ΤΖΑΪΝΙΣΜΟΣ

ΜΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Προοίμιο

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ορθά μια Διδασκαλία (στην προκειμένη περίπτωση την Διδασκαλία των Τζαϊνιστών) θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει προηγουμένως ορθά την «γλώσσα» της, τους «όρους» της, την έννοια, το νοητικό περιεχόμενο των λέξεων που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πραγματικότητα. Κάποιοι σοβαροί μελετητές, θρησκειολόγοι ή ερευνητές μεταφέρουν ορθά την έννοια των «όρων» στην περιγραφή τους και σε μια άλλη γλώσσα. Οι περισσότεροι που ασχολούνται με το θέμα, επειδή δεν έχουν ορθή κατανόηση της θρησκευτικής-φιλοσοφικής γλώσσας της Διδασκαλίας και των «όρων» της, μεταφράζουν λανθασμένα τους όρους. Έτσι δημιουργείται σύγχυση και προκύπτουν λάθη και παρεξηγήσεις στην αφήγησή τους. Επίσης, επειδή δεν κατανοούν ορθά την Διδασκαλία και βασίζονται στην ελλιπή ενημέρωσή τους «διαστρέφουν» την Διδασκαλία και της αποδίδουν πράγματα που δεν ισχύουν ή είναι τελείως διαφορετικά.

Οι Όροι: Υπάρχουν Έξη Οντολογικές Ουσίες (Ντράβια): ΤΖΙΒΑ και Πέντε Α-Τζίβα, δηλαδή, Πουντγκάλα, Αντάρμα, Ντάρμα, Ακάσα, Κάλα. Υπάρχουν κι άλλοι όροι, όπως Λόκα, Κάρμα, κλπ. Τι σημαίνουν πραγματικά όλοι αυτοί οι όροι; Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους γιατί υπάρχουν πολλά λάθη και παρεξηγήσεις κι αυτό οδηγεί σε λανθασμένες περιγραφές.

Τζαϊνισμός: Το χέρι συμβολίζει την Ασκητική Απάρνηση, ο τροχός είναι το νταρματσάκρα, (ο κοσμικός κύκλος της σαμσάρα, της μετανάστευσης των ψυχών) κι ο συνδυασμός συμβολίζει την αποφασιστικότητα να σταματήσει η σαμσάρα (μετανάστευση).

ΤΖΙΒΑ

ΤΖΙΒΑ είναι Χωρίς Όρια Συνειδητή Παρουσία. Υπάρχει. Είναι Εδώ. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ούτε να περιγράψουμε τίποτα άλλο γιατί δεν υπάρχουν ιδιότητες, αντίληψη, ή κάποια ουσία να ανιχνεύσουμε. Είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Δεν είναι ούτε Ουσία, ούτε Ενέργεια, ούτε Δραστηριότητα, ούτε Αντίληψη. Η ΤΖΙΒΑ χαρακτηρίζεται σαν «Σετάνα», («Συνείδηση), δηλαδή αυτό που «Βλέπει», έχει «Όραση», και «Κατανόηση» (Ντάρσανα και Τζνάνα), τίποτα περισσότερο. Υπάρχει μια ΤΖΙΒΑ ή πολλές; Στην πραγματικότητα το ερώτημα δεν έχει πραγματικό νόημα, είναι μόνο γλωσσολογικό, λεκτικό. Έτσι όπως ορίζουμε την ΤΖΙΒΑ, έχει έναν απόλυτο χαρακτήρα όπου δεν έχει νόημα το ένα ή τα πολλά, δεν υπάρχουν ιδιότητες που να μας επιτρέπουν να διακρίνουμε κάτι τέτοιο. Από την άλλη μεριά όμως όταν «θεωρούμε» την πραγματικότητα από την «άποψη» της «Ενσωματωμένης Τζίβα» φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα, όσες και τα ενσυνείδητα όντα. Επομένως τι ισχύει; Ποια άποψη είναι σωστή; Στην ορθή κατανόηση της Διδασκαλίας ισχύουν και τα δύο, εξαρτάται από πού βλέπουμε. Στην πραγματικότητα η ΤΖΙΒΑ είναι Μία και πολλές ταυτόχρονα. Δυσνόητο για την επίγεια δυτική λογική. Απλά μην παρασύρεστε σε επιφανειακές περιγραφές της Διδασκαλίας.

Ατζίβα

Ατζίβα σημαίνει «μη συνειδητή ουσία». Κι εδώ περιλαμβάνονται όχι μόνο κάποια ουσία ή ποικιλίες ουσίας αλλά και αφηρημένες ή μεταφυσικές συνθήκες ύπαρξης, καταστάσεις, δραστηριότητες κλπ. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην πορεία.

Πουντγκάλα

Η κατεξοχήν Ουσία είναι η Πουντγκάλα. Στην ορθή περιγραφή του όρου θα λέγαμε ότι είναι η «Κοσμική Ουσία», αυτό από το οποίο γεννώνται όλα, υποκειμενικές δραστηριότητες και αντικειμενικά φαινόμενα και συμβάντα και πράγματα. Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο Πουντγκάλα με την έννοια της «Ύλης» εννοούμε την Μεταφυσική Ύλη, αυτό που παίρνει μορφή, από την πιο αφηρημένη (σούκσμα) μέχρι την πιο χονδροειδή και συγκεκριμένη (στούλα). Υπάρχουν διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας, της «Ύλης» από τις πιο «λεπτές», μέχρι τις πιο «χονδροειδείς». Υπάρχει η Καρμική Ουσία ή Υλη, η Νοητική Ουσία ή Ύλη, η Ενεργειακή Ουσία ή Ύλη κι η Υλική Ουσία ή Ύλη.

Τι είναι όμως πραγματικά η Πουντγκάλα, πέρα από τον αφηρημένο ορισμό της σαν Ουσίας; Ουσία είναι μια λέξη, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από μια νοητική έννοια. Η Πουντγκάλα είναι στην πραγματικότητα Χώρος (Ακάσα), στην αφηρημένη του έννοια, μια Απεραντοσύνη (Πλαίσιο) Χωρίς Όρια, κι όχι «Χώρος» με την Τοπική έννοια (Λόκα). Αυτή η Απεραντοσύνη είναι «γεμάτη». Όχι από κάποια αφηρημένη ουσία αλλά με άπειρο αριθμό μονάδων ουσίας που έχουν μια διπλή όψη ενέργειας-μορφής. Είναι τα «παραμάνου» (τα μικρότερα αδιαίρετα ενεργειακά στοιχεία ή μονάδες ενέργειας). Το παραμάνου είναι ένα δονούμενο και κινούμενο φορτισμένο ενεργειακό σημείο. Όσο πιο υψηλή είναι η ενέργεια τόσο τείνει να εκλείψει η μορφή κι όσο πιο χαμηλή είναι η ενέργεια τόσο πιο συμπαγής είναι η μορφή. Έτσι προκύπτουν οι διάφορες «ποικιλίες» της Κοσμικής ουσίας ή Ύλης. Η Καρμική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» υψηλής ενέργειας χωρίς μορφή, ενώ στον αντίποδα η Υλική Ουσία ή Ύλη αποτελείται από «παραμάνου» χαμηλής ενέργειας συμπαγούς μορφής.

Από τις «ποικιλίες» της Κοσμικής Ουσίας ή Ύλης Προκύπτουν έτσι τα Πεδία Ύπαρξης ή Κόσμοι, το Καρμικό Πεδίο (Κάρμα), το Νοητικό Πεδίο (Μάνας), το Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας) και το Υλικό Πεδίο.

Πως όμως δημιουργούνται τα διάφορα φαινόμενα μέσα στην Κοσμική Ουσία, στα διάφορα Πεδία της Κοσμικής Δημιουργίας; Δημιουργούνται από τις διαφορετικές ενώσεις συσσωματώσεις, συστάδες των παραμάνου. Αυτά είναι τα «βαργκάνα» (η κοσμική ουσία ή ύλη που είναι ανιχνεύσιμη). Όλες οι δραστηριότητες κι όλες οι μορφές εξαρτώνται από ή είναι «βαργκάνα». Θα το εξηγήσουμε πιο κάτω.

Τα Κοσμικά Πεδία

Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αυτό: Τι είναι η Πραγματικότητα; Ποιος και Πως Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα; Τι σχέση έχει το ΤΖΙΒΑ (ή το Τζίβα μέσα στους Εκδηλωμένους Κόσμους) με το Ατζίβα-Πουντγκάλα; Και πως Ξετυλίγεται η Δημιουργία των Κόσμων; Πως δημιουργούνται τα υποκειμενικά και αντικειμενικά φαινόμενα;

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) είναι η Απόλυτη Βάση της Γνώσης (στην αφηρημένη της έννοια), της Ύπαρξης και της Ζωής. Ας το εξηγήσουμε αυτό.

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) σαν ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (ΣΙΝΤΑ), σαν «Συνείδηση» (Σετάνα), «Βλέπει» (Ντάρσανα). Όταν «βλέπει» την Πραγματικότητα, σε μια Άμεση Σύλληψη του Συνόλου της Πραγματικότητας, συλλαμβάνει Όλα Όσα Υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν. Αυτό Που Είναι η Ίδια, το Ατζίβα-Πυντγκάλα, όλα τα Φαινόμενα.

Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) «Βλέπει» (Ντάρσανα-Σετάνα). Αυτό που «Βλέπει» είναι το Πουντγκάλα, η Κοσμική Ουσία. Η Κοσμική Ουσία, όπως την περιγράψαμε επειδή είναι Ατζίβα, μη συνειδητή, δεν ενεργοποιείται από μόνη της, αλλά παραμένει σε μια Κατάσταση Δυνατότητας. Το ΤΖΙΒΑ (τζίβα) επίσης «Κινεί» (Κάρμα-Σετάνα) το Πουντγκάλα, Κοσμική Ουσία, προκαλώντας, ενώσεις, συσσωματώσεις, φαινόμενα. Στην Αρχή στο πιο λεπτό Καρμικό Πεδίο και στην συνέχεια στα Κατώτερα Πεδία. Το ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) επίσης «χρησιμοποιεί» αυτά τα φαινόμενα (Κάρμαφαλα-Σετάνα).

Η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας και των διαφοροποιήσεών της, είναι μια Συνεχής Δραστηριότητα και καθίσταται λειτουργία. Αυτή η Λειτουργία, σαν Αντιληπτική Διαδικασία έχει από την φύση της τον χαρακτήρα της Υποκειμενικής Αντίληψης. Έτσι Αναδύεται το Παγκόσμιο Υποκείμενο (Άριχαντ). Αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Σύνολο της Κοσμικής Ουσίας στην πιο Λεπτή της εκδοχή, η Καρμική Ουσία ή Ύλη που αποτελείται από καρμικά «βαργκάνα». Αυτό που γίνεται αντιληπτό έχει τον χαρακτήρα του αντικειμενικού. Έτσι αναδύεται ο Αντικειμενικός Κόσμος. Έτσι η «Όραση» δημιουργεί το Υποκείμενο κι αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι το Αντικειμενικό.

Η Διαδικασία της Δημιουργίας είναι Βαθμιαία. Στην Αρχή επικρατεί το Αντάρμα. Ο όρος Αντάρμα μεταφέρεται σαν «Ακινησία», αλλά αυτό χρειάζεται διευκρινήσεις. Ακινησία δεν είναι απλά έλλειψη δραστηριότητας, κάτι ανύπαρκτο ή κενό. Υπάρχει η Δυνατότητα της Δραστηριότητας αλλά δεν εκδηλώνεται Δραστηριότητα. Έτσι η «Ακινησία» έχει περισσότερο την έννοια της «Ανάπαυσης». Σε αυτή την Κατάσταση η «Όραση» και το «Ορόμενο», η Κοσμική Ουσία, δεν «διακρίνονται» γιατί δεν υπάρχει καμία κίνηση στην Κοσμική Ουσία. Όταν η «Όραση» «αποστασιοποιείται» από την Κοσμική Ουσία, η Κοσμική Ουσία φαίνεται σαν ο Χώρος (Ακάσα), Εδώ το Παγκόσμιο Υποκείμενο διαχωρίζεται από τον Αντικειμενικό Χώρο. Στην περαιτέρω διερεύνηση της σχέσης Υποκειμένου-Χώρου το Υποκείμενο αντιλαμβάνεται ότι Πληροί τον Χώρο, είναι Πανταχού Παρόν. Σε αυτή την Διαδικασία που γίνεται στα Πλαίσια του Αντάρμα (Ανάπαυσης) υπάρχει μόνο μια Διαφοροποίηση στην Σχέση Υποκειμένου-Αντικειμενικού κι όχι μια πραγματική αντικειμενική κίνηση, μια διαφοροποίηση της υποκειμενικής δραστηριότητας, ή δημιουργία αντικειμενικών φαινομένων. Είναι το Παγκόσμιο Υποκείμενο που Αντιμετωπίζει διαφοροποιημένα το Αντικειμενικό. Όλο αυτό Εκτυλίσσεται στο Λεπτό Καρμικό Πεδίο.

Το Παγκόσμιο Υποκείμενο που έχει ξεχωρίσει από την Κοσμική Ουσία, τον Κοσμικό Χώρο Εκδήλωσης, και Πληροί όλον τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας Αντιλαμβάνεται τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας σαν το Μεγάλο Καρμικό Σώμα (Μάχα Κάρμα Σαρίρα).

Όταν το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Παγκόσμιο Αντιληπτικό Κέντρο, που Απλώνεται σε Όλο τον Χώρο της Κοσμικής Ουσίας (το Μάχα Κάρμα Σαρίρα), «περιορίζεται» σε ένα «σημείο» (πραντέσα) αναδύεται το ατομικό υποκείμενο, το ατομικό αντιληπτικό κέντρο, ο εαυτός, το καθαρό εγώ (κι όχι η «προσωπικότητα» που ανήκει σε ένα χαμηλότερο Πεδίο). Αυτό το «ατομικό αντιληπτικό κέντρο» αποτελείται από κάρμα βαργκάνα (δηλαδή «σύνθεση» καρμικών παραμάνου) κι είναι ταυτόχρονα το ατομικό αντιληπτικό κέντρο και ένα ατομικό καρμικό σώμα (κάρμα σαρίρα) μέσα στην Κοσμική Ουσία. Φαντασθείτε (για να γίνει κατανοητό) μια απέραντη λίμνη όπου σε κάποιο σημείο (κι αμέτρητα σημεία) το νερό παγώνει και δημιουργεί διαφόρους κρυστάλλους. Ο κρύσταλλος, ενώ έχει την φύση του νερού συμπεριφέρεται τώρα σαν κάτι «διαφορετικό» μέσα στην απέραντη λίμνη όπου ταυτόχρονα αποτελεί ένα «διακριτό» σώμα μέσα στο περιβάλλον.

Αυτή η ατομική καρμική οντότητα (και ταυτόχρονα καρμικό σώμα) είναι ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας κι υπάρχει μέχρι να «διαλυθεί» ξανά μέσα στο Κοσμικό Περιβάλλον. Αυτός ο υπαρξιακός πυρήνας «ευθύνεται» για την εκδήλωση των ατομικών όντων στα Κατώτερα Πεδία. Κι όσο υπάρχει ο καρμικός πυρήνας τα όντα θα περιπλανώνται στα Κατώτερα Πεδία από ζωή σε ζωή (σαμσάρα).

Ο ατομικός υπαρξιακός πυρήνας, το καρμικό υποκείμενο (σώμα) στην «φυσική» κατάστασή του είναι καθαρή αυθόρμητη, ανεμπόδιστη και χωρίς όρια αντίληψη (Παραμάτμα). Είναι η Μη-δυαδική Συνείδηση που σαν Επίγνωση Αγκαλιάζει το Σύνολο του Περιβάλλοντος. Αυτή είναι η Κατάσταση των ελεύθερων όντων (ή απελευθερωμένων όντων).

Όταν αυτό το ατομικό καρμικό υποκείμενο συσσωρεύει κι αποκρυσταλλώνει αντιλήψεις (εντυπώματα) δημιουργεί στην πραγματικότητα ένα νοητικό περιεχόμενο (μάνας). Έτσι «αναδύεται» το μάνας σαν νοητικό αντιληπτικό κέντρο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Μανασικό Πεδίο και λειτουργεί σαν σώμα μάνας (μάνας σαρίρα) μέσα στο Μανασικό Περιβάλλον.

Όταν το ατομικό μανασικό υποκείμενο συγκεντρώνεται κι ενδυναμώνει αντιλήψεις στην πραγματικότητα «φορτίζει» αυτές τις αντιλήψεις και τις μεταβάλει σε «επιθυμία», επιθυμίες. Έτσι «αναδύεται» το τέτζας, το ενεργειακό υποκείμενο κι η οντότητα εκδηλώνεται στο Κατώτερο Ενεργειακό Πεδίο (Τέτζας), σαν ενεργειακό σώμα (τέτζας σαρίρα) μέσα στο Ενεργειακό Περιβάλλον.

Τελικά η Οντότητα που είναι ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) και «προσθέτει» συνεχώς νέες αντιληπτικές δυνατότητες (Παγκόσμιο Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Ατομικό Καρμικό Υποκείμενο-Σώμα, Μάνας-μανασικό σώμα, Τέτζας-σώμα τέτζας) «ενσωματώνεται» σε ένα υλικό σώμα. Όλες οι Ανώτερες Αντιληπτικές Δυνατότητες εκδηλώνονται μέσα στο υλικό σώμα, σαν «λειτουργίες» (το Βάθος τη Ύπαρξης, το Παγκόσμιο Υποκείμενο, το Ατομικό Υποκείμενο ή Καθαρό Εγώ, το Μάνας ή «Προσωπικότητα», Δυναμισμός ή ψυχική ενέργεια), στα αντίστοιχα υλικά κέντρα (κέντρο του εγκεφάλου, φλοιός, νευρικό σύστημα, σώμα). Αυτό είναι ο «άνθρωπος».

Ο Άνθρωπος

Ο «άνθρωπος», ανάλογα με το που «εστιάζει» την προσοχή του δημιουργεί και την ανάλογη επίγνωση, αντίληψη της πραγματικότητας. Ο καθένας «βλέπει» αντιλαμβάνεται και δρα από το δικό του επίπεδο, που φανερώνει την «θέση» του στην οντολογική κλίμακα και στην οντολογική εξέλιξη. Ο συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί στο επίπεδο του μάνας (όπου διακρίνονται τρία υπό-επίπεδα, τη αντικειμενικής νοημοσύνης, της εννοιολογικής σκέψης, της δοξασίας) και στα κατώτερα επίπεδα, στο επίπεδο των επιθυμιών-συγκινήσεων και στο σωματικό-υλικό επίπεδο.

Η Ζωή

ΤΖΙΒΑ είναι το Όλον από το Οποίο Πηγάζουν Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται όλα και στο Οποίο Επιστρέφουν όλα. Είναι Αίσθηση Παρουσίας με Απύθμενο Βάθος, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς δυνατότητα αντίληψης ή δυνατότητα περιγραφής.

Από τον «ορισμό» της η ΤΖΙΒΑ Είναι Μία, αλλά κάθε οντότητα υποστηρίζεται από την ΤΖΙΒΑ. Έτσι φαίνεται να υπάρχουν άπειρες Τζίβα μέσα στην Δημιουργία. Αυτό είναι ψευδαίσθηση, γιατί όταν η Τζίβα απελευθερώνεται από την κοσμική ύλη, Αναδύεται στην Ολότητά της, στην Ενότητά της και στην Μοναδικότητά της.

Οι Καρμικές συσσωματώσεις είναι ο υπαρξιακός πυρήνας των όντων κι ευθύνονται για την εκδήλωση των όντων στα Κατώτερα Πεδία. Οι Καρμικές συσσωματώσεις δεν διαλύονται αν δεν αποβληθούν προηγουμένως οι κατώτεροι φορείς εκδήλωσης.

Ο ατομικός καρμικός πυρήνας, το ατομικό καρμικό υποκείμενο-σώμα, είναι ο «υπαρξιακός πυρήνας» του όντος όταν εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία (στο Μανασικό-Νοητικό, στο Δυναμικό-Τέτζας και στο Υλικό). Λειτουργεί σαν «σταθερή υπαρξιακή μνήμη» και σε αυτήν συσσωρεύονται (όσο συνδέεται με τους κατώτερους φορείς της) εμπειρίες-μνήμες (στο νοητικό) και διαμορφώνονται τάσεις (στο δυναμικό) και προσανατολίζονται δραστηριότητες (στο υλικό). Έτσι όταν ο ατομικός καρμικός πυρήνας εκδηλώνεται στα Κατώτερα Πεδία δημιουργείται «κάρμα» τη ανάλογης τάξης (μάνας κάρμα, τέτζας κάρμα, φυσικό κάρμα).

Όταν το Ον ενσωματώνεται (άνθρωπος) πέρα από την οντολογική σύνθεση που έχει και την φυσική λειτουργία του, «βρίσκεται» σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον, σε κάποια «κοινωνία» που έχει ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις, συμπεριφορές και τρόπους ζωής. Έτσι ο άνθρωπος μέσα από την «κοινωνικοποίησή» του μαθαίνει να «εγκλιματίζεται» στην «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», να «αγελοποιείται» και να υιοθετεί άκριτα τις κοινωνικές αντιλήψεις. Αυτή είναι η «Κοινωνική Μάγια», «η «κοινωνική αυταπάτη». Πως ανατρέφονται οι άνθρωποι; Πως προσανατολίζονται στην ζωή; Πως «ξοδεύουν» την ζωή τους; Χιλιάδες χρόνια οι κοινωνίες σέρνονται χωρίς να μπορούν να λύσουν βασικά ανθρωπολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ο πολιτισμός των ανθρώπων παραμένει ακόμα και σήμερα «πολιτισμός της βαρβαρότητας».

Έτσι όλοι οι «νοήμονες άνθρωποι» αναγκάζονται να χαράξουν τον «δικό» τους δρόμο στην ζωή και αναγκαστικά να έρθουν σε σύγκρουση με το πολιτιστικό περιβάλλον τους ή να αναγκαστούν να αποχωρήσουν από την «κοινωνία». Όλα τα πνευματικά κινήματα είναι κατά βάση «κριτική πολιτισμού» και άνοιγμα νέων πνευματικών οριζόντων για τον άνθρωπο.

Η Πνευματική Πειθαρχία: Η Ασκητική Απάρνηση (Πρατυακυάνα)

Γενικά η Πνευματική Πειθαρχία που θεμελιώνεται στην Ηθική Συμπεριφορά δείχνει τον Πνευματικό Προσανατολισμό του Ανθρώπου για την Επίτευξη του Ύστατου Υπαρξιακού Σκοπού που είναι η Βίωση της Αληθινής Φύσης, της Ολοκληρωμένης Πραγματικότητας. Αντίθετα η μη οργανωμένη ζωή, η ηθική ελευθεριότητα, δείχνει την έλλειψη Πνευματικού Προσανατολισμού που οδηγεί σε μια ζωή με την γεύση της υπαρξιακής αποτυχίας και του τελικού αδιέξοδου.

Στοχαστείτε τι σημαίνει η Διδασκαλία του Μαχαβίρα (Βαρνταμάνα, ο 24ος Τιρθάνκαρα του Τζαϊνισμού), το Τζάιν Ντάρμα και που οδηγεί. Ο Μαχαβίρα δίδαξε ότι ο δρόμος για την επίτευξη της πνευματικής απελευθέρωσης περνά μέσα από την τήρηση των τριών κοσμημάτων (τριράτνα), σωστή όραση (σάμυακ ντάρσανα), σωστή γνώση ή κατανόηση (σάμυακ τζνάνα) και σωστή συμπεριφορά (σάμυακ τσαρίτρα). Στην καρδιά της σωστής συμπεριφοράς βρίσκονται οι πέντε μεγάλοι όρκοι Η «Ηθική», η τήρηση των όρκων της αχίμσα (αποχή από τη βία), της σάτυα (αλήθεια), της αστέγια (αποχή από τη κλοπή), της μπραχματσάρια (αγνότητας) και της απαριγκράχα (αποχή από τη προσκόλληση) είναι απλά η προϋπόθεση για την πνευματική απελευθέρωση. Στην πραγματικότητα όταν εισέρχεσαι στην «Οδό» του Τζαϊνισμού, καλείσαι να αναμορφώσεις τελείως την ζωή σου.

Ο κύριος σκοπός της «Πνευματικής Πειθαρχίας» είναι ακριβώς η διάλυση του Κάρμα σε όλα τα επίπεδα, από το πιο εξωτερικό ως το πιο εσωτερικό (που είναι ο ατομικός καρμικός υπαρξιακός πυρήνας).

Η Πειθαρχία στο Φυσικό Πεδίο: «Ακινησία» (Κέιγιοτσάργκα)

Αυτό σημαίνει ότι στο φυσικό πεδίο πρέπει να εξαγνίσεις την ζωή σου (και τότε μόνο είναι πραγματικά «θρησκευτική») βιώνοντας την «Ακινησία» όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο (με ασκήσεις «γιόγκα») αλλά και στο επίπεδο των φυσικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Προφανώς το να Βαδίσεις στην Οδό προς την Απελευθέρωση είναι πολύ πιο σημαντικό για τον Τζαϊνιστή από την ζωή που ζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να «διαλύσεις» το «φυσικό κάρμα»

Η Πειθαρχία στο Δυναμικό Πεδίο: «Ηρεμία» (Σαμαγίκα)

Στην συνέχεια, αν επιθυμείς να ανακηρυχθείς σε «Νικητή» της ζωής (Τζίνα) θα πρέπει να ξεπεράσεις πάθη, να καταλαγιάσεις επιθυμίες και να εξαλείψεις «προσκολλήσεις» για να φτάσεις στο «απάνεμο» λιμάνι της «Εσωτερικής Ησυχίας». Μόνο έτσι σταματά να δημιουργείται πια «δυναμικό κάρμα». Και μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις στην Οδό.

Η Πειθαρχία στο Νοητικό Πεδίο: Στοχαστική Πειθαρχία (Άνουπρεκσα)

Η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) αν και «ξεχωριστή» από την Κοσμική Ύλη, «Βλέπει» (Αντιλαμβάνεται και Κατανοεί) την Κοσμική Ύλη, σε διάφορα Πεδία, «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» αυτό που αντιλαμβάνεται, τον ίδιο της τον «φορέα» σε κάθε Πεδίο Εκδήλωσης, αλλά και το «Περιβάλλον» και τα «πράγματα» του Περιβάλλοντος. Στο Υλικό Πεδίο, στο Νοητικό Επίπεδο («Βλέπει», «Κινεί» και «Χρησιμοποιεί» την Νόηση), Εννοεί (δηλαδή εσωτερικοποιεί και εννοιοποιεί την εξωτερική αντίληψη), Διανοείται (δηλαδή οργανώνει και συνθέτει τις έννοιες σε συλλογισμούς και «συμπεράσματα, «αντιλήψεις») και «Δοξάζει» (δηλαδή έχει γνώμες κι αντιλήψεις για τα πράγματα).

Έτσι όπως ανατρέφονται οι άνθρωποι και «κοινωνικοποιούνται», «διαμορφώνονται» κι υιοθετούν άκριτα την κοινωνική αντίληψη για τον κόσμο και τα πράγματα. Από την ίδια την κοινωνία προσανατολίζονται προς την εξωτερική ζωή και «προγραμματισμένοι» με τις κοινωνικές δοξασίες αποροφιούνται τελείως στην κοινωνική ζωή, προσπαθώντας να επιτύχουν τους ατομικούς σκοπούς τους μέσα στα κοινωνικά πλαίσια, στα όρια που συνήθως τους καθορίζουν άλλοι και τις δυνατότητες που τους παραχωρούν κάποιοι άλλοι. Κι έτσι καταναλώνονται μέσα στο κοινωνικό πόλεμο για εξουσία, πλούτο, ζωή κι εμπειρίες.

Πως μπορεί λοιπόν κάποιος να «Δει», να «Κατανοήσει» και να προχωρήσει προς την Αλήθεια και την Απελευθέρωση; Ασφαλώς η «Διαχείριση του Νου» είναι το σημαντικότερο έργο αυτού που Ακολουθεί την Οδό των Τζάιν. Το «λάθος» στο οποίο εμπρόθετα μας σπρώχνει η κοινωνία είναι να υιοθετούμε άκριτα αυτά που μας διδάσκουν, μέσα στην δική τους άγνοια και ανευθυνότητα, γονείς, δάσκαλοι, κοινωνικοί φορείς και παράγοντες. Συνεπώς η Ορθή Όραση και Κατανόηση των πραγμάτων οδηγεί από μόνη της στην «απομυθοποίηση» των πραγμάτων και στην «υπέρβασή» τους.

Η Προσεκτική Παρατήρηση όλων των κοινωνικών δοξασιών, προκαταλήψεων κι «αντιλήψεων» αποκαλύπτει τον επιφανειακό και «ψεύτικο» χαρακτήρα τους. Θα πρέπει να απορριφθεί, χωρίς δισταγμό, όλη η πολιτιστική σαβούρα που παρουσιάζουν οι άνθρωποι σαν πολιτισμό, γνώση, ηθική και τρόπο ζωής. Δεν οδηγούν πουθενά κι αυτό φαίνεται από το επίπεδο βαρβαρότητας στο οποίο βρίσκεται η ανθρωπότητα.

Θα πρέπει λοιπόν κάποιος μόνος του να «διανοηθεί» περί των πραγμάτων. Με ποια κριτήρια όμως; Το μόνο ασφαλές κριτήριο είναι η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η προσωπική εμπειρία κι επαλήθευση. Αλλά τι είναι αληθινό; Η Αλήθεια, στην πραγματικότητα, υπερβαίνει το διανοητικό επίπεδο, την διανόηση, δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη. Έτσι όπως εμφανίζεται ο κόσμος στην σκέψη είναι ένα χάος που κινείται από πολλούς και συχνά αόρατους παράγοντες. Η ζωή προχωράει. Αλλά μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία «τάξη» στον κόσμο πέρα από την «τάξη» που μπορεί ή θέλει να δει ο ανθρώπινος νους. Όποια αντίληψη κι αν προσπαθούμε να διαμορφώσουμε για τον κόσμο, την ζωή, την δράση και τον σκοπό μας θα είναι, πάντα, μια «κατασκευασμένη» πραγματικότητα (Άνεκαντ) μέσα στην οποίο μπορούμε να ονειρευόμαστε όσο θέλουμε αλλά δεν θα μας οδηγήσει σε καμία διέξοδο. Η Σκέψη δεν έχει διεξόδους. Και πρέπει να εγκαταληφθεί. Αυτή η «εγκατάλειψη δεν είναι προϊόν πειθαρχίας ή άσκησης αλλά Ορθής Όρασης και Κατανόησης.

Η μόνη Ορθή Θέαση του κόσμου και των πραγμάτων είναι η Απλή, Αβίαστη κι Ανόθευτη Αντίληψη, που δεν επεξεργαζόμαστε αλλά αφήνουμε να ρέει και να μας καθοδηγεί τελείως φυσικά, χωρίς εσωτερικές πιέσεις κι εξωτερικές συγκρούσεις. Είναι ο Δρόμος του Ειρηνικού Πολεμιστή, που απομακρύνει τελείως φυσικά τα ψεύδη, τις ανώφελες δραστηριότητες και τις μάταιες συγκρούσεις. Ο μόνος Δρόμος είναι απλά να προχωράς στην ζωή προς τον σκοπό σου. Μέσα στο Φως της Κατανόησης φαίνεται τώρα ολοκάθαρα ο Σκοπός της Απελευθέρωσης.

Ακόμα κι εδώ όμως, όταν φθάνει ο άνθρωπος όσο παραμένει «προσανατολισμένος» προς τον κόσμο και διατηρεί οποιονδήποτε «δεσμό» με τον κόσμο και τα πράγματα εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στο επίπεδο του νου και να «δημιουργεί» νοητικό κάρμα. Η πραγματική απελευθέρωση από τον κόσμο «καταχτιέται» με την εσωτερική απόσπαση, με την κατανόηση του δευτερεύοντος και φαινομενικού χαρακτήρα του κόσμου. Τότε μόνο μπορεί να συμβεί η «εσωτερική μετατόπιση» προς τον Εαυτό. Τότε μόνο συνειδητοποιούμε ότι η Πραγματικότητα είναι ο Εαυτός κι όχι το περιεχόμενο της αντίληψης. Αυτό οδηγεί σε μια πιο εσωτερική κι ανώτερη θεώρηση του κόσμου κι όχι σε μια «έξοδο» ή «αποσύνδεση» από τον κόσμο. Οδηγεί στην Μη-δυαδική Συνείδηση, σε μια Επίγνωση που Αγκαλιάζει τα πάντα σε μια Ενότητα χωρίς «διαχωρισμούς» ή «συγκρούσεις» Οδηγεί στον Ειρηνικό Κόσμο, πέρα από την σκέψη, άσχετα με το τι γίνεται στον κόσμο όπου εξακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός. Εδώ δεν δημιουργείται πια νοητικό κάρμα.

Η Πειθαρχία στο Καρμικό Πεδίο: Ο Αληθινός Εαυτός

Η Ατομική-Καρμική Οντότητα στην Αληθινή Κατάστασή της είναι «Διάφανη», με κρυστάλλινη διαύγεια, χωρίς νοητικό περιεχόμενο κλπ. Είναι Μη-Δυαδική Συνείδηση και η Επίγνωσή της Αγκαλιάζει το Όλο. Όταν «συσσωρεύεται» νοητικό περιεχόμενο η Καρμική Οντότητα πυκνώνει, θολώνει, «βαραίνει» και πέφτει στα κατώτερα Λόκας.

Συνεπώς η πύκνωση του Καρμικού Σώματος οδηγεί στον «υλικό κόσμο». Ο Καθαρισμός, ο εξαγνισμός, κάνει την Οντότητα «Διάφανη» και την Απελευθερώνει στην Αληθινή Κατάστασή της, την απαλλάσσει από κάθε περιορισμό, προσδιορισμό.

Το Ον, ο άνθρωπος, με την Ασκητική Απάρνηση (με την Αληθινή Κατανόηση και την Απελευθέρωση από τα δεσμά των εξωτερικών δραστηριοτήτων) Επανέρχεται στον Αληθινό Εαυτό, στον Καθαρό Ατομικό Υπαρξιακό Πυρήνα, δηλαδή στην Όραση-Αντίληψη-Κατανόηση της Τοπικής Παρουσίας. Σε αυτή την Κατάσταση η ΤΖΙΒΑ (Τζίβα) έχει μόνο έναν περιορισμό, την Παρουσία σε ένα «Σημείο» (πραντέσα), που δημιουργεί ακριβώς την

ατομική αντίληψη». Στην πραγματικότητα η Συνείδηση δεν έχει άλλες ιδιότητες και δεν διαφέρει σε τίποτα από την Μη-Τοπική Παγκόσμια Συνείδηση. Συνειδητοποιείται ότι ο «τοπικός περιορισμός» είναι καθαρά θέμα «Βούλησης». Η Συνείδηση σε αυτή την Κατάσταση βρίσκεται σε μια μέση, ενδιάμεση Κατάσταση Ισορροπίας. Μπορεί να Διατηρεί τον Μη-Δυαδικό Τοπικό Χαρακτήρα της, μπορεί να προσανατολιστεί προς το νοητικό περιεχόμενο (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) ή μπορεί να «εγκαταλείψει τον «τοπικό χαρακτήρα» της και να «Διαχυθεί», να «Διευρυνθεί» στο Χωρίς Όρια Παγκόσμιο.

Το Παγκόσμιο

Η «Διάχυση» στο Παγκόσμιο φέρνει την Συνείδηση σε Μια Κατάσταση πραγματικά Ασύλληπτη από την συνηθισμένη ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό μπορεί κάποιος μόνο να το «Βιώσει» αλλά όχι να το «περιγράψει». Άλλωστε δεν έχει «νόημα» γιατί ο καθένας πρέπει αυτός ο ίδιος να «Φτάσει» Εδώ. Αυτός άλλωστε είναι ο Κοσμικός Προορισμός του. Εδώ «Οράται» το Παγκόσμιο Κοσμικό Σώμα, Χωρίς Όρια, Περιορισμούς. Ασφαλώς Εδώ υπάρχει μια «Εσωτερική Διαδικασία Ενοποίησης του Παγκόσμιου Υποκειμένου και του Παγκόσμιου Αντικειμένου» η οποία Οδηγεί στην Απόλυτη Ενότητα της Κοσμικής Ουσίας. Είναι το Ύστατο Όραμα της Παγκόσμιας Κοσμικής Ουσίας, το «Τελευταίο Όριο». Μετά από Αυτό δεν υπάρχει «Δημιουργία».

Στην ΠΗΓΗ: Απελευθέρωση (Κεβάλα)

Σύμφωνα με την Διδασκαλία των Τιθάνκαρα (Τιθάνκαρα σημαίνει «Σωτήρας», «Διαπεραιωτής στην Αντίπερα Όχθη» της Πραγματικότητας) η Αληθινή Απελευθέρωση Έρχεται όταν η ΤΖΙΒΑ σταματά να είναι Τζίβα, όταν σταματά δηλαδή η «Όραση» της Κοσμικής Ουσίας. Τι σημαίνει πραγματικά η Απόσυρση της ΤΖΙΒΑ στον ΕΑΥΤΟ; Πρέπει κάποιος να Φτάσει Ως Εδώ για να το «Νοιώσει», να γίνει ένας Κεβαλίν, Ένας Απελευθερωμένος. Εδώ δεν έχει νόημα η αντίληψη ή η συζήτηση περί του Ενός ή των Πολλών. Στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ δεν «ακούγεται» τίποτα.

Εν κατακλείδι

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τι νόημα έχει η μελέτη ή η αναφορά σε μια Αρχαία Θρησκεία που χρονολογείται 2500 χρόνια πίσω, όπως ο Τζαϊνισμός. Στην πραγματικότητα πέρα από το θρησκειολογικό, ιστορικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι Μεγάλες Παραδόσεις είναι πέρα από τον χρόνο. Όποιος έχει μυηθεί στην Εσωτερική Παράδοση έχει κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Αιώνια, μη-τοπική, μη-γλωσσική, είναι η Εσώτατη Εμπειρία της Αληθινής Ύπαρξης. Αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με θρησκείες, τόπους, ιστορία. Η Διδασκαλία των Τζάιν, των Τιθάμκαρα, του Μαχαβίρα, εξακολουθεί να είναι ζωντανή και θα είναι όσο υπάρχει ο άνθρωπος.

Ο Τζαϊνισμός είναι μια απόλυτα «φαινομενολογική» προσέγγιση της Πραγματικότητας που φτάνει στην ίδια την ουσία του φαινομένου της Ύπαρξης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάντα για να Βιώσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Στους Εσωτερικούς Κύκλους (κι όχι μόνο στους Ροδόσταυρους ή άλλες Εσωτερικές Ομάδες) είναι αναγκαίο να «μιλάμε» όλες τις ανθρώπινες («θρησκευτικές») «γλώσσες». Αυτό δεν οδηγεί απλά στην αλληλοκατανόηση των παραδόσεων αλλά κυρίως στην «Αποσαφήνιση» της Αιώνιας Αλήθειας.

Τελικά δεν έχει σημασία ποιο Εσωτερικό Μονοπάτι ακολουθούμε. Η Οδός είναι Μία, η Βίωση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ μας. Προφανώς αυτό αφορά τους ελάχιστους νοήμονες ανθρώπους του πλανήτη κι όχι το μεγάλο πλήθος. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν, αναγκάζονται ή τους αναγκάζουν να παραμένουν στο επίπεδο του «χόμο σίμιαν». Απλά «κοιτάξτε» γύρω σας σε τι κόσμο ζείτε!