Eκεί που Τελειώνεις Εσύ και Αρχίζω Εγώ

Eκεί που Τελειώνεις Εσύ και Αρχίζω Εγώ: Γιατί τα Ψυχικά μας Όρια Είναι τόσο Κρίσιμα για τις Σχέσεις Μας;

Όρια
Τα τελευταία χρόνια γίνεται, νομίζω, πολλή κουβέντα για τα «όρια». Τι είναι, ποια είναι η λειτουργία τους, γιατί είναι σημαντικά, πώς πρέπει να τα βάζουμε κλπ. Πολύ συχνά η λέξη «όρια» αναφέρεται σε σχέση με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών και γίνεται αντιληπτή ως το σύνολο των κανόνων που ένας γονιός χρειάζεται να θέτει προκειμένου να διασφαλίσει την ομαλή ανάπτυξη -ψυχική και σωματική- του παιδιού, μια υγιή σχέση του μαζί του και τη γενικότερη καλή λειτουργία της οικογένειας.

Σαφώς τα όρια δεν αφορούν μόνο τη σχέση των γονιών με τα παιδιά αλλά κάθε και οποιαδήποτε σχέση. Η σχέση των γονιών με το παιδί παραμένει ωστόσο καθοριστική για το χτίσιμο των ορίων που θα το διευκολύνουν αργότερα ως ενήλικα να σχετιστεί με τον «άλλο» με τρόπο υγιή και λειτουργικό.

Δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς ακούγοντας τη φράση «βάλε όρια» αλλά για μένα συνήθιζε να σημαίνει σκληρή δουλειά και πολύ κόπο- δεν είναι εύκολο να βάλεις σε κάποιον όρια, όπως δεν δυνατό να ελέγξεις ή να αλλάξεις έναν άλλο άνθρωπο, ακριβώς γιατί πρόκειται για έναν «άλλο» άνθρωπο. Με καθησύχασε μια σοφή και αγαπημένη επόπτρια όταν κάποτε μου είπε: «τα όρια δεν τα βάζεις στον άλλο, τα όρια τα έχεις εσύ».

Καιρό μετά επανέρχομαι σε αυτή τη φράση έχοντας συνειδητοποιήσει τη βαθιά της αλήθεια και με την πρόθεση να υπενθυμίσω στον εαυτό μου και σ? εσάς την πολύτιμη λειτουργία των ψυχικών μας ορίων.

Τα όρια, λοιπόν, χρειάζεται πράγματι να τα έχουμε εμείς και η ύπαρξή τους είναι εξαιρετικά σημαντική και κρίσιμη προκειμένου να μπορούμε να δημιουργήσουμε υγιείς σχέσεις και να αποφύγουμε σχέσεις ανθυγιεινές και δυσλειτουργικές.

Τι είναι τα ψυχικά όρια;
Φανταστείτε τα όρια σας, σαν ένα περίγραμμα γύρω από τον εαυτό σας.

Μια γραμμή που ξεχωρίζει εσάς, τις σκέψεις σας, τα συναισθήματά σας, το σώμα σας, τις ανάγκες και τις προτιμήσεις σας από αυτά ενός άλλου ανθρώπου.

Ένας εαυτός χωρίς όρια είναι ένα νησί χωρίς κυματοθραύστη, στο έλεος των κυμάτων και των όσων αυτά ξεβράζουν στις ακτές του. Και αυτό δεν το θέλετε.

Η Jan Black, συγγραφέας του Better Boundaries: Owning and Treasuring Your Life, ορίζει τα όρια ως ?ένα σύνολο από τα ναι, τα όχι, τα ίσως και τα όχι τώρα που χρησιμοποιούμε ως κύριοι της ζωής μας για να παραμείνουμε ασφαλείς και να πορευόμαστε ελεύθερα στο μονοπάτι εκείνο και με τους ανθρώπους και τις δραστηριότητες εκείνες που μας εμπνέουν και μας εξελίσσουν».

Πώς δημιουργούνται τα όρια και ποια είναι η λειτουργία τους;
Όσο ήμασταν μέσα στη μήτρα το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να κολυμπάμε σε ένα ασφαλές και καλοπροαίρετο περιβάλλον. Αυτό το συμβιωτικό παράδεισο τον αφήσαμε ανεπιστρεπτί, δεν παύουμε ωστόσο να τον αναζητούμε. Από τη στιγμή που ο ομφάλιος λώρος κόπηκε και καθένας μας έγινε ένα ξεχωριστό ον, αναζητά την ένωσή του με ένα άλλο ξεχωριστό όν.

Το παράδοξο είναι ότι η ικανότητα της ένωσης με τον άλλο έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη των ορίων του εαυτού γιατί μόνο έτσι, εκεί σε αυτά τα όρια, γίνεται δυνατή μια πραγματική συνάντηση μαζί του. Και αυτό είναι ένα παράδοξο που αναζητούμε ατέρμονα να επιλύσουμε, κολυμπώντας πλέον μέσα σ? ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και ανασφάλειας και μέσα στην εσωτερική μας αμφιθυμία ανάμεσα στην ελευθερία και την αυτονομία από τη μια, την ένωση και τη συγχώνευση από την άλλη.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δημιουργούμε γύρω μας έναν ψυχολογικό χώρο, ο οποίος μας ανήκει και μέσα στον οποίο ο “άλλος” μπορεί να προσκληθεί αλλά όχι να εισβάλλει.

Τα υγιή όρια μας προστατεύουν από το να γίνουμε αντικείμενο χειραγώγησης, να παρασυρθούμε από τις ανάγκες και τα συναισθήματα του άλλου ή ακόμη και να συγχωνευτούμε με αυτόν, με κίνδυνο να «χάσουμε» τον εαυτό μας.

Μας βοηθούν να ξεχωρίσουμε τις δικές μας σκέψεις και συναισθήματα από αυτά του άλλου, να πάρουμε την ευθύνη για αυτά που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και κάνουμε και ταυτόχρονα να μην παίρνουμε την ευθύνη για αυτά που ο άλλος σκέφτεται, νιώθει και κάνει.

Τα υγιή όρια είναι αρκετά ελαστικά ώστε να μας επιτρέπουν να ερχόμαστε κοντά με τον άλλο όταν χρειάζεται και να διατηρούμε την απόσταση όταν κινδυνεύουμε να πάθουμε κακό ερχόμενοι πολύ κοντά.

Μας προστατεύουν από το να εμπλακούμε σε κακοποιητικές σχέσεις και στρώνουν το δρόμο για να μπορέσουμε να απολαύσουμε πραγματική οικειότητα, την ανάποδη όψη της απόλυτης ανεξαρτησίας, καθώς αρχίζουμε να αναπτυσσόμαστε σε αλληλεξάρτηση με τον άλλο.

Μη υγιή όρια
Τα μη υγιή όρια είναι συνήθως αποτέλεσμα της ανατροφής μας μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου η ωρίμανση και η διαδικασία της ατομικοποίησης δεν έχει ευνοηθεί και το παιδί δεν έχει γίνει σεβαστό ως άτομο. Αυτό έχει συχνά να κάνει με ανεκπλήρωτες ανάγκες των γονιών που θέτουν σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες του παιδιού για ασφάλεια και σεβασμό. Σε τέτοιες καταστάσεις, το παιδί είναι πιθανό να μάθει ότι τα όρια δεν είναι σημαντικά και να ενδοβάλλει την πεποίθηση ότι, ως άτομο δεν αξίζει παρά μόνο εφόσον είναι χρήσιμο για να ικανοποιεί τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων.

Το παιδί χρειάζεται ασφάλεια και υποστήριξη για να μπορέσει να αναπτύξει μια υγιή αίσθηση της ταυτότητάς και της ατομικότητάς του. Όταν δεν την έχει είναι πιθανό να μεγαλώσει με ρευστά όρια, που το κάνουν να ταλαντεύεται μεταξύ συναισθημάτων συγχώνευσης από τη μια και εγκατάλειψης από την άλλη, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις αργότερα στη ζωή του, αφού μοιάζει να είναι θολό το που τελειώνει ο εαυτός του και που αρχίζει ο άλλος.

Έτσι ορισμένες φορές, παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με ρευστά όρια μπορεί να μάθουν ότι για να καλύψουν τις ανάγκες τους χρειάζεται να εισβάλλουν στα ψυχικά όρια του άλλου, όπως συνέβη και στους ίδιους. Ή μπορεί να μάθουν ότι για να επιβιώσουν από τον «άλλο» χρειάζεται να χτίσουν όρια ανελαστικά και άκαμπτα, ένα τείχος που να τους προστατεύει, έτσι που να δυσκολεύονται να δημιουργήσουν στενές διαπροσωπικές σχέσεις στην ενήλικη ζωή καθώς ακόμη βρίσκονται σε μια διαδικασία εξατομίκευσης σε σχέση με τους γονείς τους.

Ο τρόπος που μεγαλώσαμε έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Όσο ήμασταν παιδιά η ευθύνη για το μεγάλωμά μας δεν ήταν δική μας, ήταν κυρίως των γονιών μας. Από ένα σημείο κι έπειτα ωστόσο και ειδικά από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι πράγματα από το παρελθόν μας εμποδίζουν να δημιουργήσουμε και να απολαύσουμε τη ζωή που θέλουμε, η ευθύνη είναι σε εμάς. Αυτό ισχύει και για τα ψυχικά μας όρια.

Πώς η έλλειψη υγιών ορίων αντανακλάται στις σχέσεις μας;
Η έλλειψη υγιών ορίων συχνά αντανακλάται στις σχέσεις μας με τις παρακάτω ενδείξεις:

Μπορεί να νιώθουμε την έλλειψη μιας ξεκάθαρης ταυτότητας του εαυτού μας
Όταν δεν έχουμε μια ξεκάθαρη αίσθηση της ταυτότητάς μας και των ορίων του εαυτού μας, τείνουμε να αντλούμε την αίσθηση της αυτοαξίας μας από το σύντροφό ή το σημαντικό άλλο, όπως κάναμε και ως παιδιά, βασίζοντας την αξία μας στις αντιλήψεις των σημαντικών άλλων για εμάς. Σε αυτήν την περίπτωση, έχοντας δυσκολία να αντλήσουμε επιβεβαίωση από μέσα μας, αναζητούμε την επιβεβαίωση από τον άλλο και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε σχεδόν οτιδήποτε για να λειτουργήσει η σχέση ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι παραμελούμε την συναισθηματική μας ασφάλεια, την ακεραιότητα, τον αυτοσεβασμό, την ανεξαρτησία μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας, κ.ο.κ.

Μπορεί να αναλαμβάνουμε ευθύνες που δεν είναι δικές μας και να νιώθουμε ενοχές
Αν σαν παιδιά νιώθαμε ή μας έκαναν να νιώθουμε υπεύθυνοι για την ευτυχία ή τη δυστυχία, των άλλων μελών της οικογένειας είναι πιθανό ως ενήλικες να αισθανόμαστε ότι είμαστε υπεύθυνοι για την ευτυχία ή τη δυστυχία του συντρόφου μας. Όταν αυτός/ή αποτυγχάνει, η ψυχική μας ταύτιση με τη δική του εμπειρία μπορεί να μας κάνει να καταλύουμε τα όρια μας και να είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε τους πόρους (τον εαυτό μας, την ενέργεια, το χρόνο, τα χρήματα), έτσι ώστε να τον απαλλάξουμε από τα οδυνηρά συναισθήματα που νιώθει και τα οποία βιώνουμε σα να είναι δικά μας.

Μπορεί να θέλουμε να σώσουμε τον “άλλο”
Εφόσον νιώθουμε υπεύθυνοι για την ευτυχία ή τη δυστυχία του μπορεί μα προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τον/την ανακουφίσουμε ακόμη και να τον/την σώσουμε από τις συνέπειες των επιλογών του/της. Είναι πολύ συνηθισμένο το φαινόμενο τα παιδιά να καταλύουν τα προστατευτικά τους όρια προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να φροντίσουν το δυσλειτουργικό γονιό αναπληρώνοντας έτσι με έναν τρόπο το ρόλο του συζύγου. Στην ενήλικη ζωή τείνουν να μεταφέρουν αυτό το πρότυπο και στις δικές τους σχέσεις.

Μπορεί να πιστεύουμε ότι αν σώσουμε τον/την σύντροφό μας από τις συνέπειες των επιλογών του/της, αν τον/την συγχωρέσουμε δείχνουμε αγάπη. Στην πραγματικότητα αυτό μπορεί να τον/την ενθαρρύνει να είναι ακόμη περισσότερο απαιτητικός συναισθηματικά και να διαιωνίσει την αρνητική συμπεριφορά. Συχνά, αυτό οδηγεί σε μια ανισορροπία στις σχέσεις όπου ο ένας γίνεται ο σωτήρας ή ο διευκολυντής και ο άλλος παίζει το ρόλο του αβοήθητου θύματος.

Μπορεί να συμβιβαζόμαστε με λιγότερα
Όταν δεν προστατεύουμε τα όρια μας είναι τελικά πιθανό να έχουμε συμβιβαστεί, μένοντας σε πεποιθήσεις του τύπου «εντάξει, δεν είναι κι άσχημα», «η αλλαγή είναι τρομακτική και δύσκολη», «δε μου αξίζει κάτι καλύτερο», «η ζωή θέλει θυσίες», «πόσα να ζητήσει κανείς» κ.ο.κ. Όχι μόνο εγκαταλείπουμε τα όνειρα και τα πράγματα που αξιώναμε για τον εαυτό μας αλλά και την αίσθηση της αυτοξαξίας μας προκειμένου να διατηρήσουμε την ασφάλεια στη σχέση. Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπουμε τη δυνατότητα να πραγματώσουμε το δυναμικό μας και να γίνουμε το άτομο που προοριζόμασταν να γίνουμε.

Μια ''υγιή'' σχέση προκύπτει μέσα από τη σύνθεση δύο ατόμων, καθένα από τα οποία έχει μια ξεκάθαρα ορισμένη αίσθηση της ταυτότητάς του/της. Χωρίς την κατανόηση του εαυτού μας- του ποιος/ποια είμαι και τι με κάνει μοναδικό/ή, είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε και να συντηρήσουμε σχέσεις οι οποίες να είναι λειτουργικές και οι οποίες, έστω κι αν τα πράγματα δεν είναι πάντα ομαλά, να αποτελούν ωστόσο ένα ασφαλές περιβάλλον το οποίο σε γενικές γραμμές να ευνοεί την ανάπτυξη μας ως πρόσωπα.

Η πιο σοφή εναλλακτική είναι να βρούμε ποιοι είμαστε και τι μας κάνει μοναδικούς και ταυτόχρονα να ευχαριστηθούμε αυτή τη διαδικασία. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η αξία μας ως άτομα, δεν εξαρτάται από το να έχουμε ένα σημαντικό άλλο στη ζωή μας και ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε και ως ξεχωριστά πρόσωπα Μόνο εάν αποδεχτούμε τον εαυτό μας γι αυτό που πραγματικά είναι με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, μπορούμε να αποδεχτούμε και τους άλλους για αυτό που είναι. Έτσι μπορούμε να έχουμε μια αληθινή δυνατότητα να δημιουργήσουμε σχέσεις ως συναισθηματικά ώριμοι ενήλικες οι οποίοι δίνουν απλόχερα από επιλογή και να πραγματώσουμε το δυναμικό μας μέσα από μια υγιή αλληλεξάρτηση με τον άλλο.

Ρισκάρετε, τολμήστε, διεκδικήστε, ζήστε!

 Κάποιες φορές, ο άνθρωπος είναι τόσο απασχολημένος με την ανατροφή των προσωπικών του φόβων κι ανασφαλειών που αδυνατεί να διακρίνει και να εκτιμήσει την ευτυχία που τον περιτριγυρίζει.

Ρίχνει το φταίξιμο της μοναξιάς του στην άδικη του μοίρα και αρνείται να αναμετρηθεί μια και καλή με τους προσωπικούς του δαίμονες. Αποξενώνεται ψυχικά και απωθεί τα ένστικτα της καρδιάς του.

Ένας τέτοιος άνθρωπος όση θέληση ή δύναμη κι αν νομίζει πως κατέχει, βαδίζει με μια αντίληψη καθοδηγούμενη από εικονική σοφία.

Απορρίπτει την κάθε εξέλιξη γιατί είναι τυφλός και καταδικασμένος να ζει μέσα στα ίδια του τα δεσμά.

Αρέσκεται να παραιτείται απ'τη μάχη της πνευματικής απελευθέρωσης, αναπτύσσει συνεχώς την αδρανή και αποπνικτική του στάση ζωής και καθησυχάζει τη συνείδηση του ρίχνοντας τις ευθύνες της δυστυχίας του στη σκληρότητα των εξωτερικών παραγόντων.

Ένας τέτοιος άνθρωπος κρύβει έναν παγωμένο ήλιο μέσα του και μόνο αν καεί μέσα στην ίδια του φωτιά, βιώνοντας το βάναυσο χάδι της αλήθειας του, θα ισοπεδώσει την ψεύτικη ταυτότητα του εγωκεντρικού του εφιάλτη.

Μόνο τότε θα είναι πραγματικά έτοιμος να δεχτεί όσα οραματίζεται, να λάβει όσα αξίζει και να βρει τη μαγεία στην κάθε στιγμή που θεωρούσε άχρηστη, δεδομένη ή απλή. Μόνο αν σβήσει τα σκοτάδια του θα καταφέρει να ξεπροβάλλει ζωντανός.

Εκείνος που βαδίζει πίσω απ'την αγάπη, τρέχοντας συνεχώς να προλάβει τα απρόβλεπτα βήματα και τη σκιά της είναι δούλος της ανασφάλειας του.

Αν δεν τολμήσει ποτέ να τη σηκώσει στους ώμους του, δεν θα μάθει ποτέ πως είναι να ταξιδεύεις έχοντας για συντροφιά όλα τα θαύματα του κόσμου...

Αξίζει, τελικά, να θυσιάζουμε τις πολύτιμες στιγμές μας για να ικανοποιήσουμε τις συνήθειες των ύπουλων ψευδαισθήσεων μας;

Αξίζει να καταδικάζουμε το ταξίδι της ζωής μας στο δρόμο της λήθης, χτίζοντας κάστρα-καταφύγια στα οποία γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα νιώσουμε 'σπίτι' μας;

Ρισκάρετε, τολμήστε, διεκδικήστε, ζήστε!

Γιατί κάποτε αυτό που θα έχει σημασία τελικά, είναι τα δώρα που κέρδισε η ψυχή κι όχι τα εμπόδια που δημιουργούσαμε με μανία για να αποτρέψουμε τις μάχες της.

Πάμε γι'άλλες πολιτείες!

Ένας χωρισμός είναι μεγάλος δάσκαλος. Σε μαθαίνει πράγματα για σένα, τον πρώην σύντροφό σου, τη σχέση σας, τους ανθρώπους γενικά -κι επιμένω για σένα.
Ωστόσο μετά από κάθε απώλεια οφείλουμε να βάζουμε τελεία για να κάνουμε βήματα μπροστά.

Για να προχωρήσετε σε μια νέα σχέση δεν πρέπει να νιώθετε χωρισμένοι. Πρέπει να νιώθετε ελεύθεροι. Εδώ είναι το κλειδί.

Θα αναρωτιέστε πώς παίρνει κάποιος το κλειδί της ελευθερίας;
Ο χρόνος που χρειάζεται για να αισθανθεί ένας άνθρωπος ελεύθερος μετά από μια σχέση είναι υποκειμενικός και σχετίζεται με χίλιους δυο παράγοντες. Για κάποιους είναι αρκετή μια ώρα ανασυγκρότησης, για κάποιους άλλους βδομάδες πνιγμένες σε ποτό, ξενύχτι, ζωή στα άκρα, γι ‘αλλους χρόνια ολόκληρα και μια χούφτα δακρύβρεχτα χαρτομάντιλα πάνω από μια φωτογραφία.

Ο χρόνος λοιπόν και η δύναμη με την οποία θα πατήσεις το κουμπάκι του «disconnect» κι όχι του «rewind» σε κάθε ανάμνηση σχετίζεται με το είδος της σχέσης που είχες με αυτό τον άνθρωπο. Αν ήταν σχέση υγιής που σου πρόσφερε όσα χρειαζόσουν αν ήταν σχέση που κάλυπτε τους τομείς επικοινωνίας που ήταν για σένα σημαντικοί ή αν ήταν μια εξαρτητική ή συμβιβαστική σχέση.
Σχετίζεται με τους λόγους για τους οποίους έληξε η σχέση.

Αν οι λόγοι ήταν σημαντικοί και για τους δυο σας τότε πιθανόν να καταλήξατε στην απόφαση του χωρισμού από κοινού.Αν πάλι όχι τότε ο ένας εκ των δύο θα πονάει περισσότερο με πιθανότητα να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να μπει σε μια καινούργια σχέση. Αν τα συναισθήματα είχαν κάνει τον κύκλο τους, τότε η απόφαση χωρισμού είναι πιο συνειδητοποιημένη και η αρχή μιας νέας σχέσης ευκολότερη.

Σχετίζεται, επίσης, με τον τρόπο τον οποίο μπήκε το τέρμα. Επώδυνα, ανώδυνα, συνεναιτικά; Κι ας μη ξεχνάμε ότι ο τρόπος αυτός μαρτυράει και την ποιότητα που είχε η σχέση.
Σχετίζεται με το περιβάλλον ή τον περίγυρο του ατόμου που ενισχύει ή αποδέχεται το χωρισμό του ζευγαριού. Αν υπάρχει κοινή παρέα τότε δεν είναι εύκολο για κανέναν από τους δύο.
Σχετίζεται και με σένα τον ίδιο, την προσωπικότητα, τις εμπειρίες σου στο χωρισμό, τις ανάγκες σου και τους λόγους που θες να δημιουργήσεις μια καινούργια σχέση.

Μάλλον δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για την αρχή μιας νέας σχέσης. Καμιά συνταγή δεν είναι η καλύτερη αν δεν έχεις κόψει τις γέφυρες με το παρελθόν. Υπάρχει η κατάλληλη στιγμή να προχωρήσεις όταν αισθάνεσαι ότι έχεις καταλάβει τα λάθη από την προηγούμενη, τους λόγους που χρειάζεσαι μια καινούργια, πόσο διατεθειμένος είσαι να υποστηρίξεις αυτούς τους λόγους κι αν έχεις ξεπεράσει το παρελθόν και το συναίσθημα που σου προκαλούσε.

Η καταληκτική ημερομηνία χωρισμού με την εναρκτήρια ημερομηνία μιας καινούργιας σχέσης είναι καθαρά δικαίωμά σου. Αν τα στάδια της άρνησης, του πόνου, της θλίψης, του θυμού, της εκδίκησης, της αποδοχής μπορείς να τα περάσεις μέσα σε 5 μέρες, 5 μήνες ή 5 χρόνια τι σημασία έχει;

Βίωσε και αποδέξου όλα τα συναισθήματα που σου προκαλεί η απώλεια χωρίς να σ’ ενδιαφέρει ο χρόνος που θα πάρει. Αν προσποιείσαι ότι δεν πονάς, τα συναισθήματα θα σου βγουν λίγο πιο κάτω στη ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν κατηγορείς μόνο τον εαυτό σου ή τον άλλο για το χωρισμό δεν είσαι δίκαιος για κανέναν από τους δύο και σίγουρα έτσι δε θα μπορείς να βελτιωθείς. Αν ξεπεράσεις το χωρισμό με μια άλλη σχέση θα πονέσεις τον εαυτό σου ή θα πληγώσεις έναν άλλο άνθρωπο.

Έτοιμοι να προχωρήσουν είναι αυτοί που σταματούν να συγκρίνουν τους πρώην με τους νυν. Είναι το σημείο που είναι ανοιχτοί και πρόθυμοι να μάθουν τον άλλο και να αγαπήσουν αυτές τις μικρές του λεπτομέρειες που είναι αλλιώτικες από τις λεπτομέρειες της προηγούμενης σχέσης τους.
Αναγνώρισε στη σκυταλοδρομία της ζωής σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Στην αρχή με την ελπίδα κάποτε να ξεχαστείς, στο μέσο της διαδρομής ή έχεις δώσει ήδη τη σκυτάλη στην επόμενη σχέση;
Αν μόλις χώρισες, βγες για να τα σπάσεις κι από αύριο άντε καρδιά σου κι άσπρο πάτο καιρό να πας στο παρακάτω.

Πώς θα σταματήσεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους

Κάνεις σίγουρα αυτό το λάθος. Διαρκώς συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Αγχώνεσαι και βάζεις στη ζωή σου αόρατους κριτές στους οποίους νιώθεις υπόλογος. Με αυτή την τακτική κάνεις κακό μόνο στον εαυτό σου και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο πιο γρήγορα θα μπορείς να ελέγξεις τις επιπτώσεις που έχει στην ψυχολογία σου.

Μην ακούς τη φωνή στο κεφάλι σου που λέει ότι είσαι ανεπαρκής.
Μην κάνεις παρέα με άτομα που αναζητούν ελαττώματα και δεν βλέπουν πόσα έχεις να τους προσφέρεις.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Ό,τι ισχύει για τους άλλους, μπορεί να μην έχει εφαρμογή σε εσένα.
Κράτα νοητές ή κανονικές σημειώσεις της προόδου που κάνεις σε τομείς που σε απασχολούν. Σύντομα θα έχεις αποδείξεις ότι βελτιώνεσαι και εξελίσσεσαι.
Σεβάσου τους άλλους και όσα έχεις να κερδίσεις από αυτούς. Μην τους βλέπεις απλώς ως άτομα που συνεχώς προσπαθούν να σε υπονομεύσουν.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Και λάβε υπόψη ότι όλοι αντιμετωπίζουν τις ίδιες ανασφάλειες.

Αν είσαι συνεπής σε αυτά που έχουν πραγματικά σημασία για σένα, δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι για τους άλλους. Θέσε τις προτεραιότητές σου και κάνε ό,τι μπορείς για να επιτυχείς τους στόχους σου.
Μην αγνοείς τη συγκυρία και τις «ειδικές συνθήκες». Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες εμπειρίες, τις ίδιες ευκαιρίες και τις ίδιες δυνατότητες.

Ο Καιρός του Τόξου

Aνέβηκε στα ψηλά δωμάτια του παλατιού, η Πηνελόπη,
ύστερα από προτροπή της Αθηνάς!
Στα χέρια της κρατούσε ένα χαλκινοφίλντισι κλειδί
και όταν άνοιξε την λαμποκοπούσα πόρτα της μυστικής κάμαρης
ακούστηκε ένας βαρύς θόρυβος.
Προχώρησε ανάμεσα στους πολύτιμους θησαυρούς
και κατευθύνθηκε στο Τόξο με την φαρέτρα περίλυπη.

Ήταν το δώρο του Ιφιτου, το Τόξο του Απόλλωνα,
αλλά ο Οδυσσέας δεν το πήρε μαζί του
όταν ξεκίνησε την μεγάλη εξερεύνηση του Κόσμου.
Η περίφρων κόρη του Ικάριου ,το άγγιξε και, δάκρυα
άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της.
Έκλαιγε για την εξορία, την μοναξιά, την αγωνιά του Ανθρώπου,
αιώνες τώρα, να βασανίζεται χωρίς τέλος, χωρίς οίκτο.
Έκλαιγε μ'αναφιλητά για τα παιδιά που δεν έχουν προλάβει
να χαρούν την ξεγνοιασιά ,την νεότητα ,την αθωότητα, που τους ταιριάζει.
Έκλαιγε για τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να μοιραστούν την ζωή τους
μ'ενα ταίρι που θα εκτιμούσαν, θ'αγαπούσαν και θα σεβόταν.
Ακόμη θρηνούσε για τους άντρες που έχουν χάσει την την περηφάνια τους,
την τιμή τους, τον στόχο , τον προορισμό τους που, όφειλαν να έχουν.

Έκλαιγε γοερά η Πηνελόπη, για τους ανθρώπους όλων των εποχών,
όλων των φυλών και φύλων, όλων των θρησκειών,
που γεννιούνται και πεθαίνουν μόνοι τους, εξαπατημένοι απ'όλα,
που έχουν καταδικαστεί σ'ενα τόσο άνισο και δύσκολο αγώνα.

Σ'ένα αγώνα που, πάντα μα πάντα, κάτι τους ξεπερνά και στο τέλος τους νικά..

Κι'όταν στέρεψαν τα δάκρυα, κατέβηκε τις μαρμαρένιες σκάλες,
ακούμπησε σ'ένα Στύλο και παρέδωσε το Τόξο στον Τηλέμαχο και στους Μνηστήρες.

Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η αυστηρότητα αλλά , βαθιά μέσα της ήλπιζε
και ευχόταν να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας , να είναι πια εδώ και να διεκδικήσει τον τίτλο του.

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να λυγίσει το Τόξοκαι να περάσει το βέλος ανάμεσα από τις οπές 12 τσεκουριών;

Κι όμως... είναι αλήθεια: Το βρίσιμο κάνει καλό στην υγεία!

Μπορεί οι βρισιές και γενικότερα η αγενής συμπεριφορά να μην είναι ό,τι καλύτερο και πολλές φορές να χάνεις το δίκιο σου όταν βγαίνεις εκτός εαυτού, ωστόσο νέες μελέτες καταδεικνύουν πως λίγο βρισίδι κάνει καλό στην υγεία!

Σύμφωνα με την πρώτη έρευνα, που παρουσιάστηκε σε συνέδριο του British Psychological Society με επικεφαλής τον Δρ Richard Stephens, καθηγητή του Πανεπιστημίου Keele, το βρίσιμο ανακουφίζει από το στρες. «Χρησιμοποιούμε περισσότερες «κακές» λέξεις όταν είμαστε αγχωμένοι ή θυμωμένοι και αυτές μας βοηθούν να ανιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά το άγχος μας». Μάλιστα αυτόςπου συνηθίζει να βρίζει μετά από κάποιο χτύπημα κάνει τον πόνο πιο γλυκό ή τον εξαφανίζει ευκολότερα.

Για να τεστάρουν τη θεωρία τους οι επιστήμονες έβαλαν μερικούς εθελοντές φοιτητές να τοποθετήσουν το χέρι τους σε ένα κουβά με παγωμένο νερό ενώ παράλληλα θα έβριζαν ακατάπαυστα. Έπειτα επανέλαβαν την άσκηση χωρίς να βρίζουν αλλά χρησιμοποιώντας πιο «ανώδυνες» φράσεις. Το αποτέλεσμα έδειξε πως η ομάδα που είχε το χέρι της στο παγωμένο νερό και έβριζε άντεξε περισσότερο τον πόνο από εκείνη που δεν έβριζε!

Οι παλμοί της καρδιάς ανέβαιναν όσο οι φοιτητές έβριζαν δείχνοντας μια αύξηση της επιθετικής συμπεριφοράς όπως συμβαίνει σε έναν κοινό καβγά. Κάπως έτσι συμπέραναν πως το το να βρίζει κανείς δεν ενεργοποιεί μόνο το θυμικό κομμάτι του ατόμου αλλά και το σωματικό. Μάλιστα όσο πιο κακιά φαίνεται να είναι η λέξη τόσο μεγαλύτερη είναι κι η ανακούφιση.

Ποιός εἶναι «ψυχοπαθής», κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας;

Ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχοπαθής κατά την Πατερική έννοια!!!

Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος σχιζοφρενής για να είναι ψυχοπαθής. Ο ορισμός της ψυχοπάθειας από Πατερικής απόψεως είναι ότι ψυχοπάθεια υπάρχει στον άνθρωπο εκείνον που δεν λειτουργεί σωστά η νοερά ενέργεια μέσα του. Όταν δηλαδή ο νους του ανθρώπου είναι γεμάτος από λογισμούς, όχι μόνο κακούς λογισμούς, αλλά και καλούς λογισμούς. 1

 

Όποιος έχει λογισμούς, καλούς ή κακούς μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος από Πατερικής απόψεως είναι ψυχοπαθής. Ας είναι οι λογισμοί αυτοί ηθικοί, ακόμη και ηθικώτατοι, ανήθικοι ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας όποιος δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε κατάστασι φωτισμού με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος είναι ψυχοπαθής.

 

Όχι όμως με την έννοια της Ψυχιατρικής. Ο ψυχοπαθής για τον ψυχίατρο είναι κάτι άλλο. Είναι εκείνος που πάσχει από ψύχωσι, είναι ο σχιζοφρενής. Για την Ορθοδοξία όμως ένας που δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε φωτισμό, είναι νορμάλ ή δεν είναι νορμάλ;

 

Αυτό είναι το θέμα.Ποιος είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος Χριστιανός στην Πατερική παράδοσι; Αν θέλετε να το δήτε αυτό ξεκάθαρα, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Μύρου, η οποία τελείται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως την Μεγάλη Πέμπτη· διαβάστε την ακολουθία των Εγκαινίων των ιερών ναών. Εκεί θα δήτε τι σημαίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, εκεί θα δήτε ποιος είναι ο φωτισμένος.2

 

Όλες οι ακολουθίες καθώς και η ασκητική παράδοσις της Εκκλησίας αναφέρονται κυρίως σε τρεις πνευματικές καταστάσεις: Στην κάθαρσι από τα πάθη της ψυχής και του σώματος, στον φωτισμό του νου του ανθρώπου από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και στην θέωσι της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου.

 

Κυρίως όμως μιλούν για την κάθαρσι και τον φωτισμό, επειδή οι ακολουθίες της Εκκλησίας είναι εκφράσεις της λογικής λατρείας. Οπότε ο νορμάλ Ορθόδοξος ποιος είναι; Ο βαπτισμένος, αλλά μη κεκαθαρμένος; Ο μη φωτισμένος; Ή ο κεκαθαρμένος και φωτισμένος; Ο τελευταίος φυσικά. Αυτός είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος.

 

Άρα σε τι διαφέρουν οι νορμάλ Ορθόδοξοι από τους άλλους Ορθοδόξους; Στο δόγμα; Όχι, βέβαια. Πάρτε τους Ορθοδόξους, γενικά. Μεταξύ τους όλοι έχουν το ίδιο δόγμα, την ίδια παράδοσι και την ίδια κοινή λατρεία. Μέσα σε έναν ιερό ναό μπορεί να υπάρχουν π.χ. τριακόσιοι Ορθόδοξοι. Από αυτούς όμως μόνο οι πέντε να είναι σε κατάστασι φωτισμού, ενώ οι άλλοι να μην είναι. Και μάλιστα οι άλλοι να μην έχουν ιδέα του τι είναι κάθαρσις. 3

 

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Οι νορμάλ Ορθόδοξοι Χριστιανοί μεταξύ αυτών πόσοι είναι; Δυστυχώς μόνο οι πέντε.

 

Η κάθαρσις όμως και ο φωτισμός είναι συγκεκριμένες καταστάσεις θεραπείας, που μπορούν να εξακριβωθούν από εμπείρους και φωτισμένους πνευματικούς πατέρες. Οπότε έχομε εδώ καθαρά ιατρικά κριτήρια. Ή μήπως δεν είναι καθαρά ιατρικά τα κριτήρια; Εφ' όσον ο νους είναι ένα φυσιολογικό όργανο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου – διότι όχι μόνο οι Έλληνες ή οι Ορθόδοξοι έχουν νουν, αλλά και οι Μουσουλμάνοι και οι Βουδιστές και όλος ο κόσμος -, άρα όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ανάγκη για κάθαρσι και φωτισμό. Η δε θεραπευτική αγωγή είναι μία. Ή υπάρχουν πολλές θεραπευτικές αγωγές γι' αυτό το νόσημα; Και είναι πράγματι νόσημα ή όχι;

 -------------

Σημειώσεις:

1. Βλ. Ιωάννου Ρωμανίδου: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της», εν Ορθοδοξία – Ελληνισμός, Πορεία στην Τρίτη Χιλιετία, Β' τόμος, έκδοσις Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, Άγιον Όρος, 1996, σσ. 67-76.

 

2. Ο καθηγητής κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης, σε σχόλιό του σχετικό με το περιεχόμενο του βιβλίου του Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου με τίτλο Αναφορά στην Θεολογία του Γέροντος Σωφρονίου (έκδοσις Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2000), το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Σύναξη (τεύχος 85, Ιαν. – Μάρτ. 2003, σσ. 94-98), αναφέρει τα εξής (σ. 98): «... Η αγάπη προς τους εχθρούς αποτελεί το αψευδές κριτήριο της αλήθειας και της καθολικότητας της Εκκλησίας. Στην διδασκαλία του αγίου Σιλουανού και του Γέροντα Σωφρονίου οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε εχθρούς και φίλους (ή, σε καλούς και κακούς), αλλά σε γνωρίσαντας και αγνοούντας τον Θεόν. Όπου αναγνωρίζονται εχθροί, σημαίνει ότι απορρίπτεται μέρος του σώματος της ανθρωπότητας και φαλκιδεύεται η παγκοσμιότητα. Η τήρηση της εντολής της αγάπης προς τους εχθρούς σημαίνει ότι ο άνθρωπος αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, (ότι) γίνεται καθολικός, παγκόσμιος. Και σε εκκλησιολογικό επίπεδο η αγάπη προς τους εχθρούς αποτελεί κριτήριο που βεβαιώνει την καθολικότητα. Αληθινή Εκκλησία είναι εκείνη που διατηρεί ζωντανή την αγάπη προς τους εχθρούς (σ. 350). Η επισήμανση αυτή είναι βαρυσήμαντη και ιδιαίτερα επίκαιρη στην εποχή μας».

 

3. Η λέξις Δυτικός εδώ νοείται όχι γεωγραφικά, αλλά πολιτισμικά και θρησκευτικά και σημαίνει την Δυτική, Παπική και Προτεσταντική, θρησκευτική και πολιτισμική παράδοσι.

H ομορφιά του ουρανού σε ένα βίντεο!

Ένα εξαιρετικό timelapse βίντεο αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ομορφιά του ουρανού σε διάφορες φάσεις. Από την ηρεμία στην καταιγίδα και από την ανατολή στη δύση του ηλίου, τα “τοπία” που σχηματίζονται στον ουρανό είναι εξαιρετικά. Με την ονομασία “Edge of Stability” (σ.σ “Στην άκρη της σταθερότητας”) ο Jeff Boyce αφού συνέλαβε πάνω από 70.000 φωτογραφίες και ταξίδεψεπολλές χιλιάδες χιλιόμετρα σε 15 πολιτείες των ΗΠΑ και στον Καναδά, παρουσιάζει ένα βίντεο με απίστευτα ουράνια… αξιοθέατα.
Η μανία μιας καταιγίδας που προετοιμάζεται να ξεσπάσει, τα σύννεφα που μετακινούνται στον ουρανό, το ηλιοβασίλεμα, η ανατολή του ήλιου αλλά και ο έναστρος νυχτερινός ουρανός έχουν την τιμητική τους, ενώ το Βόρειο Σέλας κερδίζει σίγουρα τις εντυπώσεις…

Το μεγαλύτερο λουλούδι του κόσμου άνθισε στο Τόκιο!

Το λουλούδι με το όνομα Titan Arum έχει ύψος δύο μέτρα και είναι από τα σπανιότερα του κόσμου. Μάλιστα είναι γνωστό πέρα από το μέγεθός του και για το… απαίσιο άρωμά του που θυμίζει πτώμα! Για το λόγο αυτό άλλωστε η πιο συνηθισμένη του ονομασία του είναι “corpse flower” (σ.σ. “λουλούδι – πτώμα”). Είναι αυτοφυές στη Σουμάτρα της Ινδονησίας και πρωτοανακαλύφθηκε το 1878 στα τροπικά δάση της περιοχής.

Η δυσάρεστη οσμή που εκπέμπει έχεις ως σκοπό να προσελκύσει έντομα για γονιμοποίηση, ενώ κρατάει μόνο τις πρώτες οκτώ ώρες της ανθοφορίας του.Το φυτό χρειάζεται 6-10 χρόνια για να ανθίσει, γι΄αυτό κάθε φορά ο κόσμος συρρέει για να το δει από κοντά. Αυτό συνέβη και πριν από λίγες μέρες σε πάρκο του Τόκιο όπου οι επισκέπτες έκαναν ουρά για να το φωτογραφίσουν.

Καρκινοειδές γίνεται… αόρατο!

Ένα μικρό καρκινοειδές εν ονόματι Predator μπορεί να γίνει αόρατο στα μάτια των εχθρών του, διαθέτοντας μια μοναδική ικανότητα. Το μαλάκιο έχει εναλλασσόμενα στρώματα ενός υλικού στην πλάτη του που αντανακλούν το φως σε μια ποικιλία διαφορετικών αποχρώσεων. “Το φως που χτυπά πάνω στο σώμα του, ανάλογα με τη γωνία που γίνεται αυτό, του επιτρέπει να εισχωρήσει στον οργανισμό του καρκινοειδούς με τέτοιο τρόπο που το κάνει αόρατο”, αναφέρει το περιοδικό New Scientist. Εάν οι επιστήμονες καταφέρουν να ξεκλειδώσουν το πώς ακριβώς λειτουργεί αυτή η τεχνική, αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση για τη νέα ανακλαστική ή αντι-ανακλαστική επίστρωση ε διάφορα υλικά!
O Kaj Maney βιντεοσκόπησε τη διαδικασία…

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν το μυστικό της ευτυχίας: Τι να κάνετε σε κάθε ηλικία

Είναι κοινό μυστικό, ότι η κοινωνική ζωή μπορεί να ενισχύσει την ψυχική σας υγεία.

Τώρα, οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι το μυστικό της ευτυχίας είναι τα έξαλλα πάρτι στα είκοσί σας και οι ποιοτικές σχέσεις στα τριάντα σας.

Η νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ τώρα δείχνει ότι η ποσότητα των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που ένα άτομο έχει στα 20 και η ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων που έχει στα 30 του, μπορούν να ωφελήσουν συνολικά την ψυχολογική υγεία του ατόμου αργότερα στη ζωή.

Οι άνθρωποι με φτωχές κοινωνικές σχέσεις έχουν αυξημένο κίνδυνο για πρόωρη θνησιμότητα.
«Στην πραγματικότητα», είπε η επικεφαλής συγγραφέας Σερίλ Καρμάικλ, που πραγματοποίησε την έρευνα ως υποψήφια διδάκτωρ ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, «το να έχει κανείς λίγες κοινωνικές επαφές είναι το ίδιο επιβλαβές για την υγεία με το κάπνισμα, την υπερβολική ποσότητα αλκοόλ ή την παχυσαρκία.»