ΠΩΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Σαφώς εδώ νοείται ως δοκιμασία: η ταλαιπωρία, δεινοπάθηση, συμφορά κ.ά., όπως μας πληροφορούν τα λεξικά.
Ωστόσο, όπως θα διαπιστώσουμε από το βιβλίο «ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ» του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, το οποίο δίνεται στην Γ΄ Γυμνασίου, στο 41^ο κεφάλαιο, σελ. 202 με τίτλο «Η ορθοδοξία δοκιμάζεται κατά την Τουρκοκρατία», όχι μόνον δεν πρόκειται περί δοκιμασίας αλλά σχεδόν πρόκειται περί του αντιθέτου.
Δηλαδή το, υπό θρησκευτική κατοχή, Νεοελληνικό κρατίδιο φαίνεται ότι διαθέτει ακόμα την άνεση να μας δουλεύει απροκάλυπτα, διαστρεβλώνοντας ασύστολα την ιστορική αλήθεια, μπροστά στα μμάτια μας. Πρόκειται για πολύ χοντρό δούλεμα.
Το βιβλίο είναι άραγε αξιόπιστο; Πώς να μην είναι! Δεν βλέπετε τι γράφει εδώ: «ΚΡΙΤΗΣ ΔΟΚΙΜΙΩΝ Π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ». Όποια ορθόδοξη πέτρα κι αν σηκώσει κανείς στον τόπο αυτόν, από κάτω θα γράφει: πατήρ Μεταλληνός!
Διαβάζουμε λοιπόν: «… Επιπλέον ο Μωάμεθ Β΄ (ο κατακτητής της Κωνσταντινούπολης) έβλεπε ότι το σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας (με τις τοπικές εκκλησίες, τα Πατριαρχεία, τις επισκοπές, τις ενορίες κ.λπ.) αποτελούσε ένα πελώριο δίκτυο επικοινωνίας, πάρα πολύ χρήσιμο για τη διακυβέρνηση μιάς αυτοκρατορίας. Τον συνέφερε λοιπόν, να το αξιοποιήσει κι όχι να το διαλύσει.

   Εξάλλου, σύμφωνα με μιά παλιά παράδοση του Ισλάμ, οι Σουλτάνοι μπορούσαν να αφήνουν θρησκευτικές ελευθερίες στους «λαούς της Βίβλου» (δηλαδή στους χριστιανούς και στους Εβραίους), που υποτάσσονταν στην ισλαμική πολιτική εξουσία.

   Έτσι λοιπόν, ο Μωάμεθ Β΄ παραχώρησε στην εκκλησία κάποια προνόμια (η τελευταία λέξη με παχιά γράμματα στο κείμενο)… Ο Μωάμεθ απάλλαξε τον Πατριάρχη από κάθε φόρο (αρχίζουν καλοί μου άνθρωποι οι δοκιμασίες!!!) και του έδωσε την εξουσία να διοικεί και να εποπτεύει όλη την εκκλησία (αυτή κι αν είναι δοκιμασία!!!), αλλά και τις περιουσιακές, οικογενειακές, κληρονομικές, κ.λπ. υποθέσεις των υποδούλων (αυτή τη δοκιμασία μόνο το παπαδαριό θα μπορούσε να την υπομένει. Αυτοί οι άγιοι άνθρωποι οι οποίοι ποτέ δεν έκλεψαν ούτε μιά δραχμή από το ποίμνιό τους. Αυτοί που τους κατασυκοφάντησε η ιστορία ονομάζοντάς τους αγιογδύτες. Αυτοί που ποτέ δεν έκλεψαν ούτε μιά δεκάρα από το παγκάρι της εκκλησίας τους. Πώς θεούλη μου άντεξαν αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, αυτή την τρομερή δοκιμασία, χωρίς να έχουν στο τέλος της Τουρκοκρατίας ούτε μιά δραχμή. Χωρίς να έχουν ολόκληρη την περιουσία του νεοελληνικού κράτους και να έχουν μόνο την μισή !!!). Για τέτοια ζητήματα και διαφορές οι Χριστιανοί δικάζονταν από εκκλησιαστικά δικαστήρια, τα οποία εφάρμοζαν βυζαντινούς και εθιμικούς νόμους χωρίς την παρέμβαση του τουρκικού κράτους».
Μωρέ παιδιά ήμαρτον, έλεος! Κοντεύουμε να τρελαθούμε! Βλέπετε εσείς καμμιά δοκιμασία που δεν την βλέπουμε εμείς; Μα είναι δυνατόν να μας δουλεύουν τόσο ξεδιάντροπα;; Να τους παρέχουν οι Τούρκοι τόσο και τόσα προνόμια κι αυτοί να μας μιλούν για δοκιμασίες;
Το μαρτύριό μας όμως φαίνεται ότι δεν έχει τελειωμό. Δείτε τι γράφει το βιβλίο αυτό στην σελ. 208: «Οι Τούρκοι της αναγνώρισαν αυτόν τον ρόλο (της εκκλησίας) και της ανέθεσαν τη διεύθυνση και εποπτεία των σχολείων. Συνήθως δεν δημιουργούσαν προβλήματα στη λειτουργία τους, οπότε όμως δυνάμωνε ο ισλαμικός φανατισμός, τα πράγματα δυσκόλευαν».
Στη σελ. 210 αναφέρεται ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός ίδρυσε πάνω από 300 σχολεία, φανερά εννοείται.
Ας πάρουμε μιά ανάσα. Ρωτάμε, ας βρεθεί ένας χριστιανός άνθρωπος να μας απαντήσει, η ιστορία με «το κρυφό σχολειό» πού και πώς κολλάει εδώ, μετά απ’ όλα αυτά που μαθαίνουμε;! Δηλαδή είναι ή δεν είναι ψέμα αυτό «το κρυφό σχολειό» με το οποίο καλλιεργήθηκαν γενιές επί γενεώνΕλληνόπουλων;
Κάτι πάει να πει όμως και το εν λόγω βιβλίο πάνω στο θέμα αυτό: σελ. 208: «Μέσα στις εκκλησίες έφτιαχναν ανεπίσημα (άρα αυτός που γράφει αυτό το πράγμα παραδέχεται ότι υπήρχαν και επίσημα σχολεία, εννοείται με την άδεια των Τούρκων), ταπεινά σχολεία και δίδασκαν τους νέους χρησιμοποιώντας ως διδακτικά εγχειρίδια τα λειτουργικά βιβλία της εκκλησίας. Αυτές οι πρωτοβουλίες, στις οποίες ο λαός έδωσε την ονομασία «κρυφό σχολειό», κράτησαν ζωντανή τη συνείδηση του λαού.
   Θέλετε να μάθετε ποιά ήταν αυτή η συνείδηση; Ιδού πώς μας την περιγράφει ο ίδιος ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Από το βιβλίο του Ι.Θ. Κακριδή «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» εκδ. Εθνικής Τραπέζης, σελ. 13 διαβάζουμε: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18^ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. Αδελφοί μου (λέει ο Κοσμάς) έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…» Κοσμά Αιτωλού 1779, Διδαχαί, έκδ. Αρχιμανδρίτου Α.Ν. Καντιώτου 1959, σελ. 59.
   Κατά τον Πατροκοσμά λοιπόν η ορθοδοξία αποκλείει τον Ελληνισμό και αντιθέτως.
   Μ’ αυτές τις σχιζοφρενικής φύσεως αθλιότητες δεν θα έπρεπε λοιπόν ν’ απορεί κανείς για το χάλι της παιδείας και του Παιδαγωγικού της Ινστιτούτου του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (διάβαζε Θρησκείας και μάλιστα Ιουδαιοχριστιανικής).