Ο θυμός που έχει θαφτεί μέσα μας

Ο θυμός είναι ένα έντονο συναίσθημα πάθους, προκαλείται συνήθως από κάποια ταραχή, προσβολή, άρνηση. Σπάνια νιώθουμε θυμό δίχως να νιώθουμε πληγωμένοι σε κάποιο βαθμό και σπάνια νιώθουμε πληγωμένοι ψυχικά χωρίς να νιώθουμε θυμό γι’ αυτό που προκάλεσε τον πόνο.

Το σίγουρο είναι πως ο θυμός, πάντα προκαλεί πόνο σε όποιον απευθύνεται, μα κυρίως σε αυτόν που είναι θυμωμένος.

Υπάρχουν μικρά γεγονότα της καθημερινότητας, που αν δεν τα ελέγξουμε και τα αφήσουμε να συσσωρεύονται, θα έρθει η στιγμή της έκρηξης και θα είναι οδυνηρή. Λειτουργεί όπως ακριβώς αναπτύσσεται το τριβόλι. Αν δεν το ξεριζώσεις νωρίς και το αφήσεις να καρπίσει, τότε σκορπά γύρω του τα αγκάθια και αλλοίμονο σε όποιον τα πατήσει.

Ο θυμός που έχει θαφτεί μέσα μας, είναι σαν το τριβόλι που σκεπάστηκε από την αγριάδα - εγωισμό. Δεν φαίνεται, όμως είναι εκεί και κάποια στιγμή θα το πατήσουμε και θα υποστούμε τις συνέπειες. Ο θυμός που εκδηλώνουμε ανεξέλεγκτα προς οποιονδήποτε θεωρούμε πως το προκάλεσε, δεν έχει συνέπειες μόνο για αυτόν, αλλά και για μας. Μέσα μας γίνεται μια έκρηξη, ο οργανισμός μας βρίσκεται σε επιφυλακή, αναβαίνει το αίμα στο κεφάλι μας και αδυνατούμε να ελέγξουμε τις πράξεις μας. Είναι σαν να πατάμε ξυπόλητοι σε κήπο γεμάτο τριβόλια.

Ο Ιπποκράτης έλεγε πως οι συγκινήσεις που είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα συναισθήματα, επιδρούν στη λειτουργία του σώματος και είναι αφετηρία έναρξης πολλών ασθενειών. Από την αρχαιότητα λοιπόν μέχρι και σήμερα γνωρίζουμε πως η έκρηξη θυμού μπορεί να σκοτώσει. Η αδρεναλίνη πιάνει κόκκινο και δρα ανεξέλεγκτη.

Πώς να αναπτυχθεί και να καρπίσει, να ανθοφορήσει ο κήπος της αγάπης, αν αφεθεί ελεύθερα ο θυμός - τριβόλι να αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα;

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε τη δυνατότητα να ξεριζώνουμε όλα τα τριβόλια σε νεαρή ηλικία, και πολλά από αυτά απλώνουν ακτινωτά τα κλαδιά τους γύρω μας, με τα πανέμορφα κίτρινα ανθάκια και τους μυτερούς πολύπλευρους ακάνθους σε απίστευτη ποσότητα. Μπορούμε να εστιάζουμε σε αυτό έγκαιρα, και αντί να τα πατάμε και να πληγώνουμε εαυτούς και αλλήλους, αθώους και ενόχους – πόσες φορές δεν ξεσπάμε στα παιδιά μας, στην οικογένειά μας, γιατί είμαστε εκνευρισμένοι από την δουλειά ή από τις δυσκολίες της ζωής; - να γνωρίζουμε πως βρίσκεται μπροστά μας, μέσα μας, να το συλλέγουμε και να το κάνουμε βοτάνι το ζιζάνιο.

Όπως το τριβόλι έτσι και ο θυμός, μπορεί να μας αναγεννήσει ερωτικά και να καταπολεμήσει την κατάθλιψη, αν το επεξεργαστούμε κατάλληλα. Αφού το συλλέξουμε, το πλύνουμε, το βράζουμε και πίνουμε το αφέψημα τρεις φορές την ημέρα. Θα μας θυμίζει πως στο χέρι μας είναι να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας και να εστιάσουμε σε αυτό που μας κάνει να θυμώνουμε δίχως να παίρνει η μπάλα τους πάντες.

Θυμός και εγωισμός πάνε χέρι – χέρι και διαφεντεύουν τις ζωές μας. Έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τον τρόπο που έχουμε κτίσει τον κοινωνικό μας ιστό και δομήσει την κοινωνία μας. Πίσω από κάθε δυσάρεστη είδηση του κοινού ποινικού δικαίου, που φτάνει μέσα από τα ΜΜΕ στα αυτιά μας, υπάρχει ένας θυμωμένος άνθρωπος.

Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν, για μια ευχάριστη ευδαίμονα ζωή, να μπορούμε να έχουμε υπό έλεγχο το θυμό. Και πως μπορεί να γίνει αυτό;

Για την απάντηση θα δανειστώ τα λόγια του Αριστοτέλη: ‘Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώνει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και την σωστή στιγμή, για την σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο’

Αυτό λοιπόν πρέπει να κάνουμε. Να γνωρίζουμε πάντα πως ο θυμός είναι τριβόλι που μπορούμε να ελέγξουμε και πριν ξεσπάσουμε κατά δικαίων και αδίκων, ας κάνουμε την ενσυνείδητη κίνηση να το ξεριζώσουμε, να κερδίσουμε το κατάλληλο χρόνο για να γίνει η αποσυμπίεση μέσα μας και να μπορέσουμε με λογική να στρέψουμε το βλέμμα προς τη βασική αιτία που προκάλεσε τον θυμό.

Η συγχώρεση είναι το μεγάλο φάρμακο κατά του θυμού. Λειτουργεί κατευναστικά και μακροχρόνια. Μια αγαπημένη φίλη έβαλε στο στόμα κάποιου ήρωα θεατρικού τα εξής λόγια: «Το ασυγχώρητο σε δένει με το παρελθόν. Η αδυναμία της συγχώρεσης δεν έχει παρόν, ούτε μέλλον, μόνο παρελθόν».

Σαν τα τριβόλια από το παρελθόν, παραμένει ο θυμός και υποσκάπτει το μέλλον μας. Μόνο αν μπούμε στη διαδικασία να μαζέψουμε τα αγκάθια του, θα συγχωρέσουμε και θα λυτρωθούμε. Θα αντικρίσουμε το σήμερα και το αύριο με καθαρό βλέμμα και ζεστή καρδιά.

Έτσι πάντα θα έχουμε τον κήπο της Αγάπης ολάνθιστο και καρπερό, να ομορφαίνει και να τροφοδοτεί την ζωή μας με άνθη και καρπούς.

Να ευτυχούμε εμείς και όσοι βρίσκονται γύρω μας.