Συνέλευση των θεών Ζεὺς δὲ θεοὺς καλέσας εἰς οὐρανὸν ἀστερόεντα,
καὶ πολέμου πληθὺν δείξας κρατερούς τε μαχητάς,
170πολλοὺς καὶ μεγάλους ἠδ᾽ ἔγχεα μακρὰ φέροντας,
οἷος Κενταύρων στρατὸς ἔρχεται ἠὲ Γιγάντων,
ἡδὺ γελῶν ἐρέεινε· τίνες βατράχοισιν ἀρωγοὶ
ἢ μυσὶν ἀθανάτων; καὶ Ἀθηναίην προσέειπεν·
Ὦ θύγατερ μυσὶν ἦ ῥα βοηθήσουσα πορεύσῃ;
175καὶ γὰρ σοῦ κατὰ νηὸν ἀεὶ σκιρτῶσιν ἅπαντες
κνίσῃ τερπόμενοι καὶ ἐδέσμασι παντοδαποῖσιν.
Ὣς ἄρ᾽ ἔφη Κρονίδης· τὸν δὲ προσέειπεν Ἀθήνη·
ὦ πάτερ οὐκ ἄν πώ ποτ᾽ ἐγὼ μυσὶ τειρομένοισιν
ἐλθοίμην ἐπαρωγός, ἐπεὶ κακὰ πολλά μ᾽ ἔοργαν
180στέμματα βλάπτοντες καὶ λύχνους εἵνεκ᾽ ἐλαίου.
τοῦτο δέ μοι λίην ἔδακε φρένας οἷον ἔρεξαν.
πέπλον μου κατέτρωξαν ὃν ἐξύφηνα καμοῦσα
ἐκ ῥοδάνης λεπτῆς καὶ στήμονα μακρὸν ἔνησα,
τρώγλας τ᾽ ἐμποίησαν· ὁ δ᾽ ἠπητής μοι ἐπέστη
185καὶ πράσσει με τόκον· τὸ δὲ ῥίγιον ἀθανάτοισιν.
χρησαμένη γὰρ ἔνησα καὶ οὐκ ἔχω ἀνταποδοῦναι.
ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς βατράχοισιν ἀρηγέμεναι βουλήσω.
εἰσὶ γὰρ οὐδ᾽ αὐτοὶ φρένας ἔμπεδοι, ἀλλά με πρῴην
ἐκ πολέμου ἀνιοῦσαν ἐπεὶ λίην ἐκοπώθην,
190ὕπνου δευομένην οὐκ εἴασαν θορυβοῦντες
οὐδ᾽ ὀλίγον καταμῦσαι· ἐγὼ δ᾽ ἄϋπνος κατεκείμην·
τὴν κεφαλὴν ἀλγοῦσαν, ἕως ἐβόησεν ἀλέκτωρ.
ἀλλ᾽ ἄγε παυσώμεσθα θεοὶ τούτοισιν ἀρήγειν,
μή κέ τις ὑμείων τρωθῇ βέλει ὀξυόεντι·
195εἰσὶ γὰρ ἀγχέμαχοι, εἰ καὶ θεὸς ἀντίον ἔλθοι·
πάντες δ᾽ οὐρανόθεν τερπώμεθα δῆριν ὁρῶντες.
Ὣς ἄρ᾽ ἔφη· καὶ τῇ γε θεοὶ ἐπεπείθοντ᾽ ἄλλοι,
πάντες δ᾽ αὖτ᾽ εἰσῆλθον ἀολλέες εἰς ἕνα χῶρον.
***
Κι ο Δίας τότε στον αστρόσπαρτο ουρανό τους θεούς συνάζει,τους έδειξε το πλήθος τ᾽ άρματα, τους μαχητές τους γαύρους,170πολλούς, ψηλόκορμους, με δόρατα μακριά, θαρρείς ασκέριΚενταύρων, που για μάχη κίνησε, θαρρείς στρατός Γιγάντων,και με γλυκό ρωτάει χαμόγελο: ― Ποιοί θα βοηθήστε τώραβατράχια γιά ποντίκια; Κι ύστερα στην Αθηνά γυρίζει:Τους ποντικούς αλήθεια, κόρη μου, θα τρέξεις να συνδράμεις;175Όλοι τους στο ναό σου ολόγυρα χοροπηδούν ολοένα,την κνίσσα οσμίζονται και χαίρονται φαγιά λογιώ λογιώνε.Έτσι του Κρόνου ο γιος εμίλησε· κι η Αθηνά αποκρίθη.― Πατέρα, τα ποντίκια αδύνατο ποτέ να τα βοηθήσω,κι ας κινδυνεύουν, γιατί μου ᾽καναν πολλές ζημιές ώς τώρα,180καταρημάζοντας τα στέμματα, των λυχναριών το λάδι.Και πιο πολύ η καρδιά μου σπάραξε για τούτο που σκαρώσαν.Τον πέπλο μου τον καταρήμαξαν, που γνέθοντας ατή μουμακρύ στημόνι με λεπτή κλωστή τον ύφανα με κόπο,κι ολούθε τρύπες μού τον γέμισαν· κι ο μάστορης που μου ήρθε,185για να τον φκιάσει πήρε διάφορο· γι᾽ αθάνατους φριχτό ᾽ναι,έγνεσα δανεικά κι αδύνατο τα δανεικά να δώσω.Μα μήτε τους βατράχους θα ᾽θελα να τρέξω να συνδράμω·γιατί κι αυτοί είναι κουφιοκέφαλοι· έτσι, προχτές ακόμα,καθώς γυρνούσα από τον πόλεμο και κατακουρασμένη190ύπνο ποθούσα, αυτοί δε μ᾽ άφησαν με τα κροάσματά τουςνα κλείσω μια στιγμή τα μάτια μου· ξάπλωσα δίχως ύπνο,με πονοκέφαλο, ώσπου λάλησε κι ο κόκορας. Μα ελάτεμακριά απ᾽ τον πόλεμο να μείνουμε, να μην τους βοηθάμε,μήπως λαβώσει και κανέναν σας το σουβλερό κοντάρι.195Γιατί και με θεό τα βάζουνε, αν έρθει αντίμαχός τους.Μόνο απ᾽ τον ουρανό ας χαιρόμαστε θωρώντας την αμάχη.Έτσι είπε· κι άκουσαν τα λόγια της οι αθάνατοι και πάλιόλοι τους σ᾽ ένα δώμα μπήκανε να κάνουνε σεργιάνι.
