ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἠλέκτρα (1442-1465)

ΑΙΓΙΣΘΟΣ
τίς οἶδεν ὑμῶν ποῦ ποθ᾽ οἱ Φωκῆς ξένοι,
οὕς φασ᾽ Ὀρέστην ἡμὶν ἀγγεῖλαι βίον
λελοιπόθ᾽ ἱππικοῖσιν ἐν ναυαγίοις;
1445 σέ τοι, σὲ κρίνω, ναὶ σέ, τὴν ἐν τῷ πάρος
χρόνῳ θρασεῖαν· ὡς μάλιστά σοι μέλειν
οἶμαι, μάλιστα δ᾽ ἂν κατειδυῖαν φράσαι.
ΗΛ. ἔξοιδα· πῶς γὰρ οὐχί; συμφορᾶς γὰρ ἂν
ἔξωθεν εἴην τῶν ἐμῶν γε φιλτάτων.
1450 ΑΙ. ποῦ δῆτ᾽ ἂν εἶεν οἱ ξένοι; δίδασκέ με.
ΗΛ. ἔνδον· φίλης γὰρ προξένου κατήνυσαν.
ΑΙ. ἦ καὶ θανόντ᾽ ἤγγειλαν ὡς ἐτητύμως;
ΗΛ. οὔκ, ἀλλὰ κἀπέδειξαν, οὐ λόγῳ μόνον.
ΑΙ. πάρεστ᾽ ἄρ᾽ ἡμῖν ὥστε κἀμφανῆ μαθεῖν;
1455 ΗΛ. πάρεστι δῆτα καὶ μάλ᾽ ἄζηλος θέα.
ΑΙ. ἦ πολλὰ χαίρειν μ᾽ εἶπας οὐκ εἰωθότως.
ΗΛ. χαίροις ἄν, εἴ σοι χαρτὰ τυγχάνει τάδε.
ΑΙ. σιγᾶν ἄνωγα κἀναδεικνύναι πύλας
πᾶσιν Μυκηναίοισιν Ἀργείοις θ᾽ ὁρᾶν,
1460 ὡς εἴ τις αὐτῶν ἐλπίσιν κεναῖς πάρος
ἐξῄρετ᾽ ἀνδρὸς τοῦδε, νῦν ὁρῶν νεκρὸν
στόμια δέχηται τἀμά, μηδὲ πρὸς βίαν
ἐμοῦ κολαστοῦ προστυχὼν φύσῃ φρένας.
ΗΛ. καὶ δὴ τελεῖται τἀπ᾽ ἐμοῦ· τῷ γὰρ χρόνῳ
1465 νοῦν ἔσχον, ὥστε συμφέρειν τοῖς κρείσσοσιν.

***

ΑΙΓΙΣΤΟΣ
Ποιά από σας ξέρει πού ᾽ναι οι ξένοι, πού ηρθαν
απ᾽ τη Φωκίδα, να μας φέρουν, λέγει,
την είδηση πως πέθαν᾽ ο Ορέστης
από δυστύχημα σε ιπποδρομίες;
Σένα, σένα ρωτώ, ναι, σένα, πού ειχες
τόσο θράσος ως τώρα, γιατί εσένα
πιότερο, λέγω, να σ᾽ ενδιαφέρει
κι από κάθε άλλον πιο καλά θα ξέρεις
να μου απαντήσεις. ΗΛΕ. Ξέρω· και πώς όχι;
γιατί αλλιώς θα ᾽μουν έξω από την τύχη
του πιο ακριβού μου. ΑΙΓ. Λοιπόν, πού ᾽ναι οι ξένοι;
1450 πες μου, να ξέρω. ΗΛΕ. Μέσα στο παλάτι,
κι υποδοχή καθώς ταίριαζε βρήκαν
από φίλη οικοδέσποινα. ΑΙΓ. Μα λένε
πραγματικά πως πέθανε; ΗΛΕ. Όχι μόνο
το λένε, μα έχουν δώσει κι αποδείξεις.
ΑΙΓ. Ώστε μπορώ και με τα μάτια μου ο ίδιος
να το βεβαιωθώ; ΗΛΕ. Πώς δε μπορείς;
Και θέαμ᾽ αζήλευτο θα δεις. ΑΙΓ. Μου δίνεις
πολλή χαρά, που δεν το ᾽χεις συνήθεια,
μ᾽ αυτά που μού ειπες τώρα. ΗΛΕ. Χαρά να ᾽χεις,
αν είν᾽ αυτά χαρά για να σου δίνουν.
ΑΙΓ. Σιωπή, προστάζω! Κι ας ανοίξουνε
στους Μυκηναίους και στους Αργείους τις πόρτες,
όλοι να δουν, που κι αν κανείς των πρώτα
1460 στήριζ᾽ ελπίδες κούφιες στον Ορέστη,
τώρα που θα τον δει νεκρό, να μάθει
να δέχεται το χαλινό μου, δίχως
ν᾽ αναγκαστεί να βάλει με τη βία
γνώση, σα θά βρει κολαστή του εμένα.
ΗΛΕ. Όσο για μένα, ιδού, στις προσταγές σου·
γιατί μου ᾽βαλε γνώση ο χρόνος, ώστε
με του πιο δυνατού το μέρος να ᾽μαι.