Η εκκίνηση των επιστημών άρχισε ριζοσπαστικά πρώτα από τους Ίωνες φιλοσόφους οι οποίοι απέβαλαν τους θεούς από την φύση και συνεχίστηκε με τους σοφιστές οι οποίοι απέβαλαν τους θεούς από τις ανθρώπινες υποθέσεις και την οργάνωση των κοινωνιών.
Μετά από τους φυσικούς φιλοσόφους και τους σοφιστές ήταν επόμενο να ανασυνταχθεί η θρησκεία-δεισιδαιμονία
Ο μέγιστος των ανασυντακτών, δίχως αμφιβολία, ήταν ο Πλάτων.
Το φάντασμά του (ολόκληρο το έργο του είναι μια αρρωστημένη ιδεοληψία) εξακολουθεί να πλανάται πάνω από την υφήλιο, επειδή ο χριστιανικός κόσμο φρόντισε και φροντίζει ακόμη να τον προβάλλει ως τον μέγιστο των φιλοσόφων της οικουμένης, βασιζόμενη στο δεδομένο ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που διαβάζουν τα έργα του, όπως οι χριστιανοί δεν διαβάζουν τα ευαγγέλια και οι κομμουνιστές Μαρξ και Λένιν.
*************************************************************************************************
Ένας από τους τελευταίους χαρακτηριστικούς κρίκους του σταδίου επιστήμη-θρησκεία ήταν ο Ισαάκ Νεύτων:
Ο Φυσικός του θεού
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ IΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝΑ
Αυτός που ανακάλυψε τους νόμους της βαρύτητας και δημιουργός της σύγχρονης φυσικής, ο Ισαάκ Νεύτων (Isaac Newton, 1643-1727), ήταν ένας πολύ αντιφατικός άνθρωπος. Δεν ήταν μόνο Φυσικός και Μαθηματικός, αλλά επίσης αφοσιωμένος Αλχημιστής. Ήταν γνώστης των θεωριών εσωτερισμού και μυστικισμού και μελετούσε συστηματικά τη Βίβλο. Στο πανεπιστήμιο του Cambridge σκεφτόταν κάποια εποχή να ακολουθήσει το ιερατικό επάγγελμα.Αυτές και άλλες ιστορίες από την αντιφατική ζωή αυτού του διάσημου πνεύματος περιγράφει ο Γερμανός Μαθηματικός Harro Heuser στο βιβλίο του «Der Physiker Gottes – Isaac Newton oder Die Revolution des Denkens» (Ο Φυσικός του θεού – Ισάκ Νεύτων ή η επανάσταση της σκέψης), εκδ. Herder Spektrum 2005.
Ο Νεύτων πίστευε στο θεό, τον οποίο αναγνώριζε ως «παντοκράτωρα» και αντιλαμβανόταν την προσωπική του δραστηριότητα ως αυτή ενός θεϊκού υπηρέτη. Ήταν ένας «Φυσικός του θεού», ο οποίος θεός του είχε αποκαλύψει τους νόμους της παγκόσμιας κίνησης. Σε αλχημιστικές και θεολογικές μελέτες του αναφέρεται στην παρεμβολή θεϊκών δυνάμεων στη λειτουργία της φύσης, χωρίς να τις εξειδικεύει και ερμηνεύει. Σίγουρα αυτές οι δυνάμεις δεν ήταν, πάντως, «εσωτερικές», άρα έπρεπε να τις επιβάλλει κάποιος απ” έξω, δλδ. ο θεός κατά τον Νεύτωνα.
Αν αρνηθούμε, έγραφε ο Νεύτων, την ύπαρξη των θεϊκών δυνάμεων, είναι σαν να αρνούμαστε την ύπαρξη του θεού! Απεχθανόταν το φιλόσοφο Καρτέσιο (René Descartes, 1596–1650), ουσιαστικά τον πρώτο αναγεννησιακό φιλόσοφο, επειδή τον θεωρούσε κρυπτο-αθεϊστή. Γι’ αυτό τον αγνοούσε σε όλα τα έργα του.Για να ξεφύγουν οι φιλόσοφοι των πρώτων αιώνων της σύγχρονης επιστήμης από τις θεολογικές αντιπαραθέσεις, εισηγήθηκαν την εισαγωγή ενός φυσικού μεγέθους, το οποίο μένει αναλλοίωτο και δημιουργείται από τον ίδιο το θεό για να μην απαιτείται διαρκώς η παρέμβασή του. Ο Καρτέσιος είχε προτείνει ως τέτοιο διατηρητέο μέγεθος το γινόμενο μάζα x ταχύτητα (=σήμερα ορμή), ενώ ο Λάιμπνιτς (Gottfried WilhelmLeibniz, 1646–1716) πρότεινε της vis viva, δηλαδή το γινόμενο μάζα x ταχύτητα2 (=σήμερα ενέργεια). Τότε δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί με μετρήσεις ακριβείας, ποιο από τα δύο μεγέθη διατηρείται πράγματι σταθερό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, όχι μόνο δύο αλλά τέσσερις αρχές διατηρήσεως στη Φυσική.
Ο Νεύτων μελέτησε εντατικά τη Bίβλο και τις πραγματείες των πατέρων, ιδιαίτερα δε τον Άρειο και τον Αθανάσιο. Πολύ έντονα προβληματίστηκε με το θεμελιώδες χριστιανικό δόγμα της τριαδικότητας και ειδικότερα με τις σχέσεις μεταξύ πατρός, υιού και πνεύματος. Δεν ήταν καινούργιος αυτός ο προβληματισμός, αφού ήδη προγενέστεροι φιλόσοφοι αναρωτιόντουσαν για την εσωτερική ιεραρχία της αγίας τριάδας, όταν βρισκόταν ο θεός στο θρόνο, πού στέκονταν ο υιός και το πνεύμα, στο ίδιο ύψος, χαμηλότερα και γιατί; Η αγγλικανική εκκλησία είχε επιλέξει την ισοϋψή παράσταση και την ισότητα των τριών θεϊκών υποστάσεων.
Για το σημερινό μέσο άνθρωπο, ακόμα και τον πιστό, αυτές οι μεσαιωνικές τυπολατρείες ακούγονται σαν αστειότητες. Πίσω από κλειστές πόρτες σε θεολογικά σεμινάρια συζητούνται όμως αυτά εμβριθώς, ακόμα και σήμερα!Η «αγία τριάδα» δεν ήταν (και δεν είναι) αυτονόητη για τους χριστιανούς. Δεν υπάρχει πουθενά στην Καινή Διαθήκη σχετική αναφορά, ούτε έχει καταγραφεί πουθενά το εφεύρημα της «ομοούσιας» σύστασης των τριών υποστάσεων. Από τις προσωπικές μελέτες του κατέληξε ο μεγάλος Φυσικός στο συμπέρασμα, όπως θα κατέληγε κάθε λογικός θεοσεβής άνθρωπος, ότι ο Άρειος είχε δίκιο.
Αυτό το συμπέρασμά του δεν τολμούσε όμως να το γράψει ή να το δηλώσει ο Νεύτων δημόσια, γιατί εκείνη την εποχή οι εκπαιδευτικοί τού (ειρωνεία της σύμπτωσης) «Trinity College of Cambridge», στο οποίο δίδασκε ο Νεύτων, έπρεπε να ορκιστούν ότι δεν είναι αθεϊστές και αρειανιστές!Όπως γνωρίζουμε, ο Άρειος κηρύχθηκε στην οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας «αιρετικός» και αποβλήθηκε από την κεντρική επιτροπή του εκκλησιαστικού μηχανισμού. Η λύση δόθηκε τότε, χωρίς πολλές εξηγήσεις, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α’, χαρακτηριζόμενο και ως Μέγα, ο οποίος είχε ανέλθει στην εξουσία αφού κατέσφαξε όλους τους πραγματικούς ή υποθετικούς διεκδικητές του θρόνου, αλλά και διάφορα μέλη της οικογένειάς του.
Προφανώς, κύριο μέλημα της κεντρικής εξουσίας στην αυτοκρατορία δεν ήταν η όποια θεολογική ορθότητα, αλλά η πολυσυλλεκτικότητα της νέας «αληθινής» θρησκείας: πολυθεϊκή προς τους ειδωλολάτρες, μονοθεϊκή προς τους Ιουδαίους! Με τη συγκρότηση του χριστιανικού εκκλησιαστικού μηχανισμού και την επιβολή αυτής της θρησκείας ως μοναδικής από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, διακόπηκε κάθε φιλοσοφική εξέλιξη για περίπου 1000 χρόνια, μέχρι που ξεκίνησε η καλλιέργεια της φιλοσοφίας πάλι το 16ο αιώνα, από το σημείο που είχε διακοπεί στην ύστερη Αρχαιότητα.
Ο Νεύτων έγινε κρυπτο-αρειανιστής, πράγμα που εκμυστηρεύτηκε μόνο στα γραπτά του ενώ ταυτόχρονα μισούσε τον Αιθίοπα εκκλησιαστικό πατέρα Αθανάσιο, τον οποίο αποκαλεί στα γραπτά του «λατρευτή ειδώλων, θεομπαίχτη, πνευματικό πόρνο, καθώς επίσης το χειρότερο και κακοηθέστερο τύπο ανθρώπου επί της Γης» – οι συνήθεις εκδηλώσεις «αγάπης» μεταξύ διαφωνούντων χριστιανών.
Εννοείται, ο 4ος και 5ος αιώνας, στη διάρκεια των οποίων συναρμολογήθηκε η χριστιανική θεολογία και κατά τους οποίους πήραν τα «ιερά κείμενα» του χριστιανισμού την τελική μορφή τους -αυτή που γνωρίζουμε σήμερα-, χαρακτηρίζεται από τον Νεύτωνα ως μια εποχή κατάπτωσης και αποστασίας, απομάκρυνσης από την αληθινή πίστη στον ένα και μοναδικό Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Αποτέλεσμα ήταν, κατά την άποψή του, ο προσανατολισμός στον «τριαδικό σατανισμό»!
Ο μυστικισμός και η αποδοχή της χριστιανικής θρησκείας μέσα από πολλαπλές και αντιφατικές ιδεοληψίες, οδήγησαν το Νεύτωνα στη διατύπωση θεωριών για την περαιτέρω εξέλιξη του χριστιανισμού: Πίστευε κατά λέξη όλα τα ιερά βιβλία και προσπαθούσε επί 5Ο χρόνια να «υπολογίσει», όπως δείχνουν εκτεταμένα κείμενα και σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατό του (περί τις 4.500 σελίδες), πότε θα γίνει η δεύτερη παρουσία που επαγγέλλεται η Καινή Διαθήκη. Κάποια στιγμή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό θα συμβεί το έτος 2060 και ότι τότε θα αρχίσει η «χιλιετής βασιλεία των αγίων»! Ο Νεύτων προέβλεψε για τον εαυτό του μια θέση ανάμεσα σ” αυτούς τους αγίους…
Πολλά από αυτά τα στοιχεία για την πίστη του Νεύτωνα που περιέχονται στο παρουσιαζόμενο εδώ βιβλίο, και άλλα πολλά που έχουν παραλειφθεί εδώ, τα είχα μαζέψει πριν από πολλά χρόνια, όταν διάβαζα και άκουγα ότι ο μεγαλύτερος Φυσικός της ανθρωπότητας (κι αυτό παίζει!) ήταν πιστός χριστιανός. Τα περί αρειανισμού, αστρολογικών και αλχημιστικών «μελετών», αλλά και η αυτοεκτίμηση ότι ο μεγάλος Φυσικός θα βρίσκεται μεταξύ των αγίων κατά τη χριστιανική «δευτέρα παρουσία», τα οποία υπάρχουν σε κάθε βιογραφία του Νεύτωνα, αποσιωπούνταν… Έτσι προέκυπτε άλλη μια ελλιπής και ουσιαστικά ψευδής ιστοριούλα για να διαθοθεί το παραπλανητικό μήνυμα του εκκλησιαστικού μηχανισμού.
Αν αρνηθούμε, έγραφε ο Νεύτων, την ύπαρξη των θεϊκών δυνάμεων, είναι σαν να αρνούμαστε την ύπαρξη του θεού! Απεχθανόταν το φιλόσοφο Καρτέσιο (René Descartes, 1596–1650), ουσιαστικά τον πρώτο αναγεννησιακό φιλόσοφο, επειδή τον θεωρούσε κρυπτο-αθεϊστή. Γι’ αυτό τον αγνοούσε σε όλα τα έργα του.Για να ξεφύγουν οι φιλόσοφοι των πρώτων αιώνων της σύγχρονης επιστήμης από τις θεολογικές αντιπαραθέσεις, εισηγήθηκαν την εισαγωγή ενός φυσικού μεγέθους, το οποίο μένει αναλλοίωτο και δημιουργείται από τον ίδιο το θεό για να μην απαιτείται διαρκώς η παρέμβασή του. Ο Καρτέσιος είχε προτείνει ως τέτοιο διατηρητέο μέγεθος το γινόμενο μάζα x ταχύτητα (=σήμερα ορμή), ενώ ο Λάιμπνιτς (Gottfried WilhelmLeibniz, 1646–1716) πρότεινε της vis viva, δηλαδή το γινόμενο μάζα x ταχύτητα2 (=σήμερα ενέργεια). Τότε δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί με μετρήσεις ακριβείας, ποιο από τα δύο μεγέθη διατηρείται πράγματι σταθερό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, όχι μόνο δύο αλλά τέσσερις αρχές διατηρήσεως στη Φυσική.
Ο Νεύτων μελέτησε εντατικά τη Bίβλο και τις πραγματείες των πατέρων, ιδιαίτερα δε τον Άρειο και τον Αθανάσιο. Πολύ έντονα προβληματίστηκε με το θεμελιώδες χριστιανικό δόγμα της τριαδικότητας και ειδικότερα με τις σχέσεις μεταξύ πατρός, υιού και πνεύματος. Δεν ήταν καινούργιος αυτός ο προβληματισμός, αφού ήδη προγενέστεροι φιλόσοφοι αναρωτιόντουσαν για την εσωτερική ιεραρχία της αγίας τριάδας, όταν βρισκόταν ο θεός στο θρόνο, πού στέκονταν ο υιός και το πνεύμα, στο ίδιο ύψος, χαμηλότερα και γιατί; Η αγγλικανική εκκλησία είχε επιλέξει την ισοϋψή παράσταση και την ισότητα των τριών θεϊκών υποστάσεων.
Για το σημερινό μέσο άνθρωπο, ακόμα και τον πιστό, αυτές οι μεσαιωνικές τυπολατρείες ακούγονται σαν αστειότητες. Πίσω από κλειστές πόρτες σε θεολογικά σεμινάρια συζητούνται όμως αυτά εμβριθώς, ακόμα και σήμερα!Η «αγία τριάδα» δεν ήταν (και δεν είναι) αυτονόητη για τους χριστιανούς. Δεν υπάρχει πουθενά στην Καινή Διαθήκη σχετική αναφορά, ούτε έχει καταγραφεί πουθενά το εφεύρημα της «ομοούσιας» σύστασης των τριών υποστάσεων. Από τις προσωπικές μελέτες του κατέληξε ο μεγάλος Φυσικός στο συμπέρασμα, όπως θα κατέληγε κάθε λογικός θεοσεβής άνθρωπος, ότι ο Άρειος είχε δίκιο.
Αυτό το συμπέρασμά του δεν τολμούσε όμως να το γράψει ή να το δηλώσει ο Νεύτων δημόσια, γιατί εκείνη την εποχή οι εκπαιδευτικοί τού (ειρωνεία της σύμπτωσης) «Trinity College of Cambridge», στο οποίο δίδασκε ο Νεύτων, έπρεπε να ορκιστούν ότι δεν είναι αθεϊστές και αρειανιστές!Όπως γνωρίζουμε, ο Άρειος κηρύχθηκε στην οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας «αιρετικός» και αποβλήθηκε από την κεντρική επιτροπή του εκκλησιαστικού μηχανισμού. Η λύση δόθηκε τότε, χωρίς πολλές εξηγήσεις, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α’, χαρακτηριζόμενο και ως Μέγα, ο οποίος είχε ανέλθει στην εξουσία αφού κατέσφαξε όλους τους πραγματικούς ή υποθετικούς διεκδικητές του θρόνου, αλλά και διάφορα μέλη της οικογένειάς του.
Προφανώς, κύριο μέλημα της κεντρικής εξουσίας στην αυτοκρατορία δεν ήταν η όποια θεολογική ορθότητα, αλλά η πολυσυλλεκτικότητα της νέας «αληθινής» θρησκείας: πολυθεϊκή προς τους ειδωλολάτρες, μονοθεϊκή προς τους Ιουδαίους! Με τη συγκρότηση του χριστιανικού εκκλησιαστικού μηχανισμού και την επιβολή αυτής της θρησκείας ως μοναδικής από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, διακόπηκε κάθε φιλοσοφική εξέλιξη για περίπου 1000 χρόνια, μέχρι που ξεκίνησε η καλλιέργεια της φιλοσοφίας πάλι το 16ο αιώνα, από το σημείο που είχε διακοπεί στην ύστερη Αρχαιότητα.
Ο Νεύτων έγινε κρυπτο-αρειανιστής, πράγμα που εκμυστηρεύτηκε μόνο στα γραπτά του ενώ ταυτόχρονα μισούσε τον Αιθίοπα εκκλησιαστικό πατέρα Αθανάσιο, τον οποίο αποκαλεί στα γραπτά του «λατρευτή ειδώλων, θεομπαίχτη, πνευματικό πόρνο, καθώς επίσης το χειρότερο και κακοηθέστερο τύπο ανθρώπου επί της Γης» – οι συνήθεις εκδηλώσεις «αγάπης» μεταξύ διαφωνούντων χριστιανών.
Εννοείται, ο 4ος και 5ος αιώνας, στη διάρκεια των οποίων συναρμολογήθηκε η χριστιανική θεολογία και κατά τους οποίους πήραν τα «ιερά κείμενα» του χριστιανισμού την τελική μορφή τους -αυτή που γνωρίζουμε σήμερα-, χαρακτηρίζεται από τον Νεύτωνα ως μια εποχή κατάπτωσης και αποστασίας, απομάκρυνσης από την αληθινή πίστη στον ένα και μοναδικό Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Αποτέλεσμα ήταν, κατά την άποψή του, ο προσανατολισμός στον «τριαδικό σατανισμό»!
Ο μυστικισμός και η αποδοχή της χριστιανικής θρησκείας μέσα από πολλαπλές και αντιφατικές ιδεοληψίες, οδήγησαν το Νεύτωνα στη διατύπωση θεωριών για την περαιτέρω εξέλιξη του χριστιανισμού: Πίστευε κατά λέξη όλα τα ιερά βιβλία και προσπαθούσε επί 5Ο χρόνια να «υπολογίσει», όπως δείχνουν εκτεταμένα κείμενα και σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατό του (περί τις 4.500 σελίδες), πότε θα γίνει η δεύτερη παρουσία που επαγγέλλεται η Καινή Διαθήκη. Κάποια στιγμή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτό θα συμβεί το έτος 2060 και ότι τότε θα αρχίσει η «χιλιετής βασιλεία των αγίων»! Ο Νεύτων προέβλεψε για τον εαυτό του μια θέση ανάμεσα σ” αυτούς τους αγίους…
Πολλά από αυτά τα στοιχεία για την πίστη του Νεύτωνα που περιέχονται στο παρουσιαζόμενο εδώ βιβλίο, και άλλα πολλά που έχουν παραλειφθεί εδώ, τα είχα μαζέψει πριν από πολλά χρόνια, όταν διάβαζα και άκουγα ότι ο μεγαλύτερος Φυσικός της ανθρωπότητας (κι αυτό παίζει!) ήταν πιστός χριστιανός. Τα περί αρειανισμού, αστρολογικών και αλχημιστικών «μελετών», αλλά και η αυτοεκτίμηση ότι ο μεγάλος Φυσικός θα βρίσκεται μεταξύ των αγίων κατά τη χριστιανική «δευτέρα παρουσία», τα οποία υπάρχουν σε κάθε βιογραφία του Νεύτωνα, αποσιωπούνταν… Έτσι προέκυπτε άλλη μια ελλιπής και ουσιαστικά ψευδής ιστοριούλα για να διαθοθεί το παραπλανητικό μήνυμα του εκκλησιαστικού μηχανισμού.
*******************************************************************************
ΣΧΟΛΙΟ:
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Ὅτι ἀκατάληπτον τὸ θεῖον καὶ ὅτι οὐ δεῖ ζητεῖν καὶ περιεργάζεσθαι τὰ μὴ παραδεδομένα ἡμῖν ὑπὸ τῶν ἁγίων προφητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ εὐαγγελιστῶν.
«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν ἐν τοῖς κόλποις τοῦ πατρός, αὐτὸς ἐξηγήσατο». Ἄρρητον οὖν τὸ θεῖον καὶ ἀκατάληπτον. «Οὐδεὶς γὰρ ἐπιγινώσκει τὸν πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱός, οὐδὲ τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ». Καὶ τὸ πνεῦμα δὲ τὸ ἅγιον οὕτως οἶδε τὰ τοῦ θεοῦ, ὡς τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου οἶδε τὰ ἐν αὐτῷ. Μετὰ δὲ τὴν πρώτην καὶ μακαρίαν φύσιν οὐδεὶς ἔγνω ποτὲ τὸν Θεόν, εἰ μὴ ᾧ αὐτὸς ἀπεκάλυψεν, οὐκ ἀνθρώπων μόνον ἀλλ᾿ οὐδὲ τῶν ὑπερκοσμίων δυνάμεων καὶ αὐτῶν, φημί, τῶν Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ.
Οὐκ ἀφῆκε μέντοι ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἐν παντελεῖ ἀγνωσίᾳ· πᾶσι γὰρ ἡ γνῶσις τοῦ εἶναι Θεὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ φυσικῶς ἐγκατέσπαρται. Καὶ αὐτὴ δὲ ἡ κτίσις καὶ ἡ ταύτης συνοχή τε καὶ κυβέρνησις, τὸ μεγαλεῖον τῆς θείας
ἀνακηρύττει φύσεως. Καὶ διὰ νόμου μέν καὶ προφητῶν πρότερον, ἔπειτα δὲ καὶ διὰ τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ Υἱοῦ, Κυρίου δὲ καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸ ἐφικτὸν ἡμῖν τὴν ἑαυτοῦ
ἐφανέρωσε γνῶσιν.
Πάντα τοίνυν τὰ παραδεδομένα ἡμῖν διά τε νόμου καὶ προφητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ εὐαγγελιστῶν δεχόμεθα καὶ γινώσκομεν καὶ σέβομεν οὐδὲν περαιτέρῳ τούτων ἐπιζητοῦντες· ἀγαθὸς γὰρ ὢν ὁ Θεὸς παντὸς ἀγαθοῦ παρεκτικός ἐστιν οὐ φθόνῳ οὐδὲ πάθει τινὶ ὑποκείμενος· «μακρὰν γὰρ τῆς θείας φύσεως φθόνος τῆς γε ἀπαθοῦς καὶ μόνης ἀγαθῆς». Ὡς οὖν πάντα εἰδὼς καὶ τὸ συμφέρον ἑκάστῳ προμηθούμενος, ὅπερσυνέφερεν ἡμῖν γνῶναι ἀπεκάλυψεν, ὅπερ δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα φέρειν, ἀπεσιώπησε. Ταῦτα ἡμεῖς στέρξωμεν καὶ ἐν αὐτοῖς μείνωμεν μὴ μεταίροντες ὅρια αἰώνια, μηδὲ ὑπερβαίνοντες
τὴν θείαν παράδοσιν.
Ἀπόδοση εἰς τὴν νέα ἑλληνική: Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης
» Ότι το θείο είναι ακατάληπτο και ότι δεν πρέπει να ερευνά κανείς και να περιεργάζεται αυτά που δεν μας έχουν παραδοθεί από τους αγίους προφήτες και αποστόλους και ευαγγελιστές.
«Τον Θεό ποτέ κανείς δεν τον είδε. Ο μονογενής του Υιός, που βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα του, αυτός μας τον γνώρισε». Το θείο λοιπόν είναι άρρητο και ακατάληπτο. «Διότι κανένας δεν γνωρίζει τον Πατέρα παρά μόνον ο Υιός· ούτε τον Υιό γνωρίζει κανείς παρά μόνον ο Πατέρας». Και το άγιο Πνεύμα επίσης γνωρίζει τα του Θεού, όπως το πνεύμα του ανθρώπου γνωρίζει τα του ανθρώπου. Και μετά τήν πρώτη εκείνη και μακάρια φύση του Αγίου Πνεύματος κανείς ποτέ δεν γνώρισε το Θεό, παρά μόνον εκείνος στον οποίο ο ίδιος ο Θεός αποκάλυψε· κανένας από τους ανθρώπους δεν τον γνώρισε ούτε από τις υπερκόσμιεςδυνάμεις,ακόμη, νομίζω, και αυτά τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ.
Αλλά ο Θεός δεν μας άφησε σε τέλεια άγνοια. Διότι η γνώση της υπάρξεως του Θεού έχει εκ φύσεως δοθεί σε όλους μας. Ακόμη και η ίδια η κτίση και η συνοχή και η διακυβέρνησή της διακηρύσσει το μεγαλείο της φύσεως του Θεού. Μας φανέρωσε, όσο είναι δυνατόν, τη γνώση του εαυτού Του πρώτα με το νόμο και τους προφήτες και έπειτα με τον μονογενή Υιό του, τον Κύριο και Θεό μας, Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Όλα, λοιπόν, που μας έχει παραδώσει ο νόμος, οι προφήτες, οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές τα αποδεχόμαστε, τα γνωρίζουμε και τα σεβόμαστε και δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο απ’ αυτά. Διότι ο Θεός είναι αγαθός και μας παρέχει όλα τα αγαθά. Δεν πέφτει ούτε σε ζήλεια ούτε σε κάποιο άλλοπάθος· διότι ο φθόνος είναι μακριά από τη θεία φύση, η οποία είναι απαθής και μόνη αγαθή. Επειδή λοιπόν γνωρίζει τα πάντα και προνοεί για το συμφέρον του καθένα, αποκάλυψε σε μας αυτό που μας συνέφερε να γνωρίζουμε, ενώ αποσιώπησε αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Ας αρκεσθούμε και μείνουμε σ’ αυτά, χωρίς να μετακινούμε τα αιώνια σύνορα και χωρίς να παραβαίνουμε τη θεία παράδοση».
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρείται μεγιστος πατέρας και ο κατ” εξοχήν θεωρητικός της Ορθοδοξίας. Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια. Το ορθόδοξο δόγμα κατάργησε την γνώση και επιστήμες χωρίς έρευνα και γνώση δεν γίνονται.
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. Ὅτι ἀκατάληπτον τὸ θεῖον καὶ ὅτι οὐ δεῖ ζητεῖν καὶ περιεργάζεσθαι τὰ μὴ παραδεδομένα ἡμῖν ὑπὸ τῶν ἁγίων προφητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ εὐαγγελιστῶν.
«Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν ἐν τοῖς κόλποις τοῦ πατρός, αὐτὸς ἐξηγήσατο». Ἄρρητον οὖν τὸ θεῖον καὶ ἀκατάληπτον. «Οὐδεὶς γὰρ ἐπιγινώσκει τὸν πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱός, οὐδὲ τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ». Καὶ τὸ πνεῦμα δὲ τὸ ἅγιον οὕτως οἶδε τὰ τοῦ θεοῦ, ὡς τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου οἶδε τὰ ἐν αὐτῷ. Μετὰ δὲ τὴν πρώτην καὶ μακαρίαν φύσιν οὐδεὶς ἔγνω ποτὲ τὸν Θεόν, εἰ μὴ ᾧ αὐτὸς ἀπεκάλυψεν, οὐκ ἀνθρώπων μόνον ἀλλ᾿ οὐδὲ τῶν ὑπερκοσμίων δυνάμεων καὶ αὐτῶν, φημί, τῶν Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ.
Οὐκ ἀφῆκε μέντοι ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἐν παντελεῖ ἀγνωσίᾳ· πᾶσι γὰρ ἡ γνῶσις τοῦ εἶναι Θεὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ φυσικῶς ἐγκατέσπαρται. Καὶ αὐτὴ δὲ ἡ κτίσις καὶ ἡ ταύτης συνοχή τε καὶ κυβέρνησις, τὸ μεγαλεῖον τῆς θείας
ἀνακηρύττει φύσεως. Καὶ διὰ νόμου μέν καὶ προφητῶν πρότερον, ἔπειτα δὲ καὶ διὰ τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ Υἱοῦ, Κυρίου δὲ καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸ ἐφικτὸν ἡμῖν τὴν ἑαυτοῦ
ἐφανέρωσε γνῶσιν.
Πάντα τοίνυν τὰ παραδεδομένα ἡμῖν διά τε νόμου καὶ προφητῶν καὶ ἀποστόλων καὶ εὐαγγελιστῶν δεχόμεθα καὶ γινώσκομεν καὶ σέβομεν οὐδὲν περαιτέρῳ τούτων ἐπιζητοῦντες· ἀγαθὸς γὰρ ὢν ὁ Θεὸς παντὸς ἀγαθοῦ παρεκτικός ἐστιν οὐ φθόνῳ οὐδὲ πάθει τινὶ ὑποκείμενος· «μακρὰν γὰρ τῆς θείας φύσεως φθόνος τῆς γε ἀπαθοῦς καὶ μόνης ἀγαθῆς». Ὡς οὖν πάντα εἰδὼς καὶ τὸ συμφέρον ἑκάστῳ προμηθούμενος, ὅπερσυνέφερεν ἡμῖν γνῶναι ἀπεκάλυψεν, ὅπερ δὲ οὐκ ἐδυνάμεθα φέρειν, ἀπεσιώπησε. Ταῦτα ἡμεῖς στέρξωμεν καὶ ἐν αὐτοῖς μείνωμεν μὴ μεταίροντες ὅρια αἰώνια, μηδὲ ὑπερβαίνοντες
τὴν θείαν παράδοσιν.
Ἀπόδοση εἰς τὴν νέα ἑλληνική: Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης
» Ότι το θείο είναι ακατάληπτο και ότι δεν πρέπει να ερευνά κανείς και να περιεργάζεται αυτά που δεν μας έχουν παραδοθεί από τους αγίους προφήτες και αποστόλους και ευαγγελιστές.
«Τον Θεό ποτέ κανείς δεν τον είδε. Ο μονογενής του Υιός, που βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα του, αυτός μας τον γνώρισε». Το θείο λοιπόν είναι άρρητο και ακατάληπτο. «Διότι κανένας δεν γνωρίζει τον Πατέρα παρά μόνον ο Υιός· ούτε τον Υιό γνωρίζει κανείς παρά μόνον ο Πατέρας». Και το άγιο Πνεύμα επίσης γνωρίζει τα του Θεού, όπως το πνεύμα του ανθρώπου γνωρίζει τα του ανθρώπου. Και μετά τήν πρώτη εκείνη και μακάρια φύση του Αγίου Πνεύματος κανείς ποτέ δεν γνώρισε το Θεό, παρά μόνον εκείνος στον οποίο ο ίδιος ο Θεός αποκάλυψε· κανένας από τους ανθρώπους δεν τον γνώρισε ούτε από τις υπερκόσμιεςδυνάμεις,ακόμη, νομίζω, και αυτά τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ.
Αλλά ο Θεός δεν μας άφησε σε τέλεια άγνοια. Διότι η γνώση της υπάρξεως του Θεού έχει εκ φύσεως δοθεί σε όλους μας. Ακόμη και η ίδια η κτίση και η συνοχή και η διακυβέρνησή της διακηρύσσει το μεγαλείο της φύσεως του Θεού. Μας φανέρωσε, όσο είναι δυνατόν, τη γνώση του εαυτού Του πρώτα με το νόμο και τους προφήτες και έπειτα με τον μονογενή Υιό του, τον Κύριο και Θεό μας, Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Όλα, λοιπόν, που μας έχει παραδώσει ο νόμος, οι προφήτες, οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές τα αποδεχόμαστε, τα γνωρίζουμε και τα σεβόμαστε και δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο απ’ αυτά. Διότι ο Θεός είναι αγαθός και μας παρέχει όλα τα αγαθά. Δεν πέφτει ούτε σε ζήλεια ούτε σε κάποιο άλλοπάθος· διότι ο φθόνος είναι μακριά από τη θεία φύση, η οποία είναι απαθής και μόνη αγαθή. Επειδή λοιπόν γνωρίζει τα πάντα και προνοεί για το συμφέρον του καθένα, αποκάλυψε σε μας αυτό που μας συνέφερε να γνωρίζουμε, ενώ αποσιώπησε αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Ας αρκεσθούμε και μείνουμε σ’ αυτά, χωρίς να μετακινούμε τα αιώνια σύνορα και χωρίς να παραβαίνουμε τη θεία παράδοση».
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεωρείται μεγιστος πατέρας και ο κατ” εξοχήν θεωρητικός της Ορθοδοξίας. Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια. Το ορθόδοξο δόγμα κατάργησε την γνώση και επιστήμες χωρίς έρευνα και γνώση δεν γίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου