Νίτσε: Ο έρωτας είναι μια τρέλα. Αλλά είναι από τα καλά είδη τρέλας

Σύμφωνα με μια παλιά ιστορία, μια μέρα όλα τα συναισθήματα συναντήθηκαν και η Τρέλα αποφάσισε να τους προτείνει να παίξουν κρυφτό. Ξεκίνησε να μετράει μέχρι το 1000 και κάθε συναίσθημα -ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του- κρύφτηκε. Η Τεμπελιά βαρέθηκε να ψάχνει κρυψώνα και μπήκε στην πρώτη που βρήκε ενώ το Πάθος μπήκε στοn πάτο ενός ηφαιστείου. Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί θα αποκαλύπτονταν έτσι κι αλλιώς και ο Εγωισμός βρήκε ένα μέρος μόνο για αυτόν. Ο Έρωτας έψαξε πολλή ώρα και τελικά κρύφτηκε πίσω από μία τριανταφυλλιά. Όταν η Τρέλα τελείωσε το μέτρημα, έψαξε και βρήκε τα περισσότερα συναισθήματα, αλλά δε βρήκε τον Έρωτα πουθενά, όπου και αν έψαξε. Στο τέλος, είδε τη τριανταφυλλιά, την πλησίασε και την ταρακούνησε τόσο πολύ, που ακούστηκε η κραυγή του Έρωτα, ο οποίος είχε τραυματιστεί από τα αγκάθια στα μάτια, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Η Τρέλα το μετάνιωσε, ζήτησε συγνώμη πολλές φορές και πήρε την απόφαση να γίνει βοηθός του Έρωτα, οδηγώντας τον όπου αυτός δεν μπορούσε να δει.

Ίσως αυτή την ιστορία να είχε στον νου του ο Friedrich Nietzsche και να συνέδεσε τα δύο αυτά συναισθήματα. «Ό Έρωτας κρύβει μέσα του μια τρέλα…» και όλοι το ξέρουμε αυτό. Και δε χρειάζεται να πούμε ότι για πολλά χρόνια –ειδικά την εποχή του Μεσαίωνα– ο έρωτας αντιμετωπιζόταν ως ψυχική ασθένεια λόγω των «αλλόκοτων» συμπεριφορών που τον συνόδευαν. «…Η τρέλα όμως έχει τη δική της λογική» είχε αναφέρει ο Nietzsche, αναφερόμενος στον τρόπο που σκέφτεται και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο ερωτευμένος. Αυτή τη λογική δεν τη κατανοούν οι πολλοί αλλά μόνο αυτός ο ένας που αφήνεται στα δίχτυα του έρωτα. Αυτός ουσιαστικά επιλέγει να ακολουθήσει τη δική του λογική γιατί απλώς τον κάνει να αισθάνεται όμορφα.

Ο Nietzsche με αυτή του τη φράση συνέδεσε την τρέλα ως ψυχική ασθένεια με τον έρωτα. Μίλησε πραγματικά για τη διαφορετική οπτική γωνία της λογικής που έχει ένας ερωτευμένος. Χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι είναι ψυχικά διαταραγμένος και ο νους του ραγισμένος. Ουσιαστικά, ο έρωτας έχει τη δυνατότητα να αλλάζει απόψεις και διαμορφώνει καινούργιους χαρακτήρες. Ο ερωτευμένος περνάει σε μια δική του λογική για το άτομο που τον ενδιαφέρει, μια λογική που στους άλλους φαντάζει τρέλα. Πόσες φορές έχουμε δει τους κολλητούς μας να κάνουν «τρελά» πράγματα για κάποιον άλλο και περνάει η σκέψη από το μυαλό μας ότι ο φίλος μας τρελάθηκε;

Τι γίνεται όμως, όταν είσαι στη λογική του έρωτα και οι άλλοι προσπαθούν να σε αποτραβήξουν με κάθε τρόπο ή μέσο; Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οι σωστοί φίλοι δεν πρέπει να προσπαθήσουν να σε επαναφέρουν από το «κώμα» του έρωτα που έχεις πέσει. Και αυτό γιατί το να σε λογικέψουν όπως αυτοί νομίζουν σημαίνει να σε φέρουν σε μια λογική που κρίνουν πως είναι σωστή για σένα. Το τι είναι όμως καλό και σωστό για σένα το ξέρεις μόνο ο ίδιος. Ο φίλος πρέπει να είναι αυτός που θα σε προκαλέσει να ζήσεις την τρέλα, ακόμα και αν κινδυνεύει να σε χάσει. Γιατί αυτός που σε ξέρει καλά, ξέρει ότι αν δε ζήσεις την τρέλα, θα μείνει μια πληγή, που ακούει στο όνομα «απωθημένο» και κατά καιρούς θα ανοίγει και θα αιμορραγεί.

Όλα αυτά που είπε ο Nietzsche για την τρέλα και τη λογική του έρωτα μπορεί να φαντάζουν δύσκολα και ακατανόητα αλλά μάλλον δεν είναι. Ίσως κάποια άλλα συναισθήματα να εμπλέκονται να μην αφήνουν να δούμε ξεκάθαρα τι επιθυμεί η καρδιά και τι ο νους. Όλα βέβαια θα πρέπει να εξελίσσονται και να αντιμετωπίζονται σε πλαίσια και όρια που δε θα προσβάλλεται η ψυχική και σωματική υπόσταση των εμπλεκομένων και φυσικά χωρίς να καταπατούνται τα όρια και οι ελευθερίες που ορίζει ο καθένας. Και αν αυτό που είπε ο Nietzsche για τον έρωτα και τη λογική μάς φαίνεται δυσνόητο και ακατόρθωτο, μπορούμε να ενστερνιστούμε αυτό που είχε πει ο Πλάτωνας πολλά χρόνια πριν τον Γερμανό φιλόσοφο: «Ο έρωτας είναι μια τρέλα. Αλλά είναι από τα καλά είδη τρέλας…».