Μεταφυσική στην εποχή της "αναμονής"...

Σήμερα πολλά πράγματα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, μετά την οποία προφανώς κάτι νέο θα "γεννηθεί" με τρόπο μάλλον επώδυνο. Βιώνουμε όλοι την εποχή όπου "όλα τελειώνουν", την εποχή της "αναμονής". Το παρόν θρυμματίζεται αποσυντίθεται και εξαντλείται ταχύτατα, ενώ το "νέο" δυσδιάκριτο στο ακόμα στο παρόν, θα προκύψει σταδιακά από σαθρά ερείπια του χθες.

Η ανθρωπότητα για μία ακόμη φορά υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία "κρύβεται" εκ νέου η επιλογή του πεπρωμένου της. Η τεχνολογία και η επιστήμη αναμφισβήτητα πρόσφεραν και προσφέρουν πολλά στην ανθρωπόητα.

Παρατάθηκε ο χρόνος ζωής μας, θεραπεύθηκαν θανατηφόρες ασθένειες και προσφέρθηκε γενικότερα μία καλύτερη ποιότητα ζωής. Με την επιστήμη παραμερίστηκαν δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, παρά όμως την τεχνολογική εξέλιξη νέα προβλήματα και νέες απορίες έχουν προκύψει, νέες ασθένειες, ρύπανση του περιβάλλοντος, παγκόσμια υπερθέρμανση, μεταλλαγμένα τρόφιμα, οικονομικές κρίσεις, θρησκευτικές συγκρούσεις, πόλεμοι για την ενέργεια.

Παρόλη λοιπόν την βελτίωση των όρων ζωής στις Δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σημαντική αύξηση στην κατανάλωση αντικαταθλιπτικών ουσιών. Και αυτό διότι από μια άποψη ο ανθρώπινος πολιτισμός ενώ έχει επιτύχει μια τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη, στέκει αποσβολωμένος και συγχυσμένος, καθώς δεν είναι ευτυχισμένος.

Ο καθηγητής Marinoff Lou λοιπόν προτείνει να διαβάζουμε Πλάτωνα αντί να παίρνουμε αγχολυτικά Prosac. Στο βιβλίο του " πως η φιλοσοφία μπορεί να αλλάξει την ζωή σας", ο Marinoff αντλώντας από τη σοφία των μεγάλων φιλοσόφων παρουσιάζει λύσεις στα προβλήματα της καθημερινής ζωής, εγκαινιάζοντας έτσι ένα κίνημα που αποκατέστησε τη φιλοσοφία στην πρότερη θέση της. Να είναι πρακτικά χρήσιμη στη ζωή μας ώστε να γίνει μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα μπορεί να μεταμορφώσει πραγματικά τη ζωή μας. Η αρχαία γνώση επανέρχεται στο προσκήνιο. Πολύ απλά διότι οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι είχαν μάθει κάτι πολύ απλό και εξαιρετικά δύσκολο ταυτόχρονα, ήξεραν να σκέφτονται. !

Ποιο είναι λοιπόν σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα, το πνευματικό και ηθικό επίπεδο της κοινωνίας μας;

Ο υλικός ευδαιμονισμός σε συνδυασμό με τα αξιοθαύμαστα κατά τα άλλα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα αλλά και τον συνεχή βομβαρδισμό των πληροφοριών, δεν αφήνουν στον άνθρωπο τον αναγκαίο χρόνο για να ασχοληθεί σοβαρά και επίμονα με τον εσωτερικό του εαυτό . Η εξειδίκευση και η παιδεία που λαμβάνουμε μας στερούν από γενικές γνώσεις που είναι αναγκαίες ώστε να αντιλαμβανόμαστε το ευρύτερο περιββάλον μας, και να αναπτύσουμε το κριτικό μας πνεύμα.

Έτσι σήμερα "ο άνθρωπος βουβαίνεται προς τα μέσα και θαυμάζει προς τα έξω", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Θεοδωρακόπουλος. H τεχνολογία η οποία βελτίωσε σημαντικά τις συνθήκες της ζωής μας, βοήθησε τελικά ή εμπόδισε τον άνθρωπο να γίνει περισσότερο "Άνθρωπος"; Ιδού το κρίσιμο ερώτημα. Το ανθρώπινο ον εξακολουθεί να αποτελεί αυτογενή και αυταπόδεικτη, υπέρτατη αξία της ζωής ή έχει βαθύτατα καταρρακωθεί και υποβιβασθεί έναντι των σύγχρονων υλιστικών αξιών;

H σύγχυση πραγματικών και πλασματικών αναγκών, η πνιγηρή εντατικοποίηση του ρυθμού της ζωής στις μεγαλουπόλεις, η εσωτερική μοναξιά, το άγχος και η αγωνία αλλοτριώνουν βαθύτατα και παρεμποδίζουν την πνευματική ολοκλήρωση των ανθρώπων ως Ανθρώπων αυθεντικών. Η τάση της προσκόλησης στην ύλη που παρατηρείται, και η αυξανόμενη πνευματική αδράνεια, σε συνδυασμό με την έλλειψη βούλησης για βαθύτερο στοχασμό του" μυστηρίου της φύσης και του ανθρώπου", οφείλονται στην κυριαρχία του ορθολογισμού και στην τυφλή πρακτικότητα του σύγχρονου υλιστικού πολιτισμού. Έτσι πλήττεται βαριά ο Ανθρωπισμός η μεταφυσική ιδιότητα του κόσμου και του ανθρώπου και δημιουργείται εν τέλει μια ηθική, ιδεολογική και τελικά υπαρξιακή σύγχυση του ανθρώπου.

Η νέα τεχνολογία σίγουρα μας οδηγεί πιο κοντά στ' αστέρια αλλά επίσης και πιο μακριά απ' τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος του σήμερα έχει "μονωθεί" από την φύση δεν νοιώθει κομμάτι της. Νοιώθει "ξένος" στο ίδιο του το σπίτι. Έχουμε δημιουργήσει ένα πολιτισμικό σύστημα που έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την περιορισμένη διανοητική ικανότητα και κατανόησή του. Καθώς μάλιστα διαθέτει ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειρίζεται και να χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, έχει παραχωρήσει απλά έχει δημιουργήσει έναν επικίνδυνο υπηρέτη για τις ορέξεις του "εγώ" του.

Σήμερα ο άνθρωπος υποβιβάζεται και γίνεται αντικείμενο, αριθμός, του οποίου πωλούνται και αγοράζονται οι υπαρξιακές του ανάγκες και ιδανικά. Αποτελεί κρίσιμο χρέος του αιώνα μας οι κοινωνίες να αξιολογήσουν και ιεραρχήσουν τις πραγματικές τους ανάγκες, μεταλλάσσοντας αποφασιστικά το υλιστικό υπόβαθρο τους αποκαθιστώντας τον ανθρωπισμό και την πνευματική παράδοση ως απαραίτητη αξίωση του ανθρωπίνου όντος για το χτίσημο της νέας εποχή του Υδροχόου.

H επιστήμη και η τεχνολογία οφείλουν να αποκαταστήσουν μια γόνιμη σύζευξη με τα κελεύσματα της αρχαίας σοφίας, της θεολογίας και της μεταφυσικής, ώστε να αντικρίσουν τον άνθρωπο ως ψυχοσωματικό ον. Η κατάκτηση της εξωτερικής φύσης από την Επιστήμη είναι σίγουρα κάτι ωραίο και σπουδαίο, αλλά σπουδαιότερη ακόμα είναι η κατάκτηση της εσωτερικής μας φύσης. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο γνωρίζουμε δια μέσου της επιστήμης τους νόμους που κυβερνούν τα άστρα και τους πλανήτες, αλλά είναι άπειρα καλύτερο και σπουδαιότερο να μάθουμε τους νόμους που κυβερνούν τα πάθη, τα αισθήματα, τη θέληση της ανθρωπότητας.

Υπό ένα τέτοιο πρίσμα ο τεχνολογικός πολιτισμός δεν θα βρίσκεται σε διάσταση με τον πνευματικό πολιτισμό, την φιλοσοφική πνευματική παράδοση και την μεταφυσική η οποία κάνει λόγο μία άλλη "σχέση" μεταξύ ύλης και πνεύματος, αναγνωρίζοντας πως και οι δύο χρειάζονται και οφείλουν, να συνεργασθούν για το καλό του ανθρώπου, του όντος που βρίσκεται από καταβολής του κόσμου επικεφαλής της Δημιουργίας στην γωνία αυτή του κόσμου.

Έως τώρα η επιστήμη μελετούσε την ύλη με αναλυτικό τρόπο τεμαχίζοντας τα σε διαρκώς μικρότερα τμήματα. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η ακρίβεια της έγινε η μεγάλη της δύναμη και ταυτόχρονα η μεγάλη αδυναμία της. Η επιστήμη τεμαχίζοντας την φύση χάνει την αίσθηση του "Όλου", κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις αρχαίες παραδόσεις και την μεταφυσική φιλοσοφία, όπως αύτή έφτασε έως εμάς δια μέσου των αιώνων. Μικρές "κλειστές" κοινότητες διαφύλαξαν αυτή τη γνώση στο παρελθόν, σήμερα στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης, η γνώση αυτή οφείλει να βγει "έξω" πρός στον κόσμο. Δεν πρέπει να υπάρχουν οποιουδήποτε τύπου ελίτ. Ή όλοι μαζί θα σωθούμε, ή όλοι μαζί θα καταστραφούμε. Γιατί όλα είναι ένα. Η μάχη είναι εκεί έξω στην καθημερινότητα μας.

Οι πρόγονοι μας "ένοιωθαν" πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, κάτι που εμείς φαίνεται να έχουμε ξεχάσει, λόγω του τρόπου ζωής μας. 

Η εκδήλωση της ζωής και μόνο αποτελεί ένα "θαύμα", που χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα και την οργάνωση. Ακόμη και μία πρωτόγονη μορφή ζωής, ένας μονοκύτταρος οργανισμός, παρουσιάζει τέτοια πολυπλοκότητα που δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με κανένα προϊόν της ανθρώπινης διάνοιας.

Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει και θα αντιληφθεί πως στον μακρόκοσμο του σύμπαντος κυριαρχεί ένα συνεχές πάρε-δώσε, μία διαρκής μεταβολή κατάστασης, το ίδιο συμβαίνει και στον μικρόκοσμο του ανθρώπου σύμφωνα με το Ερμητικό ρητό : “ οδός άνω και κάτω μία” (όπως επάνω έτσι και κάτω).

Εισπνέεις λ.χ αέρα από την ατμόσφαιρα η οποία βρίσκεται έξω από εσένα.
Μετατρέπεις την αναπνοή μέσα σου, και κατόπιν την επιστρέφεις στην φύση. Δεν μπορείς να πάρεις κάτι και να το κρατήσεις χωρίς να το επιστρέψεις πίσω. Όλα τα πράγματα στην ζωή, είτε η αναπνοή σου, είτε η τροφή στα υλικά σου, είτε τα υλικά σου αποκτήματα σου, οτιδήποτε, επιστρέφουν πίσω στην φύση. 

Αντιστοίχως το κάθε κύτταρο του σώματος έχει συγκεκριμένη θέση στην δομή του, έτσι ώστε να εκφράζεται ένα σύνολο. Από την στιγμή που θα δοθεί μία εντολή στο κύτταρο αυτό θα την εκτέλεση, προς την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου. Σε αντίθεση περίπτωση το κύτταρο θα πάψη, καθώς αυτό προκαλεί την ενεργοποίηση του αμυντικού συστήματος και εφαρμόζεται η εξουδετέρωση του.

Η οπτική της επιστήμης είναι αντίθετη, καθώς καθοδηγείται στην αναζήτηση του έσχατου μυστηρίου της ζωής από το απόφθεγμα: «ο Θεός βρίσκεται στις λεπτομέρειες». Αντίθετη η μεταφυσική αναζήτηση καθοδηγείται από το : «Ο Θεός είναι ο κύκλος. Το κέντρο του βρίσκεται παντού και η περιφέρεια πουθενά».
Η επιστήμη αναζητά τα όρια της φύσης, ενώ η μεταφυσική την έλλειψη αυτών των ορίων.

Η επιστήμη είναι η σταγόνα του ωκεανού, η μεταφυσική το κύμα του. Η επιστήμη εργάζεται για να ερμηνεύσει πειραματικά το μυστήριο της ύπαρξης, η μεταφυσική για την αληθινή φύση της πραγματικότητας, επειδή με τον τρόπο τους, τόσο η επιστήμη όσο και η μεταφυσική ψάχνουν για την βασική αλήθεια γύρω από την ύλη και την πηγή της. Σε αυτή την αναζήτηση όμως φαίνεται πως η επιστήμη αμέλησε εντελώς το πνεύμα μία λεπτοφιότερης μορφή της ύλης που μάλιστα διαθέτει μορφή συνειδητότητας, όπως αναγνωρίζει πλέον η κβαντική φυσική.
Πνευματικότητα δεν σημαίνει πως πρέπει να βρούμε μια σπηλιά ή να κάτσουμε κάτω από ένα δέντρο και να κρυφτούμε εκεί για πάντα αναμένοντας την "φώτιση" απαρνούμενοι την υλική μας φύση και τις ανάγκες της εποχής.

Οφείλουμε να είμαστε "μέσα" σε αυτό τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα και όχι " αυτού του κόσμου". Ο κόσμος δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο προκειμένου να έχουμε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο να μπορούμε να γνωρίσουμε ποίοι πραγματικά είμαστε.

Αυτή είναι η στιγμή να εργαστούμε για να θέσουμε τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο.

Σε κάθε περίπτωση η καλύτερη χρήση της ζωής είναι να την αφιερώσουμε σε κάτι που διαρκεί περισσότερο από αυτήν.

Ευαισθησία: προτέρημα ή ελάττωμα;

Φαίνεται παράδοξο, αλλά στη σημερινή εποχή υπάρχουν ακόμη ευαίσθητοι άνθρωποι, ευαίσθητοι ψυχικά και πνευματικά. Όμως το να είναι κάποιος ευαίσθητος είναι προτέρημα ή αντίθετα μεγάλο και δυσβάστακτο βάρος;

Με τον όρο 'ευαισθησία' δεν εννοούμε τη φυσική ή τη συγκινησιακή ευαισθησία, αλλά την ψυχική και πνευματική. Όλοι οι άνθρωποι άλλωστε, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, είναι ευαίσθητοι στο σωματικό ή τον συναισθηματικό πόνο. Αναφερόμαστε στους πραγματικά ευαίσθητους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τι γίνεται σήμερα στον κόσμο και η ψυχή τους γεμίζει από αγωνία και θλίψη.

Πράγματι, το να είναι κάποιος ευαίσθητος παραπάνω από το κανονικό φαίνεται σαν μεγάλο βάρος, όταν μάλιστα ζεις σ’ έναν δύσκολο και σκληρό κόσμο.

Απ’ την άλλη μεριά, όμως, η ευαισθησία είναι δύναμη. Δείχνει ότι το στοιχείο που μας κάνει ανθρώπους δεν έχει απονεκρωθεί, αλλά, αντίθετα, είναι ακόμη ενεργό και δραστήριο. Αυτή ακριβώς η εσωτερική δραστηριότητα χαρίζει στον ευαίσθητο άνθρωπο μερικά δώρα που τον καθιστούν μοναδικό.

Φυσικά υπάρχουν και μειονεκτήματα τα οποία μαθαίνει να ξεπερνάει, καθώς αποκτά καλύτερη αίσθηση του εαυτού του.

Το πρώτο από αυτά τα μειονεκτήματα είναι η κριτική που ασκεί ο ευαίσθητος άνθρωπος στον εαυτό του. Η Γουινόνα Ράινερ είπε κάποτε για την ίδια: «Ίσως είμαι πολύ ευαίσθητη για να ζήσω σε αυτό τον κόσμο». Αυτή είναι μια δήλωση που τη σκέπτονται συχνά όσοι έχουν υψηλότερο δείκτη ευαισθησίας από τους άλλους ανθρώπους.

Όμως, το να είναι κανείς ευαίσθητος δεν είναι μειονέκτημα. Αντίθετα υπάρχουν πολλά χαρίσματα που συνοδεύουν μια τέτοια φύση.

 Τα πλεονεκτήματα της ευαισθησίας

1. Πλούτος αισθήσεων

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές που έχει ο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ο πλούτος των αισθήσεων. Αυτό το μεγαλύτερο αισθητήριο τον βοηθά να αντιλαμβάνεται περισσότερες λεπτομέρειες στο καθετί στη ζωή. Μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα, για παράδειγμα, τις λεπτές διαφορές στα υφάσματα, στις γεύσεις των φαγητών, στις μελωδίες της μουσικής ή ακόμα και στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων και στις ομιλίες των ανθρώπων, στα αρώματα των λουλουδιών και στα χρώματα της φύσης. Όλα αυτά είναι πολύ πιο έντονα τονισμένα στους ευαίσθητους ανθρώπους.

2. Οι κρυμμένες πτυχές

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι πιάνουν περισσότερα νοήματα στο λόγο από τους άλλους ανθρώπους και δεν τους ξεφεύγουν οι κρυμμένες πτυχές ενός ζητήματος. Αυτό τους βοηθά να είναι πιο προσεκτικοί στις αποφάσεις τους, να βλέπουν τις επιλογές που ανοίγονται μπροστά τους και να βρίσκουν περισσότερες πιθανές λύσεις. Τέτοιου είδους ικανότητες είναι πολύ χρήσιμες σε ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και χρειάζεται να βρουν άμεσα λύσεις σε θέματα που φαίνονται άλυτα.

3. Ευαισθησία στο συναίσθημα

Ο εσωτερικός πλούτος πολλών ανθρώπων μένει συχνά στην αφάνεια επειδή τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν πώς να τον χειριστούν. Όμως οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη επίγνωση του εσωτερικού τους κόσμου, και αυτό τους δίνει μεγάλο προβάδισμα όταν ασχολούνται με καλλιτεχνικά ή λόγια επαγγέλματα. Οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί ή άλλοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι έχουν να κερδίσουν πολλά από μια τέτοια κατάσταση.

4. Δημιουργική ικανότητα

Η μεγάλη ευαισθησία συνοδεύεται συχνά από εσωστρέφεια. Αυτό συμπλέει με τη δημιουργική ικανότητα. Πράγματι, χρειάζεται μόνωση και εσωστρέφεια για να μπορέσει κάποιος να κυοφορήσει μια νέα ιδέα. Συχνά ακούμε για αξιόλογους ηθοποιούς ότι είναι ντροπαλοί, ενώ δίνουν την εντελώς αντίθετη εντύπωση. Διασημότητες όπως ο Έλτον Τζον, ο Ντέιβιντ Μπάουι και η Σιγκούρνι Γουίβερ, η Κέιτ Μος, ο Τζιμ Κάρεϊ και ο Μπραντ Πιτ έχουν χαρακτηριστεί ιδιαίτερα ντροπαλοί. Το δημιουργικό ταλέντο χρειάζεται το κατάλληλο εσωτερικό περιβάλλον για να αναπτυχθεί και οι άνθρωποι με ευαισθησία είναι βαθιά δημιουργικοί.

5. Μεγαλύτερη κατανόηση

Η μεγάλη ευαισθησία προς τα συναισθήματα των άλλων μπορεί να αποτελέσει μεγάλο προσόν για τους καθηγητές και τους θεραπευτές, αλλά και για άτομα που έχουν να χειριστούν ή να διευθύνουν ανθρώπινο δυναμικό.

 Τα πέντε βάρη που συνοδεύουν την ευαισθησία

1. Αισθηματική υπερδιέγερση

Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει αντιμετωπίσει έν ευαίσθητος άνθρωπος είναι η έκθεσή του σε μεγάλο αριθμό συναισθημάτων. Το να δέχεται τόσες πληροφορίες από τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο μαζί, μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάσταση οδύνης, κόπωσης, άγχους και άλλων παρόμοιων αντιδράσεων. Για το λόγο αυτό οι ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να δημιουργούν «πανοπλίες». Όταν οι εντυπώσεις από τον εξωτερικό κόσμο γίνονται πολύ σκληρές, αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι ένα είδος πανοπλίας που μπορεί να αποτελείται από διάφορα πράγματα. Μπορεί να είναι η αγάπη ενός παιδιού, ενός πολύ δικού μας ανθρώπου, αλλά και η αίσθηση ότι τίποτα δεν υπάρχει μόνο του, ξεκρέμαστο στη γη, και ότι όλοι έχουμε ένα είδος προστασίας που μας τυλίγει.

2. Επιρροή από τα αισθήματα των άλλων

Η επιρροή αυτή είναι πολύ έντονη στους ευαίσθητους ανθρώπους. Ακόμη και μια φωτογραφία που δείχνει πόνο ή δυστυχία μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν ανάλογα συναισθήματα. Ο θυμός και η οργή, τους δημιουργούν άγχος και ακόμη και οι σκέψεις των άλλων ανθρώπων τους επηρεάζουν καθώς έχουν ανεπτυγμένη διορατική αντίληψη. Η πανοπλία που χρειάζεται εδώ θα πάρει χρόνο για να σχηματιστεί. Όσο μεγαλώνει όμως κανείς μαθαίνει καλύτερα πώς να αντιμετωπίζει τα αρνητικά αισθήματα των άλλων. Στα μικρά παιδιά, οι γονείς πρέπει να τα βοηθήσουν και να τους μάθουν πώς να προστατεύονται. Το σημαντικό εδώ είναι να έχουμε υπόψη μας ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε τη φύση ενός παιδιού. Πρέπει να σεβαστούμε αυτό το δώρο που του έδωσε η φύση –που του δίνει έντονες καλλιτεχνικές ικανότητες και άλλα χαρίσματα– και να του δείξουμε πώς πρέπει να χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις.

3. Ανάγκη προσωπικού χώρου και χρόνου

Η ανάγκη αυτή συχνά παραμελείται μέχρι να γίνει πολύ επιτακτική. Κι όμως, έχει μεγάλη σημασία για τα άτομα που είναι ευαίσθητα, και όχι μόνο, να απομονώνονται κατά διαστήματα, έτσι ώστε να «ξαναφορτίζουν» τις μπαταρίες τους. Έχουν ανάγκη να κρατάνε μια απόσταση από όλους και από όλα για λίγο καιρό, για να αποβάλλουν τη συναισθηματική ένταση που έχουν μαζέψει από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εφικτό και γι’ αυτό θα πρέπει να βρίσκουν τρόπους να συγκρατούν την ανάγκη τους αυτή, μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να το κάνουν.

4. Τελειομανία

Ένα αρνητικό χαρακτηριστικό της υπερευαισθησίας είναι η τελειομανία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να καταπολεμήσει κανείς. Η υπερβολική σκέψη και ανάλυση μπορεί να οδηγήσουν στην υιοθέτηση μιας τελειοθηρικής συμπεριφοράς, αλλά και σε μια επικριτική στάση έναντι των αδυναμιών των άλλων. Υπάρχει το αίσθημα ότι οι «άλλοι» δεν είναι αρκετά σωστοί ή αρκετά ευαίσθητοι για να μας καταλάβουν και γι’ αυτό συχνά τους απορρίπτουμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

5. Εκτός «εποχής»

Ζώντας σε μια κοινωνία που έχει χάσει κάθε αίσθημα ευαισθησίας και εσωτερικότητας, τα ευαίσθητα άτομα αισθάνονται έντονα την ανάγκη να γίνουν «φυσιολογικά» όπως όλοι οι άλλοι. Τίποτα όμως δεν εμποδίζει τον ευαίσθητο άνθρωπο να είναι εξωστρεφής και κοινωνικός και παράλληλα να διατηρεί μέσα του τα δώρα της ευαίσθητης φύσης του.

«...Xαμένη κλαῖς τὴν ἱερή σου πόλη»...

 "Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι ... Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, και Μαμμωνάδες βάρβαροι,και χαύνοι λεβαντίνοι, λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη."

Η Ελλάδα πτωχεύει και ο Παλαμάς γράφει πικραμένος στην θεά Αθηνά : «χαμένη κλαῖς τὴν ἱερή σου πόλη»...

Το ανάγλυφο της Αθηνάς βρέθηκε το 1888 στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης νότια του Παρθενώνα και χρονολογικά κατατάσσεται στους τελευταίους χρόνους του πρώτου ήμισυ του 5ου π.Χ. αιώνα.Είναι ένα από τα διασημότερα έργα που εκτίθενται στο Μουσείο της Ακρόπολης και αποτυπώνει την Αθηνά με μελαγχολία ή λύπη. Πιθανόν επειδή η στήλη είναι επιτύμβιο μνημείο πεσόντων στρατιωτών των Μηδικών πολέμων προς υπεράσπιση της πατρίδας. Το ανάγλυφο της σκεπτόμενης Αθηνάς. Το ανάγλυφο της «Σκεπτόμενης Αθηνάς» του 5ου αιώνα π. Χ., που εκτίθεται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Λίγα χρόνια μετά την σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη, η Αθηνά εμπνέει τον Κωστή Παλαμά, οποίος ζει σε μια Ελλάδα που ήδη έχει πτωχεύσει (1893) και λίγο αργότερα ηττάται στον ελληνοτουρκικό πόλεμο (1897) με αποτέλεσμα να βρεθεί υπό τον αφυκτικό κλοιό των μεγάλων δυνάμεων για το χρέος έναντι των ξένων. Η θεά Αθηνά μέσα από τα μάτια του ποιητή, αντιλαμβάνεται την φρικτή δοκιμασία και μελαγχολεί.

Σ” αυτήν μιλάει ο Παλαμάς και της γράφει…

Πῶς ἀκούμπησες ἄπραγα τὸ δόρυ;
Τὴ φοβερή σου περικεφαλαία βαριὰ πῶς γέρνεις πρὸς τὸ στῆθος, Κόρη;
Ποιὸς πόνος τόσο εἶναι τρανός, ὦ Ἰδέα, γιὰ νὰ σὲ φτάση!
Ὀχτροὶ κεραυνοφόροι δὲν εἶναι γιὰ δικά σου τρόπαια νέα;
Δὲν ὁδηγεῖ στὸ Βράχο σου τὴν πλώρη τοῦ καραβιοῦ σου πλέον πομπὴ ἀθηναῖα;
Σὲ ταφόπετρα βλέπω νὰ τὴν ἔχη καρφωμένη μία πίκρα τὴν Παλλάδα.
Ὤ! κάτι μέγα, ἀπίστευτο θὰ τρέχη … Χαμένη κλαῖς τὴν ἱερή σου πόλη
ἢ νεκρὴ μέσ᾿ στὸ μνῆμα καὶ τὴν ὅλη τοῦ τότε καὶ τοῦ τώρα, ὠιμένα! Ἑλλάδα;

«Τῆς Ἀθηνᾶς ἀνάγλυφο» K.ΠΑΛΑΜΑΣ

Tο μυθικό πρόσωπο της θεάς Αθηνάς στέκει άπραγο και αποκαρδιωμένο πάνω στο ανάγλυφο που έχει φτιαχτεί γι’ αυτήν. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που αποκαρδιώνει, εκφράζεται έτσι η παρακμή της Ιδέας.

Η Αθήνα ταυτίζεται με την Ελλάδα και βρίσκεται νεκρή στο μνήμα. Αποτελεί τον καθρέφτη της και αντικατοπτρίζει τον φόβο της για την ζωή των ανθρώπων της, την δυστυχία τους, τους πόνους τους, την οργή τους». Η θεά Αθηνά πικραμένη παρατηρεί τον απόηχο της κρίσης που τεμαχίζει την κοινωνία και βασανίζει τους ανθρώπους της.

Ο Παλαμάς με το ποίημά του στοχάζεται, προβληματίζεται, κρίνει και αναιρεί. Μέσα από αυτό το έργο φιλοσοφεί, καυτηριάζει την πραγματικότητα και ακριβώς επειδή χρησιμοποιεί τις μεγαλειώδεις εικόνες της θεάς Αθηνάς στο ομώνυμο μνημείο να θρηνεί, η κατάρριψη της πραγματικότητας είναι ακόμα πιο έντονη και βίαιη.

Tα αισθήματα του αναγνώστη είναι το δέος αλλά και η λύπη. Ωστόσο ο ίδιος ο ποιητής παρά τις ιστορικές περιπέτειες της ιερής του πόλης, έζησε μια «ασάλευτη ζωή» σε αυτήν». Διαβάζοντας τα παραπάνω θα έλεγα ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Οι γνώστες της ιστορίας, οι πνευματικοί άνθρωποι και οι ποιητές «διαβάζουν» ταχύτερα το μέλλον και είναι ένα μάθημα για όλους μας.
Γιατί όσα περιέγραψε ο Παλαμάς τα ζούμε σήμερα το ίδιο έντονα και ταυτιζόμαστε με την σκεπτόμενη Αθηνά. Τουλάχιστον τότε η πόλη είχε κάποιον να στεναχωριέται για αυτήν…

ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ (30 ΗΜΕΡΕΣ) 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ – 22 ΣΕΠΤΕΜΒΙΟΥ

Ο Βοηδρομιών είναι ο 3-ος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Βοηδρόμιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Αυγούστου-22 Σεπτεμβρίου.
Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Βοηδρόμια την 7η ημέρα του μήνα, την προηγουμένη η γιορτή της Αγροτέρας Αρτέμιδος και η επέτειος της Μάχης του Μαραθώνα, τα Γενέσια ή Νεκύσια (5η του μηνός) και τα Ελευσίνια Μυστήρια, που ξεκινούσαν την 15η ημέρα του μήνα και διαρκούσαν εννιά ημέρες.

Στην αρχαία Βοιωτία, την ίδια περίοδο εορτάζονταν τα Παμβοιώτια προς τιμήν της Αθηνάς, τα οποία είχαν δώσει το όνομά τους στον αντίστοιχο βοιωτικό μήνα του Βοηδρομιώνα, Παμβοιώτιο.

Ο Μήνας ονομάστηκε έτσι λόγω της γιορτής των Βοηδρομίων, την 6η ή την 7η ημέρα του, που πιθανώς αντιστοιχούσε στην 22α Σεπτεμβρίου.

Τα Βοηδρόμια ήταν γιορτή προς τιμήν του Βοηδρομίου ή Βοηθόου Απόλλωνα, ο οποίος έτρεχε με βοή σε βοήθεια αυτών που ζητούσαν τη συνδρομή του, ιδιαίτερα ως βοηθός και σύμμαχος στον πόλεμο: «Βοηδρομείν γάρ το βοηθείν ωνομάζετο».

Οι Αθηναίοι την παραμονή της γιορτής έκαναν θυσίες προς τιμήν της αδελφής του Απόλλωνα, θεάς της άγρας (κυνηγιού), της Αρτέμιδος της Αγροτέρας.

Κάθε χρόνο, λοιπόν, στο χωριό Άγρα ή Άγρες πέρα από το Ιλισό, οι Αθηναίοι τελούσαν εκεί γιορτή στον ναό της Αγροτέρας Άρτεμης προς τιμήν της θεάς, και ο «άρχων-πολέμαρχος» πρόσφερε ως θυσία 500 κατσίκες.

Η γιορτή αυτή ξεκίνησε μετά τη μάχη του Μαραθώνα, ότε οι Αθηναίοι επετέθησαν με βοή και δρομαίως.

Η γιορτή των Βοηδρομίων, κατά τον Πλούταρχο (Πλουτ. Θησ. ΚΖ’), ετελείτο στη μνήμη της νίκης του Θησέα εναντίον των Αμαζόνων και προς τιμήν του Βοηθόου Απόλλωνα που τον βοήθησε.
Κατά τον Παυσανία, η γιορτή θεσπίστηκε από τον Ίωνα σε ανάμνηση της βοήθειας που έστειλε στους Αθηναίους στις μάχες τους εναντίον των Ελευσινίων.

Επίσης, από την 15ηη Βοηδρομιώνα, κατά την οποία γινόταν η προκήρυξη της γιορτής ονομαζόταν αγυρμός, από τη λέξη άγυρις που σημαίνει συνάθροιση ή συγκέντρωση.
Ο άρχων-βασιλιάς, που είχε την ανώτατη εποπτεία στα μυστήρια, καλούσε τον δήμο στην Αγορά και με την παρουσία του ιεροφάντη και του Δαδούχου, ο Ιερός Κήρυκας έκανε την προκύρηξη της γιορτής για να λάβουν μέρος στα μυστήρια οι «έχοντες καθαρήν την καρδίαν και τας χείρας».
Οι Αθηναίοι τον μήνα Βοηδρομιώνα -αν και είχε 30 ημέρες- τον θεωρούσαν κοίλο μήνα με 29 ημέρες.

Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν υπολόγιζαν στην αρίθμησή του τη 2η ημέρα του, επειδή, κατά την παράδοση, αντιστοιχούσε στην επέτειο της έριδας του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για την επικυριαρχία της Αθήνας (Πλουτ. Συμπ. πρβλ. Θ’, 6. Π, Φιλαδ. 489).
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μήνας αυτός συναντάται με την ίδια ονομασία στην Πριήνη και στην Όλβια της Σκυθίας· ως Βαδρομιών στη Χίο και στη Λάμψακο και ως Βαδρόμιος στην Ρόδο, την Κω, την Κάλυμνο και την Κνίδο.

Στον Βοηδρομιώνα αντιστοιχεί ο Βοαθόιος ή Βοαθόος, ο τρίτος μήνας του ημερολογίου των Δελφών.

Ο αντίστοιχος προς τον Βοηδρομιώνα μήνας του ημερολογίου της Σπάρτης ήταν ο Πάναμος, που αποτελούσε και την αρχή του σπαρτιατικού έτους κατά τη φθινοπωρινή ισημερία. του Βοηδρομιώνα και για 9 ημέρες γιορτάζονταν τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια.

Η πρώτη ημέρα, η 15 Βοηδρομιώνα, κατά την οποία γινόταν η προκήρυξη της γιορτής ονομαζόταν αγυρμός, από τη λέξη άγυρις που σημαίνει συνάθροιση ή συγκέντρωση.

Ο άρχων-βασιλιάς, που είχε την ανώτατη εποπτεία στα μυστήρια, καλούσε τον δήμο στην Αγορά και με την παρουσία του ιεροφάντη και του Δαδούχου, ο Ιερός Κήρυκας έκανε την προκύρηξη της γιορτής για να λάβουν μέρος στα μυστήρια οι «έχοντες καθαρήν την καρδίαν και τας χείρας».
Οι Αθηναίοι τον μήνα Βοηδρομιώνα -αν και είχε 30 ημέρες- τον θεωρούσαν κοίλο μήνα με 29 ημέρες.

Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν υπολόγιζαν στην αρίθμησή του τη 2η ημέρα του, επειδή, κατά την παράδοση, αντιστοιχούσε στην επέτειο της έριδας του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για την επικυριαρχία της Αθήνας (Πλουτ. Συμπ. πρβλ. Θ’, 6. Π, Φιλαδ. 489).
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μήνας αυτός συναντάται με την ίδια ονομασία στην Πριήνη και στην Όλβια της Σκυθίας· ως Βαδρομιών στη Χίο και στη Λάμψακο και ως Βαδρόμιος στην Ρόδο, την Κω, την Κάλυμνο και την Κνίδο.

Στον Βοηδρομιώνα αντιστοιχεί ο Βοαθόιος ή Βοαθόος, ο τρίτος μήνας του ημερολογίου των Δελφών.

Ο αντίστοιχος προς τον Βοηδρομιώνα μήνας του ημερολογίου της Σπάρτης ήταν ο Πάναμος, που αποτελούσε και την αρχή του σπαρτιατικού έτους κατά τη φθινοπωρινή ισημερία.

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ...

Γιά όσους τρέφουν την Ψυχή τους με την αφανή δροσιά τών Άστρων.

 

Να λες. Να ξερεις να λες. Να ξερεις να υπαρχεις μεσ' απο τη γραπτη φωνη και τη νοητικη εικονα!

Η πλειονοτητα των ανθρωπων αρρωσταινει επειδη δεν ξερει να πει τι βλεπει και τι σκεφτεται.
Λενε πως δεν υπαρχει τιποτα δυσκολοτερο απο το να ορισεις με λογια μια σπειρα.

Ειναι απαραιτητο, λενε, να κανεις στον αερα, με το χερι και χωρις φιλολογιες, την κινηση, που ανεβαινει στριφογυριζοντας με κανονικοτητα,, με την οποια η αφηρημενη μορφη των ελατηριων η ορισμενων κλιμακοστασιων αποκτα υποσταση στο βλεμμα μας. Αλλα, αν θυμομαστε πως λεω ειναι ανανεωνω, θα ορισουμε μια σπειρα χωρις δυσκολια: ειναι ενας κυκλος που ανεβαινει χωρις ποτε να κατορθωνει να ολοκληρωθει.

  Η πλειονοτητα των ανθρωπων, το γνωριζω καλα, δε θα τολμουσαν αυτο τον ορισμο, γιατι υποθετουν οτι οριζω ειναι λεω αυτο που οι αλλοι θελουν να πουμε, και οχι αυτο που πρεπει να πουμε για να δωσουμε τον ορισμο.

Θα ελεγα καλυτερα: η σπειρα ειναι ενας εν δυναμει κυκλος που διπλασιαζεται ανεβαινοντας χωρις ποτε να πραγματοποιειται. Aλλα, οχι, προκειται ακομα για εναν αφηρημενο ορισμο. Θα προσπαθησω με συγκεκριμενες εννοιες και θα γινει αμεσως φανερο:
μια σπειρα ειναι ενα φιδι χωρις φιδι που τυλιγεται καθετα γυρω απο το τιποτα.

Ολη η λογοτεχνια ειναι μια προσπαθεια προκειμενου η ζωη μας να γινει πραγματικη, Οπως το γνωριζουμε ολοι μας, ακομα κι οταν ενεργουμε χωρις να τι γνωριζουμε, η ζωη ειναι απολυτως μη πραγματικη στην αμεση πραγματικοτητα της.

Οι εξοχες, οι πολεις, οι ιδεες, ειναι πραγματα απολυτως πλασματικα, τεκνα της πολυπλοκης αισθησης του ιδιου μας του εαυτου. Ολες μας οι εντυπωσεις ειναι αμεταδοτες, εκτος κι αν τις κανουμε λογοτεχνικες. Τα παιδια ειναι πολυ λογοτεχνικα γιατι λενε πως αισθανονται και οχι πως πρεπει να αισθανεται καποιος συμφωνα με το πως αισθανεται καποιος αλλος.

Μια μερα ακουσα ενα παιδι να λεει, θελοντας να πει πως ηταν ετοιμο να κλαψει, οχι "Μου΄ρχεται να κλαψω", που θα ηταν αυτο που θα ελεγε ενας ενηλικας, δηλαδη ενας ηλιθιος, αλλα "Μου΄χρονται δακρυα".

Και αυτη η προταση, η απολυτως λογοτεχνικη, σε σημειο που θα την αποδιδαμε σε καποιον φημισμενο ποιητη, αν βρισκοταν καποιος για να την πει, αναφερεται σαφεστατα στη θερμη παρουσια των δακρυων που πεφτουν απο τα βλεφαρα, τα οποια εχουν πληρη συνειδηση της υγρης πικραδας. "Μου΄ρχονται δακρυα!". Το παιδακι αυτο ορισε θαυμασια τη σπειρα του.

Να λες. Να ξερεις να λες. Να ξερεις να υπαρχεις μεσ' απο τη γραπτη φωνη και τη νοητικη εικονα!

Η ζωη δεν αξιζει τιποτα παραπανω: το παραπανω ειναι αντρες και γυναικες, υποθετικοι ερωτες και ματαιοδοξιες ψευτικες, προφασεις της πεψης και της ληθης, ανθρωποι που κινουνται πανω κατω, σαν ζωα οταν ανασηκωνουμε μια πετρα, κατω απο τον μεγαλο αφηρημενο βραχο του γαλαζιου διχως νοημα ουρανου.

"Γιατί μπαμπά/μαμά;"

Καμιά φορά σκέφτομαι πως να είναι στο μέλλον όταν μπορεί να μην είμαστε πια οι δυο μας και η αγάπη μας δημιουργήσει ένα πλασματάκι.. Κάτι που με απασχολεί, είναι πως θα το χειριστώ όταν δεν θα έχω όλες τις απαντήσεις στο " Γιατί μπαμπά/μαμά".

Μπορεί άραγε ένας γονιός να τα γνωρίζει όλα; Να λύνει στο παιδί του όλες τις απορίες; Γιατί πέρα από τα θέματα της καθημερινότητας, υπάρχουν ζητήματα που είναι δύσκολο να απαντηθούν. Δεν μου αρέσουν από τη μία οι γονείς- παντογνώστες και από την άλλη οι αδιάφοροι που πετούν ένα "δεν ξέρω" και ξεμπερδεύουν. ( Ξέχασα και την κατηγορία " επειδή το λέω εγώ, γι'αυτό." ) Σημασία κατά την γνώμη μου δεν έχει να γνωρίζεις όλες τις απαντήσεις ή να σπεύδεις να εφεύρεις μια γρήγορη απάντηση.

Θα ήθελα οι συζητήσεις μας να είναι δημιουργικές, να έχουν βάθος, να μην δίνω τίποτα έτοιμο στο πιάτο. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή την μητέρα μου να έχει απαντήσεις για όλα. Δεν μου αρκούσε όμως και πολλές φορές δεν ρωτούσα και προσπαθούσα με την κρίση μου να τα ανακαλύψω όλα. Κάπως έτσι θα ήθελα και το δικό μου παιδί να είναι αυτόνομο, να μην αρκείται στις έτοιμες λύσεις, ούτε στο πίστευε και μη ερεύνα αλλά να ψάχνεται διαρκώς, να ανακαλύπτει, να αναθεωρεί.

Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή που θα μου πει "γιατί μπαμπά/μαμά;" και δεν θα έχω απάντηση, να προσπαθήσουμε μαζί να την βρούμε. Και γιατί όχι; Να την μάθω μέσα από τα δικά του μάτια, μέσα από το δικό του κόσμο.

Πως θα καταλάβετε αν το παιδί σας έχει στρες!

Συμβουλές για παιδιά χωρίς στρες

Οι γονείς είναι οι καλύτεροι «ψυχολόγοι» του παιδιού τους, γιατί εκείνοι το γνωρίζουν σε όλα τα στάδια της ζωής του.

Μάθετε πώς θα μπορέσετε να καταλάβετε τι το αγχώνει και να το βοηθήσετε.
Το στρες εκδηλώνεται με διάφορα συμπτώματα: στη συμπεριφορά και στην υγεία του παιδιού.

Αλλαγές στη συμπεριφορά:

Απομόνωση: Το παιδί αποσύρεται από τις συνηθισμένες παιδικές του παρέες και προτιμά να περνά τις περισσότερες ώρες μόνο του. Αν το περιβάλλον του σπιτιού δεν σας βοηθά να προσδιορίσετε κάτι τέτοιο, πάρτε πληροφορίες για τη συμπεριφορά του παιδιού στο χώρο του σχολείου. Η δασκάλα μπορεί να σας προσφέρει ουσιαστική βοήθεια.

Επιθετικότητα: Εμφανίζει συχνά επιθετική συμπεριφορά απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου ή του περιβάλλοντός του. Αν δεν υπάρχει άλλο αδελφάκι στην οικογένεια ή παιδιά στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον αναζητήστε πληροφορίες από τους γονείς των άλλων παιδιών.

Δεν συμμετέχει σε δραστηριότητες: Προτιμά να κάθεται άπραγο παρά να συμμετέχει σε άλλες δραστηριότητες και κυρίως στα παιχνίδια των συνομηλίκων του (κάτι που τα παιδιά σχεδόν ποτέ δεν αποφεύγουν). Παρατηρήστε αν περνά πολλές ώρες χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα ή αν είναι υπερβολικά αφηρημένο.

Έχει «φοβίες»: Είναι φυσικό πολλά παιδιά να φοβούνται το σκοτάδι ή να τρομάζουν από έναν αλλόκοτο θόρυβο. Οι «φοβίες», όμως, είναι φόβοι υπερβολικοί και ανεπίτρεπτοι, ακόμη και για τα μικρά παιδιά. Δεν είναι δυνατόν ένα παιδί έξι χρόνων να φοβάται, για παράδειγμα, την κατσαρόλα γιατί μπορεί μόλις την ανοίξει να ξεπηδήσει κάποιο τέρας.

Έχει αϋπνίες: Είναι αφύσικο για κάθε παιδί από την προσχολική ηλικία μέχρι και την εφηβεία να έχει αϋπνίες, να αργεί να κοιμηθεί ή να ξυπνά πολύ νωρίς το πρωί. Οι δυσκολίες στον ύπνο μπορεί να είναι «προάγγελος» χρόνιας κόπωσης ή άλλων ψυχολογικών προβλημάτων, όταν όμως συνοδεύονται από τα παραπάνω συμπτώματα, τότε μάλλον σημαίνουν ότι το παιδί υποφέρει από έντονο στρες.

Σωματικά συμπτώματα:

Πόνος στην κοιλιά: Είναι πολύ συνηθισμένο για τα παιδιά να παραπονιούνται ότι πονά η κοιλίτσα τους. Πολλές φορές αυτός ο πόνος δηλώνει ένα μικρό παράπονο ή μια ανάγκη για προσοχή ή ακόμη και κάποια ένταση που δημιουργήθηκε στο χώρο του νηπιαγωγείου ή του σχολείου. Όταν όμως ο πόνος αυτός επαναλαμβάνεται χωρίς να υπάρχει κάποιο άλλο παθολογικό αίτιο, τότε πρέπει να αναζητηθεί η ρίζα του σε μια πιθανή κατάσταση στρες.

Σφίξιμο στο στήθος: Πρόκειται για το προκάρδιο άλγος, το σφίξιμο δηλαδή που αισθανόμαστε συχνά στην περιοχή γύρω από την καρδιά, όταν είμαστε υπό πίεση. Σε ένα μικρό παιδί αυτός ο πόνος δεν μπορεί να δηλώνει παρά την ένταση που προκαλείται από μια δυσάρεστη συναισθηματική ή ψυχολογική κατάσταση. Οι πιθανότητες να πρόκειται για καρδιακό πρόβλημα είναι μικρές.

Δύσπνοια: Πολλές φορές το παιδάκι που αγχώνεται και υποφέρει παρουσιάζει δυσκολίες στην αναπνοή ή μια κατάσταση σαν είναι μόνιμα λαχανιασμένο.

Εμφανίζει τικ, ψευδίζει, τραυλίζει: Όλα αυτά πρέπει να προσεχτούν ιδιαίτερα, γιατί μπορεί πολύ συχνά να γίνουν και αιτίες χλευασμού και κοροϊδίας από τα άλλα παιδιά, μια κατάσταση που θα επιδεινώσει κάποιο πρόβλημα που μπορεί να προϋπάρχει.

Συχνοί εμετοί: Οι επαναλαμβανόμενοι εμετοί που δεν έχουν σχέση με κάποια ασθένεια είναι ένα πολύ συχνό σημάδι του στρες. Χαρακτηριστικό των εμετών αυτών είναι ότι εμφανίζονται λίγη ώρα πριν το παιδί αντιμετωπίσει μια δύσκολη ή δυσάρεστη γι’ αυτό κατάσταση (π.χ. πριν πάει στο σχολείο, πριν πάει στο γιατρό κ.λπ.)

Ενούρηση: Σε περιπτώσεις έντονου άγχους είναι πιθανόν το παιδί να επιστρέψει σε προηγούμενα στάδια της ανάπτυξής του παρουσιάζοντας ενούρηση συνήθως νυχτερινή. Εφόσον έχουν αποκλειστεί ιατρικοί λόγοι, πρόκειται για μια σαφή ένδειξη έντονου ψυχολογικού στρες, το οποίο το παιδί αδυνατεί να κατανοήσει και να χειριστεί.

Προσωπική ευθύνη - Συνδυασμένη συνείδηση

...Θέλεις να πεις πως όλα τα κακά που μας συμβαίνουν είναι πράγματα δικής μας επιλογής; Εννοείς πως ακόμα και οι συμφορές και οι καταστροφές στον κόσμο είναι, σε κάποιο επίπεδο, δημιουργημένες από εμάς, έτσι ώστε να «βιώσουμε το αντίθετο του ποιοι είμαστε;» Κι αν είναι έτσι, τότε δεν υπάρχει κάποιος λιγότερο οδυνηρός τρόπος, λιγότερο οδυνηρός για τον εαυτό μας και για τους άλλους, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες προκειμένου να βιώσουμε τον εαυτό μας;

Έθεσες πολλά ερωτήματα και είναι όλα σημαντικά. Ας τα πάρουμε ένα – ένα.

Όχι, όλα τα πράγματα που ονομάζετε κακά και που σας συμβαίνουν δεν είναι με δική σας επιλογή. Όχι με τη συνειδητή έννοια που εννοείς. Είναι όμως όλα δημιουργήματά σας.

Βρίσκεστε πάντα σε μια διαδικασία δημιουργίας. Κάθε στιγμή. Κάθε λεπτό, Κάθε μέρα, Το πώς μπορείτε να δημιουργείτε θα το δούμε αργότερα. Προς το παρόν δεχθείτε το όπως το λέω. Είστε μια μεγάλη μηχανή δημιουργίας και κυριολεκτικά με την ίδια ταχύτητα που σκέφτεστε, παράγετε μια καινούρια εκδήλωση.

Περιστατικά, συμβάντα, συνθήκες, απρόβλεπτα γεγονότα, περιστάσεις, όλα δημιουργούνται από τη συνείδηση. Η ατομική συνείδηση είναι αρκετά ισχυρή. Μπορείτε να φανταστείτε ποιου είδους δημιουργική ενέργεια απελευθερώνεται όταν δυο ή περισσότεροι από εσάς συγκεντρώνονται εν ονόματί μου. Και η μαζική συνείδηση; Αυτή πια είναι τόσο ισχυρή, που μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα και περιστάσεις παγκόσμιας σημασίας και πλανητικών συνεπειών.

Δεν θα ήταν ακριβές να πούμε – τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εσείς το εννοείτε – ότι επιλέγετε αυτές τις συνέπειες. Δεν τις επιλέγετε, όπως δεν τις επιλέγω κι Εγώ. Όπως κι Εγώ, τις παρατηρείτε. Και αποφασίζετε ποιοι είστε σε σχέση με αυτές.

Όμως δεν υπάρχουν θύματα στον κόσμο ούτε θύτες. Ούτε είστε θύματα των επιλογών άλλων. Σε κάποιο επίπεδο έχετε όλοι δημιουργήσει αυτό που λέτε πως απεχθάνεστε και αφού το έχετε δημιουργήσει, το έχετε επιλέξει.

Αυτό είναι ένα προχωρημένο επίπεδο σκέψης, ένα επίπεδο που αργά ή γρήγορα το κατακτούν όλοι οι δάσκαλοι. Γιατί μόνον όταν μπορέσουν να δεχθούν την ευθύνη για το όλο μπορούν να επιτύχουν τη δύναμη να αλλάξουν ένα μέρος του.

Όσο καλλιεργείτε την ιδέα ότι υπάρχει κάτι ή κάποιος εκεί έξω που σας «το κάνει», αποδυναμώνετε τον εαυτό σας σε σχέση με το να κάνετε κάτι γι αυτό. Μόνον όταν πείτε «εγώ το έκανα αυτό» μπορείτε να βρείτε τη δύναμη να το αλλάξετε.
Είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις κάτι που κάνεις εσύ παρά να αλλάξεις εκείνο που κάνει ένας άλλος.

Το πρώτο βήμα για να αλλάξει κανείς οτιδήποτε είναι να γνωρίζει και να δέχεται ότι το έχει επιλέξει να είναι αυτό που είναι. Αν δεν μπορείτε να το δεχθείτε αυτό σε προσωπικό επίπεδο, τότε συμβιβαστείτε με αυτό μέσα από την κατανόησή σας ότι είμαστε όλοι Ένα. Επιδιώξτε λοιπόν να δημιουργήσετε αλλαγή, όχι επειδή κάτι είναι λάθος, αλλά επειδή αυτό δε δηλώνει με ακρίβεια το ποιοι είστε.

Ένας και μοναδικός λόγος υπάρχει να κάνετε οτιδήποτε : να δηλώσετε στο σύμπαν το ποιοι είστε.

Χρησιμοποιημένη με αυτόν τον τρόπο, η ζωή γίνεται αυτό – δημιουργική. Χρησιμοποιείτε τη ζωή για να δημιουργήσετε τον εαυτό σας ως αυτοί που είστε και ποιοι θα θέλατε πάντα να είστε. Υπάρχει επίσης μόνον ένας λόγος για να ξε-κάνετε κάτι: επειδή δεν αποτελεί πια μια δήλωση του ποιοι θέλετε να είστε. Δεν σας αντανακλά. Δεν σας εκπροσωπεί, δεν σας αναπαριστά.

Αν θέλετε να σας αναπαριστά με ακρίβεια, τότε πρέπει να δουλέψετε για να αλλάξετε οτιδήποτε στη ζωή σας δεν ταιριάζει με την εικόνα του εαυτού σας που θελετε να προβάλετε στην αιωνιότητα. Με την ευρύτατη έννοια όλα τα «κακά» πράγματα που συμβαίνουν είναι επιλογή σας. Το λάθος δεν είναι στο ότι τα επιλέγετε, είναι στο ότι τα αποκαλείτε κακά. Γιατί αποκαλώντας τα κακά αποκαλείτε τον εαυτό σας κακό, αφού εσείς τα δημιουργήσατε.

Αυτή είναι μια ετικέτα που δεν μπορείτε να τη δεχθείτε. Κι έτσι, αντί να αποκαλείτε τον εαυτό σας κακό, αποποιείστε τα ίδια σας τα δημιουργήματα. Αυτή η διανοητική και πνευματική ανειλικρίνεια είναι που σας επιτρέπει να δέχεστε έναν κόσμο του οποίου οι συνθήκες είναι αυτές που είναι. Αν ήσασταν υποχρεωμένοι να μετέχετε μιας προσωπικής ευθύνης για τον κόσμο, ή έστω αν νιώθατε μια βαθιά εσωτερική αίσθηση, τότε αυτός ο τόπος θα ήταν πολύ διαφορετικός. Αυτό θα ήταν σίγουρα αληθινό αν όλοι ένιωθαν υπεύθυνοι. Ότι το γεγονός αυτό είναι τόσο ολοφάνερο είναι που το κάνει τόσο πέρα για πέρα οδυνηρό και τόσο σπαρακτικά ειρωνικό.

Οι φυσικές καταστροφές και οι συμφορές του κόσμου, οι λαίλαπες και οι τυφώνες, τα ηφαίστεια και οι πλημμύρες και οι σε φυσικό επίπεδο αναταραχές τους δεν δημιουργούνται συγκεκριμένα από εσάς. Εκείνο που πράγματι δημιουργείται από σας είναι ο βαθμός στον οποίο αυτά τα περιστατικά αγγίζουν τη ζωή σας.

Στο σύμπαν συμβαίνουν πράγματα που ακόμα και η πιο τολμηρή φαντασία δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα προκαλέσατε ή τα δημιουργήσατε.

Αυτά τα περιστατικά δημιουργούνται από τη συνδυασμένη συνείδηση του ανθρώπου. Όλος ο κόσμος, συνδημιουργώντας, παράγει αυτές τις εμπειρίες. Αυτό που κάνει ο καθένας από σας ατομικά είναι να κινείται μέσα σε αυτά, αποφασίζοντας τι σημαίνουν για σας – αν σημαίνουν κάτι – και ποιοι και τι είστε σε σχέση με αυτά.

Έτσι δημιουργείτε συλλογικά και ατομικά τη ζωή και τις εποχές που βιώνετε για το σκοπό της εξέλιξης της ψυχής.

Γνώθι Σαυτόν: Μία Προοπτική του Πως Εμείς και Οι Άλλοι Βλέπουν Τον Εαυτό Μας

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς οι άλλοι πως σας βλέπουν οι άλλοι; Γνωρίζετε;
Αφιερώστε λίγο χρόνο και να σκεφτείτε ένα πρόσωπο που ξέρετε· φέρτε την εικόνα αυτού του ατόμου στο μυαλόσας και σκεφτείτε για το πώς σας αντιμετωπίζει συνήθως, και, γιατί σας αντιμετωπίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τιείναι αυτό που κάνει κάποιον να δημιουργήσει την εικόνα σας στο μυαλό του; Είναι η εικόνα που έχετε δημιουργήσειγια τον εαυτό σας.

Το “Τούνελ Πραγματικότητας”
Όπως και ο κάθε άλλος, δημιουργείτε το δικό σας “τούνελ πραγματικότητας”, το οποίο βασίζεται στην προοπτική που έχετε για τον εαυτό σας και τον κόσμο στον οποίο ζείτε. Αυτό το τούνελ είναι ο καθρέφτης του μοντέλου που έχετε δημιουργήσει με τις σκέψεις σας κατά τη διάρκεια της ζωής σας.

Δε μπορείτε δεν μπορεί να πείσετε κανέναν σε αυτό το τούνελ να σας δει με διαφορετικό τρόπο με τα λόγια ή τιςπράξεις. Το μόνο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να αλλάξετε τον τρόπο που βλέπετε τον εαυτό σας. Το υποσυνείδητό σας έχει μέσα του τα πάντα από τη στιγμή που γεννηθήκατε· μεταξύ άλλων ελέγχει τι λέτε, πώς το λέτε, τη γλώσσα του σώματος, τους περιορισμοί που έχετε θέσει στον εαυτό σας, και την αυτο-εικόνα σας. Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης που μπορεί να έχετε με κάποιον, ασυνείδητα λαμβάνετε και επεξεργάζεστε τους ήχους που ακούτε, τις μυρωδιές που μυρίζετε· αναλύετε τη γλώσσα του σώματος και τον τόνο της φωνής του συνομιλητή σαςκαι έναν μεγάλο αριθμό από διαφορετικά ερεθίσματα.

Εάν καταφέρετε να αλλάξετε την εικόνα του εαυτού σας, το μυαλό σας θα αρχίσει να λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, κάνοντας σας να ενεργείτε διαφορετικά. Αλλά τι συμβαίνει στη ζωή σας αν το κάνετε πραγματικά αυτό;

Αλλαγή Της Αυτοεικόνας
Σκεφτείτε αυτό το αστείο πράγμα: Τι πρέπει να κάνετε για να γελάσει το πρόσωπο που βλέπετε στον καθρέφτη;Μπορεί να έχετε ήδη μαντέψει… Πρέπει να γελάσετε! Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τη ζωή που βιώνετε. Εάν αλλάξετε την αυτοεικόνα σας, τα συναισθήματα και οι ενέργειές σας θα ακολουθήσουν. Αν αρχίσετε να αισθάνεστεκαλά για το ποιος είστε (και όπως είστε), αν κοιτάξετε τον εαυτό σας με μία θετική προοπτική, μερικές μεγάλεςαλλαγές σχετικά με το πώς σας βλέπουν οι άλλοι “μαγικά” θα λάβουν χώρα.

Όλες αυτές οι αυτοματοποιημένες λειτουργίες σας θα αλλάξουν και θα αρχίσετε να αισθάνεστε και να μιλάτε μεπερισσότερη αυτοπεποίθηση. Έχετε δει ποτέ μια επιτυχημένη προσωπικότητα που δεν έχει αυτοπεποίθηση; Θα ήτανπερίεργο αν είχατε δει. Το “μυστικό” της επιτυχίας σε κάθε πτυχή της ζωής σας είναι να έχετε αυτοπεποίθηση.

Συνεχώς πέφτουμε στην παγίδα του να προσπαθούμε να αρέσουμε στους άλλους. Εάν πιάσετε τον εαυτό σας να το κάνει, να είστε σίγουροι ότι αυτό είναι ένα σημάδι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Προσπαθήστε ναθυμηθείτε τι συνέβη σε προηγούμενες σχέσεις σας ή σε μια επιχειρηματική συμφωνία (ή στις πωλήσεις). Θυμάστεοποιαδήποτε κατάσταση όπου προσπαθούσατε να εντυπωσιάσετε τον σύντροφο ή οποιονδήποτε προκειμένου να αγοράσει το προϊόν σας; Όταν το κάνετε αυτό, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι προκαλεί το άλλο πρόσωπο να αισθανθεί άβολα, γιατί νιώθει ότι προσπαθείτε να πάρετε κάτι από αυτόν ή να τον ελέγξετε. Οπότε, μην το κάνετε!

Πώς Θα Ξέρετε Ότι Αλλάξατε
Αν αρχίσετε να παρατηρείτε πώς μεταχειρίζεστε τους άλλους και πώς οι άλλοι σας αντιμετωπίζουν, θα εκπλαγείτεαπό το πόσα πράγματα μπορείτε να μάθετε για τον εαυτό σας. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται συνειδητή ή επιμελής επίγνωση (mindfulness).

Καθώς συνομιλείτε με κάποιον άλλο, δημιουργείστε μια στάση εσωτερικής σιγουριάς (αυτοπεποίθησης). Αυτό θααναγκάσει τον νου σας να υποστηρίξει κάθε δράση σας, ακόμα κι αν δεν νοιώθατε σιγουριά πριν. Θα αρχίσετε να“ακτινοβολείτε” εσωτερική σιγουριά και καθαρή εμπιστοσύνη, χωρίς να προσπαθείτε να πάρετε κάτι από το πρόσωπο που κάθεται απέναντί σας. Θα τον κάνετε να αισθάνεται πιο άνετα μαζί σας· εκτός αυτού, θα έχετε μιαεποικοδομητική συζήτηση. Επίσης, να είστε θετικοί γι ‘αυτό το άτομο και να ακούτε τι έχει να πει.

Δείτε τη ζωή σας ως ένα μεγάλο σχολείο, όπου μαθαίνετε διαρκώς από τον εαυτό σας και τους άλλους, έτσι ώστε ναγίνετε ένα καλύτερο άτομο· και φυσικά, ένα καλύτερο άτομο θα είναι σε θέση να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή.

Δοκιμάστε το. Εάν συνεχίσετε να παρατηρείτε ό,τι έχετε τα ίδια αποτελέσματα, αυτό σημαίνει ότι η αυτοεικόνα σαςδεν έχει αλλάξει ακόμα. Συνεχίστε να είναι συνειδητοί και κρατήστε αυτή τη στάση για μεγάλο χρονικό διάστημα, και,στο τέλος, ένα άλλο “τούνελ πραγματικότητας” θα δημιουργηθεί για εσάς, και ίσως μια μέρα, όταν θα συναντήσει έναν παλιό φίλο(η), αυτός(ή) πιθανώς θα σας πει:

“Εϊ! Φαίνεσαι διαφορετικός(ή)”.

Όλοι οι δημιουργικοί άνθρωποι εμπνέονται από την αγάπη μιας γυναίκας ή ενός άνδρα

Όλοι οι δημιουργικοί άνθρωποι εμπνέονται από την αγάπη μιας γυναίκας ή ενός άνδρα που αγαπάνε και που τους αγαπά. Εάν η αγάπη δεν συνεχιστεί με ένα άτομο και συχνά αλλάζει με διαφορετικούς ανθρώπους και γυρνά σε επιδίωξη σεξουαλικής ικανοποίησης, η σφαίρα της αγάπης δεν μπορεί να σχηματιστεί και υψηλότερη δημιουργικότητα δεν μπορεί να υπάρξει.

Στην Ανατολή όταν βλέπουν έναν σπουδαίο, δημιουργικό άνδρα, λένε, “Κάποιος τον αγαπάει βαθιά.” Είναι σημαντικό οι ηγέτες, οι δάσκαλοι και οι εξυψωμένοι καλλιτέχνες να περιβάλλονται από μια σφαίρα αγάπης για να προσφέρουν καλύτερη και βαθύτερη δημιουργική υπηρεσία στους άλλους. Η αγάπη παρέχει υλικό στη δημιουργική τους σκέψη που μπορεί να πάρει μορφή και να εκδηλωθεί στη γη.

Η νοητική δημιουργικότητα εκφυλίζεται και ακόμα μετατρέπεται σε εχθρικά ρεύματα προς τη ζωή συνολικά, όταν ένα δημιουργικό άτομο ή ένας δημιουργικός ηγέτης καταστρέψει τον σχηματισμό της σφαίρας της αγάπης ενός ατόμου και προσπαθήσει να χτίσει άλλη σφαίρα με έναν άλλο διακανονισμό [σε μια άλλη σχέση]. Οι αποσυντεθημένες σφαίρες αγάπης είναι τόσο επικίνδυνες, όσο η τροφή που βρίσκεται σε αποσύνθεση στο περιβάλλον σας.

Η ζωή περνά και οι άνθρωποι με παιδιάστικο νου τρέχουν πίσω από την ικανοποίηση του σεξ, χωρίς να σχηματίσουν μια μόνιμη σχέση και να χτίσουν μια σφαίρα αγάπης η οποία, στο μέλλον, θα είναι μια πηγή έμπνευσης και για τα δύο άτομα.

Ο βιολογικός μηχανισμός της αγάπης

Η αγάπη είναι μία έννοια που έχει πολλές προεκτάσεις: φιλοσοφικές, ψυχολογικές, θεολογικές, κοινωνικές ή ακόμη και βιολογικές. Το συναίσθημα της αγάπης έχει αποδειχθεί από πολλές έρευνες ότι έχει άμεσο αντίκτυπο τόσο στην νοητική/ψυχολογική μας κατάσταση, όσο και στη σωματική. Για παράδειγμα, το σύνδρομο της «σπασμένης καρδιάς» (broken heart) είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και περιγράφει την ιδιαίτερη σωματική ευαισθησία που προκαλείται μετά από έναν έντονο, αρνητικό γεγονός που συνήθως σχετίζεται με την απώλεια (θάνατος, χωρισμός κτλ).

Η ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη έχει περιγραφεί σε πλήθος θεωρητικών πλαισίων, από το ψυχαναλυτικό μοντέλο του Freud έως και την πυραμίδα των αναγκών του Maslow. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε κυνηγούμε το συναίσθημα της ασφάλειας και αποδοχής που συνοδεύουν την αγάπη που λαμβάνουμε από τους γύρω μας. Η αγάπη είναι ο θεμέλιος λίθος της δημιουργίας νέων οικογενειών, αλλά και σημαντικότατος παράγοντας σύσφιξης των σχέσεων με μέλη της οικογένειάς και του φιλικού μας περιβάλλοντος.

Όπως γίνεται κατανοητό, η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα. Έχει πλήθος διαφορετικών οπτικών γωνιών υπό τις οποίες μπορεί να την προσεγγίσει κανείς. Επηρεάζεται από πλήθος άλλων παραγόντων (βιολογικούς, κοινωνικούς, γνωστικούς κτλ) και εν συνεχεία μπορεί να επηρεάσει εκ νέου αυτούς τους παράγοντες, καθιστώντας αυτό το συναίσθημα ως ένα από τα σημαντικότερα στη ζωή μας.

Βιολογία της αγάπης
Μέχρι και πρόσφατα οι επιστήμονες ερευνούσαν την αγάπη μέσα στα πλαίσια της έρευνας για την ανάπτυξη και το ρόλο των συναισθημάτων στη ζωή μας και επικεντρωνόντουσαν κυρίως στο γνωστικό κομμάτι (τι πιστεύουμε ότι είναι αγάπη, πότε νοιώθουμε ότι αγαπάμε κάποιον, πως εξηγούμε την αγάπη κτλ) και τις κοινωνικές προεκτάσεις της. Η βιολογία της αγάπης όμως άρχισε σιγά-σιγά να τραβάει τα βλέμματα της επιστημονικής κοινότητας, με αποτέλεσμα τις τελευταίες δύο δεκαετίες να έχουμε αποκτήσει αρκετές γνώσεις γύρω από τους νευροβιολογικούς και ενδοκρινολογικούς μηχανισμούς της παρατηρήσιμης, κοινωνικής συμπεριφοράς που ερμηνεύεται ως αγάπη.

Η εξέλιξη της κοινωνικής και φροντιστικής συμπεριφοράς
Η αγάπη είναι κατά βάση μια κοινωνική συμπεριφορά και ως τέτοια μπορεί να ερευνηθεί και υπό τη σκοπιά της εξέλιξης. Τι είδους εξελικτική αξία έχει η ανάπτυξη αλληλένδετων σχέσεων ενδιαφέροντος και προστασίας μεταξύ δύο οργανισμών; Η ικανότητα δύο οργανισμών να αλληλεπιδρούν και να υποστηρίζουν τους ομοιοστατικούς μηχανισμούς (την ισορροπία δηλαδή στην λειτουργία ενός οργανισμού), την ατομική ανάπτυξή αλλά και την αναπαραγωγή τους, είναι ένας από τους αρχαιότερους βιολογικούς μηχανισμούς. Τέτοιου είδους «κοινωνικές συμπεριφορές» παρατηρούνται ακόμη και στους πιο πρωτόγονους οργανισμούς: τα βακτήρια. Τα βακτήρια έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν και να προσεγγίζουν μέλη του είδους τους, ενώ έχει παρατηρηθεί ότι η αναπαραγωγή τους είναι πιο επιτυχής όταν βρίσκονται εντός των ομάδων τους . Η «κοινωνική» συμπεριφορά των βακτηρίων είναι φυσικά μόνο η αρχή. Η αγάπη φαίνεται πως έχει ιδιαίτερη αξία για την επιβίωση και την αναπαραγωγή όλων των ειδών, καθώς παρατηρείται σχεδόν σε όλα τα γνωστά είδη: ερπετά, θηλαστικά, πουλιά, ψάρια. Όλοι οι οργανισμοί φροντίζουν ο ένας τον άλλο, ιδιαίτερα οι γονείς τα παιδιά τους, τα οποία άλλωστε μεταφέρουν και τα γονίδιά τους στο μέλλον. Όσοι οργανισμοί δεν έδειξαν τέτοιου είδους συμπεριφορές, φαίνεται πως απλά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν αρκετά για να μεταδώσουν τα δικά τους γονίδια έως και σήμερα. Η «αγάπη» λοιπόν φαίνεται πως είναι ένας θεμέλιος λίθος στην εξέλιξη των ειδών και ένας δυναμικός μηχανισμός που ευνοεί την ανάπτυξη και την υγεία των οργανισμών.

Ο φυσιολογικός μηχανισμός της αγάπης
Η αγάπη στον άνθρωπο –όπως και όλα τα βασικά συναισθήματα- εδρεύει στα πιο «πρωτόγονα» μέρη του εγκεφάλου, αυτά τα οποία αναπτύχθηκαν κατά τα πρώιμα στάδια της εξέλιξής μας και είναι παρόντα σε όλα τα θηλαστικά. Βασικό ρόλο στο συναίσθημα της αγάπης παίζει η ορμόνη οξυτοκίνη η οποία εκκρίνεται σε αυτές τις «πρωτόγονες περιοχές» και συγκεκριμένα στην νευροϋπόφυση (posterior pituitary gland) και παίζει κεντρικό ρόλο στην αναπαραγωγή, αυξάνοντας την ερωτική επιθυμία σε άνδρες, βοηθώντας τις γυναίκες να αντέξουν τον πόνο της γέννας, αλλά και δημιουργώντας δεσμούς μεταξύ των ενηλίκων και του νεογνού. Έχει βρεθεί πως η ύπαρξη και μόνο ενός μωρού στο χώρο αυξάνει τα επίπεδα οξυτοκίνης σε όλους τους ενήλικους, άνδρες και γυναίκες, κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο οργανισμός μας είναι φτιαγμένος να «επιβάλλει» σε κάποιο βαθμό την αγάπη των άλλων όσο είμαστε μωρά. Οι πολυάριθμες έρευνες γύρω από τον ρόλο της οξυτοκίνης τις τελευταίες δεκαετίες έχουν υποδείξει ότι η συγκεκριμένη ορμόνη παίζει σημαντικό ρόλο σε ένα μεγάλο εύρος κοινωνικών συμπεριφορών που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την αγάπη και την ερωτική διάθεση. Μερικά παραδείγματα πέρα από το δέσιμο μεταξύ γονιών και παιδιών, είναι η διευκόλυνση της οπτική επαφής, η ενσυναίσθηση αλλά και η διάθεση για σεξουαλική συμπεριφορά.

Αν και η οξυτοκίνη φαίνεται πως παίζει σημαντικό ρόλο στην αγάπη, δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε λανθασμένα πως είναι η «ορμόνη της αγάπης», καθώς αυτό το συναίσθημα όπως και όλα τα άλλα δημιουργούνται μέσα από περίπλοκες διαδικασίες και μια σειρά από εκκρίσεις άλλων ορμονών, νευροδιαβιβαστών και επικοινωνίας μεταξύ πολλών διαφορετικών εγκεφαλικών περιοχών. Για παράδειγμα η έκκριση του νευροπεπτιδίου βασοπρεσίνη σχετίζεται επίσης με την ανάπτυξη κοινωνικών συμπεριφορών παρόμοιων με αυτές που ρυθμίζει η οξυτοκίνη. Έρευνες γύρω από αυτές τις ορμόνες έχουν δείξει ότι εάν ο οργανισμός δεν μπορεί να τις απορροφήσει (π.χ. λόγω φαρμακευτικής αγωγής ανταγωνιστών των συγκεκριμένων ορμονών) τότε μειώνεται η εμφάνιση φροντιστικών, κοινωνικών συμπεριφορών τόσο απέναντι σε ενήλικες όσο και σε παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι έρευνες σε άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο φάσμα του αυτισμού έχουν δείξει ότι μεταξύ άλλων παρουσιάζουν δυσλειτουργία στο σύστημα των κοινωνικών συμπεριφορών που σχετίζονται με την οξυτοκίνη και τη βασοπρεσίνη, κάτι που φαίνεται λογικό εάν αναλογιστούμε ότι το φάσμα του αυτισμού περιγράφει ακριβώς συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων.

Το σύστημα μέρος του οποίου είναι και η οξυτοκίνη και η βασοπρεσίνη είναι δυναμικό και παρουσιάζει λειτουργικές διαφορές από άτομο σε άτομο. Η έκκριση της ορμόνης αλλά και ο αντίκτυπός της στη συμπεριφορά δεν είναι ίδια σε όλους και αυτό οφείλεται τόσο σε γεννητικούς όσο και σε επιγεννετικούς παράγοντες. Ερχόμαστε εξοπλισμένοι με ένα σύστημα οξυτοκίνης το οποίο λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά οι εμπειρίες της ζωής μας μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας του, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στην αντίληψη της αγάπης από το ίδιο άτομο. Κάποιος ο οποίος για παράδειγμα μεγάλωσε σε ένα αποστειρωμένο και αυστηρό περιβάλλον μπορεί να μην εκτιμά την αξία της αγάπης ή ακόμη και να μην έχει νιώσει αυτό που οι περισσότεροι περιγράφουν ως αγάπη, έως ότου βρεθεί σε ένα διαφορετικό, πιο ανοιχτό και δεκτικό περιβάλλον που θα τον περιβάλλει με στοργή, οδηγώντας το βιολογικό του σύστημα να αλλάξει τη λειτουργικότητά του και επομένως και την αντίληψη του ίδιου για το συναίσθημα της αγάπης.
Ο πυρήνας της αγάπης είναι το αίσθημα της ασφάλειας και αυτό αντικατοπτρίζεται και στις ιδιότητες των ορμονών που σχετίζονται με αυτή. Τακτικές δόσεις οξυτοκίνης σε ζώα έχει αποδειχθεί ότι αυξάνουν τις φροντιστηκές συμπεριφορές, μειώνουν το στρες και την αμυντική συμπεριφορά, επιτρέποντας στους γονείς να αναπτύξουν καλύτερους δεσμούς με τα νεογνά τους αλλά και τα ίδια να αναπτύξουν μεγαλύτερο ρεπερτόριο συμπεριφορών μέσα σε ένα αίσθημα ασφάλειας.

Συμπερασματικά
Η αγάπη είναι ένα από τα πιο βασικά συναισθήματα όχι μονο στον άνθρωπο αλλά και το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και όπως βλέπουμε υπάρχουν και σαφείς βιολογικοί λόγοι γι’ αυτό. Η βιολογία παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη συμπεριφορών αγάπης και φροντίδας, αλλά και το αντίστροφο: η ένταξη του ατόμου σε ένα σύστημα φροντιστικών συμπεριφορών αλλάζει την βιολογία του, με αποτέλεσμα την ενθάρρυνση και ανάπτυξη συμπεριφορών αγάπης από το ίδιο. Η φύση της αγάπης είναι ριζωμένη καλά μέσα μας και απλά περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να εκδηλωθεί.

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός.

Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.
Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010)


Κάτι που απέμεινε:

Ο πόλεμος της συνείδησης

 

Κοιτάω τις ιστορικές σελίδες του χθες προσπαθώντας να μεταφερθώ στην εποχή του Καβάφη, του Ξενόπουλου, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Καζαντζάκη.

Γεννήθηκα πολύ μετά από αυτούς κι όμως μεγάλωσα και μεγαλώνω διαβάζοντας τα βιβλία τους. Διαβάζω τα βιβλία τους και καταλαβαίνω πώς τίποτα δεν άλλαξε από το τότε, γιατί το τότε είναι πάντοτε επίκαιρο.

Η ιστορία είναι στο τώρα και όχι στο χθες, απλώς επαναλαμβάνεται, ανακυκλώνεται μέσα από καινούργια πρόσωπα με τάχα σύγχρονες ιδέες. Τίποτα δεν είναι σύγχρονο, το ονομάζουν σύγχρονο πίσω του όμως έρχεται η δυσωδία του χθες.

Γιατί «Ανήκω σε µία χώρα µικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι µικρός ο τόπος µας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγµα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι µας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να µμιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσµα.
Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη µε τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το µέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Όσο για µένα συγκινούµαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας», έλεγε ο Σεφέρης το 1963 καθώς η Σουηδική Ακαδημία του έδινε το Νόμπελ.

Τι άλλαξε από τότε; Τίποτα. Λυπάμαι τη γενιά μου γιατί δεν μπόρεσε να γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Μας λυπάμαι γιατί μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι η ειρήνη είναι κεκτημένο ενώ είχαμε και έχουμε τον Τούρκο απέναντι και το απέναντι ήταν απλά μια γραμμή που λένε ότι είναι πράσινη. Κι όσο ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος πορεύεται εν ειρήνη τόσα λάθη θα κάνουμε, τόσες υπογραφές θα βάζουμε.

Μας κάναν να πιστεύουμε ότι έχουμε ειρήνη αλλά δεν έχουμε. Πήραν από μόνοι τους το δικαίωμα να υπογράφουν εν ονόματι της ειρήνης προικοσύμφωνα. Ποιος έδωσε δικαίωμα να υπογράφετε και να πουλάτε τη χώρα τούτη; Ποια βουλή τα ψήφισε αυτά τα μέτρα; Ξέρει ο Ελληνικός λαός τι ψηφίσατε;

Υπάρχουν μερικές φωνές που ακούγονται σβησμένες γιατί δεν έχουν βήμα να σταθούν που λένε ότι πουλήσατε τη χώρα. Ότι υπογράψατε να εκκενωθούν νησιά, ότι πουλάτε βραχονησίδες, ότι τα οπλικά μας οχυρά μπορούν να μας τα πάρουν οι δανειστές, ότι πουλήθηκε μέρος του Ελληνικού χρυσού, ότι ο ορυκτός και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας έχει ήδη ξεπουληθεί. Ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ιδιωτική εταιρεία.

Σβησμένες φωνές…και ύστερα σιωπή. Συνεχίζονται οι υπογραφές. Έχουμε χάσει την Εθνική μας μνήμη γι’ αυτό υπογράφουμε μνημόνια για να μας επιβληθούν άλλες μνήμες. Δεν είναι δική σας τούτη η χώρα! Είναι του λαού της! Πολιτικοί Έλληνες και Κύπριοι «Είστε σήμερα μονάρχες κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις» Καβάφης.

Έχω τη γνώμη ότι ζούμε εν πόλεμο. Πολεμούν τη συνείδηση, τη ψυχή μας την ίδια γιατί όλο τον πλούτο της γης θέλουν να τον έχουν μοναχοί κάποιοι. Δεν είναι σημερινός ο πόλεμος, υπήρχε από πάντα αλλά τώρα φουντώνει. Οι πρόγονοι μας αντιστάθηκαν γιατί ήξεραν το νόημα της ζωής από πρώτο χέρι, ήξεραν τι πάει να πει δουλεία, πείνα, κακουχίες. Εμείς ξέρουμε; Πώς θα βρούμε σωτηρία;

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες• αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;, είπε ο Καζαντζάκης γιατί ακόμη κι «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» Ελύτης.

Θα σωθεί ο τόπος αν βρούμε την ταυτότητα μας και αν πείσουμε τους άλλους αυτούς που «παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε» Καβάφης ότι δεν θέλουμε να πολτοποιηθούμε στην παγκόσμια μηχανή της απώλειας εθνικής συνείδησης. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς βαρβάρους γιατί αυτοί δεν έχουν λύσεις.

«H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα» υποστήριζε το 1955 σε συνέντευξη του ο Νίκος Καζαντζάκης.

Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας

Voltaire / Βολταίρος: “Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας”

9.20 π.μ.ανήμερα των Αγίων Πάντων για τους Καθολικούς, ένας σεισμός, σήμερα υπολογίζεται ότι ήταν της τάξης των 9 βαθμών της κλίμακας Richter, και το τσουνάμι που ακολούθησε, σκότωσαν 100.000 κατοίκους της Λισαβόνας, δηλαδή το μισό πληθυσμό της ή το 1/3 των κατοίκων της, τότε, Πορτογαλίας. Η Λισαβόνα ισοπεδώθηκε, σε μία άνευ προηγουμένου για τους ιστορικούς χρόνους φυσική καταστροφή, που συγκλόνισε την Ευρώπη και ήταν η αιτία για έντονες φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις για την ύπαρξη ή μη Θείας πρόνοιας στον κόσμο, για τα αίτια των ανθρώπινων δεινών και την ερμηνεία αυτών.

Μέσα στη θύελλα θέσεων και αντιθέσεων που ακολούθησε πλήθος ερωτημάτων τέθηκαν και τα οποία αμφισβητούσαν ευθέως τους απολογητές του Θεού όπως Τον παρουσίαζε η κυρίαρχη μεσαιωνική εκκλησιαστική εξουσία, ενώ καταργήθηκαν και τα Τάγματα των Ιησουιτών. Ο σεισμός της Λισαβόνας ήταν ένα τρομακτικό γεγονός που όμως, όταν γρήγορα κόπασαν οι φωνές περί δήθεν θεϊκής τιμωρίας έχοντας χάσει κάθε πειστικό επιχείρημα, και με την καταλυτική παρέμβαση ανθρώπων ικανών, όπως ο πρωθυπουργός Σεμπαστιάο Ντε Μέλο, ο οποίος μάλιστα θεωρείται ως ο πρόδρομος της σεισμολογίας ενώ συνείσφερε σημαντικά στην κατασκευή κτισμάτων ικανών να αντέχουν καλύτερα σε ανάλογες φυσικές καταστροφές, η Πορτογαλία μπόρεσε μετά από σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ξεπεράσει την καταστροφή, να ορθοποδήσει και να εκσυγχρονιστεί.

Ο Βολταίρος, η εμβληματική αυτή μορφή του Διαφωτισμού, έγραψε λίγους μήνες μετά το «Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας», στο οποίο περιέχονται πολλά από τα ερωτήματα που τέθηκαν την εποχή εκείνη με αφορμή τον εν λόγω σεισμό και τα οποία ουδέποτε έπαψαν να προβληματίζουν. Στην παρούσα τετράγλωσση έκδοση το συγκεκριμένο ποίημα αποδίδεται, 257(!) ολόκληρα χρόνια μετά τη συγγραφή του, για πρώτη φορά στα Ελληνικά και οφείλουμε να τονίσουμε ότι η προσπάθεια, η οποία ελπίζουμε ότι δεν προδίδει το αρχικό κείμενο, αφενός δεν έγινε από επαγγελματία μεταφραστή, αφετέρου αποσκοπεί στο να αποτελέσει κίνητρο για να παρουσιαστούν μεταφράσεις κατά το δυνατόν αρτιότερες.

“Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας” του Βολταίρου
Δυστυχισμένοι θνητοί! Σκοτεινή και πένθιμη γη!
Φοβισμένη συγκέντρωση του ανθρώπινου γένους.
Αιώνια παράταση ανώφελου πόνου!
Ελάτε, εσείς φιλόσοφοι, που κραυγάζετε ότι “όλα είναι καλά”,
Και ατενίστε αυτήν την καταστροφή ενός κόσμου.
Δείτε αυτά τα κουρέλια και τις στάχτες του γένους σας,
Αυτό το παιδί και τη μάνα του από κοινού στοιβαγμένοι σε ερείπια,
Αυτά τα διασκορπισμένα μέλη σωμάτων κάτω από μαρμάρινες κολόνες,
Εκατό χιλιάδες τους οποίους καταβρόχθισε η γη
Οι οποίοι, τεμαχισμένοι και ματωμένοι, αλλά ακόμη τρέμοντας,
Ενταφιάστηκαν κάτω από τις φιλόξενες στέγες τους.
Σε τροχό βασανιστηρίων τελειώνουν τις πληγωμένες ζωές τους.
Σε αυτούς που πεθαίνουν ψιθυρίζοντας τη δυστυχία,
Σε αυτό που τρομακτικό θέαμα συμφοράς
Θα απαντήσετε : “Δεν κάνετε τίποτα άλλο από το να απεικονίζετε
Τους σιδερένιους νόμους που δημιούργησε η θέληση του Θεού”;
Θα τους πείτε επιπλέον ενώ ακόμα τρέμει ο σωρός από σάρκες:
“Ο Θεός είναι τιμωρός: το τίμημα της αμαρτίας είναι ο θάνατος”;
Ποιο έγκλημα, ποια αμαρτία βάρυνε αυτές τις νεαρές καρδιές
Ώστε να βρίσκονται ματωμένες και κομματιασμένες στα στήθη των
μητέρων τους;

Μήπως η Λισαβόνα έπεσε βαθύτερα στο ποτό της φαυλότητας
Από το Λονδίνο, το Παρίσι ή την ηλιόλουστη Μαδρίτη;
Σε αυτές οι άντρες χορεύουν· στη Λισαβόνα χασμουριέται η άβυσσος.
Ήρεμοι παρατηρητές των ερειπίων των αδερφών σας
Ασυγκίνητοι από αυτόν τον αποκρουστικό χορό του θανάτου
Εσείς που ήρεμα αναζητάτε το λόγο για τέτοιες καταιγίδες,
Αφήστε τους, αλλά μαστιγώστε την ίδια σας την ασφάλεια·
Τα δάκρυα σας αναπάντεχα θα ανακατευτούν με την πλημμύρα.
Όταν μισανοίγουν οι φρικαλέες σιαγώνες της γης δείχνουν ότι
Ο θρήνος μου είναι αθώος, τα δάκρυα μου είναι δικαιολογημένα.
Περιτριγυρισμένος από τέτοια στυγνότητα που επέδειξε η μοίρα,
Από την οργή του κακού και από τις παγίδες του θανάτου
Αντιμετωπίζοντας την αγριότητα των φυσικών στοιχείων,
Τα δεινά μας είναι κοινά, μου επέτρεψαν να ενδώσω στο θρήνο μου.
“Είναι περηφάνια” λένε – “Η περηφάνια της επαναστατημένης καρδιάς,
Που με έκανε να σκεφτώ ότι θα μπορούσαμε να βαδίζουμε καλύτερα από
ότι κάνουμε.”

Πήγαινε, πες το στις πληγείσες όχθες του Τάγου·
Ψάξε στα ερείπια αυτού του αιματηρού σεισμού·
Ρώτησε την ατμόσφαιρα θανάτου μέσα σε αυτό το σπίτι, το πένθος,
Εάν φταίει η περηφάνια που εκλιπαρεί για βοήθεια στον παράδεισο
Και οίκτο για τα δεινά των ανθρώπων.
“Όλα είναι καλά” λένε “και όλα είναι αναγκαία.”
Έχετε σκεφτεί ότι το σύμπαν θα ήτανε χειρότερο
Χωρίς αυτό το διαβολικό χάσμα στην Πορτογαλία;
Είστε τόσο σίγουροι ότι η μεγάλη και αιώνια αιτία,
Που ξέρει τα πάντα, και για τον εαυτό της δημιουργεί,
Θα μπορούσε να μην μας είχε τοποθετήσει σε αυτό το θλιβερό κλίμα
Χωρίς ηφαίστεια να βράζουν κάτω από τα πόδια μας;
Έχετε θέσει αυτό το όριο στην υπέρτατη δύναμη;
Θα της απαγορεύατε να χρησιμοποιήσει την επιείκειά της;
Δεν είναι απεριόριστα τα μέσα του μεγάλου τεχνίτη
Ώστε να διαμορφώνει τα σχέδιά του;

Δεν θα υπερασπιστώ τον άρχοντα, αλλά θα ευχηθώ
Αυτό το χάσμα που βγάζει φωτιά και θειάφι να είχε εκχύσει
Την απειλητική πλημμύρα του μεταξύ των έρημων περιοχών.
Θεέ, εγώ σέβομαι, αλλά και αγαπώ το σύμπαν.
Αλίμονο, δεν είναι περηφάνια αλλά αγάπη προς τον άνθρωπο
Που θρηνεί για ένα τόσο οδυνηρό χτύπημα όπως αυτό.
Μήπως θα παρηγορούσε τους λυπημένους κατοίκους
Αυτών των φλεγόμενων και ερημωμένων ακτών
Εάν τους έλεγα: “Αφήστε τις ψυχές σας να ζήσουν με ειρήνη·
Τα σπίτια σας θυσιάστηκαν για το καλό του κόσμου·
Στη θέση των κατεστραμμένων παλατιών σας άλλα θα χτιστούν,
Για τους άλλους λαούς άλλα τείχη θα ανεγερθούν·
Ο Βορράς αυξάνει τα πλούτη του πάνω στη δυσάρεστη απώλεια σας·
Τα δεινά σας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας κρίκος στο γενικό νόμο·
Για το Θεό είστε σαν αυτά τα σκουλήκια που έρπονται
Που περιμένουν για εσάς στον προκαθορισμένο τάφο σας;”

Τι λόγος να παρηγορήσει θύματα τέτοιου οίκτου!
Να μην προσθέτει σκληρή ύβρη στον πόνο τους.
Μάλλον, δεν στενοχώρησαν την ταραγμένη μου καρδιά
Αυτοί οι σιδερένιοι και αμετάκλητοι νόμοι,
Αυτή η άκαμπτη αλυσίδα σωμάτων, μυαλών και κόσμων.
Τέτοιες σκέψεις είναι μόνο όνειρα ενός ψυχρού στοχαστή.
Ο Θεός κρατάει την αλυσίδα: δεν είναι αυτός που βρίσκεται αλυσοδεμένος·
Από ανεκτικότητας επιλογή είναι όλα οργανωμένα·
Αδυσώπητος δεν είναι, αλλά ελεύθερος και δίκαιος.
Γιατί να υποφέρουμε λοιπόν υπό την ηγεσία κάποιου τόσο δίκαιου;
Υπάρχει αυτό το πρόβλημα που οι στοχαστές σου πρέπει να λύσουν.
Σκεφτείτε εάν θα μπορούσαν να θεραπευτούν τα δεινά μας με το να τα
αρνούμαστε;

Όλοι οι άνθρωποι τρέμοντας στα χέρια του θεού,
Αναζήτησαν την πηγή του κακού στον κόσμο.
Όταν ο αιώνιος νόμος, που θέτει σε κίνηση τα πάντα
Εξαφανίζει το βράχο από την επίδραση των ανέμων,
Με αστραπές σχίζει και καίει την ανθεκτική βελανιδιά,
Δεν έχουν καμία συναίσθηση του πλήγματος που συντρίβει τα πάντα·
Αλλά εγώ, εγώ ζω και αισθάνομαι, η πληγωμένη μου καρδιά
Ζητά βοήθεια από αυτόν που την έφτιαξε.
Παιδιά της Παντοδύναμης Ενέργειας με θρήνο εκτείνουμε τα
Χέρια μας προς τον κοινό μας άρχοντα.

Το δημιούργημα του Θεού πραγματικά δεν έχει ακουστεί να λέει :
“Γιατί έπρεπε να ήμουν τόσο αχρείο, τόσο κατώτερο, τόσο εύθραυστο;”
Ούτε λόγος, ούτε σκέψη έχει δοθεί σε αυτό.
Το δοχείο αυτό, από τα χέρια του αγγειοπλάστη,
Ξεφεύγει και θρυμματίζεται, δεν έχει πια καρδιά να χτυπά
Η οποία να λαχταρά για ευδαιμονία και να συστέλλεται για μιζέρια.
“Αυτή η μιζέρια” λένε “είναι κάποιων η αρετή”
Ναι· από το σώμα μου που σαπίζει θα γεννηθούν
Χίλια σκουλήκια, όταν ο θάνατος δώσει τέλος στον πόνο μου.
Αυτή είναι τέλεια παρηγοριά μέσα στη δυστυχία μου!
Βλοσυροί παρατηρητές των συμφορών των ανθρώπων
Εσείς διπλασιάζετε και δεν κατευνάζετε τη μιζέρια μου.
Σε εσένα παρατηρώ το άτονο καύχημα της περηφάνιας
Που κρύβει την αρρώστια του με πρόσχημα το περιεχόμενο.
Είμαι ένα αδύναμο μέρος του σπουδαίου όλου.
Ναι· αλλά όλα τα ζώα καταδικασμένα να ζουν
Όλα τα αισθητά πράγματα, γεννημένα από τους ίδιους αυστηρούς νόμους,
Υποφέρουν σαν εμένα, και σαν εμένα επίσης πεθαίνουν.

Ο γύπας αρπάζει την άτολμη λεία,
Και τρυπά με ματωμένο ράμφος τα τρεμάμενα μέλη:
Όλα καλά φαίνονται σε αυτό. Αλλά σε λίγο
Ένας αετός επιτίθεται στον γύπα και τον κομματιάζει·
Ο αετός μένει αποσβολωμένος από το βέλος του άντρα·
Ο άντρας, επιρρεπής στην σκόνη του πεδίου μάχης,
Αναμιγνύοντας το αίμα του με των συνανθρώπων του που πεθαίνουν,
Γίνεται με τη σειρά του τροφή για αρπακτικά πουλιά.
Έτσι όλος ο κόσμος σε κάθε μέλος φωνάζει:
Όλοι γεννήθηκαν για βασανιστήριο και κοινό θάνατο.
Και πάνω από αυτό το φρικτό χάος θα έλεγες ότι
Τα δεινά του καθενός κατασκευάζουν το καλό όλων!
Τι μακαριότητα! Και καθώς, με τρεμάμενη φωνή,
Θνητοί και συμπονετικοί, εσείς λέτε ότι “όλα είναι καλά”,
Το σύμπαν σας πιστεύει και η καρδιά σας
Αντικρούει εκατό φορές την έπαρση του μυαλού σας.
Όλα τα νεκρά και τα ζωντανά αντικείμενα είναι φυλακισμένα στη μάχη.
Παραδεχτείτε το ελεύθερα – το κακό ενεδρεύει στη γη.

Η μυστική του αρχή είναι άγνωστη σε εμάς.
Μπορεί να είναι από τον συγγραφέα του “όλα είναι καλά”;
Μήπως είμαστε καταδικασμένοι να θρηνούμε από τον τυραννικό νόμο
Του μαύρου Τυφώνα ή του βάρβαρου Αριμάν;
Το πνεύμα μου αγνοεί τελείως αυτά τα αποκρουστικά
Τέρατα, τα οποία ο τρεμάμενος κόσμος έκανε θεούς.
Αλλά πώς να αντιληφθώ έναν Θεό εξαιρετικά καλό,
Ο οποίος συσσωρεύει τις χάρες του στον γιο τον οποίο αγαπά
Αλλά, διασκορπίζει το κακό πλουσιοπάροχα;
Ποια ματιά μπορεί να διαπεράσει το βάθος των σχεδίων του;
Από αυτήν την τέλεια Ύπαρξη δεν ήρθε κακό;
Και δεν ήρθε από κανέναν άλλον, γιατί είναι ένας άρχοντας:
Αλλά υπάρχει. Ω, βλοσυρή και παραλυτική αλήθεια!
Ω, εκπληκτική ανάμειξη των ποικιλιών!
Ένας Θεός ήρθε κάτω για να σηκώσει την φυλή μας που πλήγηκε:
Επισκέφθηκε τη γη και δεν την άλλαξε!
Ένας σοφιστής λέει ότι δεν είχε τη δύναμη να την αλλάξει·
“Την είχε” ένας άλλος φωνάζει “αλλά δεν το ήθελε:
Με το χρόνο θα το θελήσει, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.” Και καθώς
φλυαρούν

 Οι κρυμμένες βροντές, που απελευθερώνονται από το υπέδαφος,
Μετατρέπουν σε ερείπια τις εκατοντάδες των πόλεων
Κατά μήκος της χαμογελαστής όψης της Πορτογαλίας.
Ο Θεός είτε κατατροπώνει την έμφυτη ενοχή του ανθρώπου,
Είτε, αυθαίρετος άρχοντας του χώρου και του χρόνου,
Ελεύθερος από οίκτο και ζεστασιά ομοίως,
Συνεχίζει τα παγερά σχέδια τα οποία έχει συλλάβει.
Ή αλλιώς αυτή η άμορφη ύλη, απείθαρχη
Ανέχεται για τον εαυτό της αναφαίρετα λάθη,
Ή αλλιώς ο Θεός μας δοκιμάζει, και αυτή η θνητή ζωή
Δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πέρασμα σε αιώνιες σφαίρες.
Είναι μεταβατικός ο πόνος που υποφέρουμε εδώ,
Και ο θάνατος είναι η εύσπλαχνη απελευθέρωση από αυτόν.
Όμως, όταν αυτό το απαίσιο πέρασμα έχει συμβεί
Ποιος θα ισχυριστεί ότι άξιζε το στέμμα;

Όποια πλευρά κι αν διαλέξουμε είναι μεγάλης ανάγκης να στενάζουμε·
Η φύση είναι άλαλη, μάταια την επικαλούμαστε,
Χρειαζόμαστε ένα Θεό να μιλά για την ανθρωπότητα.
Είναι αυτός, μόνος του, για να διευκρινίσει το έργο του,
Να παρηγορήσει τον εξουθενωμένο, και να διαφωτίζει τον σοφό.
Χωρίς αυτόν ο άνθρωπος, καταδικασμένος να κάνει λάθη και να
αμφιβάλει,

Δεν βρίσκει ένα σανίδι που θα μπορούσε να ξαπλώσει επάνω του.
Από τον Λάιμπνιτς μαθαίνουμε πως όχι από αόρατα δεσμά,
Σε αυτόν, τον καλύτερο από όσους δυνάμεθα να φανταστούμε κόσμους,
Ατελείωτη διαταραχή, χάος από απελπισία,
Πρέπει να αναμειγνύουν τις μικρές μας χαρές τοιουτοτρόπως με τον πόνο:
Ούτε γιατί οι αθώοι υποφέρουν όλη αυτή τη συμφορά
Από κοινού με τους πιο αποτροπιαστικά ενόχους.
Είναι κοροϊδία να μου πεις ότι όλα είναι καλά.
Σαν τους πολυμαθής γιατρούς, δεν ξέρω τίποτα.
Ο Πλάτων έχει πει ότι οι άνθρωποι κάποτε είχαν φτερά
Και σώματα που να αντέχουν ενάντια στο θανάσιμο κακό·
Αυτός ο πόνος και ο θάνατος ήταν άγνωστοι στον κόσμο τους.
Πως έχουμε πέσει από εκείνη την υψηλή κατάσταση!
Ο άνθρωπος σέρνεται και πεθαίνει: όλα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από
μια πορεία από τη γέννηση στο θάνατο:

Ο κόσμος είναι η αυτοκρατορία της καταστρεπτικότητας.
Αυτή η εύθραυστη κατασκευή από γρήγορα νεύρα και κόκαλα
Δεν μπορεί να αντέξει το αιφνιδιαστικό χτύπημα των στοιχείων·
Αυτό το παροδικό συνονθύλευμα από αίμα και σκόνη
Έγινε μόνο για να διαλυθεί·
Αυτό το τραχύ και ζωηρό αίσθημα του νεύρου
Έγινε για πόνο, τον υπουργό του θανάτου:
Έτσι μέσα στο αυτί μου τρέχει το μήνυμα της φύσης.
Απορρίπτω τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο,
Και πιο ελπιδοφόρα στρέφομαι στον πολυμαθή Bayle.
Με το συγκροτημένο σύστημά του ο Bayle μου προσφέρει την αμφιβολία
Αυτός, αρκετά σοφός και σπουδαίος για να μη χρειάζεται κάποιο δόγμα
Έχει σκοτώσει κάθε σύστημα – μάχεται ακόμη και τον εαυτό του:
Σαν τον τυφλό πορθητή των Φιλισταίων,
Ψάχνει κάτω από τα ερείπια τα οποία έχει δημιουργήσει.
Ποια είναι η ετυμηγορία του απέραντου μυαλού;
Σιωπή: το βιβλίο της μοίρας είναι κλειστό σε εμάς.
Ο άνθρωπος είναι ένας άγνωστος στη δική του έρευνα·
Δεν ξέρει από που έρχεται ούτε που πάει.

Βασανισμένα άτομα σε ένα κρεβάτι λάσπης,
Καταβροχθίστηκαν από τον θάνατο, μια κοροϊδία της μοίρας.
Αλλά σκεπτόμενα άτομα, των οποίων τα διορατικά μάτια
Οδηγημένα από τη σκέψη, έχουν μετρήσει τα πεφταστέρια,
Η ύπαρξή μας σμίγει με το άπειρο·
Τον εαυτό μας που ποτέ δεν βλέπουμε ή ποτέ δεν γνωρίζουμε.
Αυτός ο κόσμος, αυτό το θέατρο περηφάνιας και λάθους,
Σμήνη από άρρωστους ανόητους που μιλούν για ευτυχία.
Με παράπονα και φωνές συνεχίζουν την έρευνα
Για να πεθάνουν απρόθυμοι ή να ξαναγεννηθούν.
Σε σπασμωδικές στιγμές στην από πόνο βασανισμένη μας ζωή
Το χέρι της ευχαρίστησης σκουπίζει τα δάκρυα μας·
Αλλά η ευχαρίστηση περνά σαν μια φευγαλέα σκιά,
Και αφήνει για κληρονομιά τον πόνο και τον χαμό.
Το παρελθόν δεν είναι τίποτα παραπάνω για εμάς από μία στοργική λύπη,
Το παρόν είναι βλοσυρό, εκτός και αν το μέλλον είναι ξεκάθαρο.
Εάν ο στοχασμός πρέπει να καταλήξει στο σκοτάδι του τάφου
Όλα θα είναι καλά κάποια μέρα – έτσι κυλάει η ελπίδα μας.
Το ότι όλα είναι καλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ιδανικό όνειρο.
Η σοφία με εξαπατά: Μόνο ο Θεός έχει δίκιο.

Με ταπεινό αναστεναγμό ως υποκείμενο στον πόνο μου
Δεν εκσφενδονίζω τον εαυτό μου ενάντια στην Πρόνοια.
Κάποτε τραγούδησα, σε ένα λιγότερο πένθιμο τόνο,
Οι ηλιόλουστοι τρόποι της ευχαρίστησης αποτελούν κανόνα από καρδιάς
Οι καιροί έχουν αλλάξει και διδάσκονται από τα χρόνια που σωρεύτηκαν,
Και μοιράζονται από την αδυναμία της ανθρωπότητας
Αναζητώντας ένα φως ανάμεσα στο σκοτάδι που όλο και βαθαίνει,
Δεν μπορώ παρά να υποφέρω, και δεν θα στεναχωρούμαι.
Σε έναν χαλίφη κάποτε, όταν είχε έρθει η τελευταία του ώρα,
Του απευθύνθηκε με ευλάβεια αυτή η προσευχή:
“Για εσένα, μοναδικέ και παντοδύναμε Βασιλιά, αντέχω
Ό,τι Εσύ στερείσαι στην ανέχεια Σου -
Κακό και άγνοια, θλίψη και αμαρτία”.
Θα μπορούσε να προσθέσει και ένα επιπλέον πράγμα – την ελπίδα

Tουρίστες αυτοκτονίας

Περισσότεροι από 600 άνθρωποι ταξίδεψαν στην Ελβετία για να πεθάνουν, ανάμεσα στο 2008 και το 2012 με τους αριθμούς την συγκεκριμένη περίοδο να έχουν διπλασιαστεί, συγκριτικά με το παρελθόν, αναφέρουν οι ερευνητές.

Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς προέρχονται από χώρες που έχουν αυστηρούς νόμους, οι οποίοι απαγορεύουν τον υποβοηθούμενο εκούσιο θάνατο, αναφέρει η δρ Saskia Gauthier του Ινστιτούτου της Νομικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.

«Ενώ η υποβοηθούμενη αυτοκτονία (ευθανασία) είναι αυστηρά περιορισμένη σε πολλές χώρες, δεν είναι ρυθμισμένη με σαφήνεια στον ελβετικό νόμο. Αυτή η ανισορροπία οδηγεί σε εισροή ανθρώπων που ονομάζονται “τουρίστες αυτοκτονίας”, οι οποίοι έρχονται στην Ελβετία για να πεθάνουν», γράφει χαρακτηριστικά η Gauthier στην Εφημερίδα Ιατρικής Δεοντολογίας (Journal of Medical Ethics).

Η Gauthier ανέφερε 611 αναγνωρισμένες περιπτώσεις ανθρώπων ηλικίας από 23 έως 97 ετών που έφτασαν στην Ελβετία για να οργανώσουν τον ίδιο τους το θάνατο, με τη βοήθεια κάποιων γκρουπ που πρεσβεύουν το «δικαίωμα στο θάνατο», όπως είναι η Dignitas.

Οι κυριότεροι λόγοι που οι «τουρίστες αυτοκτονίας» επισκέπτονται την Ελβετία για να πεθάνουν είναι νευρολογικές νόσοι σε ποσοστό 47% και ακολουθεί ο καρκίνος σε ποσοστό 37%, αλλά και οι ρευματικές και καρδιαγγειακές νόσοι, σύμφωνα με την Gauthier.

Οι περισσότεροι ασθενείς είναι από τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά διόλου αμελητέος είναι και ο αριθμός των Ιταλών, που από 4 που ήταν το 2009 αυξήθηκαν στους 22 το 2012. Αντίστοιχα οι αριθμοί από τη Γαλλία έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί από 7 το 2009 στους 19 το 2012.

Αγάλματα αφηγούνται τις ιστορίες τους

Το άγαλμα του Aβραάμ Λίνκολν, στο Μάντσεστερ, «δανείζεται» τη φωνή του Σκωτσέζου ηθοποιού Tom Conti. Τον δίλεπτο μονόλογό του υπογράφει o Gary Younge.

Ο Σέρλοκ Χολμς απευθύνεται στους περαστικούς από το βάθρο του στη λονδρέζικη Baker Street. Ο Ισαάκ Νεύτων μονολογεί σκυμμένος πάνω από τις σημειώσεις του έξω από το κτίριο της Βρετανικής Βιβλιοθήκης, η Βασίλισσα Βικτωρία αναφέρεται με ενθουσιασμό στην έκθεση για το πρόσωπό της, που φιλοξενείται στο Παλάτι του Κένσινγκτον, ενώ ο βουλευτής του 18ου αιώνα John Wilkes αυτοαποκαλείται ο «ασχημότερος άντρας της Αγγλίας».

Εδώ και λίγες ημέρες, εμβληματικά αγάλματα του Λονδίνου και του Μάντσεστερ «δανείζονται» τις φωνές γνωστών ηθοποιών, τηλεοπτικών παραγωγών κ.ά. –μεταξύ άλλων, ο Τζέρεμι Πάξμαν και ο Εντ Στόπαρντ– για να αφηγηθούν τις χιουμοριστικές ή συγκινητικές ιστορίες τους, γραμμένες από καταξιωμένους συγγραφείς: Οι περαστικοί σκανάρουν με τα smartphones τους τα σχετικά barcodes και αμέσως μετά δέχονται ένα τηλεφώνημα από τους απεικονιζόμενους – ανάμεσά τους ο LS Lowry, ο Αχιλλέας, αλλά και ο Πίτερ Παν.

Το πρωτότυπο εγχείρημα «Talking Statues» («Ομιλούντα Αγάλματα») αποτελεί μία πρωτοβουλία της ομάδας Sing London και υλοποιείται σε συνεργασία με το Antenna Lab και το Πανεπιστήμιο του Leicester. Συνολικά 35 αγάλματα έχουν αποκτήσει ή πρόκειται να αποκτήσουν φωνή τις επόμενες ημέρες. Eκτός από σημαντικές προσωπικότητες των επιστημών, της πολιτικής και της τέχνης, τις απόψεις τους στο κοινό αναπτύσσουν επώνυμα και ανώνυμα κατοικίδια – από τη γάτα του Whittington έως την κατσίκα των Βασιλικών Κήπων. Παράλληλα, το κοινό καλείται να καταθέσει τις δικές του προτάσεις για τέσσερα ακόμα αγάλματα, συμμετέχοντας σε ανοικτό διαγωνισμό

ΑΣΣΑΣΙΝΟΙ Η Ισλαμική Αδελφότητα

Οι Εκτελεστές, Ασσασίνοι ή Χασασίνοι, από το αραβικό χασισίν = αυτοί που καπνίζουν το χασίς

«Εσείς έχετε την κόκα-κόλα, εμείς έχουμε τον θάνατο» Μουλάς Ομάρ

Assassins: Η Συνωμοτική Αδελφότητα του Ισλαμικού Κόσμου

Χασάν ιμπν Σαμπάχ: Ο «Γέρος του Βουνού» Την πρώτη «ιδιοκτησία του επίγειου Παράδεισου» για πολιτική εκμετάλλευση στην ιστορία κατείχε ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, που γεννήθηκε στην Περσία, στην πόλη Κουμ, το 1040μ.Χ. περίπου και, σε νεαρή ηλικία, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου, από τους Νταήδες της αίρεσης των Ισμαηλιτών, μυήθηκε στα απόκρυφα δόγματα και έγινε και ο ίδιος Νταής, δηλαδή απόστολος της αίρεσης.

Οι ριζοσπαστικές του ιδέες προκάλεσαν σάλο στην αυλή του Καΐρου και την αποβολή του από τις τάξεις της. Μάλιστα, για να απαλλαχτούν τελείως από την παρουσία του, τον επιβίβασαν σ’ ένα πλοίο και τον άφησαν ελεύθερο στις ακτές της Συρίας. Από εκεί επέστρεψε στην Περσία, όπου το έδαφος ήταν πρόσφορο για την καλλιέργεια των ακραίων ιδεών του. Εκεί συνέστησε μια νέα μυστική αίρεση, σύμφωνα με το υπόδειγμα της αιγυπτιακής.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, απόκτησε πολλούς οπαδούς και έβαλε τις βάσεις του κράτους, το οποίο μετατράπηκε σε φόβητρο των γειτόνων του. Η δημιουργία της πολιτικοθρησκευτικής αυτής αίρεσης των Σιιτών, είχε ως κυριότερη αιτία και σκοπό την αντιπολίτευση εναντίον κάθε χαλιφικού οίκου, που δεν καταγόταν από τον Αλή, και ιδιαίτερα την ανατροπή των Αββασιδών.

Δεν υπάρχει άλλη ισλαμική αίρεση που να έχει λάβει τόσο θρυλικές διαστάσεις και όχι μόνο στο επίπεδο της θρησκείας αλλά και στο πολιτικό και στους κόλπους των πλέον ακραίων τάσεων της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Ο ιδρυτής της, Χασάν ιμπν Σαμπάχ, είχε σπουδάσει θεολογία και είχε συνδεθεί φιλικά με τον μεγάλο ποιητή Ομάρ Καγιάμ, τον φημισμένο δημιουργό των Ρουμπαγιάτ. Επηρεασμένος από τον αιρεσιάρχη Ισμαήλ ιμπν Ιμάμ Ντζατέρ, ο Σαμπάχ επιδόθηκε συστηματικά στην εκπόνηση και τη διάδοση αιρετικών δοξασιών, και πέρασε στην ενεργό δράση, καταλαμβάνοντας μα πανέξυπνο τρόπο το 1090 μ.κ.ε. το περσικό φρούριο Αλαμούτ, που βρίσκεται στο βουνό Ρουδβάρ στη βορειοδυτική Περσία.

Αλαμούτ σημαίνει κυριολεκτικώς «το δίδαγμα του αετού», αλλά έμεινε γνωστό ως «αετοφωλιά». Εκεί έχτισε τα ανάκτορά του, από τα οποία δεν βγήκε παρά μόνο δύο φορές μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1124, σε ηλικία 70 ετών. Από εκεί κατεύθυνε τους οπαδούς του, για την πραγματοποίηση του σκοπού του, ο οποίος ήταν η επικράτηση των δογμάτων της αίρεσης και η παγκόσμια κυριαρχία. Εκεί δημιούργησε και τον «Παράδεισο», για ν’ αποπλανήσει και να φανατίσει σε έπακρο σημείο τους πιστούς του.

O Επίγειος Παράδεισος και οι Εκτελεστές: Το σχέδιό του για την υλοποίηση του ονείρου της πλανητικής κυριαρχίας των Ισμαηλιτών ήταν απλό, υποχθόνιο και φρικιαστικό. Ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, ο Ηγεμόνας του Βουνού, έλεγε:

«Αντί να ανατρέπουμε τα βασίλεια με τις μάχες, ας ανατρέπουμε τους βασιλιάδες με το μαχαίρι. Έτσι θα συγκεντρώσουμε όλη την ισχύ στα χέρια μας. Σήμερα όλοι το περιφρονούν το μαχαίρι, εμείς θ’ αναστηλώσουμε την υπόληψή του και θα το καθαγιάσουμε, χρησιμοποιώντας το για τη διάδοση της θρησκείας μας, πολεμώντας μ’ ένα νέο σύστημα ενάντια στις δυναστείες και τα άτομα που τις εκπροσωπούν. Γλιστρώντας απαρατήρητοι μέσα στα στρατεύματά τους και χτυπώντας με τα μαχαίρια στις καρδιές τους, θα εξοντώσουμε όλους τους πολιτικούς αντίπαλους, βασιλιάδες και στρατηγούς».

Μέσα στα διπλά τείχη του Αλαμούτ συγκεντρώθηκαν όλα όσα ήταν σε θέση να εξάψουν τις αισθήσεις και τη φαντασία των οπαδών του, που προορίζονταν για εκτελεστές κάθε διαταγής του, με αντάλλαγμα τον «Παράδεισο» ή, μάλλον, την επιστροφή τους στον «Παράδεισο», τον οποίο είχαν γευτεί ναρκωμένοι μέσα στα πολυτελή ανάκτορα του Γέρου του Βουνού στην αγκαλιά πανέμορφων γυναικών…

Οι Εκτελεστές προέρχονταν από προσήλυτους της κατώτερης τάξης, που είχαν κατηχηθεί από τους Νταήδες και είχαν κριθεί άξιοι για τον «Παράδεισο». Μετά το πέρας της κατήχησης, μεταφέρονταν στους θαυμάσιους κήπους των ανακτόρων, όπου ναρκωμένοι από ινδική κάνναβη και άλλες ουσίες, απολάμβαναν κάθε δυνατή απόλαυση από τις θελκτικότατες γυναίκες, τα Ουρί του Παράδεισου, που τους αποκοίμιζαν μέσα σε μια ηδονική ατμόσφαιρα. Μετά το ξύπνημά τους επανέρχονταν στη φυσιολογική τους ζωή, έχοντας την έντονη εντύπωση, ότι είχαν δοκιμάσει για λίγες ημέρες τις ηδονές του μέλλοντος Παράδεισου των Ισμαηλιτών και τίποτα πλέον δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει.

Ο θάνατος ήταν η υπέρτατη αμοιβή τους, αυτός θα τους παρείχε, εφόσον έφερναν σε πέρας την αποστολή τους, τις χαρές και τις εκστάσεις του μαγευτικού Παράδεισου που είχαν προγευθεί.

Οι Εκτελεστές, Ασσασίνοι ή Χασασίνοι (από το αραβικό χασισίν = αυτοί που καπνίζουν το χασίς), εισέδυαν στα ιδιαίτερα των προγραμμένων από τον Χασάν ηγεμόνων με απερίγραπτο θάρρος και τους θανάτωναν με τα μαχαίρια τους χωρίς καμία απολύτως τύψη. Χιλιάδες τέτοιων φανατικών δολοφόνων απεσταλμένοι από το «Γέρο του Βουνού» στις διάφορες μουσουλμανικές χώρες εξολόθρευαν αυτούς εναντίον των οποίων στρεφόταν η αίρεση, ιδίως τους ηγεμόνες που ανήκαν στο δόγμα των Σουνιτών.

«Σε Τίποτα να μην Πιστεύεις και να Τολμάς τα Πάντα»

Οι οπαδοί ή τα μέλη της αίρεσης αυτής, που έμοιαζε με μυστική εταιρεία, καλούνταν από τους ιστορικούς της Ανατολής Ισμαηλίτες και μυούνταν στις μυστικές διδασκαλίες, που ήταν διαφόρων τάξεων και βαθμών και διαιρούνταν σε τρεις κλάσεις και επτά βαθμούς. Αυτοί που ανήκαν στην πρώτη κλάση καλούνταν Νταήδες ή κύριοι, της δεύτερης Ρεφίκοι ή σύντροφοι και της τρίτης Φεβαδί ή ιεροί. Όλοι ήταν προορισμένοι στη θυσία της ζωής τους και βέβαια στην αφαίρεση της ζωής των εχθρών τους. Σύμφωνα με τον Χάμμερ, ο οποίος έγραψε την ιστορία της αίρεσης των Ασσασίνων, για τον μυημένο στον έβδομο βαθμό το βασικό δόγμα ήταν: «Σε τίποτα να μην πιστεύεις και να τολμάς τα πάντα».

Οι αρχηγοί της αίρεσης διασπαρμένοι στην Ασία και την Αφρική επαγγέλονταν τον ερχομό του Μαχδή, του απεσταλμένου από το γένος του Αλή. Μερικοί απ’ αυτούς κατόρθωσαν να ιδρύσουν δυναστείες σε απόμακρες γωνιές του αχανούς χαλιφικού κράτους. Από αυτούς ιδρύθηκε στην Αίγυπτο η δυναστεία των Φατιμιδών χαλιφών, από τους οποίους προστατευόμενοι οι οπαδοί της αίρεσης απέστειλαν εκπροσώπους στο κράτος των Αββασιδών.

Ένας από αυτούς ήταν και ο ηγέτης τους Χασάν ιμπν Σαμπάχ ο οποίος, καταλαμβάνοντας το φρούριο Αλαμούτ, ίδρυσε στα τέλη του 11ου αιώνα μ.Χ. το αποκαλούμενο Ασσασινικό κράτος και πήρε το όνομα Σεχ ελ Τζεβέλ, δηλαδή «Γέρος του Βουνού», παρόλο που ο τίτλος αυτός ανήκε σε ορισμένους επικεφαλής των Ασσασίνων της Συρίας, όπου είχε εξαπλωθεί η αίρεση. Η σέχτα του Χασάν ιμπν Σαμπάχ θεωρείται η πρώτη οργανωμένη ομάδα, που έδρασε καθιερώνοντας την τρομοκρατία.

Περιγραφές για τη δράση τους έχουμε από τον Μάρκο Πόλο, αλλά και από τα χρονικά των Σταυροφοριών, που είναι γεμάτα από σχετικές αναφορές. Επίσης, ο Μάρκο Πόλο, ο μεγάλος αυτός ταξιδευτής, αναφέρει ότι ο Σαμπάχ είχε μεταμορφώσει την κοιλάδα του Αλαμούτ σε εξαίσιο κήπο, είχε κτίσει πανέμορφα παλάτια και υπέροχε επαύλεις.

Μάλιστα γράφει ότι «υπήρχαν ακόμη ρυάκια, όπου κύλαγε άφθονο κρασί και γάλα και μέλι και νερό και πολλές γυναίκες και από τις πιο όμορφες κοπέλες του κόσμου, που έπαιζαν όλων των ειδών τα όργανα και τις μουσικές, χόρευαν και τραγουδούσαν τόσο γλυκά και ωραία, που ήταν χάρμα να τις βλέπεις. Γιατί σκοπός του Γέροντα ήταν να κάνει τους πιστούς του να παραδεχτούν πως τούτος εδώ ήταν ο αληθινός παράδεισος».

Η Κοσμοθεωρία και η Παρακμή των Ασσασίνων: Οι Ασσασίνοι υποστήριζαν ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε και ότι ο Χρόνος είναι απεριόριστος. Αντιστέκονταν στο μόχθο του κόσμου και στον ζυγό του νόμου και θεωρούσαν ότι κομίζουν ένα μήνυμα σωτηρίας, μιαν επαγγελία μεσσιανικής εκπλήρωσης, μιαν ελπίδα που μπορεί και πρέπει να πραγματωθεί. Οι ηδονές που προσφέρονταν σπάταλα στο Αλαμούτ έκαναν τους Ασσασίνους ατρόμητους και χαλύβδωναν την πίστη τους.

Ο κόμης της Καμπανίας, που επισκέφτηκε τον Γέρο του Βουνού, έγινε μάρτυρας του εκπληκτικού περιστατικού της ταυτόχρονης ρίψης δύο φρουρών από την κορυφή ενός πύργου, ύστερα από νεύμα του ηγεμόνα τους, που ήθελε να του δώσει μια ιδέα της επιβολής του. Επίσης, στο Αλαμούτ οι θελκτικότατες γυναίκες ερωτοτροπούσαν ελεύθερα με τους πιστούς, όπως γράφει ο Μάρκο Πόλο, οι καρδιές των οποίων ευφραίνονταν διαρκώς, είχαν ό,τι αναζητάει να βρει ένας νέος και δεν έφευγαν ποτέ οικειοθελώς από εκείνο το μέρος. Συνδύαζαν τον ψυχρό υπολογισμό με το φανατικό ζήλο και επινόησαν μια τριπλή στρατηγική: διείσδυση, οχύρωση, επίθεση.

Μετά τον θάνατο του Χασάν στο Νταϋλάμ της Περσίας το 1124 τον διαδέχτηκε ο Κι-Βουζουργομίδης και αυτόν ο γιος του Μωάμεθ, η βασιλεία του οποίου χαρακτηρίστηκε από τη δολοφονία δύο χαλιφών. Τον Μωάμεθ διαδέχτηκε το 1138 ο Δαϊλκεμπίρ, ενώ το 1163 ακολούθησε ο γιος του Δαϊλκεμπίρ, ο Χασάν Β΄, ο οποίος πλήρωσε με τη ζωή του το λάθος του ν’ αποκαλύψει το μυστικό του «Παράδεισου» στους υπηκόους του. Δολοφονήθηκε από τον αδελφό της γυναίκας του. Από εδώ και πέρα ξεκινάει η παρακμή των Ασσασίνων.

Το οριστικό τέλος τους σφραγίστηκε το 1256 από τους Μογγόλους και τον ηγεμόνα τους Χουλαγού και Βιβάρ, ο οποίος κυρίευσε τα φρούριά τους και κατάλυσε τον «Παράδεισό» τους. Εξουθενώθηκαν τελείως από την σφαγή του Τιμούρ το 1391. Μέρος της αίρεσης εγκαταστάθηκε τότε στην περιοχή γύρω από τον Λίβανο, τρομοκρατώντας με τους φόνους τους Χριστιανούς των εκεί σταυροφορικών κρατών, πολλοί ηγεμόνες των οποίων έπεσαν κάτω από το μαχαίρι των Ασσασίνων. Η δυναστεία του Χασάν ιμπν Σαμπάχ διατηρήθηκε για τέσσερις γενιές. Υπολείμματά τους σώζονται μέχρι σήμερα στην περιοχή του Περσικού Κόλπου και πιθανώς να έχουν επηρεάσει οι ιδέες τους σύγχρονους μουσουλμάνους καμικάζι, οι οποίοι ζωσμένοι εκρηκτικά εισβάλλουν σε πολυπληθή κέντρα των αντιπάλων τους και αυτοκτονούν, αφαιρώντας τη ζωή πολλών αθώων συνανθρώπων τους.

Οι Σημερινοί Νέοι Ασσασίνοι: Σήμερα οι δύο μεγάλοι ηγέτες των σύγχρονων Ασσασίνων, ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν διαχειρίζονται με τεράστια επιτυχία τον ανθρώπινο φόβο. Το δόγμα των μονοθεϊσμών «όσοι με πιστέψουν, θα σωθούν» συνοδευόμενο με το «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί» είναι η κλασσικότερη συνταγή σκλαβιάς. Δεν είναι τυχαίο πως οι θρησκείες είχαν πάντοτε και εξακολουθούν να έχουν πέραση στους πεινασμένους και στους αδικημένους, γιατί τάζουν μια απόλυτη όσο και ολοκληρωτική δικαιοσύνη, αφανισμό των εχθρών, αιώνια λύτρωση, ηδονικό παράδεισο και ολόμαυρη κόλαση, δηλαδή σχήματα τρόμου που ναρκώνουν την επίγεια μιζέρια και δυστυχία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ένα μέρος των πεινασμένων και αδικημένων του σύγχρονου κόσμου, δηλαδή ολόκληρος σχεδόν ο αραβικός κόσμος έχει εναποθέσει την άλλοτε πολιτική αγωνία του για ένα καλύτερο αύριο στην αποκλειστική διάθεση και διαχείριση του Ισλάμ, που εφαρμόζει επάνω του το μετασχηματισμό της απόγνωσης σε όπλο θανάτου. Έτσι, οι άντρες γίνονται μουτζαχεντίν, με άλλα λόγια Ασσασίνοι, οι γυναίκες γίνονται απρόσωπα όντα και οι άνθρωποι γενικά μετατρέπονται σε «στρατιώτες της πίστης», δηλαδή υπηρέτες του τζιχάντ.

Εν τω μεταξύ ο σκηνοθέτης Τέο Βαγκ Γκογκ δολοφονείται τελετουργικά με σφαίρες και με μαχαίρι στη μέση του Άμστερνταμ, γιατί γύριζε σε ταινία το βιβλίο της πρώην μουσουλμάνας Ολλανδής βουλευτή, της Αγάν Χίρσι Αλί, η οποία επικηρύσσεται επειδή καταγγέλλει σε αυτό το βιβλίο την σκλαβιά των γυναικών του Ισλάμ. Παράλληλα, ο προαναγγελθείς εξ ουρανών θάνατος, έτσι όπως τον βαστούν στα ακροδάχτυλά τους οι πιλότοι των αμερικάνικων βομβαρδιστικών ή οι πιστοί μαχητές των μουλάδων (νεοασσασίνοι) είναι κάτι που μένει απόλυτα απόμακρο από οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη, ακριβώς για το λόγο ότι αποτελεί την «ύψιστη δικαιοσύνη».

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι η ονομασία των Ασσασίνων μεταφέρθηκε σε όλο τον κόσμο και πολιτογραφήθηκε στις γλώσσες των εθνών με την έννοια του δολοφόνου. Κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Τα κατορθώματα των Ασσασίνων και κυρίως η φανατική αφοσίωσή τους έφθασαν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης ακόμη και για τους Προβηγκιανούς τροβαδούρους. «Με κάνεις ό,τι θέλεις», λέει ένας από αυτούς στην αγαπημένη του, «πιο πολύ κι απ’ το Γέρο που διατάζει τους Ασσασίνους του να πάνε να σκοτώσουν τους εχθρούς του». Κι ένας άλλος τραγουδάει περήφανα, «όπως οι Ασσασίνοι υπηρετούν αδιάκοπα τον αφέντη τους έτσι υπηρέτησα κι εγώ πιστά κι ακλόνητα τον έρωτα».

Οι Επιρροές των Ασσασίνων: Σημαντικότατη είναι η επιρροή που άσκησε η προσωπικότητα του Γέρου του Βουνού στον Ουίλιαμ Μπάροουζ και στους λετριστές φίλους του Γκυ Ντεμπόρ. Ο Μπάροουζ αναφέρει τον Χασάν ιμπν Σαμπάχ σχεδόν σε όλα του τα βιβλία, και σχεδόν ταυτίστηκε μαζί του. Στη Βίβλο των Αναπνοών (εκδ. Ελεύθερος Τύπος, μτφρ. Γιώργος Γούτας) αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο αποκλειστικά στους Ασσασίνους και στις μεθόδους τους, προσπαθώντας να αναλύσει το μυστικό με το οποίο ο Γέρος του Βουνού εκπαίδευε και φανάτιζε τους οπαδούς του.

Ακόμη υιοθέτησε μεθόδους του Χασάν ιμπν Σαμπάχ και, κυρίως, τη βασική του πεποίθηση ότι «Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται» κάτι που έχει αναλύσει και ο Φρειδερίκος Νίτσε.

Ο Ντεμπόρ, από τη δική του πλευρά, στο κείμενο της αυτοβιογραφικής ταινίας του In girum imus nocte et consumimur igni (εκδ. Ελεύθερος Τύπος, μτφρ. Πάνος Τσαχαγέας), αναφερόμενος στον κύκλο των λετριστών, που συγκροτήθηκε σε πρωτοποριακό καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα, γράφει: «Όσοι είχαν συγκεντρωθεί εκεί έμοιαζαν να έχουν υιοθετήσει ως μοναδική αρχή δράσης, ευθύς εξαρχής και δημοσίως, το μυστικό που ο Γέρος του Βουνού μεταβίβασε, καθώς λένε, την ύστατη ώρα, στον πιο έμπιστο από τους φανατικούς υπαρχηγούς του: «Τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται».

Τέλος, ο Μπέρναρντ Λιούις στο βιβλίο του Οι Ασσασίνοι αφήνει να διαφανεί η διαδρομή από τους Ασσασίνους στη σύγχρονη εποχή, γράφοντας ότι «το υπόγειο ρεύμα της μεσσιανικής ελπίδας και της επαναστατικής βίας, που τους είχε δώσει την αρχική ώθηση, συνέχισε να κυλά, και τα ιδανικά και οι μέθοδοί τους βρήκαν πολλούς μιμητές. Γι’ αυτό και οι μεγάλες αλλαγές της εποχής μας έχουν γεννήσει νέες αιτίες θυμού, νέα όνειρα για εκπλήρωση και νέα όπλα επίθεσης».