Σαν το πρώτο φως της αυγής, η επίγνωση γλιστρά ανεπαίσθητα στην αρχή, και σταδιακά, δυναμώνει για να φωτίσει τελικά όπως ο μεγαλύτερος ήλιος, καθαρίζοντας την ομίχλη που καλύπτει την ανθρώπινη διάνοια και αποκαλύπτοντας την αληθινή μας φύση.Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, οφείλουμε να λυτρωθούμε απ’ τις προσκολλήσεις μας και να είμαστε απόλυτα έντιμοι και απελευθερωμένοι από κάθε κριτική. Αυτό σημαίνει διαρκή επίγνωση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας κατά τη διάρκεια της μέρας, χωρίς αποδοχή ή απόρριψη όσων βλέπουμε αλλά σαν να παρακολουθούμε μια κινηματογραφική ταινία, στην οποία πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Η επίγνωση, έτσι κι αφυπνιστεί και της δοθεί το κατάλληλο περιβάλλον, είναι σαν την φλόγα. Δυναμώνει, γίνεται φωτιά που απλώνεται ασταμάτητα και κατακαίει όλα τα σκουπίδια που προβάλλει ο νους μας. Το δύσκολο είναι να ενεργοποιηθεί αυτή η λειτουργία. Τι σημαίνει λοιπόν κατάλληλο περιβάλλον;
Καταρχήν χρειάζεται να αφιερώνουμε χρόνο για να ρίχνουμε καύσιμα στη φωτιά. Χρειάζεται χρόνος με τον εαυτό μας για να παρατηρήσουμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Και για να παρατηρήσουμε με ευκρίνεια απαιτείται μια σχετική ηρεμία του νου. Μπορούμε κατά τη διάρκεια της μέρας να πραγματοποιούμε μονόλεπτα διαλείμματα για να «σκανάρουμε» την εσωτερική μας κατάσταση. Μπορούμε επίσης να τηρούμε ημερολόγιο όπου θα καταγράφουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας έστω κι αν σκίζουμε τις σελίδες του στο τέλος της ημέρας. Να καταγράφουμε όχι μόνον αυτό που ζούμε εξωτερικά αλλά κυρίως αυτό που νοιώθουμε και σκεφτόμαστε γι’ αυτό που ζούμε, χωρίς να το κρίνουμε. Είναι μια άσκηση, επίπονη μεν, αλλά που δυναμώνει γρήγορα την επίγνωση.
Τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς προσπάθεια. Η ανταμοιβή όμως αξίζει κάθε θυσία. Αρχίζουμε για πρώτη φορά να βλέπουμε πραγματικά. Αντιλαμβανόμαστε την διαμόρφωσή μας. Την ανάγκη μας για επιβράβευση, τη δυσαρέσκεια μας σε κάθε κριτική, καλοπροαίρετη ή μη, το φθόνο μας, το θυμό μας. Βλέπουμε ότι είμαστε το αποτέλεσμα του παρελθόντος. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα δεν είναι δικό μας αλλά προέρχεται από το παρελθόν μας, από τη διαμόρφωση των αιώνων που προηγήθηκαν. Είναι η ίδια διαμόρφωση που έχει υποστεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Κι ό,τι κι αν κάνουμε για να απαλλαγούμε από τα δυσάρεστα συναισθήματα μας, όσο κι αν θέλουμε να καταπνίξουμε τον φθόνο μας, όσο κι αν προσπαθούμε να τον μεταμορφώσουμε σε κάτι άλλο, κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία γιατί κι αυτή η ίδια η προσπάθεια θα γίνει από τον ίδιο προγραμματισμένο νου, που είναι επίσης αποτέλεσμα του παρελθόντος.
Ο προγραμματισμένος νους δε μπορεί να μας απελευθερώσει από τον δυνάστη νου. Δε μπορεί να μας λυτρώσει από το “εγώ” μας, καθώς αυτός το δημιούργησε. Κινούμαστε μέσα στο ίδιο τέλμα. Το “εγώ” δεν μπορεί να γίνει ένα καλύτερο “εγώ”. Νομίζει ότι μπορεί και θα το προσπαθήσει, αλλά το “εγώ” θα πάρει λεπτότερες μορφές πιο δύσκολα ανιχνεύσιμες. Και τι μπορεί να γίνει τότε;
Παρατηρούμε ό,τι συμβαίνει έξω από μας με προσοχή, παρατηρούμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας κι επίσης παρατηρούμε την διαμόρφωση αυτού που παρατηρεί. Παρατηρούμε ήρεμα, αποστασιοποιημένα, σαν να εξετάζουμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία που θέλουμε να την κατανοήσουμε απόλυτα, σε όσο μεγαλύτερο βάθος γίνεται. Αυτός είναι ο αληθινός διαλογισμός. Η προσπάθεια να ελευθερώσει κανείς τον εαυτό του από τη διαμόρφωσή του, να ξεπεράσει το παρελθόν του, να βγει έξω από το τέλμα της σκέψης, χωρίς τη βοήθεια της σκέψης που είναι το παρελθόν, το γνωστό, το γνώριμο, έτσι ώστε να ανακαλύψει το άγνωστο, το άναρχο, το άχρονο, το αιώνιο.
Αν νιώθετε ότι αυτές οι λέξεις δονούν σε έναν άλλο ρυθμό την ύπαρξή σας, η φλόγα της επίγνωσης ήδη έχει ανάψει μέσα σας. Το ταξίδι αυτό της αυτογνωσίας απ’ τη στιγμή που ξεκίνησε δεν έχει επιστροφή. Δεν είμαι σίγουρος αν έχει τέλος. Έχει όμως απίστευτη ομορφιά και γλύκα. Είναι το νόημα της ζωής μας που αργά ή γρήγορα όλοι θα αναζητήσουμε. Το βάθος της εμπειρίας του εαυτού είναι άπειρο. Κι εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή. Κι αυτό το βάθος δε θα μπορέσει ποτέ να το προσεγγίσει η σκέψη. Η σκέψη θα μένει πάντα στην επιφάνεια. Ελάτε λοιπόν να αλληλοβοηθηθούμε, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον ώστε να μην αφήσουμε το λάδι της επίγνωσης να σωθεί. Να μην αφήσουμε το λυχνάρι να σβήσει. Να δυναμώσουμε την φλόγα του. Η επίγνωση κι όχι η σκέψη είναι το κλειδί της αφύπνισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου