Ο νόμος της αλληλοεπίδρασης, ένας νόμος που ισχύει ή ούτως ή άλλως, θα μπορούσε να συμβάλλει στην συνειδητή βίωση του παρόντος, καθώς λειτουργεί ευεργετικά, εάν και εφόσον αίρεται η κτητικότητα, αυτή η θαυμαστή στιγμή αναδύει και την ανάλογη μυθολογία που παραπέμπει πλέον στην Ψυχή. Η Α-λήθη καταργεί τον παλαιό άνθρωπο, ο οποίος μέσα από την κατάσταση της σχέσης αποκτά τη βεβαιότητα της υπαρξιακής του πραγματικότητας.
Η ασύνειδη μοναξιά τροφοδοτείται και καλύπτεται από υποκατάστατα, τα οποία προσφέρονται, όσο ποτέ άλλοτε, μέσα σε μια παροχή απολαύσεων.
Το χρήμα υποτάσσει την ελευθερία του ανθρώπου με έναν επικίνδυνο τρόπο. Ο σκληρός και άδικος, πολλές φορές, αγώνας της επιβίωσης και η άνιση κατανομή των αγαθών, καθιστούν τη διάσταση μεταξύ των ανθρώπων μεγαλύτερη, δημιουργώντας από τη μια πλευρά την πληθώρα των αδικημένων και από την άλλη πλευρά, την προκλητική ζωή των ολίγων. Ενώ υπάρχει αυτή η διάσταση, ο στόχος είναι κοινός, η απόκτηση του χρήματος. Οι έχοντες και κατέχοντες ζουν έχοντας καλλιεργήσει την απόλυτη εξάρτηση από το χρήμα, ενώ οι μη έχοντες δεν είναι λιγότερο εξαρτώμενοι, εφόσον το επιθυμούν και κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχοντας αποκοπεί από τον εσωτερικό εαυτό βρίσκεται ανεπίγνωτα μόνος και απομονωμένος. Το γεγονός ότι δεν τροφοδοτεί την ύπαρξή του με αλήθεια, δεν εμπιστεύεται τον άλλον και δεν μοιράζεται μαζί του το «είναι» και το «έχειν», θέτει τον ίδιο σε απόσταση από τη ρέουσα πραγματικότητα της σχέσης. Στοιχειοθετεί έναν λεκτικό κώδικα υποτυπώδους επικοινωνίας. Περιορίζεται, απλώς, στο να διατυπώσει εξωτερικά γεγονότα και καταστάσεις. Η υλιστική θεώρηση και η αντίστοιχη αξιολόγηση που απορρέει απ’ αυτήν, δεν αφήνει περιθώρια αφιέρωσης σε μια σχέση αληθινής φιλίας.
Αν σκεφθούμε ότι στην αληθινή φιλία δεν προσέρχεται κανείς ζητώντας, αλλά προσφέροντας, έτσι καθώς είναι μία κίνηση αυτοπροσφοράς, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει πια τα περιθώρια της ανιδιοτελούς παραχώρησης. Το επικίνδυνο είναι ότι δεν αναζητά τη δική του αλήθεια, μέσα από τη σχέση με τον άλλον. Εάν όμως δεν αγωνιά προσωπικά για τον εαυτό του, εάν δεν αναζητά να βιώσει την υπαρξιακή του αλήθεια, τότε είναι φυσικό και επόμενο να μένει μόνος και ανασφαλής μ’ ένα απέραντο υπαρξιακό κενό.
Η συνειδητοποιημένη μοναξιά αφήνει περιθώρια στην αναζήτηση του ουσιώδους και συντελεί σε μια δημιουργική πορεία προσωπικής έκφρασης.
Στην υποτυπώδη συνύπαρξη ή μάλλον συμβίωση όπου συμπλέουν ανόμοιοι κι ασύνδετοι μεταξύ τους άνθρωποι, η μοναξιά είναι ανεπίγνωτη. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ελπίδα για μια προσωπική επανάσταση. Η ανεπίγνωτη μοναξιά είναι το ύστατο σημείο της απώλειας.
Είναι κοινή διαπίστωση ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο διαφθοράς. Ωστόσο οι περισσότεροι, ακόμα εξακολουθούν να επενδύουν και να σχηματοποιούν τη ζωή τους με πρότυπα που προσφέρει αυτός ο κόσμος, επειδή εντάσσονται σ’ ένα μαζικό τρόπο σκέψης. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του, θα αρχίσει να σκέπτεται με αίσθημα προσωπικής ευθύνης. Αυτό θα συμβάλλει οριστικά και καθοριστικά στον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως μέρος του όλου. Η μοναξιά αυτή σηματοδοτεί την απαρχή μιας αισιόδοξης αλλαγής.
Η α-λήθη, η οποία βεβαιώνει για τη συνοχή της ζωής που είναι Σχέση, διατηρεί την εγρήγορση. Κι αυτή την εγρήγορση την προστατεύει κανείς μέσα στη λειτουργικότητα της αγάπης, η οποία εκφράζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Η θετική αλληλεπίδραση λειτουργεί διαμέσω των διαπροσωπικών σχέσεων, όταν τα πρόσωπα που συμμετέχουν, καταργούν τη κτητικότητα τότε η ίδια η ζωή κυλάει ως θετική ενέργεια και μεταβιβάζεται ως ευεργεσία από τον έναν στον άλλον.
Ο σύγχρονος άνθρωπος δίνοντας έμφαση στη βιολογική πλευρά της ζωής, επιχειρεί υποσυνείδητα να αποσιωπήσει μία αναπόδραστη αλήθεια, τη θνητότητά του. Η αποδοχή της θνητότητας ως στοιχείο ελευθερίας, αποτελεί την αφετερία μιας συνειδητής ζωής που καταξιώνει την ύπαρξή του και συντελείται μέσα από τη συνεχή διαλεκτική της ζωής με το θάνατο, του εγώ με το εσύ, εκεί που ακροζυγιάζεται ο ίδιος ώσπου να αποκτήσει συνείδηση του Εαυτού.
Έχει όμως χάσει την επαφή με τον Εαυτό και το τραγικό είναι, ότι, έτσι, καθώς κινείται με ρυθμούς εξοντωτικούς, συνεχώς, αποσπάται από τη δυνατότητα της αυτοσυγκέντρωσης και δεν συνειδητοποιεί καν την απώλεια αυτή.
Η πληθώρα των πληροφοριών που δέχεται, του δημιουργεί μια συνεχή εξωστρέφεια, στην οποία παραμένει, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης. Ακολουθώντας τον μαζικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, παρακολουθεί τη ζωή των άλλων, χωρίς ν’ ανησυχεί για την επικίνδυνη αυτή απόσπαση της προσοχής του.
Ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται σε διάσταση, όχι μόνον με τον άλλον και με τον εαυτό του, αλλά και με τη φύση. Δεν μπορεί πια να την επικαλεσθεί, δεν μπορεί να την πλησιάσει με αγάπη. Η φύση έγινε προϊόν εκμεταλλεύσιμο για να αποσπάσει απ’ αυτήν βιολογικά στοιχεία που συντηρούν και διατηρούν την επιβίωσή του. Αλλά ποιο το κέρδος του, όταν ως κοινωνικό και φυσικό όν βρίσκεται σε απόλυτη απομόνωση;
Η γνώση του εαυτού, η οποία παρακάμφθηκε, αποτελεί το σημείο επαφής με τον άλλον, με τη φύση και με το όλον.
Ο Σολωμός οραματίζεται έναν κόσμο ηθικό αγγελικά πλασμένο. Αυτός ο κόσμος δεν είναι μια ουτοπία, αλλά ένα όραμα του μέλλοντος, το οποίο η μεγαλοφυϊα του ποιητή συνέλαβε, πιστεύοντας ότι ο άνθρωπος είναι κάτι, πολύ περισσότερο, απ’ αυτό που ξέρει ο ίδιος για τον εαυτό του.. Αυτό το όραμα, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, παρά μόνον μέσα από το πέρασμα πολλών δοκιμασιών.
Η α-λήθη, η οποία μεσολαβεί στην επαφή με τη συνείδηση και τη ψυχή, αναδύεται μέσα από το διάλογο. Ο διάλογος, λοιπόν, που οδηγεί στο γεγονός της σχέσης, δηλαδή της ίδιας της ζωής, είναι απαραίτητη προϋπόθεση εξέλιξης. Για την οποία, βέβαια, αποφασίζει κανείς μετέχοντας στο παιχνίδι της ζωής, ένα παιχνίδι το οποίο μπορεί να το κερδίσει ή και να το χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου