ΔΗΜ 19.131–133
Παραίνεση για τιμωρία του Αισχίνη με την απαιτούμενη αυστηρότητα
Ο ρήτορας επέμεινε στους ισχυρισμούς του περί δωροληψίας των δύο πολιτικών αντιπάλων του, του Αισχίνη και του Φιλοκράτη (σχετικά με τους στόχους του και το περιεχόμενο του λόγου βλ. ΔΗΜ 19.64–66). Χαρακτήρισε, ωστόσο, ως φοβερότερο όλων το ακόλουθο περιστατικό: μόλις ο Αισχίνης διαπίστωσε ότι ο Δημοσθένης αρνήθηκε τη συμμετοχή του στην τρίτη πρεσβεία που επρόκειτο να σταλεί προς τον Φίλιππο, προφασίστηκε ασθένεια, για να παραμείνει στην Αθήνα και να εμποδίσει τον αντίπαλό του να συμβουλεύει τους συμπολίτες του για τη σωτηρία των Φωκέων. Όταν πλέον είχε βεβαιωθεί ότι οι Φωκείς είχαν καταστραφεί, αναχώρησε από την πόλη, ενώ είχε ήδη αντικατασταθεί από άλλον πρεσβευτή (πράξη που τιμωρούνταν με θάνατο) και συνεόρτασε με τον Φίλιππο τις στρατιωτικές και διπλωματικές του επιτυχίες.
[131] Οὐκοῦν ᾤχετο μὲν παρὰ τὸν νόμον, ὃς θάνατον κελεύει
τούτων τὴν ζημίαν εἶναι· ἐλθὼν δ’ ἐκεῖσε ἑτέρων θανάτων
ἄξια ποιῶν πέφανται· τὰ δὲ πρόσθεν πεπραγμένα καὶ
πεπρεσβευμέν’ ὑπὲρ τούτων ἀποκτείνειεν ἂν αὐτὸν δικαίως.
σκοπεῖτε τοίνυν τί ἔσται τίμημα, ὃ ταύτην ἕξει τὴν ἀξίαν
ὥστε τοσούτων [πραγμάτων] ἀξιόχρεων φαίνεσθαι. [132] πῶς γὰρ
οὐκ αἰσχρόν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δημοσίᾳ μὲν ἅπαντας ὑμᾶς
καὶ ὅλον τὸν δῆμον πᾶσι τοῖς πεπραγμένοις ἐκ τῆς εἰρήνης
ἐπιτιμᾶν, καὶ μήτε τῶν ἐν Ἀμφικτύοσι κοινωνεῖν ἐθέλειν,
δυσκόλως τ’ ἔχειν καὶ ὑπόπτως πρὸς τὸν Φίλιππον, ὡς
ἀσεβῶν καὶ δεινῶν ὄντων τῶν πεπραγμένων καὶ οὔτε δικαίων
οὔθ’ ὑμῖν συμφερόντων, εἰς δὲ τὸ δικαστήριον εἰσελθόντας
τὰς ὑπὲρ τούτων εὐθύνας δικάσοντας, ὅρκον ὑπὲρ τῆς πόλεως
ὀμωμοκότας, τὸν ἁπάντων τῶν κακῶν αἴτιον καὶ ὃν εἰλήφατ’
ἐπ’ αὐτοφώρῳ τοιαῦτα πεποιηκότα, τοῦτον ἀφεῖναι; [133] καὶ τίς
οὐ δικαίως ἂν ὑμῖν ἐγκαλέσειε τῶν ἄλλων πολιτῶν, μᾶλλον
δ’ ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων, ὁρῶν Φιλίππῳ μὲν ὑμᾶς ὀργι-
ζομένους, ὃς ἐκ πολέμου ποιούμενος εἰρήνην παρὰ τῶν
πωλούντων τὰς πράξεις ἐωνεῖτο, πρᾶγμα πολλὴν συγγνώμην
ἔχον διαπραττόμενος, τουτονὶ δ’ ἀφιέντας, ὃς τὰ ὑμέτερ’
οὕτως αἰσχρῶς ἀπέδοτο, τῶν νόμων τὰ ἔσχατα ταττόντων
ἐπιτίμια, ἐάν τις ταῦτα ποιῇ;
***
[131] Λοιπόν ανεχώρησε μεν κατά τον νόμον, ο οποίος διατάσσει η ποινή των τοιούτων εγκλημάτων να είναι ο θάνατος· ελθών δε εκεί έπραξεν επιδεικτικά και άλλας πράξεις αξίας θανάτου· αλλά και αι προηγούμεναι πράξεις του ως πρεσβευτού δικαίως θα τον κατεδίκαζαν εις θάνατον. Σκεφθήτε τώρα ποία θα είναι η ποινή, η οποία θα έχη τόσην αξίαν ώστε να φαίνεται ανταξία τόσων μεγάλων αδικημάτων. [132] Διότι πώς δεν είναι εντροπή, ω άνδρες Αθηναίοι, δημοσία μεν όλοι σεις και όλος ο λαός να κατηγορή τα γεγονότα, τα οποία προήλθον εκ της ειρήνης, και ούτε να θέλετε να μετέχετε εις τας αμφικτυονικάς αποφάσεις, να οργίζεσθε δε εναντίον του Φιλίππου και να τον υποπτεύετε, διότι τοιαύται πράξεις ήσαν και ασεβείς και φοβεραί και άδικοι και ασύμφοροι εις σας, αφού δε εισήλθετε εις το δικαστήριον διά να δικάσετε τας ευθύνας διά τας πράξεις ταύτας, αφού ωρκίσθητε να κρίνετε υπέρ του συμφέροντος της πόλεως, τον αίτιον όλων των συμφορών, τούτων, τον οποίον συνελάβετε επ' αυτοφώρω να πράττη ταύτα,τούτον να τον αθωώσετε! [133] Και ποίος από τους άλλους πολίτας, μάλλον δε από όλους τους Έλληνας, δεν ήθελε δικαίως σας κατηγορήσει, βλέπων να οργίζεσθε μεν σεις εναντίον του Φιλίππου, ο οποίος θέλων να αντικαταστήση τον πόλεμον με την ειρήνην ηγόραζε τα μέσα της εκτελέσεως παρά των πωλούντων αυτά, κατορθώνων πράγμα διά το οποίον θα ετύγχανε πολλής συγγνώμης, αυτόν εδώ δε να αθωώνετε, ο οποίος τα ιδικά σας τόσον αισχρώς επώλησεν, ενώ οι νόμοι ορίζουν τας εσχάτας ποινάς δι' εκείνους, οι οποίοι πράττουν ταύτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου