Η Ανώτερη Επίγνωση

Όλοι οι μεγάλοι ιδρυτές θρησκειών, αλλά και μεγάλοι φιλόσοφοι κι άλλοι άνθρωποι στον χώρο της μεταφυσικής βίωσαν την Πραγματικότητα σαν Μία Διεύρυνση της συνείδησής τους (της απλής ανθρώπινης συνείδησης) προς Μία Ανώτερη Κατάσταση, σαν ένα ξεπέρασμα των στενών ορίων του εγώ προς Μία Αχανή Συνειδησιακή Κατάσταση που βρίσκεται στην βάση όλων των συνειδήσεων σαν ένα βύθισμα στην Άπειρη Συνείδηση.

Ο «Λαβύρινθος» της Συνειδητότητας (της Επίγνωσης): Φαίνεται (για όποιον γνωρίζει να «διαβάζει»):

1) Η Μοναδικότητα της Συνείδησης,

2) Η Ολότητα, η Ενότητα κι η «Συνέχεια» της Συνειδητότητας,

3) Η Φαινομενική Διάκριση των Επιπέδων Επίγνωσης (των κοσμικών πεδίων, των κόσμων),

4) Η Εσωτερική Οδός της Ανάδυσης της Επίγνωσης στην Ολότητά της,

5) Τα Εννέα Επίπεδα της Κοσμικής Συνείδησης (Υλικό, Δυναμικό, Νοητικό, Μη-Δυαδικό, Παγκόσμιο, Ενοποιημένο, Κοσμικό, Ολικό, Μοναδικό).

Παραδείγματα: 1) Ο Βούδας βίωσε την Φώτιση σαν ένα σβήσιμο (νιρβάνα) της υπαρξιακής ροής (των σκάντα), σαν Μία Κατάσταση που χαρακτήρισε σαν Ασαμσκρίτα.

2) Ο Σανκάρα κι άλλοι οπαδοί της Βεδάντα βίωσαν το Μόκσα σαν ξεπέρασμα όλων των περιφερειακών εκδηλώσεων του όντος, της νόησης, πέρα από τις εσωτερικές καταστάσεις του άτμαν, σαν συνειδητοποίηση του Απολύτου Υπόβαθρου, του Βράχμαν.

3) Ο Πανταζάλι κι οι οπαδοί του Σαμκύα Γιόγκα βίωσαν την Απελευθέρωση (Καϊβαλγία), σαν το σταμάτημα όλης της δραστηριότητας του νου (σιττά), σαν την συγκράτηση του νου από του να παίρνει διάφορες μορφές (βρίττις).

4) Οι χριστιανοί νηπτικοί κι άλλοι χριστιανοί μυστικιστές βίωσαν την Θέωση σαν το τελικό στάδιο κάθαρσης του νου μέχρι που ο νους να γίνει άμορφος: τότε μόνο ο νους μπορεί να αντιληφθεί το Άπειρο Θείο Είναι, να Ενωθεί με τον Θεό, να Θεωθεί.

5) Όλοι οι μεγάλοι σούφι στον χώρο του ισλαμισμού βιωσαν την Τελική Πραγματικότητα (Αλ-Χακ) σαν σβήσιμο της απατηλής προσωπικότητας, σαν διεύρυνση της συνείδησης ως το Άπειρο (Φανά Φι’ λλαχ).

6) Ο Πλάτωνας και οι πλατωνικοί βίωσαν την Πραγματικότητα σαν ανύψωση ως το «καθολικό είναι» (πέρα από τις νοητικές διεργασίες) και πέρα από αυτό ως το «τελείως είναι» (όραση του Αγαθού).

7) Ο Πλωτίνος που κωδικοποίησε την πλατωνική θεωρία και οι νεοπλατωνικοί βίωσαν την Ανύψωση ως το Ένα σαν «άπλωσι» (απλούστευση, συστολή σε απόλυτη απλότητα του καθολικού νου), σαν «έκστασι» (έξοδος εκ του «εαυτού»).

Όλοι αυτοί που ήταν άνθρωποι σαν όλους τους ανθρώπους (σαν όλους εμάς) μετέφεραν το Βίωμα με απλό και καθαρό τρόπο (οι μετέπειτα σχολιαστές τους μπέρδεψαν τα πράγματα). Μίλησαν λοιπόν για τα εξής:

1) Μίλησαν για την Υπέρτατη Πραγματικότητα που βρίσκεται στην βάση κάθε συνείδησης, σαν Ένα Υπερσύνολο της συνείδησης, σαν την Πραγματική Ουσία μας.

2) Προσδιόρισαν έτσι την σχέση μεταξύ Πραγματικότητας και της δοσμένης συνείδησης, αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν εαυτό, σαν εγώ (ένα σύμπλεγμα αντιλήψεων, συμπεριφορών και εμπειριών).

3) Καθόρισαν ακόλουθα τον τρόπο που μπορούμε να βιώσουμε την Εσώτερη Πραγματικότητα, που είναι η υπέρβαση των περιφερειακών εκδηλώσεων, των δράσεων του εγώ. Περιέγραψαν αναλυτικά τα στάδια, από το χαμηλότερο, τον έλεγχο του σώματος, ως το υψηλότερο, τον έλεγχο της εξωτερικής νοητικής δραστηριότητας, τον έλεγχο των εσωτερικών καταστάσεων του νου... ως την Ολοκλήρωση.

Σε όλες τις παραδόσεις λένε πάνω-κάτω τα ίδια. Το βουδιστικό ντυάνα (σαμαπάττι), το αστάνγκα γιόγκα του Πανταζάλι, η χριστιανική «νήψις» και το σουφικό «αμάλ» και η «ξεχασμένη» διαλεκτική του Πλάτωνα, όλα περιγράφουν (στα πλαίσια βέβαια μίας ιδιαίτερης κουλτούρας και με μία ιδιαίτερη ορολογία) τον ίδιο δρόμο και δείχνουν προς την Ίδια Πραγματικότητα.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία, Όχι μόνο γιατί το λένε όλες οι εσωτερικές παραδόσεις αλλά γιατί είναι η Βάση όλων των ανθρώπινων όντων, όλων των όντων, Μία Αντικειμενική Πραγματικότητα.

Βέβαια οι οπαδοί των θρησκειών πρεσβεύουν ο καθένας για λογαριασμό του την απόλυτη αλήθεια. Αν ρίξουμε μία ματιά στις στατιστικές όλος ο πλανήτης «θρησκεύεται». Αλλά δείξτε μας ένα βουδιστή που έφτασε στην φώτιση, ένα χριστιανό που έφτασε στην θέωση, ένα σούφι που έφτασε στο φανά φι’ λλαχ. Πάντως δεν βρίσκονται μέσα στις επίσημες εκκλησίες και οργανώσεις.

Μπορούμε, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε κάποια εσωτερική παράδοση (όχι τις επίσημες εκκλησίες που συγκεντρώνουν μόνο σχολαστικούς, εύπιστους κι ανόητους), η να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο. Η Αλήθεια, αφού κατακτήθηκε μία φορά από τον άνθρωπο (τον Βούδα, τον Λάο Τσε, τον Ιησού, τον Σανκάρα, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Έκχαρτ κι άλλους) μπορεί να κατακτηθεί ξανά και ξανά, από τον κάθε άνθρωπο. Η Αλήθεια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, είναι δυνατότητα, δικαίωμα και υποχρέωση όλων. Θρησκευτικά συστήματα μπορούμε να δημιουργήσουμε ξανά και ξανά (όπως για παράδειγμα η Θεοσοφική Διδασκαλία τον 19ο και τον 20ο αιώνα).

Το βασικό ερώτημα που προκύπτει και μας αφορά όλους, τον καθένα μας είναι το εξής: Η ίδια μας η φύση που Εδράζεται στην Άπειρη Συνείδηση μας δημιουργεί την υποχρέωση να βιώσουμε την Αλήθεια. Το τι σημαίνει αυτό και τι συνέπειες έχει πρέπει να το ανακαλύψουμε στην πράξη. Μπορούμε να το κάνουμε; Μπορούμε να βιώσουμε τον Αληθινό Εαυτό μας; το Άπειρο; το Απόλυτο;

Η «ανώτερη επίγνωση» που πραγματοποιούμε είναι μία άμεση, υπερνοητική, εξωδιανοητική, αντίληψη της Πραγματικότητας.

Αυτό που λέμε είναι τελείως απλό και φυσικό. Ξεκινάμε από αυτό που είμαστε, διευρύνουμε αυτό που είμαστε, βιώνουμε αυτό που είμαστε στο Βάθος. Δεν μιλάμε ούτε για θεωρίες, ούτε για εκκλησίες και σκοπιμότητες, ούτε για εκμετάλλευση, είτε ιδεολογική, είτε οικονομική, ούτε για τίποτα άλλο.

Ο καθένας πρέπει μόνος του, μέσα του να βρει την Αλήθεια. Κι αν υπάρχει ανάγκη να συζητήσουμε ας συζητήσουμε. Αλλά ας το κάνουμε σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, πέρα από θεωρίες, πέρα από προσωπικές συγχίσεις και μέσα σε ένα ευπρεπές κλίμα.

Λοιπόν αγαπητοί φίλοι: Μπορούμε να δούμε την μεταφυσική σαν προσωπικό βίωμα; Μπορούμε να βιώσουμε τον Αληθινό Εαυτό μας; Το Απόλυτο;