Το σύνδρομο της μετατόπισης

Η «μετατόπιση», είναι μια λέξη που συνήθως την αναφέρουμε για κάτι αρνητικό που συμβαίνει. Πέρα από την χρήση που της κάνουμε για επιστημονικούς λόγους, υπάρχει έντονα και στην καθημερινότητα μας.
Από μικρή ηλικία εμπεδώνουμε το πως πρέπει να την τοποθετούμε στη ζωή μας.
Όταν ένα παιδάκι τρέχει και χτυπάει το κεφάλι του σε ένα τραπέζι το οποίο κατά σύμπτωση ήταν ακίνητο, οι παππούδες ή οι γονείς του λένε: «Το τραπέζι σε χτύπησε καρδούλα μου; Αυτό φταίει, ντα θα κάνω εγώ το κακό τραπέζι». Έτσι χαλαρώνουμε όλοι σχετικά, γιατί βρήκαμε τον φταίχτη.
Στο σχολείο όταν το παιδί δεν διαβάζει -από το σπίτι ξεκινούν όλα-, οι γονείς απορούν και ζητούν εξηγήσεις από τους δασκάλους. Μάλλον δεν θα είναι καλοί οι δάσκαλοι και γι’ αυτό το λόγο το παιδί τους αδιαφορεί… Επίσης, οι δάσκαλοι-καθηγητές φταίνε που δεν αναγνωρίζουν την αξία του μοσχαναθρεμμένου τέκνου και ο βαθμός του είναι πιο κάτω απ’ ότι πρέπει.

Η σωστή εκπαίδευση των παιδιών (μικρών και μεγάλων) συνεχίζεται με τις γνωστές εκφράσεις «Οι κακές παρέες φταίνε που “χάλασε” το παιδί μου» και «το δικό μου παιδί, ήταν άβγαλτο…». Οι γονείς ή το παιδί, δεν φταίνε ποτέ, μόνο οι άλλοι.
Όταν πιάσουμε δουλειά, αρκετές φορές θυμόμαστε όλα αυτά που μάθαμε τα χρόνια που πέρασαν και κάνουμε μία μετατόπιση των ευθυνών ή του λάθους που κάναμε, στους πιο εύκολους στόχους-συναδέλφους.
Η σχέση που έχουμε με τη «μετατόπιση», είναι σχεδόν αυτοκόλλητη. Μας συντροφεύει επίσης στις απλές σχέσεις, στο γάμο, στις φιλίες κλπ.
Στην πορεία της ζωής μας, μαθαίνουμε επίσης ότι φταίνε πάντα οι άλλοι ψηφοφόροι που ψηφίζουν το λάθος κόμμα. Φυσικά δε φταίει ποτέ και για τίποτε το κόμμα που έχουμε ψηφίσει, όπως και εμείς ως ψηφοφόροι του.
Σε αυτό εννοείται ότι βοηθούν και τα κόμματα που έρχονται κυρίως στην εξουσία, λέγοντάς μας πάντα το κλασσικό «οι προηγούμενοι φταίνε». Το πιο ωραίο βέβαια, είναι ότι μας βολεύει να το ακούμε και το αποδεχόμαστε!
Μάθαμε λοιπόν στη μετατόπιση των ευθυνών και φυσικά δεν μείναμε μόνο εκεί. Από παιδιά επίσης έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη σε περιπτώσεις που είναι να κάνουμε κάτι και δε μας αρέσει και πολύ. Άστο για αργότερα, καλά θα δούμε κλπ κλπ.
Ζήσαμε πρόσφατα και για μία ακόμα φορά το σκεπτικό «μετά τις εκλογές θα…». Πέρασαν και αυτές όπως και τα «θα» λίγο πολύ όλων. Τα διάφορα πονηρά μέτρα περνάνε, αλλά εμείς είπαμε να το ρίξουμε λίγο έξω, μια και ήρθε το Mundial, σε λίγο το Mundobasket και διάφορα άλλα.
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας χαλάει τη ζωή, το πάμε από Σεπτέμβρη μια και είχαμε ή θα έχουμε άφθονο θέαμα σε γήπεδα και παραλίες, κάνει και ζέστη….
Μέχρι εμείς να καταφέρουμε να βρούμε ποιος τελικά -από όλους τους άλλους- μπορεί να φταίει, ας αφήσουμε αυτούς που προσπαθούν να μας σώσουν, να κάνουν τη δουλειά τους. Ας τους αφήσουμε να μας ορίζουν σε μεγάλο βαθμό τι και πόσο πρέπει να τρώμε, να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και γενικά να υπάρχουμε.
Έτοιμες λύσεις δεν υπάρχουν. Αν μάθουμε να σκεφτόμαστε πέρα από το εγώ, θα βρούμε και λύσεις. Αλλιώς, θα φταίνε πάντα οι άλλοι…