Ποιος ήταν ο Πλάτων, ποιος ήταν ο στόχος του, και τι ακριβώς επιδίωκε.

Για να καταλάβουμε την «Πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία» και το ρόλο που έπαιξε στην εξάπλωση και εδραίωση του ιουδαϊκού μιάσματος, πρέπει -κατά τη γνώμη μου – να εξετάσουμε ποιος ήταν ο Πλάτων, ποιος ήταν ο στόχος του, και τι ακριβώς επιδίωκε.

«Ο Πλάτων ήταν ευπατρίδης, από τα πρώτα σπίτια της Αθήνας που την αρχή του την ανέβαζε στο Σόλωνα και στον Πεισίστρατο. Ο Πλάτων έζησε νέο παλικάρι τον Πελοποννησιακό πόλεμο, είδε τα’ ατυχήματα της πατρίδας του, την σπαρτιατική κατοχή, τον άγριο εμφύλιο πόλεμο και τις μεταπολεμικές αναστατώσεις μέσα και έξω από την Αθήνα. Γι’ αυτόν αιτία του κακού ήταν η δημοκρατία, η εκλογή των αρχόντων με κλήρο. Και σαν απολύτρωση έβλεπε το ξαναγύρισμα προς το αγροτικό κράτος, όπως ήταν η Αθήνα τον καιρό που κυβερνούσαν οι πρόγονοι του, ο Δρωπίδης, ο παλιός Κριτίας, ο Καλλαισχρος.
Στο σπίτι του, το αρχοντικό, γίνονταν τα διαβούλια για την κατάλυση του δήμου. Απ’ εκεί βγήκαν ο Κριτίας, ο θείος της μάνας του, ο Χαρμίδης, αδελφός της, που παράδωσαν την πόλη στον εχθρό και βασάνισαν τους πολίτες με τον απαισιότερο τρόπο έχοντας στήριγμα τις ξένες λόγχες. …Ο Πλάτων υπηρέτησε τους Τριάντα, κι’ ύστερα από την ανατροπή της τυραννίας δεν μπορούσε να μείνει στην πατρίδα…. Η θέση του όμως είχε γίνει δύσκολη στην παλινορθωμένη δημοκρατία του Θρασύβουλου. Υποχρεώθηκε να περάσει καιρό έξω από την Αθήνα με ταξίδια που τον έφεραν στην Ιταλία και τη Σικελία. Από καταγωγή ένιωθε για προορισμό του να κυβερνήσει, και σ’ όλη την ζωή τον ζεμάτιζε ο ανικανοποίητος πόθος. Αυτό καθόρισε την υπόσταση του και χωρίς αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε τον χαραχτήρα και το έργο του.»

Με καθεστώς δημοκρατίας ο πόθος του ήταν αδύνατο να ικανοποιηθεί. Ο πόθος του μπορούσε να εκπληρωθεί μόνο, αν ο λαός ξαναγύριζε στο αγροτικό κράτος. Ένας λαός όμως που έχει γαλουχηθεί με τον ορθολογισμό του Ομήρου, έχει ως πρότυπα τους Ομηρικούς ήρωες και ρέπει προς την αθεϊα, δεν γυρίζει εύκολα πίσω εκτός και εάν αλλοτριωθεί. Για να αλλοτριωθεί όμως χρειάζονται όπλα και ακαταμάχητο όπλο σ’ αυτή την περίπτωση είναι η θρησκεία – όπως είπε και ο συγγενής του Κριτίας – η ενίσχυση της θρησκευτικότητας και της δεισιδαιμονίας. Οπότε βουρ.. κατηγορεί τον Όμηρο για ασέβεια και προτείνει να απαγορευθεί ή να γίνει επιλεκτική(λογοκριμένη) η διδασκαλία του στους Έλληνες. Φτάνει μάλιστα στον έσχατο ευτελισμό για Έλληνα, να προσπαθεί να κάψει τα έργα του Δημόκριτου.
«Ο Πλάτων έμεινε ως το τέλος ολιγαρχικός με απόκλιση στην αυταρχική μοναρχία. Όταν λέγει το χιλιοπαπαγαλισμένο : δεν θα ιδούμε τέλος του κακού, εκτός αν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι είτε οι βασιλιάδες γίνουνε φιλόσοφοι (Πολ. V 473 C.), εννοεί τη δική του φιλοσοφία τον εαυτό του. …. Στις πολιτικές του ιδέες γέρνει προς την θεοκρατική μοναρχία, απειλεί με θάνατο τους απίστους. Ο ίδιος έχει ανακαλύψει την πρόσοψη του υπερουράνιου κόσμου, τα άστρα, που είναι ορατοί θεοί, και κινιούνται από σκέψη και βούληση κι’ υπολογισμό δικό τους.
Ολόκληρος ο κόσμος των ιδεών του, η θέση κι’ η φρασεολογία του, έρχονται σε αντίθεση με το δημοκρατικό και ορθολογικό πνεύμα, με το γνήσιο ελληνικό…… Η σύγκριση του Επιτάφιου του Περικλή με την Πολιτεία του Πλάτωνα κάνει φανερή την ποιοτική διαφορά και αντίθεση. Το πλατωνκό έργο κοντά στην πριν από τον πόλεμο παραγωγή φαίνεται σαν εκφράζει τον ιδεολογικό κόσμο άλλου λαού.»