Στο έργο του «Remedia amoris» («Τα αντίδοτα του έρωτα»), ο Λατίνος Publio Ovidio Nasone, συμβουλεύει τους μαθητές του πώς να απεμπλακούν από τα δίχτυα του έρωτα.
Το «Remedia amoris» είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας «Amores» («Έρωτες») – οι δύο πρώτοι τόμοι είναι οι «Ars amatoria» («Η τέχνη του έρωτα» – το οποίο, κάνοντας λογοπαίγνιο, θα μπορούσε να ήταν «armatoria», δηλαδή «των όπλων») και «Medicamena faciei feminae» («Ψιμύθια για τα γυναικεία πρόσωπα»).
Βέβαια, παρά το ότι ο έρωτας είναι ένα θέμα που έχει αναλυθεί κατά κόρον από απειράριθμους συγγραφείς και «ειδικούς», συμπεριφέρεται πάντα με τον προαιώνιο ατίθασο και απείθαρχο τρόπο, όπως επίσης εμφανίζει πολλά «αψυχολόγητα» και «μη λογικά» χαρακτηριστικά.
Ο Οβίδιος, με το συγκεκριμένο κείμενο, μας υπενθυμίζει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν εύκολα να εκχυδαϊστούν όταν εισχωρεί η ψυχρή υπολογιστική σκέψη και τα πάντα μετατρέπονται σε πρόσφορο πεδίο άσκησης ιδιοτελούς πολιτικής τακτικής. Επίσης, επισημαίνει πως, πολλές φορές, η λήθη (ή, η ψυχική απεξάρτηση, μιλώντας με σύγχρονους όρους) δεν είναι εύκολη ή αυτονόητη υπόθεση και χρειάζεται να καταβληθεί επίμονη κι επίπονη προσπάθεια για την επίτευξή της.
Ξεκινώντας την «κατήχηση» προς τους μαθητές του που θέλουν να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά του έρωτα, τους παρουσιάζει το γενικό πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί:
-Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι απαραίτητο να προλάβουμε το κακό στην αρχή του, όσο τα συναισθήματα είναι ακόμη νωπά και η ιδέα έχει μόλις αρχίσει να τριβελίζει την καρδιά. Να μείνουμε εκεί και να αποφύγουμε τα περαιτέρω άλματα. Όσο ακόμα είναι νωρίς, μπορούμε να αφαιρέσουμε τους σπόρους της μελλοντικής συμφοράς.
-Κατ’ αρχάς, να αναλύσεις τον χαρακτήρα του αντικειμένου του έρωτά σου. Ερεύνησέ τον καλά, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Αν έχεις την παραμικρή υποψία πως σου επιφυλάσσει έναν ζυγό, αποτίναξέ τον όσο ακόμα είναι καιρός. Αντιστάσου από την αρχή ακόμη.
-Τον έρωτα τον τρέφει η αργοπορία. Η καλύτερη στιγμή για να τον αντιμετωπίσουμε, είναι τώρα που μιλάμε. Τα μεγάλα ποτάμια δε γεννιούνται από μεγάλες πηγές, αλλά τα νερά τους έρχονται και φουσκώνουν σιγά σιγά από τα ρυάκια που χύνονται ένα ένα στο πέρασμά τους.
-Έχω δει πληγές να μένουν καιρό ανοιχτές και να καταλήγουν σε απόστημα, ενώ θα έπρεπε να είχαν κλείσει εγκαίρως. Όμως, μας αρέσουν οι καρποί της Αφροδίτης κι εθελοτυφλούμε πιστεύοντας πως και την επομένη όλα θα είναι το ίδιο ευχάριστα. Έτσι, οι φλόγες έρπουν προς την καρδιά μας και οι ρίζες του καταραμένου δέντρου εισχωρούν όλο και πιο βαθιά.
-Είναι απαραίτητο να σβήνουμε μια πυρκαγιά τη στιγμή που εκδηλώνεται˙ αν περιμένουμε να αποδυναμώσει από μόνη της, θα καταβροχθίσει ό,τι συναντήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου