Με αφορμή ακραίες, αναχρονιστικές και σκοταδιστικές θέσεις που κατά καιρούς εκφράζονται από ανθρώπους της εκκλησίας (δυστυχώς και από μερικούς από αυτούς που θέλουν να ονομάζονται «πνευματικοί ηγέτες», βλ. ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 17/3/2008) για τις προγαμιαίες σχέσεις, και επειδή μερικοί ανέραστοι καλόγεροι και άγαμοι μητροπολίτες δεν μπορούν να γίνονται τιμητές των πάντων και να προσβάλλουν με χυδαίες εκφράσεις τους συνανθρώπους μας για συνήθεις πρακτικές και φυσιολογικές συμπεριφορές της κοινωνίας μας, όπως η συμβίωση ενός ζευγαριού εκτός θρησκευτικού γάμου, την οποία χαρακτηρίζουν «πορνεία», ας τραβήξουμε για λίγο την κουρτίνα του εξωραϊσμού, της υποκρισίας και της δήθεν πνευματικότητας, για να δούμε το πραγματικό πρόσωπο «της θρησκείας της αγάπης» στο βασικό θέμα της ερωτικής συμπεριφοράς των ανθρώπων, ώστε να ξέρουν όλοι «σε τι θεό πιστεύουν».
Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι μαθητές του Ιησού, οι «πάνσοφοι αλιείς», οι οποίοι, μετά από μια συζήτηση με τον δάσκαλό τους περί χωρισμού και διαζυγίου, η οποία καταλήγει σε προτροπή υπέρ της παρθενίας και της αγαμίας, ακόμα και υπέρ του ευνουχισμού(!), αφού τα ζύγισαν καλά τα πράγματα με το σύνδρομο της εβραϊκής συμφεροντολογίας, καταλήγουν στο συμπέρασμα: «ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι (δεν συμφέρει να έρχεται κανείς εις γάμον)»! (Ματθ. ΙΘ΄ 9-12).
Ο “μέγας” Αθανάσιος, έλεγε: «Δύο δρόμοι υπάρχουν στη ζωή. Ο ένας είναι του γάμου, ο μέτριος. Ο άλλος είναι της παρθενίας, αγγελικός και ανυπέρβλητος». Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Τόσο πολύ προέχει του γάμου η παρθενία, όσο ο ουρανός από τη γη». Και ο Τερτυλλιανός συμβούλευε: «Αυτοί που έχουν γυναίκες να κάνουν σαν να μην τις έχουν» (!), δηλ. απλά να τις κοιτάζουν και να σφυρίζουν αδιάφορα! Ένας εκκλησιαστικός ύμνος τονίζει πως οι πραγματικά ηθικοί άνδρες είναι «οι ανδρικώς την φύσιν εκβιασάμενοι ασκητές άγιοι», αφού κατάφεραν να νικήσουν τις βιολογικές ορμές τους, βιάζοντας τη φύση και ο Ισαάκ ο Σύρος δηλώνει ότι «Η παρθενία είναι η κορυφαία των αρετών».
Αλλά αν είναι ιδανικό η παρθενία, η αγαμία και ο μοναχισμός και το ιδανικό αυτό θεωρητικά αποφάσιζε μια μέρα να το ακολουθήσει όλη η ανθρωπότητα, οραματιζόμενη την... Παραδείσια παρθενία και βασιλεία, τότε μετά από πενήντα έως εκατό χρόνια θα εξέλιπε η ζωή από τον πλανήτη!
Άγαμοι θύτες λοιπόν ο απόστολος Παύλος, οι «άγιοι» απόστολοι και οι Πατέρες της εκκλησίας με τις παράλογες, διαστροφικές (μη φυσιολογικές) και αντικοινωνικές απόψεις τους και θύματα όσοι και όσες από το «χριστεπώνυμο ποίμνιο» ακολούθησαν τη γνώμη τους, βασανίστηκαν από πλαστές ενοχές και φοβικά σύνδρομα, απομονώθηκαν από την κοινωνία ή κλείστηκαν σε μοναστήρια, γύρισαν την πλάτη τους στη φυσιολογική ερωτική συμπεριφορά (η οποία είναι η μήτρα και η πηγή της αιώνιας, δηλ. της διαχρονικής ζωής) και με το φόβο της… “κολάσεως” στερήθηκαν τις χαρές του φυσιολογικού έρωτα και της ανθρώπινης επικοινωνίας και μέθεξης με το άλλο φύλλο. Και κάποιοι δυστυχώς εξαργυρώνουν τη ζωή τους αγοράζοντας απραξία και θάνατο! Γιατί θάνατος δεν είναι μόνο ο “χωρισμός της ψυχής από το σώμα”, αλλά και η άρνηση της ζωής, όπως και ο χωρισμός της λογικής σκέψης από τον εγκέφαλο! Γι αυτό και οι περισσότεροι μοναχοί και ασκητές των θρησκειών έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου, αφού δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα από μια “ζωή μισή”, από μια ζωή όμοια με θάνατο! «Γενού ως νεκρός κατά την ζωήν και θέλεις ζήσει μετά θάνατον», προτρέπει ο Ισαάκ ο Σύρος στα «Ασκητικά» του.
Έτσι, αποστεωμένοι και άφροντεις, πετάνε τη ζωή τους στα σκουπίδια για μια παραίσθηση ανατολίτικης προέλευσης, μέσα από τα δεσμά της μεταθανάτιας ελπίδας και της σωτηριολογικής εξάρτησης, με τα οποία η αίσθηση της πραγματικότητας μετατρέπεται σε παραίσθηση μιας θολής υπερβατικότητας! Εκεί λοιπόν που αρχίζει η «Βασιλεία του Θεού» τελειώνει το αληθινό, το πλήρες νόημα της φυσιολογικής ζωής!
Αξίζει όμως να δούμε μερικούς από τους ιερούς κανόνες, όπως καταγράφονται στο «Ιερόν Πηδάλιον» της εκκλησίας, που είναι ο κώδικας της καλής και «θεάρεστης» (χριστιανικής) συμπεριφοράς του πιστού, η παραβίαση των οποίων επισύρει βαριές κυρώσεις αποβολής, επιτιμίων, γονυκλισιών, ψαλμών κλπ, αλλά και αυστηρών «μεταθανάτιων» τιμωριών! Σκοπός βέβαια όλης αυτής της ποιμνιακής χειραγώγησης είναι να εμποτίζεται το μυαλό του ανθρώπου με το δηλητήριο της αμαρτίας, με φόβους, φοβίες και πλαστές ενοχές, να αισθάνεται ένας ταπεινός αμαρτωλός, ένας ισόβιος κατηγορούμενος, ένα θύμα του διαβόλου, να βιώνει μια μόνιμη μανία καταδιώξεως λόγω του… «προπατορικού αμαρτήματος» (!) και ένα σπαθί να κρέμεται διαρκώς πάνω από το κεφάλι του, αυτό της «αιωνίου Κολάσεως»!
Με τον τρόπο αυτό, της συνεχούς και ιδιότυπης πλύσης εγκεφάλου, δημιουργείται και συντηρείται η αέναη στρατιά των «πιστών δούλων του Θεού», δηλ το εξασφαλισμένο και ανυποψίαστο ποίμνιο της «αγίας» ποιμαντορίας, των «σεβασμιωτάτων» και «παναγιωτάτων» ποιμεναρχών(!)
Κατά το «Ιερόν Πηδάλιον» λοιπόν, απαγορεύεται στη γυναίκα που έχει την περίοδό της (μια απόλυτα φυσιολογική δηλαδή λειτουργία του οργανισμού της για την αναπαραγωγή του είδους) να προσέλθει στην εκκλησία, όπως και εκείνος ο άνδρας που κατά τη νύκτα (άθελά του δηλαδή) έχει πάθει «ενυπνιασμόν ή ονείρωξιν, μολυνθείς καθ’ ύπνους τω της εκκρίσεως πάθει...», ακόμα «ο μαλακίαν διαπραξάμενος», όπως και η «γυνή η εις ασπασμούς ανδρός ελθούσα και επαφάς, μη διαφθαρείσα όμως, το της μαλακίας επιτίμιον δέχεται». (Στην περίπτωση που «διεφθάρη» τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, από πλευράς χριστιανικών ποινών!).
Ακόμα, κατά το «Ιερόν Πηδάλιον», μεταξύ άλλων «αφορίζονται»: Όσοι (εννοείται πάντα και όσες) έχουν προγαμιαίες σχέσεις. Όσοι έχουν βιβλία αιρετικών ή αντιχριστιανικά και δεν τα παραδίδουν στο επίσκοπο να τα κάψει(!). Όσοι δεν καταστρέφουν τα κατάλοιπα των ελληνικών ειδώλων (αγαλμάτων), όπου κι αν βρίσκονται (ακόμα και στα μουσεία!). Όσοι έχουν συνήθειες των Ελλήνων (π.χ. μετέχουν σε αθλητικούς αγώνες). Όσοι είναι θεατρίνοι, ή γελωτοποιοί ή μίμοι, αλλά και όσοι παρακολουθούν τέτοια θεάματα (αλίμονο στους θεατρόφιλους!). Όσοι καλλωπίζονται και στολίζονται. Όσοι περιποιούνται τα μαλλιά τους και αρωματίζονται. Όσοι φορούν προσωπίδες και καρναβαλίζονται (τέρμα οι Αποκριάτικες φιέστες!). Όσοι φορούν γυναικεία ρούχα και το αντίστροφο (γυναίκες με τα παντελόνια αλίμονό σας!). Όσοι κρεμούν μαγιάτικα στεφάνια στα σπίτια τους. Όσοι πηδούν τις φωτιές του Αϊ Γιάννη. Όσοι… Όσοι… Όσοι…!
Ας σταθούμε για λίγο και στο «Μέγα Ευχολόγιον», να δούμε τι λέει για τον «σαραντισμό της λεχούς», δηλ. για την… «προσαγωγή» (!) της στο ναό. «Ο Σαραντισμός είναι το έθιμον ειθισμένον εν τω Μωσαϊκώ Νόμω γινομένου εν τω Ιεροσολυμιτικώ Μεγάλω Ναώ, μετά την εκπλήρωσιν των ημερών του καθαρισμού της λεχούς αυτήν προσαχθήναι εις το Ιερόν».
Προσαχθήναι λοιπόν την νέα μητέρα προς καθαρισμόν! Για να της διαβάσει ο παπάς την ευχή που λέει: «Και καθάρισον αυτήν από του ρύπου της Γεννήσεως». Η πιο φυσική και φυσιολογική διαδικασία της ζωής, να θεωρείται βρώμικη και αμαρτωλή, να φορτώνεται με σκοτεινές ενοχές, να βιάζεται κάτω από το τερατώδες, το υπερφυσικό, το εβραιομυθολατρικό, το μαγικό και ανατολίτικο, όταν στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν θεές για αρωγή και προστασία των εγκύων, των επιτόκων και των λεχώνων, όπως η Αθηνά, η Αρτέμιδα, η Ειλείθια ή Ελευθώ, η Ήρα και η Κλωθώ, η Μαία και η Λητώ. Ακόμα και η μητέρα του Ιησού, η «αειπάρθενος» Μαρία, σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά, παρά... την «άμωμο» και «άσπιλο» σύλληψη, υποβλήθηκε στη διαδικασία του καθαρμού!(Λουκ. Β΄ 22).
Στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» της Κυριακής 4 Μαΐου 2008 δημοσιεύτηκε ένα αποκαλυπτικό δισέλιδο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Χρήστου Μπόκα με τίτλο «Παιδεραστές με ράσα!», το οποίο αφορούσε «συγκλονιστικές υποθέσεις “σάτυρων” ιερέων στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής», με ειδική αναφορά στη «σιωπή της Αρχιεπισκοπής Αμερικής που συγκάλυψε 11 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από ιερείς» και που «μέσα σε έξι χρόνια πλήρωσε 8,3 εκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις για να κλείσει τα στόματα των θυμάτων»!
Στο εκτενές αυτό ρεπορτάζ της εφημερίδας αποκαλύπτονται με ονόματα συγκεκριμένων παιδεραστών κληρικών – ιερωμένων ανατριχιαστικές συμπεριφορές που προήλθαν από «δεκάδες καταγγελίες και μηνύσεις από οικογένειες των θυμάτων που είναι στην πλειονότητά τους παιδιά ομογενών», όπως «ασέλγεια κληρικού σε βάρος του ανιψιού του αλλά και άλλων παιδιών ομογενών», «ασέλγεια κληρικού εις βάρος 12χρονου κοριτσιού την ώρα που του παρέδιδε μαθήματα Ελληνικών», «ασέλγεια χήρου παπά με δύο παιδιά εις βάρος ενός 15χρονου παιδιού», αλλά και πολλές άλλες περιπτώσεις ασέλγειας ή βιασμού ανήλικων αγοριών «από σάτυρους ιερείς, πολλά εκ των οποίων ήταν παπαδοπαίδια», δηλ. “παπαδάκια”! Παιδιά που μέχρι πρότινος οι γονείς τους θεωρούσαν ότι αποτελεί πλεονέκτημα και καλή πορεία ζωής να συναναστρέφονται με «πνευματικούς», ως εκείνη τη μέρα που «έσκασε η βόμβα» μέσα στο σπίτι τους!
Στην εκπομπή «ΜΠΟΡΩ» της Άννας Δρούζα της Δευτέρας 5 Μαΐου 2008 παρακολουθήσαμε έκπληκτοι την εξομολόγηση μιας νεαρής μητέρας που στην παιδική της ηλικία είχε την ατυχία να βρεθεί σε ίδρυμα (ορφανοτροφείο) που ανήκε σε μονή της περιοχής Κοζάνης, όπου οι υπεύθυνοι για το ίδρυμα καλόγεροι την κακοποιούσαν και την βίαζαν, μαζί με άλλα μικρά κορίτσια, από την ηλικία των οκτώ ετών μέχρι τα δεκατρία, οπότε κατάφερε να ξεφύγει από το κατ΄ επίφαση ίδρυμα, στην πραγματικότητα κολαστήριο – μοναστήρι! Με τρόμο λοιπόν, με σπασμένη τη φωνή και με ανεπούλωτα τα ψυχικά της τραύματα περιέγραψε τα δεινά που υπέφερε από τους ανώμαλους και σαδιστές βασανιστές της παιδικής της ψυχής! Και το εξ ίσου τραγικό που ακούστηκε ήταν ότι ενώ πολλοί ήξεραν και οι εφημερίδες της Β. Ελλάδας είχαν ασχοληθεί πολλές φορές με το θέμα, ο ηγούμενος της μονής και ο υπεύθυνος μητροπολίτης δεν έκαναν καμιά ενέργεια να σταματήσουν και να πατάξουν αυτά τα φρικτά εγκλήματα! Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως η αδιαφορία, η αμέλεια ή η συγκάλυψη σημαίνουν συνενοχή!
Και όλα αυτά σημειωτέον ότι αποτελούν ένα μικρό μέρος μιας σκληρής και αδίστακτης διαχρονικά πραγματικότητας που με δυσκολίες βλέπει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας. Αλλά αν μέσα στην κοινωνία εμφανίζονται κατά καιρούς ανθρωπόμορφα κτήνη, θα περίμενε ο κάθε καλοπροαίρετος και ευκολόπιστος άνθρωπος τέτοια φαινόμενα να μην έχουν θέση στο χώρο της εκκλησίας και του ιερατείου, και εν πάση περιπτώσει τυχόν τέτοια απαράδεκτα και ακραία φαινόμενα να καταγγέλλονται άμεσα και να τιμωρούνται παραδειγματικά και όχι να γίνεται προσπάθεια για την άνωθεν συγκάλυψή τους. Άλλωστε η εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία γενικότερα διατείνεται με έπαρση για τη προάσπιση της ηθικής και για τον ενάρετο βίο των λειτουργών της, καθώς και για τη στήριξη, την κατήχηση και τη νουθεσία της νεολαίας «σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα των Ιερών Γραφών»!
Αλλά επειδή ο όρος «Ιερές Γραφές» είναι κατά κάποιον τρόπο αόριστος, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, με ζωντανά παραδείγματα «ιερών προσώπων», για τα οποία η χριστιανική θρησκεία υπερηφανεύεται και τα θεωρεί καύχημα και τιμή, αφού τα κατατάσσει στο «χορό των δικαίων και αγίων» και εορτάζει τη μνήμη τους σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Ένα τέτοιο σεβαστό πρόσωπο της εβραϊκής ιστορίας και της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας που «ευαρέστησε τον Θεό», είναι ο ανιψιός του Πατριάρχη Αβραάμ, ο Λωτ.
Εκεί πάνω στην απομόνωση λοιπόν και αφού συνεννοήθηκαν μεταξύ τους οι δυο κόρες του Λωτ, τον πότισαν κρασί (αλήθεια που το βρήκαν το κρασί οι κυνηγημένοι;) και στη συνέχεια προχώρησαν μαζί του σε ερωτικές συνευρέσεις (εναλλάξ βράδυ παρά βράδυ), «και συνέλαβον αι δύο θυγατέρες Λωτ εκ του πατρός αυτών. Και έτεκεν η πρεσβυτέρα υιόν και εκάλεσε το όνομα αυτού Μωάβ λέγουσα: εκ του πατρός μου. Ούτος πατήρ Μωαβιτών έως της σήμερον ημέρας. Έτεκε δε και η νεωτέρα υιόν και εκάλεσε το όνομα αυτού Αμμάν, λέγουσα: υιός γένους μου. Ούτος πατήρ Αμμανιτών έως της σήμερον ημέρας.»! Γεν. ΙΘ΄35-37.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι χειρότερα από τον Λωτ μπορεί να έκαναν οι κάτοικοι των Σοδόμων για να τους «κάψει ο Θεός» (σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο); Η ίδια η «Αγία Γραφή» τους παρουσιάζει σαν κοινωνικούς, εργατικούς και νοικοκύρηδες και όχι σαν ανήθικους, έκφυλους και διεστραμμένους! «Ήσθιον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν». Λουκάς ΙΖ΄22-29. Εκτός και αν οι συγγραφείς της Π. Διαθήκης ήθελαν να πείσουν τους εβραίους ότι η ενδογαμία, η πατρογαμία και η αιμομιξία είναι θεάρεστη πράξη (!), προκειμένου να μείνουν “καθαρά” τα γένη και οι φυλές τους!…
Αυτόν λοιπόν τον «άγιο» Λωτ τον εορτάζει και τον τιμά η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία στις 9 Οκτωβρίου! Ποια περίσσια αγιοσύνη άραγε να επιβάλει αυτή την τιμή; Ποια «οσμή ευωδίας πνευματικής» αναδύεται από τα έργα του; Ποιος θα μας το εξηγήσει; Μήπως εκείνοι οι δεσποτάδες που χαρακτήρισαν τις προγαμιαίες σχέσεις και την εκτός θρησκευτικού γάμου συμβίωση «πορνεία»; Σίγουρα αυτοί μπορούν να μας απαντήσουν και στο ερώτημα: «Τα εγγόνια του “αγίου” Λωτ ποιόν πατέρα είχανε;»
Γιατί η δικαιολογία ότι ο Λωτ έχει το ελαφρυντικό του μεθυσμένου γι’ αυτά τα σεξουαλικά του ανοσιουργήματα ή ότι τον παρέσυραν οι κόρες του για να συνευρεθεί μαζί τους δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στους υπερασπιστές του, αλλά τους εκθέτει στα μάτια της κοινωνίας και στην κρίση κάθε σκεπτόμενου με πραγματικά ηθικά κριτήρια ανθρώπου, χωρίς θρησκευτικές εξαρτήσεις, συναισθηματικές παρωπίδες και πνευματικές ωτασπίδες! Άλλωστε ένας μεθυσμένος δεν σημαίνει ότι δεν έχει επίγνωση του τι κάνει, ούτε χάνει τη μνήμη του, ώστε να μη θυμάται το επόμενο πρωί τι έκανε το προηγούμενο βράδυ. Απλώς πάνω στο μεθύσι εκδηλώνεται πιο εύκολα ο πραγματικός του χαρακτήρας!
Ο Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας βρήκε για την περίπτωση αυτή σαν αιτία τον «από μηχανής θεό» της χριστιανοσύνης, τον διάβολο! Γράφει λοιπόν ο άγιος Βασίλειος: «Και του διαβόλου την ηδυπάθεια (παράδοση σε σωματικές απολαύσεις) συνασπιζόμενοι (συστρατευόμενοι εναντίον της) … (καθώς) ο Λωτ θυγατρόγαμος γίνεται, γαμβρός εαυτού και πενθερός, ο πατήρ ανήρ, και ο πάππος πατήρ, εκατέρωθεν τους όρους της φύσεως υβρίζων»!!! ΛΟΓΟΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ 31.640/30-45.
Βλέπουμε άλλωστε ότι το “γαμικό” μητρώο πολλών εβραίων πατριαρχών, του Αβραάμ μη εξαιρουμένου (αφού δηλώνει ότι η γυναίκα του η Σάρρα είναι ετεροθαλής αδελφή του και την “πουλάει” διαδοχικά σε δύο βασιλείς, αποκομίζοντας μεγάλα οικονομικά οφέλη), δεν είναι καθόλου καθαρό! (Γεν. ΙΒ΄10-19, ΙΓ΄12, Κ΄ 1-16). Πράγματι στις σελίδες της εβραϊκής Βίβλου περιγράφονται ψευδολογίες, πανουργίες, εξαπατήσεις, προδοσίες, ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, αιμομιξίες, αδελφογαμίες, παιδογαμίες, αυνανισμοί, κοπροφαγίες, γενοκτονίες, αιματηροί πόλεμοι, ανεπανάληπτες θηριωδίες και θανατηφόρες θαυματοποιίες (μαγγανεία και μαύρη μαγεία)! Ο κάθε καλοπροαίρετος και αντικειμενικός αναγνώστης ας ανοίξει οποιαδήποτε σελίδα της Παλαιάς Διαθήκης και θα διαπιστώσει αμέσως την “αγιοποίηση” δόλιων και επαίσχυντων συμπεριφορών! Και όλα αυτά με τις προτροπές και τις ευλογίες του εβραϊκού Θεού Γιαχβέ! Άπειρα τα σχετικά χωρία, με συμπεριφορές που βρίσκονται στον αντίποδα του ανθρωπισμού!
Η ατομική αφύπνισή μας λοιπόν και η αμφισβήτηση για ό,τι άκριτα θεωρείται «ιερό και όσιο», και η αντίληψή μας ότι «κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας», μπορεί να αποβεί ακόμα πιο αποτελεσματική αν παραβάλουμε την ιστορία του “εκλεκτού” του Θεού Γιαχβέ, του «δικαίου και αγίου» Λωτ, του υβριστή της φύσεως κατά τον Μέγα Βασίλειο, με τον μύθο του τραγικού Οιδίποδα, του μυθολογικού βασιλιά των Θηβών, του γιου του Λαΐου και της Ιοκάστης, ο οποίος υπήρξε τραγικό θύμα μιας πλεκτάνης της μοίρας και τίποτα δεν μπόρεσε να ξεπλύνει τις ενοχές του για το ανοσιούργημα που χωρίς να γνωρίζει είχε διαπράξει, το γάμο του δηλαδή με τη μητέρα του, παρά μονάχα ο αυτοχειριασμός και ο θάνατος!... Γι αυτό και ο μύθος του Οιδίποδα έχει εμπνεύσει έξοχα έργα της αρχαίας τραγικής ποιήσεως, ενώ η αισχρή ιστορία αιμομιξίας του Λωτ έντεχνα και με επιμέλεια αποσιωπείται από τους (δήθεν) «πνευματικούς», τους «κήρυκες της ηθικής» και τους ιεροκήρυκες!
Μέχρι πότε λοιπόν η ελεύθερη Ελληνική ψυχή θα ασφυκτιά, παλεύοντας τυλιγμένη μέσα στο δίχτυ του σκοταδισμού, της οπισθοδρόμησης, της εξουσιαστικής μανίας και της μισαλλοδοξίας του ιερατείου και του θρησκευτικού κατεστημένου, έχοντας τελικά φθάσει δυστυχώς στο σημείο της μετάλλαξης ώστε να βλέπουμε ακόμα και σήμερα μορφωμένους και σεβαστούς κατά τα άλλα ανθρώπους, να σκύβουν και να φιλούν τα χέρια των δεσποτάδων (καθαρά ραγιαδιστικό φαινόμενο δουλικής συμπεριφοράς ποιμνίου), να γονατίζουν μπροστά τους νομίζοντας ότι τους μεταγγίζεται η «θεία χάρη» και να εκβιάζονται στη συμπεριφορά τους, επιφορτιζόμενοι με πλαστές αμαρτίες και ενοχές, επιζητώντας μάλιστα τον εξευτελισμό τους και τη μείωση της προσωπικότητάς τους, μέσα στον κόσμο των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων που διάλεξαν να μπουν;
Γιατί τι άλλο συμβαίνει όταν αναθέτουν, μέσω της εξομολόγησης, σε δήθεν «πνευματικούς», στην ουσία επαγγελματίες σκοταδιστές, οπισθοδρομικούς εσχατολόγους, εθελούσιους άτεκνους, αυτοκηρυγμένους ανέραστους, φανατικούς μισογύνηδες, επικίνδυνους ψευτοηθικολόγους, «τον έλεγχο των πιο λεπτών κυττάρων τους», όπως τον έλεγχο της φυσιολογικής τους σεξουαλικής συμπεριφοράς, με συνέπεια να δηλητηριάζεται η σκέψη τους με νοσηρές ηθικές φόρμουλες και αρετές περί παρθενίας και αγαμίας, να τους δημιουργούνται σεξουαλικές ψυχώσεις, αφού ο Θεός… επιτρέπει την ικανοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου κάτω από αυστηρούς όρους και περιορισμούς, κι έτσι να φτάνουν στο σημείο να αισθάνονται ενοχές και τύψεις επειδή είναι φυσιολογικά άτομα!
Τέτοιων ανθρώπων, της εξουσιαστικής ποιμαντορίας, της γυναικοφοβικής ψυχοσύνθεσης και της καλογερίστικης νοοτροπίας έργα είναι και οι βίοι αρκετών «αγίων» θηλυκού γένους, όπως της όσιας Μαρίας που μετονομάσθηκε… Μαρίνος και μπήκε σε ανδρικό μοναστήρι (εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου), της οσίας Ματρώνας που αφού εγκατέλειψε σύζυγο και μικρό παιδί, πήγε σε ανδρικό μοναστήρι «μεταμφιεσμένη σε άνδρα με το όνομα Βαβύλας» (εορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου), ή της οσίας Ευφροσύνης από την Αίγυπτο, η οποία «κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι», όπου πήρε το όνομα Σμάραγδος (εορτάζεται στις 25 Σεπτ.), ή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία «έπεσε στη διαφθορά της αμαρτωλής ζωής για 17 ολόκληρα χρόνια» (εορτάζεται την 1η Απριλίου), ή της οσίας Πελαγίας από την Αντιόχεια (που «η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών και η ακολασία είχε πωρώσει τη συνείδησή της») και της αγίας Ταϊσίας από τη Σιδώνα, που εορτάζονται στις 8 Οκτωβρίου, δηλ. δυο πόρνες -μεταμελημένες- σε μια μέρα), που περιγράφονται με όλες τις σκανδαλιστικές και πολλές φορές διαστροφικές λεπτομέρειες. Μάλιστα η αγία Ταϊσία… «παρασύρθηκε στο δρόμο της ατιμίας μόλις 17 ετών και αυτή που επιβουλεύτηκε την τιμή της και ήθελε να την εκμεταλλευτεί ήταν η ίδια η μάνα της»! Με αποτέλεσμα να γίνει «πλούσια αλλά και πόρνη», και «να καταντήσει ένα αντικείμενο σαρκικής ικανοποίησης και τίποτα περισσότερο»! (Βλ. Αγιολόγιο της ορθοδοξίας Χρήστου Τσολακίδη).
Ακόμα να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί άγιοι που αγίασαν επειδή αν και παντρεμένοι παρέμειναν… παρθένοι («έζησαν εν παρθενία»), όπως οι άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία η «πάνσεμνος» (19 Μαρτίου), ή ο βούλγαρος πρίγκιπας και μετέπειτα βασιλιάς της Σερβίας άγιος Ιωάννης ο Βλαδίμηρος (22 Μαΐου), ή ο άγιος Κόνων (5 Ιουνίου)! Και μετά μας λένε ότι «ο Ιησούς και η εκκλησία γενικότερα ευλόγησε τον γάμο»! Μήπως εννοούν τον «λευκό» γάμο, το γάμο των χωριστών κρεβατιών; Γιατί και οι μεν (οι παρθένοι δηλαδή) «άγιοι» και οι άλλοι (οι σεξουαλικώς ενεργοί και δραστήριοι) «ευλογημένοι» δεν γίνεται!
Είναι γνωστό άλλωστε, ότι οι χριστιανοί πατέρες, ασκητές, συγγραφείς και ιερατεία θεώρησαν το σώμα του ανθρώπου σαν έδρα του κακού και της αμαρτίας (που έπρεπε να παραμεληθεί, να καταπιεστεί, να ταλαιπωρηθεί), τη γυναίκα σαν το “άντρο” του διαβόλου και τη σεξουαλική ορμή (την πηγή της ζωής) σαν κατεξοχήν αμαρτωλή και ακάθαρτη και της προσέδωσαν «διαβολική» προέλευση, την ονόμασαν «την φλόγα των πειρασμών» (!), παρασυρμένοι προφανώς από τη… «σεξουαλική αγωγή» που θέλησε να κάνει στον ανδρικό πληθυσμό ο Ιησούς λέγοντας: «Εισί γαρ ευνούχοι οίτινες εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν ούτω. Και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνουχίσθησαν υπό των ανθρώπων, και εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχησαν εαυτούς δια την βασιλείαν των ουρανών. Ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω (όποιος μπορεί να το κάνει… καλοδεχούμενος) ». Ματθ. ΙΘ΄12.
Αλήθεια, εκτός από τον φρικτό αυτοευνουχισμό, η βάρβαρη πράξη του ευνουχισμού ανθρώπου από άνθρωπο δεν ενοχλεί καθόλου τον «γλυκύτατο» Ιησού; Γιατί δεν την σχολιάζει;
Ο εκκλησιαστικός πατέρας, ο πολυγραφότατος Ωριγένης, όταν εμβάθυνε στο… βαθύτερο νόημα της παρότρυνσης του Ιησού για τους ευνούχους, θεώρησε ότι απέκτησε και το εισιτήριο για τη «βασιλεία των ουρανών» και έσπευσε να «αυτοευνουχισθεί», «ορμιθείς προς τούτο εκ του γράμματος της ευαγγελικής ρήσεως»! Βέβαια αν είχε διαβάσει την άποψη του Έλληνα τραγικού ποιητή Ευριπίδη, ο οποίος είχε πει ότι «Την απόλυτη βλακεία αγγίζει αυτός που θέλει να νικήσει τη φύση», ίσως να εκτιμούσε περισσότερο ό,τι η Φύση του χάρισε!
Βέβαια ο Ωριγένης είχε μελετήσει και τα άλλα... μεστά σοφίας (αλλά και μεταθανάτιας τρομοκρατίας) , λόγια του Ιησού, που λέει: «Εί δε η χείρ σου ή ο πούς σου σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτά και βάλε από σου. Καλόν σοι εστίν εισελθείν εις την ζωήν χωλόν ή κυλλόν, ή δύο χείρας ή δύο πόδας έχοντα βληθήναι εις το πυρ το αιώνιον. Και εί ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου. Καλόν σοι εστί μονόφθαλμον εις την ζωήν εισελθείν, ή δύο οφθαλμούς έχοντα βληθήναι εις την γέεναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται». (Ματθ. ΙΗ΄9 και Μάρκ. Θ΄43-48). Έτσι όμως οι προτροπές για αυτοακρωτηριασμούς μπορεί να μην έχουν τέλος!... Και αφού πόδια, χέρια, μάτια τα κόψαμε και τα βγάλαμε, σκεφθείτε τι έχει σειρά!...
Μήπως τελικά το δήθεν ψυχοσωτήριο έργο της θρησκείας στην ουσία καταντάει ψυχοκτόνο και ο σημαντικότερος αντίπαλος της νοημοσύνης μας, όταν νεκρώνει τα ψυχικά μας αντανακλαστικά απέναντι στη βαρβαρότητα και στην καταπίεση, δημιουργεί πλαστές αμαρτίες και υποχρεώσεις, μεταθανάτιες φοβίες και διαρκείς ενοχές και μας αποστρέφει από τις χαρές της (φυσιολογικής) ζωής δηλ. από το «κατά φύσιν ζειν» και το «κατά Λόγον ζείν», που είναι η ουσία της ελευθερίας και της αρετής;
«Το κατά φύσιν ζήν, ταυτό του κατ΄ αρετήν ζήν (εστί)» κατά τον Ζήνωνα. Γι αυτό οι άνθρωποι που βιώνουν, αποδέχονται, υπηρετούν και προπαγανδίζουν το «παράλογο» ή το «ανορθόλογο», δηλ. το “παρά φύσιν ζειν”, είναι αρνητές του Λόγου (που είναι η φύση του ανθρώπου και του Σύμπαντος) και της ελευθερίας. Γιατί σίγουρα η έλλειψη ελέγχου, κριτικής σκέψης και αμφισβήτησης συνιστά αποδοχή και υποταγή στα όποια εξουσιαστικά και καταπιεστικά κηρύγματα.
Και όπως γράφει ο στοχαστής, λογοτέχνης και συγγραφέας Ιάσονας Ευαγγέλου, «ο σοφός άνθρωπος είναι παραγωγός ελευθερίας. Ο φιλόσοφος είναι συντηρητής της. Ο κοινός άνθρωπος είναι καταναλωτής της. Και ο εξαρτημένος άνθρωπος είναι ενταφιαστής της».
Πόσο ωραία και σοφά λοιπόν είναι τα λόγια του Ακαδημαϊκού Κων. Τσάτσου, που λέει: «Πολλοί χριστιανοί για να συναντήσουν το Θεό, νομίζουν πως πρέπει να παραμερίσουν το λουλούδι, το δέντρο, το κύμα, τη γυναίκα. Εγώ, ακριβώς για να τον συναντήσω, τα αγκάλιασα όλα αυτά. Αυτή είναι η διαφορά μας».
Και ο τραγικός Έλληνας ποιητής Ευριπίδης (Ανθολ. Στοβ. ΞΓ΄, 11) έλεγε:
«Έρωτα δ’ όστις μη θεόν κρίνει μέγαν
και των απάντων δαιμόνων υπέρτατον,
ή σκαιός εστίν ή καλών άπειρος ών
ουκ οίδε τον μέγιστον ανθρώποις θεόν»
Και σε απλή μετάφραση, για ανέραστους εξομολόγους και σκοταδιστές καλόγερους, αρνησίζοους αναχωρητές και πονηρούς κατηχητές «αρχιμανδρίτες», που μάταια ή ανορθόδοξα προσπαθούν να μαντρώσουν τα πρόβατα στο μαντρί και να δαμάσουν το κάλεσμα της φύσης:
«΄Οποιος τον Έρωτα μεγάλο θεό δε θεωρεί, και μάλιστα τον ανώτερο απ’ όλους, ή βάναυσος είναι, ή επειδή δεν έχει ιδέα από ωραιότητα, δε γνωρίζει τον μεγαλύτερο για τους ανθρώπους θεό».
Ας μην ξεχνάμε και το μύθο της Δανάης, της κόρης του Ακρίσιου, του βασιλιά του Άργους , την οποία ερωτεύθηκε ο Δίας, που μαγεμένος από τα θέλγητρά της ήλθε σαν χρυσό σύννεφο και μπήκε από το μικρό παραθυράκι της οροφής της φυλακής της σαν χρυσή βροχή και η Δανάη συνέλαβε και γέννησε τον Περσέα. Ο μύθος αυτός, με το έντονο ερωτικό στοιχείο, είναι ένας από τους πολύ χαρακτηριστικούς της ελληνικής μυθολογίας, που παρόμοια επαναλαμβάνεται σε πολλές αρχαίες θρησκείες.
Η δε γέννηση από παρθένο γυναίκα αναφέρεται σε πολλούς μύθους στη Ελληνική Μυθολογία, καθώς και στην Αιγυπτιακή, και την αρχαία Ινδική, πολύ πριν από τον μύθο… της “ασπίλου” και “αμώμου” συλλήψεως της “αειπαρθένου” Μαρίας, η οποία υμνείται ως “άχραντος”, “ασπόρως κυήσασα” και “αδιαφθόρως τεκούσα” (!)
Και, για να επανέλθουμε, όπως γράφει ο Ιάσονας Ευαγγέλου με τον σοφό γνωμικό λόγο του, «η κορυφαία μυστική ένωση του (θνητού) ανθρώπου με τον (αθάνατο) Θεό-Φύση, είναι η “θεία μετάληψη” του Έρωτα».
Όποιος λοιπόν στ’ αλήθεια ερωτεύτηκε, σ’ αυτές τις κορυφαίες υπαρξιακές στιγμές της ζωής του, σίγουρα κράτησε στα χέρια του ένα από τα κλειδιά του πραγματικού (και όχι του φαντασιακού) «Παραδείσου»!
ΔΕΣ:
- Χριστιανισμός και σώμα
- Ο ερωτισμός στον Χριστιανισμό
- Περί ”αμαρτωλής” σεξουαλικότητας
- Χριστιανισμός και σεξουαλικότητα - Η αγαπημένη αμαρτία της Εκκλησίας
- Η γυναίκα στην Αγία Γραφή
- Γυναίκα και Εκκλησία – Πώς ο Χριστιανισμός απαξίωσε τη γυναίκα
- Η γυναίκα στον Χριστιανισμό και στην Ορθοδοξία
- Θρησκευτικός μισογυνισμός και πατριαρχική εξουσία
- Η αιμομιξία στον Ιουδαιοχριστιανισμό – Σεξ, ψέματα και… ψέματα
- Οι οικογενειακές ηθικές αξίες στην Αγία Γραφή
- Στυλίτες, ασκητές κι ερημίτες – Ο καθαγιασμός και η εμπορευματοποίηση της παραφροσύνης στον Χριστιανισμό και η βιομηχανική παραγωγή «θαυμάτων»
- ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΕΣ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΙΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου