«Η Γραφή κηρύττει κάθαρση και με άλλη έννοια. Εάν ένας λαϊκός χριστιανός εκτραπεί δεινώς και γίνει σκανδαλοποιός και είναι αμετανόητος, αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας ως ακάθαρτο και επικίνδυνο μέλος. Θα το γνωρίζετε πιστεύω και το περιστατικό αυτό: Όταν στην Εκκλησία της Κορίνθου λαϊκό μέλος έπεσε στο αμάρτημα της αιμομιξίας, ο απόστολος Παύλος αναστατώθηκε, διότι οι χριστιανοί δεν κήρυξαν πένθος και δεν απέβαλαν τον αιμομίκτη από την Εκκλησία. Διέταξε δε να συναχτούν και να παραδώσουν τον αναίσχυντο αυτό άνθρωπο στον Σατανά, για να τιμωρηθεί σκληρά το σώμα του, ώστε να σωθεί το πνεύμα του κατά τη Δευτέρα παρουσία. Γράφει ο απόστολος στους χριστιανούς: «Δεν οίδατε ότι μικρή ζύμη όλο το φύραμα ζυμώνει; Καθαρίστε λοιπόν την παλιά ζύμη και εξαιρέσετε το πονηρό από εσάς» (Α΄ Κορ. 5:6-7, 13)».
Θέλοντας λοιπόν να κάνω πράξη το «πίστευε και μη, ερεύνα», ανατρέχω στις «ιερές γραφές» για να διαπιστώσω το αληθές του προηγούμενου αποσπάσματος. Τι έκπληξη όμως! Ο συντάκτης αυτού του κηρύγματος, αποδεικνύεται λίγο… ψευταράκος! Γιατί, οι «ιερές γραφές» δεν κάνουν σαφή λόγο για αιμομιξία. Τι λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος στο συγκεκριμένο κεφάλαιο; Ιδού:
«Διαδίδεται πως υπάρχει μια περίπτωση πορνείας μεταξύ σας, και μάλιστα τέτοιου είδους πορνεία, που ούτε ανάμεσα στους ειδωλολάτρες δε συναντιέται! Nα έχει δηλαδή ένας σχέσεις με τη γυναίκα του πατέρα του! Kι εσείς είστε τόσο γεμάτοι από αυταρέσκεια που δεν πενθήσατε, όπως άρμοζε καλύτερα, ώστε ν’ αποκοπεί από ανάμεσά σας αυτός που έκανε την πράξη αυτή. Oπωσδήποτε πάντως, εγώ, που είμαι βέβαια απών σωματικά αλλά παρών πνευματικά, έχω κιόλας καταδικάσει στ’ όνομα του Kυρίου μας Iησού Xριστού, σαν να ήμουν παρών, αυτόν που διέπραξε τόσο αδιάντροπα την πράξη αυτή. Έτσι, αφού συναχθείτε εσείς και το δικό μου πνεύμα, έχοντας και τη δύναμη του Kυρίου μας Iησού Xριστού, να παραδώσετε έναν τέτοιο άνθρωπο στο Σατανά, για να εξαλειφθεί το σαρκικό φρόνημα, ώστε το πνεύμα να διατηρηθεί σώο την Hμέρα του Kυρίου Iησού. Δεν είναι δικαιολογημένη η ικανοποίησή σας. Δεν το ξέρετε πως λίγο προζύμι ξινίζει όλο το ζυμάρι; Kαθαρίστε, λοιπόν, ολότελα την εκκλησία από το παλιό προζύμι, για να είστε νέο ζυμάρι, καθώς είστε άζυμοι τώρα πια. Γιατί, πραγματικά, το δικό μας το Πάσχα είναι το ότι για μας θυσιάστηκε ο Xριστός. Eπομένως, ας γιορτάζουμε όχι πια με παλιό προζύμι ούτε με προζύμι κακίας και πονηρίας, αλλά με απαλλαγμένη από προζύμι ειλικρίνεια και αλήθεια».
Θα αναρωτηθεί λοιπόν κάποιος εδώ, γιατί ο Παύλος δεν λέει ευθέως «σχέσεις με την μάνα του» και λέει «σχέσεις με τη γυναίκα του πατέρα του»; Γιατί πάει Αθήνα Θεσσαλονίκη, μέσω Ιωαννίνων κι όχι μέσω Λαμίας; Μήπως επειδή δεν αναφέρεται στην βιολογική μάνα του αμαρτωλού, αλλά σε κατοπινή σύζυγο του πατέρα του (δηλαδή μητριά); Ηθικά κατακριτέα βέβαια, μια τέτοια πράξη, αλλά αιμομιξία δεν είναι, με την στενή έννοια του όρου.
Θα μπορούσε φυσικά, να πει κάποιος, ότι απ’ τη στιγμή που η συγκεκριμένη φράση είναι «θολή» και ασαφής, ο καθένας θα μπορούσε να δώσει την δική του ερμηνεία. Σωστό κι αυτό. Για πάμε όμως λίγο παρακάτω, στην ίδια επιστολή… Τι γνώμη έχει ο Παύλος για την αιμομιξία; Διαβάζουμε από την μετάφραση της ίδιας ιστοσελίδας:
«Αν, όμως, κάποιος νομίζει πως φέρεται σκληρά στην κόρη του, που θέλει κάποιον, αν αυτή είναι σε ώριμη ηλικία και είναι ανάγκη να γίνει έτσι, ας την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει, δεν αμαρτάνει, ας παντρευτούν» (Παύλου Α’ Προς Κορινθίους, Κεφ. 7 36).
Η πρώτη παρατήρηση που θα κάνει κάποιος εδώ, είναι πως ο Παύλος δεν λέει κάτι το μεμπτό. Σωστά. Ο Παύλος δεν λέει τίποτε το μεμπτό εδώ, σύμφωνα με αυτή τη μετάφραση, αν και είναι ν’ απορεί κανείς: Γιατί θα μπορούσε να είναι αμαρτία ένας γάμος; Να δούμε όμως πως έχει και το πρωτότυπο κείμενο;
«Ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ούτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. Ουχ αμαρτάνει. Γαμείτωσαν».
Σε πολύ απλά ελληνικά:
«Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν (σ.σ.: Ο πατέρας με την κόρη)».
( περισσότερες αποδόσεις της φράσης*)
Εδώ λοιπόν, καταλαβαίνουμε γιατί ένας γάμος θα μπορούσε να είναι αμαρτία, ή όχι. Ο «πατέρας» του Χριστιανισμού δηλαδή, ο Παύλος (που δεν είναι και τόσο… «φανατικός» υπέρ του γάμου), επιτρέπει και εξωραΐζει την αιμομιξία, όταν συντρέχουν… σοβαροί λόγοι.
Δεν είναι όμως ν’ απορεί κανείς με την παρουσία και την ανοχή της αιμομιξίας στο δόγμα του Ιουδαιοχριστιανισμού. Εδώ έχουν βαλθεί να πείσουν όλον τον κόσμο ότι είμαστε απόγονοι δυο Εβραίων αιμομικτών της εβραϊκής μυθολογίας, δηλαδή του Αδάμ και της Εύας. Ο ηθικοχριστιανικά πλασμένος όμως εγκέφαλος των πιστών, δεν τολμά ή δεν μπορεί να μπει στην βάσανο ν’ αναρωτηθεί: Μα καλά, πως από δυο και μόνο ανθρώπους μπορεί να προκύψει μια ολόκληρη ανθρωπότητα, χωρίς ο Αδάμ και η Εύα να προχωρήσουν σε αιμομικτικές σχέσεις με τα παιδιά τους κι αυτά με τη σειρά τους να αλληλοπηδιούνται μεταξύ τους (για αναπαραγωγικούς σκοπούς βέβαια…); Αλλά τι να λέμε τώρα; Εδώ οι «προπάτορες» έπεσαν σε πολύ βαρύτερο αμάρτημα… Έφαγαν ένα…μήλο! ΔΕΣ: Η υποτιθέμενη πτώση και η θεολογική παρερμηνεία
Απ’ τη στιγμή όμως που οι αφελείς πιστοί, καταπίνουν αμάσητο αυτό το παραμύθι ή απλά το προσπερνούν, δεν θα πρέπει να τους προκαλεί και μεγάλη έκπληξη μιας άλλη περίπτωση αιμομιξίας που εμφανίζεται στην Αγία Γραφή: Αυτή του Λωτ. Εδώ παρατηρεί κανείς, κάτι το καταπληκτικό, που μόνο στην ιουδαιοχριστιανική θρησκεία θα μπορούσε να συμβεί. Ο Θεός (Γιαχβέ) υποτίθεται ότι καταστρέφει τα Σόδομα, γιατί ήταν άντρο ακολασίας. Με την παρέμβαση του «γενάρχη» Αβραάμ διασώζεται ο Λωτ και η οικογένειά του. Πριν ακόμα αναχωρίσει η Λωτ και η οικογένειά του απ’ τα Σόδομα, μαθαίνουμε ότι εξαγριωμένοι και ασυγκράτητοι Σοδομίτες περικυκλώνουν το σπίτι του, έτοιμοι να τα κάνουν λαμπόγυαλα, αν δεν τους παραδώσει τους αγγέλους για να τους «διακορεύσουν» (τι «θεοπνευστία»…). Τι κάνει τότε ο ενάρετος Λωτ; «Προσφέρει» ως αντάλλαγμα για την σωτηρία του τις… κόρες του, διαφημίζοντας μάλιστα και την… παρθενιά τους! «Έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα, να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω και κάμετε εις αυτάς όπως φανή εις εσάς αρεστόν» (Γένεσις ΙΘ’ 8). Τα «καλύτερα» όμως έπονται, όταν ο Λωτ κατορθώνει να διαφύγει με τις δυο κόρες του (στην πορεία, η κυρία Λωτ, της οποίας το όνομα δε γνωρίζουμε, έγινε στήλη άλατος) κι αφού καταφεύγουν σε μια σπηλιά, τότε αρχίζουν «τα Σόδομα και τα Γόμαρα»: Ο Λωτ πηδιέται με τις κόρες του και μάλιστα τις καθιστά έγκυες!
«Ανέβη δε ο Λώτ από Σηγώρ και κατώκησεν εν τω όρει και μετ’ αυτού αι δύο θυγατέρες αυτού, διότι εφοβήθη να κατοίκηση εν Σηγώρ και κατοίκησεν εν σπηλαίω, αυτός και αι δύο θυγατέρες αυτού. […] Και είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα… ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον κι ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού. […] Επότισαν λοιπόν και την νύκτα εκείνη τον πατέρα εαυτών οίνον, και σηκωθείσα η νεωτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτοΰ και εκείνος δεν ενόησεν ούτε πότε πλαγίασεν αυτή και πότε εσηκώθη. Και συνέλαβαν αι δύο θυγατέρες τού Λώτ εκ του πατρός αυτών» (Γένεσις ΙΘ’ 30, ΙΘ’ 32, ΙΘ’ 35-36).
Πως είπατε; Ποιοι ήταν τελικά οι πιο ανήθικοι; Ο Λωτ με τις κόρες του ή οι Σοδομίτες;
Τι να σας πω… Ένας Θεός ξέρει… Αν και η Εκκλησία, έχει ήδη λάβει θέση επί του θέματος όπως φαίνεται, καθώς αναγνωρίζοντας το «ηθικό ανάστημα» αυτού του ανθρώπου, φροντίζει να τον τιμά στις 9 Οκτωβρίου, ως «Δίκαιο», παρέα με τον άλλο «Δίκαιο», τον Αβραάμ….
Βεβαίως, οι Ιουδαιοχριστιανοί έχουν απάντηση για όλα: «Δεν θα θέσουμε σαν ηθικό μήνυμα την αιμομιξία ή την πολυγαμία, αυτό δεν συζητιέται καν, διότι μιλάμε για άλλες εποχές και τα κριτήρια είναι τελείως διαφορετικά. Πρέπει κάθε πράγμα να το συγκρίνουμε και με την εποχή που βρίσκεται» (ιερομόναχος της Μονής Γρηγορίου, Αρτέμιος Γρηγοριάτης).
Τι ωραίοι που είναι οι Ιουδαιοχριστιανοί (και ειδικά οι Έλληνες)… Όταν γίνεται κριτική στα αίσχη της Βίβλου, απαιτούν να λαμβάνουμε υπόψιν τα δεδομένα και τα κριτήρια της τότε εποχής. Όταν όμως οι ίδιοι αναφέρονται στα υποτιθέμενα κακώς κείμενα (κατ’ αυτούς) του αρχαιοελληνικού κόσμου, «ξεχνάνε» τα κριτήρια αυτά και χρησιμοποιούν δεδομένα του σήμερα. Δεν διστάζουν δε, να ψευδολογήσουν συνειδητά, υιοθετώντας κάθε είδους εισαγώμενη ανθελληνική προπαγάνδα, αρκεί να χτυπήσουν «κάτω απ’ τη ζώνη» τον αρχαιοελληνικό κόσμο (μισητό εχθρό του Ιουδαϊσμού τον οποίον συνειδητά ή ασυνείδητα πρεσβεύουν). Τρανταχτά παραδείγματα, αυτό της ομοφυλοφιλίας (που ως φαίνεται ένα σημαντικό ποσοστό των σημερινών ιερωμένων «γνωρίζει» από πρώτο χέρι) ή της δουλείας (που όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, προάγεται ασύστολα μέσα στις «ιερές γραφές») στην αρχαία Ελλάδα, τα οποία οι ελληνορθόδοξοι Ιουδαιοχριστιανοί έχουν κάνει «εικόνισμα».
Δύο μέτρα και δύο σταθμά δηλαδή. Αναλόγως τι μας βολεύει…
ΔΕΣ: Οι οικογενειακές ηθικές αξίες στην Αγία Γραφή
------------------------------
*ΕΒΡΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ ΠΑΤΕΡΑ-ΚΟΡΗΣ (ορθόδοξη χριστιανική ερμηνεία)
ΠΑΥΛΟΥ Α΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΚΕΦ Ζ΄ (7ο)
36. Ει δέ τις ασχημονειν επι την παρθένον αυτου νομίζει εάν ή υπέρακμος, και ουτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω. ουχ αμαρτάνει. γαμείτωσαν.
37. ος δε εστηκεν εν τη καρδία αυτου εδραιος, μη εχων ανάγκην, εξουσίαν δε εχει περι του ιδίου θελήματος, και τουτο κέκρικεν εν τη ιδία καρδία, τηρειν την εαυτου παρθένον, καλως ποιήσει.
38. ωστε και ο γαμίζων την εαυτου παρθένον καλως ποιει, και ο μη γαμίζων κρεισσον ποιήσει.
Μετάφραση Τρεμπέλα:
36. Εάν όμως κανένας πατέρας νομίζη, ότι είναι ντροπή του το ότι αφήκε την κόρη του να υπερβή την ακμή της ηλικίας και έγινε γεροντοκόρη, ενώ από το άλλο μέρος πείθεται, ότι έτσι πρέπει να γίνη, δηλαδή να την υπανδρεύσει, ας κάμη ότι θέλει. Δεν αμαρτάνει. Ας έλθουν εις γάμον.
37. Εκείνος όμως που στέκεται ακλόνητος μέσα στην καρδιά του και δεν αναγκάζεται από τίποτα να αλλάξη απόφασιν, έχει δε εξουσία να κάμη ότι θέλει και έχει αποφασίσει μέσα του αυτό, δηλαδή το να φυλάττη την κόρη του άγαμον, καλώς πράττει.
38. Από αυτά λοιπόν εξάγεται ως συμπέρασμα, ότι και εκείνος, που υπανδρεύει την κόρη του, καλώς πράττει, εκείνος όμως που δεν την υπανδρεύει, αλλά την αφίνει παρθένον, κάνει καλύτερα.
Μετάφραση Κολιτσάρα:
36. Αν όμως κανένας πατέρας νομίζη, σύμφωνα με τας κρατούσας αντιλήψεις, ότι είναι εντροπή και άσχημον πράγμα δι’αυτόν, που άφησε την κόρην του να περάση πλέον την ώριμον ηλικίαν δια τον γάμον και τα πράγματα φανερώνουν ότι έτσι πρέπει να γίνη, δηλαδή ότι πρέπει να την υπανδρεύση, ας κάμη αυτό που θέλει, ας κάμη το καθήκον του. Τοιουτοτρόπως ενεργών δεν αμαρτάνει. ʼς γίνει ο γάμος
37. Εκείνος όμως που έχει σταθεί ακλόνητος με αμετακίνητον την απόφασιν μέσα εις την καρδιά του και δεν αισθάνεται καμμίαν ανάγκην να αλλάξη γνώμην και έχει εξουσία να πορευθεί σύμφωνα με το θέλημα του και έχει οριστικώς αποφασίση μέσα του να κρατήσει την παρθένο του άγαμον, καλά κάνει.
38. Ώστε, λοιπόν, και εκείνος που υπανδρεύει την παρθένο του, καλά κάνει. Εκείνος όμως που, σύμφωνα και με την ιδικήν της θέλησιν, δεν την υπανδρεύει κάνει καλύτερα.
Μετάφραση Ελλ. Βιβλικής Εταιρ. 4 καθηγητών Θεολογικής Αθην.-Θεσ/νίκης:
36. Αν όμως κάποιος καταλάβει ότι θα συμπεριφερθεί άσχημα προς την παρθένο που ζει μαζί του, και έτσι σίγουρα θα συμβεί, αν έχει έντονες ορμές, ας κάνει ότι επιθυμεί, δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν.
37. Αντίθετα, αυτός που η καρδιά του είναι αμετακίνητη, και νιώθει πως δεν έχει ανάγκη, αλλά είναι ικανός να εξουσιάζει τις επιθυμίες του, και έχει πάρει από τα κατάβαθά του την απόφαση να τηρήσει άθικτη την παρθένο που ζει μαζί του, θα κάνει καλά.
38. Έτσι και αυτός που προχωρεί σε γάμο κάνει καλά, κι αυτός που δεν προχωρεί θα κάνει ακόμη καλύτερα.
Φιλολογική Μετάφραση:
36. Εάν κάποιος νομίζει ότι είναι ντροπή που η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη, και έτσι πρέπει να γίνει, ότι θέλει ας κάνει. Δεν αμαρτάνει. Ας παντρευτούν
37. όποιος όμως συναισθηματικά είναι σταθερός, δεν έχει ανάγκη, και εξουσιάζει την θέλησή του, και αυτό έκρινε με την καρδιά του, να διατηρήσει άθικτη την κόρη του, καλά κάνει.
38. ώστε και αυτός που παντρεύεται την κόρη του καλά κάνει και όποιος δεν την παντρεύεται καλύτερα θα κάνει.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ:
36. Αν, όμως, κάποιος νομίζει πως φέρεται σκληρά στην κόρη του, που θέλει κάποιον, αν αυτή είναι σε ώριμη ηλικία και είναι ανάγκη να γίνει έτσι, ας την αφήσει να κάνει αυτό που θέλει, δεν αμαρτάνει, ας παντρευτούν.
37. Εκείνος, όμως, που έχει σιγουρευτεί ακράδαντα μέσα στην καρδιά του πως τίποτε δεν τον αναγκάζει να την παντρέψει, κι έχει τη δύναμη να επιβάλει τη δική του θέληση, κι έχει καταλήξει μέσα στην καρδιά του στη γνώμη πως είναι σωστό να κρατήσει την κόρη του ανύπαντρη, καλά κάνει.
38. M' αυτές τις προϋποθέσεις, λοιπόν, κι εκείνος που παντρεύει την κόρη του κάνει καλά, μα κι εκείνος που δεν την παντρεύει κάνει ακόμα καλύτερα.
Για άλλη μια φορά οι επίσημοι μεταφραστές της εκκλησίας αναλαμβάνουν να αποκρύψουν την αλήθεια των κειμένων και να κρύψουν ότι το παραπάνω κείμενο αφορά τον γάμο πατέρα με την δική του κόρη!!! Αυτό αποτελεί άλλωστε εβραϊκή παράδοση, δηλ. οι γάμοι μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας. Αυτό δείχνει και η περιγραφή της Π. Διαθήκης με την εγκυμοσύνη από τον Λώτ των δυο θυγατέρων του, αλλά και το ότι η γυναίκα του Αβραάμ η Σάρα είναι αδελφή του. Εκτός Κολιτσάρα και Τρεμπέλα τα ίδια προσπαθούν και οι άλλοι επίσημοι μεταφραστές της Κ. Διαθήκης. Και να γιατί το παραπάνω απόσπασμα της Α΄ προς Κορίνθιους επιστολής του Παύλου αφορά γάμο πατέρα με την κόρη του.
1. Ποιες αναστολές θα είχε ο πατέρας, ώστε να πειστεί ότι έτσι πρέπει να γίνει, αν αυτό αφορά το να παντρέψει την κόρη του; Αμάν και πως θα έκανε να την παντρέψει. Υπάρχει λόγος οποιονδήποτε αναστολών, ώστε να χρειάζεται την συνηγορία του Παύλου; Αν την ήθελε καλόγρια (τότε δεν εμφανίστηκε ακόμη η καλογερική κατάρα) θα την πρότρεπε από την νεότητά της να γίνει και όχι όταν γεροντοκόρεψε, άλλωστε καμμιά ένδειξη δεν υπάρχει για τέτοια δογματική επιλογή και ο Παύλος κάτι σχετικό θα έλεγε. Και η επιλογή σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν της κόρης. Και καμιά λέξη περί αφιερωμένης ζωής για το μέλλον στην περίπτωση που μένει ανύπαντρη. Μόνο για τον γάμο του ίδιου με την κόρη του χρειάζεται να ξεπεράσει αναστολές, όπως και ο πρόγονός του Λώτ που γκάστρωσε τις δυό του κόρες και χρειάστηκε κρασί για να φαίνεται πιο «αξιοπρεπής» η διδακτική ιστορία για τους εβραίους. Ξεφεύγει στην μετάφραση Τρεμπέλα το «ας έλθουν εις γάμον», δηλαδή ποιοι άλλοι από πατέρα και κόρη, Το ίδιο και οι τέσσερις καθηγητές «ας παντρευτούν», ενώ ο Κολιτσάρας μεταφράζει «ας γίνει ο γάμος», χωρίς αναφορά στο ποιοι θα παντρευτούν.
2. Ο γάμος αυτός θεωρείται αμαρτία από κάποιους, γιαυτό και ο Παύλος απενοχοποιεί τον πατέρα. Αν αφορούσε γάμο της κόρης του με άλλον, για πιο λόγο να θεωρείται ένας φυσιολογικός γάμος, αμαρτία;
3. Επειδή αφορούσε γάμο της κόρης με τον πατέρα της, όταν κάνει την σύνοψη, λέει ότι κάνει καλύτερα «ο μη γαμίζων», δηλαδή καλύτερα κάνει εκείνος που δεν παντρεύεται την κόρη του, αφού πιθανότατα θα υπήρχαν αναστολές, ιδιαίτερα στους εβραίους της διασποράς που ελλήνιζαν. Αν αφορούσε γάμο με άλλον, το καλύτερο θα ήταν να την παντρέψει και όχι να μην την παντρέψει και όχι το αντίθετο δηλαδή καλύτερο να μην την παντρέψει από το να την παντρέψει!!!.
4. Από το ότι συναρτά το μη πάντρεμα της κόρης από το ότι μπορεί ο πατέρας να εξουσιάζει την θέλησή του, δηλαδή τις έντονες ορμές του, όπως μεταφράζουν οι 4 καθηγητές. Μπορεί να αφορά η θέληση του οτιδήποτε άλλο εκτός από την σεξουαλική του επιθυμία και να έχει λογική συνέπεια, το ότι καλύτερα κάνει που δεν την παντρεύει, αν δεν αφορά γάμο με τον ίδιο; Δεν μας εξηγούν οι μεταφραστές γιατί συναρτάται από την ικανότητα των πατέρων να εξουσιάζουν τις ορμές τους, το αν πρέπει να παντρέψουν ή όχι την κόρη του, ή την «φιλοξενούμενη» τους παρθένα.
5. Πάντα για τους εβραίους το «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε» (αλλά και με κάθε μέσο «ελλατούσθαι πάντα τα άλλα έθνη») αποτελεί καθήκον. Εκτός από τον Λώτ έχουμε τις δυο περιπτώσεις που αδελφός αρνείται να γκαστρώσει την γυναίκα που πεθαμένου αδελφού του. Στην μια περίπτωση προβλέπει η Π. Διαθήκη δημόσια διαπόμπευση, αν αρνείται από άλλη αιτία εκτός ιδιοτέλειας, ενώ στην περίπτωση της άρνησης από ιδιοτέλεια, όπως η περίπτωση του Αυνάν (από δω βγήκε ο αυνανισμός), η ποινή είναι θάνατος. Αν δεν υπάρχουν αδέλφια να αναλάβουν το καθήκον, τότε αναλαμβάνει ο πατέρας. Αυτό είναι το μήνυμα για του εβραίους εκείνης της εποχής, αφού ο χριστιανισμός στα χρόνια του Παύλου είναι υπόθεση μόνο των εβραίων που ήταν διασκορπισμένοι στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αν απευθυνόταν και σε άλλους εκτός εβραίων, θα είχε απευθύνει και στους Αθηναίους επιστολή και σε κάθε μεγάλη πόλη.
6. Στην μετάφραση, που βρέθηκε στο διαδίκτυο (σε ιστοσελίδα μάλλον πεντηκοστιανών), επινοήθηκε άλλη εκδοχή για τα ίδια κείμενα. Ο πατέρας που φέρεται σκληρά στην κόρη του και αυτή αγαπά κάποιον, καλά θα κάνει να την αφήσει να πάρει αυτόν που θέλει, αλλά αν μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του, καλύτερα θα κάνει να μην την παντρέψει, δηλαδή καλύτερα είναι να συνεχίσει να την συμπεριφέρεται σκληρά!!
7. Η μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας των 4 καθηγητών των θεολογικών σχολών Αθήνας-Θεσσαλονίκης για να παρακάμψει το πρόβλημα «μεταφράζοντας» λέει ότι η παρθένος είναι μια που ζει μαζί με κάποιον στο σπίτι του, δηλαδή όχι η κόρη του και προκειμένου να έχει σεξουαλικές σχέσεις μαζί της χωρίς γάμο, ας παντρευτούν, δεν αμαρτάνουν, αλλά καλύτερα είναι να μην την παντρευτεί!!!
8. Η προβαλλόμενες από τους μεταφραστές εκδοχές είναι παράλογες, γιατί αντιστοιχούν στον παράλογο συλλογισμό: «αν δεν μπόρεσε να την παντρέψει και έμεινε γεροντοκόρη, ας την παντρέψει δεν αμαρτάνει, αλλά καλύτερα είναι να μην την παντρέψει». Θα είχε λογική αν έλεγε ο Παύλος «αν δεν μπόρεσε να την παντρέψει και έμεινε γεροντοκόρη ας δώσει μεγαλύτερη προίκα για να την παντρέψει», ή κάποια άλλη προτροπή πχ. ας την νουθετήσει κλπ. Και να κατέληγε «αλλά αν είναι μεγάλη η προίκα ή αν είναι δύστροπη η κόρη καλύτερα να μην την παντρέψει». Έτσι όπως έχει το αρχαίο κείμενο, μόνο με γάμο του πατέρα με την κόρη του, έχει λογική δηλ. αν δεν γίνεται συνήθης με άλλον γάμος, ας γίνει, σαν λύση ανάγκης και με τον πατέρα της που όμως καλύτερα είναι να μην γίνει.
Αξιοσημείωτη είναι και η διαφορά έκτασης των 4 μεταφράσεων σε σχέση με το αρχαίο κείμενο, αφού για να βγει αυτό που θέλουν δεν διστάζουν να «μεταφράζουν» και ανύπαρκτες φράσεις αρχαίου κειμένου. Τέτοιες είναι οι υπογραμμισμένες φράσεις στις 4 μεταφράσεις.
Παρόλη όμως την αντιφατικότητα των διαφόρων μεταφράσεων, και οι τρεις μεταφράσεις έχουν την μετ' επαίνων έγκριση Πατριαρχών Κων/πολης, Ιεροσολύμων, Αλεξ/δριας και Εκκλησίας Ελλάδος. Αυτός είναι και ο ρόλος των «θεολόγων», να κρύψουν την αλήθεια των κειμένων για τα πραγματικά γεγονότα και γι' αυτό επαινούνται.
Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί παλιότερα απαγορευόταν το διάβασμα της «Αγίας Γραφής», όπως μάλιστα γράφει ο ένας από τους 4 μεταφραστές καθηγητής Θεολογικής Θεσ/νίκης Ι. Καραβιδόπουλος στο βιβλίο του «Εισαγωγή στην Κ. Διαθήκη»: «Λίγο αργότερα, το 1723, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας ο Γ΄ με σύμφωνη γνώμη των πατριαρχών Αλεξανδρίας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων απαγόρευσε και αυτήν ακόμη την ανάγνωση των Γραφών, ή τουλάχιστον ορισμένων μερών της και μάλιστα της Παλαιάς Διαθήκης, επιτρέποντας την ανάγνωσή της «υπό μόνων των μετά της πρεπούσης ερεύνης τοις βάθεσιν εγκυπτότων του Πνεύματος και ειδότων οίς τρόποις η θεία Γραφή ερευνάται και διδάσκεται και όλως αναγιγνώσκεται» (Μ.Ι. Γεδεών, όπ. Παρ. 2, 430-31)»
Παρόμοια σημεία που δείχνουν την πραγματική ιστορία του χριστιανισμού είναι αμέτρητα. Σε όλα αυτά τα σημεία, ιδιαίτερα οι μεταφραστές που έχει εγκριθεί η μετάφρασή τους από Πατριαρχία και Ι. Σύνοδο, προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια και γι' αυτό ή μεταφράζοντας διαστρεβλώνουν φράσεις ή ακόμη χειρότερα «μεταφράζουν» ανύπαρκτες φράσεις στο αρχαίο κείμενο. Αυτά τα σημεία είναι που ελέγχει, πριν δώσει την έγκρισή της για την μετάφραση, και όχι την λογοτεχνική αρτιότητα. Το θλιβερό για την πολιτεία είναι, το ότι με συνταγματική διάταξη περί απαγόρευσης μετάφρασης της «Αγίας Γραφής» χωρίς έγκριση από Πατριαρχείο και Ι. Σύνοδο, συνδράμει στην λογοκρισία των μεταφράσεων από το εκκλησιαστικό κατεστημένο.
Παλιότερα την δεκαετία του 1980, όταν οι 4 καθηγητές θεολογικών Αθήνας-Θεσσαλονίκης ζητούσαν έγκριση της μετάφρασης τους από την Ι. Σύνοδο, λίγο έλειψε να τους αρνηθεί την έγκριση, επειδή δεν υποχωρούσαν στις υπερβολικές αξιώσεις της για παράφραση. Τελικά οι 4 υποχώρησαν σημαντικά και έτσι δόθηκε η έγκριση. Το θέμα τότε είχε πάρει δημοσιότητα με τις επιστολές που αντάλλαζαν. Στο αρχείο των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» υπάρχουν τα σχετικά κείμενα, και θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν κάποιος τα ψάξει.
Ένας καλός λοιπόν τρόπος για να διαβάζει κανείς τα κείμενα, είναι να διαβάζει παράλληλα την επίσημη μετάφραση και το αρχαίο κείμενο, προσπαθώντας να αναγνωρίσει την διαφορά μεταξύ μετάφρασης και αρχαίου κειμένου και εκεί που βλέπει ουσιώδεις διαφορές να αναζητά την σκοπιμότητα της διαστρέβλωσης. Τα σημεία αυτά είναι που δείχνουν την πραγματική ιστορία του χριστιανισμού. Είναι αυτά που με την προφανή μεταφραστική διαστρέβλωση του αρχαίου κειμένου η εκκλησία θέλει να τα αποκρύψει.
Οι κύριοι λόγοι που πρέπει να μελετιούνται και να προβάλλονται τέτοια ζητήματα είναι, πέρα από την αναγνώριση της ιστορικής πραγματικότητας για τον Χριστιανισμό και τον εβραϊσμό:
1. Η αποδυνάμωση της καταθλιπτικής επιρροής που ασκεί το εκκλησιαστικό κατεστημένο πάνω στην κοινωνία. Από τις διάφορες χώρες του κόσμου περισσότερο ανεπτυγμένες πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά είναι αυτές στις οποίες το εκκλησιαστικό κατεστημένο ασκεί την μικρότερη επιρροή. Έτσι, όρος απαραίτητος για την επιτάχυνση της ανάπτυξης της Ελληνικής κοινωνίας είναι η αποδυνάμωση του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Αυτό βέβαια πάει μαζί με την απαλλαγή του φόβου του οποιουδήποτε ελέγχου της ψυχής (ανύπαρκτης άλλωστε) από οποιονδήποτε θεό (ανύπαρκτον και αυτόν) άρα και των φόβο των "εκπροσώπων" του. Την επιστημονική έρευνα και λογική και μόνο πρέπει να δεχτούμε στην ερμηνεία του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων, απορρίπτοντας κάθε μεταφυσική πίστη που μονίμως θα διαψεύδεται παταγωδώς!. Στο χώρο του σχολείου τον καθημερινό εθισμό στην υποταγή στο εκκλησιαστικό κατεστημένο φέρνει η καθημερινή παρουσία της θρησκείας στο σχολείο με τις προσευχές, εκκλησιασμούς, εικόνες, εκκλησάκια στο σχολικό χώρο, την νομιμοποιημένη παρουσία ακόμη και των ίδιων των εκκλησιαστικών παραγόντων και το δικαίωμα τους να απευθύνονται στους μαθητές και εκπαιδευτικούς στον χώρο του σχολείου, τις τιμωρίες μαθητών και εκπαιδευτικών που δεν υποκύπτουν, το περιεχόμενο όχι μόνο των βιβλίων των θρησκευτικών αλλά και άλλων μαθημάτων, την μη διδασκαλία επιστημονικών θεωριών που βρίσκουν αντίθετη την θρησκεία. Χρειάζεται ηρωισμό από την πλευρά του εκπαιδευτικού να διδάξει πχ. την θεωρία της εξέλιξης, τον πραγματικό ρόλο της εκκλησίας στην υποδούλωση των Ελλήνων στους Οθωμανούς, τον τρόπο διάδοσης της θρησκείας της «αγάπης» κλπ.
2. Η δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων για την ουσιαστική εισαγωγή και διδασκαλία στα σχολεία του Ελληνοκλασικού Πολιτισμού, δηλαδή του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, επειδή ο κύριος λόγος της μη ουσιαστικής παρουσίας του Ελληνοκλασικού Πολιτισμού στο σχολείο είναι να μην φανεί στους μαθητές, με την αναπόφευκτη σύγκριση με τις διάφορες εβραϊκές ιστοριούλες, η γύμνια του εβραϊκού πολιτισμού. Ο Ελληνοκλασικός Πολιτισμός, δηλαδή ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, είναι που με βεβαιότητα θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε καλύτερες λύσεις αποδυναμώνοντας κάθε είδους δογματισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου