ΤΟ ΓΛΩΣΣΟΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ

 Πρώτη του φορά ο Αμερικάνος αυτός αντίκρισε Έλληνα, κάτω των πενήντα ετών, που να μη γνωρίζει γρυ από Εγγλέζικα. Και είχε ανάγκη να συζητήσει μαζί του για τα παραδοσιακά ελληνικά μουσικά όργανα. Του είχαν πει ότι τα γνώριζε καλά επειδή τα δίδασκε σε πολύ κόσμο.

Βρισκόταν στην Ελλάδα για να διδαχθεί παραδοσιακούς χορούς της Μακεδονίας! Τώρα πώς του προέκυψε το μεράκι αυτό είναι ν’ απορεί κανείς.
Κι ακόμα περισσότερο διότι μαζί του συμμαθαίνανε κι ένας Γιαπωνέζος, πεντέξι ακόμα Αμερικανοί, δυο Βέλγοι, τρεις Γερμανοί και δυο Γάλλοι. Μεσήλικες οι πιό πολλοί και των δυο φύλλων.
Ήταν κι ένας Ελληνοαμερικάνος ο Δημήτρης. Ο μοναδικός μ’ ελληνική φλέβα. Η δασκάλα τους ήταν Αμερικάνα από το Σιάτλ κι αυτή. Καμμιά σχέση μ’ ελληνική ρίζα. Ήταν κάποτε δασκάλα σε Αμερικάνικο σχολείο. Έτυχε λοιπόν να δει, σε κάποια εκδήλωση των ομογενών μας της Αμερικής, παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και κάτι έπαθε η κυρία. Από την στιγμή εκείνη παράτησε το δασκαλίκι κι έπεσε με τα μούτρα να μαθαίνει τους χορούς αυτούς.
Αυτά τα είχε εκμυστηρευτεί, χαρτί και καλαμάρι, στον Στράτο, αυτόν που δεν ήξερε εγγλέζικα. Είχε τον χρόνο να του τα διηγηθεί, αφού, μόλις ο Στράτος πληροφορήθηκε περί τίνος πρόκειται, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που για δυο μήνες κάθε χρόνο, για μιά πενταετία, όχι μόνο την φιλοξενούσε στο σπίτι του, αλλά και την γύριζε σ’ όλα τα χωριά του νομού Σερρών, στα οποία από κοινού, πραγματοποιούσαν λαογραφικές έρευνες. Εκείνος στα μουσικά κυρίως θέματα, για τα οποία έτρεχε έτσι κι αλλιώς.
Στο μυαλό του Στράτου δεν χωρούσε με τίποτε να βλέπει την Αμερικάνα να ενδιαφέρεται με τόσο πάθος για την Ελληνική παράδοση, τη στιγμή που οι συμπατριώτες του έδειχναν οι περισσότεροι αδιαφορία.
Τέλος πάντων η «λωλή» αυτή Αμερικάνα από την μεγάλη της τρέλα για τους ελληνικούς χορούς έφτασε σε τέτοιο σημείο τη γνώση και την καλλιτεχνία της πάνω στο θέμα, μέχρι που οι ομογενείς μας της πόλης της, του Σιάτλ, την προσέλαβαν ως αρχιδασκάλα του χορού!! Περίεργα πράματα όπως και να το κάνουμε.

Κάθε χρόνο λοιπόν μέσα στον Ιούλιο, τσιμπούσε η κυρία καμμιά δεκαπενταριά αλλοδαπούς, τους έφερνε στην Ελλάδα και τους δίδασκε χορούς. Τελευταία μάλιστα Μακεδονικούς. Για τον λόγο αυτόν τους έφερνε στη Μακεδονία, για να τους δείξει και στο ζωντανό, όπως τους χορεύουν οι ηλικιωμένοι. Λόξα κι αυτή. Μέχρι εκεί έφτανε το πάθος και η υπευθυνότητά της!
Και της ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, κάθε φορά που έβλεπε τους Έλληνες δασκάλους, συναδέλφους της, να πούμε, να διδάσκουν τους χορούς κακουργώντας τους ανελέητα. Γνώριζε η κακομοίρα καλά ότι τους είχαν διδαχθεί από καθηγητές στις Γυμναστικές Ακαδημίες οι οποίοι δεν είχαν πατήσει ποτέ το ποδάρι τους σε χωριό.
Σ’ ένα τέτοιο σεμινάριο λοιπόν ήταν που ο εν λόγω Αμερικάνος ρώτησε τον Δημήτρη τον Ελληνοαμερικάνο: γιατί ο Στράτος δεν μιλάει καθόλου Εγγλέζικα. Ο Δημήτρης αναγκαστικά ο άνθρωπος έπαιζε τον ρόλο του διερμηνέα κάθε που ήταν ανάγκη.
Ο Στράτος απάντησε ότι του χρειαζόταν άλλα πενήντα χρόνια για να μάθει ικανοποιητικά την Ελληνική γλώσσα. Έδειχνε δε σαραντάρης πάνω – κάτω. Ποιός να ήταν και να μην απορούσε με το δίκιο του. Κι εκεί που ετοιμάζονταν μάλλον να ζητήσει διευκρινίσεις, έπεσε η ερώτηση του Στράτου: για ρώτα τον βρε Δημήτρη γνωρίζει ο κύριος ότι η γλώσσα του είναι μια από τις πολλές παραφθορές της Ελληνικής.
Ο Αμερικάνος, μόλις του μεταφράστηκε το ερώτημα έγινε πυρ και μανία. Άρχισε να διαμαρτύρεται με στόμα και με χέρια. Μάταια ο καημένος ο Δημήτρης προσπαθούσε να τον καλμάρει.
Αυτό δε συνέβαινε μέχρι που ο Στράτος έριξε την δεύτερη ερώτηση: ρώτησέ τον σε παρακαλώ Δημήτρη πώς λένε στη γλώσσα του την μουσική. Music. Γνωρίζει ότι είναι ελληνική; Ναι το γνωρίζει. Ο Αμερικάνος άρχισε να καλμάρει. Πώς λένε τον ρυθμό. Rhythm. Τι λέξη είναι; Ελληνική.
Ο άνθρωπος  άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι κακό θα του συμβεί.  Πώς λέγεται η μελωδία στα Αμερικάνικα; Melody, η αρμονία; Harmony. Πες του Δημήτρη ότι το αρχικό h προέρχεται από την δασεία που φέρει η λέξη αρμονία, δηλαδή ότι ο Αμερικανός διαβάζει ακόμη και τις δασείες των ελληνικών του λέξεων!
Πώς λένε τον χορό, που ήρθε να μάθει στην Ελλάδα; Danse. Γνωρίζει ο φίλος μας ότι είναι ελληνική λέξη; Ε! όχι κι αυτή ελληνική. Αυτή είναι Εγγλέζικη. Έδειχνε ο άνθρωπος σίγουρος ότι μ’ έπιασε αδιάβαστο. Όμως άλλα του φύλαγε η ελληνική γλώσσα.
Από το δόνηση > δονς > δανς >danse. Ορίστε και το ντοκουμέντο: «χοροί παρθένων λυράν τε βοαί καναχαί τ’ αυλών δονέονται». Αλλά για στάσου λιγάκι. Οι Αμερικάνοι δεν λένε τον χορό και chorys και choir; Ναι το λένε, παραδέχτηκε ο Αμερικάνος.
Ήδη όμως έφθασε η ώρα της χαριστικής βολής. Με το συμπάθιο φίλε. Αν αποβάλλεις από το λεξιλόγιό σου τις ελληνικές λέξεις, mysic, rhythm, melody, harmony, και chorus γίνεται να μιλήσεις για χορό και μουσική, που ήρθες να μάθεις εδώ;
Σ’ όλη τη διάρκεια αυτού του διαλόγου κάποια κυρία κρυφογελούσε συνεχώς. Ήταν η δασκάλα του στο χορό, η Αμερικάνα. Αυτή είχε φορέσει τα γυαλιά αυτά πολύ πριν από τον συμπατριώτη της.
Μάλιστα από τότε που τα φόρεσε της βγήκαν και σε καλό της τσέπης της, αφού, πλην των χορών άρχισε από τότε να διδάσκει στα αμερικανάκια και την νεοελληνική γλώσσα, πείθοντάς τα ότι το πράγμα δεν είναι και τόσο δύσκολο, αφού με λίγη προσοχή θα μπορούσαν να διακρίνουν ότι οι κυριότερες λέξεις της αμερικανικής γλώσσας είναι ατόφιες ελληνικές. Αυτό το ποίημα το είχε μάθει πολύ άριστα.
Αμέσως δε μετά το τέλος της συνομιλίας είπε: Άκουσε Γιώργο, ό,τι συμβαίνει με την ορολογία του χορού και τις μουσικής το ίδιο και περισσότερο ισχύει και για τους άλλους τομείς των τεχνών και προπαντός των επιστημών.
Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει τα όργανα κι έτρεξαν όλοι μαζί να χορέψουν τον ζωναράδικο χορό της Θράκης. Στο κεφάλι του χορού βρέθηκε ο Γιαπωνέζος. Παράξενα πράγματα. Πολύ παράξενα!