Η νέα βρίσκει εραστή, η γριά εξομολόγο.

...

Εχθρός τού Ένγκελς, ζηλωτής τού Καντ, τού Πλάτωνα και τής ινδικής φιλοσοφίας, ο Αρθούρος Σοπενχάουερ (1788-1860) σφράγισε τη σύγχρονη σκέψη με την απαισιόδοξη προσέγγισή του περί ζωής (η οποία σύμφωνα μʼ αυτόν ταυτίζεται με τον πόνο) και το σαρδόνιο ύφος του. Το «Δοκίμιο για τις γυναίκες» είναι ίσως το πιο αποκαλυπτικό τής… στοχα- στικής ιδιαιτερότητας τού Σοπενχάουερ κείμενο, υπό την έννοια, ότι δημιουργεί εύλογους συνειρμούς για την καταλυτική επιρροή τής «σχέσης με τη μάνα» στον ευρύτερο τρόπο σκέψης τού γερμανού στοχαστή. Ο ακραίος μισογυνισμός του μοιάζει να είναι η έκφραση τής ανάγκης γιά… ετερο- χρονισμένη εκδίκηση εις βάρος μιάς μάνας, που συγκέντρωνε όλα τα ελαττώματα τού κόσμου ή πιο συγκεκριμένα όλα τα ελαττώματα, που ο Σοπενχάουερ χρεώνει στο γυναικείο φύλο: επιπολαιότητα, κενότητα, σπατάλη, μωρία, σκληρότητα, προδοσία. Αν δεχτούμε τη θέση τού Νίτσε, ότι «κάθε άντρας φέρει μέσα του μιά εικόνα τής γυναίκας φτιαγμένη κατʼ ομοίωση τής μητέρας του» δέν θα δυσκολευ- τούμε καθόλου να «διαβάσουμε» μέσα από τις γραμμές δύο αποσπασμάτων (από το «Δοκίμιο γιά τις γυναίκες»), που ακολούθως παραθέτουμε, τα κρίσιμα χαρακτηριστικά «σημάδια» τής προσωπογραφίας τού Σοπενχάουερ. Είναι όμως έτσι, ισχύει έστω σε σχετικό βαθμό η θέση τού Νίτσε ή είναι παντελώς παραπλανημένη άρα και παραπλανητική; Την δική του απάντηση θα πρέπει να δώσει μονάχος του ο κάθε αναγνώστης. Από τί θα εξαρτηθεί; Πιθανώς από τη σχέση με τη δική του μάνα πιθανώς όχι, ο καθένας έχει την ευχέρεια και δυνατότητα τής δικής του απόφασης. Με την εύλογη υπόμνηση, ότι το όλο θέμα απευθύνεται κατά μείζονα λόγο σε άντρες αναγνώστες, παραθέτουμε προς κρίση το πρώτο επιλεγμένο απόσπασμα από το «Δοκίμιο γιά τις γυναίκες» τού Σοπενχάουερ:    Στην πράξη η πολυγαμία κυριαρχεί παντού, το θέμα είναι μόνο πώς οργανώνεται. Πού να βρει κανείς αληθινούς μονογαμικούς; Όλοι, τουλάχιστον γιά κάποιο διάστημα, και οι περισσότεροι από μας σχεδόν πάντα, ζούνε σε πολυγαμία. Κάθε άντρας χρειάζεται περισσότερες από μία γυναίκες. Κιʼ όσο γιά τις γυναίκες, ο ρόλος τους είναι αυτός ενός υποδεέστερου όντος. Αν περιοριστούν σʼ αυτόν, θα δούμε να εξαφανίζεται από προσώπου γης η δεσποσύνη, το τερατώδες αυτό κατασκεύασμα τού ευρωπαϊκού πολιτισμού και τής γερμανο-χριστιανικής βλακείας, με τις γελοίες αξιώσεις γιά σεβασμό και εκτίμηση. Η υπερβολική εξουσία στις γυναίκες είναι ένα από τα θεμελιώδη βίτσια, μέσω τού οποίου διαφθείρονται όλα τα μέλη μιάς κοινωνίας.  Πριν σπεύσετε να γνωμοδοτήσετε διαβάστε παρακαλώ και το δεύτερο απόσπασμα:    Η γυναίκα είναι εκ φύσεως πλασμένη γιά να υπακούει. Η απόδειξη είναι το γεγονός, ότι όποια βρίσκεται σε μιά κατάσταση απόλυτης ανεξαρτησίας αντίθετης προς τη φύση της, σπεύδει να αρπαχτεί από τον οποιοδήποτε άντρα και να αφεθεί στην καθοδήγηση και την κυριαρχία του, διότι έχει ανάγκη από αφέντη. Αν είναι νέα βρίσκει εραστή. Αν είναι γριά εξομολόγο. Από το «Δοκίμιο γιά τις γυναίκες» τού Σοπενχάουερ