Για λίγα δευτερόλεπτα, αν και τον χρόνο τον αντιλήφθηκα μετά, δε θυμόμουν ποιος είμαι και που βρίσκομαι. Μάλιστα θα έλεγα ότι για μια στιγμή δεν καταλάβαινα αν ήμουν εγώ που κοίταζα δύο γυναικεία μάτια ή τα μάτια που κοίταζαν εμένα. Όταν συνήλθα η έκπληξη και η συγκίνηση ήταν εμφανέστατες στο πρόσωπό μου. Για μερικά λεπτά ακόμη ο νους μου συνέχιζε να παραμένει άδειος από σκέψεις, ενώ η καρδιά μου ξεχείλιζε από αγάπη.Μια σκέψη που συχνά κάνω είναι ότι ίσως όσο περισσότερο αναζητούμε τον εαυτό μας, τόσο να μην τον βρίσκουμε γιατί απλούστατα μπορεί τελικά να μην υπάρχει.
Ίσως όσο περισσότερο φορτώνουμε τον νου μας τόσο να απομακρυνόμαστε από τον πραγματικό μας εαυτό.
Τι είναι ο νους;
Ο νους μας είναι η μνήμη μας, το σύνολο όλων των αναμνήσεων μας. Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο στην υπηρεσία του νου, η δουλειά του οποίου είναι να συλλαμβάνει τις αναμνήσεις, όπως ένα κασετόφωνο συλλαμβάνει από την κασέτα τα τραγούδια. Ο νους είναι η κασέτα στην οποία γράφονται οι εντυπώσεις μας. Ο εγκέφαλος είναι το κασετόφωνο που είναι υπεύθυνο για την εγγραφή και την αναπαραγωγή.
Διαβάζουμε στη «δύναμη του τώρα» του Echart Tolle:
“Ο νους από μόνος του δεν είναι δυσλειτουργικός. Είναι ένα υπέροχο εργαλείο. Η δυσλειτουργία ξεκινάει όταν αναζητάμε σ’ αυτόν τον εαυτό μας και θεωρούμε λαθεμένα ότι είμαστε αυτός. Τότε γίνεται ο εγωικός νους και παίρνει στα χέρια του όλη μας τη ζωή.”
Έχουμε τόσο πολύ προσκολληθεί με τον νου μας, με τις αναμνήσεις μας, με τις εμπειρίες μας, με κάθε είδους γνώση που προέρχεται από το εξωτερικό μας περιβάλλον, που έχουμε ταυτίσει την ύπαρξη μας με αυτόν. Δηλαδή αυτό που είμαστε μέσα μας, εξαρτάται από αυτό που είναι έξω μας. Και συνεχίζουμε να προσθέτουμε και να προσθέτουμε εξωτερικές εμπειρίες στην κασέτα. Θα φτάσουμε πουθενά ; Μήπως «βρίσκω τον εαυτό μου» σημαίνει «σταματώ τις αναζητήσεις» ;
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε την αντίστροφη διαδικασία ; Αντί δηλαδή να συνεχίσουμε να προσθέτουμε, να καταφύγουμε στην αφαίρεση, να αφαιρέσουμε δηλαδή ένα - ένα αυτά που δεν είμαστε.
Ας σταθούμε σ’ αυτό που είπαμε πιο πάνω. Ότι θεωρούμε ότι είμαστε οι εμπειρίες μας και οι εντυπώσεις μας. Αν λοιπόν είχαμε πάρει μέχρι σήμερα άλλες εντυπώσεις θα ήμασταν οι ίδιοι ή διαφορετικοί άνθρωποι ; Διαφέρουμε από τους άλλους διότι είμαστε από μόνοι μας διαφορετικοί ή διότι πήραμε από τη ζωή διαφορετικές εντυπώσεις, δηλαδή έχουμε διαφορετικές αναμνήσεις ;
Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι δέχονται την επίθεση κάποιου. Θα εξελιχτούν άραγε με το ίδιο χαρακτήρα και οι δύο ; Θα γίνουν το ίδιο φοβισμένοι ή επιθετικοί ; Κι όμως η ίδια εμπειρία μπορεί τον ένα να τον κάνει επιθετικό και τον άλλο εχθρό της βίας. Άρα κάτι άλλο είναι υπεύθυνο για τις διαφορετικές αντιδράσεις των ατόμων. Μήπως αυτό είναι επιτέλους ο εαυτός του ; Ούτε αυτό είναι ο εαυτός του γιατί ο καθένας αντιδρά ανάλογα με τον χαρακτήρα του και ο χαρακτήρας του δεν είναι ο εαυτός του περισσότερο από όσο είναι το χρώμα των ματιών του !
Ο τρόπος που αντιδράμε στις καταστάσεις του περιβάλλοντος και ονομάζουμε «χαρακτήρα» έχει κυρίως σχέση με τις εμπειρίες μας, από προηγούμενες παρόμοιες εντυπώσεις. Αν το ένα παιδί φοβάται τα σκυλιά και το άλλο όχι, αυτό δε σημαίνει ότι το πρώτο είναι φοβιτσιάρικο και το δεύτερο γενναίο εκ χαρακτήρος. Απλώς το πρώτο παιδί έχει γραμμένη στην μνήμη του την εμπειρία κάποιου που δαγκώθηκε από σκύλο, και όχι απαραίτητα τη δική του εμπειρία. Μπορεί κάποιου προγόνου του.
Η επιστήμη παραδέχεται ότι γεννιόμαστε μέσα μας με έτοιμες τις αναμνήσεις των προγόνων μας αλλά δεν μπορεί ακόμα να αναλύσει τη διαδικασία της μεταφοράς τους από τη μία γενιά στην άλλη.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ούτε ο χαρακτήρας μας είμαστε εμείς, αφού ο τρόπος που αντιδράμε σε κάτι, έχει σχέση με τις ανάλογες αναμνήσεις των άλλων που υπάρχουν μέσα μας !
Για να δούμε λοιπόν ποιοι είμαστε εμείς, θα’ πρεπε να αφαιρέσουμε όλες μας τις αναμνήσεις ! Μα τότε αυτό που απομένει για να είμαστε, θα είναι απαράλλαχτο μ’ αυτό που απομένει και στους άλλους, όταν κι εκείνοι αφαιρέσουν τις αναμνήσεις τους! Όσο ο νους παραμένει άγραφος από εξωτερικές εντυπώσεις ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ! Μια άγραφη κασέτα δε διαφέρει από μια άγραφη κασέτα.
Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ ;
ποιος είσαι χωρίς τις αναμνήσεις σου ;
ποιος είμαι χωρίς τη μνήμη μου ;
και σε τι διαφέρουμε μεταξύ μας ;
