Όταν συναντιόμαστε με κάποιον, στην ουσία θέλει να μας πληροφορήσει για εμάς τους ίδιους. Όπως επίσης, ότι σκεφτόμαστε, πράττουμε, ή υφιστάμεθα τις συνέπειες στην ζωή, προς εμάς ομιλεί. Μαθαίνοντας για κάποιον ή για κάτι, στην ουσία μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και την αλήθεια που εκπροσωπούμε.
Η γνώση ως υποκείμενο
Θα ανατρέξουμε στις λέξεις και θα αιτήσουμε να μας αποκαλύψουν, το βαθύτερο νόημα που κομίζουν. Με τις αναζητήσεις αυτές, θα επιδιώξουμε να οδηγηθούμε στην πηγή της δημιουργίας τους. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν γεννηθεί: για να μας μεταφέρουν νοήματα, ως γέφυρες συνύπαρξης συμπληρωματικές.
Γνώση: εκ του γίγνομαι, γιγνώσκω. Με την παθητική έννοια γενηθήσομαι. Με την ενεργητική γενάω. (√ΓΕΝ γείνομαι γέννα, γένεσις, γυνή). Η βασική σημασία: έρχομαι σε νέα κατάσταση υπάρξεως. Ι. Έρχομαι εις το Είναι απ’ όπου λαμβάνω ύπαρξη. 1) Επί προσώπων, γεννώμαι. 2) Επί πραγμάτων, παράγομαι. 3) Επί συμβάντων, αυτό που συμβαίνει στον χρόνο. Είναι εκεί που δίνονται όρκοι υπόσχεσης. ΙΙ. Έρχομαι εις τινά κατάσταση. Υπόκειμαι εις τινά κατάσταση. Διατελω υπό την προστασία τινός. Πηγαίνω προς…
Γιγνώσκω: (κατ’ αναδίπλωση √ΓΝΟ) Αρχίζω να εννοώ, διακρίνω, καταλαβαίνω, σημειώνω, μαθαίνω, παρατηρώ. Το αντίθετο από τα γιγνωσκόμενα είναι τα εν-νοούμενα. Ο εν-νοών τα πράγματα και τις περιστάσεις. Ο συνετός. ΙΙ. Παρατηρώ και γι’ αυτό σχηματίζω κρίση περί τίνος πράγματος, κρίνω, νομίζω. Υπάρχει διάκριση γνώσης, τα μεν σημαίνουν γνώση εκ παρατηρήσεως, τα δε ως ειδέναι αναφέρονται ως γνώση εκ σκέψεως και συλλογισμού. Επίσης το γιγνώσκω όταν συντάσσεται ως οίδα, σημαίνει: καταλαμβάνω, εννοώ, κατανοώ(=κατέρχεται στο νου μου αποκαλύπτομενο το ίδιο το Είναι).(Μεγ. Λεξ. Ελλ. Γλώσσας Liddell&Scott).
Υποκείμενο: (υπόκειμαι), υποβάλλομαι υπό τους οφθαλμούς, το νου, ή την σκέψη τινός. Είναι τεθειμένος, υπό την προστασία, αφήνομαι ως ενέχυρο αντ’ αυτού, ή «υποθήκη». Υπάρχω, βρίσκομαι υπό την προστασία της αρχής του. Ως λογικός όρος, το υποκείμενόν(εν αντιθέσει προς το κατηγορούμενο). Τα εμά έναντι των άλλων.
Είναι
Τα πάντα εντός του Είναι βρίσκονται. Εκεί αληθεύει το νόημα του ζειν τους. Eντος Του, όλα είναι δυνατά και ουδέν αβέβαιο. Έτσι το Είναι επιλέγει να εκφράζει το οικουμενικό του χαρακτήρα: μέσα από τα πράγματα, τις σκέψεις, τις ενέργειες και τα συμβάντα.
Βάση Αυτού, όλα βρίσκονται υπό την προστασία Του, στην θαλπωρή του οίκου τους. Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομα, χωρίς να είναι συνδεδεμένο μαζί Του. Μόνο Αυτό άρχει και τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει ξέχωρα από αυτό. Εκεί που Αυτό υπάρχει, όλα συνυπάρχουν ως συμπληρωματικά και όχι συγκρουσιακά, επειδή όλα είναι περιεχόμενα Του.
Έτσι διαφυλάσσεται η συνέχεια Του, επειδή δεν υφίσταται τίποτα που να είναι αντίθετο του. Στην απόλυτη ενότητα του Είναι, όλα μοιράζονται ως οικουμενικές εμπειρίες που καλούμαστε να βιώσουμε. Το Είναι όπως και ο Ήλιος, δεν επιλέγει που θα στείλει το φως του, απλώς το ακτινοβολεί παντού. Όλα το ίδιο, στο δικό τους οίκο διαμένουν. Το Είναι (ως ειμί, είμαι) συνδέει το κατηγορούμενο με το υποκείμενο του.
Αλήθεια
Αληθεύει αυτό που ανασύρω από την λήθη(α-λήθη). Αυτό συν-βάνει διότι έχει να μου αποκαλύψει κάτι, που το έχω λησμονήσει. Μαθαίνω μόνο όταν εν-θυμούμαι: ποια η κοινή Πηγή προέλευσης των πάντων. Ένας είναι ο Δρόμος, μία και ο οδηγός: το ίδιο το Είναι. Μια επίσης είναι και η αγκαλιά της σφαιρικής Αλήθειας, όπου όλα τα περιχέει.
Εντός του Είναι, όλα ομονοούν και ως νανουρίσματα, ανακουφίσουν κάθε ανησυχία και κάθε κραυγή αγωνίας. Ένας και κοινός ο δρόμος που υπάρχει, γιατί μια είναι η αγκαλιά: του Είναι. Όπως και μια η βεβαιότητα όλη και όλη: αυτή της Αγάπης που καλούσατε να βεβαιώσουμε ιδίοις όμμασι, στην ζωή μας. Για αυτό ζούμε, για να διαπιστώσουμε πως η ύπαρξης μας, ίσταται εντός του Είναι: με την βεβαιότητα της Αλήθειας και της Αγάπης Του.
[Το Είναι=ως η σφαιρική Αλήθεια = εξ της καθολικής Του Αγάπης=εν-Νοείται, ως Ενιαίο Υποκείμενο. Μόνο τότε η γνώση γίνεται βίωμα Αλήθειας εσώτερο (δηλ. αδιαμφισβήτητο)].
Αγάπη και Μητέρα
Αν επιθυμούμε να γαληνεύσει ο νους, στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, ας οραματιζόμαστε την αγκαλιά της αγάπης του Είναι, προσομοιάζοντας την με την μητρική αγκαλιά, όπου όλοι ζήσαμε στα πρώιμα χρόνια.
Χωρίς αυτήν την αγκαλιά της μητρικής Αγάπης, η επιβίωση καθίσταται αδύνατη, για κάθε ύπαρξη. Τα νανουρίσματα της μητέρας, προστατεύουν από κάθε κινδύνο. Απαλύνουν την όποια ανησυχία και επαναφέρουν την γαληνή. Έτσι ώστε, ο ύπνος να βρει πρόσφορο καταφύγιο για κάθε μορφής ανάπτυξης των ονείρων μας. Χωρίς αυτήν την απαραίτητη ανάγκη, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει, να αναπτυχθεί και να ειρηνεύσει μέσα του, έτσι ώστε να μεγαλουργήσει.
Αν στα δύσβατα της ζωής, τύχει και εκφράσουμε την άγνοια μας, την αγωνιά, ή τις όποιες απορίες, ενδέχεται να αφουγκραστούμε εντός μας, ψίθυρους που επιζητούν τον διάλογο:
α) Για όσα λοιπόν δεν γνωρίζουμε, η Αληθινή Αγάπη, με ψιθύρους, θα δώσει την απάντηση για να μας καθησυχάσει: «Δεν πειράζει αρκεί που το Είναι γνωρίζει».
β) Επίσης, στις αγωνίες και τους φόβους μας, η Αληθινή Αγάπη θα δώσει και πάλι την απάντηση της: «Δεν πειράζει, το Είναι ποτέ δεν αγωνιά, διότι όλα γνώριμα και οικεία Του είναι, για λογαριασμό μας».
γ) Στις συνεχείς όποιες απορίες, (όταν δηλ. ρωτάμε για αυτό, εκείνο, ή το άλλο), εύλογο και φυσικό είναι -για εκείνο που δεν γνωρίζουμε- να αγωνιούμε; Γι’ αυτό ας μην διστάσουμε να θέσουμε το ερώτημα απευθυνόμενοι πρώτα προς το Είναι μας. Και μέσα στην αναμονή, μέχρι να μας αποκριθεί το ίδιο (το Είναι), εμείς με ψίθυρους μιας απαιτούμενης βεβαιότητας, ας τολμήσουμε να ρωτήσουμε της ομολογία του στις εύλογες απορίες μας: μήπως επειδή, «Εσύ γνωρίζεις… διότι τα πάντα δύνασαι, θα πρέπει να μου φανερώσεις εν τω έργο την απάντηση;»
Κατόπιν, ας αναμένουμε… ώσπου να αισθανθούμε τα αποτελέσματα: ενός πέπλου νοητικής γαλήνης να μας επισκέπτεται, ώστε να βεβαιώσουμε την αποκάλυψη της αλήθειας Του. Να νοιώσουμε να μας αγκαλιάσει, όπως η θέρμη της μητρικής αγκαλιάς της Αγάπης*, ώστε τα όνειρα μας να ανατείλουν σε παραδείσιους τόπους.
* Δεν υπάρχει παιδί που με κάποιο τρόπο, να μην έχει βιώσει την δυσαρέσκεια του, για κάτι που επιθυμούσε και οι γονείς του είχαν στερήσει.
Αυτή η στέρηση πολλές φορές δημιουργεί τραύματα, τα οποία κουβαλάμε και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωής μας. Συνήθως οι σχέσεις γονέα παιδιού -ειδικά του ιδίου φίλου- στην εφηβική ηλικία, γίνονται ανταγωνιστικές. Ας αναρωτηθούμε όμως, ποια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε ύπαρξη -όπως και η δική μας- ώστε να γεννηθούμε και να επιβιώσουμε; Μήπως αυτή δεν είναι η κυοφορία;
Κάποιος θα πρέπει να διαθέσει το σώμα του, τον χρόνο και την αγκαλιά του και να μας φιλοξενήσει, ώστε εμείς να υπάρξουμε. Να θυσιάσει ένα κομμάτι της ζωής τους και να στρέψει αποκλειστικά την προσοχή του προς εμάς: μόνον έτσι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αυτό μόνο η μητέρα που μας γέννησε, μπορεί να μας το παρέχει.
Αν το συνειδητοποιήσουμε, τότε το μόνο που απομένει να κάνουμε -διά βίου- είναι η βαθιά μας ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο της. Αυτή που της δόθηκε η δυνατότητα και μας έφερε στην ζωή, είναι σαν να μας έχει προσκαλέσει ώστε να βιώσουμε τις φωταψίες του Ζειν. Έστω και αν από δική της αδυναμία και στην προσπάθεια της για κάτι καλύτερο, τα έκαμε παρ’ ελπίδα όλα “λάθος”, από την στιγμή που έχουμε επιβιώσει, αν δεν της αποδώσουμε ευγνωμοσύνη, θα είναι πολύ δύσκολο να συναντήσουμε την γαληνή στις σκέψεις, την ψυχή και στην ζωή μας.
Η έκφραση ευγνωμοσύνης προ της μητέρα μας, γίνεται η δική μας τροφή, ώστε να ευημερήσουμε.
Γι’ αυτόν τον λόγο και μόνο, θα πρέπει να μην λησμονούμε να της εκφράζουμε συνεχώς την δωρεά της με ευγνωμοσύνη: λεκτικά αλλά και νοητική, ακόμα και αν έχει φύγει από την ζωή. Από αυτήν έτσι και αλλιώς, έχουμε πρωτοδιδαχθεί πως να αρδεύουμε ζωή. Στον βαθμό που της εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας, οι δίκες μας ρίζες δυναμώνουν, το δέντρο της ευημερίας μας.
Η μοναδικότητα της μητέρας και η οικουμενικότητα του Είναι
Όπως η μοναδικότητα της μητέρα, το ίδιο και η οικουμενικότητα του Είναι, για κάθε υπάρχον, μας προσφέρουν το δώρο της ζωής, ώστε να το ζήσουμε ως εμπειρία.
Και οι δυο εκ της Αγάπης τους, συνέβαλλαν ώστε να βρεθούμε εντός του Ζειν Αληθώς. Έστω και αν πιστέψουμε πως δεν αξίζουμε ή δεν συναντηθήκαμε με τα αποτελέσματα της ίδιας της Αγάπη, και μόνο που υπάρχουμε, είναι πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό, ας είμαστε βέβαιοι ότι: όσο και αν οι τρικυμίες της ζωής μας κατακλύζουν, η προσδοκία της γαλήνης στο ωκεανό της Αγάπης του Είναι, πάντοτε θα μας γοητεύει όταν το συναντάμε.
Πολλές φορές στην ζωή αναρωτιόμαστε, γιατί επιλέγουμε και κάνουμε αυτό ή εκείνο, χωρίς να είναι εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα; Ποια ανάγκη μπορεί να μας οδηγεί με ασφάλεια στο ένα ή στο άλλο μονοπάτι, χωρίς από πριν να μας εξασφαλίζει το ποθούμενο αποτέλεσμα; Όπως επίσης, γιατί άλλοτε πετυχαίνουμε και άλλοτε όχι, στις όποιες επιλογές μας;
Μια λογική απάντηση θα ήταν ότι, αυτό που επισυμβαίνει και οδηγεί στο οικουμενικό καλό, δεν είναι δικό μας, αλλά εκ του Είναι προέρχεται. Η απεριόριστη δυνατότητα του Είναι, πάντοτε εφευρίσκει τρόπους να συγκεράσσει τα ασυμβίβαστα των ανθρώπων και τα αντιθετικά τους. Έτσι αποσκοπεί να επανορθώσει την ιδιοτέλεια των επιλογών μας και να απομακρύνει τα τυφλά σημεία, τα οποία διαχωρίζουν και τεμαχίζουν ψευδώς το Είναι.
Οι διαχωρισμοί από το Είναι, αποτελούν την ψευδή αίσθηση των πεπραγμένων μας. Σε κάθε περίπτωση, πριν την ολοκλήρωση ενός κύκλου ζωής, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε εξ ολοκλήρου τον σκοπό για τον οποίο ζούμε: να εκφράσουμε δηλ. με την εκφορά μας, το ίδιο το Είναι. Μόνο το Είναι γνωρίζει και με βεβαιότητα μας διαθέτει την δυνατότητα του, για κάθε τι. Έτσι ώστε οι μεταλλάξεις και οι αλλαγές που θα προκύψουν, προς το θετικότερο και πλησιέστερο Αυτού θα είναι, ανεξάρτητα από τις δίκες μας ψευδαισθήσεις.
Και αν παρ’ ελπίδα θεωρούμε ότι δεν τα έχουμε καταφέρει και υστερούμε σε κάτι, δεν πειράζει: «το Είναι διαθέτει την δυνατότητα να επανορθώσει μέσα από εμάς, το δικό του έργο, ανά πάσα στιγμή και σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο συμβάν».
Έτσι, κάθε στιγμή στην πορεία της ζωής μας, εγκαινιάζεται μια καινούργια εμπειρία να ζήσουμε. Έχοντας την επίγνωση των συναισθημάτων μας, θα μπορούμε να συναντήσουμε την αυθεντικότητα της ύπαρξης μας, ως αναπόσπαστο μέρος του Είναι. Τότε η χαρά του Ζειν αληθώς, θα περιβάλλει κάθε μας ενέργεια, έστω και αν υπάρχουν σκοτεινά και αδιευκρίνιστα σημεία. Η υπόσχεση του φωτός ,πάντοτε πρόθυμα θα τριγυρνά στα σκιερά σοκάκια του νου, ώστε να φωτιστούν νέες αφετηρίες.
Οι δυνατότητες Του Είναι, άπειρες. Όποια κατεύθυνση και αν πάρουμε, Αυτό θα προ-πορεύεται προοιωνίζοντας μια συνάντηση μαζί μας, για να μας προσδώσει επιβραβεύσεις. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να αποφύγουμε την συνάντηση μαζί του. Όταν η πορεία μας βιώνεται ως συμπόρευση μαζί Του, τότε το άχρονο της αιωνιότητας, γίνεται το γαλήνιο ευτυχές αισθαντικό δικό Του παρόν: ως παρουσία. Έτσι μαθαίνουμε να πορευόμαστε στην ζωή: διδασκόμενοι την κάθε στιγμή, την μετάλλαξη ως μια αιώνια μετάγγιση που μαρτυρεί την αλήθεια του Είναι. Εφαρμόζοντας πιστά το προσωπικό αφήγημα της δίκης μας συμμέτοχης, βιώνουμε την μέθεξη.
Δεν χρειαζόμαστε αποσκευές για το όποιο ταξίδι. Και μόνο που υπάρχουμε η διαβεβαίωση της επιτυχίας είναι διασφαλισμένη. Όπως κάνει και o Ηνίοχος (των Δελφών), το μόνο που χρειάζεται είναι η εστίαση και η προσήλωση στον στόχο του Είναι. Άλλωστε, η προσήλωση στον στόχο κατά την ουσία της, δεν αφορά την τυπική του εκ-δήλωση, αλλά το υπερβαίνον τα ανθρώπινα. Είναι τότε που η ματιά γίνεται σπινθηροβόλα, έτοιμη να δακρύσει από χαρά, κάτω από το θάμπος μιας εγγενούς αποκάλυψης.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την σπίθα, η οποία μεταμορφώνεται σε κεραυνό, γεφυρώνοντας δυο κόσμους εις Έναν.
«Τα πάντα τα κυβερνά ο κεραυνός(του Είναι)» (απ.64) μας θυμίζει ο Ηράκλειτος.
Για αυτό σε κάθε μας “ταξίδι”, ας εν-θυμούμαστε την προσήλωση της ματιάς του Ηνίοχου.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι:
Nα φωτιστεί ο νους από την λάμψη του Είναι, ώστε να βιώσουμε την σιωπηλή προσδοκία της γαλήνιας χαράς Του. Αυτή που ως παιδιά όλοι στην μητρική αγκαλιά έχουμε ζήσει, ενώ τώρα ως ενήλικες έχουμε λησμονήσει την αλήθεια της.
Η μεταμόρφωση του νου, είναι αποκλειστικά δική μας εμπειρία να ζήσουμε: εισερχόμενοι στα δώματα του Είναι. Κάθε στόχος εκτός του Είναι χάνει την αξία του. Γι’ αυτό η πρότερη εμπειρία έρχεται ως ενθύμηση α-λήθειας να επανορθώσει την όποια απώλεια έχει προκύψει.
Τον ουρανό του Είναι στο άπειρο βάθος Του, δεν μπορούμε να τον ατενίσουμε άμεσα, διότι η λάμψη της Πηγής του χάνεται στο άχρονο. Έτσι μας προστατεύει επιμελώς από την τύφλωση. Μπορούμε όμως να γίνουμε αγώγιμοι αρωγοί του. Να του επιτρέψουμε δηλ. να διέλθει μέσα από εμάς, για να πειστούμε ότι το Φως δεν είναι δικό μας, αλλά δάνεισμα.
Όποιος γίνεται φορέας Φωτός, βιώνει την σιγουριά της παρουσίας του Είναι του, ως άσβεστη εμπειρία.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θα πρέπει να επιδιώκει να οράται ο άνθρωπος, είναι η Σχέση του με το Είναι και όχι αυτό καθαυτό (το Είναι). Έτσι καθίσταται διαυγέστερη η ετερόφωτη πορεία μας. Μέσα από την σύμπραξη της Σχέσης μας με το Φως που το Είναι, μας παρέχει, οι σκιάσεις ζωγραφίζουν νέες και άπειρες διαδρομές έτοιμες να διαβούμε.
Τα πάντα έτσι και αλλιώς, υπηρετούν την αποστολή του Είναι τους στο έπακρον. Το ίδιο δεν χρειάζεται να επιβλέψει, διότι η κατεύθυνση είναι ήδη χαραγμένη στην αυθεντική μοναδικότητα της κάθε ύπαρξης. Η όποια παρέκκλιση από Αυτό, καθίσταται αδύνατη. Τι κι αν τα όνειρα καθίστανται πολλές φορές στερημένα και άγονα και χτίζονται στο απρόβλεπτο. Με τις ανεξάντλητες εξερευνήσεις εντός του Είναι, είναι σαν το ίδιο να μας προτρέπει να μην διστάσουμε την αυθεντικότητα του εαυτού να εκφράσουμε και να ακολουθήσουμε.
Είμαστε φορείς αλήθειας, και όταν αφυπνιστούμε από το όνειρο θα το διαπιστώσουμε. Η πορεία που μέλει να κάνουμε, είναι αυτή που ενδεχομένως να μην έχουμε ονειρευτεί ακόμα. Το Είναι μας προσφέρει τα όνειρα Του και το ίδιο φροντίζει στην επάρκεια Του, να συνδράμει ώστε να τα εκπληρώνουμε με βεβαιότητα στο έπακρον.
Η όποια έμμεση ενασχόληση μας με Αυτό, βιώνεται ως εμπειρία Αλήθειας. Η προσφορά των βημάτων του Είναι ως προ-πομπός, γίνονται η πυξίδα Αλήθειας που αναμένουν να ιχνηλατήσουμε και να διαβούμε.
Όταν εισερχόμαστε στην παιδική γαληνή ως ενήλικες, αν και φαντάζει ετεροχρονισμένη και απόμακρη εμπειρία, εν τούτοις ομοιάζει κοντινή και γνώριμη. Σαν να είναι ένα είδος πρόσκλησης στα καλέσματα της Αγάπης. Παρ’ όλο που δεν αντιλαμβανόμαστε επαρκώς, το γιατί, με ποιο τρόπο και για ποιο λόγο συχνά συμβαίνει αυτό, εν τούτοις μας προκύπτει αυτή η χρονική δρασκελιά. Είναι σαν κάθε φορά να μας αναμένει δεκτικά, η νοσταλγική ανοιχτή αγκαλιά του Είναι, όπως και της μητέρας.
Στο παιδί που γινόμαστε και πάλι ως ενήλικες πλέον, με κάποιον τρόπο εκπέμπουμε την λάμψη Του Είναι που εκπροσωπούμε. Εκεί βλέπουμε την ένδειξη της Αγάπης Του: ως το καθρέφτισμα που αντανακλάται και ξεχειλίζει στο παιδικό πρόσωπο, που κάποτε ήμασταν και τώρα έχουμε λησμονήσει.
Στο παρόν τους, όλα παρευρισκόμενα συνυπάρχουν ως Είναι, γεφυρώνοντας χωροχρονικές αποστάσεις (λες και ποτέ να μην υπήρξαν ξέχωρα).
Αν συνεχίσουμε να κοιτάμε επίμονα αυτό το παιδικό πρόσωπο του κάποτε ήμασταν, μέσα από της αγνότητας το ένδυμα, τότε θα έχουμε υπερβεί παρελθούσες δεκαετίες που θα συμψηφιστούν ως αθροίσματα εμπειριών στο παρόν. Μια στιγμή και μόνο αρκεί, ώστε το όραμα Αλήθειας, να φανερώσει στιγμιαία τον προορισμό που το Είναι μας έχει αναθέσει να αποκαλύψουμε. Μέσα από την ελευθερία των χρονικών περιορισμών, το όραμα με μια δρασκελιά ανάμνησης, θα μας μετάγγισει την γνώση του αχώρητου: ως επίγνωση που το Είναι μέσα από την σιωπή[1], μας καλεί να ακολουθήσουμε με χαρά.
Θα είναι εκείνη η στιγμή που στην αγκαλιά μας, θα κρατάμε το μικρό παιδί που κάποτε ήμασταν, και είχαμε ξεχάσει να πούμε ευχαριστώ: σε οποίου την αγκαλιά μας είχε κρατήσει. Το ίδιο ευχαριστώ θα είναι ευεργετικό αν το απευθύνουμε επίσης και στο Είναι: Αυτό το οποίο μεριμνά και μας οδηγεί ως το σήμερα, ώστε να συναντήσουμε το άχρονο Του. Να βιώσουμε το δικό Του Αληθώς Ζειν αιώνια, ενώ εμείς οικούμε εντός του: ως υπο-κείμενα.
Εκεί που οι αντιθέσεις συμφιλιώνονται, η αγκαλιά της Αγάπης ως πλημμυρίδα παντοτε θα πλεονάζει. Είναι τότε που η γαληνή ειρηνεύει κυρίαρχα: μέσα από την συγχώρεση. Εκεί που η Δύση, την Ανατολή της βεβαιώνει: του ενός Ηλίου που ποτέ δεν έλειψε στιγμή, η ζεστασιά της αγκαλιάς που μας γεμίζει με το Φως του. Ο Χρόνος τότε γίνεται ακέραιος: όταν στην αγκαλιά του ενήλικου βίου, κρατάμε το παρελθόν της θαυμαστής παιδικής αποκάλυψης. Τα αφανή και απόκρυφα των χωρισμάτων ανύπαρκτα διαστήματα, στο παρόν πάντοτε μηδενίζονται.
Η μητρική Αγάπη ως Είναι
Όλοι έχουμε βιώσει την εμπειρία της γέννησης μας, έστω και αν την έχουμε λησμονήσει. Το ότι υπάρχουμε και επιβιώσαμε, υποδηλώνει πως μια μήτρα μας κυοφόρησε. Ως έμβρυα η μητρική αγκαλιά, νανούρισε τα όνειρα μας και γαλήνεψε τις ανησυχίες μας. Έτσι, έχουμε λάβει ήδη, τις αγκαλιές που με κάποιο τρόπο πρέπει να επιστρέψουμε. Πρωτίστως στην μητέρα που χάριν αυτής υπάρχουμε. Ας μην λησμονούμε να εκφράζουμε συνεχώς, την ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο της, με νοητικές και φυσικές αγκαλιές. Να της επιστρέψουμε τα λόγια αγάπης, τα όποια συνέβαλαν στην ενηλικίωση μας. Όταν αυτό το επιτύχουμε, τότε ως αναγνώριση θα επιστρέψουμε αυτό που έχουμε λάβει, στο περιβάλλον στο ποιο ζούμε.
Στην θαλπωρή μιας αγκαλιάς, θεραπεύονται όλα τα τραύματα. Ενώ τα ειλικρινή λόγια Αγάπης όταν εκστομίζονται, την αλήθεια του Είναι εκπροσωπούν και εξ ονόματος Αυτού ομιλούν.
Εκεί συντελείται το θαύμα: στην συν-χώρεση και στο άνοιγμα μιας ενιαίας νοητικής συνέχειας. Ομοίως, όπως το κάτω της Γης, αγκαλιάζεται από το πάνω του Ουρανού, στην έν-ωση τους όλα ειρηνεύουν Ζωή. Στην γαληνή του ενιαίου Νου, όλα θρέφονται, επιβιώνουν και αναγεννώνται ως Είναι. Τότε το δούνε και λαβείν, δεν μετρά ως συναλλαγή, αλλά ως προσφορά αυτεπιστροφής της Αγάπης, την οποία ήδη έχουμε λάβει.
Στην αγκαλιά της μητέρας πρώτα βιώσαμε την ζωή και κατόπιν καλούμαστε να γνωρίσαμε το αληθινό δόσιμο της προέλευσης της: εκ του Είναι. Έτσι δίνεται μορφή στην ουσίας της ύπαρξης: ως δώρημα του Είναι. Η γέφυρα ανάμεσα σε εμάς και το κόσμο που μας περιβάλει, είναι η μητέρα μας. Ως άξιος εκπρόσωπος του Είναι, αυτή πρώτα αξιώθηκε και κατόπιν της επετράπη να επιστρέψει, μέσα από το πρόσωπο μας την υψίστη τιμή ζωης.
Έτσι ο κύκλος ολοκληρώνει εξασφαλίζοντάς την τροχιά της συνέχειας του Είναι. Τα άξια Λόγου περιχαρακώνονται και εκ της σχέσεως τους με το Είναι αξιώνονται. Στην μητέρα ανέθεσε (το Είναι), με την εμπιστοσύνη που της έδειξε, να μας μεταφέρει σε έναν κόσμο ευρύχωρο, που μας συν-χωρεί ωσάν να είναι και δικός μας.
Ο κόσμος του Είναι γίνεται δικός μας, όταν το ζούμε στην επάρκεια Του. Αυτή την πόρτα της ζωής, την ξεκλείδωσε η μητέρα μας, για να εισέλθουμε στα θαυμαστά ενδό-κοσμα του Είναι. Εντός αυτού του δικού μας κόσμου, μπορούμε να ζήσουμε την εκπλήρωση κάθε ανάγκης και κάθε ονείρου. Να βρούμε αυτό που θεωρούμε ότι χάθηκε και να ελευθερωθούμε από αυτό που πιστεύουμε ότι μας στερεί την ελευθερία και δικαιωματικά μας ανήκει. Το καλωσόρισμα του Είναι, ποτέ δεν θα αρνηθεί να δίνει τροφή στα όνειρα μας.
Η μητρική αγάπη είναι ο εγγυητής της πρότυπης Αγάπης του Είναι.
Κρυμμένη στο υπέδαφος η ίδια μήτρα Ζωής, ως αστείρευτη κρήνη της Αγάπης και Δημιουργίας του Είναι, αιωνία θα μας προσφέρει την τροφή της :με ανάσες Ζωής. Έως ότου βιώσουμε την ευτυχία και την χαρά της προσφοράς Της, θα μας αξιώνει ήδη ώστε να συνδράμουμε επάξια με την συμμετοχή μας στο Ζειν Αληθως.
Εν τέλει, η γαλήνη επιστρέφει στον άνθρωπο, στον βαθμό που του εν-θυμίζει να μην λησμονεί την προέλευση του (προερχομένη εκ του Είναι). Αυτό θα συμβαίνει όταν αποδίδει ευγνωμοσύνη προς τους γεννήτορες του. Η υπενθύμιση αυτή, τον εξοικειώνει με το να εφευρίσκει τους τρόπους, ώστε να υποκαθιστά την δική του αποφασιστικότητα και να την αφήνεται στην αγκαλιάς της Σχέσης του με το Είναι.
Κατά τον Heidegger : Στην μητρική για την ζωή θυσία, τελείται η κρυφή ευχαριστία που από μόνη της, τιμά την χάρη του Είναι. Ως τέτοια (χάρις) έχει εναποθέσει το Είναι στην αυθεντικότητα του ανθρώπου και μέσα στην σκέψη, ώστε (ο άνθρωπος) σχετιζόμενος με το Είναι, να αναλαμβάνει τη φρούρηση του Είναι.[2]
Ίσως εν τέλει, ο Heidegger στηριζόμενος στην παρμενίδεια εμπειρία του Είναι, η οποία αποκτήθηκε από την ελληνική σκέψη, να ερμήνευσε ότι: «Η αληθινή γνώση προκύπτει από την απόρροια ενός στοχασμού, ο οποίος εκπηγάζει από την εμπειρία της Αλήθειας του Είναι και όχι από την θεώρηση των όντων ως αντικειμένων».[3]
Έτσι λοιπόν η γνώση αληθεύει: όταν «διατηρεί κάθε φορά την σχέση της με το ουσιώδες των όνων» ως υποκείμενα του Είναι.
Εκ κατακλείδι: Ο κάθε άνθρωπος, με την επαγρύπνηση του, την σκοπιά του Είναι περιφρουρεί, [ακόμα και όταν ο ίδιος το αγνοεί].
--------------------------------
[1] Κατά τον Heidegger: «Η σιωπηλή φωνή, είναι η φωνή του Είναι. Αυτή ως πρωταρχική σκέψη, είναι η ηχώ της εύνοιας του Είναι, εντός της οποίας φωτίζεται και τελείται το Μοναδικό: ότι τα όντα είναι» περιεχόμενα Του (ΤεΜ. σ.96). Έτσι αποκρίνεται το Είναι: μέσα από επι-σκέψεις και στοχασμούς, που κατόπιν γίνονται πράξεις.
[2] Martin Hedegger, “Τι είναι μεταφυσική;”, Πατάκη, Αθήνα 2015. σ.96.
[3] ομοίως σ.94
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου