, γεγονός που διευκολύνει την εμφάνιση κατάθλιψης. Αν αυτό όντως συμβαίνει -κάτι που ήδη ερευνάται- τότε μπορεί να βρεθεί μια νέα θεραπευτική οδός για την κατάθλιψη.

 

Προηγούμενα πειράματα με ζώα είχαν δείξει ότι η ηνία ενεργοποιείται, όταν δυσάρεστα συμβάντα συμβαίνουν ή πρόκειται να συμβούν, ενώ έχει επίσης διαπιστωθεί ότι καταστέλλει τη δράση της ντοπαμίνης, μιας ουσίας που παίζει ζωτικό ρόλο για την ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου και του ψυχισμού. Όμως έως σήμερα είχε αποδειχτεί δύσκολη η μελέτη στους ανθρώπους αυτής της περιοχής, που έχει διάμετρο μικρότερη των τριών χιλιοστών.

 

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Γνωσιακής Νευροεπιστήμης του University College του Λονδίνου, με επικεφαλής τον δρα Τζόναθαν Ρόιζερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC, κατάφεραν για πρώτη φορά να «φωτίσουν» τη λειτουργία της συγκεκριμένης νευρωνικής δομής σε 23 εθελοντές, που υποβλήθηκαν σε λειτουργική μαγνητική εγκεφαλική απεικόνιση (fMRI).

 

Οι εθελοντές παρακολούθησαν μια σειρά από εικόνες και, ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, μερικές εικόνες συνοδεύονταν από τιμωρία (ήπιο ηλεκτροσόκ), άλλες από ανταμοιβή (χρήματα) και οι υπόλοιπες από τίποτε από τα δύο. Αφού οι συμμετέχοντες στο πείραμα είχαν πια μάθει να συσχετίζουν μια εικόνα με ένα μελλοντικό αρνητικό, θετικό ή ουδέτερο ερέθισμα, διαπιστώθηκε ότι κάθε φορά που έβλεπαν την εικόνα που είχε συνδεθεί με το επερχόμενο ηλεκτροσόκ, «άναβε» η περιοχή της ηνίας στον εγκέφαλό τους.

 

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η εν λόγω περιοχή εξελίχτηκε για να βοηθά τα ζώα -και τους ανθρώπους- να μαθαίνουν από τις άσχημες εμπειρίες τους, έτσι ώστε να τις αποφεύγουν έγκαιρα στο μέλλον. Όμως αυτή η αντίδραση, αν είναι υπερβολική, μπορεί να γυρίσει «μπούμερανγκ» και να δημιουργεί υπερβολική ανησυχία, απαισιοδοξία και τελικά κατάθλιψη. Στο μέλλον, η κατάλληλη «χειραγώγηση» της εν λόγω περιοχής, φαρμακευτικά ή με άλλο τρόπο, μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης.

Έχεις καταφέρει το σπουδαιότερο... Αισθάνεσαι όμορφα!

 Αν θα προσπαθείς συνέχεια για κάτι, θα βρεθείς στο τέλος με τουλάχιστον ένα μεγάλο προσόν. Θα είσαι αυτός που δεν λύγισε! Και θα έχεις μάθει να μην λυγίζεις!

Άμα θα πληγωθείς επειδή σου γύρισαν την πλάτη τους όταν το δρόμο σου ακολούθησες, θα έχεις μάθει τούτο: είσαι ζωντανός, γι αυτό και έχεις τέτοια συναισθήματα, και σαν ζωντανό πλάσμα της φύσης, μπορείς να επιλέγεις μεταξύ της αποδοχής τους όποτε γίνεσαι το καλό τους το παιδάκι, και της ευτυχίας σου όποτε το δρόμο το δικό σου τραβάς.

Αν θα καταφέρεις κάτι με αυτά; Χμ! Ποιος νοιάζεται!

Να είσαι σίγουρος, πως αυτοί που θέλουν να σε κατακρίνουν, ότι και να κάνεις, θα σε κατακρίνουν. Άρα, δεν νοιαζόμαστε γι αυτούς! Αυτοί που σε αγαπούν, αν σε αγαπούν, σε αγαπούν για αυτό που είσαι και όχι γι αυτό που θα καταφέρεις.

Οπότε, ανεξάρτητα από το δικό σου αποτέλεσμα, αυτοί, θα είναι δίπλα σου.

Μένει λοιπόν η δικιά σου ψυχή. Όταν εσύ αισθάνεσαι όμορφα που διαβαίνεις το μονοπάτι σου, δεν χρειάζεσαι ούτε την επιβράβευση, ούτε την αποδοχή, ούτε στέμματα και βασίλεια!

Έχεις καταφέρει το σπουδαιότερο. Αισθάνεσαι όμορφα!

Η ΟΥΣΙΑ

Τα πάντα στο Σύμπαν είναι Ενέργεια. Η ίδια Ενέργεια παντού.

Μόνο που «θεωρούμε» (ως άνθρωποι), ασαφή, και πολλές φορές μη αληθινή την καθαρή Ενέργεια του Αόρατου, και αληθινή, την Συμπυκνωμένη συμπαγή Ενέργεια της ύλης, ακριβώς επειδή την βλέπουμε με τα μάτια μας και είναι και χειροπιαστή, μια και τα ίδια τα σώματα μας από αυτήν αποτελούνται. Λογικά λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι και τα σώματα μας, είναι κι αυτά αληθινά...

Στο Αόρατο όμως (που δεν πολυεγκρίνουμε σαν αληθινό), ανήκει και η Σκέψη μας. Αλλά είπαμε, πως Αόρατο και ορατό, είναι αποτελούμενα από το ίδιο υλικό, (την ίδια Ενέργεια), αυτήν που υπάρχει στα πάντα γύρω μας σε αυτόν τον κόσμο (τον υλικό), που βλέπουμε και ζούμε….

Αυτό σημαίνει, (αφού αόρατο και ορατό αποτελείται από την ίδια ενέργεια όπως είπαμε), πως όσο Αληθινά θεωρούμε ότι είναι, (ή ψεύτικα) τα σώματα μας, το ίδιο ισχύει και για όλα όσα ποτέ θα σκεφτούμε (και σκεφτόμαστε), όπως αντίστοιχα είναι το ίδιο Αληθινά (ή και ψεύτικα), και όλα όσα βλέπουμε και ζούμε….

Αν όσα βλέπουμε τα χαρακτηρίζουμε Αληθινά, είναι αληθινά και όλα όσα δεν βλέπουμε, (μα παρ’ όλα αυτά υπάρχουν), τα οποία και σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε κλπ. Τόσο αληθινά για την ακρίβεια, όση η πίστη μας για την Αληθινότητα τους… Από την άλλη, αν τα χαρακτηρίζουμε όσα βλέπουμε (μαζί και τα σώματα μας,) ως ψεύτικα, τότε και ότι σκεφτόμαστε, είναι και αυτό ψεύτικο. Έτσι δεν είναι;

Συμπερασματικά λοιπόν και λογικά, καταλήγουμε στο ότι δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε το ένα με τον ένα τρόπο, (είτε ψεύτικο είτε αληθινό), και το άλλο με τον αντίθετο του, (είτε αληθινό είτε ψεύτικο), ακριβώς επειδή είναι από το ίδιο υλικό.

Ή Αληθινά λοιπόν θα είναι και τα δυό, ή και τα δύο Ψεύτικα. (Παρ’ όλο που προς στιγμή μπερδευόμαστε για το Υλικό τους, εξαιτίας των Νόμων που έχουμε καταλήξει ότι διέπουν το ορατό, και επειδή το Αόρατο δεν δυνάμεθα να το εξετάσουμε με τον ίδιο τρόπο, μια και δεν έχουμε τα κατάλληλα μέσα, ή, επειδή δεν το εξετάζουμε από τη σωστή θέση. Γιατί ακόμα και αν υπάρχουν άλλοι Νόμοι του Αόρατου που το διέπουν, δεν μπορούν να εξεταστούν με τα δεδομένα των εδώ Νόμων, όπως και τελικά καταλήξαμε για τους Νόμους του Ορατού. Καταλήξαμε όμως; Γιατί η Φυσική τα τελευταία χρόνια, πολλές ανατροπές έχει αποδείξει πως υφίσταται…).

Οπότε;
Οπότε κάθε φορά που θα βασιζόμαστε στις σκέψεις μας θεωρώντας τες Αληθινές, θα είμαστε «εγκλωβισμένοι» σε αυτόν (τον υλικό συμπαγή) κόσμο, (και στους Νόμους του), και κάθε φορά που θα απορρίπτουμε ως ψέμα την κάθε μας σκέψη, αυτόματα και ολόκληρος ο κόσμος θα έχει υποστεί ένα είδος κατάρρευσης για μας, γιατί θα μας αποδεικνύεται συνεχώς το πόσο ψεύτικος τελικά είναι...

Βασιζόμαστε λοιπόν στη θεώρηση μας για τον κόσμο μας, από «την γνώμη που έχουμε γι’ αυτόν». (Δανεική όπως αποδεικνύεται όμως γνώση τελικά και όχι ουσιαστική, μια και βασιστήκαμε σε προγενέστερων μελέτες και αποτελέσματα, τα οποία πιστέψαμε πως ισχύουν για μας, και γι’ αυτό βασίσαμε σε αυτά τα δεδομένα της γνώσης, στηρίζοντας, και χτίζοντας τη ζωή μας, όπως και το ποιος είναι ο εαυτός μας).

Αν πιστεύουμε λοιπόν τον κόσμο αυτό ως έχει, υπάρχει για μας, αν όχι, δεν πιστεύουμε σε τίποτα αυτού του κόσμου, και προσανατολιζόμαστε σε κάτι άλλο πιο βαθύ από το φαίνεσται, πιο βαθύ από την ύλη, και πιο βαθύ, ακόμα κι από τις σκέψεις μας. (Που όπως είπαμε είναι ένα και το αυτό, μια και ορατό όπως και αόρατο αποτελούνται από την ίδια Μία Ενέργεια).

Και που πάμε; Σε αυτή την Ενέργεια πάμε. Όμως, μια και δεν είμαστε επιστήμονες να την ψάξουμε σε κανένα εργαστήριο που κάποιος θα μας έχει χρηματοδοτήσει, χρειάζεται, να ψάξουμε κάπου αλλού… Ως γνωστό, οι έρευνες για θέματα που ξεπερνούν κάθε τι γνωστό, προέρχονται από την επιστήμη και τη θρησκεία. Και μια και αποκλείσαμε το γεγονός του να γίνουμε επιστήμονες με διάβασμα, πειραματισμούς, μαθηματικούς κανόνες και πειράματα εργαστηρίων, στρεφόμαστε στη θρησκεία. Ποια θρησκεία όμως; Αυτή που μας δίδαξαν; Όλοι μα όλοι νιώθουμε (κι ας μην το παραδέχεται κανείς θρησκόληπτος «από φόβο»), πως «κάτι δεν πάει καλά με τη θρησκεία», μια και αντί η κατήχηση αυτή να μας γαληνεύει, μας κάνει να αισθανόμαστε περιορισμένοι, κολλημένοι, φυλακισμένοι… (Ειδικά αν μέσα μας κάτι αισθανόμαστε βαθιά πως «έχει γεννηθεί ελεύθερο», και δεν μπορεί να το περιορίσει τίποτα….)

Γιατί άλλωστε τι είναι η θρησκεία; Ή μάλλον, πως γεννήθηκε μια θρησκεία; Με την αναζήτηση της Ενέργειας που βρίσκεται παντού, που και οι ίδιοι βρισκόμαστε μέσα της, την οποία ονομάσαμε Θεό. Αν όμως βρίσκεται παντού αυτή η Ενέργεια, και είμαστε μέσα της, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και μέσα σε μας;;;

Στρεφόμαστε λοιπόν που αλλού; Εδώ, μέσα σε μας… Πέρα από τον υλικό κόσμο, πέρα από το γνωστό, πέρα από τα συναισθήματα, πέρα από τη σκέψη. Πέρα, από όλα….

Γιατί ακριβώς όταν απορρίψουμε τα πάντα, είναι δυνατόν να μπορέσει να μας γίνει γνωστό. (Γιατί τώρα γνωστό για μας, είναι όλο το περιεχόμενο των σκέψεων μας, όπως και ο εξωτερικός κόσμος των φαινομένων στον οποίο και ζούμε, και γι’ αυτό και αδυνατεί να μας γίνει γνωστό οτιδήποτε πέραν).

Και μας γίνεται γνωστό, μόνο Ατομικά. Μέσα βαθιά στην ύπαρξη μας. Και όχι επειδή κάποιος μας το είπε.

Τι μένει λοιπόν απορρίπτοντας όλο το γνωστό;
Αρχικά ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό που προκαλεί τρόμο…
Βαθύ σκοτάδι παντού. Καμία αναγνώριση.
Όμως, κάτι υπάρχει….υπάρχει, και γίνεται αισθητό…
Η προσοχή σε αυτό παραμένει, και «μεταμορφώνεται» σε κάτι άλλο….
Μεταμορφώνεται……σε Σιωπή. Η αναγνώριση μιας πρωτοφανής σιωπής άνευ προηγουμένου…
Κι ένα βούλιαγμα…. στη συνέχεια…
Μετά από όλα αυτά, (κι ενώ συνακολουθείται η απόρριψη των πάντων), παραμένει μία μοναδική αίσθηση…
Μία αίσθηση βαθιά Υπαρξιακή...
Αίσθηση Διεύρυνσης, Ανοίγματος, Ηρεμίας, Ησυχίας, Ελευθερίας…
Μια αίσθηση, στην οποία τα πάντα ησυχάζουν, γαληνεύουν…..
Μια γαλήνια αίσθηση Παρουσίας...
Δικιά μας Παρουσίας….
Συνοδευόμενη, με ένα έμφυτο, βαθύ αίσθημα….. Ασφάλειας!
Που καταλήγει, στην ομορφότερη Αγκαλιά που είχαμε ποτέ….

Όταν, (σε αυτήν την κατάσταση), τραβήξει «κάτι» την προσοχή μας, δεν είναι η σκέψη αυτή που θα ανταποκριθεί, (μια και έχουμε εισχωρήσει πέραν της σκέψης, πέραν του γνωστού), αλλά κάτι άλλο…

Αυτό το κάτι άλλο, είναι η Επίγνωση. Η Επίγνωση είναι που ανταποκρίνεται Άμεσα και Ακαριαία, κι αυτό, στο κάθε μας παρόν. Με ζωή στην Επίγνωση «ωριμάζουμε», όντες στον Εαυτό μας, και συνειδητοποιείται αυτό που Πραγματικά Είμαστε...

Όπου κι αν στραφεί η Προσοχή μας λοιπόν, ή κοιτάξουν (είτε τα Εσωτερικά, είτε τα Εξωτερικά μας μάτια), γίνεται μία άμεση αναγνώριση του Εαυτού. Και αφορά φυσικά, και τον Ορατό, και τον Αόρατο κόσμο που είναι Ένα. Μια και όλα περιλαμβάνουν κάποια μορφή Νόησης, αναγνωρίζοντας και βιώνοντας το Όλο γύρω μας, (και μέσα μας) με την Καθαρή Επίγνωση, χωρίς τους μεσάζοντες ή τους παραποιητές της σκέψης, του συναισθήματος και της φυσικής παρουσίας του σώματος μας.

Βιώνουμε λοιπόν, πως Είμαστε παντού και τα Πάντα, και πως δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα σε εμάς, (ως κάποιος «εγώ» από τη μια), και σε αυτό, (στο κάθε αντικείμενο, άνθρωπο, ζώο, κατάσταση, τοπίο), το οποίο αντιλαμβανόμαστε, με τα εξωτερικά μας μάτια απέναντί μας, όπως, και ότι ούτε διαφορετικοί, ούτε ξέχωροι νιώθουμε να είμαστε από αυτό.

Έτσι, ενώ διαπιστώνουμε και αναγνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα στο Όλο φάσμα της Αντίληψης μας, (ορατό και αόρατο, που είναι το Πραγματικό Σώμα αυτού που είμαστε), ταυτόχρονα το βιώνουμε. Βιώνουμε ότι είμαστε μέσα σ’ Ένα Όλο Επίγνωσης.

Είμαστε λοιπόν η Επίγνωση η ίδια, που αναγνωρίζει κάθε στιγμή το περιεχόμενο της. Και Είμαστε Ενωμένοι με τα πάντα, και τα πάντα, είναι αδιαχώριστα από εμάς. Διότι τελικά τα πάντα διέπονται από τη Μία Ουσία. Και εμείς Είμαστε Ένα με αυτή την Ουσία. Αντιλαμβανόμενοι εμείς, αντιλαμβάνεται η Ουσία, όχι όμως ως εμείς. Εμείς, έχουμε «λιώσει» (με την έννοια ότι έχουν εξαφανιστεί όλα όσα θεωρούσαμε ότι είμαστε μέσα), σε αυτή την Ουσία, και μόνο η Ουσία Υπάρχει τελικά παντού, και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό ακριβώς, και κάθε φορά που ολοκληρώνεται η όποια ανταπόκριση μας (μέσω της Επίγνωσης), από κάποια αφορμή, σε αυτήν ακριβώς την ίδια Ουσία είναι που επιστρέφουμε, ως την επόμενη αφορμή…

Η Πραγματική Ζωή, είναι η ταύτιση με την Ουσία. Όπως, και η συνεχής επαγρύπνηση μας ώστε να υπάρχουμε ως Αυτή, μέχρι, να καλύψει όλες μας τις εκφράσεις, όλες μας τις συνήθειες, όλα τα λεπτά της ημέρας μας στη ζωή... Τίποτα πια να μην υπάρχει, παρά μόνο η Ουσία…

Γιατί όλα είναι εκφράσεις της ή παράγωγα της έτσι κι αλλιώς, οπότε και η δική μας έκφραση ως ατομικές υλικές ενσαρκωμένες Υπάρξεις.

Στα πάντα και παντού, υπάρχει μόνο η Ουσία των πάντων. Που αυτή η Ουσία είμαστε όλοι μας. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να είμαστε διαχωρισμένοι από το οτιδήποτε. Γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα σε όλα. Που τελικά, αυτά τα όλα, δεν Υπάρχουν. Υπάρχει, ΜΟΝΟ αυτή η Ουσία.

Και δεν υπάρχουν, όχι με την φλατ έννοια που γνωρίζουμε. Δεν υπάρχουν, με την έννοια πως όλα τα υπόλοιπα (εκτός της ίδιας της Ουσίας) είναι μεταβολές, που έρχονται και παρέρχονται, γεννιούνται και πεθαίνουν, και υπόκεινται φυσικά στον Χώρο και στον Χρόνο. Πίσω απ’ όλα όμως, είναι αυτή η Ουσία, και σ’ αυτήν (από την οποία αποτελούνται τα μύχια της Ύπαρξης μας), είναι που τα πάντα (και εμείς ως ότι κι να παρουσιαστούμε ποτέ), επιστρέφουν.

Όταν λοιπόν το βαθύτερο Είναι μας είναι η Μία Ουσία, (και το έχουμε βιώσει πλήρως), και όλα από αυτήν προκύπτουν, και σε αυτήν καταλήγουν, υπάρχει κάποιος λόγος (φαινομενικού) διαχωρισμού μας από οτιδήποτε; Τα πάντα γύρω μας είναι παροδικά, και «παιχνίδια», αυτής της ουσίας. Οι έννοιες ταυτότητας, χωριστικότητας, διαφορών, βρίσκονται μόνο στο μυαλό μας, το οποίο και αυτό είναι που εμποδίζει, την ταύτιση μας μαζί της, ώστε να ζήσουμε, όπως αρμόζει στην Πραγματική καταγωγή μας.

Μένει, να το νιώσουμε, και να ταυτιστούμε με αυτό. Εξάλλου, είναι η μόνη ταύτιση που αξίζει να έχουμε στη ζωή μας, και η μόνη αναλλοίωτη ταύτιση και Πραγματικά Αληθινή. Όλα τα άλλα, είναι φευγαλέα σύννεφα στον Ουρανό της Ουσίας…

Το φθηνό κρέας και τα αντιβιοτικά

Στην Ελλάδα της κρίσης, το φθηνό, κυρίως χοιρινό, κρέας από “έκτακτη” απόλαυση έχει αναχθεί σε βασική διατροφική επιλογή, η οποία δείχνει πολλά για το δρόμο που έχουμε πάρει ως κοινωνία τόσο στο σκέλος της παραγωγής όσο και της κατανάλωσης.
Τα σουβλατζίδικα και τα ψητοπωλεία συχνά γεμάτα που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά πόλεων και χωριών μαρτυρούν του λόγου το αληθές.
Κανείς δεν γνωρίζει την προέλευση των ζωικών προϊόντων ούτε βέβαια τις συνθήκες εκτροφής τους.

”Ανθρώπινη” κτηνοτροφία
Στη Γερμανία τα πράγματα έχουν αλλιώς. Μια “συμμαχία” κτηνοτρόφων, εταιρειών συσκευασίας κρέατος και κρεοπωλείων ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει περίπου 255 εκατομμύρια Ευρώ την επόμενη τριετία προς τους κτηνοτρόφους ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες εκτροφής χοίρων και πουλερικών (γάλων και κοτόπουλων).
Η Πρωτοβουλία Ευημερίας των Ζώων (“Initiative Tierwohl” στα γερμανικά) αποτελεί την απάντηση του κλάδου στην επιθυμία του 60% των γερμανών καταναλωτών για “ανθρώπινες” συνθήκες εκτροφής των ζώων κτηνοτροφίας που δεν θα προσβάλλουν τη φύση τους, όπως έδειξε σχετική δημοσκόπηση. Ωστόσο, όπως επισήμανε ο διευθύνων σύμβουλος της πρωτοβουλίας Αλεξάντερ Χίνριχς “μόνο το 30% των ερωτηθέντων ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερα για το κρέας που καταναλώνουν”.
Οι κτηνοτρόφοι που θα συμμετάσχουν εθελοντικά στην πρωτοβουλία θα επιλεγούν για χρηματοδότηση υπό την προϋπόθεση ότι θα καλύψουν ορισμένα βασικά κριτήρια “ευζωίας” των ζώων όπως η υπεύθυνη χρήση αντιβιοτικών και θα κληθούν να προτείνουν συγκεκριμένους τρόπους διεύρυνσης αυτών των κριτηρίων.
Για παράδειγμα, οι χοιροτρόφοι θα δεσμευθούν να παράσχουν στα γουρούνια διαφορετικούς χώρους για την τροφή, το παιχνίδι και την ξεκούραση. Ή οι πτηνοτρόφοι ίσως κληθούν να χρησιμοποιήσουν λιγότερο επώδυνες μεθόδους όταν κόβουν τα νύχια και τα ράμφη γάλων και κοτόπουλων αντίστοιχα αντί για τις καυτές λεπίδες που χρησιμοποιούνται σήμερα, όπως οι υπέρυθρες ακτίνες υψηλής ισχύος.

Η μάστιγα των αντιβιοτικών
Το φθηνό κρέας προέρχεται από την εκτροφή ενός εξαιρετικά μεγάλου αριθμού ζώων σε δυσανάλογα μικρό χώρο. Όπως δηλώνει σε γερμανικά μέσα ο επικεφαλής του Συνδέσμου για το Περιβάλλον και την Προστασία της Φύσης (BUND), Χούμπερτ Βάιγκερ, σε αυτές τις μονάδες επιβάλλεται συχνά η χρήση μεγάλων ποσοτήτων αντιβιοτικών, ώστε να αποφευχθεί η μετάδοση και διάδοση ασθενειών
Μάλιστα, πολλές φορές τα μικρόβια που φέρουν τα “βιομηχανικά” πουλερικά αποδεικνύονται ανθεκτικά στα αντιβιοτικά.
Γι΄ αυτό το λόγο περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν να υιοθετηθεί ένα αυστηρότερο πλαίσιο όσον αφορά τη χρήση αντιβιοτικών αλλά και τις συνθήκες εκτροφής των ζώων.
Η γερμανική κυβέρνηση από την πλευρά της βάζει ήδη φρένο στην αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών: οποιαδήποτε ουσία χρησιμοποιείται στα ζώα, θα πρέπει να καταγράφεται πλέον σε μια παγγερμανική βάση δεδομένων. Κάθε έξι μήνες οι κτηνοτρόφοι οφείλουν να δηλώνουν ποιες ακριβώς ουσίες χρησιμοποιούν, την ποσότητα και τον αριθμό των ζώων στα οποία χορηγούνται.
Τέλος, όταν μια μονάδα παραγωγής παραβιάζει τα επιτρεπτά όρια, θα πρέπει να λαμβάνονται άμεσα μέτρα.

Τα αμαρτήματα της σχέσης

Τα 7 «αμαρτήματα» που απειλούν τη σχέση σας και πώς να τα αποφύγετε
Συνήθως οι σχέσεις ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις και μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά μετά από μερικά χρόνια η πραγματικότητα έρχεται να μας απογοητεύσει. Δείτε ποια είναι τα επτά πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουμε σε μία σχέση αλλά και πως μπορούμε να τα αποφύγουμε.

1. Θεωρείτε δεδομένα μερικά πράγματα, ακόμη και τον σύντροφό σας. Καθώς περνάει ο καιρός, ως ζευγάρι φτιάχνετε την κοινή σας καθημερινότητα με συνήθειες που απολαμβάνετε να κάνετε μαζί. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει ότι ο καθένας σας είχε την καθημερινότητά του πριν και πέρα από την σχέση σας.
Αντί να είστε σίγουροι, λοιπόν, πως κάθε Σάββατο θα το περνάτε μαζί, προτιμήστε να το βγάλετε από το μυαλό σας και να κανονίζετε την προηγούμενη ή την ίδια μέρα για το τι θα κάνετε. Έτσι, θα προσπεράσετε και την παγίδα της ρουτίνας, αφού θα υπάρχει ποικιλία στις εξόδους σας, αλλά και στα άτομα που κάνετε παρέα.

2. Δεν κρατάτε υγιή όρια. Επειδή όταν ξεκινήσατε να βγαίνατε, είχατε όρεξη να πηγαίνετε μαζί παντού και να τα κάνετε όλα παρέα, δεν σημαίνει ότι αυτή είναι μία κατάσταση που μπορεί να συμβαίνει για πολύ καιρό. Σιγά σιγά αυτό το «μαζί» μπορεί να αρχίσει να ρουφάει τον χρόνο που μένει για τον καθένα ξεχωριστά.
Μοιραία, θα θέλετε να χωρέσετε και πάλι κάποιες παλιές συνήθειες, που λόγω του πρώτου ενθουσιασμού της σχέσης τις είχατε κόψει, στο προσωπικό σας πρόγραμμα, το οποίο ίσως έχει γίνει πια το κοινό σας πρόγραμμα. Βρείτε χρόνο για εσάς προσωπικά και δώστε ένα περιθώριο στον/η σύντροφό σας για να τον/ην πεθυμήσετε.

3. Θέλετε τον έλεγχο σε όλα. Η βαθύτερη ανάγκη μας είναι να είναι όλα υπολογισμένα κι όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, οδηγεί συχνά σε τσακωμούς επειδή κάτι δεν έγινε όπως το είχαμε υπολογίσει. Την φορά που δεν πήγατε για τα προγραμματισμένα ψώνια γιατί προτίμησε κάτι άλλο τελευταία στιγμή, μπορεί να δυσκολευτήκατε να δείξετε κατανόηση και ελαστικότητα.
Σκεφτείτε, όμως, ότι η ανάγκη για έλεγχο μπορεί να λειτουργήσει ως αμφισβήτηση ή έλλειψη εμπιστοσύνης, κάτι που προκαλεί τον άλλον να είναι ακόμη λιγότερο πειθαρχημένος στο πρόγραμμά. Την επόμενη φορά λοιπόν, αφήστε να αποφασίσει το έτερόν σας ήμισυ για τα πρόγραμμα το Σαββατοκύριακου, δίνοντάς του την ευκαιρία να πάρει κι εκείνος λίγο τον έλεγχο στα χέρια του.

4. Προσπαθείτε να αλλάξετε τον σύντροφό σας. Στην αρχή της σχέσης, όλα ήταν υπέροχα και δεν βλέπατε κανένα ελάττωμα ή ψεγάδι στο άλλο σας μισό. Όσο γνωρίζεστε και συνηθίζετε ο ένας τον άλλον, όμως, μπορεί να πιάσετε τον εαυτό σας να ενοχλείται που βαριέται στον κινηματογράφο και κοιμάται στις ταινίες ή καπνίζει στο υπνοδωμάτιο.
Θυμηθείτε πως στις αρχές αυτά τα πράγματα σας φαίνονταν πολύ γλυκά και σας άρεσαν, άρα ήταν πάντοτε έτσι και αν δεν υπάρχει κάτι που να τον/ην ενοχλεί σε αυτό, δύσκολα θα βρει κίνητρο για να το αλλάξει. Εξάλλου, πόσα άλλα άραγε μπορεί να ενοχλούν και εκείνον/η σε εμάς και να μην μπορούμε καν να κατανοήσουμε για ποιον λόγο ενοχλείται;

5. Κρατάτε μια παθητική και επιθετική στάση
Εκείνος: «Τι έχεις;»
Εκείνη: «Τίποτα»
Εκείνος: «Μα φαίνεσαι νευριασμένη, ακόμη για τον καυγά μας είσαι έτσι;»
Εκείνη: «Όχι, δεν έχω κάτι»-και φεύγει.
Μήπως αυτή η σκηνή σας θυμίζει τίποτα; Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ κάποιος φαίνεται να έχει κάτι αλλά λεκτικά δεν το εκφράζει, δείχνοντας, παράλληλα, εκνευρισμό και ενόχληση.
Εάν σας συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό να μην ξέρετε τι πρέπει να κάνετε για να ξεπεράσετε αυτή την ένταση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα, θα φουντώνει. Προτιμήστε να αφήσετε τον θυμό σας να εκφραστεί και μετά το συζητήσετε ώστε να μπορέσετε να βρείτε λύση τόσο για εκείνη την στιγμή, όσο και για τις μελλοντικές αντίστοιχες καταστάσεις.

6. Ρωτάτε πράγματα που δεν θέλετε να γνωρίζετε. Πριν κάνετε την επόμενη ερώτησή σας, σκεφτείτε προσεκτικά σε τι θα σας ωφελήσει η όποια απάντηση. Στην περίπτωση που η απάντηση θα σας προκαλέσει περαιτέρω ερωτήσεις για θέματα που τελικά δεν σας αφορούν, καλύτερα να μην ρωτήσετε.
Αναλογιστείτε, τι θα προσφέρει στη σχέση σας να γνωρίζετε πόσες φορές είχε πάει στο γήπεδο με την πρώην αγαπημένη του ή αν εκείνη είχε ξαναπάει στα Καλάβρυτα με τον πρώην σύντροφό της; Σημασία έχει ο τρόπος που βιώνετε και απολαμβάνετε αυτή τη στιγμή τη σχέση σας, οπότε μην αναλώνεστε σε ανούσιες λεπτομέρειες του παρελθόντος. Ανήκουν, άλλωστε, στο παρελθόν!

7. Δεν παραδέχεστε το τέλος όταν έρθει. Εάν βλέπετε και οι δύο ότι η σχέση σας δεν έχει πλέον πολλά θετικά στοιχεία, οι εντάσεις είναι περισσότερες από τις ήρεμες στιγμές, έχει χαθεί η απόλαυση από εκείνα που κάνετε μαζί, το σεξ είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αλλά εσείς δεν μπορείτε να πείτε «αντίο», τότε θα πρέπει να κάνετε έναν καλό απολογισμό.
Μπορεί να περιμένετε να γίνουν όλα όπως παλιά, αλλά στο μεταξύ δημιουργείτε ένα «σκηνικό πολέμου» που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί τόσο πολύ η σχέση σας που αντί να χωρίσετε με τρυφερά συναισθήματα για τον άλλον, να φύγετε με πικρία από τη σχέση και να πληγώσετε το άλλο σας μισό, ή, ακόμα χειρότερα, να μένετε σε μία σχέση μόνο και μόνο για να τον τιμωρήσετε.

Καλλισθενική αγωγή

«Καλλισθενική αγωγή», το fitness των Αρχαίων
Ολοκαίνουρια και εισαγωγής, η μέθοδος εκγύμνασης calisthenics είναι κατ’ ουσίαν η σωματική αγωγή των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών. Για σώμα-μάρμαρο η λύση είναι μία: επιστροφή στο αρχαίο πνεύμα της φυσικής, μινιμαλιστικής άσκησης

Με το σύνθημα «γυμνάσου μόνο με το σώμα, μπορείς», τρεις νέοι και φιλόδοξοι άνθρωποι φέρνουν στην Ελλάδα ως αντιδάνειο την προπόνηση που έκαναν οι αρχαίοι Ελληνες προτού ριχτούν στη μάχη. Ο Αγγελος Ανδριώτης, ο Τάσος Βορέας και ο Δημήτρης Γιαμπουράς συναντήθηκαν πριν από μερικά χρόνια στην Αθήνα και η αγάπη τους για την καλλισθενική αγωγή τούς οδήγησε στο να φτιάξουν τη σελίδα calisthenics.gr. Ταυτόχρονα έθεσαν ως στόχο να μυήσουν τους Νεοέλληνες σε ένα είδος προπόνησης που έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο στόχος της καλλισθενικής ήταν η υγεία, η ευεξία και η άριστη φυσική κατάσταση, ενώ παράλληλα κάθε καλλισθενιστής βελτιώνει σταδιακά την ικανότητά του να αφουγκράζεται το ίδιο του το σώμα. Η αγωγή τύπου calisthenics είναι προσανατολισμένη στην επίτευξη του σωματικού, αλλά και του πνευματικού κάλλους και σθένους, όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομα του συγκεκριμένου τύπου γυμναστικής.

Οι τρεις Ελληνες πίσω από το calisthenics.gr αναφέρουν στο «thema people» ότι η νέα αυτή τάση ξεκίνησε από το εξωτερικό και από εκεί άρχισε δειλά-δειλά να γυρνά πίσω στη χώρα όπου είχε αρχικά γεννηθεί. «Πολλά πράγματα, ενώ έχουν ξεκινήσει στην Αρχαία Ελλάδα, στο εξωτερικό τα ξέρουν καλύτερα από εμάς», υπογραμμίζει ο Δημήτρης Γιαμπουράς προσθέτοντας πως ήδη εδώ και τέσσερα χρόνια διοργανώνονται διεθνή πρωταθλήματα υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Street Workout and Calisthenics. Φέτος, μάλιστα, για πρώτη φορά διοργανώνεται αντίστοιχο πρωτάθλημα και για γυναίκες, το οποίο θα διεξαχθεί στα τέλη Ιουλίου στη Μόσχα.

Ο Αγγελος Ανδριώτης τονίζει πως κατά βάση πρόκειται για αναερόβιο πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει ποικιλία κινήσεων, συχνά ρυθμικών και συγχρονισμένων, που με βασική αντίσταση το ίδιο το σωματικό βάρος επιφέρουν εντυπωσιακά αποτελέσματα στη σύμμετρη μυϊκή ανάπτυξη και ενδυνάμωση όλου του σώματος, ενώ λειτουργούν ταυτόχρονα ως ψυχικό ελιξίριο.

«Για να εκτελέσεις κάποιες ασκήσεις δεν χρησιμοποιείς μόνο το σώμα αλλά και τον νου. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος», αναφέρει ο Αγγελος Ανδριώτης προσθέτοντας πως «αποκτώντας δύναμη και επιτυγχάνοντας ολοκληρωμένο σωματικό έλεγχο τονώνεται η αυτοπεποίθησή σου. Με το συγκεκριμένο είδος γυμναστικής ενεργοποιούνται πολλές μυϊκές ομάδες και αρθρώσεις, με αποτέλεσμα να παράγονται αυξημένες ορμόνες στον οργανισμό, όπως η σεροτονίνη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται η ψυχική ευεξία και η βελτίωση της διάθεσης».

Αρχαιοπρέπεια τώρα. Στα μεγάλα πλεονεκτήματα της καλλισθενικής αγωγής ο Τάσος Βορέας προσθέτει και την ευκολία: «Μέσα από διάφορα βίντεο για αρχάριους μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με αυτό το είδος άθλησης και να μάθει σιγά-σιγά να ακούει το σώμα του. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς οι ίδιοι και στη συνέχεια ασχοληθήκαμε επαγγελματικά. Επίσης, είναι μια γυμναστική που μπορείς να την κάνεις όπου κι αν είσαι και με μόνο εξοπλισμό το σώμα σου», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει:

«Εμείς πιστεύουμε ότι με την καλλισθενική μπορεί να ασχοληθεί ο καθένας. Ακόμα και η γιαγιά μας, καθώς ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος τραυματισμού», συμπληρώνει ο Αγγελος Ανδριώτης. «Αυτό που διδάσκουμε δεν είναι απλά fitness, αλλά σωματοκίνηση, δηλαδή η αρμονική κίνηση, τοποθέτηση και ισορροπία του σώματος στον χώρο», τονίζουν οι ιδρυτές του calisthenics.gr, λέγοντας ότι «στόχος είναι να γίνεσαι κάθε φορά καλύτερος απ’ ό,τι ήσουν χθες, μέσα και έξω».

Ο Τάσος Βορέας εκμυστηρεύεται ότι «παλιότερα, όταν γυμναζόμουν, το έκανα περισσότερο για εμφανισιακούς λόγους. Το σωματικό κάλλος, όμως, ήρθε σε δεύτερη μοίρα με την καλλισθενική, γιατί η συγκεκριμένη προπόνηση με βοήθησε να δω το σώμα μου αλλιώς και να το καταλάβω. Επίσης, όταν έκανα παύσεις από προπόνηση, μου ήταν πολύ δύσκολο να επανέλθω. Τώρα, όμως, έχοντας καταφέρει να κάνω πράγματα που απαιτούν μεγάλη δύναμη, έπειτα από κάποια παύση, το σώμα μου έχει αποκτήσει μνήμη»

. Ο Αγγελος Ανδριώτης συμπληρώνει ότι «η διαφορά με την καλλισθενική είναι ότι άλλαξε προς το καλύτερο τη σωματοδομή και την ορθοσωμία μου. Ακόμη έγινα πιο δυνατός χωρίς να φουσκώσω σε υπερβολικό βαθμό. Επειδή μπορώ και ελέγχω πλέον το σώμα μου πάρα πολύ καλά, έχουν ανέβει πολύ η ψυχολογία και η αυτοπεποίθησή μου». Ο τελευταίος της τριανδρίας, ο Δημήτρης Γιαμπουράς, εξομολογείται ότι «ασχολούμαι με τον αθλητισμό από τα δώδεκα χρόνια μου. Πάντα έκανα κάτι και μετά από λίγο καιρό βαριόμουν και σταματούσα. Εδώ και πέντε χρόνια, όμως, που ασχολήθηκα με την καλλισθενική, δεν έχω σταματήσει και ούτε πιστεύω πως θα σταματήσω ποτέ γιατί πλέον κάνω πράγματα με το σώμα μου που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα ότι μπορούσα να καταφέρω και σχεδόν κάθε μέρα κατακτώ και κάτι καινούριο. Με καμία άλλη προπόνηση δεν είχα φτάσει στο επίπεδο που είμαι σήμερα».

Η απήχηση της καλλισθενικής γυμναστικής, όπως λένε οι οπαδοί της, ξεπέρασε κάθε προσδοκία που είχαν αρχικά, καθώς ήδη μετρούν χιλιάδες φίλους στη σελίδα τους στο Facebook, ενώ όλο και περισσότεροι ζητούν περαιτέρω ενημέρωση. Μάλιστα, ανάμεσα στους ανθρώπους τους οποίους προπονούν είναι και αρκετοί επώνυμοι από την ελληνική showbiz. Oπως λέει, μάλιστα, ένας από τους calisthenics εκφράζοντας το γενικό πνεύμα, «μαζί με τους μαθητές μας, μαθαίνουμε κι εμείς και είναι πραγματικά ευτυχία να βλέπεις το αποτέλεσμα πάνω στα σώματα και στη διάθεση όσων προπονείς».

Το Μπλε θα μείνει Γκρι

Το Μπλε θα Μείνει Γκρι Όσο δεν Τολμά Κανείς να το Αλλάξει.
“Μια ελαχιστότατη διόρθωση του ουσιώδους έχει μεγαλύτερη σημασία από εκατό δευτερεύουσες καινοτομίες”. Ραούλ Βάνεγκεμ

Η αυθεντική ζωή αρχίζει μόλις τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις. Η ψευδαίσθηση ότι «όλα θα πάνε καλά» μέσα στον καταναλωτικό μας «παράδεισο», έχει ήδη καταρρεύσει. Η καθημερινότητα μας θυμίζει περισσότερο ένα απέραντο σφαγείο στο βωμό του ευρώ, για να πληρωθούν οι λογαριασμοί, οι φόροι, οι δόσεις, οι τράπεζες, το δικαίωμα απλώς να υπάρχουμε –και να καταναλώνουμε.
Απέναντι στα αδιέξοδα του παρόντος, ο μέσος Έλληνας μεθοδεύει τη διανοητική του φυγή προς το φαντασιακό, προς την «ψυχαγωγία μέχρι ανοησίας», προς τη χαμένη του παιδικότητα (γι’ αυτό και οι ασπρόμαυρες ταινίες της δεκαετίας του 1960 λατρεύονται ξανά). Μια ολόκληρη κοινωνία προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το παιδί μέσα της, προκειμένου να εγκαταλείψει τις ευθύνες έξω της. Άλλωστε η «βρεφοποίηση» του πολίτη και η «γονεοποίηση» της Εξουσίας υπήρχε ανέκαθεν ο στόχος των εκάστοτε διαχειριστών της Εξουσίας.

Καμιά φορά προσπαθώ, μέσα σε λίγες σειρές, να προσθέσω λίγο περισσότερο ανθρακικό στη στατικότητα των ιδεών σας. Προσπαθώ επίσης να κωδικοποιήσω σκέψεις και να προτείνω λύσεις. Ορισμένα πράγματα είναι όμως προφανή. Πρέπει να περάσουμε πλέον από τη φάση της ποσότητας στη φάση της ποιότητας. Η ευημερία μιας κοινωνίας δεν μετριέται μόνο από τα κινητά τηλέφωνα, τις τηλεοράσεις, τα αυτοκίνητα και τις πιστωτικές κάρτες, αλλά κι από το πόσο ελεύθερη και αβαρής είναι από χρέη. Η όλη ιστορία περί ποσότητας είναι απατηλή. Αυτό που έχει αξία είναι η ποιότητα και το περιβάλλον.

Από την άλλη πρέπει να θυμόμαστε πως ο Καπιταλισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά ένα σύστημα παραγωγής πλούτου. Δεν μπορούμε να τον καταργήσουμε, τουλάχιστον προς το παρόν. Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να τον βάλουμε να δουλέψει προς όφελος των πολλών. Να επιδιώξουμε μια βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη, φιλική προς το περιβάλλον, και ο επιπλέον πλούτος που θα παράγεται να διανέμεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Να επιδιώξουμε τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμένους, με ίσες ευκαιρίες για όλους. Μιας κοινωνίας που θα προστατεύει την ιδιαιτερότητα και όχι να την πολτοποιεί. Μιας πολύχρωμης κοινωνίας ανοικτών οριζόντων, που θα υποστηρίζει τη δημιουργική έκφραση των πολιτών της.

Οι παλιοί σοφοί έλεγαν πως η λιτότητα είναι το κλειδί για την ευημερία. «Λιτότητα» δεν σημαίνει βεβαίως φτώχεια, αλλά σωστά μελετημένη χρήση του χώρου, του χρόνου και των αγαθών, με στόχο την καλύτερη αξιοποίησή τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα είχαμε προ πολλού εγκαταλείψει την έννοια της «λιτότητας» κι γίναμε πρωταγωνιστές της σπατάλης, του υπερκαταναλωτισμού. Ειδικά το ελληνικό κράτος, το οποίο και συντηρούμε με τους φόρους μας. Είναι ατυχία για τους Έλληνες να διαθέτουν το πιο σπάταλο κράτος σε σχέση με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης.

Μέχρι την έλευση της οικονομικής κρίσης και πριν αρχίσουν οι αιματηρές περικοπές που επέβαλλε η Τρόικα υπολογίζονταν ότι κάθε χρόνο το ελληνικό κράτος σπαταλούσε άσκοπα περίπου 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ελληνικό δημόσιο με βάση τις αλόγιστες δαπάνες που κάνει θα μπορούσε να παρέχει κατά 35% και καλύτερες υπηρεσίες στους Έλληνες, δηλαδή καλύτερη υγεία, καλύτερη παιδεία, δημόσιες μεταφορές κ.α.

Αντί όμως να περικόψει τις σπατάλες του και να μειώσει τα χρέη του –κάτι που πρέπει αναγκαστικά να κάνει προκειμένου να βρεθούν πόροι για τη χρηματοδότηση του κόστους της γήρανσης του πληθυσμού της χώρας–, το ελληνικό κράτος επιλέγει να εξαπολύει κατά διαστήματα φοροεισπρακτικές εκστρατείες (κλείσιμο ανέλεγκτων φορολογικών υποθέσεων, έκτακτους ελέγχους, πρόσθετους φόρους, πρόστιμα κ.α.) σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Γι’ αυτό και οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους και το βλέπουν κάτι σαν νέο-οθωμανικό κατάλοιπο που τους ξεζουμίζει.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν διαλέγουμε αυτό που είμαστε, αλλά μπορούμε πάντα να διαλέξουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Αλλά για να γίνουμε αυτό που προοριζόμαστε να γίνουμε, δεν πρέπει να «πετάμε κάτω από το χαλί» σημαντικά ζητήματα, τα οποία και πρέπει να συζητάμε ανοικτά. Κι επειδή το μέλλον αδημονεί και μας πιέζει, εμείς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις ψύχραιμα και αισιόδοξα. Να τις βλέπουμε ως ευκαιρίες εξέλιξης. Να μην πέφτουμε στην παγίδα της απαισιοδοξίας και της μιζέριας. Αντίθετα είναι καλό να εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή ελεύθερης, ανοιχτής και αντισυμβατικής σκέψης. Το αποτέλεσμα θα μας εντυπωσιάσει!

Χριστιανισμός και μόρφωση

Ο Αμβρόσιος (Ambrosius, 339-397), επίσκοπος Μεδιολάνου (σήμερα: Μιλάνο), ισχυρός παράγων του εκκλησιαστικού μηχανισμού και άγιος όλων των χριστιανικών δογμάτων, κήρυσσε ότι η επιστήμη ήταν ενάντια στο θεό (deus maiestatis) και μόνο τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού περιείχαν την αλήθεια.

Ο βυζαντινολόγος Steven Runciman παραθέτει στο βιβλίο του «Η τελευταία βυζαντινή Αναγέννηση» οτι: οι Βυζαντινοί λόγιοι δεν πέτυχαν να προσθέσουν κάτι στο σύνολο των γνώσεων της εποχής, δηλαδή αν συνέβαλαν στον παγκόσμιο πολιτισμό, απαντάει ο ίδιος αρνητικά.

Κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι στρατηγοί το χριστιανισμό ως ενοποιητική δύναμη όλων των λαών της αυτοκρατορίας, ο οποίος είχε ήδη μια αξιόλογη διάδοση στις τάξεις των δούλων και άλλων απόκληρων ατόμων εκείνης της εποχής. Ο κύριος στόχος αυτής της επιλογής ήταν πολιτικός, δηλαδή η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας του απέραντου κράτους και γι” αυτό η επιβολή της ενοποιητικής θρησκείας έγινε, όχι δια της διδασκαλίας και της πειθούς, όπως διαδίδεται σήμερα μέσω της σχολικής εκπαίδευσης, αλλά διά πυρός και σιδήρου. Την εποχή του Θεοδόσιου Α” (Flavius Theodosius, 347-395) ίσχυαν πάνω από 100 νόμοι που τιμωρούσαν με αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων, εξορία, κατάσχεση περιουσιών και θάνατο, όσους πολίτες συνέχιζαν να ακολουθούν τις τελετουργίες των εθνικών θρησκειών.

Μια και δεν ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί ενιαία εθνική ταυτότητα στην αυτοκρατορία, επιδιώχθηκε η ομογενοποίηση των πληθυσμών με τη θρησκευτική εξίσωση και μονολιθικότητα. Οι διώξεις, σφαγές και οι καταστροφές έργων τέχνης και πολιτισμού που συνέβησαν τους πρώτους αιώνες επικράτησης του χριστιανισμού, δεν έχουν παρουσιαστεί έκτοτε στην παγκόσμια ιστορία με τέτοια μαζικότητα (Βλ.Ρασσιάς: «Ιστορίες Αγάπης»).

Με την πάροδο των δεκαετιών και αιώνων συγκροτεί η χριστιανική Εκκλησία, άλλοτε με την υποστήριξη του κράτους σε πνεύμα «συναλληλίας», όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε η στενή συνεργασία των δύο φορέων, και άλλοτε με αξιοποίηση πολιτικών και πολεμικών γεγονότων, ένα επαγγελματικό ιερατείο με κλιμακωτή ιεραρχία, όπως στην ιουδαϊκή θρησκεία, και ένα εκτεταμένο διοικητικό μηχανισμό, ο οποίος απέκτησε μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία (δωρεές, κατασχέσεις, εξαγορές κ.ά.) και πηγές εσόδων με σημαντική ροή χρημάτων. Έτσι, αυτοεπιβαλλόμενη και ως αποκλειστικός διαμεσολαβητής μεταξύ επίγειου και θείου, αναδεικνύεται η Εκκλησία σταδιακά σε φορέα πλούτου και εξουσίας και λειτουργεί ως μηχανισμός πολιτικού, οικονομικού και πνευματικού καταναγκασμού και ελέγχου της ζωής σε Ανατολή και Δύση.

Η βίβλος του Νικήτα, 535 μ.Χ. Τα μηνύματα και οι ενέργειες για υποβάθμιση και περιθωροιοποίηση της γνώσης ήταν από την επιβολή του χριστιανισμού και σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα πάμπολλα. Αναφέρουμε εδώ ενδεικτικά μερικά χαρακτηριστικά μόνο:
Ο Αμβρόσιος (Ambrosius, 339-397), επίσκοπος Μεδιολάνου (σήμερα: Μιλάνο), ισχυρός παράγων του εκκλησιαστικού μηχανισμού και άγιος όλων των χριστιανικών δογμάτων, κήρυσσε ότι η επιστήμη ήταν ενάντια στο θεό (deus maiestatis) και μόνο τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού περιείχαν την αλήθεια.

Ο εκκλησιαστικός ιστοριογράφος Ευσέβιος επιτίθεται σε «αιρετικούς», λέγοντας ότι «περιφρονώντας τα ιερά κείμενα του Θεού ασχολούνται με τη γεωμετρία. διότι είναι άνθρωποι της γης, μιλούν γήινη γλώσσα και δεν γνωρίζουν Εκείνον ο οποίος έρχεται από τον ουρανό. Με ζήλο μελετούν τη γεωμετρία του Ευκλείδη. Θαυμάζουν τον Αριστοτέλη και τον Θεόφραστο. Μερικοί μάλιστα σχεδόν προσκυνούν τον Γαληνό».

Με νόμο του έτους 385 (Θεοδοσιανός Κώδιξ 9.16.12) καλούνται όλοι οι Μαθηματικοί (Mathematici) της Αυτοκρατορίας, είτε να μεταβούν σε διαρκή εξορία, είτε να παραδεχτούν τις «αμαρτίες» τους και να εκχριστιανιστούν.
Ο εκκλησιαστικός πατέρας Αυγουστίνος (Aurelius Augustinus, 354-430), επίσκοπος Ίππωνος της Λιβύης, επίσης άγιος όλων των χριστιανικών δογμάτων, έγραφε ότι οι «μηχανικές τέχνες» δεν ήταν χρήσιμες σε ένα χριστιανό, τα μαθηματικά ήταν «επικίνδυνα» και η ενασχόληση με την ποίηση «αμαρτία».

Στην οικουμενική σύνοδο της Εφέσου το έτος 431, δίνεται το σύνθημα για προβάδισμα της πίστης έναντι της λογικής: «… πίστευε τώ θαύματι καί μή ερεύνα λογισμοίς τό γενόμενον… »
Στον Ιουστιν. Κώδικα, Ι 1.3 και στα Βασιλικά, βιβλίον Α΄, τίτλος Α΄, διάταγμα γ΄ επιτάσσεται το κάψιμο των βιβλίων του Πορφύριου Μάλχου (3ος αιώνας μ.Χ.) και άλλων: «Θεσπίζομεν, πάντα όσα Πορφύριος υπό της εαυτού μανίας ελαυνόμενος ή έτερός τις κατά της των Χριστιανών ευσεβούς θρησκείας συνέγραψε, παρ” οιωδήποτε ευρισκόμενα πυρί παραδίδοσθαι. Πάντα γαρ τα κινούντα τον θεόν εις οργήν συγγράμματα και τας ψυχάς αδικούντα, ουδέ εις ακοάς ανθρώπων ελθείν βουλόμεθα.»

Tο έτος 1082 καταδικάστηκε στην Κων/πολη από τον πατριάρχη Ευστράτιο Γαρίδα ο «ύπατος των φιλοσόφων» Ιωάννης Ιταλός με έντεκα αναθέματα σε υποχρεωτικό μοναστικό εγκλεισμό, με το σκεπτικό ότι ο Ιταλός ήταν: «Ελληνόπληκτος και δαιμονόπληκτος στασιαστής κατά της Νέας Ρώμης» και διέδιδε: «… μακάβριες διδασκαλίες των Ελλήνων (Πλάτωνα και Νεοπλατωνικών) σε σχέση με την ψυχή, τη μετεμψύχωση, το σώμα, με το οποίο θα αναστηθούν οι άνθρωποι κατά τη δεύτερη παρουσία, τήν άρνηση του εκκλησιαστικού δόγματος ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός…»

Το έτος 1163 απαγορεύει ο πάπας Αλέξανδρος ΙΙΙ σε όλους τους κληρικούς τη μελέτη της Φυσικής.
Ο Θωμάς Ακινάτης (Thommaso d” Aquino, 1225-1275), εκκλησιαστικός φιλόσοφος που αξιοποίησε τα κείμενα του Αριστοτέλη για την καθολική διδασκαλία, δηλώνει ότι «Η αναζήτηση γνώσης είναι αμαρτία, όταν δεν αποβλέπει στην αναζήτηση του θεού.»
Ο βιογράφος του Ιωάννη Ψυχαΐτη χαρακτηρίζει τον Όμηρο «πομφόλυγα» (=φούσκα) και τις επιστήμες της αστρονομίας, γεωμετρίας και αριθμητικής ανυπόστατες (Da Costa-Louillet: «Saints de Constantinople…», Brussels 1954.)
Το έτος 1380 απαγορεύει το αρμόδιο όργανο για την παιδεία στη Γαλλία κάθε ενασχόληση με τη Χημεία, ύστερα από εντολή του πάπα Ιωάννη XXII.

Ο Γεώργιος Σχολάριος, μετέπειτα υπότουρκος πατριάρχης Γεννάδιος, γράφει στον κυβερνήτη της Πελοποννήσου πώς να τιμωρεί μέχρι θανάτου τους Ελληνιστάς – προφανώς αυτούς που μελετούσαν τα αρχαιοελληνικά φιλοσοφικά και λογοτεχνικά κείμενα: «… τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής … ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.»

Σ΄αυτή την ατμόσφαιρα καταστροφής, συκοφάντησης και υποβάθμισης του πολιτισμού και της γνώσης γενικότερα, προφανέστατα δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει συνέχεια στην επιστήμη, τα γράμματα και τις τέχνες. Τα επιφανή πνεύματα που παρουσιάζονται σε κάθε εποχή, εύρισκαν κατά το Μεσαίωνα απασχόληση και μισθοδοσία στις διάφορες εκκλησιαστικές δραστηριότητες (ιεραποστολική, οργανωτική, δογματική, θεωρητική) και δεν χρειαζόταν πια να επιδίδονται με ίδιες δαπάνες και προσωπικό κίνδυνο (βλέπε τύχη της μαθηματικού Υπατίας, 370-415 μ.Χ.) στη μελέτη της φύσης, του ανθρώπου και της κοινωνίας, όπως αυτό συνέβαινε κατά την ελληνορωμαϊκή εποχή. Το επάγγελμα του κληρικού εξασφάλιζε ακόμα την απαλλαγή από στρατιωτικές και άλλες συναφείς υποχρεώσεις, καθώς επίσης τη δυνατότητα ισόβιας, ανεξέλεγκτης και αφορολόγητης πρόσβασης σε πακτωλό πλούτου. Τη διέξοδο της χειροτονίας ακολουθούσαν και όσοι, με ταπεινή καταγωγή, επεδίωκαν να λυτρωθούν από τη φτώχεια και να αποκτήσουν μια αξιοπρεπή κοινωνική θέση.

Να σημειωθεί δε ότι, οι τυχόν μορφωμένοι που προσχωρούσαν στο χριστιανισμό ή ήταν εκ γενετής μέλη της επίσημης κρατικής θρησκείας, ανέβαιναν εύκολα τις βαθμίδες της ιερατικής και διοικητικής κλίμακας, δεδομένου ότι στους πρώτους αιώνες υπήρχε και σημαντική έλλειψη μορφωμένων στελεχών στους κόλπους του εκκλησιαστικού μηχανισμού. Στην οικουμενική σύνοδο της Εφέσου το έτος 431, στην οποία θεσπίστηκαν σημαντικά δόγματα της χριστιανικής θρησκείας, πολλοί από τους συμμετέχοντες επισκόπους δεν γνώριζαν καν ανάγνωση και γραφή. Στη δε σύνοδο της Χαλκηδόνας το έτος 451, περίπου 40 επίσκοποι ήταν αποδεδειγμένα αναλφάβητοι!

Αντίπαλη ιδεολογία σ” αυτή την «επουράνια τάξη» που εγκαθίδρυσαν οι Ρωμαίοι στρατηγοί σε συνεργασία με τον εκκλησιαστικό μηχανισμό, δεν ήταν ένας άλλος αυτοκράτορας, μία άλλη δυναστεία ή ένας άλλος πατριάρχης. Αντίπαλη ήταν η «τάξη των ανθρώπων», η Δημοκρατία, που στηρίζεται στην αμοιβαία αποδοχή και στη συναίνεση. Βέβαια, μεταξύ αθηναϊκής δημοκρατίας των πολιτών και της «θεόπνευστης» ασιατικής δεσποτείας (Φ. Μαλιγκούδης) δεν υπήρχε άμεση χρονική συνέχεια. είχαν παρεμβληθεί μερικοί αιώνες μεγαλομανών και εγωπαθών ηγετών που θεοποιούσαν τους εαυτούς τους ή τους συγγενείς και φίλους τους και οι οποίοι, μαζί με την ολιγαρχία της κάθε εποχής, κατασπατάλησαν το περίσσευμα πολιτισμού που είχε δημιουργηθεί στο χώρο ελληνικής επιρροής. Στη διάρκεια αυτής της ενδιάμεσης εποχής είχε μεθοδευτεί πλήθος ευτελισμών και ισοπεδώσεων από τις οπισθοδρομικές δυνάμεις κάθε μορφής, ώστε κάποια εποχή να φαντάζει σαν ανανέωση και πρόοδος η επιβολή της «ελέω θεού» αυτοκρατορίας, στηριγμένη στα όπλα μισθοφορικών στρατευμάτων και νομιμοποιημένη με ιδεολογήματα ανατολίτικων μυστικιστικών δοξασιών.

Δεν αποτελεί υπερβολή ο ισχυρισμός ότι η επιστημονική πρόοδος στους 11 αιώνες του Βυζαντίου, με την αρχαιο-ελληνική και με τη σύγχρονη αντίληψη, μπορεί να θεωρηθεί από αμελητέα μέχρι ανύπαρκτη, αν εξαιρέσουμε μεμονωμένα επιφανή πνεύματα, τα οποία παρουσιάζονται σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία. Υπάρχει όμως ένας σημαντικός κλάδος μελέτης και έρευνας που δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε στο ανατολικό κράτος σ” αυτούς τους αιώνες της μορφωτικής υποβάθμισης και του σκοταδισμού: η δαιμονολογία! Αυτός ο κλάδος γεννήθηκε στην ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε, από τη μια με τις βαθιά ριζωμένες στο λαό και τους λόγιους θρησκευτικές προλήψεις και δεισιδαιμονίες και από την άλλη με τις διαδιδόμενες από μοναχούς και λόγιους ιστορίες σχετικά με τη «φύση του σατανά και τις επιδράσεις του».

Η «πολυμορφική φύση των δαιμόνων» απαιτούσε τη συστηματική μελέτη τους με τελετουργίες και τεχνικές αναγνώρισης, εντοπισμού, εξορκισμού κλπ., κάτι σαν τη σύγχρονη αφρο-αμερικάνικη μαύρη μαγεία του «βουντού». Η δαιμονολογία μελετά οτιδήποτε έχει σχέση με τους δαίμονες και τα πνεύματα και αποτέλεσε προϊόν της ανάγκης των χριστιανών να εξερευνήσουν τη φύση του «εχθρού», ώστε να είναι δυνατή η «επιτυχής αντιμετώπισή του» (Χριστιανίδης κ.ά.: «Οι Επιστήμες στην Αρχαία Ελλάδα…», βλέπε Βιβλιογραφία). Ο εισαγόμενος από τη Μέση Ανατολή στον ελληνόφωνο χώρο σατανάς αποτέλεσε έτσι αίτιο για δημιουργία δήθεν «επιστημονικών κλάδων», με τους οποίους ασχολήθηκαν επισταμένως διάφοροι βυζαντινοί λόγιοι, κυρίως ο Μιχαήλ Ψελλός (11ος αιώνας). Βέβαια, ένα σύγγραμμα που αποδίδεται στον Ψελλό, με τίτλο «Περί Δαιμόνων», πιθανόν να έχει άλλον συγγραφέα.

Ο βυζαντινολόγος Steven Runciman παραθέτει στο βιβλίο του «Η τελευταία βυζαντινή Αναγέννηση» τους σημαντικότερους δημιουργούς των ύστερων βυζαντινών αιώνων, των οποίων το έργο υποβαθμίζει όμως ο ίδιος χαρακτηρίζοντάς το κατά κανόνα ως ανεπαρκές, αφελές κ.ο.κ. Στο καταληκτικό ερώτημά του δε, αν οι Βυζαντινοί λόγιοι πέτυχαν να προσθέσουν κάτι στο σύνολο των γνώσεων της εποχής, δηλαδή αν συνέβαλαν στον παγκόσμιο πολιτισμό, απαντάει ο ίδιος αρνητικά, παραπέμποντας στο κλίμα παρακμής που χαρακτήριζε ειδικότερα τους 2-3 τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου. Με την έννοια αυτή, ο «μυστηριακός τρόπο λειτουργίας» του βυζαντινού κράτους που επικαλούνται μερικοί Ιστορικοί, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το ιδεολόγημα, σίγουρο είναι ότι δεν βοήθησε στην παραγωγή αξιομνημόνευτου πολιτισμικού έργου.

Σήμερα, με την ύστερη γνώση των μετέπειτα εξελίξεων, είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε ότι η αλλαγή από την «τάξη των ανθρώπων» στην «τάξη του θεού» οδήγησε τον ελληνόφωνο χώρο σε πολιτισμική και μορφωτική υποβάθμιση και ανέκοψε την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξή του μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου, οπότε προσδέθηκε ουσιαστικά ο ελληνικός πληθυσμός στο επιστημονικό και τεχνολογικό τραίνο της Δύσης.

Γιατί σκεφτόμαστε αρνητικά; Μπορούμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας;

Έχει υπολογιστεί πως κάθε άνθρωπος κάνει γύρω στις 50.000 σκέψεις ημερησίως, από αυτές μόνο οι 2000 είναι συνειδητές.

Δηλαδή με κάποιο σκοπό…Όλες οι άλλες προέρχονται από το υποσυνείδητό μας αυτόματα και συνήθως όταν δεχόμαστε διάφορα ερεθίσματα από το περιβάλλον μας.

ΣΚΕΨΗ = ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Κάθε σκέψη έχει τη δική της συχνότητα και διαμορφώνει τα συναισθήματά μας και το ενεργειακό μας πεδίο. Οι σκέψεις προέρχονται από το χώρο εκείνο που ονομάζεται υποσυνείδητο. Στο υποσυνείδητό μας φωλιάζουν όλες οι εμπειρίες μας, πεποιθήσεις μας, οι αντιλήψεις μας και οι τρόποι συμπεριφορών μας.
Ανταποκρίνονται σε κάποια ερεθίσματα (οπτικά, λεκτικά, καταστάσεων κ.α.) και επαναφέρουν τις κυτταρικές μνήμες των δογματικών πεποιθήσεων μας.
Επηρεάζονται άμεσα από το περιβάλλον μας και τις εκάστοτε συνθήκες.
Κάθε σκέψη γεννά, παρόμοιες, ιδίας συχνότητας άλλες σκέψεις.
Κάθε σκέψη, προσελκύει σκέψεις άλλων ανθρώπων παρόμοιας συχνότητας.
Κάθε σκέψη, έχει τη βάση της σε κυτταρικές μνήμες και μας δημιουργεί τα ανάλογα συναισθήματα.
Κάθε σκέψη που κάνουμε , από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, μας φέρνει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.
Έχει διαπιστωθεί πως το 70% των σκέψεων είναι αρνητικές και μας δημιουργεί κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;
Ήδη από τη παιδική μας ηλικία , βάση έρευνας του τμήματος ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του UCLA, οι λεκτικές και όχι μόνο επιρροές που δεχόμαστε από το περιβάλλον μας (γονείς, δάσκαλοι, συμμαθητές κ.α.) ημερησίως είναι ως εξής:
450 αρνητικές επιρροές
30 θετικές επιρροές
Έτσι διαμορφώνεται μια προσωπικότητα που έχει σαν βάση σκέψεων με αρνητική χροιά. Αυτό το δεδομένο έχει σαν αποτέλεσμα πως σε μια θετική σκέψη που κάνουμε να παράγονται ταυτόχρονα και αρνητικές , σαμποτάροντας με αυτό ο τρόπο τα συναισθήματα μας και τη μελλοντική μας πραγματικότητα. ‘Είσαι ότι σκέφτεσαι’ είχε πει ο Αϊνστάιν.
Όλοι μας είμαστε το αποτέλεσμα των σκέψεων που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Το ερώτημα είναι τι μπορώ να κάνω από δω κ πέρα ώστε συνειδητά να αυξήσω τη ποσότητα των θετικών σκέψεων μου.
Το πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζεται να κάνω είναι να παρατηρώ όσο γίνεται τις σκέψεις μου. Τότε είμαι σε θέση να τις αξιολογήσω και να φροντίσω συνειδητά , να τις διορθώσω στη κατεύθυνση που εγώ επιθυμώ. Να μην επιτρέπω με άλλα λόγια να σαμποτάρω κάποια θετικά σενάρια που επιθυμώ.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΚΕΨΕΩΝ
Η καλοπροαίρετη σκέψη δημιουργεί προϋπόθεση υλοποίησης μιας επιθυμητής μας κατάστασης. Δημιουργείται ένα ισχυρό ενεργειακό πεδίο γύρω μου, που επηρεάζει τους άλλους. Μόνο ως ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ μπορώ να ελέγχω τις σκέψεις που κάνω … και να τις διορθώνω όπου χρειάζεται.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ
1. Να μάθω να ζω στο παρόν. (εάν είμαι εστιασμένος σ αυτό που κάνω, δεν δίνω χώρο να δημιουργηθούν σκέψεις που θα με πηγαίνουν στο μέλλον ή στο παρελθόν)
2. Να είμαι συνειδητός και να την ακυρώνω λέγοντας «άκυρο, άκυρο» . (Φροντίζω να συνηθίζω τον εγκέφαλο μου να μην παράγει και δημιουργεί σκέψεις που θα με φέρνουν δυσάρεστα συναισθήματα.)
3. Να εστιάζομαι στην «ομορφιά ή θετικότητα» που διαθέτει ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση. (Να είμαι συνειδητός και να αναζητώ πίσω από μια δυσκολία κάποια θετικότητα ή ευκαιρία.)
4. Να φροντίζω κατά τη διάρκεια της ημέρας να χαλαρώνω, ηρεμώντας το νου μου. (Συνειδητά να εστιάζω την σκέψη μου σε κάτι όμορφο για μένα.)
5. Να απασχολούμε με κάτι το οποίο μου αρέσει ή να μου αρέσει με οτιδήποτε ασχολούμαι.

Οι τρεις ανθέλληνες Ιεράρχες - Μια «γιορτή» όνειδος για την Ελληνική Παιδεία

Οι τρεις Ιεράρχες (Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος και Γρηγόριος Ναζιανζηνός), ελάχιστοι γνωρίζουν, ότι δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Σύμφωνα και με την επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας, υπήρχε μια έριδα ανάμεσά τους, σε σχέση με το ποιος την...έχει πιο μεγάλη...(την πνευματικότητα). Αιώνες αργότερα*, οι «ιερές» αυτές κοκορομαχίες είχαν οδηγήσει σταδιακά μάλιστα και στην δημιουργία ομάδων από φανατικούς οπαδούς του κάθε «πατέρα»: Τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες.
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Αλέξιος Α' Κομνηνός, βλέποντας ότι η διαμάχη αυτή, ανάμεσα στις παρατάξεις των φανατικών οπαδών των τριών Ιεραρχών, είχε πάρει επικίνδυνες διαστάσεις (οι διάφοροι θρησκόληπτοι οπαδοί έκαναν πράξη τη ρήση «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος») κι απειλούσε ακόμη και την ενότητα της αυτοκρατορίας, ανέθεσε στον Βυζαντινό συγγραφέα και επίσκοπο Ευχαϊτών, Ιωάννη Μαυρόπου (Μαυρόποδας), να βάλει τέλος σ' αυτήν την διένεξη. Ο Ιωάννης Μαυρόπους, με μια απλή και «μπακαλίστικη» λογική, τους έκανε «3 σε 1». Δηλαδή δημιούργησε μια κοινή γιορτή και για τους τρεις («Γιορτή των γραμμάτων της ελληνοχριστιανικής παιδείας»), έγραψε και μια κοινή ακολουθία η οποία θα ψάλλονταν και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα και τα...αίματα των φανατικών οπαδών. Ο Μαυρόπους μάλιστα, τόνιζε ότι οι τρεις Ιεράρχες «Ψευδείς μεν εξέκλιναν Ελλήνων ύθλους, πειθώ δε την τύραννον, ανθρώποις μόνην είλκοντο υφ’ ης την αλήθειαν, οι τρεις τονώσαντες, ούτως άπαν σύστημα πιστών, χειρούνται λόγοις και καταπείθουσι».

Αυτά τα ολίγα για το τότε. Ερχόμενοι στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ελληνοχριστιανική προπαγάνδα, η οποία εμφανίζει ούτε λίγο, ούτε πολύ, τους τρεις Ιεράρχες ως Έλληνες και προστάτες των ελληνικών γραμμάτων. Καθιερώθηκαν δε, ως τέτοιοι, μετά την Απελευθέρωση και μάλιστα με την σφραγίδα του νεοσύστατου επίσημου ελληνικού κράτους και της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1842. Βρισκόμαστε ήδη στα πρώτα στάδια της δημιουργίας της ιδέας του ανύπαρκτου «Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού», με τον οποία η Εκκλησία, προσπαθεί να διαγράψει μονοκονδυλιά το ένοχο παρελθόν της (διωγμοί, σφαγές, αφορισμοί, προδοσίες, καταπίεση, οικονομική αφαίμαξη των πιστών κ.ά.). Και δεν περιορίζεται μόνο εκεί, αλλά κάνοντας το άσπρο μαύρο, προσπαθεί να παρουσιάσει εαυτόν ως θεματοφύλακα του ελληνικού γένους (οϊμέ...).

Οι τρεις Ιεράρχες, τιμώνται από την ελληνική Εκκλησία διότι, λέει, «διέσωσαν» τα ελληνικά γράμματα. Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι, από ποιους τα διέσωσαν και πώς; Αφού η ελληνική γλώσσα ήταν, τότε, η επίσημη γλώσσα του γνωστού κόσμου! Επιπλέον, για τί είδους «γράμματα μιλάμε», απ' τη στιγμή που ως γνωστόν οι επιστήμες στο θεοκρατικό Βυζάντιο ήταν υπό διωγμόν, ενώ τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα καίγονταν σωρηδόν και δημοσίως; Ο συγγραφέας Τζόζεφ Μακ Κέιμπ μάλιστα έχει κάνει και την εξής θλιβερή διαπίστωση: «Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε να παράγει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο». Και πως να παράγει, αφού ως «γράμματα» τότε θεωρούνταν τα θρησκευτικά συγγράμματα των «πατέρων» της Εκκλησίας και τα λοιπά σκοταδιστικά θρησκευτικά κείμενα;

Ας δούμε όμως πως «υπερασπίστηκαν» τον Ελληνισμό και το Ελληνικό Πνεύμα οι τρεις Ιεράρχες, μέσα απ' τα κείμενά τους (τα πρωτότυπα κείμενα των παραπομπών, για τον όποιο ενδιαφερόμενο, υπάρχουν στην «Ελληνική Πατρολογία»)...

Μέγας Βασίλειος:
«Προσταγή! Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων…τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».
(«Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον», 7.196.3)
«Είναι εχθροί οι Έλληνες...διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον “Ισραήλ”. Στόμα δε, λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄: 11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει αυτούς που πιστεύουν με απλότητα στον Θεό».
(«Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον», 9.230.8)
«Δεν πρέπει να παραδώσετε στους αρχαίους (Έλληνες) συγγραφείς το τιμόνι του νου σας, για να σας πάνε όπου αυτοί θέλουν... Οδηγός μας στην εδώ κάτω ζωὴ είναι η Αγία Γραφή, που η γλώσσα της έχει πολύ μυστήριο... Αν οι δυο διδασκαλίες έχουν κάποια συγγένεια, θα ήταν ωφέλιμη η γνώση και των δυο. Αλλά έχουν και μεγάλη διαφορά. Γι᾿ αυτό, αν τις βάλουμε τη μια πλάι στην άλλη και τις συγκρίνουμε, θα δούμε καθαρά ότι η μια υπερέχει της άλλης (εννοεί ότι υπερέχει η εβραϊκή έναντι της ελληνικής)... Όσοι στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων δεν αναζητούν μονάχα τη γλύκα και τη χάρη του λόγου, μπορούν ν᾿ αποκομίσουν και κάποια ωφέλεια για την ψυχή. Πρέπει, λοιπόν, αυτά τα συγγράμματα να τα σπουδάζουμε ακολουθώντας το παράδειγμα των μελισσών. Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν».
(«Παραινέσεις προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», παρ. 1-4)
[σ.σ.: Ο τίτλος του λόγου, είναι τουλάχιστον παραπλανητικός. Ο Βασίλειος, δεν προτρέπει, αλλά ουσιαστικά αποτρέπει. Αποτρέπει την διάβαση των «επικίνδυνων» -για την ιουδαιοχριστιανική θρησκεία- μονοπατιών της Ελληνικής Παιδείας. Προτρέπει, κατ' ουσίαν, στην «ξερή» και υπό όρους χρήση των ελληνικών γραμμάτων, χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα, απλά σαν ένα εργαλείο κατανόησης των θρησκευτικών κειμένων.]

Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων), όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλήκια… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους… Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους».
(«Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν», Ομιλία Ξ', 59.369-370)
«Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλη την βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (εκχριστιάνισε). Ας είναι ανάμεσά τους κι αυτός ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στη Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. Όμως εκείνος ο σκηνοποιός όχι μόνο στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σ’ όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, και είναι φυσικό, γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά από τα ψέμματά τους».
(«Ερμηνεία εις την “Προς Ρωμαίους επιστολήν”», 60.407)
«Πόσο κόπιασε ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητεί περί γραμμής και γωνίας και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων και για τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης -διότι αυτά στη ζωή είναι περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα- και χωρίς να ωφελήσει πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή;».
(«Ερμηνεία εις την “Α΄ Κορινθίους επιστολήν”», Ομιλία Δ', 61.34)
«Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες, είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό η άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι' αυτό και χάθηκαν τα περισσότερα... Ποτέ δεν έκαμαν το σωστό, αλλά ήσαν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη... Ο Ελληνισμός μπορεί ν' απλώθηκε σ' όλη τη γη και να κατέκτησε τις καρδιές των ανθρώπων, καταλύθηκε όμως με την δύναμη του Χριστού και το κήρυγμά μας φυτεύτηκε στις ψυχές των ανθρώπων... Και όσοι ήταν άπιστοι εντυπωσιάστηκαν από την διδασκαλία του Ιησού και περιφρόνησαν την δουλοπρέπεια, την ανελευθερία και την ποταπότητα των Ελλήνων. Όλοι διέκριναν την ευγένεια των μέσων που χρησιμοποιούν οι χριστιανοί, σε αντίθεση με την αισχρότητα των Ελλήνων».
(«Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων», παρ. 11-12, 15, 40)
[σ.σ.: Ολόκληρο αυτό κείμενο, είναι ένας λίβελλος εναντίον των Ελλήνων και του Ελληνισμού.]
«Όλα αυτά τα λόγια της ελληνικής μωρίας, είναι παραληρήματα που προκαλούν το γέλιο. Διότι όπως ακριβώς εάν κάποιος αποτολμά να σημαδεύει τον ουρανό με το τόξο του προσπαθώντας να τον κάνει κομμάτια με τα βέλη του ή να αποστερέψει τον ωκεανό με το να τον αδειάζει με τα χέρια του, δεν θα υπάρχει κανένας εύθυμος που δεν θα γελάσει μαζί του, αλλά οι σοβαρότεροι θα χύσουν πολλά δάκρυα (για τα χάλια του). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όταν οι Έλληνες μας αντιμιλούν, είναι καλό να γελάς εις βάρος τους και να κλαις για λογαριασμό τους. Διότι αυτοί επιχειρούν πολύ πιο κενόδοξα πράγματα απ’ αυτόν που ελπίζει ότι μπορεί να τραυματίσει τον ουρανό ή να αδειάσει τη θάλασσα».
(«Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων», παρ. 21)
«Όπου η μνήμη των μαρτύρων, εκεί και η ντροπή των Ελλήνων».
(«Εις τον άγιον ιερομάρτυραν Βαβύλαν», παρ. β')
«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα…».
(«Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν», Ομιλία Α', 59.31)
«Tα παιδιά να υπακούτε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Kυρίου… Εκτός κι αν ο γονέας είναι Έλληνας...».
(«Προς Eφεσίους επιστολήν», Oμιλία KA', παρ. α')
«Τι όμως, άγιος είναι ο ναός του Σεράπιδος διά τα βιβλία; (αναφέρεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που υπήρχαν στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας) Μη γένοιτο! Αλλ’ εκείνα μεν (τα ιουδαϊκά αυτά βιβλία) έχουν την δική τους αγιότητα, στον τόπο όμως (στο Σεράπειο δηλαδή) δεν την μεταδίδουν...αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον...μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων...και παρ’ αυτών (των Ελλήνων) στέκει εκεί βωμός απάτης αόρατος, εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... Κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί».
(«Λόγοι κατά Ιουδαίων», Λόγος Α', παρ. στ')
«Κανένας δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του ονόματα των (Ελλήνων) προγόνων του, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά να δίνει τα ονόματα των δικαίων (δηλ. εβραϊκά, της Παλαιάς Διαθήκης), των μαρτύρων, των επισκόπων και των αποστόλων».
(«Περί κενοδοξίας και όπως δει τους γονέας ανατρέφειν τα τέκνα»)
«Που είναι τώρα τα έργα του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και των Αθηναίων (φιλοσόφων); Οι ψαράδες (Απόστολοι) και ο σκηνοποιός (Παύλος) διέδωσαν το έργο τους όχι μόνο στην Ιουδαία, αλλά και στη γλώσσα των βάρβαρων, κάτι που οι Έλληνες μόνο στον ύπνο τους θα φαντάζονταν».
(«Ομιλία Η', λεχθείσα εν τη εκκλησίᾳ τη επὶ Παύλου, Γότθων αναγνόντων, και πρεσβυτέρου Γότθου προομιλήσαντος», παρ. α')
«Αφανίσαμε από προσώπου γης κάθε ίχνος παιδείας, τέχνης και φιλοσοφίας του αρχαίου κόσμου».
(«Ο ανθελληνισμός στα πατερικά και εκκλησιαστικά κείμενα» [Γεώργιος Σιέττος])
[σ.σ.: Αδιαμφισβήτητο «επίτευγμα», με πολύ γνωστό παράδειγμα εφαρμογής τον φόνο της Ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας.]

Γρηγόριος Ναζιανζηνός ο Θεολόγος**:
«Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου ελληνικά χέρια και ούτε ελληνικά τραγούδια να μολύνουν τα αφτιά και την γλώσσα μου».
(«Επιτάφιος εις τον πατέρα, παρόντος Βασιλείου», παρ. ι')
«Οι αμόρφωτοι (Έλληνες) φιλόσοφοι, ενώ μυθολογούσαν για τα άστρα και δημιούργησαν την αστρολογία, δεν κατάφεραν να εξηγήσουν πως μας διοικεί ο Θεός».
(«Λόγος προς αστρονόμους»)
«(Η βάπτιση του Ιησού), δεν είναι μυστήριο απατηλό, ούτε ελληνική απάτη και μέθη. Είναι μυστήριο θείο και λαμπρό».
(«Εις τα Άγια Φώτα», παρ. α')
«Η σοφία των Ελλήνων είναι τύφος... Οι Έλληνες είναι αλαζόνες...δεισιδαίμονες...αυθάδεις...».
(«Εις Ηρώνα τον φιλόσοφον»)
«Ποίος Ευκλείδης εμιμήσατο ταύτα, γραμμαίς εμφιλοσοφών ταις ουκ ούσαις, και κάμνων εν ταις αποδείξεσι; Τίνος Παλαμήδους τακτικά κινήματά τε και σχήματα γεράνων, ως φασι, και ταυτά παιδεύματα κινουμένων εν τάξει, και μετά ποικίλης της πτήσεως; Ποίοι Φειδίαι και Ζεύξιδες και Πολύγνωτοι, Παρράσιοι τε τινες και Αγλαοφώντες, κάλλη μεθ᾿ υπερβολής γράφειν και πλάττειν ειδότες;».
(«Λόγος θεολογικὸς Β', περὶ Θεολογίας», παρ. 25)
Τέλος, για να τελειώνει και η ιστορία ελληνοχριστιανικής φαντασίας, σε ότι αφορά την ελληνικότητα των τριών Ιεραρχών, κανένας απ' αυτούς δεν ήταν Έλληνας, ή τουλάχιστον δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο με βεβαιότητα. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (επονομαζόμενος και «Θεολόγος») ήταν Καππαδόκες. Η δε καταγωγή του Ιωάννη Χρυσόστομου, ο οποίος γεννήθηκε στη Συρία, είναι αδιευκρίνιστη και εντελώς αυθαίρετα παρουσιάζεται ως Έλληνας. Το ότι η μητέρα του είχε ελληνικό όνομα (Ανθούσα) δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, καθώς ήταν συνηθισμένη πρακτική την εποχή εκείνη, οι Εβραίοι να λαμβάνουν ελληνικά ονόματα. Δεν ήταν όμως καθόλου συνηθισμένο, Έλληνες να λαμβάνουν εβραϊκά ονόματα και μάλιστα από τη στιγμή της γέννησής τους, όπως ο Ιωάννης (το «Ιωάννης» είναι εβραϊκό όνομα). Το όνομα της θείας του, ήταν επίσης εβραϊκό (Σαββία), ο δε πατέρας του, έφερε το ρωμαϊκό στρατιωτικό τίτλο «Σεκούνδιος» και οι ρωμαϊκοί τίτλοι, αλλά και τα ρωμαϊκά ονόματα επίσης, ήταν κάτι συνηθισμένο στους Εβραίους τότε (π.χ. ο Σαούλ που έγινε Παύλος). Το πιο πιθανόν λοιπόν, για τον Χρυσόστομο, και με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία, είναι πως ήταν Εβραίος χριστιανός.
---------------------------
* Δώστε βάση να δείτε τι αρλούμπες αναγράφονται στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας και στο συγκεκριμένο κείμενο που αφορά το τέλος της διαμάχης των τρεις Ιεραρχών: «Οι ίδιοι οι άγιοι έδωσαν τέλος στη διαμάχη εμφανιζόμενοι στο θεοσεβή, ενάρετο και προικισμένο με πλούσια χαρίσματα ιεράρχη Ιωάννη Μαυρόποδα, επίσκοπο Ευχαϊτών, λέγοντάς του ότι μεταξύ τους δεν υπήρχε αντιδικία και να ενεργήσει τα δέοντα για να σταματήσει η επικίνδυνη για την ενότητα της Εκκλησίας διαμάχη».
Οι τρεις Ιεράρχες έζησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός διατέλεσε αυτοκράτορας του Βυζαντίου μεταξύ στα τέλη του 11ου αιώνα μ.Χ. και αρχές του 12ου. Ο Ιωάννης Μαυρόπους έζησε κι αυτός τον 11ο αιώνα μ.Χ. (τον πρόλαβε τον Αλέξιο). Μιλάμε δηλαδή για μια απίστευτη -και ανεπίτρεπτη- χρονική ακροβασία της Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να παρουσιάσει το παραμυθάκι της, όσο το δυνατόν πιο όμορφο, γεμάτο καλοσύνη και ομόνοια. Εκτός κι αν εννοείται ότι εμφανίστηκαν «θαυματουργικώς», οπότε δεν μας εκπλήσσει τίποτε. Αν και είναι απορίας άξιον, πως τόσους αιώνες οι «άγιοι» δεν έκαναν κάτι για να σταματήσουν τις έριδες κι όταν το αποφάσισαν, χρειάστηκαν...διαμεσολαβητή.
** Ο Γρηγόριος, σε σχέση με τους άλλους Ιεράρχες, εμφανίζεται λιγότερo ανθέλληνας, αν και η ακόλουθη διαπίστωσή του (που θυμίζει Τερτυλλιανό), σε απλά ελληνικά, μπορεί να προβληματίσει, ακόμα και τον πιο καλόπιστο χριστιανό, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής: «Τί­ποτα δεν μπορεί να επιβλη­θεί καλύτερα στον κό­σμο από τη μωρολογία· όσο λι­γότερο καταλαβαίνουν κάτι, τόσο περισσότερο το θαυμά­ζουν»! («Ἐπειδὴ τὸ μὲν ῥᾳδίως ληπτὸν, ἅπαν εὐκαταφρόνητον· τὸ δὲ ὑπὲρ ἡμᾶς, ὅσῳ δυσεφικτότερον, τοσούτῳ θαυμασιώτερον· καὶ γυμνάζει τὸν πόθον ἅπαν τὸ διαφεῦγον τὴν ἔφεσιν» [«Περί φιλοπτωχίας», παρ. λγ']).

Το επικό ντοκιμαντέρ της Google για το Διάστημα

Ο κολοσσός της Google αποτελεί έναν από τους αδιαμφισβήτητους κυρίαρχους του κόσμου της τεχνολογίας.

Η εταιρεία που αποτελεί συνώνυμο των μηχανών αναζήτησης απλώνει τα φτερά της και πέρα από το Διαδίκτυο, επεκτεινόμενη σε άλλους τομείς, και χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι το Lunar Xprize contest, το οποίο σκοπεύει να αποτελέσει έμπνευση για ομάδες ερευνητών και μηχανικών που σκοπεύουν να προσεδαφίσουν διαστημόπλοιο στη Σελήνη.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Google ανέβασε στο YouTube το ντοκιμαντέρ της Back to The Moon For Good- The New Space Race, που παρέχει επιπλέον στοιχεία για το Lunar Xprize. Αφηγητής είναι ο Τιμ Άλεν.
Το ντοκιμαντέρ «ξεναγεί» τον χρήστη σε όλη την ιστορία της εξερεύνησης της Σελήνης, μέσω 3D γραφικών, πολύχρωμων γραφημάτων και εξελιγμένων animations.

Μπορεί ο Ποσειδώνας να γίνει κατοικήσιμος;

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία για ένα μέχρι σήμερα άγνωστο φαινόμενο ανέπτυξαν δύο αστρονόμοι στις ΗΠΑ. Υποστηρίζουν ότι πλανήτες αερίου με τα χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα μετατρέπονται ορισμένες φορές σε κατοικήσιμους βραχώδεις πλανήτες.

Η θεωρία
Πλανήτες με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του Ποσειδώνα σχηματίζονται κατά βάση αρκετά από μακριά από το μητρικό τους άστρο. Παγωμένα μόρια συγχωνεύονται με υδρογόνο και ήλιο δημιουργώντας ένα πλανήτη με παγωμένο/βραχώδη πυρήνα ο οποίος περιβάλλεται από μια πυκνή ατμόσφαιρα αερίων.
Ο Ροντρίγκο Λούγκερ και ο Ρόρι Μπαρνς του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον υποστηρίζουν ότι ορισμένοι από αυτούς τους παγωμένους και αφιλόξενους κόσμους μπορούν να μετατραπούν σε κατοικήσιμους πλανήτες.

Τα φαινόμενα
Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες είναι δυνατόν οι παλιρροϊκές δυνάμεις ενός άστρου να εκτρέψουν από την τροχιά του ένα τέτοιο πλανήτη και να τον τραβήξουν πιο κοντά σε αυτό. Αν ο πλανήτης αυτός φτάσει στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη του άστρου και σταθεροποιηθεί εκεί τότε θα ενεργοποιηθεί ένα δεύτερο κοσμικό φαινόμενο.
Ο πλανήτης θα εκτεθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα ακτίνων Χ αλλά και υπεριώδους ακτινοβολία. Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα προοδευτικά να εξαφανιστούν τα αέρια από την ατμόσφαιρα του πλανήτη.
Ετσι αυτό που θα μείνει τελικά θα είναι ένα βραχώδες σώμα που θα βρίσκεται στην κατοικήσιμη ζώνη θα μετατραπεί αυτόματα σε ένα λιγότερο ή περισσότερο κατοικήσιμο κόσμο.
Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες ιδανικοί για αυτή τη πλανητική μετάλλαξη είναι πλανήτες αερίων με τα γεωατμοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα αλλά λίγο μικρότεροι σε μέγεθος από τον πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος
Οι ερευνητές χαρακτηρίζουν αυτούς τους πλανήτες «κατοικήσιμους εξατμισμένους πυρήνες» και πιστεύουν ότι θα ανακαλύψουμε σύντομα κάποιους εξ αυτών. Η θεωρία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrobiology».

Πόσο αχανές είναι το Σύμπαν;

Νωρίτερα μέσα στο μήνα, η NASA δημοσίευσε μια φωτογραφία ακριβείας του γειτονικού μας γαλαξία, της Ανδρομέδας, την οποία είχε λάβει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Το πραγματικό μέγεθος της φωτογραφίας που βλέπετε είναι τόσο μεγάλο που η εμφάνισή του σε πλήρη ανάλυση απαιτεί 600 τηλεοράσεις Υψηλής Ανάλυσης (HD), σύμφωνα με τη NASA.

Ο γαλαξίας αποτελείται από περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια άστρα και εκτείνεται σε μήκος 40.000 ετών φωτός.
Τα νούμερα είναι ασύλληπτα από τον ανθρώπινο νου. Ωστόσο, ο χρήστης daveachuk του YouTube δημιούργησε ένα βίντεο που ίσως μας βοηθήσει να βάλουμε μια μικρή τάξη στο αχανές Σύμπαν που μας περιβάλλει.
Καθώς το βίντεο εστιάζει βαθύτερα στο Σύμπαν, βλέπουμε μικρές φωτεινές κουκκίδες οι οποίες δεν είναι παρά άστρα γύρω από τα οποία συχνά περιστρέφονται ένας ή περισσότεροι πλανήτες.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, το ηλιακό μας σύστημα είναι τόσο μεγάλο που μέχρι σήμερα δεν έχουμε στείλει διαστημικό σκάφος πέρα από τα όριά του (το Voyager 2 βρίσκεται στο σύνορο του διαστρικού κενού).
Όπως αναφέρει το econews.gr, τέτοια ηλιακά συστήματα αναπαράγονται δισεκατομμύρια φορές στον Γαλαξία της Ανδρομέδας, η οποία μαζί με τον δικό μας, τον Milky Way ανήκουν σε ένα ευρύτερο γαλαξιακό σμήνος με την ονομασία Λιανακέα.