Ο Ίππος κατέκτησε πρωταγωνιστική θέση στη ζωή των Ελλήνων. Είναι
χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο Belot : «Η ιστορία των Αθηναίων Ιππέων είναι η ίδια η
θρησκευτική, στρατιωτική, πολιτική, οικονομική και φιλολογική ιστορία των Αθηνών».
Όμως, στον Ελληνικό χώρο η Ιππασία ανεπτύχθη εξ αρχής επί σταθερών τεχνικών θεμελίων,
κάτι που μαρτυρά η εποποιϊα των Κενταύρων η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η
αλληγορία της τελείας Ιππεύσεως και του απολύτου ιππευτικού «καθίσματος» του
Ιππέως. Περί της καταγωγής και του γένους των Κενταύρων ο Στέφανος Κομμητάς, (
Θεσσαλός, λόγιος 1770 Αλμυρός, - 1834 Πέστη Ουγγαρίας) μας προσφέρει εκ της
'ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ' - του μεστές πληροφοριών, σελίδες. Πλάσματα ακραία, με ήθος τραχύ,
άγριο, ή υπερβολικά εκλεπτυσμένο, απεικονίζουν την ενότητα όλων των Ανθρώπων-Ιππέων
οι οποίοι παρά την διαφορετικότητα των χαρακτήρων τους συνδέονται από την κοινή
ικανότητα του «ιππεύειν». Έτσι, οι Κένταυροι οι οποίοι φέρεται να λαμβάνουν την
ονομασία τους από την μετάπλαση του «Κέντωρ -ντορες» που σημαίνει τους Ιππείς οι
οποίοι ‘κεντούν’ Ίππους, αποτελούν μιάν εικαστική και λίαν περιγραφική απόδοση της
αρχαιότατης αντιλήψεως των Ελλήνων περί του «ευ ιππεύειν»!
Με ορμητήριο την ιπποτρόφο Θεσσαλική Γη, ο άπιστος Ιξίων γεννά εκ της Νεφέλης
τον Κένταυρο ο οποίος «ενούμενος» με τις φορβάδες της Μαγνησίας καθίσταται ο
Γενάρχης των Κενταύρων ή Ιπποκενταύρων, των οποίων η εικόνα αποδίδει τον κανόνα
της αρμονίας της Ιππεύσεως: κατά το κάτω ήμισυ Ίππος και κατά το άνω ήμισυ
Άνθρωπος! Δηλαδή η τελεία Ίππευση. Κορυφαία μορφή των Kενταύρων, όχι τυχαίως,
αναδεικνύεται ο Χείρων, πλάσμα σοφό αναλισκόμενο στην υπηρέτηση του Πολιτισμού
των Ανθρώπων όπως ακριβώς τεράστιο ρόλο στην προαγωγή του Ανθρωπίνου
Πολιτισμού έπαιξε και ο δαμασμός του Ίππου με την ανάπτυξη της Ιππασίας. O Χείρων
εμφανίζεται να διδάσκει θνητούς, ημιθέους και θεούς, προσωποποιώντας τα οφέλη της
Ιππασίας που ευεργετούν ταυτοχρόνως όλο το φάσμα των ανθρώπων αδιακρίτως. Έτσι, ο
Χείρων διδάσκει τους Διοσκούρους, τον Ιάσωνα, τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα έως κι αυτόν τον
Ασκληπιό!
Ενώ η «Ιππασία» ως δραστηριότητα, είναι γένους θηλυκού, ο Ιππέας, κατά τους Έλληνες
παραμένει πάντοτε γένους αρσενικού.σε αντίθεση με τους ανατολικούς οι οποίοι
ανεγνώριζαν την ικανότητα και στις γυναίκες (Αμαζόνες/Σκυθία). Η περιωπή της
Μητρότητος και η φυσική θέση της Γυναίκας στον Οίκο, προσανατόλισε τους Έλληνες, να
θεωρήσουν την Ιππασία ως καθαρώς ανδρική δραστηριότητα και, βεβαίως, για τον ίδιο
λόγο οι Κένταυροι ήσαν γένους αρσενικού. Άλλωστε η Ιππασία δεν είναι παρά η Τέχνη του
διοικείν τον Ίππο και η «διοίκηση» γενικώς είναι μέλημα ανδρικό. Βεβαίως, ακόμη και
σήμερα, επαληθεύεται η ορθότητα της αντιμετωπίσεως του «ιππεύειν» από τους
Έλληνες ως κατ΄ εξοχήν ανδρικού «προνομίου».
Αν και σε παγκόσμια κλίμακα οι γυναίκες που μετέχουν των ιππικών αθλημάτων είναι
πολλαπλασίως περισσότερες των ανδρών, εν τούτοις, κατά κανόνα, πάντοτε ως παγκόσμιος
πρωταθλητής αναδεικνύεται άνδρας! Τέλος, επιστρέφοντας στους Κενταύρους θα πρέπει
να αναφερθεί ακόμη ένα στοιχείο βάσει του οποίου τεκμαίρεται ο ως, της τελείας
ιππεύσεως, συμβολισμός τους, στοιχείο το οποίο δεν είναι άλλο από την απεικόνιση της
ράχεώς τους. Προσέχοντας τις σχετικές παραστάσεις, διαπιστώνουμε ότι οι ράχεις τους
είναι πάντοτε κοίλες έτσι ώστε να σχηματίζουν ένα εμφανές «φάτνωμα» μέσα στο οποίο
θα μπορούσε ο Ιππέας να καθίσει βαθύτερα και πλέον αποτελεσματικά. Έτσι, με
υπόδειγμα αυτό το χαρακτηριστικό της ράχεως των Κενταύρων, οι Θεσσαλικοί Ίπποι οι
οποίοι απετέλεσαν και το καλύτερο Ελληνικό Ιππικό Γένος, συχνά ονομάζονταν
«Κενταύριοι», τούτο επισημαίνεται δε και από τον Γ.Ν.Πιλάβιο ( 'Η ΙΠΠΟΛΟΓΙΑ',1901, σ.39)
όπου διαβάζουμε:
Ακριβώς, στο σημείο αυτό αντιλαμβανόμεθα την αλληγορία του Κενταύρου ως προς τον
κανόνα της τελείας ιππεύσεως και του βαθυτέρου ιππευτικού καθίσματος. Οι Κένταυροι
δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση ενός κανόνος, εκείνου της τελείας Ιππασίας. Και
είναι αναγκαία, εν προκειμένω, μία σύναψη: πράγματι, οι Έλληνες ως πρωϊμότατος
Ινδοευρωπαϊκός Λαός, είχαν παλαιόθεν–όπως και οι λοιποί Ινδοευρωπαϊκοί Λαοί-εντάξει
στον Πολιτισμό τους τον Ίππο. Τόσο η θρησκευτική τελετουργία όσο και ο υλικός
Πολιτισμός εμπεριείχαν στο επίκεντρό τους τον Ίππο. Και δεν έχει καμιά σημασία να
απαντήσουμε διεξοδικώς στους φληναφηματούντες-αμφισβητίες της Ινδοευρωπαϊκής
Ομοεθνίας οι οποίοι υποβολιμαίως και υπούλως θέλουν ‘αναδέλφους’ και ‘μανιτοειδείς’
τους Έλληνες ... Καλώς απεργάζονται την εκρίζωση των Ελλήνων από την Φυλετική τους
κοιτίδα ώστε να μπορούν κατόπιν να τους μετατρέψουν σε πλάνητες νόθους και
απλαισίωτους ώστε το τέλος να είναι ευχερέστερο. Και ενώ εκείνοι ‘καλώς’ απεργάζονται ό,τι
απεργάζονται, κάλλιστα ο J.P.Mallory αποφαίνεται: « (…η Ινδοευρωπαϊκή Υπόθεση...)...είναι
η μόνη η οποία μπορεί πειστικά να εξηγήσει γιατί ο μισός κατά προσέγγιση
πληθυσμός της γης μιλά γλώσσες οι οποίες σαφώς σχετίζονται μεταξύ τους. » ( 'ΟΙ
ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ' ). Όμως, οι Έλληνες δεν ηρκέσθησαν στην απλή ‘υιοθέτηση’ ενός
αγαθού των καιρών όπως ο Ίππος και η Ιππασία αλλά, ως παραγωγοί Πολιτισμού
εχώρησαν στην εξέλιξη αυτού του «δώρου». Αν και στον τομέα του Ίππου και της
Ιππασίας, γενικώς οι Έλληνες δεν διεξεδίκησαν ποτέ την ανακάλυψη της ...Αμερικής, εν
τούτοις, υπήρξαν οι πρώτοι οι οποίοι κατέγραψαν τους κώδικες του ιππεύειν
θεμελιώνοντας τους κανόνες της Ιππασίας όπως, μέσω των αιώνων, ισχύουν μέχρι
σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου