ΛΙΛΙΘ Η ΠΡΩΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Μια από τις άγνωστες, στον πολύ κόσμο, πτυχές τής Παλαιάς Διαθήκης είναι η παρουσία τής Λίλιθ.  Η  γυναίκα που κλήθηκε να παίξει τον ρόλο τής συντρόφου τού Αδάμ, αρχικά δεν ήταν η Εύα, αλλά μία άλλη γυναίκα η Λίλιθ. 
Κατά το Ταλμούδ, ο Αδάμ και η Λιλίθ, πλάστηκαν ενωμένοι από την πλάτη και σχημάτισαν, έτσι, ένα ανδρόγυνο ον, συγχρόνως αρσενικό και θηλυκό. Το Ι κεφάλαιο της Γένεσης αφήνει την υποψία αυτού του πρώτου ζευγαριού, σαν πνευματική οντότητα, κατ’εικόνα του Θεού: “Την έκτη ημέρα ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο.Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’εικόνα Του.Κατ’εικόνα του Θεού τον έπλασε. Άνδρα και γυναίκα τους έπλασε”.
Όμοια με τον Αδάμ, η Λιλίθ δεν μπόρεσε να υποφέρει την κυριαρχική ατελή θέλησή του, επικαλέσθηκε το όνομα του Ανέκφραστου και έφυγε από τον κήπο της Εδέμ. Σε απάντηση στο παράπονο του Αδάμ: “Κύριε του Κόσμου, η γυναίκα που μου έδωσες έφυγε”.
Σύμφωνα με την ερμηνεία, ο Θεός δημιούργησε ταυτόχρονα τον Αδάμ και την Λίλιθ από χώμα. Η Λιλίθ λοιπόν αρνήθηκε να παραδοθεί σ’ αυτόν σεξουαλικά και επαναστάτησε, γιατί δεν δέχτηκε να είναι σε κατώτερη θέση. Ήθελε να είναι ισότιμη, γι’ αυτό και κυνηγήθηκε από τη Γη του Παραδείσου, εξορίστηκε στην Ερυθρά Θάλασσα, και αντικαταστάθηκε από την Εύα .

Η Λίλιθ που δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχθεί απέναντι στον Αδάμ προσπαθήσει να τον πείσει, ενάντια στις βουλές τού Θεού, πως η ερωτική πράξη, δεν γίνεται μόνο για…αναπαραγωγικούς σκοπούς… Ο Αδάμ προσπάθησε να την καθυποτάξει, αλλά μάταια. Η Λίλιθ προχωρεί στο μέγιστο αμάρτημα και προφέρει το απαγορευμένο όνομα τού Θεού: Γιαχβέ. Ο Θεός όμως που δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί τέτοιες ιδέες, οδηγεί τελικώς την Λίλιθ σε έξωση από τον Παράδεισο, η οποία καταλήγει στην αγκαλιά τού…Διαβόλου. Ο Θεός, στην συνέχεια, αφού προηγουμένως έχει αποτύχει ν’ «αλλάξει μυαλά» στην ατίθαση Λίλιθ, ικανοποιεί την επιθυμία τού Αδάμ που βίωνε πλέον την μοναξιά και δημιουργεί από τα πλευρά του, μία πιο λογική και υποτακτική γυναίκα: Την Εύα. Συνεπώς, αν ο Αδάμ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έπλασε ο Θεός η Λίλιθ ήταν η δεύτερη και η Εύα η τρίτη.

Αποσυμβολισμός. Λίλιθ το σύμβολο της συνείδησης
Η Λιλίθ είναι μια πνευματική γυναίκα, σε αντίθεση με την Εύα, που είναι μια γυναίκα ενσαρκωμένη. Η Σελήνη είναι η Εύα, η γυναίκα η γεννημένη από τα πλευρά του Αδάμ.
Η Μαύρη Σελήνη είναι η Λιλίθ, το πνευματικό “διπλό” του Αδάμ.
Αποκλεισμένη από τον κήπο της Εδέμ, η Λιλίθ ξαναεμφανίζεται δόλια, με τη μορφή του φιδιού – πειρασμού, που παρακινεί την Εύα, την αντίπαλό της, να γευτεί τον καρπό της Γνώσης.
Η Λιλίθ διαλύει την αφέλεια του Αδάμ και της Εύας και τους κάνει να γνωρίσουν τη γυμνότητά τους. Έχοντας, χάσει, για πάντα την Εδεμική αθωότητα, υπηρετούν τη συνείδηση που ξέρει, γιατί δεν μπορεί, πλέον, η συνείδηση να μην ξέρει. Η Μαύρη Σελήνη δε φοβάται να χάσει τη συνείδηση, γιατί είναι η εσωτερική καθετότητα. Είναι το πνεύμα που αιτιάζει την Ύπαρξη.Θέλει να φτάσει τη Γνώση του Πατέρα και είναι συγχρόνως Απελευθέρωση δια της Γνώσης ή Συμφορά της Σοφίας.Υπερεγκωμιάζοντας το Αυθεντικό, την Αλήθεια χωρίς δόλο, ζει μέσα στο μεθύσι μιας διαύγειας χωρίς όρια.Eίναι το τρίτο μάτι, που μετατρέπει τα πάντα σε στάχτη, μηδενίζοντας την υλικότητα του κόσμου για να διεισδύσει στην κατασκευή και την ουσία, που περιέχει. Η Μαύρη Σελήνη παίρνει τις αποστάσεις της και κρίνει. Η ανθρωπότητα παραδίδεται στο ψυχρό και ασυμβίβαστο βλέμμα της, μέσα σε μια απόλυτη γύμνια, μέσα σε μια απόλυτη αλήθεια της ύπαρξης.
Διεφθαρμένη, αυτή η Συνείδηση, μπορεί να γίνει διανοητικός σαδισμός, κυνισμός, σκληρή ειρωνεία. Η Μαύρη Σελήνη γίνεται ιεροεξεταστής, καταδότης. 

  Ο αρχαιοελληνικός μύθος της ΛΑΜΙΑΣ (ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ)
Κατά τον αρχαιοελληνικό μύθο υπάρχει η ιστορία της Λάμιας, της όμορφης βασίλισσας της Λιβύης που αγαπήθηκε από το Δία. Ένα παιδί γεννήθηκε την ένωσή τους. Η ζηλότυπη Ήρα από το θυμό της έκλεψε το νήπιο. Θρηνώντας η Λάμια αποσύρθηκε σε μια σπηλιά κοντά στη θάλασσα. Ο χρόνος πέρασε και η Λάμια, άσχημη πια, άρχισε να περιπλανιέται μέσα στη νύχτα, κλέβοντας και τρώγοντας τα νεογέννητα μωρά. Σιγά-σιγά οι προτιμήσεις της επεκτάθηκαν στην αποπλάνηση των νεαρών ανδρών, που τους σκότωνε είτε κάνοντάς τους έρωτα μέχρις ότου πέθαιναν, ή πίνοντας το αίμα τους. Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι παρόλο που μπορούσε να κρατήσει την όμορφη όψη της, πάντα επέστρεφε στην ασχήμια της. Σε μια από τις μορφές στην οποία μας είναι γνωστή, το χαμηλότερο μισό του σώματός της είναι ερπετοειδές και είχε φτερά.
 
Στον εβραϊκό μύθο που αφορά την Λίλιθ, όταν εκείνη αρνήθηκε την υπακοή στον Αδάμ, έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά του. Οι άγγελοι βρήκαν την κρυψώνα της  και της είπαν ότι η τιμωρία της για την απομάκρυνσή της από τον Αδάμ ήταν πως θα πέθαιναν όλα τα παιδιά της. Βαθιά παραδομένη στη θλίψη, η Λίλιθ θέλησε να πεθάνει. Συγκινημένοι οι άγγελοι της έδωσαν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στη ζωή των νεογνών, για την πρώτη εβδομάδα από γέννησή τους. Σε πιο πρόσφατους χρόνους συναντάμε ξόρκια που αναφέρουν τη Λίλιθ με το όνομά της, για να την κρατήσουν μακριά από τα παιδιά. Ιδιαίτερη προσοχή λαμβάνεται έτσι ώστε να αποδοθεί το μωρό στη φύλαξη των αγγέλων, ώστε να προστατευθεί από τη ζηλοτυπία και της θλίψη της Λίλιθ για τα χαμένα παιδιά της. Η Λίλιθ έγινε αργότερα η σύζυγος, η υποτιθέμενη σύζυγος του Διαβόλου, ο οποίος περιγράφεται επίσης συχνά ως φίδι. Τα παιδιά της ένωσής τους έζησαν και έγιναν γνωστά ως δαίμονες. Να σημειώσουμε εδώ πως και η Λίλιθ επίσης παραπλανούσε τους νεαρούς άνδρες και τους σκότωνε.

Τόσο η Λάμια όσο και η Λίλιθ έχουν μια ισχυρή σχέση με το φίδι και το κακό. Σε μια από τις μεταφράσεις της Βίβλου, συγκεκριμένα τη Vulgata, η μετάφραση του ονόματος Λίλιθ είναι Λάμια. Η λέξη Λίλιθ σημαίνει επίσης κουκουβάγια που βγάζει οξύ και διαπεραστικό ήχο και φάσμα ή φάντασμα. Η Λάμια και η Λίλιθ αποπλανούσαν και οι δύο τα αρσενικά θύματά τους και τα οδηγούσαν στο θάνατο. Η Ιστάρ, η μεσοποταμιακή θεά της γονιμότητας, σκότωσε τους εραστές της με τον ίδιο τρόπο. Στην ίδια μακρινή αρχαιότητα η Λάμια και ο Λάμος ήταν παιδιά του Ποσειδώνα που λατρεύτηκαν ως θεοί και υποβιβάστηκαν στη θέση δαιμόνων, όταν ο Δίας πήρε την εξουσία.