Εκτιμώ και ζηλεύω τους πρακτικά αισιόδοξους και ταυτόχρονα απρόβλεπτους ανθρώπους. Αυτούς που σαν από χάρισμα λες ή μετά από σκληρή αυτοεκπαίδευση καταφέρνουν να ορίζουν στο μέτρο που θέλουν και μπορούν την καθημερινότητά τους.
Χρησιμοποιώντας όλο το εύρος των δυνατοτήτων τους.
Με την επιδεξιότητα του χεριού ή του μυαλού τους. Συνήθως με το συνδυασμό και των δύο.
Είναι συνήθως εκείνοι που εν μέσω ανακατατάξεων και καταστροφών βρίσκουν τρόπο να σταθούν όρθιοι. Χωρίς να μεμψιμοιρούν ή να εκλογικεύουν τις καταστάσεις προκειμένου να νιώσουν καλύτερα. Ή το χειρότερο χωρίς να θέλουν να επωφεληθούν. Είναι μια σπουδαία και πολλές φορές μη αναγνωρίσιμη τέχνη της ζωής κι αυτή.
Μ’ άλλα λόγια θα μπορούσε να ονομαστεί προσαρμογή σε αλλαγή δεδομένων καταστάσεων, αλλά είναι πολύ σπουδαιότερη απ’ αυτή. Ίσως γιατί δεν προέρχεται απλά από τις εκάστοτε συνθήκες, αλλά από μια ατομική ανάγκη να δοκιμάζει κανείς τα όρια του εαυτού του ακόμα κι αν κρέμεται από πάνω του ο πέλεκυς της αποτυχίας.
Έχει να κάνει με θάρρος και θράσος, με μεγάλη δόση τόλμης που είναι όμως ορατή και κατά κάποιο τρόπο μετρήσιμη γιατί αλλιώς ξεπέφτει σε ανοησία και επικινδυνότητα.
Μια δύσκολη και επίμονη διαδικασία. Η εξαίρεση που ακόμα κι αν επιβεβαιώνει τον κανόνα υπάρχει, η ανατροπή της επωδού ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Ίσως τα γηρατειά κι ο μαρασμός του σώματος αλλά κυρίως της ψυχής να προέρχεται και να καταλήγει απ’ αυτή και σ’ αυτή τη μονήρη επανάληψη του ίδιου μοτίβου ζωής.
Γερνάμε γιατί δεν ερωτευόμαστε πια -τον εαυτό μας πρώτα- ή επειδή δεν τον ερωτευόμαστε γερνάμε;
Εν τέλει αυτός ο φαύλος κύκλος ούτε κύκλος ούτε φαύλος είναι. Είναι μια διαρκής καχύποπτη ματιά στο διαφορετικό. Είμαι μέσα του και το ξέρω…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου