Συντροφικές (ερωτικές) σχέσεις

Γιατί οι συντροφικές σχέσεις δεν πετυχαίνουν;

Γιατί δεν είμαστε «ευτυχισμένοι μαζί»;

Επειδή φτιάχνονται με γνώμονα την ασφάλεια, όπως κι αν ξεκινάνε, όποιες κι αν είναι οι νοητικές μας προθέσεις. Στο βάθος κυνηγάμε την ασφάλεια, την απαλλαγή από το φόβο και το άγνωστο, αναζητώντας τη λύτρωση στον άλλον, στη σχέση.

Αυτή είναι η απλή, ευθεία απάντηση. Στην πράξη, τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται ξεκάθαρα ή άμεσα.

Γιατί όμως, από την άλλη, οι συντροφικές σχέσεις είναι τόσο σημαντικές για μας;

Γιατί όλοι ψάχνουμε «το άλλο μας μισό», τον «έρωτα της ζωής μας», τη «μια και μοναδική» σχέση που θα μας απογειώσει και θα μπορούμε έτσι να «εγκαταλείψουμε το ψάξιμο, μα παράλληλα να αισθανόμαστε μόνιμο πάθος, σιγουριά και ευτυχία, όλα σε ένα;

Μου κάνει εντύπωση που πολλοί δεν τολμούν καν τις ερωτήσεις μέσα τους, που δεν στέκονται δευτερόλεπτο για να αναρωτηθούν πού πάνε και για ποιο λόγο και πώς ψάχνουν ό,τι νομίζουν πως θέλουν.

Δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις και είναι αδύνατον να πετύχουν με τον συνηθισμένο τρόπο που εκπαιδευόμαστε να σκεφτόμαστε. Σαν πειθαρχημένα ρομπότ όμως, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης που μας φέρνει μόνο επαναλήψεις, ανασφάλεια και περισσότερη δυστυχία καθώς και σύγχυση.

Το δύσκολο εδώ είναι πως δεν υπάρχουν «κανόνες» που μπορούμε να υπακούσουμε ούτε κατευθυντήριες γραμμές που αν ακολουθήσουμε θα εξασφαλίσουμε την τέλεια συντροφική σχέση (όσα κι αν γράφονται, όσα σχετικά σεμινάρια κι αν παρακολουθούμε). Από όλες τις σχέσεις που έχουμε στη ζωή μας με πρόσωπα, το περιβάλλον μας, τους στόχους μας, με οτιδήποτε άλλο, οι συντροφικές σχέσεις είναι οι πιο απαιτητικές, οι πιο απαραίτητες αλλά και οι πιο μυστήριες.

Ναι, τα γνωστά… «οι σχέσεις μας δείχνουν τον εαυτό μας» και «οι σχέσεις δηλώνουν το πού βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι πνευματικά/νοητικά/συναισθηματικά», και άλλα παρόμοια που προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα διαβάζοντάς τα από ειδικούς, από διδασκαλίες, από διάφορες πλευρές και θεωρήσεις.

Μα σίγουρα, κάτι δεν λειτουργεί εδώ, γιατί ακόμα οι σχέσεις μας δεν λειτουργούν.

Δες τις δικές σου σχέσεις, κοίταξε γύρω σου. Βλέπεις πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους μέσα στις σχέσεις τους; Βλέπεις ανθρώπους να καταφέρνουν να μένουν μαζί, ευτυχισμένοι; Πόσους; Εσύ είσαι ένας από αυτούς; Μπορείς να πεις στον εαυτό σου με βεβαιότητα και απόλυτη ειλικρίνεια πως έχεις βρει τον άνθρωποι της ζωής σου, εφόσον η σχέση έχει εξεταστεί στο χρόνο και σε όλα τα επίπεδα; Ζεις με πάθος, με έρωτα, με επιλογή, την ευτυχία και την αρμονία, κάθε στιγμή, μέσα στη σχέση σου;

Πρέπει όμως να σταματήσουμε να παριστάνουμε τους ευτυχισμένους για να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια μας. Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, για να τολμήσουμε τα ερωτήματα που πονάνε, γιατί δεν έχουμε ουσιαστικά απαντήσεις σε αυτά.

Όμως, όταν συμβεί αυτό, όταν επιτέλους θέλουμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας, εκεί ακριβώς ξεκινά ένα άλλο ταξίδι, πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει να λέμε, να πιστεύουμε και να κάνουμε μέχρι στιγμής. Και είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι στο άγνωστο, σε μια αφοσιωμένη και πειθαρχημένη περιπέτεια, να βρούμε απαντήσεις.

Δεν υπάρχουν κάπου γραμμένες, δεν μπορεί να μας τις δώσει κανένας με τρόπο που θα τις καταλάβουμε και θα τις εφαρμόσουμε, αν δεν τολμήσουμε εμείς οι ίδιοι τις ερωτήσεις, την αμφισβήτηση μέσα μας, έχοντας την προθυμία να τις βρούμε με τον τρόπο που θα ταιριάζει σε μας, μόνο σε μας: στην δική μας κατανόηση, στον δικό μας τρόπο σκέψης και λειτουργίας, στον δικό μας κώδικα επικοινωνίας.

Μέχρι τότε, δεν θα πετυχαίνουν οι σχέσεις μας, όσους συντρόφους κι αν αλλάξουμε, όσες συμπεριφορές κι αν διορθώσουμε, όσες καλές προθέσεις κι αν έχουμε, όσο κι αν αγωνιζόμαστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες ελλείψεις, τις ίδιες φοβίες που μας καθήλωναν στο παρελθόν.

Γιατί όμως οι συντροφικές/ερωτικές μας σχέσεις είναι τόσο σημαντικές... ό,τι άλλο κι αν κάνουμε, σε ό,τι κι αν πετυχαίνουμε, σε όσα άλλα κι αν επιχειρούμε;