Μια μέρα σαν όλες τις άλλες στο δάσος βρίσκει μια γαζέλα να έχει πέσει στο έδαφος, μετά από επίθεση που δέχθηκε από ένα τσιταχ. Στο «παιχνίδι» μπαίνει σύντομα μια ύαινα, που διεκδικεί μερίδιο από την «τροφή», αναγκάζοντας το τσιταχ να οπισθοχωρήσει. Κι εκεί που η ύαινα, όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεται να απολαύσει το… δείπνο της, το τσιταχ επιστρέφει μη θέλοντας να εγκαταλείψει το δικό του «λάφυρο»! Όσο για το «θύμα»; Η ικανότητα της γαζέλας στην… παραπλάνηση των εχθρών είναι ό,τι πιο απίστευτο έχετε δει ποτέ!Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015
Ο ορισμός της ψυχραιμίας
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες στο δάσος βρίσκει μια γαζέλα να έχει πέσει στο έδαφος, μετά από επίθεση που δέχθηκε από ένα τσιταχ. Στο «παιχνίδι» μπαίνει σύντομα μια ύαινα, που διεκδικεί μερίδιο από την «τροφή», αναγκάζοντας το τσιταχ να οπισθοχωρήσει. Κι εκεί που η ύαινα, όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεται να απολαύσει το… δείπνο της, το τσιταχ επιστρέφει μη θέλοντας να εγκαταλείψει το δικό του «λάφυρο»! Όσο για το «θύμα»; Η ικανότητα της γαζέλας στην… παραπλάνηση των εχθρών είναι ό,τι πιο απίστευτο έχετε δει ποτέ!
Δεξιά ή αριστερά; Ένα «προσχολικό» τεστ για… μεγάλα παιδιά!
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα απλούστατο σχέδιο ενός σχολικού λεωφορείου, το οποίο δόθηκε σε παιδιά νηπιαγωγείου, προκειμένου να το περιεργαστούν και στη συνέχεια να απαντήσουν σε ένα ερώτημα. Αφού, λοιπόν, είδαν λίγη ώρα την εικόνα, κλήθηκαν να απαντήσουν στην εξής απλή(!) ερώτηση: «Προς ποια κατεύθυνση νομίζετε ότι πηγαίνει το λεωφορείο που βλέπετε και γιατί; Δεξιά ή αριστερά;Το 90% και παραπάνω απάντησε σωστά, τεκμηριώνοντας, μάλιστα, και την απάντηση (σας υπενθυμίζω ότι πρόκειται για 5χρονα)! «Μα τόσο απλό είναι;», σκέφτηκαν όλοι και είπαν να κάνουν το τεστ και στους μεγάλους! Έδωσαν, λοιπόν, την ίδια εικόνα στα… μεγάλα παιδιά, τα οποία κλήθηκαν και αυτά με τη σειρά τους να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα! Ε, τους έδωσαν λίγο χρόνο παραπάνω να σκεφτούν…
Το αποτέλεσμα; Ελάχιστοι απάντησαν σωστά, ενώ οι περισσότεροι… κατάπιαν τη γλώσσα τους! Για άλλη μία φορά, λοιπόν, οι μικροί «μπόμπιρες» μάς έβαλαν τα γυαλιά ... Δείτε καλά τη φωτογραφία και θα σας προέτρεπα, μάλιστα, να την ξαναδείτε… Δύσκολο να αποφασίσετε αν το λεωφορείο πηγαίνει δεξιά ή αριστερά, ε; Κοιτάξτε πάλι… Άντε δώστε μια τυχαία απάντηση!
«Το λεωφορείο πηγαίνει προς τα αριστερά… γιατί δεν φαίνεται η πόρτα για να μπεις στο λεωφορείο!», απάντησαν τα 5χρονα με μια φωνή…
Πώς αισθάνεσαι τώρα; Χάλια, ε;!
Ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι
Διαπιστώνω τις τελευταίες μέρες έναν άλλον – ακόμα έναν – κρυμμένο κόσμο, που η ανάδυσή του είναι για άλλη μια φορά αποκαλυπτική.
Πίσω από το φαίνεσθαι, τα μεγάλα λόγια και τις «θετικές» ανταλλαγές, κρύβεται ένας αδιόρατος φόβος που επηρεάζει «επικίνδυνα» όποιους δεσμεύει. Ο φόβος των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων!
Είναι καλά κρυμμένη φοβία, δεν φαίνεται πουθενά στην επιφάνεια. Δεν αποκαλύπτεται εύκολα. Αλλά είναι τεράστια σκεπτομορφή, που δημιουργεί πραγματικότητες και δηλητηριάζει τις καρδιές των ανθρώπων, χωρίς να το αντιλαμβάνονται.
Δεν είναι πολλοί οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι. Δεν τους αντιλαμβανόμαστε καν, εκτός κι αν γίνουμε ένας από αυτούς. Όμως είναι προκλητικοί, άφοβοι και ανατρεπτικοί γιατί τολμούν να αμφισβητήσουν τους πάντες και τα πάντα, χωρίς καμία εξαίρεση… ξεκινώντας από τις δικές τους ιδέες, και επεκτείνοντας την άνεσή τους αυτή σε όλα όσα συναντούν στο δρόμο τους.
Δεν εξαγοράζονται, δεν επηρεάζονται και δεν προγραμματίζονται. Δεν έχουν «τιμή» πάνω από το κεφάλι τους, έχοντας επιτύχει την ειρήνη με τον «διάβολο» μέσα τους. Ακολουθούν πιστά τον δρόμο της αποκάλυψης της αλήθειας, ακόμα κι όταν διαπιστώνουν πως οι ίδιοι έχουν πάρει «λάθος» στροφή.
Είναι έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, είτε να αλλάξουν δρόμο είτε να ακολουθήσουν τον ίδιο, ακόμα κι αν είναι οι μοναδικοί που πορεύονται σε αυτόν.
Συχνά βρίσκονται μόνοι γιατί λίγοι γύρω τους αντέχουν τόση αλήθεια ή είναι έτοιμοι να απαλλαγούν από ψευδαισθήσεις, όσο ελκυστικές κι αν φαίνονται προσωρινά. Πάνω απ’ όλα είναι πιστοί στον εαυτό τους, υπηρετώντας την ελευθερία του πνεύματος που γνωρίζουν ότι είναι η πρώτη κατάκτηση, η απαραίτητη προϋπόθεση προς την αποκάλυψη της αλήθειας και την συνένωση όλων των κομματιών τους (και του κόσμου τους).
Σίγουρα δεν κατακτούν κοινωνικές δομές, θέσεις, φήμη, γιατί απειλούν μόνιμα την ψεύτικη σταθερότητα και την εγωιστική κατάκτηση της γνώσης προς όφελος των προσωρινών απολαβών της. Προτού αποδεχτούν θα απορρίψουν, προτού ακολουθήσουν θ’ αμφισβητήσουν. Προτού δημιουργήσουν θα γκρεμίσουν. Την συμμόρφωση, την υποστήριξη της εικόνας τους, δεν τα γνωρίζουν.
Όμως είναι αποφασισμένοι να σπάσουν κάθε όριο, να γκρεμίσουν κάθε πέπλο, να διαλύσουν κάθε ψευδαίσθηση... με όποιο προσωπικό κόστος. Και παραμένουν η δύσκολη πρόκληση στη ζωή μας...
Τα μύρρινα αγγεία
.jpg)
Έτσι ονόμαζαν μερικοί Λατίνοι συγγραφείς τα αγγεία που κατασκευάζονταν από το μυρρίτη λίθο και ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο μυρρίτης λίθος, που έβγαινε στη χώρα των Πάρθων, ήταν πολύτιμος επειδή είχε γλυκιά λάμψη.
Οι φλέβες του είχαν αποχρώσεις του κόκκινου, του λευκού και της φωτιάς, που αναμειγνύονταν σιγά-σιγά και έδιναν σε όλη την επιφάνεια ένα ερυθρογαλακτώδες χρώμα.
Όταν ο Πομπήιος νίκησε το Μιθριδάτη, έφερε στη Ρώμη λάφυρα έξι μαρμάρινα αγγεία που τα αφιέρωσε στον Καπιτώλιο Δία, γνωρίζοντάς τα έτσι για πρώτη φορά στους Ρωμαίους, που από τότε έφτιαχναν και εκείνοι τέτοια και έκαναν μάλιστα ολόκληρες συλλογές.
Ο Πλίνιος λέει ότι κάποτε ο Πετρώνιος έσπασε ένα μύρρινο αγγείο αξίας 300 ταλάντων για να μην περιέλθει στην κατοχή του Νέρωνα.
Φαίνεται ότι τα αγγεία που θαύμαζε ο Πλίνιος ήταν κατασκευασμένα από αχάτη λίθο ή από σαρδόνυχα.
Τέτοιο αγγείο ήταν ο διονυσιακός κάνθαρος από αχάτη, το λεγόμενο «ποτήριο των Πτολεμαίων», που βρίσκεται τώρα στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι.
.jpg)
Η μπροστινή πλευρά της κούπας των Πτολεμαίων.
Η εξωτερική του επιφάνεια είναι διακοσμημένη με ανάγλυφα βακχικά σύμβολα και λέγεται ότι χρειάστηκαν τριάντα χρόνια για την κατασκευή του. Εκτός όμως από τα μύρρινα αγγεία που κατασκευάζονταν από πολύτιμους λίθους, υπήρχαν και οι απομιμήσεις τους από υαλόμαζα.
Αυτά τα τεχνητά αγγεία εννοεί και ο Αρριανός, όταν λέει ότι στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου κατασκευάζουν μύρρινα αγγεία καθώς και γυάλινα. Από τα τεχνητά μύρρινα αγγεία που διασώθηκαν, τα καλύτερα είναι: το αγγείο του τρυγητού, που βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης, το αγγείο του Μπαρμπερίνι, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και άλλα δευτερεύουσας αξίας, που βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου.
Ο Πλίνιος λέει ότι κάποτε ο Πετρώνιος έσπασε ένα μύρρινο αγγείο αξίας 300 ταλάντων για να μην περιέλθει στην κατοχή του Νέρωνα.
Φαίνεται ότι τα αγγεία που θαύμαζε ο Πλίνιος ήταν κατασκευασμένα από αχάτη λίθο ή από σαρδόνυχα.
Τέτοιο αγγείο ήταν ο διονυσιακός κάνθαρος από αχάτη, το λεγόμενο «ποτήριο των Πτολεμαίων», που βρίσκεται τώρα στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι.
Η μπροστινή πλευρά της κούπας των Πτολεμαίων.
Η εξωτερική του επιφάνεια είναι διακοσμημένη με ανάγλυφα βακχικά σύμβολα και λέγεται ότι χρειάστηκαν τριάντα χρόνια για την κατασκευή του. Εκτός όμως από τα μύρρινα αγγεία που κατασκευάζονταν από πολύτιμους λίθους, υπήρχαν και οι απομιμήσεις τους από υαλόμαζα.
Αυτά τα τεχνητά αγγεία εννοεί και ο Αρριανός, όταν λέει ότι στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου κατασκευάζουν μύρρινα αγγεία καθώς και γυάλινα. Από τα τεχνητά μύρρινα αγγεία που διασώθηκαν, τα καλύτερα είναι: το αγγείο του τρυγητού, που βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης, το αγγείο του Μπαρμπερίνι, που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και άλλα δευτερεύουσας αξίας, που βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου.
το αγγείο του τρυγητού, που βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης
.jpg)
.jpg)
Τα οχήματα του μέλλοντος
Τα πρότυπα αλλάζουν, καθώς οι μοντέρνοι καιροί μας και η αυτοματοποίηση καλούν σε δραστικές τεχνολογικές αναπροσαρμογές, και τα οχήματα που καραδοκούν στη γωνιά έρχονται να επαναπροσδιορίσουν τις επίγειες και εναέριες μεταφορές (ακόμα και τις υποθαλάσσιες!).
Εναλλακτικές πηγές ενέργειας, απλούστερος χειρισμός, ριζικά τροποποιημένοι σχεδιασμοί και κονσεπτάκια που έχουν ξεπηδήσει από σελίδες επιστημονικής φαντασίας αναμένεται να βγουν στην αγορά στο άμεσο μέλλον και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τα ανακόψει.
Αυτοκίνητο κινούμενο με αέρα (κοπανιστό)
Με τα παγκόσμια αποθέματα του πετρελαίου να στερεύουν όσο να πεις, τα εναλλακτικά καύσιμα έχουν έρθει για να μείνουν. Ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα είναι ήδη δημοφιλή, αν και παραμένουν σχετικά ακριβά, γι’ αυτό και η Peugeot αναπτύσσει ένα φτηνότερο υβριδικό που δουλεύει με πετρέλαιο και συμπιεσμένο αέρα!
Το αμάξι επιλέγει αυτόματα τον αέρα όταν η ταχύτητα κίνησης είναι κάτω των 69 χλμ/ώρα, ενώ σε υψηλότερες ταχύτητες έχεις την επιλογή χρήσης τόσο πετρελαίου όσο και αέρα (ή και των δύο ταυτοχρόνως). Ο συμπιεσμένος αέρας λειτουργεί ως εναλλακτική στην ηλεκτροκίνηση και είναι σαφώς πιο οικολογικό μέσο παραγωγής ενέργειας από τις μπαταρίες.
Είναι όμως και το άλλο: ο αέρας αποδεικνύεται πιο «σπιντάτος» από την ηλεκτροκίνηση, καθώς παρέχει σαφώς καλύτερη επιτάχυνση! Το μόνο θέμα εδώ είναι ότι δεν μπορεί να δουλέψει αποκλειστικά με αέρα, καθώς όλο και κάποια καύσιμη ύλη χρειάζεται για τη διαδικασία της συμπίεσής του. Παρά ταύτα το γεγονός παραμένει, αυτοκίνητο που κινείται με αέρα παραείναι μέλλον…
Πολυχρηστικό στρατιωτικό όχημα
Οι ένοπλες δυνάμεις θέλουν πάντα το κατιτίς παραπάνω στα οχήματά τους και οι καινοτόμες κατασκευάστριες εταιρίες είναι εδώ για να απαντούν στις αυξημένες πλέον ανάγκες τους. Έτσι, τον Αύγουστο του 2014 η φοβερή και τρομερή DARPA ανακοίνωσε την πρόθεσή της όχι μόνο να κάνει τα οχήματά της πιο ανθεκτικά στις κακουχίες, αλλά να μειώσει το μέγεθος και το βάρος τους, τονώνοντας ταυτοχρόνως τις επιδόσεις τους.
Και εδώ μπαίνει το GXV-T (Ground X-Vehicle Technology), το οποίο απομακρύνεται δραστικά από τον παραδοσιακό σχεδιασμό στρατιωτικών οχημάτων, καθώς το μεγάλο μέγεθός τους τα κάνει εύκολα αντιληπτά από τον εχθρό. Το GVX-T φιλοξενεί ταυτοχρόνως και τεχνολογία αιχμής, όπως αισθητήρες για την αναγνώριση συμμαχικών και εχθρικών μονάδων. Την ίδια στιγμή, είναι γρηγορότερο από όλα, χρειάζεται πολύ λιγότερους ανθρώπους για τη λειτουργία του, ενώ αν ο οδηγός πάθει κάτι, το πρωτοποριακό σύστημα αυτόματου πιλότου θα τον αντικαταστήσει στη στιγμή…
Προσωπικό ελικόπτερο
Γιατί να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία σε ένα γρήγορο σπορ αυτοκίνητο, αφού και πάλι θα είσαι κολλημένος στην κίνηση; Κράτα λοιπόν τα λεφτά σου και περίμενε, γιατί η μέρα που θα έχεις το δικό σου προσωπικής χρήσης ελικόπτερο κοντοζυγώνει! Πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτή τη φορά, το MyCopter έχει στόχο να κατασκευάσει ένα λειτουργικότατο μονοθέσιο ελικόπτερο που θα μπορείς να το χειρίζεται τόσο εύκολα όσο και το αυτοκίνητό σου. Θα μπορεί να πετά αρκετά χαμηλά ώστε να μην παρεμποδίζει την παραδοσιακή εναέρια κυκλοφορία και ταυτοχρόνως αρκετά ψηλά ώστε να μην εμπλέκεται στην κίνηση των δρόμων.
Και το καλύτερο, δεν θα χρειάζεσαι καν άδεια πιλότου για να το πετάς. Τα νέα για την παραγωγή του είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, καθώς πρόσφατα ολοκληρώθηκε επιτυχώς η πρώτη φάση της κατασκευής του, ας ελπίσουμε λοιπόν ότι δεν θα αργήσει να οργώσει τους αιθέρες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων…
Αυτοκινούμενο αμάξι
Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των τροχαίων ατυχημάτων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα, κάτι που πάνε να πετάξουν έξω από την επικράτεια της οδήγησης οι μηχανές. Γι’ αυτό και η Google παρουσιάζει το αυτοκινούμενο αμάξι της, ένα τροχοφόρο που κινείται μόνο του δηλαδή! Αποτέλεσμα χρόνιων ερευνών, το αμάξι είναι πλήρως αυτοματοποιημένο, αφήνοντας στον επιβάτη την απλή δουλειά να ανάψει τη μηχανή και να εισάγει τον προορισμό του. Δεν έχει φυσικά τιμόνι και πεντάλ, καθώς αυτά είναι παλιά πράγματα, μόνο φρένο επείγουσας ανάγκης θα βρεις στην καμπίνα.
Το αμάξι σαρώνει την περιοχή με ραντάρ σε ακτίνα 180 μέτρων και τα δοκιμαστικά έχουν αποδείξει τόσο ότι μπορεί να πάρει κάθε φορά τη βέλτιστη απόφαση όσο και ότι τα αντανακλαστικά του είναι άψογα (κάτι που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε δυστυχώς για πολλούς ανθρώπινους οδηγούς). Κάμερες και αισθητήρες λέιζερ σκανάρουν ακόμα πιο εξονυχιστικά τον περιβάλλοντα χώρο, κάνοντας το αμάξι ιδανικό στο να αποφεύγει ατυχήματα. Το μόνο τρωτό είναι για την ώρα η πολύ μικρή του ταχύτητα (40 χλμ/ώρα), αν και σε περιβάλλον πόλης η τελική είναι μια χαρά. Την ώρα λοιπόν που αυτό οδηγεί μέσα στο κομφούζιο της καθημερινής κίνησης, εσύ απολαμβάνεις χαλαρός την εφημερίδα σου, αποχαιρετώντας μια και καλή το στρες της οδύσσειας του να φτάσεις εγκαίρως στη δουλειά σου…
Αεροσκάφος ελεγχόμενο με τη σκέψη
Αν δεν εντυπωσιαστήκατε με το αυτοκινούμενο αμάξι (ή αν σας κουράζει ακόμα και το να κινείτε τα μέλη του σώματός σας), πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να χειρίζεστε κοτζάμ αεροπλάνο μόνο με τη βοήθεια του μυαλού σας; Πώς είπατε; Όχι δεν κάνουμε πλάκα ούτε και διαβάζετε διήγημα επιστημονικής φαντασίας, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βαλθεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά και εδώ. Το νέο πρόγραμμα της ΕΕ έχει τίτλο BrainFlight και επιτρέπει στον χειριστή να παίρνει τον έλεγχο του αεροσκάφους σκεφτόμενος απλές εντολές, όπως δεξιά ή αριστερά!
Οι πιλότοι που το δοκιμάζουν φορούν ένα κράνος με αισθητήρες ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, οι οποίοι συλλαμβάνουν τη νευρωνική δραστηριότητα του εγκεφάλου και με τη βοήθεια υπολογιστικών αλγορίθμων τη μετατρέπουν σε σήμα που καταλαβαίνει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Κάθε αλγόριθμος αντιστοιχίζεται σε μια απλή εντολή ελέγχου του αεροσκάφους κι έτσι γίνεται το μαγικό. Καθόλου μαγικό μάλιστα, καθώς η τεχνική του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια επιτρέποντας σε ανθρώπους να κάνουν απλές δουλειές χωρίς να κινήσουν μυ. Οι συγκεκριμένοι ερευνητές πηγαίνουν απλώς το πράγμα στο αμέσως επόμενο επίπεδο. Το θέμα πάντως που μας αφορά είναι ότι το πράγμα δουλεύει και τα μηνύματα παραείναι ενθαρρυντικά για το μέλλον…
Hoverbike
Τα hoverbikes τα έχει τιμήσει ιδιαιτέρως η επιστημονική φαντασία, ώρα λοιπόν να τα δούμε να κυκλοφορούν και στον πραγματικό κόσμο. Μπορεί βέβαια να μη μοιάζει με το αντίστοιχο που χρησιμοποιούν οι Stormtroopers στα «Star Wars», δουλεύει όμως με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, άσε που το γεγονός και μόνο ότι δουλεύει παραείναι σπουδαίο από μόνο του! Τα καλά νέα είναι και εδώ ότι δεν χρειάζεσαι άδεια πιλότου για να το οδηγήσεις. Η κατασκευάστρια φίρμα Aerofex σκοπεύει να ρίξει το hoverbike στην αγορά μέσα στο 2017, καθώς οι δοκιμαστικές πτήσεις του είναι πετυχημένες.
Το αιωρούμενο ποδήλατο ζυγίζει 356 κιλά, μπορεί να μεταφέρει δύο επιβάτες και πιάνει τα 72 χλμ/ώρα. Μπορεί να μοιάζει μικρή η ταχύτητα, αλλά εδώ προέχει η ασφάλεια του αναβάτη, καθώς το ιπτάμενο οχηματάκι φτάνει σε ύψος 3,7 μέτρων. Και βέβαια τα hoverbikes πέρα από απίστευτη πλάκα έχουν και πρακτικούς σκοπούς, καθώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διασωστικές προσπάθειες φτάνοντας εύκολα σε δυσπρόσιτα σημεία…
Ακόμα πιο γρήγορα μαγνητικά τρένα
Τα τρένα που αιωρούνται πάνω από τις ράγες με τη βοήθεια μαγνητικών πεδίων δεν είναι φυσικά καινούρια ιστορία και τα περίφημα MagLev δεν χρειάζονται πια συστάσεις. Ήδη το πρώτο MagLev έπιανε ταχύτητες πάνω από 400 χλμ/ώρα, απίστευτα γρήγορο δηλαδή, αν και πλέον το πράγμα έχει ξεφύγει. Μπορεί λοιπόν ένα τρένο να αγγίξει ταχύτητες 2.900 χλμ/ώρα; Τρεις φορές πάνω δηλαδή από τη μέση ταχύτητα των παραδοσιακών επιβατικών πτήσεων; Αυτό κάνουν ήδη την ώρα που μιλάμε οι Κινέζοι, με το Super MagLev τους να διατείνεται μεγαλόστομα ότι μπορεί.
Το γρηγορότερο επιβατικό MagLev πιάνει σήμερα ταχύτητες 431 χλμ/ώρα, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με το μεγαλόπνοο κινεζικό σχέδιο. Οι πιο αισιόδοξοι είναι έτοιμοι να κλείσουν κιόλας εισιτήριο, αν και για την ώρα παραμένει μάλλον ευσεβής πόθος παρά απτή πραγματικότητα. Θεωρητικά πάντως, σύμφωνα με τους επιστήμονες που έχουν δει τον σχεδιασμό, κάτι τέτοιο δεν είναι τεχνολογικά αδύνατο…
Υπερ-υποβρύχιο
Φαίνεται ότι η Κίνα έχει βαλθεί να αλλάξει όσα ξέραμε σε επίπεδο ταχύτητας, προσπαθώντας να τα βάλει πια με τους νόμους της Φύσης. Η νέα εξαλλοσύνη ακούει στο όνομα «υπερηχητικό υποβρύχιο», ένα υποβρύχιο τόσο γρήγορο δηλαδή που να μπορεί να ολοκληρώσει τον διάπλου του Ειρηνικού Ωκεανού σε μόλις 100 λεπτά της ώρας!
Και σε έναν τομέα μάλιστα ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς τα υποβρύχια συνεχίζουν να παραμένουν οι «χελώνες» μεταξύ των πλωτών μέσων, αφού ακόμα και τα γρηγορότερα δεν ξεπερνούν τα 80 χλμ/ώρα. Οι κινέζοι μηχανικοί ισχυρίζονται ότι είναι έτοιμοι να μεταφέρουν την απαράμιλλη τεχνολογία των ρωσικών τορπιλών (που πιάνουν ταχύτητες 386 χλμ/ώρα) στην επικράτεια των υποβρυχίων, κάτι που περιλαμβάνει το κλείσιμο του βυθιζόμενου σκάφους μέσα σε φυσαλίδα.
Το υπερηχητικό υποβρύχιο θα μπορούσε θεωρητικά να αγγίξει ταχύτητες 5.800 χλμ/ώρα, την ταχύτητα του ήχου δηλαδή μέσα στο νερό. Πολλά τα προβλήματα φυσικά που πρέπει να ξεπεραστούν σε έναν τόσο φιλόδοξο σχεδιασμό, αν και η έρευνα έχει ήδη αρχίσει…
SR-72
Το SR-71 Blackbird της Lockheed Martin ήταν ένα αεροπλάνο που μπορούσε να αγγίξει ταχύτητες 3 Mach! Λειτούργησε κυρίως ως κατασκοπευτικό αεροσκάφος για λογαριασμό της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας από το 1964 μέχρι και την απόσυρσή του το 1998. Κατέχει όμως ακόμα το ρεκόρ ως το γρηγορότερο επανδρωμένο αεροσκάφος του κόσμου, αν και αυτό αναμένεται σύντομα να αλλάξει. Γιατί βλέπετε η Lockheed Martin έχει ήδη ξεκινήσει τον σχεδιασμό του διαδόχου και αυτά μόνο καλά νέα μπορεί να είναι.
Το νέο jet θα έχει το ίδιο περίπου μέγεθος αλλά αυτό θα μπορεί να πιάνει ταχύτητες 6 Mach, επίδοση που μόνο το υπερηχητικό X-15 της NASA μπορούσε να αγγίξει σε καθημερινή βάση. Σαν το SR-71, ο διάδοχος θα χρησιμοποιηθεί κυρίως σε αναγνωριστικές επιχειρήσεις. Το SR-72 αναμένεται να ξεκινήσει τις δοκιμαστικές πτήσεις το 2018, αν και πλήρως λειτουργικό δεν θα είναι πριν από το 2030…
«Batmobile»
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς το άπαιχτο αμάξι του Batman, είναι όμως όσο πιο κοντά έχουμε φτάσει ποτέ στο περίφημο όχημα! Το λένε GF7 Jet Car και με τη θηριώδη μηχανή του πιάνει στον δρόμο τελικές 160 χλμ/ώρα. Αν και η πραγματική μαγεία αρχίζει μετά: ξεδιπλώνει τα αναδιπλούμενα φτερά του (που φτάνουν σε μήκος τα 7 μέτρα) και πετά ψηλά στον ουρανό!
Εκεί είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά: πετάει σε υψόμετρο 12.000 μέτρων (39.300 πόδια) και επιταχύνει μέχρι και τα 885 χλμ/ώρα. Στον δρόμο κινείται μάλιστα με τη βοήθεια ενός ηλεκτρικού μοτέρ, το οποίο επαναφορτίζεται στον αέρα από τον jet κινητήρα. Μεγάλο στο μάτι, μεγάλο όμως και στην τσέπη, καθώς αναμένεται να κοστίζει κάπου μεταξύ 3-5 εκατ. δολάρια στα 4 χρόνια που μας χωρίζουν μέχρι να βγει στην αγορά…
Εναλλακτικές πηγές ενέργειας, απλούστερος χειρισμός, ριζικά τροποποιημένοι σχεδιασμοί και κονσεπτάκια που έχουν ξεπηδήσει από σελίδες επιστημονικής φαντασίας αναμένεται να βγουν στην αγορά στο άμεσο μέλλον και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τα ανακόψει.
Αυτοκίνητο κινούμενο με αέρα (κοπανιστό)
Με τα παγκόσμια αποθέματα του πετρελαίου να στερεύουν όσο να πεις, τα εναλλακτικά καύσιμα έχουν έρθει για να μείνουν. Ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα είναι ήδη δημοφιλή, αν και παραμένουν σχετικά ακριβά, γι’ αυτό και η Peugeot αναπτύσσει ένα φτηνότερο υβριδικό που δουλεύει με πετρέλαιο και συμπιεσμένο αέρα!
Το αμάξι επιλέγει αυτόματα τον αέρα όταν η ταχύτητα κίνησης είναι κάτω των 69 χλμ/ώρα, ενώ σε υψηλότερες ταχύτητες έχεις την επιλογή χρήσης τόσο πετρελαίου όσο και αέρα (ή και των δύο ταυτοχρόνως). Ο συμπιεσμένος αέρας λειτουργεί ως εναλλακτική στην ηλεκτροκίνηση και είναι σαφώς πιο οικολογικό μέσο παραγωγής ενέργειας από τις μπαταρίες.
Είναι όμως και το άλλο: ο αέρας αποδεικνύεται πιο «σπιντάτος» από την ηλεκτροκίνηση, καθώς παρέχει σαφώς καλύτερη επιτάχυνση! Το μόνο θέμα εδώ είναι ότι δεν μπορεί να δουλέψει αποκλειστικά με αέρα, καθώς όλο και κάποια καύσιμη ύλη χρειάζεται για τη διαδικασία της συμπίεσής του. Παρά ταύτα το γεγονός παραμένει, αυτοκίνητο που κινείται με αέρα παραείναι μέλλον…
Πολυχρηστικό στρατιωτικό όχημα
Οι ένοπλες δυνάμεις θέλουν πάντα το κατιτίς παραπάνω στα οχήματά τους και οι καινοτόμες κατασκευάστριες εταιρίες είναι εδώ για να απαντούν στις αυξημένες πλέον ανάγκες τους. Έτσι, τον Αύγουστο του 2014 η φοβερή και τρομερή DARPA ανακοίνωσε την πρόθεσή της όχι μόνο να κάνει τα οχήματά της πιο ανθεκτικά στις κακουχίες, αλλά να μειώσει το μέγεθος και το βάρος τους, τονώνοντας ταυτοχρόνως τις επιδόσεις τους.
Και εδώ μπαίνει το GXV-T (Ground X-Vehicle Technology), το οποίο απομακρύνεται δραστικά από τον παραδοσιακό σχεδιασμό στρατιωτικών οχημάτων, καθώς το μεγάλο μέγεθός τους τα κάνει εύκολα αντιληπτά από τον εχθρό. Το GVX-T φιλοξενεί ταυτοχρόνως και τεχνολογία αιχμής, όπως αισθητήρες για την αναγνώριση συμμαχικών και εχθρικών μονάδων. Την ίδια στιγμή, είναι γρηγορότερο από όλα, χρειάζεται πολύ λιγότερους ανθρώπους για τη λειτουργία του, ενώ αν ο οδηγός πάθει κάτι, το πρωτοποριακό σύστημα αυτόματου πιλότου θα τον αντικαταστήσει στη στιγμή…
Προσωπικό ελικόπτερο
Γιατί να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία σε ένα γρήγορο σπορ αυτοκίνητο, αφού και πάλι θα είσαι κολλημένος στην κίνηση; Κράτα λοιπόν τα λεφτά σου και περίμενε, γιατί η μέρα που θα έχεις το δικό σου προσωπικής χρήσης ελικόπτερο κοντοζυγώνει! Πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτή τη φορά, το MyCopter έχει στόχο να κατασκευάσει ένα λειτουργικότατο μονοθέσιο ελικόπτερο που θα μπορείς να το χειρίζεται τόσο εύκολα όσο και το αυτοκίνητό σου. Θα μπορεί να πετά αρκετά χαμηλά ώστε να μην παρεμποδίζει την παραδοσιακή εναέρια κυκλοφορία και ταυτοχρόνως αρκετά ψηλά ώστε να μην εμπλέκεται στην κίνηση των δρόμων.
Και το καλύτερο, δεν θα χρειάζεσαι καν άδεια πιλότου για να το πετάς. Τα νέα για την παραγωγή του είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά, καθώς πρόσφατα ολοκληρώθηκε επιτυχώς η πρώτη φάση της κατασκευής του, ας ελπίσουμε λοιπόν ότι δεν θα αργήσει να οργώσει τους αιθέρες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων…
Αυτοκινούμενο αμάξι
Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των τροχαίων ατυχημάτων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα, κάτι που πάνε να πετάξουν έξω από την επικράτεια της οδήγησης οι μηχανές. Γι’ αυτό και η Google παρουσιάζει το αυτοκινούμενο αμάξι της, ένα τροχοφόρο που κινείται μόνο του δηλαδή! Αποτέλεσμα χρόνιων ερευνών, το αμάξι είναι πλήρως αυτοματοποιημένο, αφήνοντας στον επιβάτη την απλή δουλειά να ανάψει τη μηχανή και να εισάγει τον προορισμό του. Δεν έχει φυσικά τιμόνι και πεντάλ, καθώς αυτά είναι παλιά πράγματα, μόνο φρένο επείγουσας ανάγκης θα βρεις στην καμπίνα.
Το αμάξι σαρώνει την περιοχή με ραντάρ σε ακτίνα 180 μέτρων και τα δοκιμαστικά έχουν αποδείξει τόσο ότι μπορεί να πάρει κάθε φορά τη βέλτιστη απόφαση όσο και ότι τα αντανακλαστικά του είναι άψογα (κάτι που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε δυστυχώς για πολλούς ανθρώπινους οδηγούς). Κάμερες και αισθητήρες λέιζερ σκανάρουν ακόμα πιο εξονυχιστικά τον περιβάλλοντα χώρο, κάνοντας το αμάξι ιδανικό στο να αποφεύγει ατυχήματα. Το μόνο τρωτό είναι για την ώρα η πολύ μικρή του ταχύτητα (40 χλμ/ώρα), αν και σε περιβάλλον πόλης η τελική είναι μια χαρά. Την ώρα λοιπόν που αυτό οδηγεί μέσα στο κομφούζιο της καθημερινής κίνησης, εσύ απολαμβάνεις χαλαρός την εφημερίδα σου, αποχαιρετώντας μια και καλή το στρες της οδύσσειας του να φτάσεις εγκαίρως στη δουλειά σου…
Αεροσκάφος ελεγχόμενο με τη σκέψη
Αν δεν εντυπωσιαστήκατε με το αυτοκινούμενο αμάξι (ή αν σας κουράζει ακόμα και το να κινείτε τα μέλη του σώματός σας), πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να χειρίζεστε κοτζάμ αεροπλάνο μόνο με τη βοήθεια του μυαλού σας; Πώς είπατε; Όχι δεν κάνουμε πλάκα ούτε και διαβάζετε διήγημα επιστημονικής φαντασίας, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βαλθεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά και εδώ. Το νέο πρόγραμμα της ΕΕ έχει τίτλο BrainFlight και επιτρέπει στον χειριστή να παίρνει τον έλεγχο του αεροσκάφους σκεφτόμενος απλές εντολές, όπως δεξιά ή αριστερά!
Οι πιλότοι που το δοκιμάζουν φορούν ένα κράνος με αισθητήρες ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, οι οποίοι συλλαμβάνουν τη νευρωνική δραστηριότητα του εγκεφάλου και με τη βοήθεια υπολογιστικών αλγορίθμων τη μετατρέπουν σε σήμα που καταλαβαίνει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Κάθε αλγόριθμος αντιστοιχίζεται σε μια απλή εντολή ελέγχου του αεροσκάφους κι έτσι γίνεται το μαγικό. Καθόλου μαγικό μάλιστα, καθώς η τεχνική του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια επιτρέποντας σε ανθρώπους να κάνουν απλές δουλειές χωρίς να κινήσουν μυ. Οι συγκεκριμένοι ερευνητές πηγαίνουν απλώς το πράγμα στο αμέσως επόμενο επίπεδο. Το θέμα πάντως που μας αφορά είναι ότι το πράγμα δουλεύει και τα μηνύματα παραείναι ενθαρρυντικά για το μέλλον…
Hoverbike
Τα hoverbikes τα έχει τιμήσει ιδιαιτέρως η επιστημονική φαντασία, ώρα λοιπόν να τα δούμε να κυκλοφορούν και στον πραγματικό κόσμο. Μπορεί βέβαια να μη μοιάζει με το αντίστοιχο που χρησιμοποιούν οι Stormtroopers στα «Star Wars», δουλεύει όμως με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, άσε που το γεγονός και μόνο ότι δουλεύει παραείναι σπουδαίο από μόνο του! Τα καλά νέα είναι και εδώ ότι δεν χρειάζεσαι άδεια πιλότου για να το οδηγήσεις. Η κατασκευάστρια φίρμα Aerofex σκοπεύει να ρίξει το hoverbike στην αγορά μέσα στο 2017, καθώς οι δοκιμαστικές πτήσεις του είναι πετυχημένες.
Το αιωρούμενο ποδήλατο ζυγίζει 356 κιλά, μπορεί να μεταφέρει δύο επιβάτες και πιάνει τα 72 χλμ/ώρα. Μπορεί να μοιάζει μικρή η ταχύτητα, αλλά εδώ προέχει η ασφάλεια του αναβάτη, καθώς το ιπτάμενο οχηματάκι φτάνει σε ύψος 3,7 μέτρων. Και βέβαια τα hoverbikes πέρα από απίστευτη πλάκα έχουν και πρακτικούς σκοπούς, καθώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διασωστικές προσπάθειες φτάνοντας εύκολα σε δυσπρόσιτα σημεία…
Ακόμα πιο γρήγορα μαγνητικά τρένα
Τα τρένα που αιωρούνται πάνω από τις ράγες με τη βοήθεια μαγνητικών πεδίων δεν είναι φυσικά καινούρια ιστορία και τα περίφημα MagLev δεν χρειάζονται πια συστάσεις. Ήδη το πρώτο MagLev έπιανε ταχύτητες πάνω από 400 χλμ/ώρα, απίστευτα γρήγορο δηλαδή, αν και πλέον το πράγμα έχει ξεφύγει. Μπορεί λοιπόν ένα τρένο να αγγίξει ταχύτητες 2.900 χλμ/ώρα; Τρεις φορές πάνω δηλαδή από τη μέση ταχύτητα των παραδοσιακών επιβατικών πτήσεων; Αυτό κάνουν ήδη την ώρα που μιλάμε οι Κινέζοι, με το Super MagLev τους να διατείνεται μεγαλόστομα ότι μπορεί.
Το γρηγορότερο επιβατικό MagLev πιάνει σήμερα ταχύτητες 431 χλμ/ώρα, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με το μεγαλόπνοο κινεζικό σχέδιο. Οι πιο αισιόδοξοι είναι έτοιμοι να κλείσουν κιόλας εισιτήριο, αν και για την ώρα παραμένει μάλλον ευσεβής πόθος παρά απτή πραγματικότητα. Θεωρητικά πάντως, σύμφωνα με τους επιστήμονες που έχουν δει τον σχεδιασμό, κάτι τέτοιο δεν είναι τεχνολογικά αδύνατο…
Υπερ-υποβρύχιο
Φαίνεται ότι η Κίνα έχει βαλθεί να αλλάξει όσα ξέραμε σε επίπεδο ταχύτητας, προσπαθώντας να τα βάλει πια με τους νόμους της Φύσης. Η νέα εξαλλοσύνη ακούει στο όνομα «υπερηχητικό υποβρύχιο», ένα υποβρύχιο τόσο γρήγορο δηλαδή που να μπορεί να ολοκληρώσει τον διάπλου του Ειρηνικού Ωκεανού σε μόλις 100 λεπτά της ώρας!
Και σε έναν τομέα μάλιστα ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς τα υποβρύχια συνεχίζουν να παραμένουν οι «χελώνες» μεταξύ των πλωτών μέσων, αφού ακόμα και τα γρηγορότερα δεν ξεπερνούν τα 80 χλμ/ώρα. Οι κινέζοι μηχανικοί ισχυρίζονται ότι είναι έτοιμοι να μεταφέρουν την απαράμιλλη τεχνολογία των ρωσικών τορπιλών (που πιάνουν ταχύτητες 386 χλμ/ώρα) στην επικράτεια των υποβρυχίων, κάτι που περιλαμβάνει το κλείσιμο του βυθιζόμενου σκάφους μέσα σε φυσαλίδα.
Το υπερηχητικό υποβρύχιο θα μπορούσε θεωρητικά να αγγίξει ταχύτητες 5.800 χλμ/ώρα, την ταχύτητα του ήχου δηλαδή μέσα στο νερό. Πολλά τα προβλήματα φυσικά που πρέπει να ξεπεραστούν σε έναν τόσο φιλόδοξο σχεδιασμό, αν και η έρευνα έχει ήδη αρχίσει…
SR-72
Το SR-71 Blackbird της Lockheed Martin ήταν ένα αεροπλάνο που μπορούσε να αγγίξει ταχύτητες 3 Mach! Λειτούργησε κυρίως ως κατασκοπευτικό αεροσκάφος για λογαριασμό της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας από το 1964 μέχρι και την απόσυρσή του το 1998. Κατέχει όμως ακόμα το ρεκόρ ως το γρηγορότερο επανδρωμένο αεροσκάφος του κόσμου, αν και αυτό αναμένεται σύντομα να αλλάξει. Γιατί βλέπετε η Lockheed Martin έχει ήδη ξεκινήσει τον σχεδιασμό του διαδόχου και αυτά μόνο καλά νέα μπορεί να είναι.
Το νέο jet θα έχει το ίδιο περίπου μέγεθος αλλά αυτό θα μπορεί να πιάνει ταχύτητες 6 Mach, επίδοση που μόνο το υπερηχητικό X-15 της NASA μπορούσε να αγγίξει σε καθημερινή βάση. Σαν το SR-71, ο διάδοχος θα χρησιμοποιηθεί κυρίως σε αναγνωριστικές επιχειρήσεις. Το SR-72 αναμένεται να ξεκινήσει τις δοκιμαστικές πτήσεις το 2018, αν και πλήρως λειτουργικό δεν θα είναι πριν από το 2030…
«Batmobile»
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς το άπαιχτο αμάξι του Batman, είναι όμως όσο πιο κοντά έχουμε φτάσει ποτέ στο περίφημο όχημα! Το λένε GF7 Jet Car και με τη θηριώδη μηχανή του πιάνει στον δρόμο τελικές 160 χλμ/ώρα. Αν και η πραγματική μαγεία αρχίζει μετά: ξεδιπλώνει τα αναδιπλούμενα φτερά του (που φτάνουν σε μήκος τα 7 μέτρα) και πετά ψηλά στον ουρανό!
Εκεί είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά: πετάει σε υψόμετρο 12.000 μέτρων (39.300 πόδια) και επιταχύνει μέχρι και τα 885 χλμ/ώρα. Στον δρόμο κινείται μάλιστα με τη βοήθεια ενός ηλεκτρικού μοτέρ, το οποίο επαναφορτίζεται στον αέρα από τον jet κινητήρα. Μεγάλο στο μάτι, μεγάλο όμως και στην τσέπη, καθώς αναμένεται να κοστίζει κάπου μεταξύ 3-5 εκατ. δολάρια στα 4 χρόνια που μας χωρίζουν μέχρι να βγει στην αγορά…
7 διαφορές μεταξύ θρησκείας και πνευματικότητας
Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν την πνευματικότητα με τη θρησκεία ή με κάποιο μυστηριώδες υπερφυσικό φαινόμενο. Κάποιοι ακόμα πιστεύουν πως είναι μια αίρεση αλλά αυτό συμβαίνει λόγω της άγνοιάς τους ή του φόβου τους μήπως τους εκμεταλλευτούν.Προσπερνώντας το αυτό, θα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τι είναι ακριβώς η πνευματικότητα, θα φτάσουμε σε μια συνειδητοποίηση πως δεν είναι τίποτα το μυστηριώδες ή υπερφυσικό, ούτε συνδέεται με κάποια αίρεση.
Αυτές οι 7 διαφορές μεταξύ πνευματικότητας και θρησκείας θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι ακριβώς είναι η πνευματικότητα.
Η θρησκεία σας κάνει να υπακούτε – Η πνευματικότητα σας απελευθερώνει
Η θρησκεία σας λέει να ακολουθείτε μια ιδεολογία και να υπακούτε συγκεκριμένους κανόνες, αλλιώς θα τιμωρηθείτε. Η πνευματικότητα σας αφήνει να ακολουθήσετε την καρδιά σας και αυτό που πιστεύετε πως είναι σωστό. Σας απελευθερώνει ώστε να μπορέσετε να είστε αυτό που πραγματικά είστε χωρίς να υπακούτε οτιδήποτε δεν συνηχεί ως σωστό με εσάς ή με τους άλλους γιατί όλοι είμαστε ένα. Από εσάς εξαρτάται να επιλέξετε τι θα τιμήσετε τόσο ώστε να το κάνετε θεϊκό.
Η θρησκεία σας δείχνει το φόβο – Η πνευματικότητα σας δείχνει πώς να είστε δυνατοί
Η θρησκεία σας υποδεικνύει τι να φοβάστε και σας λέει ποιες είναι οι συνέπειες. Η πνευματικότητα σας κάνει συνειδητούς απέναντι στις συνέπειες αλλά δεν σας λέει να επικεντρωθείτε στο φόβο. Σας δείχνει ποια στάση να κρατήσετε ακόμα κι όταν φοβάστε και πώς να προχωρήσετε κάνοντας αυτό που νιώθετε πως είναι σωστό, άσχετα με τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει.
Η θρησκεία σας λέει την αλήθεια – Η πνευματικότητα σας αφήνει να την ανακαλύψετε
Η θρησκεία σας λέει σε τι να πιστεύετε και τι είναι σωστό. Η πνευματικότητα σας αφήνει να το ανακαλύψετε μόνοι σας και να το κατανοήσετε με τον δικό σας, μοναδικό τρόπο. Σας αφήνει να συνδεθείτε με τον Ανώτερο Εαυτό σας και να δείτε με το δικό σας μυαλό ποια είναι η αλήθεια γιατί η αλήθεια στο σύνολό της είναι ίδια για όλους μας. Σας αφήνει να πιστεύετε στη δική σας αλήθεια μέσω της αντίληψης που σας παρέχει η καρδιά σας.
Η κάθε θρησκεία διαχωρίζεται από τις άλλες θρησκείες – Η πνευματικότητα τις ενώνει
Υπάρχουν πολλές θρησκείες στον κόσμο και όλες διδάσκουν πως η δική τους ιστορία είναι και η σωστή. Η πνευματικότητα βλέπει την αλήθεια μέσα σε όλες τις θρησκείες και τις ενώνει γιατί η αλήθεια είναι ίδια για όλους μας άσχετα με τις διαφορές και τη μοναδικότητά μας. Επικεντρώνεται στην ποιότητα του θείου μηνύματος το οποίο μοιράζονται όλες οι θρησκείες και όχι στις διαφορές και στις λεπτομέρειες που έχουν οι ιστορίες τους.
Η θρησκεία σας κάνει εξαρτώμενους – Η πνευματικότητα σας κάνει ανεξάρτητους
Αν παρακολουθείτε θρησκευτικές τελετές, μόνο τότε θεωρείστε θρησκευόμενοι και άνθρωποι οι οποίοι αξίζουν την ευτυχία. Η πνευματικότητα σας δείχνει πως δεν χρειάζεται να εξαρτάστε από τίποτα για να είστε ευτυχισμένοι. Η ευτυχία πάντοτε βρίσκεται βαθιά μέσα μας και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι” αυτήν. Βρισκόμαστε πάντοτε εκεί που πρέπει και όχι μονάχα αν παρακολουθούμε κάποιες τελετές. Η θεϊκότητα βρίσκεται μέσα μας και γι” αυτό είμαστε πάντοτε άξιοι.
Η θρησκεία εφαρμόζει τιμωρία – Η πνευματικότητα εφαρμόζετε στην ζωή
Η θρησκεία λέει πως αν δεν υπακούσουμε σε συγκεκριμένους κανόνες, μας περιμένει τιμωρία η οποία εξαρτάται από την πίστη μας. Η πνευματικότητα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πως κάθε δράση έχει αντίδραση και να συνειδητοποιήσουμε πως η τιμωρία για τις πράξεις μας θα είναι η αντίδραση που θα έρθει από την δράση που θέσαμε σε κίνηση. Εξαρτάται μονάχα από τις θεμελιώδεις δυνάμεις του Σύμπαντος και δεν χρειάζεται να πιστεύετε σε αυτές τις δυνάμεις για να ισχύουν.
Η θρησκεία σας κάνει να ακολουθείτε το ταξίδι κάποιου άλλου – Η πνευματικότητα σας επιτρέπει να δημιουργήσετε το δικό σας
Το θεμέλιο κάθε θρησκείας είναι η ιστορία που λέει για έναν ή πολλούς θεούς, το ταξίδι τους προς την φώτιση και την αλήθεια που έχουν ανακαλύψει, κάνοντάς σας να ακολουθήσετε τα βήματά τους. Η πνευματικότητα σας επιτρέπει να κάνετε το δικό σας ταξίδι προς τη φώτιση και να ανακαλύψετε την αλήθεια στο δικό σας μονοπάτι, ακολουθώντας αυτό που σας λέει η καρδιά σας ότι είναι σωστό γιατί η αλήθεια είναι πάντοτε η ίδια άσχετα με το πόση καταλαβαίνετε.
Κάθε θρησκεία προήλθε από πνευματικότητα, από το ταξίδι μέσα από το οποίο κάποιος άνθρωπος έγινε Θεός. Οι λεπτομέρειες της ιστορίας δεν είναι σημαντικές· απλά βοηθούν τον χαρακτήρα να ανακαλύψει την αλήθεια. Το μήνυμα το οποίο απλώνει και μοιράζει την αλήθεια είναι το σημαντικό, ο Θείος Κανόνας της ανθρώπινης καρδιάς ο οποίος συνηχεί αρμονικά μέσα σε όλους μας. Γι” αυτό όλες οι θρησκείες έχουν ένα κοινό, την αλήθεια.
Το αίνιγμα των τεσσάρων ευαγγελίων: ένα μυστήριο 1800 χρόνων
Γιατί είναι τέσσερα τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης; Οι Χριστιανοί ήλθαν αντιμέτωποι με το συγκεκριμένο ερώτημα ήδη από το δεύτερο αιώνα, όπως επίσης και με τις διαφορές, αν όχι τις πλήρεις αντιφάσεις, ανάμεσα στα ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη. Όπως παρατηρούν, επίσης, οι ιστορικοί, υπάρχουν και άλλες εκδοχές του Ευαγγελίου, όπως τα απόκρυφα πλέον ευαγγέλια του Θωμά και του Πέτρου, διαθέσιμα άλλοτε στην πρωτοχριστιανική περίοδο. Έτσι, η επιλογή των συγκεκριμένων τεσσάρων φαίνεται τουλάχιστον αυθαίρετη και προβληματική.Μήπως δεν είναι έτσι όμως; Ο επίσκοπος του 2ου αι. Ειρηναίος της Λιόν υπέθεσε ότι τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια αντιστοιχούν στα τέσσερα «κερούμπ» του βιβλίου του Ιεζεκιήλ της παλαιάς διαθήκης και του βιβλίου της Αποκάλυψης. Τα κερούμπ του Ιεζεκιήλ έχουν τέσσερα πρόσωπα: του ανθρώπου, του λέοντα, του ταύρου και του αητού και αντιστοιχούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, (Ιεζεκιήλ, 1:10). Στην Αποκάλυψη ο άνθρωπος, ο λέων, ο ταύρος και ο αητός εμφανίζονται ως διακριτές υπάρξεις, αλλά συγκεντρώνονται σε μία ομάδα (Αποκάλυψη, 4:7). Ο Ειρηναίος προσπάθησε να συσχετίσει κάθε ένα από αυτά τα πλάσματα με ένα από τα ευαγγέλια. Θεώρησε πως ο Ματθαίος αντιστοιχούσε στον άνθρωπο, γιατί το ευαγγέλιό του ξεκινά με τη γενεαλογία του Ιησού. Σύμφωνα με την άποψη του Ειρηναίου, η ανθρώπινη φύση του Ιησού υπογραμμίζεται σε όλο το βιβλίο. Επειδή ο Λουκάς με τη σειρά του ξεκινά με μια αφήγηση που περιλαμβάνει τα ιερατικά καθήκοντα και τις λειτουργίες του ναού, ο Ειρηναίος τον συνέδεσε με το μόνο θυσιαστικό ζώο από τα τέσσερα, τον ταύρο. Συνέδεσε την αναφορά του Μάρκου περί του αγίου πνεύματος με το φτερωτό πλάσμα, τον αητό, ενώ πρότεινε πως επειδή ο πρόλογος του Ιωάννη σχετίζεται με τη βασιλική «προέλευση» του Ιησού, το βιβλίο ανήκει στον λέοντα, το βασιλικό ζώο, (Κατά Αιρέσεων, 3.11.8).
Η υπόθεση του Ειρηναίου για τη σχέση μεταξύ των τεσσάρων κερούμπ και των τεσσάρων Ευαγγελίων συνέχισε να συναρπάζει τους χριστιανούς σχολιαστές στους επόμενους αιώνες, ακόμη και αν η τάση τους ήταν να ανακατατάσσουν τις αποδόσεις. Ο Αυγουστίνος, όπως και ο Ειρηναίος, απέδωσε τον ταύρο στον Λουκά, αλλά έδωσε τον λέοντα στον Ματθαίο, τον άνθρωπο στον Μάρκο και τον αητό στον Ιωάννη, (Η Αρμονία των Ευαγγελίων, 4.10). Ο Ιερώνυμος, αντίθετα, άκουσε το βρυχηθμό του λιονταριού στην εντολή του Μάρκου για την προετοιμασία του δρόμου του Κυρίου και ένιωσε να πετά στα ύψη πάνω στα φτερά του αητού, όταν διάβασε τον πρόλογο του Ιωάννη, αλλά απέδωσε τον άνθρωπο στον Ματθαίο και τον ταύρο στον Λουκά. Η ταξινόμηση του Ιερώνυμου αποδείχθηκε η ανθεκτικότερη, αλλά οι σχολιαστές επαναπροσέγγισαν περιοδικά το ζήτημα και πρότειναν άλλες αποδόσεις (βλ. Ιερώνυμου, Σχόλια στον Ιεζεκιήλ, 1.1. Στο βιβλίο Cosmic Codes, (1999), ο ευαγγελικός συγγραφέας Chuck Missler αποδίδει τον λέοντα στον Ματθαίο, τον ταύρο στον Μάρκο, τον άνθρωπο στον Λουκά και τον αητό στον Ιωάννη).
Οι διάφορες απόψεις σχετικά με τα κερούμπ και η σχέση τους με τα τέσσερα Ευαγγέλια στηρίζονται σε υποκειμενικά επιχειρήματα. Έτσι, το να αποφασίσει κανείς ποια είναι η εγκυρότερη θα φαινόταν ανώφελο. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι τέτοιου είδους συμβολισμοί δεν μπορούν να αποδοθούν με συστηματικό τρόπο. Η πραγματική σχέση μεταξύ των κερούμπ του Ιεζεκιήλ και των Ευαγγελίων όχι μόνο διαφέρει από τις ερμηνείες των πατέρων της εκκλησίας, αλλά είναι και μια πρόκληση για τις κοσμικές θεωρίες και την υπόθεση της ανθρώπινης προέλευσης των Ευαγγελίων.
Σφίγγες και Κερούμπ
Ίσως είναι χρήσιμο εδώ να σημειώσουμε συνοπτικά την ιστορία των μεικτών πλασμάτων στην αρχαία θρησκεία. Όποιος έχει δει τις αναπαραστάσεις των θεών από την Αίγυπτο ή την Μεσοποταμία θα αντιληφθεί την τάση των αρχαίων πολιτισμών να απεικονίζουν τις θεότητές τους με ένα συνδυασμό χαρακτηριστικών γνωρισμάτων διαφορετικών ζώων ή με χαρακτηριστικά γνωρίσματα ζώων και ανθρώπων.
Άνθρωποι με κεφάλια πτηνών ή του τσακαλιού, φτερωτοί ταύροι και λιοντάρια με ή χωρίς ανθρώπινα κεφάλια και άλλα παρόμοια είναι κοινός τόπος. Ο συνδυασμός του ανθρώπου, του λέοντα, του ταύρου και του αητού δεν είναι τόσο παράξενος όσο ηχεί, δεδομένου ότι το κάθε σύμβολο ξεχωριστά θεωρείτο ότι εξουσιάζει κάποια σφαίρα του φυσικού κόσμου: ο λέων τα άγρια ζώα, ο ταύρος ή το βόδι τα κατοικίδια ζώα, ο αητός τα πτηνά και ο άνθρωπος εν γένει τη δημιουργία. Η αρχαιότερη απεικόνιση αυτού του περίεργου συνδυασμού απαντάται σε ένα ορειχάλκινο λατρευτικό ανάθημα 3.200 χρόνων από την Κύπρο, που απεικονίζει ένα κερούμπ με κεφάλι ανθρώπου, φτερά αητού, τα μπροστινά πόδια λέοντα και τα οπίσθια ταύρου, (βλ. Elie Borowski, «Cherubim: God's Throne?» στο BAR, July/August, 1995).
Είναι ευκολότερο λοιπόν να κατανοήσουμε τα πλάσματα του Ιεζεκιήλ στο αρχαίο εννοιολογικό τους πλαίσιο, παρά στο σύγχρονο. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος τρόπος απεικόνισης της υπέρβασης των ανθρώπινων περιορισμών από τις αγγελικές υπάρξεις που περιβάλλουν το θρόνο του Θεού, γεμάτες με τη δύναμη και την ταχύτητα που συμβολίζουν τα τέσσερα κερούμπ; Θα μπορούσαμε ίσως να σταματήσουμε οποιαδήποτε ερμηνευτική προσπάθεια εδώ, αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό στα ίδια τα ευαγγέλια που μας οδηγεί αναπόφευκτα πίσω στο όραμα του Ιεζεκιήλ.
Το κλειδί της ταξινόμησης των Ευαγγελίων
Στην Αποκάλυψη η Ιερουσαλήμ φαίνεται να είναι τετράγωνη πόλη. Τέσσερα τείχη, τέσσερις γωνίες και άλλες τετραπλότητες που αναδεικνύονται κυρίως στην περιγραφή του ναού του Ιεζεκιήλ. Στην επιστολή προς Εφεσίους 2:19-22 σχολιάζεται ότι η τετράτειχη πόλη συμβολίζει τον Χριστό και την εκκλησία και πιθανώς η τετράδα συνίσταται από τον Ιησού με τρεις μαθητές, από τις τρεις εθνοτικές-πνευματικές τάξεις της ανθρωπότητας, δηλαδή τους Ιουδαίους, τους Σαμαρείτες και τους Εθνικούς. Τούτο φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό, Σύμφωνα με την εντολή του μωσαϊκού νόμου ότι μια διαφωνία θα επιλυθεί με την παρουσία «δύο ή τριών μαρτύρων», (Δευτερονόμιο, 17:6), η Καινή Διαθήκη διαιρεί την ανθρωπότητα απλά σε Ιουδαίους και Εθνικούς (προς Ρωμαίους, 10:12) ή μάλλον σε Εβραίους, Σαμαρείτες και Εθνικούς (Ματθ. 10:5-6). Οι Σαμαρείτες του πρώτου μ.Χ. αι. ήταν φυσικά τα αναμεμιγμένα υπολείμματα του αρχαίου βόρειου βασίλειου του Ισραήλ με τις δέκα φυλές. Οι Σαμαρείτες αποδέχονταν την Πεντάτευχο, την περιτομή και τις διαιτητικές διατάξεις του Νόμου, αλλά απέρριπταν τις προφητικές εβραϊκές γραφές και το σύστημα της λατρείας του ναού στην Ιερουσαλήμ. Όπως είναι φυσικό, θεωρούνταν από τους Ιουδαίους της εποχής του Ιησού λίγο καλύτεροι από τους Εθνικούς.
Το θέμα εδώ είναι αν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν τα ευαγγέλια κάτω από αυτές τις 4εις γενικές ιδέες, δηλαδή Ιησούς, Ιουδαίος, Σαμαρείτης και Εθνικός. Όσον αφορά στο κατά Ματθαίον θεωρείται μακράν ως χαρακτηριστικά ιουδαϊκό. Ο Ματθαίος ξεκινά με τον προσδιορισμό του Ιησού ως απόγονο του Αβραάμ και του Δαβίδ. Αναφέρεται επανειλημμένα, σχεδόν με εμμονή, στην εκπλήρωση των εβραϊκών γραφών από μέρους του Ιησού. Τα 26 συμβάντα στα οποία ανακατεύεται το όνομα του Ιούδα (όχι του μαθητή), του Δαβίδ και του Σολομώντα είναι σχεδόν ισάριθμα με τα ανάλογα συμβάντα στο σύνολο των τριών άλλων ευαγγελίων. Εξάλλου είναι το μόνο ευαγγέλιο στο οποίο ο Ιησούς φαίνεται να είπε στους μαθητές του να κηρύξουν στο Ισραήλ, δηλαδή στους Εβραίους, παρά στους Σαμαρείτες ή τους Εθνικούς (Ματθ., 10:5-6).
Ο Μάρκος, με τις παρενθετικές ερμηνείες των ιουδαϊκών εθίμων και των βασικών αραμαϊκών όρων, φαίνεται πως έγραψε για τους Εθνικούς, ιδιαίτερα για τους Ρωμαίους. Στο κατά Μάρκον περιέχονται τα περισσότερα λατινικά γλωσσικά δάνεια από οποιοδήποτε άλλο ευαγγέλιο και είναι το μόνο που χρησιμοποιεί το λατινικό συλλαβισμό της λέξης «centurion», παρά το ελληνικό της αντίστοιχο «εκατόνταρχος». Η μοναδική έκφραση πίστης στη θεία υιότητα του Ιησού που αναφέρει ο Μάρκος, είναι εκείνη που συνδέεται με τον ρωμαίο εκατόνταρχο, (Μαρκ., 15:39). Επίσης, ο Μάρκος αναφέρει πως ο Ιησούς «κήρυξε τις τροφές καθαρές», μια δήλωση που στις Πράξεις καθίσταται έμβλημα για την αποδοχή των Εθνικών στην εκκλησία, ξεκινώντας με τον ρωμαίο εκατόνταρχο Κορνήλιο, (Μαρκ., 7:19 και Πράξεις 10:11-15).
Στη συνέχεια, όμως, μπορεί ο Λουκάς ή ο Ιωάννης να έγραψαν ευαγγέλιο που να συνδέεται με τους Σαμαρείτες; Κανένας δε φαίνεται να έγραψε για το περιορισμένο κοινό που αντιπροσώπευαν οι Σαμαρείτες του πρώτου αι. Μεταξύ των δύο ανακαλύπτουμε τέσσερα εδάφια που συνδέονται με τη Σαμάρεια ή τους Σαμαρείτες, τρία από τον Λουκά και ένα από τον Ιωάννη. Στο κατά Λουκάν περιέχεται η άρνηση των Σαμαρειτών να επιτρέψουν την είσοδο του Ιησού σε ένα από τα χωριά τους, η παραβολή του Ιησού για τον καλό Σαμαρείτη και η θεραπεία των δέκα λεπρών, ο ένας από τους οποίους είναι Σαμαρείτης, (Λουκ. 9:51-56, 10:30-35, 17:11-19). Ο Ιωάννης από την άλλη έχει καταγράψει την ιστορία μιας Σαμαρείτιδας της Συχάρ και την ευνοϊκή υποδοχή του Ιησού από τους Σαμαρείτες εκείνης της πόλης (Ιωαν. 4:4-42). Βέβαια, αν σταθούμε λίγο περισσότερο, θα ανακαλύψουμε πως στο δεύτερο και τρίτο θέμα του Λουκά εκαίρεται η παρουσία των σαμαρειτών με τρόπο μοναδικό στις γραφές. Αναφέρεται στους Σαμαρείτες, που είναι πιο δίκαιοι από τους Εβραίους. Επίσης, όταν ο Ιησούς θεραπεύει τους δέκα λεπρούς, μόνο ένας Σαμαρείτης στρέφεται να τον ευχαριστήσει. Οι περισσόετροι εάν όχι όλοι από τους υπόλοιπους εννέα είναι Εβραίοι, όπως γίνεται αντιληπτό από τις οδηγίες του Ιησού να παρουσιαστούν στον ιερέα. Στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο κύριος χαρακτήρας παρέχει τη βοήθειά του σε έναν πληγωμένο στην άκρη του δρόμου. Προηγουμένως έχουν περάσει δίπλα του αδιάφορα ένας ιουδαίος ιερέας και ένας Λευΐτης. Η τυπολογική ερμηνεία τούτης της ιστορίας επεξηγεί τον τρόπο με τον οποίο παρείχε ο Ιησούς σωτηρία στη θνήσκουσα ανθρωπότητα, όταν ο Νόμος ήταν ανίκανος να το πράξει. Με άλλα λόγια, τούτη παραβολή που βρίσκεται μόνο στο κατά Λουκάν υποδεικνύει τον Ιησού στο ρόλο του Σαμαρείτη. Με την εξύψωση των Σαμαρειτών, ο Λουκάς προβάλλει ως ο πλέον «Σαμαρείτης» από τους τέσσερις ευαγγελιστές.
Αφαιρετικά λοιπόν οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο Ιωάννης έγραψε το ευαγγέλιο που σχετίζεται με τον Ιησού. Αληθεύει, βέβαια, ότι ο Ιωάννης τονίζει τη σημασία της πίστης στο πρόσωπο του Ιησού, αντί για την πίστη στο μήνυμα που απορρέει από το έργο του. Μόνο στο κατά Ιωάννην άλλωστε περιέχεται μια δήλωση που στο συγκεκριμένο μας εννοιολογικό πλαίσιο φαίνεται ιδιαίτερα σημαντική: «Ιδού ο άνθρωπος», (Ιωαν., 19:5).
Κατηγοριοποιώντας τα ευαγγέλια με αυτόν τον τρόπο, οι συμβολικές αποδόσεις των κερούμπ φαίνονται εύκολες. Οι Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού ήταν αρχικά μέλη της φυλής του Ιούδα (Γεν. 49:9, Ιεζεκ., 19:1-9, Αποκ. 5:5). Οι αυτοκρατορικές δυνάμεις των Εθνικών που θα καταπίεζαν το Ισραήλ περιγράφονται ως αετοί (Δευτ. 28:49-52, Ιεζεκ. 17:1-15, Ωσηέ. 8:1). Επιπλέον, οι στρατιές της Ρώμης βάδιζαν υπό το έμβλημα του αετού. Το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, με πρωτεύουσά του τη Σαμάρεια, ονομαζόταν ο «οίκος του Ιωσήφ», σύμβολο του οποίου είναι ο ταύρος (Ιησ. 18:5, Δευτ. 33:16-17). Οι βόρειες φυλές, κυρίως εκείνες που αντιπροσώπευαν τους γιούς του Ιωσήφ, τον Εφραίμ και τον Μανασσή, ήταν γνωστές για την εκτροφή των ταύρων του Μπασχάν, φημισμένων για το μέγεθος και τη δύναμή τους, (Ψαλμ. 22:12). Ο δια στόματος Ιερεμίου, βέβαια, θεός αναφέρεται στην ομοσπονδία των δέκα-φυλών ως «ανεκπαίδευτο μόσχο» ή «πεισματάρικη αγελάδα» και στις γυναίκες της ως «αγελάδες του Μπασχάν στο όρος Σαμάρια», (Ιερ. 31:18, Ωσηέ 4:1, 16, 10:11). Οι θαυματουργοί προφήτες της Σαμάρειας, ο Ηλίας και ο Ελισά, έκανα θυσιαστικές προσφορές με βόδια και ταύρους (Βασ. Α΄, 18:33, 19:21). Η ειδωλολατρία του βορρά είχε να κάνει περισσότερο με ταύρους και μόσχους (Βασ. Α΄, 12:28, Ωσηέ. 8:5-6, βλ. επίσης Amihai Mazar, «Bronze Bull found in Israelite ‘High Place' from the Time of the Judges», στο BAR, Sept/Oct, 1983).
Ως για να επιβεβαιώσει τον ταύρο ή το βόδι ως προσδιοριστικό σύμβολο της Σαμάρειας, ο Λουκάς αναφέρει πως το ζώο που θα πέσει στο λάκκο κατά το Σάββατο είναι βόδι και όχι πρόβατο, όπως στον Ματθαίο, (Ματθ., 12:11, Λουκ., 14:5). Στην παραβολή του άσωτου γιου, στο κατά Λουκάν ο πατέρας θανατώνει έναν νέο ταύρο για τη γιορτή της επιστροφής (Λουκ., 15:11-32). Η τυπολογία της ιστορίας του ασώτου καθιερώνει τον Ιησού ως ταύρο, η σάρκα του οποίου προσφέρεται ως τροφή των πιστών. Πρόκειται για ένα συμβολισμό που έλαβε σοβαρά υπ’ όψιν του ο Ειρηναίος για την απόδοση του ταύρου στον Λουκά, (Ειρηναίος, ό.π.).
Η ταξινόμηση των Ευαγγέλιων ως Ματθαίος/Ιουδαίοι/λέων, Μάρκος/Εθνικοί/αητός, Λουκάς/Σαμαρείτες/ταύρος και Ιωάννης/Ιησούς/άνθρωπος δεν είναι υποκειμενική, λοιπόν. Σχόλια από όλο το θεολογικό φάσμα επιβεβαιώνουν την εβραϊκότητα του Ματθαίου, η ρωμαϊκή-εθνική τάση του Μάρκου, την ιδιαίτερη έλξη για τους Σαμαρείτες, εμφανή στον Λουκά και, τελικά, την ιδαίτερη έμφαση που δίνει ο Ιωάννης στο πρόσωπο του Ιησού. Επιπλέον, τούτη η απόδοση φωτίζει ορισμένα εδάφια τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη. Εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί η λατρεία στο ναό του Σολομώντα, σχετιζόταν με εικόνες του λέοντα και του ταύρου και όχι του αητού, αφού κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου το βόρειο και το νότιο τμήμα του ιουδαϊκού έθνους ήταν ενωμένο με τη διαθήκη, η οποία απέκλειε φυσικά τους Εθνικούς, (Βασ. Α΄,. 7:29). Αποκαλύπτει επίσης το ιστορικό υπόβαθρο της παραβολής του ασώτου στον Λουκά. Ο βρετανός ακαδημαϊκός N. T. Wright έχει διατυπώσει την άποψη ότι ο νεότερος δύστροπος γιος συμβολίζει τους Εβραίους που επέστρεψαν από την αιχμαλωσία, ενώ ο μεγαλύτερος γιος αποδίδεται στους Σαμαρείτες που αντιτέθηκαν στην οικοδόμηση του δεύτερου ναού (Jesus and the Victory of God, (1996): 127). Αλλά η θεωρία του Wright αποδεικνύεται λίγο-πολύ κοντόφθαλμη. Οι Ιουδαίοι ήσαν απόγονοι του Ιούδα, του μεγαλύτερου αδελφού, δηλαδή, του πρόγονου των Σαμαρειτών, του Ιωσήφ, (Ιεζεκ., 37:16). Ήταν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, ο «νεότερος αδελφός», που αποσύρθηκε από την εθνική οικογένεια και απαρνήθηκε την πνευματική του κληρονομιά του, γενόμενος εθνικά και τελετουργικά ακάθαρτος στην πορεία των χρόνων, (Ιεζεκ. 4:13, Λουκ. 15:15-16 και αλλού).
Είδαμε ότι η ευθυγράμμιση των κανονικών ευαγγελίων με τις εθνικές κατηγορίες και τα ζωικά σύμβολά τους μπορεί να καταδειχθεί από διάφορα εδάφια. Ένα βιβλίο της παλαιάς Διαθήκης φαίνεται ως πηγή για όλα αυτά, το βιβλίο του Ιεζεκιήλ. Η σημασία του τετράτειχου σχεδίου του ναού του Ιεζεκιήλ φαίνεται στον τετραγωνικό εξωτερικό τοίχο, ο όποιος φέρει μια ορθογώνια αυλή σε κάθε μία από τις γωνίες του (46:21-22). Στον Ιεζεκιήλ, επίσης, βρίσκεται το μόνο εδάφιο στις εβραϊκές γραφές που προβλέπει τη συμφιλίωση του Θεού με τις τρεις εθνικές/πνευματικές ομάδες της ανθρωπότητας, οι οποίες αναφέρονται ως Ιερουσαλήμ, Σαμάρεια και Σόδομα, (Ιεζεκ., 16). Στον Ιεζεκιήλ υπάρχουν και αρκετές μεσσιανικές αναφορές, (34:24, 37:25, κ.α.), για τον μυστηριώδη αγγελικό άνθρωπο που αποκαλύπτει στον προφήτη το σχέδιο του ναού και στέκει μαζί του στην εσωτερική αυλή του ναού όταν ο θεός αναγγέλει ότι τούτος ο τόπος είναι τόπος ανάπαυσης για τα «πέλματα των ποδιών του» (Ιεζεκ., 43:6-7). Για άλλη μια φορά στον Ιεζεκιήλ (19:1-9) βρίσκεται το μόνο εδάφιο στην Παλαιά Διαθήκη, εκτός από τη Γένεση (49:9) που αποδίδει απόλυτα τον λέοντα ως σύμβολο του Ιούδα και της δυναστείας του. Στον Ιεζεκιήλ περιέχεται, επίσης, η αναφορά στις αυτοκρατορικές εθνικές δυνάμεις ως «αετοί» (17:1-15). Το σύμβολο για τη Σαμάρεια, τον ταύρο ή το βόδι φαίνεται ότι λείπει, εκτός και αν διερευνήσουμε λεπτομερέστερα τις οδηγίες του Ιεζεκιήλ για τη μίμηση της επίθεσης στο Ισραήλ. Εκεί οι άνθρωποι της Σαμάρειας συνδέονται συμβολικά με τα βόδια και τις αγέλες. Και τα τρία θηριομορφικά σύμβολα των κανονικών ευαγγελών επιβεβαιώνονται στον Ιεζεκιήλ, στο βιβλίο δηλαδή που τα εισάγει ως αποδόσεις των κερούμπ.
Έμπνευση
Ήρθε η στιγμή, λοιπόν, να δικαιώσουμε τον Ειρηναίο για τη διορατικότητά του; Πράγματι υπάρχει σχέση μεταξύ των τεσσάρων κερούμπ και των κανονικών ευαγγελίων, μια σχέση τόσο συστηματική, που δεν μπορεί να είναι συμπτωματική. Για τους χριστιανούς ο συμβολισμός των τεσσάρων κερούμπ είναι εντυπωσιακός, όχι μόνο γιατί διερμηνεύει την δυνατότητα υπέρβασης του ανθρώπινου πλάσματος, αλλά γιατί συμβολίζει την παγκόσμια κοσμική εξάπλωση του Χριστιανισμού. Η σύγχρονη άποψη ότι τα ευαγγέλια είναι προβολές της πρώιμης πίστης των εκκλησιών του πρώτου μεταχριστιανικού αιώνα στον Ιησού από τη Ναζαρέτ δεν ευσταθεί κάτω από την προοπτική ενός προσεκτικά επιλεγμένου συμβολισμού. Γιατί τα τρία κτήνη του οράματος του Ιεζεκιήλ αντιστοιχούν στο βιβλικό διαχωρισμό της ανθρωπότητας, και γιατί συνδέονται με τον άνθρωπο, δηλαδή τον Ιησού; Επιπλέον, γιατί θα έπρεπε τα τέσσερα ευαγγέλια του νέου κανόνα, που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι προέκυψαν από τη συνεργασία των συγγραφέων τους, απεικονίζουν ακριβώς αυτές τις τέσσερις μορφές;
Πέρα από το χρόνο και το χώρο
Ζούσαν μαζί σε ένα όνειρο, πέρα για πέρα αληθινό… Αυτός ήταν απερίγραπτα όμορφος και με παραμυθένια χάρη. Αυτή τον θαύμαζε και η ματιά της δεν τον άφηνε ποτέ, ακόμα κι αν δεν βρισκόταν δίπλα της.
Γύρω τους γινόταν πόλεμος, με πολλά περίεργα και πέρα από τη λογική, παράλληλα συμβάντα. Τα διαπερνούσαν όλα, με τη μοναδική, αθέατη για τους άλλους, αρμονική, συνύπαρξή τους.
Μέσα τους μια ασύγκριτη, Θεία μελωδία, που τα τύμπανα του πολέμου δεν κατάφερναν να εξουδετερώσουν ή να μειώσουν.
Αυτός προχωρούσε με μαεστρία, αποτελεσματικά ανοίγοντας κάθε δρόμο, με μοναδικές, αυθεντικές κινήσεις.. απαλές, που να μην τη φοβίσουν. Αυτή τον ακολουθούσε μαγεμένη, με ακλόνητη πίστη στη δική του σιγουριά.
Ακούραστος προστάτης, ευαίσθητος στην κάθε της ανάγκη και κίνηση. Αυτή φρόντιζε αφιερωμένη τις λεπτομέρειες. Άφοβη, στηριζόμενη στη δική του μοαδική αυτάρκεια.
Την μάγευε η κάθε του κίνηση φροντίδας και παράλληλης σφαιρικής αντίληψης που παρακολουθούσε τα πάντα, άγρυπνα. Αφηνόταν απόλυτα στην κάθε του δυναμική τρυφερότητα.
Σαν σε όνειρο διέσχιζαν μαζί κόσμους, συμβάντα, που δεν είχαν καμία ικανότητα να παρασύρουν την προσοχή του ενός προς τον άλλον.
Προλάβαινε την κάθε της σκέψη, φανέρωνε την κάθε της επιθυμία, κατανοούσε το κάθε της συναίσθημα που βίωνε βαθιά μέσα του, ως δικό του.
Λόγια δεν αντάλλασσαν. Είχαν προ πολλού κατακτήσει και ξεπεράσει την ανάγκη αυτή.
Ακόμα κι αν αυτός έτρεχε μπροστά ή εξαφανιζόταν προσωρινά από τα μάτια της, ήταν μόνο για να ανοίξει δρόμο, να περάσει με ασφάλεια και χάρη η επιλεγμένη του αγάπη. Και αυτή ένοιωθε μοναδική, προσφέροντας σε αυτόν τον αμείωτο θαυμασμό της, που ξυπνούσε κάθε φορά το πάθος που τους ένωνε.
Ακόμα και όταν τα κορμιά τους χώριζαν για λίγο, τα μάτια της καρδιάς τους έμεναν αφοσιωμένα εστιασμένα στο κέντρο του κόσμου τους, που ήταν ο άλλος.
Η ένωσή τους ανήκε σε άλλους κόσμους, άλλο όνειρο. Η μήπως το όνειρο που επέλεξαν να ζουν μαζί ήταν μια από τις πολλές εκφράσεις της θεϊκής ένωσής τους, που ξεπερνά κάθε γνώριμη περιγραφή, κάθε ανάλυση, κάθε περιοριστικό ορισμό;
Ακατόρθωτη ένωση για τον σημερινό άνθρωπο; Καθόλου!
Έχει επιτευχθεί και θα συνεχίσει να επιτυγχάνεται, από τους αιώνιους εραστές, που χορεύουν μαζί, με απόλυτη αρμονία, χάρη και μεγαλόπρεπη σιγουριά ο ένας για τον άλλον.
Αλλά για να τους δεις, για να τους αναγνωρίσεις ανάμεσα στις φλόγες του πολέμου, πρέπει να υπάρξεις ο ίδιος στον κόσμο τους...
Την επιλογή την κάνει μόνο η Καρδιά… και των δυο!
Το γλυκό άρωμα της βουβής φροντίδας.
Η αόρατη ενίσχυση της σοφίας του σπόρου της έκφρασης.
Η άφθαρτη πίστη στην εκδήλωση του Ανθρώπου/Άνδρα
Ο τεράστιος θαυμασμός για την ομορφιά και τη δύναμη πέρα από το ορατό.
Η πλήρης αφοσίωση και πάθος στη συγχώνευση με το Πνεύμα του ανθρώπου.
Η απερίσπαστη προσοχή στις λεπτομέρειες.
Η σιωπηλή προσφορά: ασύγκριτη και αναντικατάστατη.
Η σοφή, αδιαμφισβήτητη διάκριση όλων όσων είναι αληθινά και ακατάλυτα.
Η διαπεραστική ματιά που φτάνει πέρα από τους ορατούς κόσμους.
Και η αμοιβαία αναγνώριση που κάνει όλα τα προηγούμενα εφικτά!
Πριν από αυτό, καμία κοινωνία Ανθρώπων δεν είναι δυνατή, καμία δημιουργία δεν μπορεί να είναι διαχρονική. Μέχρι τότε, θα κατακτάμε κομμάτια αυτής της Ένωσης, θα θυμόμαστε Λεπτομέρειες από το περιεχόμενό της, θα ψάχνουμε αυτό που πάντα ήταν τόσο δίπλα μας και δεν αναγνωρίζαμε…γιατί δεν Βλέπαμε.
Μόνο αυτό ψάχνουμε... μόνο αυτό υπάρχει... μόνο αυτό είναι αναγκαίο...
Αλλά, μην ψάχνεις την αλήθεια στις εικόνες της προβολής σου, γιατί αυτές φανερώνουν το ψέμα που τα μάτια σου έμαθαν να βλέπουν στην επιφάνεια.
Μάθε πρώτα να καθαρίζεις τη ματιά σου και να εισχωρείς στην ουσία του φαίνεσθαι, που ακόμα σου διαφεύγει.
Γιατί οι Εραστές θα συνεχίσουν να υπάρχουν, θα περνούν δίπλα σου, είτε τους αναγνωρίζεις είτε όχι. Και θα συνεχίσουν να ζουν όνειρα και πραγματικότητες, εκδηλώνοντας το μεγαλείο της διαχρονικής ένωσής τους... περιγράφοντας και προσφέροντας αυτή τη μοναδική κατάκτησή τους, κάθε φορά διαφορετικά, με άλλα λόγια.
Ένα θα σου πω... τα μάθαμε ανάποδα και ψάχνουμε το ανύπαρκτο...
Η Δύναμη της Aπελευθέρωσης
Δεν συγχωρούμε ούτε ζητάμε συγχώρεση. Αυτό θα ήταν αναγνώριση μιας ψευδαίσθησης ως πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος του εγώ.
Η μετατόπιση της συνείδησης δεν χρειάζεται συγχώρεση. Χρειάζεται διευρυμένη, σφαιρική αντίληψη, που περιλαμβάνει την χωρίς όρους αποδοχή, η οποία προσφέρει κατανόηση και το άνοιγμα του κέντρου της καρδιάς.
Χρειάζεται να διαλύσουμε την εικονική πραγματικότητα, μέσα από μια εντελώς ανοιχτή και απελευθερωμένη καρδιά, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και τον άλλον και τον εαυτό μας, από το δράμα που βιώνουμε ως πόνο.
Αυτό που ζητάμε, από τον Εαυτό μας, είναι να μας προσφέρει τη δύναμη και τη σοφία να ανοίξουμε την καρδιά μας απόλυτα και με ειλικρίνεια, με σκοπό να συμπεριλάβουμε όλους, τα πάντα, χωρίς όρους. Αυτή η κατάσταση ύπαρξης συμπεριλαμβάνει την ευγνωμοσύνη: για όλα όσα έχουμε μάθει, για όλους τους ρόλους που έχουν παιχτεί με συγκατάθεση ψυχής και τελειότητα από όλους (και τον εαυτό μας), για το σκοτάδι που μας δείχνει το φως.
Έχουμε υπάρξει πολεμιστές, πολεμώντας εσωτερικές και εξωτερικές μάχες, με τον καλύτερο τρόπο που γνωρίζαμε. Νομίζαμε και πιστεύαμε ότι η αγάπη θα μπορούσε να διαχωριστεί από της ψευδαισθήσεις που δημιουργήσαμε. Ποτέ δεν διαχωρίστηκε! Καθώς ένας «ξυπνάει» σε αυτήν την αλήθεια, απελευθερώνονται δυο και περισσότεροι, από την ξεχωριστότητα που ο κατώτερος νους και οι αισθήσεις μας, μας έπεισαν ότι είναι αληθινές.
Όσο βαθύτερος ο πόνος μας, τόσο έχει διαρκέσει η ψευδαίσθηση. Η απελευθέρωση είναι στιγμιαία, παρόλα αυτά, το δυσκολότερο να επιτευχθεί. Οι παρανοήσεις του εγώ, έχουν εξασφαλίσει ότι μόνο οι πιο θαρραλέοι, όσοι τολμούν να διευρύνουν την αντίληψη της καρδιάς τους, θα περάσουν τις πύλες της ελευθερίας και της αποσπασματικής αντίληψης.
Και όταν έρθει η ώρα και είμαστε έτοιμοι, τότε αντιλαμβανόμαστε! Θρηνούμε. Αισθανόμαστε τη θλίψη, σε κάθε κύτταρο του σώματός μας, σε κάθε γωνία του νου μας. Είναι διαδικασία κάθαρσης. Η καρδιά ξεκινά να λιώνει όλα τα τείχη που την έχουν κρατήσει κρυμμένη και κλειστή, επικριτική και απόμακρα παγωμένη.
Η μετάβαση από τη συρρίκνωση στον διευρυμένο τρόπο ζωής, είναι επίσης επίπονη, καθώς όλος ο πόνος και όλες οι εικονικές πραγματικότητες πνίγουν προσωρινά την ύπαρξή μας, με ένα κατακλυσμιαίο τρόπο. Σκοπός είναι να Δούμε, μέσα από τα μάτια του άλλου. Χρειάζεται να υπομένουμε. Χρειάζεται να επιτρέψουμε…
Δεν μπορεί να είναι αυτό γενικός και αόριστος τρόπος επιφανειακής, νοητικής σκέψης. Χρειάζεται να είναι συγκεκριμένο και απόλυτα αληθινό βίωμα, σε όλα τα επίπεδα της κατώτερης ύπαρξής μας: φυσικό, συναισθηματικό, κατώτερη νόηση.
Εμείς, όπως και οι άλλοι, ζούσαμε σε ένα όνειρο, από το οποίο μπορούμε να ξυπνήσουμε, καθώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε, λειτουργώντας όμως πια, μέσα από μια δυνατή, συμπονετική και άφοβη καρδιά.
Και τότε, γνωρίζουμε τι είναι η «απουσία σκέψης», η σιωπή του (κατώτερου) νου. Τότε αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ειρήνης στην ψυχή μας. Μόνο τότε, μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι από περιοριστικές αντιλήψεις, καθώς συνθλίβουμε όλο περισσότερους προγραμματισμούς, τους οποίους είχαμε ορθώσει γύρω μας, ως πραγματικότητές αλήθειες.
Θα συνεχίσουμε να είμαστε πολεμιστές, γνωρίζοντας ότι μέσα στο όνειρο στο οποίο συμμετέχουμε, χρειάζεται να παίζουμε τους ρόλους που επιλέξαμε, με σκοπό α εκπληρώσουμε τον σκοπό μας. Αλλά… μεταμορφωνόμαστε σε συνειδητούς συν-δημιουργούς, με Ένα όραμα, Έναν Κόσμο, Μια Ζωή.
Ο ΤΡΟΠΟΣ και όχι το τι σκεφτόμαστε καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας
Η Γυναίκα Πολεμίστρια
.jpg)
Η σημερινή γυναίκα θέλει να φαίνεται και να εκφράζεται όπως τον άνδρα. Ο σημερινός άνδρας έμαθε να αμείβει αυτά που φαίνονται, να κυνηγά τα πρόσκαιρα και να ξεχνά.
Η Γυναίκα πολεμίστρια υφαίνει γερά θεμέλια, αόρατα στο γυμνό μάτι, χαμένα στο χρόνο που παραμένει γραμμικός, αποσπασματικός.
Συνειδητοποίησέ το βαθιά μέσα σου....
Έχεις εκπαιδευτεί να μην αντιλαμβάνεσαι, να μην εκτιμάς, να μην αναγνωρίζεις. Εσύ πρώτα... μετά οι άλλοι, μετά η κοινωνία…
Τα αόρατα περνάνε ανεκτίμητα, χωρίς αναγνώριση, χωρίς ανταμοιβή. Αλλά μήπως έχουμε όλοι συμβάλει σε αυτό με τη δική μας πίστη και ενίσχυση αυτής της θέσης/αντίληψης;
Μια ολόκληρη κοινωνία που πάλλεται στο ορατό, στο επιφανειακό, στο γρήγορο και στον νόμο του ισχυρού.
Για να δημιουργηθεί οτιδήποτε – ειδικά ό,τι είναι ουσιώδες, διαχρονικό και καινούργιο – χρειάζεται την αόρατη, ακλόνητη δύναμη μιας Γυναίκας Πολεμίστριας. Ελάχιστα γνωστή, καθόλου σεβαστή, τελείως αβοήθητη μέχρι στιγμής…!
Κι όμως, μόνο οι θηλυκές ικανότητες και αόρατες δυνάμεις, μπορούν να καλλιεργήσουν και να θρέψουν έναν νέο Άνθρωπο! Ποιες είναι; Γιατί δεν τις καλλιεργούμε; Γιατί δεν τις σεβόμαστε και δεν τις ανταμείβουμε ως κοινωνία;
Το «πολεμίστρια» έχει ακόμα ανδρική σημασία και εικόνες - ειδικά αυτές - που διαμορφώνουν συνειδήσεις, αόρατα και καθοριστικά.
Το «γυναίκα» παραμένει το ζητούμενο στον κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται συν-δημιουργός…
10 φιλοσοφικές αρχές
Η αρετή δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως το άκρο αντίθετο της κακίας, αλλά ως το μέσο μεταξύ δύο άκρων. Έτσι η γενναιοδωρία βρίσκεται μεταξύ της τσιγκουνιάς και της σπατάλη, το θάρρος μεταξύ της δειλίας και της απερισκεψίας κοκ.
2. Δίκαιος πόλεμος (Θωμάς Ακινάτης).
Είναι δικαιολογημένο να εμπλακεί κανείς σε πόλεμο μόνο αν αυτός αποτελεί έσχατη επιλογή, αν η χρήση στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των αντιπάλων παραμένει ανάλογη, αν υπάρχουν καλές πιθανότητες επιτυχίας και αν η πλευρά που μάχεται κατέχει νόμιμα την εξουσία και έχει δίκαιες προθέσεις. Κατά τον πόλεμο οι άμαχοι πρέπει να προστατεύονται και οι πολεμικές επιχειρήσεις να διατηρούνται σε αναλογία.
3. Η λεπίδα του Όκαμ (William of Occam).
Οι οντότητες δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται πέραν του απολύτου αναγκαίου. Με άλλα λόγια, εφόσον όλες οι άλλες συνθήκες είναι όμοιες (σημαντικός όρος), οι απλούστερες εξηγήσεις προτιμώνται από τις πιο πολύπλοκες.
4. Η αρχή του αποχρώντος λόγου (Gottfried Wilhelm Leibniz).
«Τίποτα δεν υπάρχει δίχως έναν λόγο γιατί να υπάρχει, αντί να μην υπάρχει».
5. Η αρχή των δεδομένων (David Hume).
«Ο συνετός άνθρωπος εναρμονίζει την πίστη του με τα εμπειρικά δεδομένα» και «Ένα λιγότερο ισχυρό εμπειρικό δεδομένο δεν μπορεί ποτέ να αναιρέσει ένα ισχυρότερο».
6. «Οφείλω» σημαίνει «μπορώ» (Immanuel Kant).
Δεν μπορούμε να πούμε ότι κανείς οφείλει να κάνει κάτι παρά μόνο αν μπορεί να το κάνει.
7. Η αρχή της βλάβης (John Stuart Mill).
«Ο μόνος σκοπός για τον οποίο οι άνθρωποι, ατομικά ή συλλογικά, έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στην ελευθερία δράσης οποιουδήποτε συνανθρώπου τους είναι η αυτοπροστασία τους. Ο μόνος σκοπός για τον οποίο μπορεί νόμιμα να ασκηθεί εξουσία σε οποιοδήποτε μέλος μιας πολιτισμένης κοινότητας, ενάντια στη θέλησή του, είναι η αποτροπή της βλάβης των άλλων. Το προσωπικό όφελος, σωματικό ή ηθικό, δεν συνιστά επαρκή δικαιολογία».
8. Η αρχή της διαψευσιμότητας (Karl Popper).
Για να είναι επιστημονικός ένας ισχυρισμός, πρέπει να μπορεί να ελεγχθεί με τέτοιον τρόπο ώστε η αποτυχία σε αυτόν τον έλεγχο να αποδεικνύει ότι είναι εσφαλμένος. Ή πιο απλά για να είναι χρήσιμη (ή έστω επιστημονική) μια επιστημονική θέση (θεωρία, "νόμος", αρχή κ.λ.π.) πρέπει να είναι διαψεύσιμη, δηλαδή να μπορεί να ελεγχθεί και να αποδειχτεί λανθασμένη.
9. Η αρχή της επιείκειας (Donald Davidson).
Όταν ασκούμε κριτική σε απόψεις άλλων, πρέπει να τις ερμηνεύουμε κατά τέτοιον τρόπο ώστε να παρουσιάζονται όσο το δυνατόν πιο λογικές.
10. Η αρχή της διαφοράς (John Rawls).
Αύξηση της ανισότητας επιτρέπεται μόνο όταν ωφελεί τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας.
Καταστροφικές οι συνέπειες της σιωπής για τις ερωτικές σχέσεις
Αν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν στις επικρίσεις του/της συντρόφου σας, προσέξτε: μπορεί να καταστρέφετε τη σχέση σας. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Baylor του Τέξας πραγματοποίησαν σειρά από μελέτες για να διερευνήσουν ποιες συμπεριφορές υπονομεύουν τη σχέση. Όπως διαπίστωσαν, η«απεμπλοκή» και η «παθητική στασιμότητα» είναι δύο από τις χειρότερες συμπεριφορές για τη σχέση.«Η απεμπλοκή είναι μακράν η πιο προβληματική συμπεριφορά σε μία σχέση», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Κιθ Σάνφορντ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Baylor. «Είναι μία αμυντική τακτική που υιοθετείται όταν κάποιος αισθάνεται ότι του επιτίθενται και αντιδρά με την απόλυτη σιωπή: ό,τι κι αν του λέει το έτερό του ήμισυ, αυτός δεν απαντά τίποτα.»
Αυτό, όμως, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και δημιουργεί την εντύπωση της παγερής αδιαφορίας, με συνέπεια να αναπτύσσονται αισθήματα θυμού και μνησικακίας, και να πλήττεται σοβαρά η σχέση». Και συνέχισε: «Οι μελέτες μας έδειξαν πως η απεμπλοκή όταν ο/η σύντροφος ασκεί κριτική ή παραπονιέται, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της έλλειψης ικανοποίησης από τη σχέση. «Ασφαλώς όλοι το κάνουν από καιρού εις καιρόν, αλλά το είδαμε πολύ πιο έντονα στις προβληματικές σχέσεις, στις οποίες υπήρχε επιθυμία να ανακτήσει κανείς την αυτονομία, τον έλεγχο και τις αποστάσεις του – και με το να σιωπά, διατηρούσε μια απόσταση που διαρκώς μεγάλωνε».
Σχεδόν εξίσου μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί και η απαίτηση που έχουν πολλοί από τους/τις συντρόφους τους να μαντεύουν τι νιώθουν, τι θέλουν και τι τους ενοχλεί. Αυτού του είδους η παθητική στασιμότητα, όπως την αποκαλούν οι ψυχολόγοι, δημιουργεί αισθήματα άγχους και παραμέλησης σε εκείνον που νομίζει ότι το ταίρι του είναι μάντης. «Ανησυχεί αν ο άλλος τον αγαπάει, νιώθει πληγωμένος όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι εκείνος ενδόμυχα θέλει, αισθάνεται παραμελημένος, δυσανασχετεί και νιώθει δυστυχισμένος», εξήγησε ο δρ Σάνφορντ. «Έτσι, όμως, αρχίζουν οι αμφιβολίες και οι καυγάδες, διότι κατηγορεί τον/την σύντροφό του για αδιαφορία – και τελικά απειλείται ολόκληρο το οικοδόμημα της σχέσης».
Όπως γράφουν ο δρ Σάνφορντ και οι συνεργάτες του στην «Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας» (JAPA), στην πρώτη μελέτη τους συμμετείχαν 2.588 ζευγάρια που ήταν παντρεμένα ή συζούσαν. Τα ζευγάρια συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο για το πως χειρίζονταν τις διενέξεις με το ταίρια τους, το οποίο περιείχε και ερωτήματα για την απεμπλοκή και την παθητική στασιμότητα. Στη συνέχεια, συμπλήρωσαν ένα άλλο ερωτηματολόγιο που αφορούσε την ικανοποίηση που ένιωθαν από τη σχέση τους.
Στην δεύτερη μελέτη, οι ερευνητές ζήτησαν από 223 εθελοντές που είχαν μονογαμικές σχέσεις να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια που αξιολογούσαν πως ένιωθαν για την απεμπλοκή, την παθητική στασιμότητα, τη δέσμευση και την σχέση τους. Στην τρίτη μελέτη, συμμετείχαν 135 προπτυχιακοί φοιτητές σε σοβαρές σχέσεις, οι οποίοι έγραψαν για μία διαφωνία που είχαν με τον/την σύντροφό τους και μετά απάντησαν σε ερωτήσεις για την απεμπλοκή, την επικοινωνία και τα συναισθήματά τους στη διάρκεια του καυγά.
Οι απαντήσεις έδειξαν πως υπήρχε ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στην σιωπή με την μειωμένη ικανοποίηση από τη σχέση. Επιπλέον, όταν οι εθελοντές χρησιμοποιούσαν την απεμπλοκή για να αποφύγουν τις επικρίσεις, η επικοινωνία τους στη σχέση ήταν η χειρότερη δυνατή και η ικανοποίησή τους από τη σχέση χαμηλότερη.
9+1 Είδη Νοημοσύνης
Στα τεστ IQ μετριέται μόνο η γλωσσική και η λογικό-μαθηματική ευφυΐα. Συνακόλουθα ο Μάρλον Μπράντο, ο Μάικλ Τζόρνταν, ίσως και ο Βαν Γκογκ ή ο Χριστόφορος Κολόμβος, θα θεωρούνταν σχεδόν χαζοί αν έκαναν ένα τέτοιο τεστ.
Ευτυχώς, για τους ανθρώπους που δεν τα πάνε καλά με τα μαθηματικά, το 1983 ο Howard Gardner στο βιβλίο του “Frames of Mind”, διατύπωσε τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης και δικαιώθηκαν όσοι προτιμούν να χορεύουν απ’ το να λύνουν εξισώσεις.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η νοημοσύνη κάθε ανθρώπου χωρίζεται σε εννιά (τουλάχιστον) τομείς, οι οποίοι εδράζουν σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου.
Και τα εννιά είδη είναι σημαντικά, και τα εννιά συνυπάρχουν και συνεργάζονται, αλλά κάθε άνθρωπος έχει έναν διαφορετικό «χάρτη κατανομής» ευφυΐας, κι αυτό τον κάνει τόσο διαφορετικό.
Επιπλέον η ευφυΐα μας (οι ευφυΐες μας) δεν είναι κάτι παγιωμένο, αλλά αναπτύσσεται όσο μαθαίνουμε και «δουλεύουμε» με αυτήν (αυτές).
Αρχικά ο Gardner είχε ξεχωρίσει επτά είδη νοημοσύνης, αλλά σε επόμενα βιβλία του πρόσθεσε άλλες δύο –και πιθανότατα εν καιρώ θα προστεθούν κάποιες ακόμα.
Στις εννιά του Gardner ήρθε ο Goleman να προσθέσει και μια ακόμα, τη συναισθηματική νοημοσύνη, κι έτσι φτάσαμε αισίως τις δέκα.
Αν βρεθούν άλλες δύο θα μπορέσουμε να τις συνδυάσουμε και με τα ζώδια, οπότε θα αναπτυχθεί μια καινούρια ψευδοεπιστήμη η ψυχοαστρολογία. Δεν νομίζουμε να δυσκολευτούμε. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λατρεύει την ταξινόμηση, την ομαδοποίηση και την οργάνωση. Χωρίς αυτές νιώθει πολύ μπερδεμένος.
Εν συντομία τα εννιά είδη νοημοσύνης είναι:
1) Λεκτική / γλωσσική νοημοσύνη (Verbal Linguistic Intelligence):
Αυτή έχει να κάνει με την ικανότητα στον γραπτό και τον προφορικό λόγο (και ίσως μετά από λίγο καιρό να προκύψουν δύο είδη νοημοσύνης απ” αυτήν), στην εκμάθηση γλωσσών, στην απομνημόνευση λέξεων και εννοιών, καθώς και στην κατανόηση των λεπτών διαφορών ανάμεσα στις έννοιες και την αφήγηση ιστοριών.
Ρήτορες και πολιτικοί, δικηγόροι και φιλόσοφοι, ποιητές, συγγραφείς και φιλόλογοι, την κατέχουν στον ύψιστο βαθμό.
Παραδείγματα ανθρώπων με υψηλό δείκτη γλωσσικής νοημοσύνης: Δημοσθένης, Λυσίας, Σαίξπηρ, Τζόις.
2) Λογικό-μαθηματική νοημοσύνη (Logical- Mathematical Intelligence):
Αυτοί οι άνθρωποι κατανοούν καλύτερα όχι μόνο τους αριθμούς, αλλά και τις σχέσεις ανάμεσα στα φαινόμενα, φυσικά, κοινωνικά, οικονομικά. Έχουν ιδιαίτερες ικανότητες συλλογισμού πάνω στο ειδικό και την αναγωγή του στο γενικό, και μπορούν να πειραματίζονται με απόλυτα ελεγχόμενο τρόπο.
Παραδείγματα ανθρώπων με υψηλό λογικομαθηματική νοημοσύνη: Αρχιμήδης, Νεύτωνας, Αϊνστάιν.
3) Σωματική-κιναισθητική νοημοσύνη (Bodily-Kinesthetic Intelligence):
Οι αθλητές, οι χορευτές και… οι ηθοποιοί (όσο παράδοξο και να φαίνεται αυτό) είναι οι πρωταθλητές της κιναισθητικής νοημοσύνης.
Οι «κιναισθητικοί» άνθρωποι είναι, πιθανότατα, οι πιο παρεξηγημένοι. Ειδικά ως παιδιά, που δεν αντέχουν δευτερόλεπτο να κάθονται στην καρέκλα και απεχθάνονται το διάβασμα. Οι δάσκαλοι τους αντιμετωπίζουν ως τα στουρνάρια της τάξης και οι γονείς τους απογοητεύονται που το παιδί τους «δεν τα παίρνει τα γράμματα». Αλλά αν αφεθούν σε ανοιχτό χώρο κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Δεν είναι παράξενο που κάποιοι από τους πιο γνωστούς Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Μάρλον Μπράντο, ο Αλ Πατσίνο και ο Τζόνι Ντεπ, ποτέ δεν τέλειωσαν το σχολείο.
Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Νουρέγιεφ, ο Πελέ και ο Γκάλης ήταν ηλίθιοι.
4) Μουσική νοημοσύνη (musical intelligence):
Γι’ αυτή δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Οι άνθρωποι που την έχουν σε υψηλό βαθμό ξεχωρίζουν από την παιδική τους ηλικία και συνήθως γίνονται μονομανείς –όχι άδικα, αφού η μουσική είναι η ύψιστη μορφή ανθρώπινης τέχνης, όπως λένε κάποιοι.
Ο Μότσαρτ είναι το απόλυτο παράδειγμα μουσικής μεγαλοφυΐας, αλλά αν παρατηρήσεις τα χέρια του Στίβι Γουόντερ ή του Glenn Gouldκαθώς παίζουν, μπορείς να συμπεράνεις ότι κατέχουν και υψηλή κιναισθητική νοημοσύνη.
Όπως προείπαμε τα είδη νοημοσύνης συνεργάζονται και συνυπάρχουν: Μουσική-ρυθμός, μουσική-μαθηματικά.
5) Διαπροσωπική νοημοσύνη (interpersonal intelligence):
Αυτή δε χρειάζεται ορισμούς. Αρκεί να αναφέρουμε δύο άτομα που την είχαν στον ύψιστο βαθμό: Μαχάτμα Γκάντι, Αδόλφος Χίτλερ.
Είναι η νοημοσύνη της ηγεσίας. Να καταλαβαίνεις τους άλλους και να τους ωθείς για να εκφράσουν τον χειρότερο ή τον καλύτερο τους εαυτό.
Υψηλή διαπροσωπική νοημοσύνη έχει κι ο πωλητής που σε κάνει ν” αγοράσεις ό,τι εκείνος θέλει, καθώς κι ο δάσκαλος που καταφέρνει να διαμορφώσει προσωπικότητες.
6) Ενδοπροσωπική νοημοσύνη (Intrapersonal intelligence):
Αυτή είναι η ικανότητα της προσωπικής γνώσης, της αυτογνωσίας, του «γνώθι σαυτόν». Συνήθως πρόκειται για άτομα εσωστρεφή που προτιμούν να εργάζονται ατομικά. Είναι σχολαστικά και εμβαθύνουν στα πάντα με ενοχλητική αυταρέσκεια. Μαθαίνουν καλύτερα όταν επικεντρώνονται σε ένα συγκεκριμένο θέμα μόνοι τους και είναι τελειομανείς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του ανθρώπου είναι ο Σίγκμουντ Φρόιντ.
7) Χωρική νοημοσύνη (spatial intelligence):
Τα άτομα με χωρική νοημοσύνη μπορούν να παρατηρούν και να χειρίζονται τάσεις, ισορροπίες και συνθέσεις. Έχουν πολύ καλό προσανατολισμό στο χώρο και προσαρμόζονται άμεσα στις αλλαγές του περιβάλλοντος χώρου.
Και ενώ οι άντρες θεωρούνται καλύτεροι οδηγοί και πιλότοι, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο, αφού δεν υπάρχει άντρας που να θυμάται που άφησε τις παντόφλες του.
Οι «χωρικοί» λειτουργούν οπτικά και παραστατικά, με καλλιτεχνικές τάσεις και πολύ συχνά μπορούν να θεωρούν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνιά.
Παραδείγματα ανθρώπων με αυξημένη αυτού του είδους την νοημοσύνη είναι ο Πικάσο, ο Ροντέν, ο Αϊζενστάιν κι ο Ταραντίνο.
8) Υπαρξιακή νοημοσύνη (existential Intelligence):
Αυτή την νοημοσύνη κατέχουν οι άνθρωποι που προβληματίζονται με τα θέματα ύπαρξης και ανυπαρξίας, καλού και κακού, σωστού και λάθους, με μια σταθερή τάση να διευρύνουν τα πλαίσια της ανθρώπινης σκέψης.
Χαρακτηριστικοί τύποι ατόμων με υψηλή υπαρξιακή νοημοσύνη είναι ο Σωκράτης και ο Κομφούκιος.
9) Φυσιοκρατική νοημοσύνη (Naturalistic intelligence)
Είναι η νεότερη νοημοσύνη, η οποία προστέθηκε στη θεωρία το 1993. Αλλά θεωρείται ως η πιο αρχαία, αφού συνδέεται με την ικανότητα των προϊστορικών προγόνων μας, να διαχωρίζουν τα βρώσιμα από τα δηλητηριώδη φυτά και να μαθαίνουν για τη φύση που τους περιβάλλει.
Οι «φυσιοκράτες» είναι πρακτικοί άνθρωποι που αρέσκονται στις συλλογές και στην άμεση επαφή με το φυσικό κόσμο.
Πολύ καλοί ως μάγειρες και ως χημικοί, αφού «διαισθάνονται» και γνωρίζουν τη φύση κάθε υλικού.
Πάντα φιλόζωοι –εκτός κι αν είναι κυνηγοί- μπορούν να καταλάβουν πιο γρήγορα τις αλλαγές στον καιρό ή στο φυσικό μας περιβάλλον.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της φυσιοκρατικής νοημοσύνης είναι ο Κάρολος Δαρβίνος –ο οποίος δεν διδάσκεται σε καμία τάξη του ελληνικού σχολείου, για θρησκευτικούς λόγους.
Τελειώνοντας, θα αναφερθούμε στη συναισθηματική νοημοσύνη (emotional intelligence) που εισήγαγε ο Goleman και έτυχε ευρείας αποδοχής, ίσως επειδή οι άνθρωποι έχουν κουραστεί να ζουν ως αντικείμενα.
Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψουμε αυτού του είδους την νοημοσύνη είναι η φράση του Αριστοτέλη που ο Goleman παραθέτει στην αρχή του βιβλίου του:
«Σοφός δεν είναι αυτός που δεν θυμώνει.
Σοφός είναι αυτός που θυμώνει τη σωστή στιγμή,
με το σωστό πρόσωπο και στο σωστό βαθμό.»
ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ- ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ- ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ- ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ κ.λ.π.
Ο Μέγας και Άγιος τής 18ης Ιανουαρίου
Ο Αθανάσιος, Άγιος και Μέγας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πιθανότατα από ελληνικής καταγωγής γονείς. Από πολύ μικρή ηλικία κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό ξεχνώντας ολοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την εφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στον φανατικό ασκητή άγιο Αντώνιο τον Μέγα, στην έρημο της Ερυθραίας. Ο δάσκαλός του πέθανε στην έρημο μέσα σε ένα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στον Γιαχβέ.
Ο Αντώνιος, κατά την περίοδο που ασκήτευε, δεν άλλαξε ποτέ κανένα ένδυμα, δεν έπλυνε ποτέ το σώμα του και τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ένα ξερό παξιμάδι. Γυναίκα δεν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λήμμα «Άγιος Αντώνιος»). Τα οράματά του με μεταφυσικά όντα και η κατά φαντασίαν μάχη του με τον ίδιο τον Διάβολο ήταν οι πνευματικές καθημερινές του ενασχολήσεις. Με τις παράλογες και σχιζοφρενικές αυτές διδαχές γαλουχήθηκε ο χαρακτήρας του αγίου Αθανασίου, ενός απ΄ τους πλέον φανατικούς ανθρώπους της Ιστορίας.
Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αιώνος στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν σε εξέλιξη ένας ανελέητος διωγμός εναντίον των Ελλήνων, που καθοδηγείτο από χριστιανούς. Την ίδια εποχή κορυφώνονταν και οι αλληλοσφαγές μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών αιρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς και ο αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος αναμεταξύ τους για το ποιό δόγμα θα επικρατούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών. Ο Γερμανός ιστορικός και πρώην ιερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στο έργο του «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού» λέει για τον Αθανάσιο: «Υπήρξε ένας απ΄ τους σκληρότερους και πιο αδίστακτους εκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475).
Επίορκοι «έκλεψαν» την πατριαρχεία υπέρ του Αθανασίου
Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι: «Ταύτα μεν Απολλινάριος γράφει περί Αθανασίου, οι δε από της Αρείου αιρέσεως λέγουσιν ως Αλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος εκοινώνουν αλλήλοις οι τα Αλεξάνδρου και Μελιτίου φρονούντες, συνελθόντες τε εκ Θηβαΐδος και της άλλης Αιγύπτου πεντήκοντα και τέσσαρες επίσκοποι ενωμότως συνέθεντο κοινή ψήφω αιρείσθαι τον οφείλοντα την Αλεξανδρέων εκκλησίαν επιτροπεύειν· επιορκίσαντας δε επτά τινας των επισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Αθανασίου χειροτονίαν και δια τούτο πολλούς του λαού και των ανά την Αίγυπτον κληρικών αποφυγείν την προς αυτόν κοινωνίαν» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4). Η παράνομη και σκανδαλώδης αυτή εκλογή του δημιούργησε μεγάλες αναταραχές. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών. Εκ παραλλήλου κι άλλες αιρέσεις μπήκαν δυναμικά στον αιματηρό χριστιανικό εμφύλιο για την μοιρασιά της πίτας, όπως οι Απολλιναριστές, οι Μασσαλιανοί, οι Νοβατιανοί, οι Ιακωβίτες κ.α.
Δολοφόνησε επίσκοπο και βίασε γυναίκα
Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.
Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα. Με όλα αυτά ο Αθανάσιος εξορίστηκε στα Τρέβηρα της Γαλατίας για δύο χρόνια. Οι απολογητές του λένε, ότι όλα αυτά ήταν συκοφαντίες και πίσω τους βρίσκονταν οι Αρειανιστές και οι Μελιτιανοί.
Οι αιρέσεις των Αρειανιστών και των Μελιτιανών πρέσβευαν, ότι ο Χριστός ήταν θνητός άνθρωπος, κάτι το οποίο οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ο Αθανάσιος τους βρίζει σε κάθε έργο του αποκαλώντας τους «δυσεβεστάτους», «υποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «απατεώνες», τον δε αρχηγό του Αρειανισμού Άρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Αντιχρίστου» κ.ά..
Ποιός «έχυσε τα έντερα» του πατριάρχη στην τουαλέτα;
Έτσι καλλιεργήθηκε το ανάλογο κλίμα και το 336 μ.Χ., την εποχή της πρώτης εξορίας του αγίου Αθανασίου, ο Άρειος δολοφονείται με άγριο τρόπο. Η δολοφονία έγινε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινής συλλειτουργίας του Αρείου με ορθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ήσαν δε τότε πατριάρχαι εις μεν την Κωνσταντινούπολιν Αλέξανδρος, εις δε την Αντιόχειαν Ευστάθιος και εις τα Ιεροσόλυμα Μάξιμος. Εις την Αλεξάνδρειαν ουδείς εχειροτονήθη εξωρισμένου του Αγίου Αθανασίου. Τούτων ούτως εχόντων, πεισθείς ο βασιλεύς υπό του Ευσεβίου και των λοιπών, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρον, όπως συλλειτουργήση απροφασίστως μετά του Αρείου η άλλως να παραιτηθή του θρόνου. Ιδών ο Αλέξανδρος ότι και τα δύο δεινά είναι, έστρεψε την ελπίδα αυτού πάσαν προς τον Θεόν και παρεκάλει αυτόν να κάμη την εκδίκησιν.
» Ότε δε έφθασεν η ωρισμένη ημέρα, την οποίαν καθώρισεν ο βασιλεύς, μεταβάς ο Άρειος προς εκπλήρωσιν της σωματικής του ανάγκης, παρευθύς –ω της δικαίας κρίσεως του Θεού!– εχύθησαν τα εντόσθιά του υποκάτω αυτού και έλαβεν την αξίαν τιμωρίαν ο θεομάχος, απολαύσας το αιώνιον πυρ, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» («Μέγας Συναξαριστής», Ιανουαρίου ΙΗ , σελ. 419).
Και ο Αθανάσιος επιβεβαιώνει την δολοφονία: «…και ως αντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον εν αυτώ την ιδίαν κοιλίαν έπληξε και αντί του θρόνου τη πληγή τα ίδια εξήνεγκεν έντερα και μάλλον ο θρόνος εκείνου το ζην απέσπασεν η αυτός απεσπάσθη παρ΄ εκείνου· εξεχύθη γουν, ως γέγραπται κατά τον Ιούδαν, τοις σπλάγχνοις και καταπεσών εβαστάχθη και μετά μία ημέραν απώλετο» (Άγιος Αθανάσιος, «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4).
Βεβαίως, ούτε ο ίδιος ο Γιαχβέ, αλλά ούτε και η «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Άρειο, αλλά οι φανατικοί ορθόδοξοι αντίπαλοί του. Ως δολοφόνος κατηγορήθηκε απ΄ τους Αρειανιστές ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παύλος. Άλλωστε ο,τιδήποτε διαφοροποιείται απ΄ το δόγμα τους αποτελεί γι΄ αυτούς έργο του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά και στην πράξη η γνωστή ρήση του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η δολοφονία αυτή έρριξε κι άλλο λάδι στην φωτιά, που είχε ήδη ανάψει μεταξύ όλων των παρατάξεων και θρησκειών: «Υπό γαρ τούδε του εμφυλίου των χριστιανών πολέμου συνεχείς εγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε εκ των γιγνομένων συντριβέντες απώλοντο» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20).
Ο Μέγας Αθανάσιος πέρασε χρόνια στην έρημο υπηρετώντας τον άγιο Αντώνιο, ο οποίος τον υποστήριξε αργότερα στην πολεμική του κατά του Αρείου. Στην εικόνα φαίνονται να πατούν και οι δύο μαζί τον Άρειο. (Το ύφασμα, που κρατούν, είναι -σύμφωνα με την παράδοση- αυτό που φορούσε ο άγιος Παύλος, προτού «αναχωρήσει για τον Παράδεισο).»
Η δυναμική επιστροφή του Αθανάσιου στην Αλεξάνδρεια σημαδεύτηκε από αιματηρά επεισόδια με την προσπάθεια των ορθοδόξων να επανέλθουν στην εξουσία: «Παντού μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Αθανασίου) ανέβηκαν στους θρόνους αντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια και προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους αντιεπισκόπους δημιουργούνταν διαρκώς αναταραχές και οδομαχίες, με αποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται από εκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ. 487).
Πιστός ιδεολογικός υποστηρικτής του στην μάχη εναντίον όλων ήταν ο δάσκαλός του, άγιος Αντώνιος, θαυματοποιός και αντιαρειανιστής, που τότε ζούσε ασκητεύοντας σε πηγάδια της ερήμου. Και επειδή η διαμονή σε ξεροπήγαδα υπήρξε μόδα της εποχής, ο Αθανάσιος κατέφυγε εκεί για έξι χρόνια, για να γλυτώσει από τους διώκτες του Αρειανιστές: «Και ο μεν Αθανάσιος έβλεπεν εαυτόν εις μεγάλην στεναχωρίαν και φυγών εκρύβη εις εν ξηροπήγαδον, εκείνοι δε ζητήσαντες και μη ευρόντες αυτόν έγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αυτού… Έμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εις τον λάκκον εκείνον ο Μέγας Αθανάσιος έτη εξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 422).
Ιερέας Παύλος: Η «μαύρη χειρ» του Αθανασίου
Ακολούθησε η δεύτερη εξορία του αγίου απ΄ το 339 έως το 346 μ.Χ., που έγινε επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιου απ΄ την Σύνοδο της Αντιοχείας και διήρκεσε επτάμισυ έτη. Η εξορία του αποτέλεσε ακόμη μία φορά πυροδότηση της βίας και των οδομαχιών στην πολύπαθη Αλεξάνδρεια: «Οι αστυνομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, οι εξορίες, οι θάνατοι στην πυρά και οι εκτελέσεις δεν έπαιρναν τέλος, ενώ ο Αθανάσιος υποστήριζε μονίμως, πως είχε την ομόφωνη υποστήριξη του λαού της Αλεξανδρείας, αν και ίσχυε μάλλον το αντίθετο» («Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ.488).
Ας δούμε όμως, πως περιγράφει και ένας ορθόδοξος υποστηρικτής του Αθανασίου τον μαινόμενο εμφύλιο των χριστιανών: «Άλλοι δε ξιφών πληγάς επεδείκνυντο, άλλοι λιμόν υπομεμενηκέναι παρ΄ αυτών απωδύροντο και ταύτα ουχ οι τυχόντες εμαρτύρουν άνθρωποι, αλλ΄ εκκλησίαι όλαι ήσαν υπέρ ων οι απαντήσαντες και πρεσβεύοντες εδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, όχλους μετά ροπάλων, δικαστών απειλάς, πλαστών γραμμάτων υποβολάς, προς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, εμπρησμούς εκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργών και ταύτα πάντα δι΄ ουδέν έτερον η δια την δυσώνυμον αίρεσιν των Αρειομανιτών» (Θεοδώρητος «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17).
Το 342 μ.Χ. ο στρατηγός του ιππικού Ερμογένης ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη και να θέσει τέλος στον εμφύλιο εκκλησιαστικό πόλεμο ύστερα από διαταγή του Κωνστάντιου. Ο Ερμογένης, ύστερα από παγίδα, που του είχε στήσει το πλήθος των φανατικών ορθοδόξων, εγκλωβίζεται μέσα στο σπίτι του και καίγεται ζωντανός: «Ως δε επέκειτο ο Ερμογένης δια στρατιωτικής χειρός απελάσαι τον Παύλον, παροξυνθέν τότε το πλήθος οία εν τοις τοιούτοις φιλεί γίγνεσθαι, αλογωτέρας εποιείτο κατ΄ αυτού τας ορμάς και εμπίπρησι μεν αυτού την οικίαν, αυτόν δε σύραντες απέκτειναν» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13).
Ως εγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ο ορθόδοξος ιερέας Παύλος, ο δολοφόνος του Αρείου. Ο Παύλος εξορίζεται στην περιοχή της Μικρής Αρμενίας, όπου αρκετά χρόνια αργότερα θα στραγγαλιστεί με την σειρά του από Αρειανιστές. Πίσω απ΄ αυτόν βρισκόταν για άλλη μία φορά ο εγκέφαλος του όλου εγχειρήματος Αθανάσιος.
Την ίδια εποχή δρομολογείται για πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα των εκκλησιών απ΄ τον εξόριστο στα Τρέβηρα Αθανάσιο, που έχει πείσει τους καθολικούς και τον αυτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα να αντιταχθούν στον Κωνστάντιο και στους Αρειανιστές. Εκεί συνομότησε με τον εξόριστο Παύλο, πείθοντας τον αυτοκράτορα και αδελφό του Κωστάντιου, Κώνστα, να τους στείλει πίσω στην Αλεξάνδρεια υπό την προστασία του. Ουσιαστικά ο Αθανάσιος προσπαθούσε να πείσει τον Κώνσταντα να ξεκινήσει την αναπροσάρτηση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στην Ρώμη μέσω πολέμου.
Ο Κωνστάντιος φοβούμενος τον εμφύλιο πόλεμο ζήτησε την επιστροφή του Αθανασίου στην Αντιόχεια, όπου τον υποδέχθηκε ο ίδιος με δάφνες καταστρέφοντας όλα τα έγγραφα, που τον ενοχοποιούσαν. Με την επιστροφή του αγίου στην Αλεξάνδρεια και χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οι διορισμοί δικών του επισκόπων και οι βίαιοι διωγμοί των αντιπάλων του. Ο Αθανάσιος έστησε και μία μικρή Εκκλησιαστική Σύνοδο στην Ιερουσαλήμ, που αποκατέστησε την φήμη και την δόξα του.
Οδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις και δολοφονίες
Η τρίτη εξορία του έγινε από το 356 έως το 362 μ.Χ. πάλι από τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Απολογίαν προς τον βασιλέα Κωνστάντιον», όπου κολακεύει υπερβολικά τον Αρειανιστή αυτοκράτορα, αποκαλώντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητώντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον ειπόντι μοι ταύτα, φιλανθρωπότατε Αύγουστε, και πολλήν μοι συγγνώμην δος» (παρ. 3), ενώ το 358 μ.Χ. στο «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών επί Κωνσταντίου» εξαπολύει λεκτική επίθεση εναντίον του.
Οι απόψεις του για τον Κωνστάντιο αλλά και για πολλούς άλλους μεταβάλλονταν αρκετές φορές ανάλογα με την περίσταση. Την ίδια περίοδο οι πράξεις βίας, οι οδομαχίες, οι βεβηλώσεις, οι πυρές και οι καταστροφές επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλη την ανατολική επικράτεια της αυτοκρατορίας. Αντιόχεια, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Γάζα και πολλές άλλες πόλεις αλληλοσπαράσσονταν.
Ο Κωνστάντιος, για να σταματήσει τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο, έλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ο Αθανάσιος ιερουργούσε σε αγρυπνία στο ναό του αγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιώτες κύκλωσαν την εκκλησία, για να συλλάβουν τον Αθανάσιο: «Μερισθέν δε το πλήθος εις δύο μέρη και των μεν θελόντων τον Γρηγόριον, των δε τον Μέγαν Αθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη εγένετο. Βλέπων δε ο στρατηγός Συριανός, ότι κινδυνεύει να γίνη εμφύλιος πόλεμος, και ότι έκαυσαν ένα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, εσκέφθη να φονεύση τον Αθανάσιον, δια να παύση η σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 423). Παρά την αιματηρή μάχη που ακολούθησε, ο άγιος κατάφερε να φυγαδευτεί από τους κληρικούς του. Ο πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον έφερε και πάλι πίσω στην Αλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονείται από καθολικούς και ορθοδόξους ο Αρειανιστής πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος.
Η τέταρτη εξορία του Αθανασίου κράτησε ενάμισυ χρόνο και έγινε το 362 μ.Χ. επί Ιουλιανού του «Παραβάτη», επειδή συνέχιζε να είναι ο αρχηγός των ταραχών και επειδή κατηχούσε και βάπτιζε μετά βίας Ελληνίδες γυναίκες στο Χριστιανισμό. Ο Ιουλιανός έστειλε στην Αλεξάνδρεια ένα στρατηγό του με 200 άνδρες, να συλλάβουν τον ταραχοποιό Αθανάσιο. Όμως εκείνος κατάφερε να ξεφύγει και έμεινε κρυμμένος στο σπίτι ενός χριστιανού της Αλεξάνδρειας μέχρι και τον θάνατο του Ιουλιανού. Μετά την δολοφονία του αυτοκράτορα από τον στρατιώτη του άγιο Μερκούριο και την στέψη του ορθόδοξου αυτοκράτορα Ιοβιανού, ο Αθανάσιος επέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στα καθήκοντά του και στον θρόνο του.
Η επιστροφή του έφερε ξανά πόλεμο και συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατού. Πολλοί αιρετικοί επίσκοποι διαπομπεύτηκαν η εξορίστηκαν. Η πέμπτη εξορία του έγινε το 365 μ.Χ. για έξι μήνες επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Ουάλεντος. Ο Ουάλης κινήθηκε εναντίον του θεωρώντας τον υπαίτιο των ταραχών. Το φανατικό πλήθος, που καθοδηγούσε ο Αθανάσιος, στασίασε και πάλι. Ο άγιος απειλούσε τον αυτοκράτορα με αιματηρό εμφύλιο. Ο Ουάλης φοβούμενος τον Αθανάσιο και θέλοντας να ομαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε και την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ο Αθανάσιος πέθανε στις 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο είναι πραγματικά ατελείωτα και θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, για να τα στοιχειοθετήσουμε.
Το μίσος του Αγίου Αθανασίου κατά των Ελλήνων
Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των ελλήνων: «Ταύτας δε και τας τοιαύτας της ειδωλομανίας ευρέσεις άνωθεν και προ πολλού προεδίδασκεν η γραφή λέγουσα. Αρχή πορνείας επίνοια ειδώλων, εύρεσις δε αυτών φθορά ζωής· ούτε γαρ ην απ΄ αρχής, ούτε εις τον αιώνα έσται, κενοδοξία γαρ ανθρώπων ήλθεν εις τον κόσμον, και δια τούτο σύντομον αυτών (των ελλήνων) τέλος επενοήθη» (Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ. 11, 1-6).
Επίσης «Είθε δε και οι των τοιούτων ψευδοθεών κήρυκες και μάντεις (οι έλληνες), ποιηταί λέγω και συγγραφείς, απλώς θεούς αυτούς είναι γεγραφήκεσαν. Αλλά μη και τας πράξεις αυτών προς έλεγχον αθεότητος και αισχροποιού πολιτείας αναγεγραφήκεσαν; ηδύναντο γαρ και μόνω τω της θεότητος ονόματι την αλήθειαν υφαρπάσαι, μάλλον δε τους πολλούς από της αληθείας πλανήσαι, νυν δε έρωτας και ασελγείας διηγούμενοι του Διος και παιδοφθορίας των άλλων και ζηλοτυπίας προς ηδονήν των θηλειών και φόβους και δειλίας και τας άλλας κακίας, ουδέν άλλο η εαυτούς ελέγχουσιν, ότι ου μόνον ου περί θεών διηγούνται, αλλά ουδέ περί ανθρώπων, περί δε αισχρών και του καλού μακράν όντων μυθολογούσιν» (κεφ. 15, 12-22).
Επίθετα και φράσεις εναντίον των ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «…εξιλεούσθαι ους έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).
ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
- «Τοιούτοι θεοί εις αυτούς ο Έρως και η Αφροδίτη της Πάφου, εις την Κρήτην ο περιβόητος εκεί Ζευς, και ο εν Αρκαδία Ερμής… ημείς έχομεν ένα παράδειγμα εναντίον πάσης ειδωλολατρίας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι την εφεύρον όχι δι΄ άλλο τίποτε αλλά δια τα πάθη εκείνων που την έπλασαν, όπως και η σοφία του Θεού προ πολλού εμαρτύρησε λέγουσα “Αρχή της πορνείας η επινόησις των ειδώλων”.» (Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Από το έργο του «Κατά Ελλήνων», έκδοση «Έργα Απολογητικά», εποπτεία του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Στέργιου Σάκκου.)
- «…οι λεγόμενοι φιλόσοφοι και επιστήμονες των ειδωλολατρών, όταν μεν κατηγορούνται, δεν αρνούνται ότι οι παρουσιαζόμενοι ως θεοί είναι μορφαί και τύποι ανθρώπων και κτηνών, όταν δε απολογούνται, λέγουν ότι έχουν τα ομοιώματα, δια να τους απαντά το θείον δια μέσου αυτών και να τους εμφανίζεται –διότι, λέγουν, δεν είναι δυνατόν αλλιώς να γνωρίσουν τον ίδιον τον αόρατον, παρά μόνον με τα τοιαύτα αγάλματα και τας τελετάς. Εκείνοι δε που είναι ακόμη φιλοσοφώτεροι απ΄ αυτούς και νομίζουν ότι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ισχυρίζονται ότι τα ομοιώματα κατεσκευάσθησαν και εζωγραφήθησαν, δια να επικαλούνται δι΄ αυτών και να εμφανίζωνται θείοι άγγελοι και θείαι δυνάμεις, ώστε εμφανιζόμενοι δια μέσου αυτών να τους διδάσκουν την γνώσιν του Θεού. Και λέγουν, ότι αυτά είναι δια τους ανθρώπους ένα είδος γραμμάτων, τα οποία διαβάζοντες οι άνθρωποι δύνανται να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον Θεόν, δια της εμφανίσεως των θείων αγγέλων που γίνεται δια μέσου αυτών. Αυτά βέβαια εκείνοι έτσι τα μυθολογούν, διότι ασφαλώς δεν θεολογούν, μη γένοιτο.» («Κατά Ελλήνων», 19, 5-20.)
- «Και το αξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αυτοί που ιστορούν, είναι το εξής· ότι, ενώ οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των θεών από τους Αιγυπτίους, δεν γνωρίζουν αυτοί τους θεούς που λατρεύονται εις την Αίγυπτον και λατρεύουν άλλους θεούς διαφορετικούς από τους θεούς εκείνων. Και είναι τελείως διαφορετική η θεωρία και η θρησκεία των εθνικών, οι οποίοι κατελήφθησαν από την μανίαν των ειδώλων, και δεν συναντώνται τα αυτά εις τους αυτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.)
Την επίθεση κατά της ελληνικής φιλοσοφίας συνεχίζει ο Αθανάσιος και στο απολογητικό έργο του «Περί Ενανθρωπήσεως»:
- «Οι φιλόσοφοι των ελλήνων έγραψαν πολλά με αληθοφάνειαν και τέχνην· επαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα όσον ο σταυρός του Χριστού; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά των είχον την αληθοφάνειαν, αλλά και όσα εθεωρούσαν, όταν ήσαν ζώντες, ότι έχουν ισχύν, ήσαν αντικείμενα ανταγωνισμού μεταξύ των, και εφιλονείκουν μεταξύ των δια την θεωρίαν των. Και το παραδοξότατον είναι, ότι, ενώ ο Λόγος του Θεού εδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, επεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς και κατήργησε τας διδασκαλίας εκείνων και προσήλωσεν όλους πλησίον του και εγέμισε τας εκκλησίας αυτού. Και το αξιοθαύμαστον είναι, ότι με την κάθοδόν του ως ανθρώπου εις τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών περί των ειδώλων. Ποίου αλήθεια ο θάνατός ποτε εξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.)
- «Των ελλήνων η σοφία μεμώραται». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3).
- «Πάντα ψευσάμενοι έλληνες». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2).
- «Την ελληνικήν αφροσύνην». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16).
- «Των ελλήνων αγνωσίαν». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24).
Περισσότερες ιερές ύβρεις κατά των ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο: Τα υβριστικά κατά των ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας.
Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ
«Ουκούν ει μήτε άνθρωπος απλώς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις εστίν ο Σωτήρ, αλλά και την παρά ποιηταίς υπόνοιαν και δαιμόνων φαντασίαν και ελλήνων σοφίαν τη εαυτού θειότητι κατήργησε και επεσκίασε.». (Άγιος Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ.48, παρ. 9).
Ο Αθανάσιος, Άγιος και Μέγας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πιθανότατα από ελληνικής καταγωγής γονείς. Από πολύ μικρή ηλικία κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό ξεχνώντας ολοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την εφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στον φανατικό ασκητή άγιο Αντώνιο τον Μέγα, στην έρημο της Ερυθραίας. Ο δάσκαλός του πέθανε στην έρημο μέσα σε ένα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στον Γιαχβέ.Ο Αντώνιος, κατά την περίοδο που ασκήτευε, δεν άλλαξε ποτέ κανένα ένδυμα, δεν έπλυνε ποτέ το σώμα του και τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ένα ξερό παξιμάδι. Γυναίκα δεν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λήμμα «Άγιος Αντώνιος»). Τα οράματά του με μεταφυσικά όντα και η κατά φαντασίαν μάχη του με τον ίδιο τον Διάβολο ήταν οι πνευματικές καθημερινές του ενασχολήσεις. Με τις παράλογες και σχιζοφρενικές αυτές διδαχές γαλουχήθηκε ο χαρακτήρας του αγίου Αθανασίου, ενός απ΄ τους πλέον φανατικούς ανθρώπους της Ιστορίας.
Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αιώνος στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν σε εξέλιξη ένας ανελέητος διωγμός εναντίον των Ελλήνων, που καθοδηγείτο από χριστιανούς. Την ίδια εποχή κορυφώνονταν και οι αλληλοσφαγές μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών αιρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς και ο αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος αναμεταξύ τους για το ποιό δόγμα θα επικρατούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών. Ο Γερμανός ιστορικός και πρώην ιερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στο έργο του «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού» λέει για τον Αθανάσιο: «Υπήρξε ένας απ΄ τους σκληρότερους και πιο αδίστακτους εκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475).
Επίορκοι «έκλεψαν» την πατριαρχεία υπέρ του Αθανασίου
Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι: «Ταύτα μεν Απολλινάριος γράφει περί Αθανασίου, οι δε από της Αρείου αιρέσεως λέγουσιν ως Αλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος εκοινώνουν αλλήλοις οι τα Αλεξάνδρου και Μελιτίου φρονούντες, συνελθόντες τε εκ Θηβαΐδος και της άλλης Αιγύπτου πεντήκοντα και τέσσαρες επίσκοποι ενωμότως συνέθεντο κοινή ψήφω αιρείσθαι τον οφείλοντα την Αλεξανδρέων εκκλησίαν επιτροπεύειν· επιορκίσαντας δε επτά τινας των επισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Αθανασίου χειροτονίαν και δια τούτο πολλούς του λαού και των ανά την Αίγυπτον κληρικών αποφυγείν την προς αυτόν κοινωνίαν» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4). Η παράνομη και σκανδαλώδης αυτή εκλογή του δημιούργησε μεγάλες αναταραχές. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών. Εκ παραλλήλου κι άλλες αιρέσεις μπήκαν δυναμικά στον αιματηρό χριστιανικό εμφύλιο για την μοιρασιά της πίτας, όπως οι Απολλιναριστές, οι Μασσαλιανοί, οι Νοβατιανοί, οι Ιακωβίτες κ.α.
Δολοφόνησε επίσκοπο και βίασε γυναίκα
Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.
Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα. Με όλα αυτά ο Αθανάσιος εξορίστηκε στα Τρέβηρα της Γαλατίας για δύο χρόνια. Οι απολογητές του λένε, ότι όλα αυτά ήταν συκοφαντίες και πίσω τους βρίσκονταν οι Αρειανιστές και οι Μελιτιανοί.
Οι αιρέσεις των Αρειανιστών και των Μελιτιανών πρέσβευαν, ότι ο Χριστός ήταν θνητός άνθρωπος, κάτι το οποίο οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ο Αθανάσιος τους βρίζει σε κάθε έργο του αποκαλώντας τους «δυσεβεστάτους», «υποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «απατεώνες», τον δε αρχηγό του Αρειανισμού Άρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Αντιχρίστου» κ.ά..
Ποιός «έχυσε τα έντερα» του πατριάρχη στην τουαλέτα;
Έτσι καλλιεργήθηκε το ανάλογο κλίμα και το 336 μ.Χ., την εποχή της πρώτης εξορίας του αγίου Αθανασίου, ο Άρειος δολοφονείται με άγριο τρόπο. Η δολοφονία έγινε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινής συλλειτουργίας του Αρείου με ορθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ήσαν δε τότε πατριάρχαι εις μεν την Κωνσταντινούπολιν Αλέξανδρος, εις δε την Αντιόχειαν Ευστάθιος και εις τα Ιεροσόλυμα Μάξιμος. Εις την Αλεξάνδρειαν ουδείς εχειροτονήθη εξωρισμένου του Αγίου Αθανασίου. Τούτων ούτως εχόντων, πεισθείς ο βασιλεύς υπό του Ευσεβίου και των λοιπών, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρον, όπως συλλειτουργήση απροφασίστως μετά του Αρείου η άλλως να παραιτηθή του θρόνου. Ιδών ο Αλέξανδρος ότι και τα δύο δεινά είναι, έστρεψε την ελπίδα αυτού πάσαν προς τον Θεόν και παρεκάλει αυτόν να κάμη την εκδίκησιν.
» Ότε δε έφθασεν η ωρισμένη ημέρα, την οποίαν καθώρισεν ο βασιλεύς, μεταβάς ο Άρειος προς εκπλήρωσιν της σωματικής του ανάγκης, παρευθύς –ω της δικαίας κρίσεως του Θεού!– εχύθησαν τα εντόσθιά του υποκάτω αυτού και έλαβεν την αξίαν τιμωρίαν ο θεομάχος, απολαύσας το αιώνιον πυρ, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» («Μέγας Συναξαριστής», Ιανουαρίου ΙΗ , σελ. 419).
Και ο Αθανάσιος επιβεβαιώνει την δολοφονία: «…και ως αντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον εν αυτώ την ιδίαν κοιλίαν έπληξε και αντί του θρόνου τη πληγή τα ίδια εξήνεγκεν έντερα και μάλλον ο θρόνος εκείνου το ζην απέσπασεν η αυτός απεσπάσθη παρ΄ εκείνου· εξεχύθη γουν, ως γέγραπται κατά τον Ιούδαν, τοις σπλάγχνοις και καταπεσών εβαστάχθη και μετά μία ημέραν απώλετο» (Άγιος Αθανάσιος, «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4).
Βεβαίως, ούτε ο ίδιος ο Γιαχβέ, αλλά ούτε και η «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Άρειο, αλλά οι φανατικοί ορθόδοξοι αντίπαλοί του. Ως δολοφόνος κατηγορήθηκε απ΄ τους Αρειανιστές ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παύλος. Άλλωστε ο,τιδήποτε διαφοροποιείται απ΄ το δόγμα τους αποτελεί γι΄ αυτούς έργο του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά και στην πράξη η γνωστή ρήση του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η δολοφονία αυτή έρριξε κι άλλο λάδι στην φωτιά, που είχε ήδη ανάψει μεταξύ όλων των παρατάξεων και θρησκειών: «Υπό γαρ τούδε του εμφυλίου των χριστιανών πολέμου συνεχείς εγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε εκ των γιγνομένων συντριβέντες απώλοντο» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20).
Ο Μέγας Αθανάσιος πέρασε χρόνια στην έρημο υπηρετώντας τον άγιο Αντώνιο, ο οποίος τον υποστήριξε αργότερα στην πολεμική του κατά του Αρείου. Στην εικόνα φαίνονται να πατούν και οι δύο μαζί τον Άρειο. (Το ύφασμα, που κρατούν, είναι -σύμφωνα με την παράδοση- αυτό που φορούσε ο άγιος Παύλος, προτού «αναχωρήσει για τον Παράδεισο).»Η δυναμική επιστροφή του Αθανάσιου στην Αλεξάνδρεια σημαδεύτηκε από αιματηρά επεισόδια με την προσπάθεια των ορθοδόξων να επανέλθουν στην εξουσία: «Παντού μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Αθανασίου) ανέβηκαν στους θρόνους αντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια και προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους αντιεπισκόπους δημιουργούνταν διαρκώς αναταραχές και οδομαχίες, με αποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται από εκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ. 487).
Πιστός ιδεολογικός υποστηρικτής του στην μάχη εναντίον όλων ήταν ο δάσκαλός του, άγιος Αντώνιος, θαυματοποιός και αντιαρειανιστής, που τότε ζούσε ασκητεύοντας σε πηγάδια της ερήμου. Και επειδή η διαμονή σε ξεροπήγαδα υπήρξε μόδα της εποχής, ο Αθανάσιος κατέφυγε εκεί για έξι χρόνια, για να γλυτώσει από τους διώκτες του Αρειανιστές: «Και ο μεν Αθανάσιος έβλεπεν εαυτόν εις μεγάλην στεναχωρίαν και φυγών εκρύβη εις εν ξηροπήγαδον, εκείνοι δε ζητήσαντες και μη ευρόντες αυτόν έγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αυτού… Έμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εις τον λάκκον εκείνον ο Μέγας Αθανάσιος έτη εξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 422).
Ιερέας Παύλος: Η «μαύρη χειρ» του Αθανασίου
Ακολούθησε η δεύτερη εξορία του αγίου απ΄ το 339 έως το 346 μ.Χ., που έγινε επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιου απ΄ την Σύνοδο της Αντιοχείας και διήρκεσε επτάμισυ έτη. Η εξορία του αποτέλεσε ακόμη μία φορά πυροδότηση της βίας και των οδομαχιών στην πολύπαθη Αλεξάνδρεια: «Οι αστυνομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, οι εξορίες, οι θάνατοι στην πυρά και οι εκτελέσεις δεν έπαιρναν τέλος, ενώ ο Αθανάσιος υποστήριζε μονίμως, πως είχε την ομόφωνη υποστήριξη του λαού της Αλεξανδρείας, αν και ίσχυε μάλλον το αντίθετο» («Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ.488).
Ας δούμε όμως, πως περιγράφει και ένας ορθόδοξος υποστηρικτής του Αθανασίου τον μαινόμενο εμφύλιο των χριστιανών: «Άλλοι δε ξιφών πληγάς επεδείκνυντο, άλλοι λιμόν υπομεμενηκέναι παρ΄ αυτών απωδύροντο και ταύτα ουχ οι τυχόντες εμαρτύρουν άνθρωποι, αλλ΄ εκκλησίαι όλαι ήσαν υπέρ ων οι απαντήσαντες και πρεσβεύοντες εδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, όχλους μετά ροπάλων, δικαστών απειλάς, πλαστών γραμμάτων υποβολάς, προς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, εμπρησμούς εκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργών και ταύτα πάντα δι΄ ουδέν έτερον η δια την δυσώνυμον αίρεσιν των Αρειομανιτών» (Θεοδώρητος «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17).
Το 342 μ.Χ. ο στρατηγός του ιππικού Ερμογένης ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη και να θέσει τέλος στον εμφύλιο εκκλησιαστικό πόλεμο ύστερα από διαταγή του Κωνστάντιου. Ο Ερμογένης, ύστερα από παγίδα, που του είχε στήσει το πλήθος των φανατικών ορθοδόξων, εγκλωβίζεται μέσα στο σπίτι του και καίγεται ζωντανός: «Ως δε επέκειτο ο Ερμογένης δια στρατιωτικής χειρός απελάσαι τον Παύλον, παροξυνθέν τότε το πλήθος οία εν τοις τοιούτοις φιλεί γίγνεσθαι, αλογωτέρας εποιείτο κατ΄ αυτού τας ορμάς και εμπίπρησι μεν αυτού την οικίαν, αυτόν δε σύραντες απέκτειναν» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13).
Ως εγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ο ορθόδοξος ιερέας Παύλος, ο δολοφόνος του Αρείου. Ο Παύλος εξορίζεται στην περιοχή της Μικρής Αρμενίας, όπου αρκετά χρόνια αργότερα θα στραγγαλιστεί με την σειρά του από Αρειανιστές. Πίσω απ΄ αυτόν βρισκόταν για άλλη μία φορά ο εγκέφαλος του όλου εγχειρήματος Αθανάσιος.
Την ίδια εποχή δρομολογείται για πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα των εκκλησιών απ΄ τον εξόριστο στα Τρέβηρα Αθανάσιο, που έχει πείσει τους καθολικούς και τον αυτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα να αντιταχθούν στον Κωνστάντιο και στους Αρειανιστές. Εκεί συνομότησε με τον εξόριστο Παύλο, πείθοντας τον αυτοκράτορα και αδελφό του Κωστάντιου, Κώνστα, να τους στείλει πίσω στην Αλεξάνδρεια υπό την προστασία του. Ουσιαστικά ο Αθανάσιος προσπαθούσε να πείσει τον Κώνσταντα να ξεκινήσει την αναπροσάρτηση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στην Ρώμη μέσω πολέμου.
Ο Κωνστάντιος φοβούμενος τον εμφύλιο πόλεμο ζήτησε την επιστροφή του Αθανασίου στην Αντιόχεια, όπου τον υποδέχθηκε ο ίδιος με δάφνες καταστρέφοντας όλα τα έγγραφα, που τον ενοχοποιούσαν. Με την επιστροφή του αγίου στην Αλεξάνδρεια και χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οι διορισμοί δικών του επισκόπων και οι βίαιοι διωγμοί των αντιπάλων του. Ο Αθανάσιος έστησε και μία μικρή Εκκλησιαστική Σύνοδο στην Ιερουσαλήμ, που αποκατέστησε την φήμη και την δόξα του.Οδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις και δολοφονίες
Η τρίτη εξορία του έγινε από το 356 έως το 362 μ.Χ. πάλι από τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Απολογίαν προς τον βασιλέα Κωνστάντιον», όπου κολακεύει υπερβολικά τον Αρειανιστή αυτοκράτορα, αποκαλώντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητώντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον ειπόντι μοι ταύτα, φιλανθρωπότατε Αύγουστε, και πολλήν μοι συγγνώμην δος» (παρ. 3), ενώ το 358 μ.Χ. στο «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών επί Κωνσταντίου» εξαπολύει λεκτική επίθεση εναντίον του.
Οι απόψεις του για τον Κωνστάντιο αλλά και για πολλούς άλλους μεταβάλλονταν αρκετές φορές ανάλογα με την περίσταση. Την ίδια περίοδο οι πράξεις βίας, οι οδομαχίες, οι βεβηλώσεις, οι πυρές και οι καταστροφές επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλη την ανατολική επικράτεια της αυτοκρατορίας. Αντιόχεια, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Γάζα και πολλές άλλες πόλεις αλληλοσπαράσσονταν.
Ο Κωνστάντιος, για να σταματήσει τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο, έλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ο Αθανάσιος ιερουργούσε σε αγρυπνία στο ναό του αγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιώτες κύκλωσαν την εκκλησία, για να συλλάβουν τον Αθανάσιο: «Μερισθέν δε το πλήθος εις δύο μέρη και των μεν θελόντων τον Γρηγόριον, των δε τον Μέγαν Αθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη εγένετο. Βλέπων δε ο στρατηγός Συριανός, ότι κινδυνεύει να γίνη εμφύλιος πόλεμος, και ότι έκαυσαν ένα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, εσκέφθη να φονεύση τον Αθανάσιον, δια να παύση η σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 423). Παρά την αιματηρή μάχη που ακολούθησε, ο άγιος κατάφερε να φυγαδευτεί από τους κληρικούς του. Ο πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον έφερε και πάλι πίσω στην Αλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονείται από καθολικούς και ορθοδόξους ο Αρειανιστής πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος.
Η τέταρτη εξορία του Αθανασίου κράτησε ενάμισυ χρόνο και έγινε το 362 μ.Χ. επί Ιουλιανού του «Παραβάτη», επειδή συνέχιζε να είναι ο αρχηγός των ταραχών και επειδή κατηχούσε και βάπτιζε μετά βίας Ελληνίδες γυναίκες στο Χριστιανισμό. Ο Ιουλιανός έστειλε στην Αλεξάνδρεια ένα στρατηγό του με 200 άνδρες, να συλλάβουν τον ταραχοποιό Αθανάσιο. Όμως εκείνος κατάφερε να ξεφύγει και έμεινε κρυμμένος στο σπίτι ενός χριστιανού της Αλεξάνδρειας μέχρι και τον θάνατο του Ιουλιανού. Μετά την δολοφονία του αυτοκράτορα από τον στρατιώτη του άγιο Μερκούριο και την στέψη του ορθόδοξου αυτοκράτορα Ιοβιανού, ο Αθανάσιος επέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στα καθήκοντά του και στον θρόνο του.
Η επιστροφή του έφερε ξανά πόλεμο και συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατού. Πολλοί αιρετικοί επίσκοποι διαπομπεύτηκαν η εξορίστηκαν. Η πέμπτη εξορία του έγινε το 365 μ.Χ. για έξι μήνες επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Ουάλεντος. Ο Ουάλης κινήθηκε εναντίον του θεωρώντας τον υπαίτιο των ταραχών. Το φανατικό πλήθος, που καθοδηγούσε ο Αθανάσιος, στασίασε και πάλι. Ο άγιος απειλούσε τον αυτοκράτορα με αιματηρό εμφύλιο. Ο Ουάλης φοβούμενος τον Αθανάσιο και θέλοντας να ομαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε και την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ο Αθανάσιος πέθανε στις 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο είναι πραγματικά ατελείωτα και θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, για να τα στοιχειοθετήσουμε.
Το μίσος του Αγίου Αθανασίου κατά των Ελλήνων
Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των ελλήνων: «Ταύτας δε και τας τοιαύτας της ειδωλομανίας ευρέσεις άνωθεν και προ πολλού προεδίδασκεν η γραφή λέγουσα. Αρχή πορνείας επίνοια ειδώλων, εύρεσις δε αυτών φθορά ζωής· ούτε γαρ ην απ΄ αρχής, ούτε εις τον αιώνα έσται, κενοδοξία γαρ ανθρώπων ήλθεν εις τον κόσμον, και δια τούτο σύντομον αυτών (των ελλήνων) τέλος επενοήθη» (Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ. 11, 1-6).
Επίσης «Είθε δε και οι των τοιούτων ψευδοθεών κήρυκες και μάντεις (οι έλληνες), ποιηταί λέγω και συγγραφείς, απλώς θεούς αυτούς είναι γεγραφήκεσαν. Αλλά μη και τας πράξεις αυτών προς έλεγχον αθεότητος και αισχροποιού πολιτείας αναγεγραφήκεσαν; ηδύναντο γαρ και μόνω τω της θεότητος ονόματι την αλήθειαν υφαρπάσαι, μάλλον δε τους πολλούς από της αληθείας πλανήσαι, νυν δε έρωτας και ασελγείας διηγούμενοι του Διος και παιδοφθορίας των άλλων και ζηλοτυπίας προς ηδονήν των θηλειών και φόβους και δειλίας και τας άλλας κακίας, ουδέν άλλο η εαυτούς ελέγχουσιν, ότι ου μόνον ου περί θεών διηγούνται, αλλά ουδέ περί ανθρώπων, περί δε αισχρών και του καλού μακράν όντων μυθολογούσιν» (κεφ. 15, 12-22).
Επίθετα και φράσεις εναντίον των ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «…εξιλεούσθαι ους έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).
ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
- «Τοιούτοι θεοί εις αυτούς ο Έρως και η Αφροδίτη της Πάφου, εις την Κρήτην ο περιβόητος εκεί Ζευς, και ο εν Αρκαδία Ερμής… ημείς έχομεν ένα παράδειγμα εναντίον πάσης ειδωλολατρίας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι την εφεύρον όχι δι΄ άλλο τίποτε αλλά δια τα πάθη εκείνων που την έπλασαν, όπως και η σοφία του Θεού προ πολλού εμαρτύρησε λέγουσα “Αρχή της πορνείας η επινόησις των ειδώλων”.» (Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Από το έργο του «Κατά Ελλήνων», έκδοση «Έργα Απολογητικά», εποπτεία του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Στέργιου Σάκκου.)
- «…οι λεγόμενοι φιλόσοφοι και επιστήμονες των ειδωλολατρών, όταν μεν κατηγορούνται, δεν αρνούνται ότι οι παρουσιαζόμενοι ως θεοί είναι μορφαί και τύποι ανθρώπων και κτηνών, όταν δε απολογούνται, λέγουν ότι έχουν τα ομοιώματα, δια να τους απαντά το θείον δια μέσου αυτών και να τους εμφανίζεται –διότι, λέγουν, δεν είναι δυνατόν αλλιώς να γνωρίσουν τον ίδιον τον αόρατον, παρά μόνον με τα τοιαύτα αγάλματα και τας τελετάς. Εκείνοι δε που είναι ακόμη φιλοσοφώτεροι απ΄ αυτούς και νομίζουν ότι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ισχυρίζονται ότι τα ομοιώματα κατεσκευάσθησαν και εζωγραφήθησαν, δια να επικαλούνται δι΄ αυτών και να εμφανίζωνται θείοι άγγελοι και θείαι δυνάμεις, ώστε εμφανιζόμενοι δια μέσου αυτών να τους διδάσκουν την γνώσιν του Θεού. Και λέγουν, ότι αυτά είναι δια τους ανθρώπους ένα είδος γραμμάτων, τα οποία διαβάζοντες οι άνθρωποι δύνανται να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον Θεόν, δια της εμφανίσεως των θείων αγγέλων που γίνεται δια μέσου αυτών. Αυτά βέβαια εκείνοι έτσι τα μυθολογούν, διότι ασφαλώς δεν θεολογούν, μη γένοιτο.» («Κατά Ελλήνων», 19, 5-20.)
- «Και το αξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αυτοί που ιστορούν, είναι το εξής· ότι, ενώ οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των θεών από τους Αιγυπτίους, δεν γνωρίζουν αυτοί τους θεούς που λατρεύονται εις την Αίγυπτον και λατρεύουν άλλους θεούς διαφορετικούς από τους θεούς εκείνων. Και είναι τελείως διαφορετική η θεωρία και η θρησκεία των εθνικών, οι οποίοι κατελήφθησαν από την μανίαν των ειδώλων, και δεν συναντώνται τα αυτά εις τους αυτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.)
Την επίθεση κατά της ελληνικής φιλοσοφίας συνεχίζει ο Αθανάσιος και στο απολογητικό έργο του «Περί Ενανθρωπήσεως»:
- «Οι φιλόσοφοι των ελλήνων έγραψαν πολλά με αληθοφάνειαν και τέχνην· επαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα όσον ο σταυρός του Χριστού; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά των είχον την αληθοφάνειαν, αλλά και όσα εθεωρούσαν, όταν ήσαν ζώντες, ότι έχουν ισχύν, ήσαν αντικείμενα ανταγωνισμού μεταξύ των, και εφιλονείκουν μεταξύ των δια την θεωρίαν των. Και το παραδοξότατον είναι, ότι, ενώ ο Λόγος του Θεού εδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, επεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς και κατήργησε τας διδασκαλίας εκείνων και προσήλωσεν όλους πλησίον του και εγέμισε τας εκκλησίας αυτού. Και το αξιοθαύμαστον είναι, ότι με την κάθοδόν του ως ανθρώπου εις τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών περί των ειδώλων. Ποίου αλήθεια ο θάνατός ποτε εξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.)
- «Των ελλήνων η σοφία μεμώραται». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3).
- «Πάντα ψευσάμενοι έλληνες». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2).
- «Την ελληνικήν αφροσύνην». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16).
- «Των ελλήνων αγνωσίαν». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24).
Περισσότερες ιερές ύβρεις κατά των ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο: Τα υβριστικά κατά των ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας.
Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ
Ο «μέγας» τούτος και αδίσταχτος «άγιος» ο αποκαλούμενος και στύλος της ορθοδοξίας, είναι ο πρώτος που δογμάτισε ότι, πηγή όλων των αιρέσεων είναι η ελληνική φιλοσοφία (ο Άρειος εκηρύσσετο επισήμως μαθητής του νεοπλατωνικού Πορφύριου), και αγωνίστηκε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο να εξαφανίσει από προσώπου γης κάθε τι το ελληνικό.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο «εθνικός» μας ιστορικός, στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (εκδόσεις Ν. Δ. ΝΙΚΑΣ ΑΕ) τόμος Δ’, σελ. 39 γράφει:
«Ο Μέγας Αθανάσιος, ο περιφανής νομοθέτης του συμβόλου της πίστεως, έγραψε πολύκροτον Λόγον κατά Ελλήνων δι” ου μη αρκεσθείς να αποκηρύξη αυτούς ως ειδωλολάτρας ήλεγξε προσέτι και εχλεύασε την σοφίαν αυτών. Εις ο η μερίς του ελληνισμού ήτις είχε μείνει πιστή εις τους πάλαι θεούς απεκρίθη δια του στόματος του Ιουλιανού, » ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και τέχναι της Ελλάδος, όπως και η των θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστίν η αμάθεια, η αγροικία και ουδέν πλέον, αύτη εστίν η σοφία υμών.»
Τα δυο στρατόπεδα λοιπόν, τα απ” αλλήλων διιστάμενα όσον ανατολαί από δυσμών, εις εν και μόνον συνεφώνουν, ότι έδει να επέλθει διαζύγιον μεταξύ της ελληνικής παιδείας και χριστιανσμού. Εις μάτην επιφανείς αντιπρόσωποι του χριστιανικού ελληνισμού ηγωνίζοντο να αποδείξωσιν ότι η συμβίωσις δεν ήτο αδύνατος και ότι μάλιστα η ελληνική σοφία ήτο απαραίτητον προγύμνασμα και εγκαλλώπισμα πάσης χριστιανικής ψυχής.
Η γνώμη του Αθανασίου κατίσχυσεν , όσο ήταν δυνατόν να κατισχύση…….. Η γλώσσα παρέμεινε κοινή, αλλά το των Ελλήνων όνομα, γυμνωθέν της αρχαίας ευκλεούς εκδοχής, έλαβε την σημασία του ειδωλολάτρου και έκτοτε το τε όνομα τούτο και ΠΑΝΤΑ τα εξ αυτού παράγωγα, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΖΩ, ΕΛΛΗΝΟΦΡΟΝΩ, απέκρούσθησαν και περιυβρίσθησαν υπό της νέας πίστεως επί αιώνας μακρούς.
Σημ. Με το ανωτέρω απόσπασμα ο εφευρέτης του ελληνοχριστιανισμού Παπαρρηγόπουλος, αναιρεί ο ίδιος το σχετικό παραμύθι του περί ελληνοχρισιανισμού, αλλά που να πάρουν χαμπάρι τα πρόβατα…
Άγιος Αντώνιος. Το πιο βρώμικο άτομο του ζωικού βασιλείου που διήλθε μέχρι στιγμής από τον πλανήτη Γη
« Καθ’ όλον τον ερημικό βίο του ο Αντώνιος ουδέποτε άλλαξε ένδυμα και ουδέποτε ένιψε το σώμα του ή καν τα πόδια του με νερό! » Βίος κεφ. 47 και 95, γραμμένος από τον άγιο Αθανάσιο.
Ας μη μας βγει τώρα – παρακαλώ πολύ δηλαδή – κανένα χριστιανικό νούμερο για να υποστηρίξει ότι ο άγιος Αθανάσιος έγραψε για τον άγιο Αντώνιο ψέματα και να μας ανάψει τα λαμπάκια δίχως λόγο και αφορμή.
Όμως, όμως ο άγιος Αντώνιος δεν φρόντιζε να διατηρεί σχολαστικά μοναχά την βρωμιά του σώματός του. Με το ίδιο ακριβώς πάθος φρόντιζε και για την διατήρηση της βρώμας του μυαλού του:
Γεννήθηκε λοιπόν περί το 250 στην Κομά, κώμη της Αιγύπτου κοντά στην Μέμφιδα, από γονείς εύπορους. Από παιδί ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης, ουδεμία όμως έτρεφε κλίση προς τα γράμματα, τα οποία «μαθείν ουκ ηνέσχετο». Αγνοούσε ακόμα και αυτή την γραφή και την ανάγνωση της μητρικής του γλώσσας που ήταν η κοπτική. Την ελληνική γλώσσα την αγνοούσε εντελώς.
Το απόλυτο βρωμοκούναβο της υφηλίου. Ε, να μην τον αναδείξει άγιο ο χριστιανισμός! Και τι άγιο. Μέγα άγιο.
Το τέλειο βρωμοκούναβο όμως αυτό, το οποίο δεν ήξερε τι εστί γράμμα, είχε πολύ σπουδαία γνώμη για τα γράμματα:
Όταν λοιπόν προσήλθαν κάποιοι προς αυτόν και θέλησαν να τον πειράξουν για την αγραμματοσύνη του, τους αποστόμωσε λέγων: «τι λέγετε, τι είναι πρώτον ο νους ή τα γράμματα και ο νους είναι αίτιον των γραμμάτων ή τα γράμματα του νου;». Όταν δε αυτοί του απάντησαν ότι προηγείται ο νους κι ότι αυτός είναι εφευρέτης των γραμμάτων, απάντησε: «εκείνος λοιπόν όστις έχει υγιή νουν δεν έχει ανάγκη των γραμμάτων» (κ. 73).
Αυτό το βρωμερό και άθλιο υποκείμενο καθιέρωσε ο χριστιανισμός ως άγιο για να εξευτελίζει το ποίμνιό του στον αιώνα τον άπαντα, επειδή κανείς αν δεν εξευτελιστεί πλήρως δεν κάθεται να τον αρμέγουν κηφήνες.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο «εθνικός» μας ιστορικός, στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (εκδόσεις Ν. Δ. ΝΙΚΑΣ ΑΕ) τόμος Δ’, σελ. 39 γράφει:
«Ο Μέγας Αθανάσιος, ο περιφανής νομοθέτης του συμβόλου της πίστεως, έγραψε πολύκροτον Λόγον κατά Ελλήνων δι” ου μη αρκεσθείς να αποκηρύξη αυτούς ως ειδωλολάτρας ήλεγξε προσέτι και εχλεύασε την σοφίαν αυτών. Εις ο η μερίς του ελληνισμού ήτις είχε μείνει πιστή εις τους πάλαι θεούς απεκρίθη δια του στόματος του Ιουλιανού, » ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και τέχναι της Ελλάδος, όπως και η των θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστίν η αμάθεια, η αγροικία και ουδέν πλέον, αύτη εστίν η σοφία υμών.»
Τα δυο στρατόπεδα λοιπόν, τα απ” αλλήλων διιστάμενα όσον ανατολαί από δυσμών, εις εν και μόνον συνεφώνουν, ότι έδει να επέλθει διαζύγιον μεταξύ της ελληνικής παιδείας και χριστιανσμού. Εις μάτην επιφανείς αντιπρόσωποι του χριστιανικού ελληνισμού ηγωνίζοντο να αποδείξωσιν ότι η συμβίωσις δεν ήτο αδύνατος και ότι μάλιστα η ελληνική σοφία ήτο απαραίτητον προγύμνασμα και εγκαλλώπισμα πάσης χριστιανικής ψυχής.
Η γνώμη του Αθανασίου κατίσχυσεν , όσο ήταν δυνατόν να κατισχύση…….. Η γλώσσα παρέμεινε κοινή, αλλά το των Ελλήνων όνομα, γυμνωθέν της αρχαίας ευκλεούς εκδοχής, έλαβε την σημασία του ειδωλολάτρου και έκτοτε το τε όνομα τούτο και ΠΑΝΤΑ τα εξ αυτού παράγωγα, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΖΩ, ΕΛΛΗΝΟΦΡΟΝΩ, απέκρούσθησαν και περιυβρίσθησαν υπό της νέας πίστεως επί αιώνας μακρούς.
Σημ. Με το ανωτέρω απόσπασμα ο εφευρέτης του ελληνοχριστιανισμού Παπαρρηγόπουλος, αναιρεί ο ίδιος το σχετικό παραμύθι του περί ελληνοχρισιανισμού, αλλά που να πάρουν χαμπάρι τα πρόβατα…
Άγιος Αντώνιος. Το πιο βρώμικο άτομο του ζωικού βασιλείου που διήλθε μέχρι στιγμής από τον πλανήτη Γη
« Καθ’ όλον τον ερημικό βίο του ο Αντώνιος ουδέποτε άλλαξε ένδυμα και ουδέποτε ένιψε το σώμα του ή καν τα πόδια του με νερό! » Βίος κεφ. 47 και 95, γραμμένος από τον άγιο Αθανάσιο.
Ας μη μας βγει τώρα – παρακαλώ πολύ δηλαδή – κανένα χριστιανικό νούμερο για να υποστηρίξει ότι ο άγιος Αθανάσιος έγραψε για τον άγιο Αντώνιο ψέματα και να μας ανάψει τα λαμπάκια δίχως λόγο και αφορμή.
Όμως, όμως ο άγιος Αντώνιος δεν φρόντιζε να διατηρεί σχολαστικά μοναχά την βρωμιά του σώματός του. Με το ίδιο ακριβώς πάθος φρόντιζε και για την διατήρηση της βρώμας του μυαλού του:
Γεννήθηκε λοιπόν περί το 250 στην Κομά, κώμη της Αιγύπτου κοντά στην Μέμφιδα, από γονείς εύπορους. Από παιδί ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης, ουδεμία όμως έτρεφε κλίση προς τα γράμματα, τα οποία «μαθείν ουκ ηνέσχετο». Αγνοούσε ακόμα και αυτή την γραφή και την ανάγνωση της μητρικής του γλώσσας που ήταν η κοπτική. Την ελληνική γλώσσα την αγνοούσε εντελώς.
Το απόλυτο βρωμοκούναβο της υφηλίου. Ε, να μην τον αναδείξει άγιο ο χριστιανισμός! Και τι άγιο. Μέγα άγιο.
Το τέλειο βρωμοκούναβο όμως αυτό, το οποίο δεν ήξερε τι εστί γράμμα, είχε πολύ σπουδαία γνώμη για τα γράμματα:
Όταν λοιπόν προσήλθαν κάποιοι προς αυτόν και θέλησαν να τον πειράξουν για την αγραμματοσύνη του, τους αποστόμωσε λέγων: «τι λέγετε, τι είναι πρώτον ο νους ή τα γράμματα και ο νους είναι αίτιον των γραμμάτων ή τα γράμματα του νου;». Όταν δε αυτοί του απάντησαν ότι προηγείται ο νους κι ότι αυτός είναι εφευρέτης των γραμμάτων, απάντησε: «εκείνος λοιπόν όστις έχει υγιή νουν δεν έχει ανάγκη των γραμμάτων» (κ. 73).
Αυτό το βρωμερό και άθλιο υποκείμενο καθιέρωσε ο χριστιανισμός ως άγιο για να εξευτελίζει το ποίμνιό του στον αιώνα τον άπαντα, επειδή κανείς αν δεν εξευτελιστεί πλήρως δεν κάθεται να τον αρμέγουν κηφήνες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)