Γεφύρωμα των Αντιθέτων

«Προχωρήστε στη πνευματική οδό σαν πάνω σε γέφυρα που πρέπει να περάσετε για να φτάσετε απέναντι. Πολλά είναι εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να γεφυρωθούν και να ισορροπήσουν, πρέπει όμως να βρεθεί ο απέναντι στόχος για να γίνει αυτό. Καθετί έχει το αντίθετό του, που πρέπει να βρεθεί, να πραγματωθεί και τελικά να φτάσει κανείς στην υπέρβαση της αντίθεσης.»

Το παραπάνω μήνυμα ουσιαστικά μας μιλά για την υπέρβαση της δυαδικότητας. Να ενώσουμε δηλαδή όλα εκείνα τα αντίθετα στοιχεία, ώστε να γίνουν ένα. Φυσικά είναι μια πνευματική διαδικασία, που με τη διάνοια δεν μπορούμε να την κάνουμε. Ή για να είμαστε ακριβείς, η διάνοια είναι που προκαλεί τη διαχωριστικότητα και τη δυαδικότητα. Μέσα στο διαλογισμό αυτό ακριβώς προσπαθούμε, την ενότητα του νου. Απ’ την οποία ενότητα θα έρθει η γαλήνη και η εσωτερική θεραπεία.

Τι είναι αυτό που προκαλεί δυαδικότητα; Οι χαμηλοί κραδασμοί, δηλαδή η έλλειψη ενέργειας, δεν επιτρέπουν την ενότητα του νου και άρα τη γαλήνη. Για να βρει κανείς εσωτερική ειρήνη πρέπει να έχει πληρότητα ενεργειακή, να κραδαίνεται δηλαδή η φυσιολογία του σε γρήγορες συχνότητες, σε αγάπη και χαρά και ομορφιά. Αυτά τα τελευταία είναι βέβαια και ασκήσεις πνευματικές, στις οποίες σε κάθε διαλογισμό μας οφείλουμε να εξασκούμαστε. Και είναι αυτή η εξάσκηση που θα μάς αναβιβάσει το κραδασμό.

Θα έχετε βρεθεί σε χώρους ή σπίτια στα οποία σάς έπιασε κόπωση, νευρικότητα ή υπνηλία με το που μπήκατε. Σε αυτούς τους χώρους υπάρχουν χαμηλοί κραδασμοί, σκεπτομορφές αρνητικές και έλλειψη ενέργειας, και καλό είναι να αποφεύγονται. Πιο σπάνια ίσως έχετε βρεθεί σε χώρους που σάς έφεραν γαλήνη, ίσως σε κάποια εκκλησάκια. Ας κάνουμε τη φυσιολογία μας ένα εκκλησάκι.

Δουλεύοντας με το νόμο των αντιθέτων: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν φοβάται τις αρνητικότητες και τους κινδύνους της ζωής. Δουλεύει συνειδητά με τις επίπονες επιρροές, δεν τις κρύβει, δεν τις κάνει ταμπού, αλλά τις μετατρέπει σε όχημα που τον μεταφέρουν σε ανώτερα επίπεδα της εξελικτικής σπείρας. Είναι επιφυλακτικός με τις χαρές και τις ευκολίες, δουλεύει συνειδητά με το νόμο των αντιθέτων, κι έτσι μετατρέπει:
τον πόνο > σε ανείπωτη Χαρά.
τον περιορισμό > σε Ελευθερία.
τη μοναξιά > σε Επαφή.
την ασθένεια > σε Υγεία.
την σύγκρουση > σε Ειρήνη.
τον θάνατο > σε νέα Ζωή.
την βρωμιά > σε Αγνότητα.
την προδοσία > σε Πίστη.
το δηλητήριο > σε Ελιξίριο.
την στέρηση > σε Πληρότητα.
το σκότος > σε Φως.

Έχει το νου του απ’ την άλλη να μετατρέπει:
την ξεκούραση > σε Μόχθο.
την ευκολία > σε Δοκιμασία.
την ειρήνη > σε Πόλεμο.
την άνεση > σε Αφαίρεση.
την κοσμικότητα > σε Μοναξιά.
τον πλούτο >σε Απάρνηση.

Μη φοβούμενος καμία εκδήλωση της ζωής, ούτε τις φαινομενικά δύσκολες, ούτε τις φαινομενικά εύκολες, κοιτάει πέρα απ’ την επιφάνεια των εκδηλώσεων, σπάζοντας το κέλυφος που κρύβει την ανάλογη αντίθετη και ζωοποιό ποιότητα μέσα της. Με την οξεία αυτή ματιά σε κάθε γεγονός που απομονώνει και εξετάζει προσεκτικά, μη αποφεύγοντάς το, κινεί το γιν γιανγκ της ζωής, πατώντας τα εσωτερικά κουμπιά των αντιθέτων. Έτσι αποκτά ταχύτητα στην περιστροφή του, ανανεώνει τη ζωή και φέρνει μπροστά του νέες προκλήσεις.

Ο μη επιφανειακός άνθρωπος κάνει τις αρνητικές εκδηλώσεις της ζωής ένα όχημα για εξέλιξη. Δεν τις φοβάται, αντίθετα χαίρεται, γιατί βλέπει καθαρά μέσα τους το σπόρο της θετικής εκδήλωσης που αναμένει απ’ αυτόν να απελευθερωθεί. Δεν χαίρεται με τις ευκολίες κι ευτυχίες, γιατί γνωρίζει την ύπαρξη της ανάλογης αρνητικής ποιότητας, και αποτρέπει την εκδήλωσή τους με το να ενεργοποιεί αυτοβούλως την εποικοδομητική αρνητική ποιότητα που σπερματικά κρύβεται στις χαρές της ζωής. Δεν αρκείται σε μια επιφανειακή ζωή, γιατί γνωρίζει την αξία της και δεν την σπαταλά, αλλά και γιατί γνωρίζει πως αν αφεθεί στην επιφανειακή ζωή, θα μένει σκλάβος του νόμου των αντιθέτων, αντί να τον κυβερνά. Έτσι η ζωή του γίνεται μια ευδαιμονική κρίση που οδηγεί σε συνεχείς υπερβάσεις και σε μεγάλο πλούτο γνώσης κι εμπειρίας.

Γιν Γιανγκ – Η Δύναμη της Ζωής: Είναι περιττό να πούμε ότι η δύναμη της Ζωής επικρατεί στα πάντα. Η ζωή είναι υπέρ της επιβίωσης, πάντα. Και η δύναμη της ζωής είναι η αγάπη.
Ακόμα και μέσα από τα τραυματικά γεγονότα της ζωής και τις τραυματικές ή και καταστροφικές ή μοχθηρές συμπεριφορές που έχουμε λάβει από τους γονείς ή άλλους ανθρώπους που μας σημάδεψαν, αν αναπτύξουμε τη διάκριση, θα δούμε ότι πίσω από αυτές βρίσκεται η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της ζωής. Ένας γονιός για παράδειγμα, στα –πολλές φορές καταστροφικά- λάθη που μπορεί να κάνει, κρύβεται από πίσω η πρόθεσή του για προστασία του παιδιού, προστασία της ζωής. Γιατί πάντα η ζωή είναι υπέρ της επιβίωσης. Το πρόβλημα είναι ότι, λόγω του εγωισμού, η αρχική πρόθεση για ζωή διαστρέφεται και γίνεται καταστροφή, τραύμα. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή μας κατέστρεψαν – δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, κι αυτοί ασυναίσθητα υπέρ της επιβίωσης αγωνίζονται, γιατί είναι η μόνη δύναμη στο σύμπαν.

Αν σχηματοποιήσουμε τα παραπάνω βάσει του συμβόλου της Ζωής, του Γιν Γιανγκ, θα δούμε ότι μέσα στην επιφάνεια της μαύρης πλευράς, που συμβολίζει τη κακότητα και τη καταστροφή, κρύβεται η λευκή τελεία, ο σπόρος του Καλού. Όπως επίσης και μέσα στη λευκή επιφάνεια, που συμβολίζει το ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ‘καλό’, κρύβεται η μαύρη τελεία, ο σπόρος του κακού, της καταστροφής. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι δυο επιφάνειες του Γιν Γιανγκ, η άσπρη και η μαύρη (χωρίς τις τελείες) είναι η ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ εκδήλωση της ζωής, το ‘φουσκωμένο’ εγώ, που μπορεί να εκδηλώνεται καταστροφικά ή με ‘καλοσύνη’ ακόμα.

Σκοπός λοιπόν είναι να ξεφουσκώσουμε το εγώ μέσω της ταπεινότητας και να πάμε στο κέντρο της κάθε επιφάνειας του Γιν Γιανγκ. Τότε, θα λειτουργούμε τις δυνάμεις της δημιουργίας και τις δυνάμεις της καταστροφής για το Καλό. Γιατί παραδόξως, το Καλό είναι πέρα από τον δυϊσμό – το Καλό είναι η ίδια η εξέλιξη, την οποία το συνεχώς κινούμενο/περιστρεφόμενο Γιν Γιανγκ συμβολίζει. Η επαφή μας με το κέντρο/κουκίδα της κάθε επιφάνειας του Γιν Γιανκ, είναι αυτή που θα φέρνει τη ΚΙΝΗΣΗ του, τη περιστροφή του, που θα προωθεί δηλαδή την εξέλιξη της ζωής.