Αν και έχω λίγες ελπίδες να γίνω κατανοητός, γιατί πραγματεύομε την βασική εξιδανίκευση της βιβλικής θρησκείας, δηλαδή την χριστιανική ΑΓΑΠΗ.Η δυσκολία μου βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν έχετε διαβάσει την Βίβλο, όπου μεθοδικά καταρρίπτονται όλοι οι σχετικοί "αγαθοί" ισχυρισμοί της, και φαίνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι κάθε "θεϊκή κίνηση" (θαύμα) της Βίβλου, είναι ξεκάθαρα ανθρωποκίνητο, και συνεπώς κανένας θεός δεν εμφανίζεται στις σελίδες της, περά από το βλοσυρό προσωπείο ενός ικανοτάτου ιερατείου μάγων. Χαλδαϊκών μάγων, με ικανή προϊστορία, εμπειρία, ικανότητες και απίστευτα υλικά πολέμου και θαυματοποιίας, που αφήνουν άφωνο τον μέσο άνθρωπο.
Η μαγεία έχει δυο πρόσωπα, αυτό της μαύρης μαγείας (Πάλαια Διαθήκη) που είναι οι συγκαλυμμένες (αποδιδόμενες σε θεό) απειλές και "θαύματα" πληγών και θανατικού, που εξασφαλίζουν με τα πάσης φύσεως δηλητήρια, που όπως αποδεικνύεται ήταν γνωστά στους βιβλικούς πατριάρχες, και της λευκής μαγείας (Καινή Διαθήκη) που δεν είναι άλλη από την σαγήνη, (δίχτυ αλιευτικό και πνευματικό) δηλαδή τον μεθοδικό εντυπωσιασμό και αλίευση της πίστης και της προσοχής των ανθρώπων, σε εντυπωσιακά "θαύματα", υποσχέσεις και φυσικά εντολές.
Σημειώνουμε λοιπόν πως η βασική μας ένσταση είναι, πως ο Ιησούς ταυτίζεται οπωσδήποτε με τον Πατερά. Δηλαδή ο θεός της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης είναι υποχρεωτικά το ίδιο πρόσωπο. Άρα ο Ιησούς ως θεός της Παλαιάς και Καινής διαθήκης, είναι υπόλογος για κάθε στρεβλή εντολή ή συμπεριφορά, που επιδοκιμάζεται ή εντέλλεται στην Πάλαια Διαθήκη… και σ’ αυτό δεν είδαμε να απαντάει ικανοποιητικά κανένας θεολόγος.
Το γεγονός και μόνο ότι οι δυο προσωπικότητες του βιβλικού θεού, είναι ή φαίνονται τόσο διαφορετικές, θα έπρεπε να σε βάλει σε σκέψεις, σχετικά με την ορθότητα της προσωπικότητας του βιβλικού θεού. Το πρόβλημα είναι ότι ο μέσος άνθρωπος (ελέω παιδείας) δεν έχει τις γνώσεις εκείνες και τα κριτήρια, που θα τον προστάτευαν από τους σαγηνευτικούς εντυπωσιασμούς τέτοιων αναγνωσμάτων.
Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι ο Ιησούς δεν είναι θεός, αλλά ένας αγαθός κήρυκας σημαντικών και αγαθών ιδεών, που μόνο όφελος θα είχε κάποιος αν εκτελούσε τις εντολές του, όπως υπαινίσσεσαι.
Κατ’ αρχάς, το γεγονός και μόνο ότι παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον υιό του θεού της Παλιάς Διαθήκης (Ματθ.16.17) δεν είναι απλά ύποπτο, αλλά τον καθίστα υπόλογο ολόκληρης της προγενέστερης βιβλικής ιστορίας. Απ’ την άλλη… γιατί άραγε ένας απλός δάσκαλος οποιασδήποτε αγαθής ιδέας, θα ήθελε να παρουσιαστεί σαν γιος του συγκεκριμένου θεού, αν δεν ήθελε να φορτωθεί και να δώσει υπόσταση και κύρος σε όλα τα γεγονότα της προϊστορίας του συγκεκριμένου "θεού" πατέρα;
Άρα ο Ιησούς, με πλήρη συνείδηση υπερασπίζεται την προϊστορία και τους προγονικούς του άθλους, και μάλιστα τον χειρότερο μάγο όλων των εποχών, τον προπάτορά του Αβραάμ, ο ίδιος τον τοποθετεί φρουρό (Λουκ.16.24) του ιουδαϊκού παραδείσου!
Μάλιστα από την ιδία την εικόνα της Κόλασης και του Παράδεισου, που περιγράφεται δια στόματος Ιησού, καταλαβαίνουμε ότι ο Ιησούς, είναι πολύ περισσότερα από απλός κήρυκα μια αγαθής ιδέας όπως η αγάπη. Ο Ιουδαίος Ιησούς, είναι κομιστής μια σαγηνευτικής μεταφυσικής ιδέας (τρόπου ζωής), που υπόσχεται την εκπλήρωση του προαιώνιου πόθου των ανθρώπων για την συνέχιση της ζωής μετά θάνατον και μάλιστα αιωνίως! Άρα βασική επιδίωξη ενός τέτοιου κήρυκα, είναι να γίνει δημιουργός θρησκείας, (δημιουργός και διακινητής μεταφυσικών απαντήσεων και ανάλογου κοινωνικού κινήματος) και όχι να παραμείνει απλός δάσκαλος ηθική, αγάπης και δικαιοσύνης.
Όπως καλά γνωρίζεται, όλοι οι δημιουργοί θρησκείας, "εμπορεύτηκαν" το φανταστικό δώρο της μεταθανάτιας ζωής, που παγκοσμίως είχε, και έχει ακόμα, τεράστια λαϊκή απήχηση. Παράδειγμα ο κατά πολύ προγενέστερος του Χριστιανισμού, το άλλο δημιούργημα μάγων ο Μιθραϊσμός, που κι αυτός υπόσχετο ανάλογη μεταθανάτια ζωή, και φυσικά είχε τρομερή απήχηση και διάδοση στην Μεσόγειο, πολύ προτού εμφανιστεί ο Χριστιανικός Παράδεισος.
Να ένα μικρό δείγμα της εκπληκτικής μεταφυσική συγγένειας του Μιθραϊσμού με τον Χριστιανισμό: «Ο Μίθρα θα κατέβει ξανά (στη γη) και θα αφυπνίσει (αναστήσει) τους (νεκρούς) ανθρώπους στη ζωή, όλοι θα εξέλθουν απ τους τάφους και θα πάρουν την αρχική τους μορφή και θα αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Όλοι οι άνθρωποι (τότε) θα ενωθούν και ο θεός της αλήθειας θα χωρίσει τους καλούς από τους κακούς» Βλέπε: Φράντς Κυμόν: "Τα Μυστήρια του Μίθρα", εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1990 σελ.146
Επίσης, όπως είναι εντελώς αναμενόμενο, κι αυτή η θρησκεία είχε τις δίκες του περισπούδαστες αρχές, δίκαιου, αγάπης και δικαιοσύνης, και μάλιστα πολύ κοντά σ αυτές του χριστιανισμού. Οι ειδικοί συχνά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι: «ουσιαστικά, ο χριστιανισμός είναι μια επί το ιουδαϊκότερον αντιγραφή του ασιατικού Μιθραϊσμού».
ΠΕΡΙ "ΑΓΑΠΗΣ"
Ας έρθουμε τώρα στο υποτιθέμενο ακατάρριπτο προπύργιο του χριστιανισμού την περίφημη "χριστιανική αγάπη". Και την αποκαλώ έτσι, γιατί συνήθως ο απλοϊκός άνθρωπος, δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχουν τεράστια περιθώρια ορισμού της "δικής μας αγάπης", αφού το κάθε ιερατείο, εξουσία ή ιδεολογία, μπορεί εύκολα να ορίσει ως εκδηλώσεις αγάπης, εκείνες τις ιδέες ή τις πράξεις, που εξυπηρετούν άριστα τις δικές του βασικές επιδιώξεις.
Μάλιστα χιλιετίες τώρα, αυτό ακριβώς συμβαίνει, όχι μόνο με την αγάπη, αλλά με το σύνολο αυτών των "αγαθών ιδεών", στις οποίες συνεχώς μεταγγίζουν το επιθυμητό περιεχόμενο, εκείνοι που τις ορίζουν. Έτσι εμφανίζεται "η δική μας" ειρήνη... δικαιοσύνη... αλήθεια... δημοκρατία, κλπ… που τελικά δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση, με την αρχική ιδανική σύλληψη, των αρχικών αυτών ανοιών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, πως αυτού του είδους "η αγάπη", καταντά δίκοπο μαχαίρι, επειδή ακριβώς, ταυτόχρονα ορίζει αντιπαλότητες, περιθωριοποιήσεις, αδιαφορίες, απέχθειες και μίση. Μάλιστα τα πράγματα που ο πιστός καλείται να θυσιάσει στον βωμό της πίστης, είναι η καλύτερη απόδειξη της παραποίησης που υπέστη αυτή η "αγάπη" απ’ το σαγηνευτικό όραμα της μεταθανάτιας ανταμοιβής.
Εδάφια όπως: «Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου». Λουκάς 14:26 «και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». Ματθ. 10.36… είναι η αυτούσια μεταφορά στην Καινή Διαθήκη, της παλαιοδιαθηκικής εντολής που κυνικά παραγγέλλει: Εάν ο αδελφός σου, ο υιός της μητρός σου, ή ο υιός σου ή η θυγάτηρ σου ή η γυνή του κόλπου σου, ή ο φίλος σου όστις είναι ως η ψυχή σου, σε παρακινήση κρυφίως, λέγων, Ας υπάγωμεν και ας λατρεύσωμεν άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας συ ούτε οι πατέρες σου, εκ των θεών των εθνών, των πέριξ υμών, των πλησίον σου ή των μακράν από σου, απ' άκρου της γης έως άκρου της γης, δεν θέλεις συγκατανεύσει εις αυτόν, ουδέ θέλεις δώσει ακρόασιν εις αυτόν, ουδέ θέλει φεισθή αυτόν ο οφθαλμός σου, ουδέ θέλεις σπλαγχνισθή ουδέ θέλεις κρύψει αυτόν· αλλά εξάπαντος θέλεις θανατώσει αυτόν· η χειρ σου θέλει είσθαι πρώτη επ' αυτόν διά να θανατώσης αυτόν, και η χειρ παντός του λαού έπειτα. Και θέλεις λιθοβολήσει αυτόν με λίθους, ώστε να αποθάνη». Δευτερονόμιο. 13. 6-10
Η Καινή Διαθήκη δεν είναι πολύ μακριά απο την Παλαιά παραγγέλλοντας: «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου». Χριστός Ιησούς στο Κατά Λουκάν 19.27
Και να η ιστορική μεταφορά στην πράξη της εντολής αυτής, από τον σημαντικότερο εκφραστή της χριστιανοσύνης: «Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβεί πιο μιαρή από οιοδήποτε φόνο»! Ιωάννης Χρυσόστομος "Κατά Ιουδαίων" Λόγος Δ΄ σελ. 195, ή ΤLG: Adversus Judaeos 48.873.18-
Βλέπουμε λοιπόν, πως η "αγάπη" στον συγκεκριμένο θεό, απαιτεί ή προβλέπει ακόμα και τον φόνο εκείνων που δεν τον αποδέχονται, ή τουλάχιστον προστάζει την απέχθεια και το μίσος προς τους αντιπάλους της. Που μπορεί να δει λοιπόν κάνεις την ανιδιοτέλεια και την λογική σ’ όλη αυτή την εντελλόμενη βαρβαρότητα; Απεναντίας, εδώ ολοφάνερα συμβαίνει ότι ακριβώς και σε οποιονδήποτε πόλεμο, όπου αμφότερες οι παρατάξεις, έχουν τους δικούς τους επαρκείς λόγους, για να μισούν μέχρι θανάτου τον αντίπαλο, ακριβώς επειδή κάποιοι ικανοί ηγέτες, κατάφεραν να εμφυτεύσουν μαζί με την αγάπη για τα ιδανικά τους, ταυτόχρονα και το μίσος για οποιονδήποτε τα απειλεί.
Βέβαια η αγάπη (πιστή προσκόλληση στις εντολές) δεν ρυθμίζει μόνο το μίσος απένατι σε τρίτους, αλλά διαφεντεύει συνολικά το σώμα και το πνεύμα του πιστού, ορίζοντας τις επιθυμίες του: «άν ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζει, έκβαλε αυτόν και ρίψον από σού· διότι σε συμφέρει να χαθεί εν των μελών σου και να μη ριφθεί όλον το σώμα σου εις την γέενναν». Ματθ. 5.29.
«Εγώ όμως σας λέγω ότι πας ο βλέπων γυναίκα διά να επιθυμήση αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού»! Ματθ. 5.28
Δυστυχώς κάποιοι δεν γνωρίζουν, πως όλες αυτές οι πολυπόθητες αγαθές προτάσεις και ιδέες, όπως ειρήνη, δικαιοσύνη, αγάπη, κλπ, όχι μόνο δεν είναι στατικές, αλλά καθώς η γνώση και τα κριτήρια αυξάνουν ή διαφοροποιούνται, υπάρχει (η τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει) διαρκής ανάγκη ανανέωσης, επαναπροσδιορισμού, εμπλουτισμού και αναθεωρήσεων. Αυτό θεωρητικά είναι, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, το κύριο μέλημα του πολιτισμού! Δυστυχώς το περιεχόμενο τους, όχι μόνο έχει "παγώσει" στο χρόνο, αλλά ουσιαστικά έμειναν προ πολλού γράμμα κενό, έχοντας ήδη γράψει την χειρότερη δυνατή εκδοχή της πανανθρώπινης ιστορίας, γιατί πίσω απ΄ την φωτεινή τους επιγραμματική σαγήνη, κουβαλάνε μέσα τους το μολυσματικό, δηλητηριώδες στίγμα των πανάθλιων σκοπιμοτήτων, εκείνων που κατάφεραν να ορίσουν αυθαίρετα και ιδιοτελώς το περιεχόμενό τους!
Ο τρισένδοξος "άγιος" Κύριλλος (Επίσκοπος) Αλεξανδρείας, κάνει ενδιαφέροντες συλλογισμούς που δείχνουν ότι Καινή και Παλαιά Διαθήκη είναι το ίδιο κατάμαυρο καζάνι ιερατικών σκοπιμοτήτων. «Κύριλλου αγιότατου επισκόπου... Πάσα η γραφή (η εβραϊκή Βίβλος) είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος... και ότι ο θεός προείπε αυτό είναι πάντων σωτήριον... ο δια του πανσόφου Μωυσέως προσταχθείς νόμος παραγγέλνει "Μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού" δια τούτο και ο θεσπέσιος Μωυσής στους εξ’ αίματος Ισραηλίτες παράγγειλε, να φυλάγουν τις εντολές αυτές και να αφανίζουν από προσώπου γης όλους τους τόπους στους οποίους λάτρευσαν εκεί τα έθνη τους θεούς τους. "Στα όρη τα ψηλά και στους λόφους και υποκάτω παντός δένδρου δασούς, κατασκάψτε τους βωμούς αυτών και συντρίψτε τις (λατρευτικές) στήλες αυτών. Κατακόψετε τα (ιερά) άλση τους και τα γλυπτά των θεών αυτών κατακάψτε με πυρ και αφανίστε το όνομα αυτών εκ του τόπου εκείνου" (Αυτά εντέλει η Βίβλος, τότε στο άγριο Ισραήλ που δεν ήξερε από αγάπη! Δείτε όμως και τη συνέχεια) Ακριβώς έτσι είναι πρέπον τον εξ απάτης Ελληνικής προς το της αληθείας να μετακινείτε φως (προσέξτε με πόση αγάπη θα γίνει αυτή ή προς την σωτηρία μετακίνηση!) δια Μωυσέως προστάζοντα είδωλα και ναούς μαζί να κατακάψετε ανασκάπτοντας τους βωμούς και κατακόβοντας τα άλση, ώστε καμιάς δικής τους βδελιρότητας να μην απομείνει λείψανο, κερδίζοντας έτσι μερίδιο στην δόξα».
Και συνεχίζει με απερίγραπτη... αγάπη: «Εμείς δε στις θεϊκές αυτές εντολές (της Παλαιάς Διαθήκης) εμπιστευόμενοι τον νουν μας, δεν θα αμελήσουμε και ούτε θα βραδύνουμε, αλλά με ακρίβεια μάλλον δε και φιλογρηγορούντες, της αληθείας το αξιοθαύμαστο κάλος με χαρά θα κυνηγούμε και όλο ένα περισσότερο θα σπουδάζουμε το πως ο θεός την ανατροπή της πλάνης και τον φωτισμό του σκότους δια του Μωσαϊκού νόμου μας παρέδωσε... για δε τους ακάθαρτους δαίμονες ο νόμος (του Μωυσέως) σκιά των μελλόντων είναι... διότι γεννούν οι σκιές την αλήθεια καθώς προείπε και ο θεσπέσιος Μωυσής»!!! Γ΄ συνόδου κατά Νεστορίου - επιστολή Κυρίλλου προς Ακάκιον (1,4,41)
Τι είναι αυτές οι "σκιές";
Να εξηγήσω... όταν λοιπόν έχετε κουραστεί να μιλάτε για "αγάπη" και κανένας δεν σας δίνει σημασία, και ούτε τη γη του σας παραχωρεί, ούτε τα προνόμια του σας παραδίδει... τότε και σεις (σύμφωνα με την χριστιανική οδηγία του Κυρίλλου), απ’ την Καινή Διαθήκη που βρισκόσαστε, απλώνετε το χέρι σας, έτσι, δίπλα προς τις σκιές (πληγές) της Παλαιάς Διαθήκης, αρπάζετε ότι "σκιά" βρεθεί μπροστά σας, και χτυπώντας κατακέφαλα, ρίχνετε ανάσκελα οποίον αντιστέκεται στις ευγενικές σας προθέσεις!
Αμέσως μετά, δηλαδή τώρα που σας πρόσεξε και είναι όλος δικός σας, μπορείτε να τον μετακινήσετε (τραβώντας τον προσεκτικά και με αγάπη απ’ τα πόδια) προς το φως της αληθείας! Τώρα που όλα τακτοποιήθηκαν, με τον χριστιανικότερο τρόπο, μπορείτε να αφήσετε πάλι πίσω στην θέση τους τις χρήσιμες βαριές "σκιές" της Παλιάς Διαθήκης... και να συνεχίσετε να μιλάτε για νεοδιαθηκική αγάπη! Συγχαρητήρια, έχετε μετακινήσει επιτυχώς έναν "δαιμονισμένο" προς το φως της αληθείας!
Να λοιπόν που όλα χρειάζονται! Καλή είναι η Καινή Διαθήκη, αλλά ας είναι από κοντά και η Παλαιά, που έχει όλες τις "σκιές" του... αρχαιο-χαλδαιικού κόσμου.
Μπόλικη λοιπόν βιτρινάτη αγάπη και στο βάθος... σκιές!
Φαίνεται λοιπόν ότι με μια βαριά παλαιοδιαθηκική "σκιά" στο χέρι, μπορούσες κάποτε να σπάσεις άνετα το κεφάλι των αλλοδόξων, φωνάζοντας «αγάπη», «φως», «σωτηρία» και μετά, όχι μόνο να μην αποβάλλεσαι από την θρησκεία της αγάπης, αλλά να αξιώνεσαι και ετήσιων τιμών! Ακριβώς έτσι έγινε με τον εν λόγω Κύριλλο!
Η "χριστιανική αγάπη" λοιπόν, δεν είναι κάτι αόριστο. Ορίζεται ως υπαρκτή από την πίστη, δηλαδή την εκτέλεση συγκεκριμένων εντολών, που υπηρετούν όχι μόνο την σωτηρία της ψυχής (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), αλλά και την δραστήρια συμμετοχή στην εξάπλωση του χριστιανισμού και την προώθηση των συμφερόντων της οργανωμένης πιστής, δηλαδή την τυφλή υποταγή σε συγκεκριμένο ιερατείο!
Δεν είναι λοιπόν η πρόθεση αγάπης τόσο που μας ξενίζει, όσο το συγκεκριμένο περιεχόμενο που της δίνει η εκάστοτε πίστη: «Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με» Ιωανν. 14.21. «Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου». Ιωανν. 15.10. «Πίστις δι' αγάπης ενεργουμένη» Γαλάτας 5.6. «Πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά» Ιακώβου 2.26. «Οι άπιστοι είναι οι φανεροί σας εχθροί» Κοράνι 4.102. «Ξεριζώστε τους άπιστους εκμηδενίστε το ψεύδος» Κοράνι 8.8-9.
Η χριστιανική αγάπη που εκδηλώνεται με το κήρυγμα, δεν διαφέρει αισθητά από τις μουσουλμανικές αυτές υπερβολές, αφού το εκβιαστικό δίλλημα της απειλής του αφανισμού, συνυπάρχει με την υποτιθέμενη αγαπητική σωτηρία: «Και όσοι δεν σας δεχθώσι μηδέ σας ακούσωσιν, εξερχόμενοι εκείθεν εκτινάξατε τον κονιορτόν τον υποκάτω των ποδών σας διά μαρτυρίαν εις αυτούς. Αληθώς σας λέγω, ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα ή Γόμορρα εν ημέρα κρίσεως, παρά εις την πόλιν εκείνην». Μάρκος 6:11
Άρα ξεκινώντας από την αγάπη, (την αγαθοπρόσωπη αυτή "σημαία" που ξεσηκώνει η σαγήνη της "σωτηρίας"), καταλήγουμε στο πραγματικό περιεχόμενό της, που είναι η εκτέλεση συγκεκριμένων εντολών, δηλαδή μπαίνουμε ανυποψίαστοι στην έμπρακτη ολική δουλική πίστη, αφού μεταμορφωνόμαστε σε: «δούλους και απόστολους Ιησού Χριστού» Β΄ Πέτρου 1.1.
Η αγάπη όμως δεν σταματάει ουτε εκεί, διότι η πίστη αυτή καθορίζει ακόμα και την άποψη μας για το τι είναι, ή δεν είναι αλήθεια. «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» Ιωανν. 14.6. «παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας» Ιωανν. 15.26. Τι είναι ή δεν είναι σοφία: «τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς» Α΄Κορινθίους 1.27. «Ουχί διά της σοφίας των ανθρώπων, αλλά διά της δυνάμεως του Θεού» Α΄Κορινθίους 2.5. Καταλήγοντας να χαρακτηρίζει (προφανώς πολύ εύστοχα) τους ανυποψίαστους πιστούς που πιάνονται στα δίχτυα (σαγήνη) της συγκεκριμένης "αγάπης" ως άβουλα "ψάρια" (Ματθαίος 4.19) και "πρόβατα" (Ιωάννης 10.16).
Η "χριστιανική αγάπη" λοιπόν δεν έχει κατ’ ανάγκην ιδιαίτερη σχέση με τον ελεύθερο και λόγιο ορισμό της ανιδιοτελούς αγάπης, (οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός) και δεν ορίζει το ιδανικό εκείνο πανανθρώπινο ζητούμενο, στο οποίο γενικόλογα και αόριστα παραπέμπουν οι θεολόγοι! Η ίδια η ιστορία της "χριστιανικής αγάπης", μετά την εφαρμογή της επί σειρά εκατονταετηρίδων σε τεραστίους πληθυσμούς του δυτικού κόσμου, χαρακτηρίζεται κυρίως από τα αρνητικά της αποτελέσματα, με κορυφαίο έγκλημα, εκείνο της ανίερης εξουσιαστικής σύνδεσής της με την αυτοκρατορική Ρώμη και την από κοινού ασίγαστη καταδίωξη του ελληνικού πνεύματος.
Τελειώνω λοιπόν την αναγκαστικά μακροσκελή μου τοποθέτηση, με το κορυφαίο ζητούμενο της αγάπης, που πολύ συχνά παραβλέπεται, αυτό της βαθιάς μελέτης και επίγνωσης των αναγκών του άλλου, που μόνο η λεπτομερής επιστημονική (ελληνική) γνώση μπορεί να μας προμηθεύσει… επιστημονική γνώση που τόσο επίμονα καταδιώχτηκε από την χριστιανική αγάπη!
Πρόσφατα παρακολούθησα, πως διασώστες με αυτοθυσία και κίνδυνο της ζωής τους, ανέσυραν από μια παγωμένη λίμνη, ένα μικρό παιδί, και με πόσες λεπτές κινήσεις και επίγνωση των αναγκών του, οι γιατροί έσωσαν (επανέφεραν στη ζωή) μετά από πολύωρο πνιγμό το μικρό αυτό αγόρι!
Αναρωτήθηκα λοιπόν, πόση απ’ αυτή την αγάπη θα μπορούσε να του προσφέρει, χωρίς την ανάλογη επιστημονική κατάρτιση, ακόμα και η ίδια η μητέρα του! Αν δεν υπήρχαν εκεί, άνθρωποι που σπούδασαν την ανθρωπινή ανατομία, ο μικρός θα είχε σβήσει οριστικά ανήμπορος, ακόμα και στην πιο θερμή αγκαλιά της μάνας του. Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως για την εκδήλωση πραγματικής αγάπης, δεν αρκούν ουτε οι καλύτερες των προθέσεων μας. Χρειάζονται οπωσδήποτε, γνώσεις, έρευνες και τολμηρές αναθεωρήσεις, για να πάρει σύγχρονη μορφή και έκφραση μια πραγματική αγάπη.
Επίσης, μια αγάπη που δεν συμπεριλαμβάνει και τους υπόλοιπους έμβιους οργανισμούς της γης, για τους οποίους δεν έχει πει κουβέντα συμπάθια ή μέριμνας ο θεός της Βίβλου, δεν μπορεί να ονομάζεται αγάπη, αλλά ανθρωποκεντρική ιδιοτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου