Πόσο τελικά ζούμε το σήμερα και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε; Έχει γίνει πλέον καθημερινότητα μας να μπαίνουμε είτε σε κατάσταση αναμονής περιμένοντας το αύριο για να ζήσουμε, κάνοντας υπομονή να έρθει το Σαββατοκύριακο, τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, ή το καλοκαίρι, είτε σε κατάσταση αναπόλησης και νοσταλγίας για το χτες.
Χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αφήνουμε την πραγματική ζωή για μερικές παρενθέσεις.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν... συχνά -πυκνά
Και πώς λοιπόν να ζήσω το σήμερα; Τι να κάνω για να μη χάνω τη ζωή;
Μήπως για αρχή να ξεκινήσουμε να εκτιμάμε τα αυτονόητα…;
Ας εκτιμήσουμε... αυτόν που δε βιάζεται να βάλει ταμπέλες και να καταδικάσει. Που δε θα κορνάρει βρίζοντας τον μπροστινό που αργεί να ξεκινήσει στο φανάρι, που δε βιάζεται να πει τρελό τον άνθρωπο που μιλάει μόνος του, που δε χαρακτηρίζει άγριο και επικίνδυνο τον αλλοδαπό που βρέθηκε μόνος σε μια αφιλόξενη χώρα, εκείνον που δε χρειάζεται να του συμβεί για να καταλάβει, εκείνον που επιτρέπει στον άλλο να κάνει λάθος, όχι γιατί « όλοι κάνουμε», αλλά γιατί κάποιες φορές μπορεί αυτό το λάθος εκείνη τη στιγμή να φαντάζει η μόνη επιλογή.
Ας εκτιμήσουμε.... τα ζευγάρια που όταν έξω ο ήλιος λάμπει, δεν στοιβάζουν τα παιδιά τους μέσα σε ανθυγιεινά εμπορικά κέντρα. Που δεν στρουθοκαμηλίζουν ότι περάσανε μαζί τον χρόνο τους, μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι βαριούνται ο ένας τον άλλο και ακόμα πιο πολύ τον εαυτό τους. Εκτίμησε τους συντρόφους που θέλουν να καταλάβουν τον άλλον, για ποιο λόγο θυμώνει, για ποιο λόγο γκρινιάζει, για ποιο λόγο σιωπά, και όχι απλά να υπομένουν μέχρι να σταματήσει. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ακριβώς εκεί τελειώνει ο έρωτας, όταν πας να αντέξεις και όχι να καταλάβεις.
Ας εκτιμήσουμε....τους ανθρώπους με τις άσπρες μπλούζες που σώζουν σώματα και ψυχές με την ίδια ταπεινότητα που ο κηπουρός θα φροντίσει τον άρρωστο σπόρο. Μια απλή βόλτα στο σκοτάδι αναζητώντας τα πρώτα πεσμένα φύλλα, με ζεστή την παλάμη του στα χέρια σου, χωρίς να χρειάζεσαι την τυποποιημένη, φτιασιδωμένη, εύκολη εικόνα μέσα σ’ ένα μπαρ με αλκοόλ, μακιγιάζ και πολύκοσμη μοναξιά.
Εκείνον που στη φροντίδα βάζει τρυφερότητα. Που θα ρωτήσει πως είσαι σήμερα και θα περιμένει ν’ ακούσει την απάντηση. Που δεν εκτελεί διεκπεραιωτικά.
Ας Εκτιμήσουμε... τη δημιουργικότητα της μητέρας που σκέφτεται « τι να τους φτιάξω σήμερα;» και θέλει να ‘ναι υγιεινό αλλά και νόστιμο.
το σύντροφο που ξέρει να είναι ερωτικός ακόμα και στην ασχήμια της αρρώστιας. Γιατί φροντίδα χωρίς τρυφερότητα είναι φυλακή.
Τον καινούργιο συνάδελφο που θα χαμογελάσει και δε θα φοβηθεί αν κινδυνεύει με την παρουσία σου. Που δε θα πέσει στην παγίδα να κατηγορήσει, γιατί του είναι πιο εύκολο να υποβιβάσει, από το να γίνει ο ίδιος καλύτερος.
Ας εκτιμήσουμε... τη συνέπεια. Εκείνον που θα πει «θέλω» όταν θέλει , «σ’ αγαπώ» όταν αγαπάει και «είμαι εδώ» όταν είναι.
Ας εκτιμήσουμε... εκείνον που ξέρει να εκτιμάει. Εκείνον που σέβεται. Γιατί σεβασμός χωρίς συνέπεια δε νοείται. Συνέπεια σ’ αυτό που λες, σ’ αυτό που κάνεις σ΄αυτό που είσαι.
Εκτίμησε το σύντροφο που δεν ενισχύει ανασφάλειες, προσπαθώντας να καλύψει δικές του. Που δεν αφήνει υπονοούμενα για καλύτερες αναλογίες μέσα απο χειρουργικά νυστέρια, που δεν υποτιμά για να μη νιώθει απειλή, που δεν ευνουχίζει για να έχει έλεγχο.
Ας εκτιμήσουμε.... εκείνον που ξέρει να αναδεικνύει και να καμαρώνει αυτό που επέλεξε να έχει δίπλα του.
Γιατί όταν υποτιμάς την επιλογή σου υποτιμάς εσένα.
εκείνον που δε θυσιάζεται. Εκείνον που δε ψάχνει ένοχο για αυτό που ζεί ή δε ζει, ή γι αυτό που δεν έζησε. Που αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι ελεύθερος μέσα από τη δέσμευση της επιλογής του. Που δε φορτώνει ενοχές και δεν κυλιέται την ηδονή της θυματοποίησης ως έρμαιο της μοίρας.
Ας εκτιμήσουμε.... εκείνον που αποχωρεί οριστικά. Εκείνον που σέβεται τον πόνο που προκαλεί, και δεν πηγαινοέρχεται, με «δε ξέρω», «ίσως» και «μπορεί». Που δεν «παρασύρεται σε στιγμές αδυναμίας», δεν πατάει συναισθήματα για να ταΐσει έναν αχόρταγο ναρκισσισμό, αφήνοντας ενδεχόμενα ανοιχτά να μπάζουν ψεύτικες ελπίδες.
εκείνον που πονάει με αξιοπρέπεια. Χωρίς να ζητάει τον οίκτο, να ζητιανεύει προσοχή και να καλλιεργεί ενοχές.
Γιατί η ποιότητα φαίνεται στον πόνο και στο αντίο.
Ας εκτιμήσουμε... αυτούς... που δεν θεωρούν, τίποτα αυτονόητο. Που δεν θεωρούν αυτονόητο τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα του, επειδή ξέρει ότι κοιμόταν χτες και ανόητα πιστεύει ότι θα κοιμάται και αύριο, που δεν θεωρούν αυτονόητη την καινούργια ζωή που έρχεται στον κόσμο, το νερό που θα πιεί και τον διπλανό που θα τους πει καλημέρα.
Ας εκτιμήσουμε... τον εαυτό μας, που ενώ τον συναντήσαμε... κάπου στις παραπάνω γραμμές δε φοβόμαστε να τον αναγνωρίσουμε....
Που δε φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε ότι δυσκολευόμαστε, που δεν περιμένουμε να εκτιμηθούμε για να εκτιμήσουμε, αλλά το ανάποδο..
Που μέσα στην αγωνία μας.. είμαστε αισιόδοξοι.
Γιατί αισιόδοξος δεν είναι ο ρομαντικός ονειροπόλος που βλέπει τ’ άδεια ποτήρια γεμάτα,
είσαι εσύ που η επιθυμία σου να ξεδιψάσεις σε ορκίζει να βρεις το πιο γάργαρο νερό.
Ξεκίνα.. και είθε οι πηγές που συναντάς να σε ξεδιψάνε τόσο όσο να είσαι πιο διψασμένος για τις επόμενες.
Μαρία Ιωσηφίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου