Tα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται; Η Το όμοιο είναι φίλος με το όμοιο και το ανόμοιο δεν είναι ποτέ φίλος με το ανόμοιο;

Το όμοιο είναι φίλος με το όμοιο και το ανόμοιο δεν είναι ποτέ φίλος με το ανόμοιο...
Ερμής ο Τρισμέγιστος.

Η τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται;

Ανοίγω ένα μεγάλο κεφάλαιο που χρίζει σοβαρής αντιμετώπισης, αναλύει και αναδεικνύει την αλήθεια της θνητής μας φύσης ως άνθρωποι με σάρκα, και της λειτουργίας της φύσης γενικότερα, απέναντι στην αληθινή ουσία του ανθρώπου ο οποίος παγιδεύτηκε μέσα στην θνητή φύση διότι έγινε ένα μαζί της.

Πάμε να δούμε τι συμβολίζει το ρητό που λέει: "τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται

Όταν τα αντίθετα έλκονται και τα όμοια απωθούνται, έχει να κάνει με το εξής σκεπτικό:

Ο έρωτας είναι η έλξη του διπολικού μας κόσμου, και μέσω της έλξης των αντιθέτων επέρχεται ο θάνατος αλλά και η ζωή με την γέννηση ενός νέου ουράνιου σώματος, διότι τα μεν αντίθετα ουράνια σώματα συγκρούονται μεταξύ τους λόγω της έλξης, και φέρουν τον θάνατο τους, και μέσα από την ένωση τους φέρουν την γέννηση ενός νέου ουράνιου σώματος.

Η έλξη μεταξύ των αντιθέτων, είναι αυτή που φέρει την ζωή, και τον θάνατο, και αυτός είναι ο κόσμος της φύσης, το κάτοπτρο του αληθινού κόσμου που είναι από Φως και Ζωή.

Η φύση όμως θέλει τον άνθρωπο, την ουσία του που είναι Φως και ζωή, να τον κρατήσει κοντά της, διότι η ανθρώπινη σάρκα και το πνεύμα της σάρκας είναι δικά της δημιουργήματα, και αν καταφέρει να εξουσιάσει την ψυχή με το φωτεινό της πνεύμα που εμπεριέχει μέσα της, τότε η ψυχή θα γίνει ένα με την φύση και το πνεύμα της φύσης, διότι θα ερωτευτεί την φύση και θα εξουσιάζει η φύση την ψυχή και το πνεύμα της ψυχής, άρα και την ουσία του ανθρώπου, και θα μείνει για πάντα ενωμένη με την θνητή φύση.

Άρα όταν τα ετερώνυμα έλκονται, εννοεί τα δικά της στοιχεία της φύσης, το ανθρώπινο σώμα, ώστε η έλξη του έρωτα άντρα - γυναίκα, και του έρωτα τους για την φύση, να παγιδέψει για πάντα την ψυχή.

Έτσι και όταν τα όμοια απωθούνται, συμβαίνει γιατί η φύση είναι αντίθετη με την ουσία του ανθρώπου, και δεν θέλει την ένωση μέσα από το ΕΝΑ ως ΌΛΟΝ, αλλά την ένωση μέσα από το ΔΥΟ ως Όλον.

Και αυτό διότι η ουσία του Ανθρώπου είναι μονοπολική, ενώ της φύσης είναι διπολική.

Στον κόσμο της ψυχής, τα όμοια έλκονται και γίνονται Ένα λόγω της ίδιας πνευματικής ουσίας τους, ενώ τα αντίθετα που δεν εμπεριέχουν την ίδια ουσία με την ψυχή, δεν είναι ποτέ φίλοι, διότι το Ένα είναι αθάνατο από Φως και Ζωή, ενώ το άλλο είναι θάνατος και ζωή, οπότε δεν δύναται να ομοιάσει ποτέ η ΖΩΗ με τον θάνατο.

Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε σήμερα, ο άνθρωπος με σάρκα, είναι σώμα και πνεύμα της φύσης, όπου πνεύμα ο νους της σάρκινης λογικής, και ο θάνατος και η ζωή έχει να κάνει με τα σώματα της φύσης.

Ενώ η ψυχή και το πνεύμα της ψυχής, είναι από την ουσία του Φωτός, από Φως και Ζωή.

Ότι λοιπόν έλκει τις ψυχές είναι το όμοιο με αυτή, και ότι ανόμοιο δεν είναι ποτέ φίλος της ψυχής.
Και ανόμοιο είναι η λογική που εμπεριέχει το πνεύμα και η λογική της σάρκας.

Αν λοιπόν θέλουμε το όμοιο η ψυχή, να γίνει όμοια και φίλος με την σάρκα, θα πρέπει η ψυχή να εξουσιάζει το σώμα, και όχι το σώμα την ψυχή.