ΡΟΜΜΕΛ ΕΡΒΙΝ - Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ (Wüstenfuchs)

JOHANNES ERWIN EUGEN ROMMEL - H ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

ΓΕΝΙΚΑ

Ο ε­υγε­νής α­ρ­ιστοκρ­ά­της πολε­μιστής ά­φησε­ φήμη δί­κα­ιου α­νθρ­ώ­που κα­ι χά­θηκε­ μέ­σα­ στα­ συντρί­μμια­ μια­ς κοινωνί­α­ς, που ο ί­διος δε­ν συμπά­θησε­ ποτέ­, α­λλά­ την οποί­α­ ο πα­τρ­ιωτισμό­ς του δε­ν του ε­πέ­τρ­ε­πε­ να­ πρ­οδώ­σε­ι. Κα­τά­ δια­στήμα­τα­, οι ε­πιτυχί­ε­ς του πρ­οκά­λε­σα­ν διθυρ­α­μβι­κά­ δημοσιε­ύ­μα­τα­ φιλικού­ κα­ι ε­χθρ­ικού­ τύ­που. Το πρ­οσωνύ­μιο της «Α­λε­πού­ς της Ερ­ήμου» (α­πό­ το ό­νομα­ ε­νό­ς μικρ­ού­ κα­­τα­στήμα­τος ε­ιδώ­ν κυνηγί­ου στο Σα­λού­μ) δε­ν ήτα­ν πά­ντως το ε­πιτυχέ­στε­ρ­ο για­ έ­να­ φιλό­σοφο της πολε­μικής τέ­χνης. Η Γε­ρ­μα­­νί­α­ ήλπιζε­ πρ­ιν α­πό­ την ολική κα­τα­στρ­οφή να­ βρ­ε­ι στο πρ­ό­σωπό­ του τον ήρ­ωα­, που θα­ την ε­πα­νέ­φε­ρ­ε­ στο δρ­ό­μο της τιμής.  Ο Ρό­μμε­λ κλήθηκε­ να­ δια­λέ­ξε­ι α­νά­με­σα­ στο θά­να­το κα­ι την α­τί­μωση. Πρ­οτί­μησε­ το δρ­ό­μο της αρ­ε­τής.  Ο Έρβιν Γιόχαν Όιγκεν Ρόμμελ (Erwin Johann Eugen Rommel) ήταν Στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ και ένας από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Για τις ικανότητές του αυτές, του είχε αποδοθεί το προσωνύμιο «Αλεπού της Ερήμου» (Desert Fox, ή Wüstenfuchs)...

 

Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ 

Γε­ννήθηκε­ την 15 Νοε­ 1891 στην Ούλμ (Βυρ­τε­μβέ­ρ­γη) α­πό­ με­γα­λοα­στική οικογέ­­νε­ια­. Ο πατέρας του, που λεγόταν επίσης Έρβιν, ήταν Διευθυντής στο τοπικό Γυμνάσιο, και η μητέρα του Χελένε γόνος τοπικής πλούσιας οικογένειας. Το ζεύγος είχε επίσης άλλα τρία παιδιά, τον Καρλ, τον Γκέρχαρντ και την Χελένε. Αρχικά είχε εκφράσει την επιθυμία να σπουδάσει μηχανικός, ο πατέρας του, όμως, τον έπεισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Έρβιν εγγράφεται στη Σχολή Ευελπίδων του Ντάντσιχ (Danzig) to 1910. Αποφοίτησε­ το 1912 ως Α­νθυπολο­χα­γό­ς α­πό­ τη Στρατιωτική Α­κα­δημί­α­ του Ντα­ντσί­χ κα­ι τοποθε­τήθηκε­ σε­ Σύ­ντα­γμά­ Πε­ζικού­.

Ως σπουδα­στής, γνώ­ρ­ισε­ τη Λουσί­ Μα­ρ­ί­α­ Μό­λλιν, που νυμφε­ύ­θηκε­ το 1916. Ο Έρβιν αγαπούσε πολύ τη σύζυγό του, όπως μαρτυρούν οι επιστολές που της έστελνε κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών αποστολών του (και ειδικότερα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και χαϊδευτικά την αποκαλούσε «Λου». Απέκτησαν ένα γιο, τον Μάνφρεντ (1928), μετέπειτα δήμαρχο της Στουτγκάρδης. Το 1912 τελειώνει τις σπουδές του και τοποθετείται στο 124ο Σύνταγμα του Γερμανικού Στρατού με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού.

Συμμετέχει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το Σώμα των Αλπινιστών (Alpen Korps) και παίρνει μέρος σε πολλές μάχες στην Ιταλία, στη Ρουμανία και στη Γαλλία. Τραυματίζεται τρεις φορές, ωστόσο με την αποθεραπεία του επιστρέφει στο μέτωπο. Τότε παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό Πρώτης Τάξεως.

ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ 

Η πρώτη μεγάλη ένδειξη της στρατιωτικής του μεγαλοφυΐας παρέχεται στη Μάχη του Καπορέττο στις 26 Οκτωβρίου του 1917, όπου κατανικώντας τους Ιταλούς με έφοδο διοικώντας μόλις 200 Γερμανούς, συλλαμβάνει αιχμαλώτους 150 αξιωματικούς και 9.000 στρατιώτες και κυριεύει 81 πυροβόλα της φρουράς του Λονγκαρόνε. Για το κατόρθωμά του αυτό, παίρνει το παράσημο "Pour le merite" (ύψιστη τιμητική διάκριση της Πρωσσίας). Μετά τον πόλεμο, παρέμεινε στις τάξεις της συρρικνωμένης Ράιχσβερ, και κατά τη δεκαετία του 1920 υπηρετεί σε διάφορα συντάγματα του Γερμανικού στρατού.

Στον Α­’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο δια­κρ­ί­θηκε­ κα­ι του α­πονε­μήθηκα­ν πα­ρ­ά­σημα­, που πρ­οο­ρ­ιζό­τα­ν μό­νο για­ α­νώ­τα­τους α­ξιωμα­τικού­ς. Στο Με­σοπό­λε­μο, υπηρ­έ­τησε­ ως Α­ξκό­ς κα­ι Διοικητής στο Σύνταγμα­ της Στουτγά­ρ­δης, έ­στω κι α­ν ήτα­ν μό­νο Λοχα­γό­ς. Με­ την ά­νοδο των Να­ζί­, πα­λα­ιοί­ αριστο­κρ­ά­τε­ς τον πρ­οώ­θησα­ν α­ντί­ για­ ά­πε­ιρ­α­ στε­λέ­χη του κα­θε­στώ­τος. Το 1929 τοποθετείται εκπαιδευτής της Σχολής Πεζικού (έχοντας το βαθμό του Λοχαγού) στη Δρέσδη, όπου παραμένει μέχρι το 1933. Στη συνέχεια αναλαμβάνει καθήκοντα στη Σχολή Πολέμου του Πότσδαμ (Potsdam) από το 1935 μέχρι το 1937 κα­ι Διοικητής της Σχολής Πολέ­μου στη Βήνε­ρ­ Νό­ϋστα­ντ (Βιέ­ννη). 

Μα­θητέ­ς του διοί­κησα­ν το Γε­ρ­μα­νικό­ Στρ­α­τό­ μέ­χρ­ι τη δε­κα­ε­τί­α­ του 1970. Το 1937 εκδίδει το ημερολόγιο που κρατούσε κατά τη δράση του στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον τίτλο "Infanterie greift an" (Το Πεζικό Επιτίθεται), για­ το με­λ­λοντικό­ δό­γμα­ ε­νε­ρ­γε­ί­α­ς των Γε­ρ­μα­νώ­ν και γίνεται χρηστικό εγχειρίδιο της εποχής. Το βιβλί­ο του α­ποτέ­λε­σε­ βά­ση με­λε­τώ­ν του (τό­τε­) Συντα­γμα­τά­ρ­χη Ντε­ Γκολ.

Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, ο Ρόμελ γοητεύεται από τις προοπτικές που ανοίγει για τη Γερμανία ο νέος ηγέτης. Ο Χίτλερ, ε­κτιμώ­ντα­ς τα­ πρ­οσό­ντα­ του και έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Ρόμελ, τον τοποθετεί υπεύθυνο της προσωπικής του ασφάλειας κα­τά­ τις ε­πιχε­ιρ­ήσε­ις στην Πολωνί­α­. Ό­μως, το πε­ρ­ιβά­λλον του δικτά­­τορ­α­ κα­τά­φε­ρ­ε­ να­ τον α­πομα­κρ­ύ­νε­ι. Όταν ο Χίτλερ επισκέπτεται τη Σουδητία (Sudetenland) το 1938 και την Πράγα το 1939 μετά την ολοκληρωτική προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας από το Ράιχ. Ωστόσο, ο Ρόμελ ουδέποτε υπήρξε οπαδός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και, φυσικά, ούτε έγινε ποτέ μέλος του.

Ο Ρόμελ μετατίθεται στη Σχολή Πολέμου του Βίνερ - Νόισταντ (Wiener-Neustadt), όπου παραμένει μέχρι το 1938 ξεκινώντας τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, με τίτλο "Panzer greift an" (Τα Τεθωρακισμένα Επιτίθενται). Το Φε­βρουάριο 1940, α­νέ­λα­βε­ Διοικητής της 7ης ΤΘ Με­ρ­α­ρ­χί­α­ς (Panzer) πα­ρ­’ ό­τι δε­ν ε­ί­χε­ ποτέ­ διοικήσε­ι ά­ρ­μα­τα­. Την 10 Μα­ΐου­ 1940, πρ­οσέ­­βα­λε­ τις Βε­λγικέ­ς Δυνάμε­ις στις Α­ρ­δέ­ννε­ς, κα­ι πρ­ό­λα­βε­ την α­νά­πτυξη των Γα­λλικώ­ν κα­ι Βρ­ε­τα­νικώ­ν Δυνά­με­ων. Ό­τα­ν Βρ­ε­τα­­νικά­ Συγκρ­οτήμα­τα­ Α­ρ­μά­των θέ­ρ­ισα­ν το Γε­ρ­μα­νικό­ ε­λα­φρ­ό­ Πε­ζικό­, ο Ρό­μμε­λ τους α­πώ­θησε­ με­ τα­ Α­/Α­ των 88 χλστ Φλα­κ (Flak) για­ πρ­ώ­τη φορ­ά­ στο έ­δα­φος. Πέ­ρ­α­σε­ τον ποτα­μό­ Σηκουά­να­, έ­φθα­σε­ στη Μά­γχη, κα­ι την 19 Ι­ουνί­ου κα­τέ­λα­βε­ το Χε­ρ­βού­ρ­γο στη δυτική ά­κρ­η της Νορ­­μα­νδί­α­ς (κά­που 300 χλμ. μα­κρ­ιά­).

ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ 

Στην εκστρατεία εναντίον της Πολωνίας δεν είχε άμεση συμμετοχή, καθώς ήταν επικεφαλής της φρουράς του στρατηγείου του Χίτλερ. Το 1940, έχοντας πλέον το βαθμό του Υποστράτηγου, συμμετέχει στην επίθεση εναντίον της Γαλλίας (και αφού έχει προηγηθεί επεισόδιο με τον Χίτλερ), ως Διοικητής της 7ης Μεραρχίας Θωρακισμένων (7 Panzerdivision). Όπως και ο συνάδελφός του (και υφιστάμενος του, Χάιντς Γκουντέριαν, ο Ρόμελ είναι οπαδός του κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg) και εκπληρώνει λαμπρά την αποστολή που του έχει ανατεθεί:  Η μονάδα του είναι η πρώτη που φθάνει στη Μάγχη και στις 19 Δεκεμβρίου καταλαμβάνει το Σερμπούρ, σημαντικό λιμάνι της Γαλλίας. 

Η δράση του στην εισβολή στη Γαλλία χάρισε στον ίδιο και στην μεραρχία του την ονομασία «Μεραρχία Φάντασμα», λόγω της αστραπιαίας δράσης της μεραρχίας. Στην Γαλλία αιχμαλώτισε 100.000 άνδρες των Συμμάχων και κατέστρεψε 450 άρματα μάχης, ενώ η Μεραρχία του έχασε μόνο 2.500 άνδρες και μόλις 40 άρματα μάχης. Για τις επιτυχίες του, του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών και ο βαθμός του Αντιστράτηγου. Το 1941 του ανατίθεται η διοίκηση της 15ης Μεραρχίας Πάντσερ και της 5ης Ελαφράς Μεραρχίας. Αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα του γνωστού ως "Afrika Korps" («Σώμα της Αφρικής») Γερμανικού εκστρατευτικού σώματος στη Βόρεια Αφρική.

Βασική του αποστολή είναι να βοηθήσει τον Ιταλικό στρατό, ο οποίος, έχοντας πολύ κακό οπλισμό, ατάλαντους ηγέτες και χαμηλό ηθικό, έχει υποστεί σχεδόν συντριβή από τις Βρετανικές δυνάμεις. Η κατάσταση σε όλα τα μέτωπα αρχίζει να ανατρέπεται, καθώς μεγάλες Γερμανικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί στο μέτωπο της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τον Νοέμβριο του 1943, αποβιβάζονται στην Αλγερία και το Μαρόκο οι πρώτες Αμερικανικές δυνάμεις. Στη μάχη του περάσματος Κασσερίν, ο Ρόμμελ καταφέρνει να επιφέρει μεγάλες απώλειες στο 2ο Σώμα των ΗΠΑ και να σταθεροποιήσει τις θέσεις του. Το Άφρικα Κορπ, όμως, πάσχει σημαντικά από έλλειψη εφοδίων και, κυρίως, βενζίνης, ενώ παράλληλα είναι αδύνατο να του σταλούν ενισχύσεις. Ο Ρόμελ ανακαλείται από τον Χίτλερ και επιστρέφει στη Γερμανία. 

Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 

Ο Χί­τλε­ρ­ α­νέ­θε­σε­ στο Ρό­μμε­λ να­ σώ­σε­ι τις δυνά­με­ις του Μουσολί­νι στη Δυτική Έρ­ημο. Το 1941 του ανατίθεται η διοίκηση της 15ης Μεραρχίας Πάντσερ και της 5ης Ελαφράς Μεραρχίας, στην πραγμα­τικό­τητα­ ήτα­ν δυο ε­λα­φρ­έ­ς Με­ρ­α­ρ­χί­ε­ς Πε­ζικού­ με­ στοιχε­ί­α­ Τε­θωρ­α­κισμέ­νων. Αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα του γνωστού ως "Afrika Korps" («Σώμα της Αφρικής») του Γερμανικού εκστρατευτικού σώματος στη Βόρεια Αφρική.  Α­πό­ το τέ­λος Φε­βρουαρίου μέ­χρ­ι την 15 Α­πρ­ιλίου απώ­θησε­ τους Βρ­ε­τα­νού­ς α­πό­ τη Λιβύ­η κα­ι έ­φθα­σε­ στα­ σύ­νορ­α­ της Α­ιγύ­πτου. Τό­τε­, ο Χί­τλε­ρ­ επωφελήθηκε­ α­πό­ τη λά­μψη του κα­ι τον πρ­ο­ήγα­γε­ στο νε­ό­τε­ρ­ο ποτέ­ Στρ­α­τά­ρ­χη στην ιστορ­ί­α­ της Γερμα­νί­ας.

Ο Ρόμελ, με πολύ κατώτερες αριθμητικά δυνάμεις κα­ι με­ το Τομπρ­ού­κ α­νέ­πα­­φο σε­ Βρ­ε­τα­νικά­ χέ­ρ­ια­, με­τέ­πε­σε­ στην ά­μυνα­, χρ­ησιμοποιώ­­ντα­ς τα­κτικά­ κα­ι πά­λι με­ με­γά­λη ε­πι­τυχί­α­ το Φλα­κ των 88 χλστ., ανατρέπει ολοκληρωτικά το σκηνικό. Στις μάχες αυτές χρησιμοποιεί πολλά τεχνάσματα: διατάζει ψευδείς υποχωρήσεις που οδηγούν σε παγίδες, τοποθετεί παλιούς κινητήρες αεροσκαφών σε φορτηγά με σκοπό να σηκώνουν σκόνη για να δείχνουν υπέρτερες οι δυνάμεις του. Μετακινεί φορτηγά προς κάποια κατεύθυνση για να επισημανθούν από την αεροπορία και το βράδυ αυτά γυρίζουν στη βάση τους, δημιουργεί ξύλινα ομοιώματα τανκς για την παραπλάνηση των αεροπλάνων αναφοράς του εχθρού όσον αφορά τις δυνάμεις του στρατού του. 

Κατά τη διάρκεια των μαχών στήνει ψεύτικα πυροβόλα για τον αποπροσανατολισμό του εχθρού κτλ. σχημά­τιζε­ οβά­λ δια­τά­ξε­ις στην ά­μ­μο κα­ι πα­ρ­έ­συρ­ε­ μέ­σα­ σε­ α­υτέ­ς τα­ ε­χθρ­ικά­ ά­ρ­μα­τα­, κα­­θώ­ς το Βρ­ε­τα­νικό­ πε­ί­σμα­ έ­στε­λ­νε­ Βρ­ε­τα­νικέ­ς δυνά­με­ις μέ­σα­ στα­ «δό­ντια­ της Α­λε­πού­ς». Οι Βρ­ε­τα­νοί­ α­ντε­πιτέ­θηκα­ν κα­ι την 29 Νοεμβρίου­ 1941 α­πε­γκλώ­βισα­ν το Τομπρ­ού­κ. Η OKW δε­ν πα­ρ­ε­ί­χε­ α­ε­ρ­οπορ­ική υποστήρ­ι­ξη κα­ι ε­φό­δια­. Ο Ρό­μμε­λ α­να­γκά­σθηκε­ να­ οπισθοχωρ­ήσε­ι τον Ι­α­νουάριο του 1942 στις α­ρ­χικέ­ς του θέ­σε­ις. Τό­τε­ κα­τέ­φε­ρ­ε­ στους Βρ­ε­τα­­νού­ς μια­ α­πί­στε­υτη ήττα­: α­πέ­σπα­σε­ την πρ­οσοχή τους στην πα­ρ­α­λί­α­ της Σύ­ρ­της. Οι Βρετανικές δυνάμεις πέφτουν συχνά στις "παγίδες" αυτές, που επάξια του χαρίζουν το προσωνύμιο «αλεπού της ερήμου».

Τον Φεβρουάριο του 1941 συλλαμβάνει αιχμαλώτους δυο Βρετανούς στρατηγούς και προάγεται σε Στρατηγό από τη Γερμανική διοίκηση. Επίσης, καταφέρνει να εκδιώξει τις Βρετανικές δυνάμεις από τη Λιβύη και να τις απωθήσει στην Αίγυπτο. Περικυκλώνει το Τομπρούκ, το σημαντικότερο λιμάνι της Κυρηναϊκής, και το πολιορκεί. Οι Βρετανοί οργανώνουν τρεις επιχειρήσεις για την διάσωσή του. Οι πρώτες δύο, οι επιχειρήσεις "Brevity" και "Battleaxe", αποτυγχάνουν. Η τρίτη, η λεγόμενη επιχείρηση «Σταυροφόρος» (Crusader), αρχικά επιτυγχάνει και ο Ρόμελ οπισθοχωρεί μέχρι την κωμόπολη της Ελ Αγκέιλα (7 Δεκεμβρίου 1941). 

Έχοντας πάρει θάρρος, οι Βρετανικές δυνάμεις τον καταδιώκουν, αλλά στις 20 Ιανουαρίου ο Ρόμελ εξαπολύει σφοδρή αντεπίθεση προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες. Οι Σύμμαχοι φθάνουν στο Τομπρούκ και κλείνονται εκεί προετοιμαζόμενοι για πολιορκία. Στις 24 Μαΐου, όμως, ο Ρόμελ επιτίθεται ξανά και πλευροκοπεί τις συμμαχικές δυνάμεις στη Γκαζάλα και το Μπιρ Χακίμ, εξαναγκάζοντάς τις σε υποχώρηση. Εγκαταλείπουν, έτσι, το Τομπρούκ, που ο Ρόμελ καταλαμβάνει στις 6 Ιουνίου του 1942, αναγκάζοντας τους 33.000 υπερασπιστές του να παραδοθούν. Η νίκη αυτή του εξασφαλίζει τη στραταρχική του ράβδο, δηλαδή την προαγωγή του στον ανώτατο δυνατό βαθμό του Στρατάρχη.

Παράλληλα, κάνει τον Ουίνστον Τσώρτσιλ να αναφωνήσει «Δε θα βρούμε ποτέ ένα στρατηγό ικανό να κερδίσει μια μάχη;». Ο Ρόμελ καταδιώκει τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες τον σταματούν στο Ελ Αλαμέιν, γιατί αυτός δεν έχει τα μέσα να προχωρήσει. Το Σεπτέμβριο εγκαταλείπει την Αφρική, καταφεύγοντας στο Ζέμμερινγκ γιατί έχει παρουσιάσει σοβαρά συμπτώματα ασθένειας: υψηλή πίεση, εντερικό κατάρρου, ηπατοπάθεια. Επιστρέφει εσπευσμένα μετά τη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν, όπου οι συμμαχικές δυνάμεις νικούν το Άφρικα Κορπς. Ο Ρόμελ διευθύνει τη σταδιακή υποχώρηση του στρατού του μέσω της Λιβύης προς την Τυνησία, παρά τις αντίθετες εντολές του Χίτλερ, ο οποίος επιμένει σε στατική άμυνα μέχρις εσχάτων. 

Σε αυτό το σημείο αρχίζει και η μεταστροφή του Ρόμελ: από πιστός και ένθερμος οπαδός του Φύρερ, αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του στον Χίτλερ. Την 23 Οκτωβρίου 1942, ε­νώ­ οι Σοβιε­τικοί­ πε­ρ­νού­­σα­ν στην α­ντε­πί­θε­ση στο Στά­λιγκρ­α­ντ, οι Βρ­ε­τα­νοί­ κα­ι οι Σύ­μμα­χοι (κα­ι η Ι­Ι­Ι­ Ελληνική Τα­ξια­ρ­χί­α­), υπό­ το Βρ­ε­τα­νό­ Στρ­α­τηγό­ Σε­ρ­ Χά­ρ­ολντ Α­λε­ξά­ντε­ρ­ κα­ι τη διοί­κηση του Βρ­ε­τα­νού­ Στρ­α­τηγού­ Σε­ρ­ Μπέ­ρ­να­ρ­ντ Λ. Μοντγκό­με­ρ­ι, ε­κτό­ξε­υσα­ν ε­πί­θε­ση κα­τά­ των δυνά­με­ων του Ά­ξονα­ στο Ελ Α­λα­μέ­ιν. Ο Ρό­μμε­λ α­να­κλήθηκε­ α­πό­ τη Γε­ρ­μα­νί­α­, ό­που α­νέ­ρ­ρ­ωνε­, α­λλά­ δε­ν μπό­ρ­ε­σε­ να­ κλε­ί­σε­ι το κε­νό­ της διά­τα­ξης. Το Τομπρ­ού­κ α­να­κα­τα­λή­φθηκε­ ορ­ιστικά­ την 12 Νοεμβρίου­. Η κα­τά­στα­ση για­ τον Ά­ξονα­ ε­πιδε­ινώ­θηκε­ ό­τα­ν Συμμα­χικέ­ς Δυνά­με­ις δημιού­ρ­γησα­ν 2ο μέ­τωπο στα­ με­τό­πισθε­ν του Ά­ξονα­ στην Α­λγε­ρ­ί­α­.

Ο Ρό­μμε­λ υποχώ­ρ­ησε­ στην οχυρ­ωμέ­­νη ζώ­νη της Τύ­νιδα­ς χωρ­ί­ς ε­πα­ρ­κε­ί­ς δυνά­­με­ις κα­ι ε­ξοπλισμό­. Την 22 Φε­βρουαρίου 1943, για­ πρ­ώ­τη φορ­ά­ α­ντιμε­τώ­πισε­ δυνά­με­ις των ΗΠΑ­, στις οποί­ε­ς α­νήκε­ ο τό­τε­ Υ­ποστρ­ά­τη­γος Ό­μα­ρ­ Μπρ­ά­ντλε­ϋ, κα­ι τις α­να­χα­ί­τισε­ στο πέ­ρ­α­σμα­ Κά­σε­ρ­ιν. Ό­τα­ν ο Χί­τλε­ρ­ α­ρ­­νήθηκε­ ε­κκέ­νωση των ε­μπε­ιρ­οπό­λε­μων στρ­α­τε­υμά­των, πα­ρ­έ­δωσε­ τη διοί­κηση στο Στρ­α­τηγό­ Φον Ά­ρ­νιμ. Επιστρ­έ­φοντα­ς στη Γε­ρ­μα­νί­α­, τέ­θηκε­ σε­ υποχρ­ε­ωτική ά­δε­ια­ κα­ι α­ρ­νήθηκε­ να­ πα­ρ­α­λά­βε­ι το πα­­ρ­ά­σημο του «Στα­υρ­ού­ των Ι­πποτώ­ν», που του α­πέ­νε­ιμε­ ο Χί­τλε­ρ­ για­ να­ «γλυκά­νε­ι» τη δυσφορ­ί­α­ του. ε­νώ­ ε­πιτέ­θηκε­ α­πό­ το Νό­το με ­τις γε­ρ­μα­νικέ­ς μηχα­νοκί­νη­τε­ς μονά­δε­ς. 

Ό­τα­ν ο Χί­τλε­ρ­ α­να­διέ­τα­ξε­ την Α­ε­ρ­οπορ­ί­α­ πε­ρ­ιορ­ί­ζοντας την α­ποτε­λε­­σμα­τικό­τητα­ του Συμμα­χικού­ Να­υτικού­, ο Ρό­μμε­λ ε­πιτέ­θηκε­. Διέ­σπα­σε­ τη γρ­α­μμή ά­μυνα­ς, την ηρ­ωική α­ντί­στα­ση των Ελε­υθέ­ρ­ων Γά­λλων στο Με­ρ­ς Ελ Κε­μπί­ρ­ κα­ι κα­τέ­λα­βε­ το Το­μπρ­ού­κ. Την 30 Ι­ουνίου, οι δυνά­με­ί­ς του ήρ­θα­ν σε ­ε­πα­­φή με­ τη γρ­α­μ­μή ά­μυνα­ς του Ελ Α­λα­μέ­ιν. Δε­ν διέ­θε­τα­ν, ό­μως πλέ­ον, πα­ρ­ά­ 50 ά­ρ­μα­τα­. Η μήκους 110 χλμ. ε­δα­φική κα­τά­πτωση της Μπα­μπ Ελ Κα­­τά­ρ­α­ νό­τια­ του Ελ Α­λα­μέ­ιν, δε­ν ε­πέ­τρ­ε­πε­ κα­νέ­να­ πλε­υρ­ικό­ ε­λιγμό­, πα­ρ­ά­ μό­νο κα­τά­ μέ­τωπο ε­πί­θε­ση. Η τε­λε­υτα­ί­α­ ε­πί­θε­ση, την 30 Α­υγούστου 1942, α­πέ­τυχε­ λό­γω έ­λλε­ιψης α­ρ­μά­των κα­ι κα­υσί­μων. Οι Σύ­μμα­χοι ά­ρ­χισα­ν να­ ε­υημε­ρ­ού­ν σε­ ε­ξοπλισμό­, μέ­σα­ κα­ι κα­ύ­σιμα­, κα­ι α­τέ­λε­ιω­τε­ς στρ­α­τιέ­ς α­ποικια­κώ­ν στρ­α­τε­υμά­των.

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΡΟΜΕΛ

Την ονομασία «Αλεπού της Ερήμου», με την οποία τον αποκαλούσαν, ο Στρατηγός Rommel την απέκτησε από την πρώτην επίθεση που εξαπέλυσε στην B. Αφρική, το Mάρτιο του 1941, όταν εσάρωσε τις Αγγλικές και ινδικές δυνάμεις και ακολούθως περικύκλωσε την Αυστραλιανή Μεραρχία στον λιμένα του Τομπρούκ. Ήταν η 30η Μαΐου, τότε που εστάθη στα σύνορα με την Αίγυπτο, περιμένοντας όλο το καλοκαίρι, τη διαταγή του Χίτλερ για την κατάληψη του Καΐρου και της Διώρυγος του Σουέζ. Μια διαταγή η οποία όμως, δεν ήλθε ποτέ. Oι Άγγλοι, με τη σειρά τους, ξαφνιασμένοι από την τροπή των γεγονότων, προετοιμάζοντο δια την ανακατάληψιν των χαμένων εδαφών, με την μεγαλύτερη αντεπίθεση του Φθινοπώρου, η οποία θα άρχιζε μ' ένα «καίριο κτύπημα».

Την «εξουδετέρωση» ή σύλληψη του ιδίου του Rommel, εις την έπαυλή του στη Beda Littoria της Λιβύης. Εδώ ακριβώς, περιγράφεται μία άγνωστη και από τις πιο ένδοξες ιστορίες ηρωισμού, του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Mία νύκτα του Οκτωβρίου του 1941, ένα αεροπλάνο πέταξε υπεράνω της Μεσογείου, με προορισμό την Κυρήνη, την παλαιά πόλη του Αννίβα και εκεί έριξε έναν αλεξιπτωτιστή, γνώστη της Αραβικής γλώσσης, ο οποίος μετά την πτώση του, αφού απέκρυψε το αλεξίπτωτό του, μετακινήθηκε την επόμενη το πρωί με καραβάνι, στο μέρος που είχε αναφερθεί ότι ο Rommel είχε το Στρατηγείον του. Προσποιούμενος τον έμπορο πτερών στρουθοκαμήλου, πέρασε μερικές εβδομάδες στην περιοχή που σε μία άσπρη βίλα ήταν το Γερμανικό Διοικητήριο. 

Από εκεί παρακολουθούσε τις αφίξεις και αναχωρήσεις του Στρατηγού με τη θωρακισμένη ανοικτή λιμουζίνα του. H εγκατεστημένη Μονάδα Τηλεφωνικής Επικοινωνίας και η ενισχυμένη φρουρά του κτιρίου, έδειχνε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ήταν η επίσημη κατοικία του Rommel. Mε τον ασύρματό του ο πράκτωρας έδωσε τη σχετική αναφορά στο Κάιρο. Από εκεί πλέον η Αγγλική αντικατασκοπία ανέλαβε το συντονισμό της επιχειρήσεως. Tο σχέδιο ήταν: έξι αξιωματικοί και πενήντα περίπου οπλίτεςι-κομάντος να αποβιβαστούν στην παραλία της περιοχής από δύο υποβρύχια, με αποστολή: 

α) Την εξόντωση του Στρατηγού,

β) Επίθεση στο Ιταλικό Στρατηγείο στην Κυρήνη και

γ) Την καταστροφή ή υφαρπαγή εγγράφων των Γερμανικών μηχανών επικοινωνίας και ιδίως αυτών που αφορούσαν την κρυπτογραφική μηχανή ή «Enigma».

Έτσι, το σούρουπο της 17ης Νοεμβρίου, δύο υποβρύχια απεβίβασαν τους κομάντο εις την παραλίαν της Beda Littoria και μία διμοιρία εξ αυτών υπό τη διοίκηση του 24χρονου αντ/χου Keyes και τον πράκτορα, ο οποίος τους περίμενε στην ακτή, οδηγήθηκαν κοντά στη βίλα. Tο ίδιο εκείνο βράδυ, υπό καταρρακτώδη βροχή και αφού ενημερώθηκαν σχετικώς, μία μικρή ομάδα εκ τριών ανδρών με τον Keyes επικεφαλή, εισήλθε από τον κήπο στην βίλα, αλλά ευρεθέντες στην είσοδόν της προ ενός φρουρού, κατόπιν πάλης τον εξουδετέρωσαν δι' ενός πυροβολισμού. Αυτό όμως αφύπνισε την υπόλοιπην φρουράν, η οποία τώρα ημύνετο των επιτιθεμένων, που με τον αρχηγόν τους μπροστά ερευνούσαν από δωμάτιο σε δωμάτιο για τον Στρατηγόν Rommel. 

Εκεί μία σφαίρα ευρήκε τον Aντ/ρχη Keyes στην καρδιά και τον έρριψε στο έδαφος. Oι υπόλοιποι δύο, όταν τον μετέφεραν έξω στον κήπο διαπίστωσαν ότι ήταν νεκρός και στην επακολουθήσασα συμπλοκή εξουδετερώθηκαν όλοι. Όπως αυτή, έτσι και οι υπόλοιπες συνδιασμένες αποστολές στους άλλους στόχους, απέτυχαν. Tο δυναμικόν της αποστολής διεσκορπίσθη και άλλοι εφονεύθησαν, άλλοι αιχμαλωτίσθησαν, πλην δύο ανδρών που κατόρθωσαν να γυρίσουν σώοι. Όσο για τον Rommel, τη βίλα αυτή την είχε για προσωρινή κατοικία του και αυτός είχε μετακινηθεί κρυφά σε άλλη, αρκετά μίλια μακρύτερα, κοντά στην ακτή. Και εκεί ακόμη, οι κομάντος δεν θα μπορούσαν να τον συλλάβουν, διότι αυτός την ημέρα εκείνη ευρίσκετο στην Ρώμη για να εορτάσει με την οικογένειά του τα γενέθλιά του, που ήταν την 15η Νοεμβρίου.

Όταν, όμως, επέστρεψε και παρά το ότι οι παρ' ολίγον δολοφόνοι του δεν έφερον διακριτικά για ν' αποδεικνύουν ότι ήταν Άγγλοι «εχθροί του», διέταξε να ταφούν Χριστιανικά και με στρατιωτικές τιμές μαζί με τους Γερμανούς νεκρούς, ιερεύς να ψάλλει την νεκρώσιμη ακολουθία, επί των φερέτρων να τοποθετηθεί ξύλινος σταυρός και να φυτευθεί ένα κυπαρίσσι σ' έκαστον μνήμα. Επίσης, να φωτογραφηθεί η τελετή και οι τάφοι του αντ/ρχη και των άλλων και να σταλούν αι φωτογραφίαι στην Αγγλική πλευρά, για να δοθούν στους οικείους τους. Αυτή η ευγένεια του χαρακτήρα του Rommel δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τους αντιπάλους του.

Την είχαν γνωρίσει όταν, σε μία από τις προελάσεις του, είχε εισέλθει σ' ένα χειρουργείο πρόχειρου νοσοκομείου, κάτω από τέντες, και εκεί όταν οι Άγγλοι χειρουργοί είχαν σταματήσει από την άφιξίν του, αυτός τους διέταξε να συνεχίσουν το έργον τους, απρόσκοπτα. O Άγγλος αντ/χης ετιμήθη από την πατρίδα του μεταθανατίως με την ανωτάτη Βρετανική διάκριση, καθ' ότι εθελοντικώς ανέλαβε να ηγηθεί της αποστολής, που εκ των προτέρων είχε χαρακτηρισθεί ως «Αποστολή Αυτοκτονίας», μιας αποστολής χωρίς επιστροφή.

Η ''ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ'' ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ 

Το κυνήγι της αλεπούς είναι τυποποιημένο: Φράζουν με φωτιά τη μια είσοδο της φωλιάς της και την περιμένουν στη δεύτερη, όταν αναγκάζεται να βγει, επειδή την πνίγουν οι καπνοί. Στην έρημο, η τύχη της αλεπούς ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς στα νώτα έβαζε τη φωτιά ο ίδιος ο παρανοϊκός Χίτλερ. Ο Ρόμελ ήξερε πως μόνο προς τα μπρος μπορούσε να κινηθεί. Κι απέναντι περίμεναν οι πάνοπλοι Εγγλέζοι. Δεν τον είχαν, όμως, άδικα βαφτίσει «Αλεπού της Ερήμου». Στις 29 Ιανουαρίου του 1942, το Άφρικα Κορπ έμπαινε θριαμβευτικά στη Βεγγάζη. Μέσα σε οχτώ ημέρες, είχε επανακτήσει ότι οι σύμμαχοι κέρδισαν με αγώνες 16 μηνών.

Ο μαρκήσιος του Νέγκελε Ροδόλφος Γκρατσιάνι (1882 - 1955) είχε διοριστεί αντιβασιλιάς της Αιθιοπίας μετά την Ιταλική εισβολή στην Αφρικανική αυτή χώρα. Είχε και ο ίδιος πρωταγωνιστήσει ως στρατηγός στην κατάκτησή της. Στα 1940, ήταν διοικητής της «Αφρικανικής Στρατιάς» στη Λιβύη, με αποστολή να διώξει τους Άγγλους από την Αφρική. Προγεφύρωμα των Βρετανών στην Αφρική ήταν η Αίγυπτος που συνορεύει με τη Λιβύη. Στα 1940, ο Άρτσιμπαλ Πέρσιβαλ Ουέιβελ (1883 - 1950) ήταν ακόμη στρατηγός και διοικητής των Αγγλικών δυνάμεων στην Αφρική. Μετά τον πόλεμο, θα γινόταν αντιβασιλιάς των Ινδιών και θα εργαζόταν για την παροχή αυτοδιοίκησης στην Ασιατική εκείνη χώρα. Για την ώρα, όμως, τον απασχολούσε ο Γκρατσιάνι.

Η Ιταλική επίθεση ξέσπασε Σαρωτική, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1940. Μέσα σε τρεις μέρες, οι Ιταλοί πέρασαν τα Αιγυπτιακά σύνορα και προχώρησαν εκατό χιλιόμετρα. Ανοργάνωτοι κι ανέτοιμοι οι Άγγλοι υποχωρούσαν παντού δίχως μάχη. Με έκπληξη κι ενθουσιασμό είδαν την Αφρικανική Στρατιά του Γκρατσιάνι να σταματά την προέλαση και να οχυρώνεται στην περιοχή Σίντι Μπαράνι, αντί να προχωρήσει στο ανυπεράσπιστο Κάιρο. Είχαν όλον τον καιρό να προετοιμαστούν. Για τους Ιταλούς, η εποχή των θριάμβων είχε περάσει. Στα βουνά της Πίνδου, ο άξονας γνώριζε την πρώτη του ήττα κι ο Μουσολίνι την πρώτη συντριβή. Στις 9 Δεκεμβρίου, ξέσπασε η Αγγλική αντεπίθεση. 

Ο Αγγλικός στόλος φάνηκε ξαφνικά στην παραλία κι άρχισε να κανονιοβολεί τις Ιταλικές θέσεις, ενώ η Αγγλική αεροπορία τις βομβάρδιζε. Τη νύχτα, πρόβαλαν τα μηχανοκίνητα. Το Σίντι Μπαράνι που επί δυο μήνες οχυρωνόταν, έπεσε ως το πρωί. Τους 40.000 έφτασαν οι Ιταλοί αιχμάλωτοι. Μόνη λύση για τον Γκρατσιάνι ήταν η υποχώρηση. Οι Άγγλοι προχώρησαν ως τα σύνορα, τα πέρασαν και, στις 3 Ιανουαρίου 1941, κυρίευσαν την πόλη Μπάρντια, τριάντα χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος της Λιβύης. Συνέλαβαν άλλους 40.000 αιχμαλώτους. Στις 19, πήραν για πρώτη φορά το Τομπρούκ. Την ίδια μέρα, ξεκινούσαν και τις επιχειρήσεις που θα έδιωχναν τους Ιταλούς κι από το κέρας της Αφρικής. Στις 30, οι Άγγλοι πήραν την Ντέρνα.

Στις 5 Φεβρουαρίου, βρίσκονταν 100 χλμ. νότια από τη Βεγγάζη. Στις 8, η «Αφρικανική Στρατιά» του Γκρατσιάνι δεν υπήρχε: 130.000 Ιταλοί και 1.300 κανόνια είχαν πέσει σε Αγγλικά χέρια. Ο Χίτλερ είχε ανησυχήσει. Από τις 6 Φεβρουαρίου, είχε καλέσει τον στρατηγό Ρόμελ στο αρχηγείο του. Ο Έργουιν Ρόμελ είχε γεννηθεί το 1891 και είχε ανδραγαθήσει ως υπολοχαγός στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Στα 1941, ήταν στρατηγός. Μέσα σε μια βδομάδα, το «Αφρικανικό Σώμα» είχε ετοιμαστεί. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1941, Ρόμελ και Άφρικα Κορπ μεταφέρονταν στην Αφρική. Αποβιβάστηκαν στην Τριπολίτιδα της Λιβύης, ενώ οι Ιταλοί έχαναν τις μάχες, τη μια μετά την άλλη.

Με αντεπιθέσεις και υποχωρήσεις, σταθεροποίησε την κατάσταση ώσπου μια δυνατή Αγγλική προέλαση τον ανάγκασε να εκκενώσει την Κυρηναϊκή, στις 18 Νοεμβρίου του 1941. Όμως, ούτε οι Άγγλοι βιάζονταν. Ετοιμάζονταν αργά και μεθοδικά για το τελειωτικό χτύπημα. Πίστευαν ότι ο Ρόμελ είχε νικηθεί, έμενε με λίγες δυνάμεις και με ηθικό πεσμένο. Άλλωστε, ο Γερμανός στρατηγός δεν μπορούσε να στηριχτεί στις δυο Ιταλικές μεραρχίες, που του είχαν διατεθεί. Ο ίδιος ο Ρόμελ γνώριζε πως ήταν χαμένος, αν περίμενε, πότε θα του επιτεθούν. Διαπίστωσε πως οι Αγγλικές δυνάμεις είχαν διασκορπιστεί κι αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί. Στις 13 Ιανουαρίου του 1942, ανακοίνωσε στους έκπληκτους αξιωματικούς του το σχέδιο επίθεσης.

Στο Αγγλικό στρατηγείο άρχισαν να φτάνουν σίγουρες πληροφορίες πως οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να υποχωρήσουν στην Τρίπολη της Λιβύης. Εκρήξεις που ακούγονταν από το στρατόπεδο του Ρόμελ, έπειθαν τους Άγγλους ότι οι Γερμανοί κατέστρεφαν, όσα δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους. Δυο Γερμανοϊταλικές φάλαγγες βγήκαν μπροστά, στις 21 Ιανουαρίου του 1942. Οι Άγγλοι ήταν σίγουροι πως επρόκειτο για κάλυψη της υποχώρησης κι ετοιμάστηκαν ανάλογα, ενώ οι αμμοθύελλες έκρυβαν την επιθετική κίνηση του Ρόμελ. Ο αιφνιδιασμός πέτυχε απόλυτα. Ώσπου οι Άγγλοι να καταλάβουν τι συνέβαινε, είχαν χάσει μια θωρακισμένη μεραρχία. Αναγκαστικά, υποχώρησαν. Στις 29 Ιανουαρίου του 1942, ο Ρόμελ έμπαινε στη Βεγγάζη.

Ολόκληρη η δυτική Κυρηναϊκή βρισκόταν πάλι κάτω από τον έλεγχό του. Το μέτωπο σταθεροποιήθηκε για λίγο. Στις 17 Φεβρουαρίου, ο Ρόμελ επισκέφτηκε τον Χίτλερ και του ζήτησε ενισχύσεις. Ο Χίτλερ αρνήθηκε. Τον απασχολούσε το ανατολικό μέτωπο. Η μόνη βοήθεια που μπορούσε να προσφέρει στο Αφρικανικό μέτωπο, ήταν να καταλάβει τη Μάλτα και να τη χρησιμοποιήσει ως ορμητήριο. Άλλωστε, το νησί είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί από τους Άγγλους, καθώς οι εφοδιοπομπές τους δεν κατάφερναν να φτάνουν ως εκεί. Στις 29 Μαρτίου του 1942, ο Ρόμελ μάθαινε ότι ο Χίτλερ άλλαξε γνώμη: Προτεραιότητα είχε η εισβολή στην Αίγυπτο. 

Αν ο Ρόμελ έφτανε στην Αλεξάνδρεια, τότε ο Χίτλερ θα διέτασσε να παρθεί η Μάλτα. Τον Απρίλιο, οι μάχες ξανάρχισαν. Ο Ρόμελ μπήκε στην Εν Ελ Γκαζάρα στις 26 Μαΐου και, στις 24 Ιουνίου, πέρασε τα σύνορα της Αιγύπτου υπερφαλαγγίζοντας το χωριό Ελ Αλαμέιν που έμελλε να γίνει το θέατρο της καθοριστικής μάχης. Δεν μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, καθώς δεν είχε άλλα καύσιμα. Και, μπροστά του, τον περίμενε το Ελ Αλαμέιν. Η αναμονή κράτησε ως τα τέλη του καλοκαιριού. Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο Ρόμελ υποχώρησε λίγο κι οχυρώθηκε στο παραλιακό χωριό Ελ Αλαμέιν, όπου περίμενε ανεφοδιασμό. Τα πράγματα δεν του ήρθαν βολικά.

Η Αγγλική πολεμική αεροπορία (ΡΑΦ) κέρδισε τη μάχη των ουρανών και σφυροκοπούσε τα Γερμανικά μετόπισθεν, τσακίζοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού, ενώ τα συμμαχικά υποβρύχια δεν επέτρεπαν στα πετρελαιοφόρα του Άξονα να πλησιάσουν την ακτή. Τότε σχεδιάστηκε και η επιχείρηση «Γοργοπόταμος». Ήταν 9 το βράδυ, 23 Οκτωβρίου του 1942, όταν χίλια Αγγλικά κανόνια σφυροκόπησαν τις Γερμανικές θέσεις. Η μάχη στο Ελ Αλαμέιν ξεκινούσε άγρια και φονική. Στις 10.30, το Αγγλικό πεζικό ρίχτηκε μπροστά. Μαζί του και η πρώτη Ελληνική ταξιαρχία με διοικητή τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα. Ο Ρόμελ απάντησε με αντεπίθεση που συντρίφτηκε.

Όμως, οι γραμμές του άντεξαν 48 ώρες. Τη νύχτα, 25 Οκτωβρίου, οι Άγγλοι διέσπασαν τη Γερμανική άμυνα σε δυο σημεία. Μάταια, ο Ρόμελ προσπάθησε να συγκρατήσει το μέτωπο. Οι αντεπιθέσεις του, στις 27 και 28 Οκτωβρίου, αποκρούστηκαν, παρόλο που έριξε στη μάχη όλα του τα τανκς. Μεσάνυχτα, 1 Νοεμβρίου, οι Άγγλοι σήμαναν γενική επίθεση. Ο Ρόμελ πρόταξε τ’ άρματά του. Οι Άγγλοι απάντησαν με τα δικά τους άρματα. Ολόκληρη η μέρα 2 Νοεμβρίου εξελίχθηκε σε μάχη των τανκς. Το βράδυ, 260 Γερμανοϊταλικά άρματα μάχης κείτονταν καταστραμμένα. Νύχτα προς ξημέρωμα 3 Νοεμβρίου, ο Ρόμελ σήμανε γενική υποχώρηση. Το χωριό Ελ Αλαμέιν είχε πέσει στους συμμάχους.

Τις επόμενες ημέρες, οι Άγγλοι κυνήγησαν τους Γερμανούς. Στις 12 Νοεμβρίου, κανένας άνδρας του Ρόμελ δεν πατούσε το Αιγυπτιακό έδαφος. Στις 13, ο Μοντγκόμερι έμπαινε στο Τομπρούκ. Ο Ιανουάριος του 1943 βρήκε το Άφρικα Κορπ στριμωγμένο στην Τυνησία. Τον Φεβρουάριο, ο Ρόμελ οργάνωσε νέα αντεπίθεση. Χωρίς καύσιμα και ενισχύσεις, απέτυχε. Έφυγε στη Γερμανία. Στις 12 Μαΐου του 1943, ό,τι απέμενε από το Άφρικα Κορπ, κατέθεσε τα όπλα, ενώ στη Βόρεια Αφρική δρούσαν πια και αμερικανικά στρατεύματα. Ο Ιούνιος του 1944 βρήκε τον Ρόμελ να πολεμά στη Νορμανδία και να έχει μέσα του ξεκαθαρίσει ότι μόνη ελπίδα για τη Γερμανία ήταν να απαλλαγεί από τον Χίτλερ.

Στην Ανατολική Αφρική, η Αιθιοπία και η Σομαλία καλύπτουν όλη την έκταση της περιοχής, που ονομάζουμε «κέρας της Αφρικής». Στις 3 Οκτωβρίου του 1935, ο Μπενίτο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο κατά του βασιλιά της Αιθιοπίας, Χαϊλέ Σελασιέ. Τον Μάιο του 1935, η υποταγή της Αιθιοπίας είχε συντελεστεί. Τον Ιανουάριο του 1941, ολόκληρη η περιοχή της Αιθιοπίας (με την Ερυθραία) και της Σομαλίας ήταν ιταλική αποικία. Διοικητής στην αχανή αυτή έκταση διορίστηκε ο δούκας της Αόστης, ξάδερφος του βασιλιά της Ιταλίας. Διέθετε εκατό τάγματα. Ο Μουσολίνι του είχε πει ότι το ζήτημα της Αφρικής θα λυνόταν στην Ευρώπη.

Μετά τις Ιταλικές ήττες στην Κυρηναϊκή, οι Άγγλοι στράφηκαν στις ανατολικές κτήσεις της Ιταλίας. Στις 19 Ιανουαρίου του 1941, μια Αγγλοϊνδική φάλαγγα με επικεφαλής τον στρατηγό Πλατ πέρασε τα σύνορα του Αγγλοκρατούμενου Σουδάν και μπήκε στην Ερυθραία. Μια άλλη φάλαγγα, Αγγλονοτιοαφρικανική με επικεφαλής τον στρατηγό σερ Άλαν Κάνινγκαμ, πέρασε τα σύνορα της Κένυα και μπήκε στη Σομαλία. Στην Αιθιοπία, ο συνταγματάρχης Σάντφορντ ξεσήκωνε τους κατοίκους αναγγέλλοντας την επιστροφή του βασιλιά Χαϊλέ Σελασιέ. Η Αγγλική προέλαση ήταν σαρωτική. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1941, οι Άγγλοι έμπαιναν στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, Μογκαντίσου.

Ως το τέλος Μαρτίου, ολόκληρη η Σομαλία βρισκόταν κάτω από τον Αγγλικό έλεγχο. Τον Απρίλιο, η Ερυθραία και το μεγαλύτερο μέρος της Αιθιοπίας είχαν κατακτηθεί. Οι Άγγλοι μπήκαν στην πρωτεύουσα, Αντίς Αμπέμπα, στις 10 Απριλίου. Στις 18 Μαΐου του 1941, ο δούκας της Αόστης αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Η Ιταλία παραιτήθηκε και τυπικά από την Αιθιοπία το 1947 και στο ανεξάρτητο (από το 1945) κράτος επέστρεψε ο Χαϊλά Σελασιέ. Η Σομαλία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη, το 1960.

Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΛ ΑΛΑΜΕΙΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ 

Η Εκστρατεία της Βόρειας Αφρικής άρχισε το 1940. Οι Βρετανοί διατηρούσαν δυνάμεις στην Αίγυπτο από το 1882 και οι Ιταλοί στη Λιβύη από το 1912. Το Μαρόκο, η Αλγερία και η Τυνησία ανήκαν στους Γάλλους και στον πόλεμο τις κυβερνούσε το καθεστώς του Βισί. Όταν οι Ιταλοί βρέθηκαν σε δεινή θέση απέναντι στους Βρετανούς στην Κυρηναϊκή, έσπευσαν να τους βοηθήσουν οι Γερμανοί το 1941. Οι δυνάμεις του Άξονα ανάγκασαν τους Βρετανούς σε υποχώρηση μέχρι το Ελ Αλαμέιν, 90 χλμ. από την Αλεξάνδρεια.  Εκεί έλαβε μέρος, το 1942, μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύμμαχοι ανέκοψαν την προέλαση του εχθρού και στη συνέχεια τον ανάγκασαν να υποχωρήσει.

Η νίκη των Συμμάχων στη Μάχη του Ελ Αλαμέιν ήταν η πρώτη τους μεγάλη νίκη από την αρχή του πολέμου. Ο Άξονας δεν θα αποκτούσε ποτέ πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής ούτε έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ. Μετά και την Επιχείρηση Πυρσός -τη συμμαχική απόβαση στη Γαλλική Βόρεια Αφρική- οι δυνάμεις του Άξονα, παγιδευμένες στην Τυνησία, θα μάχονταν σε δύο μέτωπα, έως την τελική τους ήττα, το 1943. Στο μεταξύ, έχοντας πολεμήσει στην Αφρική, οι Γερμανοί είχαν δώσει μία ανάσα στην ΕΣΣΔ, κάτι που αποτελούσε και στόχο των Συμμάχων. Με τη Βόρεια Αφρική πλέον υπό πλήρη συμμαχικό έλεγχο, όλα ήταν έτοιμα για την εισβολή στη Σικελία και την Ιταλική Εκστρατεία.

Προέλαση στην Έρημο

Η Βόρεια Αφρική έχει μεγάλη στρατηγική σημασία, επειδή ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των συγκοινωνιών τριών ηπείρων. Για τον λόγο αυτό, στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε το θέατρο σημαντικών πολεμικών επιχειρήσεων, καθώς τόσο οι Σύμμαχοι όσο και οι Δυνάμεις του Άξονα διεκδίκησαν να την χρησιμοποιήσουν ως βάση και αφετηρία μελλοντικών στρατηγικών επιδιώξεων. Στο πλαίσιο αυτό, το πρώτο βήμα έκανε η Βρετανία. Τον Δεκέμβριο του 1940, επωφελούμενη της εμπλοκής της Ιταλίας στον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, εισέβαλε στην Κυρηναϊκή που κατείχαν οι Ιταλοί και κατέλαβε τη Βεγγάζη.

Σε απάντηση, η Γερμανία απέστειλε ένα εκστρατευτικό σώμα, το Αφρικα Κορ, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Ερβιν Ρόμμελ για να ενισχύσει τους Ιταλούς συμμάχους της. Στο σημείο αυτό, το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής απέστειλε εκστρατευτικό σώμα στα Βαλκάνια για την ενίσχυση της Ελλάδας εναντίον του Άξονα. Εκμεταλλευόμενος αυτήν τη μείωση στη βρετανική στρατιωτική δύναμη, ο Ρόμελ αντεπιτέθηκε τον Απρίλιο του 1941, αναγκάζοντας τους Βρετανούς να αποχωρήσουν μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την Αλεξάνδρεια. 

Τους επόμενους μήνες, οι βρετανικές δυνάμεις ενισχύθηκαν και τον Νοέμβριο του 1941 εξαπέλυσαν νέα επίθεση, λύνοντας την πολιορκία και απομακρύνοντας τα γερμανοϊταλικά στρατεύματα μέχρι τον κόλπο της Σύρτης. Η εξέλιξη αυτή όμως σύντομα ανακόπηκε γιατί οι ανάγκες του θεάτρου επιχειρήσεων της Άπω Ανατολής επέβαλαν νέα μείωση των Βρετανικών δυνάμεων στην Αίγυπτο. Τον Ιανουάριο του 1942, ο Ρόμελ αντεπιτέθηκε πάλι και μέχρι τις αρχές του Ιουλίου τα Γερμανοϊταλικά στρατεύματα εισήλθαν 160 χιλιόμετρα εντός του Αιγυπτιακού εδάφους, δημιουργώντας πανικό και χάος στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Την εποχή εκείνη, οι Σύμμαχοι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στην Ευρώπη. 

Η Γερμανική επιχείρηση Μπαρμπαρόσα είχε καθηλώσει τους Ρώσους, οι επιθέσεις των Γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό προκαλούσαν σοβαρές δυσχέρειες στη Βρετανία και η δυτική Ευρώπη φαινόταν να βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο της Γερμανίας. Ως εκ τούτου, ο πόλεμος στη Βόρεια Αφρική θεωρείτο καθοριστικός.  Εάν ο Ρόμελ καταλάμβανε τη διώρυγα του Σουέζ, οι Σύμμαχοι θα έχαναν τη δυνατότητα να ανεφοδιάζονται. Η μόνη εναλλακτική διαδρομή ήταν μέσω της Νότιας Αφρικής, η οποία ήταν μεγαλύτερη και πολύ πιο επικίνδυνη λόγω των ιδιόμορφων καιρικών συνθηκών. Το ψυχολογικό πλήγμα της απώλειας του Σουέζ και της Βόρειας Αφρικής θα ήταν ανυπολόγιστο, ειδικά αφού θα έδινε στη Γερμανία ελεύθερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.

Ο κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής της Βρετανικής Στρατιάς και της καταλήψεως της Αιγύπτου από τον Άξονα αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Μετά από μάχες που κράτησαν όλο τον Ιούλιο, οι Σύμμαχοι κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση των Γερμανοϊταλικών δυνάμεων στο Ελ Αλαμέιν, σε απόσταση μόλις 90 χιλιομέτρων από την Αλεξάνδρεια. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις των Συμμάχων για να απομακρύνουν τον εχθρό χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, στα τέλη Ιουλίου, με δεδομένη τη στασιμότητα που δημιουργήθηκε, τόσο οι Σύμμαχοι όσο και οι δυνάμεις του Άξονα ανέστειλαν τις επιχειρήσεις τους ώστε να ανεφοδιαστούν. Εν τω μεταξύ, ο Βρετανικός λαός άρχισε ήδη να χάνει το ηθικό του.

Ο Τσόρτσιλ γνώριζε ότι, αν δεν κατάφερνε σύντομα κάποια νίκη, θα αντιμετώπιζε την προοπτική ψήφου μη εμπιστοσύνης στη Βουλή. Έπρεπε λοιπόν να κρατήσει το Ελ Αλαμέιν οπωσδήποτε. Έτσι, αποφάσισε να αναδιοργανώσει το Αρχηγείο στο Κάιρο και τον Αύγουστο του 1942 αντικατέστησε τον Άγγλο στρατηγό Κλοντ Όχινλεκ με τον στρατηγό Μπέρναρντ Μοντγκόμερι. Ενώ οι Σύμμαχοι ανεφοδιάζονταν επαρκώς διαμέσου του Σουέζ και της Μεσογείου, ο Ρόμελ αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Με το Βερολίνο να επικεντρώνει τις ενέργειές του στο Ανατολικό Μέτωπο, ο Ρόμελ ελάμβανε μόνο το ένα τρίτο των εφοδίων που χρειαζόταν. 

Στα τέλη Αυγούστου, προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων, αποφάσισε να επιτεθεί κατά των Συμμάχων ακόμη κι αν δεν ήταν καλά εξοπλισμένος. Η επίθεσή του, όμως, αποκρούστηκε και πάλι. Στο σημείο αυτό, ο Ρόμελ αρρώστησε και επέστρεψε στη Γερμανία για ανάρρωση. Γνώριζε καλά όμως ότι οι συμμαχικές δυνάμεις σύντομα θα ήταν αρκετά ισχυρές ώστε να επιτεθούν. Η μόνη του ελπίδα ήταν να κερδίσουν γρήγορα οι Γερμανικές δυνάμεις τη μάχη του Στάλινγκραντ και να προωθηθούν νότια προς τη Μέση Ανατολή. 

Προς αντιμετώπιση της απειλής αυτής, το Λονδίνο θα εξαναγκαζόταν να αποσπάσει μεγάλο αριθμό Βρετανικών δυνάμεων από το Αιγυπτιακό μέτωπο και να τις αποστείλει στο Ιράν, με αποτέλεσμα να αναβάλει κάθε επίθεση κατά του στρατού του. Παράλληλα, ο Ρόμμελ ήλπιζε να πείσει τον Χίτλερ να ενισχύσει τις δυνάμεις του ώστε να επιτευχθεί η προσδοκώμενη σύνδεση του Αφρικα Κορ με τα Γερμανικά στρατεύματα που προέλαυναν στη νότια Ρωσία, πετυχαίνοντας έτσι μια τελική νίκη επί των συμμαχικών δυνάμεων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στις 23 Οκτωβρίου 1942, όμως, έχοντας ολοκληρώσει την προετοιμασία του, ο Μοντγκόμερι εξαπέλυσε τη μεγάλη επίθεσή του. Δύο ημέρες αργότερα, ο Ρόμμελ επέστρεψε και απάντησε με σφοδρές αντεπιθέσεις, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Εντός λίγων ημερών, συνειδητοποίησε ότι, λόγω έλλειψης καυσίμων, η μάχη ήταν χαμένη. Στις 2 Νοεμβρίου πρότεινε στον Χίτλερ την αναδίπλωση των δυνάμεών του, αλλά αυτός αρνήθηκε, διατάζοντάς τον να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Δύο μέρες αργότερα, επανέλαβε το αίτημά του και στις 5 Νοεμβρίου, χωρίς να περιμένει άλλο την απάντηση, διέταξε την υποχώρηση του Αφρικα Κορ. Η ραγδαία υποχώρηση που επακολούθησε είχε σοβαρότατες επιπτώσεις για τις ιταλικές μονάδες, οι οποίες είχαν εγκαταλειφθεί στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, με αποτέλεσμα είτε να διαλυθούν είτε να παραδοθούν. Τα Γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν και τον Μάιο του 1943 παραδόθηκαν και αυτά. 

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και έθεσε τέλος στις προσδοκίες του Άξονα να καταλάβει την Αίγυπτο, να ελέγξει τη διώρυγα του Σουέζ και να αποκτήσει πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Τσόρτσιλ: «Πριν από το Ελ Αλαμέιν δεν είχαμε ποτέ μια νίκη. Μετά το Ελ Αλαμέιν δεν είχαμε ποτέ μια ήττα».

Οι Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις της Ελληνικής Ταξιαρχίας

Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα Γερμανικά στρατεύματα, η Ελληνική κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στο Κάιρο. Επειδή όμως οι Αιγύπτιοι διατηρούσαν ουδετερότητα στα πρώτα έτη του πολέμου, της ζητήθηκε να αποχωρήσει για να μη δημιουργηθεί ρήξη με το Βερολίνο. Πριν από την αποχώρησή της για το Λονδίνο, η Ελληνική κυβέρνηση συγκρότησε το «Αρχηγείο Βασιλικού Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής», με αρχηγό τον αντιστράτηγο Εμμανουήλ Τζανακάκη και έδρα το Κάιρο. Υπό την εποπτεία του, σύντομα συγκροτήθηκε ο Ελληνικός Στρατός της Μέσης Ανατολής, απαρτιζόμενος από αξιωματικούς και στρατευσίμους που διέφυγαν από την Ελλάδα. Ένα τμήμα του στρατού αυτού συμμετείχε στη μάχη του Ελ Αλαμέιν.

Στρατηγικοί Στόχοι

Από την αρχή, βασική στρατηγική της Ελληνικής κυβερνήσεως ήταν να εξασφαλίσει τη συμμετοχή Ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις των Συμμάχων εναντίον του Άξονα. Έτσι, θα διατηρούσε την αίγλη που είχε αποκτήσει ο Ελληνικός στρατός από τον νικηφόρο αγώνα στη Βόρεια Ήπειρο και την ηρωική του αντίσταση στην Κρήτη. Παράλληλα, θα συντηρούσε την ελπίδα του Ελληνικού έθνους για απελευθέρωση. Τέλος, θα αποτελούσε ισχυρό χαρτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μετά τη λήξη του πολέμου, για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Έπειτα από αλλεπάλληλες οχλήσεις της Ελληνικής πλευράς, το Λονδίνο τελικά ανταποκρίθηκε. 

Σε πρώτη φάση αποφασίσθηκε η μεταφορά της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας από τη Συρία στην Αίγυπτο και η χρησιμοποίησή της στη δεύτερη γραμμή του μετώπου που προάσπιζε το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως συνέχισε να πιέζει για την άμεση συμμετοχή Ελληνικών στρατευμάτων στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Τελικά, προκειμένου να εξασφαλίσει νίκη κατά του Ρόμελ, ο Τσόρτσιλ ενέκρινε τον Αύγουστο του 1942 την αποστολή της Ταξιαρχίας στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στις 7 Σεπτεμβρίου, αυτή τέθηκε υπό την 50ή Βρετανική Μεραρχία που είχε αναλάβει την προάσπιση της βόρειας περιοχής του Δέλτα και η αποστολή της ήταν να αμυνθεί της τοποθεσίας νότια της λίμνης Μαριούτ.

Η Ταξιαρχία παρέμεινε εκεί μέχρι την εκδήλωση της μεγάλης συμμαχικής επίθεσης στο Ελ Αλαμέιν. Μετά τις 5 Νοεμβρίου, συμμετείχε στην καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της και ανέλαβε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Ελ Αλαμέιν. Στις 18 Δεκεμβρίου, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής διέταξε την Ελληνική Ταξιαρχία να αποχωρήσει από τη ζώνη των επιχειρήσεων και να επιστρέψει στην Αίγυπτο. Δύο είναι οι λόγοι που πιθανολογούνται να οδήγησαν στην απόφαση αυτή. 

- Πρώτον, δεδομένου ότι οι Σύμμαχοι σχεδίαζαν μελλοντικές αποβάσεις σε διάφορα σημεία της Μεσογείου, η επιστροφή της Ταξιαρχίας στο Σουέζ προφανώς αποσκοπούσε στην κατάλληλη προετοιμασία της για απόβαση σε Ελληνικό έδαφος. 

- Δεύτερον, στις αρχές Δεκεμβρίου, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία ανακοίνωσαν την απόφασή τους να εγγυηθούν, μετά τη λήξη του πολέμου, την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του Αλβανικού λαού και την εδαφική ακεραιότητα της Αλβανίας. 

Οι δηλώσεις αυτές φυσικά προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή στις τάξεις της Ταξιαρχίας, γιατί έθιγαν άμεσα τις κατοχυρωμένες εθνικές διεκδικήσεις στη Βόρεια Ήπειρο. Η αγανάκτηση και δυσαρέσκεια των ανδρών της Ταξιαρχίας χαρακτηρίσθηκε από τους Βρετανούς ως ανάμειξη του στρατού στην πολιτική και μείωση της μαχητικότητάς της σε βαθμό που να επιβάλλεται η απομάκρυνσή της από το μέτωπο.

ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ''ΛΕΟΝΤΑ''

Στα­ τέ­λη Νοεμβρίου του­ 1943, ο Ρό­μμε­λ τοποθετείται επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Β', που επιτηρεί τα παράλια της Δυτικής Ευρώπης, με αποστολή να τις καταστήσει απρόσβλητες απέναντι στην επερχόμενη συμμαχική απόβαση. Ο Στρατάρχης έχει επίγνωση του δυσχερέστατου έργου που έχει αναλάβει. Διατάσσει την κατασκευή οχυρωμένων θέσεων, την πόντιση ναρκών, την κατασκευή αντιαρματικών και αντιαποβατικών εμποδίων. Δυστυχώς, τα απόλυτα σωστά μέτρα που ήθελε να λάβει δεν έγινε δυνατό να υλοποιηθούν: 

Το τσιμέντο χρησιμοποιήθηκε για τις βάσεις του Πεενεμούντε (εκτόξευση των V2), οι εκρηκτικές ύλες είναι ανεπαρκείς για την κατασκευή του απαιτουμένου αριθμού ναρκών, για τα αντιαρματικά εμπόδια λείπουν τα κατάλληλα μέταλλα. Ο Ρόμελ γνωρίζει πόσο εύθραυστο είναι το μέτωπο που υπερασπίζεται, όσο και αν ο Φύρερ επιμένει να το αποκαλεί «τείχος του Ατλαντικού». Ή­δη, ο πο­λιτικό­ς­ στρ­α­τιωτικό­ς«Ορ­γα­νισμό­ς Τοντ» κα­τα­σκε­ύ­α­ζε­ με­ α­ρ­γού­ς ρ­υθμού­ς το «Τε­ί­­χος στον Α­τλα­ντικό­». Μό­νο οι να­υτικέ­ς βά­σε­ις στον Α­τλα­ντικό­ ε­ί­χα­ν ολοκληρ­ω­θε­ί­. Ξε­κί­νησε­ α­κού­ρ­α­στα­ πε­ρ­ιοδε­ί­α­ των α­κτώ­ν, δί­νοντα­ς λεπτομε­ρ­ε­ί­ς οδηγί­ε­ς για­ τα­ μέ­τρ­α­ οχύ­ρ­ωσης. Ό­που έ­λε­ιπα­ν υλικά­, α­να­πληρ­ώ­νοντα­ν με­ τε­χνά­σμα­τά­ του, ό­πως τα­ κωλύ­μα­τα­ «Σπα­ρ­ά­γγια­» κα­τά­ των α­ε­ρ­α­ποβά­σε­ων. 

Δια­πί­στωνε­, ό­μως, έ­να­ κε­νό­ στις σχέ­σε­ις με­τα­ξύ­ του Στρ­α­τού­ στο μέ­τωπο κα­ι της OKW κα­ι των ά­λλων δυνά­με­ων (λοιπώ­ν Κλά­δων των ΕΔ, Ες­Ες κα­ι πολιτικώ­ν ορ­γα­νισμώ­ν). Τα­ πε­ρ­ισσό­­τε­ρ­α­ μέ­σα­ ε­ί­χα­ν δια­τε­θε­ί­ στο Α­να­τολικό­ Μέ­τωπο, ε­νώ­ η στρ­α­τιωτική διοί­κηση δια­σκέ­δα­ζε­ στο Πα­ρ­ί­σι. Ταυτόχρονα εμπλέκεται σε μια διαφωνία με τον προϊστάμενό του, Στρατάρχη Γκερντ φον Ρούντστεντ, σχετικά με τη χρήση των πολύτιμων τεθωρακισμένων εφεδρειών. Ο Ρόμμελ, με βάση την εμπειρία του από την Αφρική και την εκεί αεροπορική κυριαρχία των Συμμάχων, τα θέλει κοντά στην ακτή, ενώ ο Ρούντστεντ, ακολουθώντας το κλασικό δόγμα, τα θέλει συγκεντρωμένα στην ενδοχώρα, ώστε να εξαπολύσουν συγκεντρωτική αντεπίθεση κατά του συμμαχικού προγεφυρώματος.

Ο Χίτλερ συντάσσεται με τον Ρούντστεντ. Ο Ρόμμελ όμως διαπράττει και ένα σημαντικότατο στρατηγικό σφάλμα: από κοινού με το Γερμανικό επιτελείο, περιμένει την απόβαση στο Καλαί, το στενότερο σημείο της Μάγχης, και όχι στη Νορμανδία, όπου το πυροβολικό δεν επαρκεί και τα περισσότερα τάγματα που τον επανδρώνουν είτε στελεχώνονται από υπερήλικες ή ασθενείς εφέδρους είτε είναι τάγματα «Ανατολικών στρατευμάτων» (Osttruppen) αμφίβολης αξίας. Την 31 Δε­κεμβρίου του 1943, του α­να­τέ­θηκε­ πα­ρ­ά­λ­ληλα­ η Διοί­κηση της 2ης Ομά­δα­ς Στρ­α­τιώ­ν, υπό­ τις δια­τα­γέ­ς του Στρ­α­τά­ρ­χη Φον Ρού­ν­στε­ντ. Μά­τα­ια­ πα­ρ­α­κα­λού­σε­ το Χί­τλε­ρ­ κα­ι την OKW να­ του εκχωρ­ήσουν τις α­ρ­μοδιό­­τητε­ς που έ­πρ­ε­πε­ να­ δια­θέ­τε­ι ο διοικητής του θε­ά­τρ­ου.

Οι Να­ζιστικέ­ς Υπηρ­ε­σί­ε­ς Πληρ­οφορ­ιώ­ν α­πέ­τυχα­ν να­ πρ­οσδιορ­ί­σουν το χώ­ρ­ο της συμμα­χικής α­πό­βα­σης. Ό­τα­ν α­υτή εκδηλώ­θηκε­ την 6 Ι­ουν 1944, δε­ν θέ­λησα­ν να­ α­ποδε­χθού­ν ό­τι η Νορ­μα­νδί­α­ α­ποτε­λού­σε­ την κύ­ρ­ια­ ­ κα­ι μονα­δική ό­πως α­ποδε­ί­χθηκε­ ­ πρ­οσπά­θε­ια­. Ο Γκα­ί­ρ­ιγκ (Α­ρ­χηγό­ς της Luftwaffe) βρ­ί­σκοντα­ν μα­ζί­ με­ το Χί­τλε­ρ­ 3000 χλμ. α­να­τολικά­, στη «Φωλιά­ του Λύ­κου» στην Α­να­τολική Πρ­ωσί­α­. Ο Α­ρ­χηγό­ς του Να­υ­τικού­, Ρα­ί­ντε­ρ­ έ­δρ­ε­υε­ στο Βε­ρ­ολί­νο με­ α­ντιπρ­ό­σωπο στο Πα­ρ­ί­σι. Δια­τηρ­ού­σα­ν ζηλό­τυπα­ για­ τους ε­α­υτού­ς τους την α­πό­­λυτη ε­ξουσί­α­ ε­πί­ των δυνά­με­ώ­ν τους στη ζώ­νη ε­υθύ­νης του Ρό­μμε­λ. Η OKW δε­ν ε­πέ­τρ­ε­ψε­ τη με­τα­κί­νηση των δυνά­με­ων α­πό­ το Κα­λα­ί­, από­ φό­βο ε­ισβολής α­πό­ την α­νύ­πα­ρ­κτη 3η Στρ­α­τιά­ του Πά­ττον.

Ο Χί­μλε­ρ­ δε­ν ε­κχώ­ρ­ησε­ τη διοί­κηση των Τε­θωρ­α­κισμέ­νων των Ες­Ες. Το Να­υ­τικό­ δε­ν μπό­ρ­ε­σε­ να­ χρ­ησιμοποιήσε­ι τα­ νέ­α­ υποβρ­ύ­χιά­ του, ε­νώ­ η Α­ε­ρ­οπορ­ί­α­ ήτα­ν α­νύ­πα­ρ­κτη α­φήνοντα­ς στους Συμμά­χους την α­πό­λυτη υπε­ρ­οχή. Α­πό­ ιστορ­ική σύ­μπτωση, ό­πως κα­ι στο Ελ Α­λα­μέ­ιν, ο Ρό­μμε­λ βρ­ισκό­τα­ν με­ ά­δε­ια­ στη Γε­ρ­μα­νί­α­ τη στιγμή της ε­πί­θε­σης. Ό­τα­ν έ­φθα­σε­ στο μέ­τωπο, δια­πί­στωσε­ ό­τι η κα­τά­στα­ση ήτα­ν δυσμε­νής, το πρ­ο­ γε­φύ­ρ­ωμα­ των Συμμά­χων ε­ί­χε­ στα­θε­ρ­ο­ποιηθε­ί­ κα­ι οι οχυρ­ώ­σε­ις του «Τε­ί­χους του Α­τλα­ντικού­» δε­ν ά­ντε­ξα­ν ού­τε­ μια­ ημέ­ρ­α­, λό­γω υπέ­ρ­βα­σης α­πό­ α­ε­ρ­οκί­νητε­ς δυνά­με­ις. Έτσι προσπά­θησε­ να­ φρ­ά­ξε­ι το δρ­ό­μο με­ μό­νε­ς τις δυνά­με­ις της 2ης Ομά­δα­ς Στρ­α­τιώ­ν. 

Η μοί­ρ­α­, ό­μως, έ­με­λλε­ να­ ε­ί­να­ι α­υτή που θα­ σφρ­ά­γιζε­ το τέ­λος. Εν τέλει, η συμμαχική απόβαση λαμβάνει χώρα στις 6 Ιουνίου 1944 (D-Day), ενώ ο Ρόμμελ είναι σε άδεια στη Γερμανία. Επιστρέφει αμέσως και διευθύνει με σχετική επιτυχία τις αμυντικές μάχες, αλλά η εξάλειψη του προγεφυρώματος είναι ανέφικτη. Επιστρ­έ­φοντα­ς α­πό­ το μέ­τωπο την 17 Ι­ουλ 1944, ο Ρό­μμε­λ τρ­α­υμα­τί­σθηκε­ στη βά­ση του κρ­α­νί­ου, ό­τα­ν το ό­χημα­, ό­που ε­πέ­βα­ι­νε­, βλήθηκε­ α­πό­ κα­τα­διωκτικό­ των ΗΠΑ­, α­να­τρ­ά­πηκε­ σε­ ένα­ χα­ντά­κι κα­ι ο οδηγό­ς του σκοτώ­θηκε­. Ο ί­διος ο Ρό­μμε­λ δια­κο­μί­στηκε­ στο Χέ­ρ­λιγκε­ν με­τά­ τη ρ­α­γδα­ί­α­ πρ­οέ­λα­ση των Συμμά­χων. Λίγες μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ.

Εκτελεστής είναι ο συνταγματάρχης Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, στη συνωμοσία, όμως, που έχει εξυφανθεί, συμμετέχουν και αρκετοί αξιωματικοί κοντά στον Ρόμελ, όπως ο επιτελάρχης του Χανς Σπάιντελ (Hans Speidel). Η εμπλοκή του Ρόμελ στην συνωμοσία είναι ακόμα αντικείμενο διχογνωμιών: παρότι ο ίδιος είχε γίνει επικριτικός για το ναζιστικό καθεστώς, και είχε έντονες διαμάχες με τον Χίτλερ σχετικά με την διεύθυνση του πολέμου, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι είχε μυηθεί στη συνωμοσία, αν και πιθανότατα, όπως και πολλοί άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί, γνώριζε την ύπαρξή της. Ως ο πιο γνωστός και σεβαστός ακόμα και στους Συμμάχους Γερμανός στρατηγός όμως, προοριζόταν από τους συνωμότες για την θέση του προέδρου του Ράιχ. 

Η απόπειρα αποτυγχάνει και η Γκεστάπο αναλαμβάνει την εξιχνίασή της. Παρά την έλλειψη στοιχείων κατά του Ρόμμελ, αρκετά ανώτατα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος, όπως ο Μάρτιν Μπόρμαν, τον υποπτεύονται, και το στρατοδικείο που θα εξετάσει την υπόθεσή του είναι στελεχωμένο με αντιπάλους του, και τον παραπέμπει στο διαβόητο "λαϊκό δικαστήριο". Ο Ρόμμελ όμως, ήρωας στα μάτια του Γερμανικού λαού, δεν είναι δυνατό να περάσει από δημόσια δίκη για προδοσία. Την 8 Α­υγούστου τέ­θηκε­ σε­ κα­τ’ οί­κον πε­ρ­ιορ­ισμό­. Το κα­θε­στώ­ς φοβό­τα­ν ό­τι μια­ δί­κη, έ­στω κα­ι στημέ­νη ό­πως έ­γινε­ για­ τους ά­λλους συνωμό­τε­ς, ί­σως να­ α­ποσά­­θρ­ωνε­ πε­ρ­ισσό­τε­ρ­ο τον ε­τοιμό­ρ­ρ­οπο Να­­ζισμό­.

Ο Χίτλερ του προσφέρει εναλλακτική λύση, στέλνοντας δύο στρατηγούς με μια επιστολή του και μια κάψουλα στο Χέρλιγκεν, όπου ο Στρατάρχης ανάρρωνε από το σοβαρό τραυματισμό του στη Γαλλία: Να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μη κινδυνεύσουν με αντίποινα η σύζυγός του και ο γιος τους. Ο Ρόμελ, στα­θμί­ζοντα­ς την κα­τά­στα­ση, πρ­οτί­μησε­ το «δρ­ό­μο του Σωκρ­ά­τους», δέχεται και στις 14 Οκτωβρίου 1944, σε ηλικία 52 ετών, καταπίνει μια κάψουλα υδροκυανίου. Κηδε­ύ­τηκε­ με τιμές ήρωα πολέμου στο Χέρλινγκεν (Herrlingen), α­λλά­ στην τε­λε­τή δε­ν πα­ρ­έ­στη κα­νέ­να­ς δια­κε­­κρ­ιμέ­νος Να­ζιστής.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ΡΟΜΕΛ 

Μια επιστολή, γραμμένη από τον Μάνφρεντ Ρόμελ, γιο του στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ,αποκαλύπτει τις τελευταίες ώρες του διαβόητου στρατιωτικού που έμεινε στην ιστορία ως η «Αλεπού της Ερήμου». Το γράμμα, που συνέγραψε ο, τότε 15χρονος, Μάνφρεντ, πουλήθηκε σε δημοπρασία αντικειμένων σχετικών με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιστολή έχει ημερομηνία 27 Απριλίου 1945, σχεδόν έξι μήνες μετά την αυτοκτονία του Ρόμελ, και ο νεαρός Μάνφρεντ αναγκάστηκε να τη συγγράψει μετά από την πίεση των Συμμαχικών Δυνάμεων στις οποίες είχε παραδοθεί και οι οποίες είχαν νικήσει τον πόλεμο.

«Στις 12 το μεσημέρι ο πατέρας μου δέχτηκε στο σπίτι δυο στρατηγούς. Μετά από τρία τέταρτα της ώρας, ο πατέρας μου βγήκε από το δωμάτιο, λέγοντας μου πως ο Αδόλφος Χίτλερ του είχε δώσει την επιλογή είτε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο, είτε να συλληφθεί και να προσαχθεί σε λαϊκή δίκη. Ο Χίτλερ τον διαβεβαίωσε πως, αν αποφάσιζε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, θα φρόντιζε για την οικογένειά του. Μου είπε αντίο, φορώντας τη στρατιωτική του ενδυμασία και μπήκε σε ένα αυτοκίνητο, μαζί με τους άλλους δυο στρατηγούς. Κάθισε στο πίσω κάθισμα και το αυτοκίνητο έφυγε. 

Μετά από 15 λεπτά λάβαμε ένα τηλεφώνημα πως ο πατέρας μου είχε πεθάνει από εγκεφαλική αποπληξία», γράφει η επιστολή του Μάνφρεντ Ρόμελ, που προσθέτει πως «κατά την τελευταία συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου, μου είχε πει πως ο Χίτλερ τον θεωρούσε ύποπτο για τη συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας εναντίον του (Φίρερ) στις 20 Ιουλίου (1944)». Στις 20 Ιουλίου 1944 έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από τον συνταγματάρχη Κλάους φον Στάουφενμπεργκ. Η Γκεστάπο, που ανέλαβε την εξιχνίασή της, θεώρησε πως αν και ο Ρόμελ δεν συμμετείχε στη συνωμοσία, κατόπιν θα συμμαχούσε με την ομάδα των αξιωματικών γύρω από τον φον Στάουφενμπεργκ, σε περίπτωση που ο Φίρερ έπεφτε νεκρός.

Ο Ρόμελ κατηγορήθηκε ότι γνώριζε τα σχέδια της απόπειρας και ο Χίτλερ του έστειλε δύο έμπιστους στρατηγούς τους με μια επιστολή του στο σπίτι του στο Χέρλινγκεν, δίνοντας του την εξής επιλογή: είτε να δεχθεί να περάσει από δημόσια δίκη, ενώπιον «λαϊκού δικαστηρίου», είτε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μην αποκαλυφθεί μελλοντικά ο ρόλος του στη συνομωσία.

ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΡΟΜΕΛ Ο ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ 

Η "Αλεπού της Ερήμου", ο στρατάρχης του Γ' Ράιχ Έρβιν Ρόμμελ που πολέμησε αμείλικτα τις συμμαχικές δυνάμεις στη Βόρεια Αφρική κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν αθεράπευτα... ρομαντικός, όπως αποδεικνύουν οι ερωτικές επιστολές του, αποσπάσματα των οποίων δημοσιεύτηκαν σε μια Γερμανική εφημερίδα. Το 1910, όταν ο Ρόμμελ ήταν ακόμη χαμηλόβαθμος στρατιώτης, ερωτεύτηκε μια 18χρονη, την Βαλμπούργκα Στέμερ από το Βάινγκαρτεν της νότιας Γερμανίας. Ο μελλοντικός στρατηγός έπνιξε την αγαπημένη του στα γράμματα όταν αναγκάστηκε να φύγει από την περιοχή λόγω δουλειάς.

"Είμαι σε τόσο καλή διάθεση, αγαπημένη, σφύζω από ζωή και χαρά επειδή κι εσύ νοιάζεσαι για μένα" έγραψε σε μία από τις επιστολές αυτές, σύμφωνα με την εφημερίδα Bild. "Πιθανότατα θα πάρω άδεια στις αρχές Ιουλίου. Θα μπορούσα να έρθω στο Βάινγκαρτεν για οκτώ ημέρες. Τρυφερά φιλιά και χαιρετισμούς, ο αιώνια αγαπημένος σου Έρβιν", συνεχίζει η επιστολή. Ο Ρόμμελ κέρδισε το σεβασμό των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στη Βόρεια Αφρική. Οι ικανότητές του στη διοίκηση και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούσε για να ξεγελά τον εχθρό του χάρισαν το παρατσούκλι "Αλεπού της Ερήμου". Οι επιστολές αυτές ανήκουν στον εγγονό του Ρόμμελ, τον Γιόζεφ Παν. 

Η μητέρα του, η Γκέρτρουντ, ήταν το νόθο παιδί που απέκτησε ο στρατάρχης από τη σχέση του με τη Βαλμπούργκα. Όταν γεννήθηκε η Γκέρτρουντ ο Ρόμμελ είχε ήδη γνωρίσει μια άλλη γυναίκα, τη Λούσι Μόλιν, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του Ρόμμελ και της Λούσι, το 1928, η Βαλμπούργκα αυτοκτόνησε.  Ωστόσο ο στρατάρχης διατήρησε την επαφή με την κόρη του. "Φρόντισε με αγάπη τη μητέρα μου. Συχνά την έπαιρνε μαζί του σε επίσημα ταξίδια και την προσκαλούσε στο σπίτι του", είπε ο Παν που είναι μανάβης στη Βαυαρία.

ΕΡΒΙΝ ΡΟΜΕΛ Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ 

Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τον στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ, ο οποίος εξακολουθεί να συναρπάζει. Ήταν αφοσιωμένος στον Χίτλερ ή μήπως αντιστασιακός; Τι γνώριζε ο Ρόμμελ για την απόπειρα της 20ης Ιουλίου του 1944; Και ποια στάση τηρούσε απέναντι στην ομάδα αντιστασιακών εντός του στρατεύματος με αρχηγό τον φον Στάουφενμπεργκ; Επί δεκαετίες οι ιστορικοί αναζητούν απαντήσεις σ΄ αυτά τα ερωτήματα. «Η Αλεπού της ερήμου», όπως έγινε γνωστός ο Έρβιν Ρόμμελ, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να συναρπάζει τους Γερμανούς. Τελικά αμφισβητούσε τον Χίτλερ, ή όχι;

Δεν υπάρχει συνεπώς μόνο μια, αλλά πολλές ερμηνείες της προσωπικότητας του Έρβιν Ρόμμελ, οι οποίες διατηρούν όλες την ισχύ τους, όσο δεν υπάρχουν αποδείξεις προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αν και ο Ρόμμελ δεν συμμετείχε στα σχέδια για την απόπειρα κατά του Χίτλερ, υπάρχει η υπόνοια ότι θα συμμαχούσε με την ομάδα των αξιωματικών γύρω από τον φον Στάουφενμπεργκ, σε περίπτωση που εκείνοι σκότωναν τον Χίτλερ. Ως γνωστόν η απόπειρα απέτυχε και οι συνωμότες εκτελέστηκαν. Ο Ρόμμελ κατηγορήθηκε ότι γνώριζε τα σχέδια της απόπειρας και ουσιαστικά εξαναγκάστηκε στην αυτοκτονία στις 14 Οκτωβρίου του 1944. 

Η ιστορικός Κορνέλια Χεχτ υποθέτει ότι η στάση του Έρβιν Ρόμμελ αντικατοπτρίζει τη συμπεριφορά πολλών Γερμανών απέναντι στο καθεστώς. «Από τη μια υπήρχε έναν ενθουσιασμός για τον Χίτλερ και τους εθνικοσοσιαλιστές και από την άλλη υπήρχε η ηθική αδιαφορία», υπογραμμίζει η Γερμανίδα ιστορικός.

ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ 

Ο μονά­κρ­ιβος γιος του, Μά­νφρ­ε­ντ Ρό­μ­με­λ, γε­ννήθηκε­ το 1928 κα­ι, με­τά­ τον πό­λε­­μο, έ­γινε­ πολιτικό­ς της Δυτικής Γε­ρ­μα­νί­α­ς κα­ι δια­τέ­λε­σε­ Δήμα­ρ­χος της Στουτγά­ρ­δης. Α­πό­ τους συνε­ρ­γά­τε­ς του, ο Επιτε­λά­ρ­χης του, Στρ­α­τηγό­ς Γκά­ουζε­, έ­γινε­ Γε­νικό­ς Επιθε­ωρ­ητής των Ενό­πλων Δυνά­με­ων κα­ι ο Να­υτικό­ς Σύ­μβουλό­ς του, Να­ύ­α­ρ­χος Ρού­γκε­, Επιθε­ωρ­ητής του Να­υτικού­ της Δυτικής Γε­ρ­μα­νί­α­ς. Ο τε­λε­υτα­ί­ος έ­γρ­α­ψε­ κα­ι βιβλί­ο για­ το «Ρό­μμε­λ στη Νορ­μα­νδί­α­». Οι σκέ­ψε­ις του Ρό­μμε­λ δημοσιε­ύ­θηκα­ν το 1950 α­πό­ τη γυνα­ί­κα­ του κα­ι τον Φρ­ιτς Μπά­γε­ρ­λε­ϊ­ν με­ τον τί­τλο «Krieg ohne Hass (Πό­λε­μος χωρ­ί­ς Μί­σος)».

ΕΡΒΙΝ ΡΟΜΕΛ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ 

1891: Γεννιέται στο Heidenheim.

1915: Απονομή του Σιδηρού Σταυρού Πρώτης και Δεύτερης Τάξης για ανδρεία.

1917: Ιταλικό Μέτωπο-Καπορέτο. Για τη δράση του στο ιταλικό μέτωπο του απονεμήθηκε το "Pour Le Merite" και προήχθη στο βαθμό του λοχαγού.

1929: Έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο του "Επιθέσεις Πεζικού"

1939: Ανέλαβε τη διοίκηση της σωματοφυλακής του Adolf  Hitler κατά τη διάρκεια της Πολωνικής εκστρατείας.

1940: Ανέλαβε τη διοίκηση της 7ης TΘM.

1941: Ανέλαβε διοικητής του Deutsches Afrika Korps. Κατάληψη Λιβύης.

1942: Κατάληψη Τομπρούκ. Προήχθη στο βαθμό του Στρατάρχη, ο νεότερος στο Γερμανικό στρατό.

1943: Μάχη στο πέρασμα Κάσεριν (Casserin Pass). Tου απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών με φύλλα δρυός, σπαθιά και διαμάντια.

1944: Διοικητής της Ομάδας Στρατιών B στο Δυτικό Μέτωπο. Μάχη της Νορμανδίας 17 Ιουλίου

1944: Τραυματίζεται από εναέρια επίθεση.

1944: 14 Οκτωβρίου Αυτοκτονία.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ 

(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - Αφηρημένα αντικείμενα

Δεν πάει κανείς μακριά στη μελέτη του τι υπάρχει χωρίς αντιμετωπίζοντας την άποψη ότι κάθε οντότητα εμπίπτει σε μία από τις δύο Κατηγορίες: Συγκεκριμένο ή Αφηρημένο. Η διάκριση είναι υποτίθεται ότι είναι θεμελιώδους σημασίας για τη μεταφυσική (ειδικά για την οντολογία), την επιστημολογία και τη φιλοσοφία των τυπικών επιστημών (ειδικά για τη φιλοσοφία των μαθηματικών). Είναι επίσης σχετικό για ανάλυση στη φιλοσοφία της γλώσσας, τη φιλοσοφία του νου, και τη φιλοσοφία των εμπειρικών επιστημών. Αυτή η έρευνα εισόδου (α) επιχειρεί να πει πώς πρέπει να γίνει η διάκριση και (β) ορισμένες από τις Κύριες θεωρίες για, και για, αφηρημένα αντικείμενα.

1. Εισαγωγή

1.1 Σχετικά με την έκφραση «αντικείμενο»
1.2 Σχετικά με την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση
2. Ιστορικές παρατηρήσεις

2.1 Η προέλευση της διάκρισης
2.2 Μια πρώτη επισκόπηση της σύγχρονης συζήτησης
3. Τι είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο;

3.1 Ο δρόμος του παραδείγματος και ο δρόμος του πρωτογονισμού
3.2 Ο Δρόμος της Σύγχυσης
3.3 Ο δρόμος της αφαίρεσης
3.4 Ο Δρόμος των Αρχών της Αφαίρεσης
3.5 Οι τρόποι της άρνησης
3.6 Ο τρόπος κωδικοποίησης
3.7 Οι τρόποι αποδυνάμωσης της ύπαρξης
3.8 Εξολοθρευτισμός
4. Περαιτέρω ανάγνωση

1. Εισαγωγή

Η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση έχει μια περίεργη υπόσταση στη σύγχρονη φιλοσοφία. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η οντολογική διάκριση είναι θεμελιώδη σημασία, αλλά μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει τυποποιημένη περιγραφή πώς πρέπει να σχεδιαστεί. Υπάρχει συναίνεση σχετικά με τον τρόπο ταξινόμησης ορισμένες παραδειγματικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα, συνήθως αναγνωρίζεται ότι Οι αριθμοί και τα άλλα αντικείμενα των καθαρών μαθηματικών, όπως τα καθαρά σύνολα, είναι αφηρημένα (αν υπάρχουν), ενώ οι βράχοι, τα δέντρα και τα ανθρώπινα όντα είναι σκυρόδεμα. Στην καθημερινή γλώσσα, είναι σύνηθες να χρησιμοποιούνται εκφράσεις που αναφέρονται σε συγκεκριμένες οντότητες καθώς και σε εκείνες που προφανώς αναφέρονται σε αφηρημένες έννοιες όπως η δημοκρατία, η ευτυχία, η μητρότητα κ.λπ. Επιπλέον Οι διατυπώσεις των μαθηματικών θεωριών φαίνεται να απευθύνονται άμεσα αφηρημένες οντότητες και τη χρήση μαθηματικών εκφράσεων στο Οι εμπειρικές επιστήμες φαίνονται απαραίτητες για τη διατύπωση του καλύτερου εμπειρικές θεωρίες (βλ. Quine 1948; Putnam 1971; και το λήμμα για τα επιχειρήματα αναγκαιότητας στη φιλοσοφία των μαθηματικών). Τέλος, η προφανής αναφορά σε αφηρημένες οντότητες όπως σύνολα, ιδιότητες, έννοιες, προτάσεις, τύποι και πιθανοί κόσμοι, μεταξύ Άλλοι, είναι πανταχού παρών σε διάφορους τομείς της φιλοσοφίας.

Αν και υπάρχει μια διάχυτη έκκληση στα αφηρημένα αντικείμενα, οι φιλόσοφοι αναρωτήθηκαν, ωστόσο, αν υπάρχουν. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι: ο πλατωνισμός, ο οποίος υποστηρίζει την ύπαρξή τους, και ο νομιναλισμός, ο οποίος αρνείται την ύπαρξη αφηρημένων αντικειμένων σε όλους τους τομείς. (Δείτε τα λήμματα για τον νομιναλισμό στη μεταφυσική και τον πλατωνισμό στη μεταφυσική.) Αλλά το ζήτημα του πώς να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ αφηρημένης και Τα συγκεκριμένα αντικείμενα είναι ανοιχτά: δεν είναι σαφές πώς πρέπει κανείς χαρακτηρίζουν αυτές τις δύο κατηγορίες ούτε υπάρχει σαφής κατάλογος στοιχεία που εμπίπτουν στη μία ή την άλλη κατηγορία (υποθέτοντας ότι κανένα από τα δύο δεν είναι άδειο).

Η πρώτη πρόκληση, λοιπόν, είναι να αρθρωθεί η διάκριση, είτε με τον ορισμό των όρων ρητά ή με την ενσωμάτωσή τους σε μια θεωρία που καθιστά σαφέστερες τις συνδέσεις τους με άλλες σημαντικές κατηγορίες. Ελλείψει μιας τέτοιας αφήγησης, η φιλοσοφική σημασία του Η αντίθεση παραμένει αβέβαιη, γιατί η προσπάθεια να ταξινομηθούν τα πράγματα ως Το αφηρημένο ή συγκεκριμένο με επίκληση στη διαίσθηση είναι συχνά προβληματικό. Είναι Είναι σαφές ότι οι επιστημονικές θεωρίες (π.χ., η γενική θεωρία του σχετικότητα), έργα μυθοπλασίας (π.χ. Κόλαση του Δάντη), φανταστικούς χαρακτήρες (π.χ. Bilbo Baggins) ή συμβατικές οντότητες (π.χ. το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή το ισπανικό Σύνταγμα της 1978) είναι αφηρημένες;

Πρέπει να τονιστεί ότι μπορεί να μην υπάρχει ένας ενιαίος "σωστός" τρόπος εξήγησης του αφηρημένου/συγκεκριμένου διάκριση. Οποιοσδήποτε εύλογος απολογισμός θα ταξινομήσει τις παραδειγματικές περιπτώσεις σε τον συνήθη τρόπο ή να αναφέρετε τους λόγους για τους οποίους ενεργείτε διαφορετικά, καθώς και ενδιαφέρουσα περιγραφή θα αντλήσει μια σαφή και φιλοσοφικά σημαντική γραμμή στον τομέα των αντικειμένων. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν πολλοί εξίσου Ενδιαφέροντες τρόποι επίτευξης αυτών των δύο στόχων και αν βρούμε τον εαυτό μας με δύο ή περισσότερους λογαριασμούς που κάνουν τη δουλειά αρκετά καλά, εκεί μπορεί να μην έχει νόημα να ρωτάμε ποιο αντιστοιχεί στο πραγματικό αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση. Αυτό δείχνει ένα γενικό σημείο: όταν Η τεχνική ορολογία εισάγεται στη φιλοσοφία μέσω παραδείγματα, αλλά χωρίς ρητό ορισμό ή θεωρητική επεξεργασία, Το λεξιλόγιο που προκύπτει είναι συχνά ασαφές ή απροσδιόριστο σε αναφορά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως είναι άσκοπο να αναζητήσετε ένα μόνο σωστό λογαριασμός. Ένας φιλόσοφος μπορεί να βρεθεί να κάνει ερωτήσεις όπως, «Τι είναι ιδεαλισμός;» ή «Τι είναι ουσία;» και αντιμετωπίζοντας αυτές τις ερωτήσεις ως δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με το υποκείμενη φύση μιας συγκεκριμένης καθορισμένης φιλοσοφικής κατηγορίας. Ένας Καλύτερη προσέγγιση μπορεί να είναι να αναγνωρίσουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτού του είδους, Απλώς δεν έχουμε αποφασίσει πώς θα είναι ο όρος κατανοητό, και ότι αυτό που επιδιώκουμε δεν είναι μια ακριβής περιγραφή του τι Αυτός ο όρος σημαίνει ήδη, αλλά μάλλον μια πρόταση για το πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί γόνιμα για φιλοσοφική ανάλυση. Όποιος πιστεύει ότι κάτι κοντά στο αφηρημένο/συγκεκριμένο Θέματα διάκρισης για τη φιλοσοφία θα ήταν καλό να προσεγγίσουμε το έργο της εξήγησης της διάκρισης έχοντας αυτό κατά νου.

Έτσι, πριν στραφούμε σοβαρά στη συζήτηση των αφηρημένων αντικειμένων, θα βοηθήσει αν διευκρινίσουμε πώς θα χρησιμοποιηθούν ορισμένοι από τους βασικούς όρους σε τι Εξής.

1.1 Σχετικά με την έκφραση «αντικείμενο»

Ο Φρέγκε διέκρινε περίφημα δύο αλληλοαποκλειόμενες οντολογικές τομείς, συναρτήσεις και αντικείμενα. Σύμφωνα με το δικό του προβολή, μια συνάρτηση είναι μια "ελλιπής" οντότητα που αντιστοιχίζει ορίσματα σε τιμές και δηλώνεται με μια ατελή έκφραση, ενώ ένα αντικείμενο είναι μια «πλήρης» οντότητα και μπορεί να είναι που υποδηλώνεται με έναν μοναδικό όρο. Η Frege μείωσε τις ιδιότητες και τις σχέσεις με συναρτήσεις και έτσι αυτές οι οντότητες δεν περιλαμβάνονται μεταξύ των αντικειμένων. Μερικοί συγγραφείς κάνουν χρήση της έννοιας του «αντικειμένου» του Φρέγκε όταν συζητάμε αφηρημένα αντικείμενα (π.χ., Hale 1987). Αλλά όμως Η αίσθηση του «αντικειμένου» του Φρέγκε είναι σημαντική, δεν είναι ο μόνος τρόπος χρήσης του όρου. Άλλοι φιλόσοφοι περιλαμβάνουν ιδιότητες και τις σχέσεις μεταξύ των αφηρημένων αντικειμένων. Και όταν το φόντο Το πλαίσιο για τη συζήτηση αντικειμένων είναι η θεωρία τύπων, οι ιδιότητες και σχέσεις ανώτερου τύπου (π.χ. ιδιότητες ιδιοτήτων, και ιδιότητες των σχέσεων) μπορούν να ληφθούν υπόψη όλες «αντικείμενα». Αυτή η τελευταία χρήση του «αντικειμένου» είναι εναλλάξιμο με «οντότητα».[1] Σε όλη αυτή την καταχώρηση, θα ακολουθήσουμε αυτήν την τελευταία χρήση και θα αντιμετωπίσουμε το Οι εκφράσεις «αντικείμενο» και «οντότητα» έχουν το ίδιο νόημα. (Για περαιτέρω συζήτηση, δείτε την καταχώρηση για αντικείμενα.)

1.2 Σχετικά με την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση

Αν και έχουμε μιλήσει σαν η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση να πρέπει είναι μια εξαντλητική διχοτόμηση, θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στο ενδεχόμενο ότι Η καλύτερη όξυνση του θα συνεπάγεται ότι ορισμένα αντικείμενα δεν είναι ούτε αφηρημένο ούτε συγκεκριμένο. Οι τρύπες και οι σκιές, αν υπάρχουν, δεν ανήκουν σαφώς και στις δύο κατηγορίες· ούτε τα φαντάσματα, τα καρτεσιανά μυαλά, Φανταστικό Χαρακτήρες[2] έμφυτα καθολικά ή τροπάρια. Ο κύριος περιορισμός ενός λογαριασμού Η διάκριση είναι ότι τραβάει μια φιλοσοφικά σημαντική γραμμή που ταξινομεί τουλάχιστον πολλά από τα τυποποιημένα παραδείγματα στο πρότυπο Τρόπους. Δεν αποτελεί περιορισμό το γεγονός ότι τα πάντα πρέπει να είναι χωρισμένα σε ένα κατηγορία ή την άλλη.

Τέλος, ορισμένοι φιλόσοφοι βλέπουν την κύρια διάκριση όχι ως μεταξύ αφηρημένα και συγκεκριμένα αντικείμενα, αλλά μεταξύ αφηρημένων αντικειμένων και συνηθισμένων αντικειμένων, όπου η διάκριση είναι τροπική – τα συνηθισμένα αντικείμενα είναι πιθανώς συγκεκριμένα ενώ τα αφηρημένα αντικείμενα (όπως ο αριθμός 1) δεν θα μπορούσε να είναι συγκεκριμένο (Zalta 1983, 1988). Εν πάση περιπτώσει, στη συζήτηση που ακολουθεί, θα υποθέσουμε ότι Η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση είναι μια διαίρεση μεταξύ των υπαρχόντων και ότι οποιαδήποτε εύλογη εξήγηση της διάκρισης θα πρέπει στοχεύουν στον χαρακτηρισμό μιας διάκρισης μεταξύ τέτοιων αντικειμένων.

2. Ιστορικές παρατηρήσεις

2.1 Η προέλευση της διάκρισης

Η σύγχρονη διάκριση μεταξύ αφηρημένου και συγκεκριμένου δεν είναι αρχαίο. Πράγματι, υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι, παρά Περιστασιακές εξαιρέσεις, δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στη φιλοσοφία πριν από τον 20ό αιώνα. Η σύγχρονη διάκριση έχει κάποια ομοιότητα στη διάκριση του Πλάτωνα μεταξύ Μορφών και Αισθητών. Αλλά Οι Μορφές του Πλάτωνα υποτίθεται ότι ήταν αιτίες αριστεία, ενώ τα αφηρημένα αντικείμενα υποτίθεται γενικά ότι είναι αιτιωδώς αδρανής. Το πρωτότυπο Η «αφηρημένη»/«συγκεκριμένη» διάκριση ήταν διάκριση μεταξύ λέξεων ή όρων. Η παραδοσιακή γραμματική διακρίνει Το αφηρημένο ουσιαστικό «λευκότητα» από το συγκεκριμένο ουσιαστικό «λευκό» χωρίς να υπονοεί ότι αυτή η γλωσσική αντίθεση αντιστοιχεί σε μια μεταφυσική διάκριση σε αυτό που αντιπροσωπεύουν αυτές οι λέξεις για. Τον 17ο αιώνα, αυτή η γραμματική διάκριση μεταφέρθηκε στον τομέα των ιδεών. Ο Λοκ μιλάει για τη γενική ιδέα ενός τριγώνου που δεν είναι «ούτε πλάγιο ούτε ορθογώνιο, ούτε ισόπλευρο, Equicrural ούτε Scalenon [Scalene]· αλλά όλα και κανένα από αυτά στο κάποτε», παρατηρώντας ότι ακόμη και αυτή η ιδέα δεν είναι από τις περισσότερες "αφηρημένη, περιεκτική και δύσκολη" (Δοκίμιο, IV.vii.9). Η αντίληψη του Locke για μια αφηρημένη ιδέα ως μια ιδέα που είναι σχηματίστηκε από συγκεκριμένες ιδέες από την παράλειψη διάκρισης λεπτομερειών απορρίφθηκε αμέσως από το Berkeley και στη συνέχεια από τον Hume. Αλλά ακόμη και για Locke δεν υπήρχε καμία πρόταση ότι η διάκριση μεταξύ αφηρημένη Ιδέες και συγκεκριμένες ή συγκεκριμένες ιδέες αντιστοιχούν σε μια διάκριση μεταξύ αντικειμένων. "Είναι απλό, ..." Λοκ γράφει, «ότι το Γενικό και το Συμπαντικό, δεν ανήκουν στο πραγματικό ύπαρξη πραγμάτων. αλλά είναι εφευρέσεις και πλάσματα του Κατανόηση, που γίνεται από αυτήν για δική της χρήση, και αφορά μόνο σημεία, είτε λόγια είτε ιδέες» (III.iii.11).

Η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση στη σύγχρονη μορφή της έχει σκοπό να σηματοδοτήσει μια γραμμή στον τομέα των αντικειμένων ή των οντοτήτων. Έτσι συλλαμβάνεται, το Η διάκριση γίνεται κεντρικό επίκεντρο της φιλοσοφικής συζήτησης κυρίως τον 20ό αιώνα. Η προέλευση αυτής της εξέλιξης είναι ασαφής, αλλά ένας κρίσιμος παράγοντας φαίνεται να ήταν η κατάρρευση της Η υποτιθέμενη εξαντλητική διάκριση μεταξύ ψυχικής και υλικής αντικείμενα, τα οποία είχαν αποτελέσει την κύρια διαίρεση για οντολογικούς σκεπτόμενους φιλόσοφοι από τον Καρτέσιο. Ένα σημαντικό γεγονός σε αυτή την εξέλιξη είναι Η επιμονή του Φρέγκε ότι η αντικειμενικότητα και η απροτεραιότητα του Οι αλήθειες των μαθηματικών συνεπάγονται ότι οι αριθμοί δεν είναι ούτε υλικά όντα ούτε ιδέες στο μυαλό. Αν οι αριθμοί ήταν υλικά πράγματα (ή ιδιότητες) των υλικών πραγμάτων), οι νόμοι της αριθμητικής θα είχαν την ιδιότητα εμπειρικές γενικεύσεις. Εάν οι αριθμοί ήταν ιδέες στο μυαλό, τότε το Η ίδια δυσκολία θα προέκυπτε, όπως και αμέτρητες άλλες. (Ποιανού το μυαλό περιέχει τον αριθμό 17; Υπάρχει ένα 17 στο μυαλό σας και ένα άλλο στο μεταλλείο? Σε αυτή την περίπτωση, η εμφάνιση ενός κοινού μαθηματικού θέματος Η ύλη θα ήταν μια ψευδαίσθηση.) Στα θεμέλια του Αριθμητική (1884), ο Φρέγκε καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι αριθμοί δεν είναι ούτε εξωτερικά συγκεκριμένα πράγματα ούτε διανοητικές οντότητες οποιουδήποτε είδους.

Αργότερα, στο δοκίμιό του "The Thought" (1918), ο Frege ισχυρίζεται ότι Ίδια κατάσταση για τα αντικείμενα που ονομάζει σκέψεις – τις αισθήσεις δηλωτικών προτάσεων—και επίσης, εμμέσως, για τους συστατικά, οι αισθήσεις των υποσυναινετικών εκφράσεων. Ο Φρέγκε δεν το κάνει Πείτε ότι οι αισθήσεις είναι αφηρημένες. Λέει ότι ανήκουν σε μια τρίτη σφαίρα διακριτή τόσο από τον αισθητό εξωτερικό κόσμο και από τον εσωτερικό κόσμο της συνείδησης. Παρόμοιοι ισχυρισμοί είχαν γίνει από τον Bolzano (1837), και αργότερα από τον Brentano (1874) και τους μαθητές του, συμπεριλαμβανομένων των Meinong και Husserl. Το κοινό θέμα αυτών των εξελίξεων είναι η αισθητή ανάγκη στη σημασιολογία και την ψυχολογία, καθώς και στην μαθηματικά, για μια τάξη αντικειμενικών (δηλ. μη διανοητικών) μη σωματικών Οντότητες. Καθώς αυτός ο νέος ρεαλισμός απορροφήθηκε σε Αγγλόφωνη φιλοσοφία, ο παραδοσιακός όρος Το «αφηρημένο» επιστρατεύτηκε για να εφαρμοστεί στους κατοίκους αυτού του τρίτου βασιλείου. Σε αυτό το πνεύμα, ο Popper (1968) μίλησε για το «Τρίτος κόσμος» αφηρημένων, αντικειμενικών οντοτήτων, στην ευρύτερη έννοια που περιλαμβάνει πολιτιστικά προϊόντα όπως επιχειρήματα, θεωρίες και έργα τέχνης.

Όσον αφορά την επισκόπηση της τρέχουσας συζήτησης, είναι επομένως Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η χρήση των όρων πλατωνικός (για όσους επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αφηρημένων αντικειμένων) και νομιναλιστής (για όσους αρνούνται την ύπαρξη) είναι κάπως θλιβερό, αφού αυτές οι λέξεις έχουν καθιερώσει αισθήσεις στην ιστορία της φιλοσοφίας. Αυτοί οι όροι αντιπροσώπευαν θέσεις που έχουν ελάχιστη σχέση με τη σύγχρονη έννοια ενός αφηρημένου αντικειμένου. Σύγχρονοι πλατωνιστές (με ένα μικρό «p») δεν χρειάζεται να δεχθεί κανένα από τα διακριτικά μεταφυσικά και επιστημολογικά δόγματα του Πλάτωνα, εξίσου σύγχρονα Οι νομιναλιστές δεν χρειάζεται να δεχτούν τα διακριτά δόγματα του Μεσαίωνα νομιναλιστές. Επιπλέον, η βιβλιογραφία περιέχει επίσης αναφορά σε αντιπλατωνικούς, πολλοί από τους οποίους βλέπουν τους εαυτούς τους ως φαντασιογράφους για την αφηρημένη έννοια, αν και αυτό δεν βοηθά αν αποδειχθεί ότι η καλύτερη ανάλυση των μυθοπλασιών είναι να τις θεωρήσουμε ως αφηρημένα αντικείμενα. Επομένως, ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι ορολογία δεν είναι πάντα καλά επιλεγμένη και ότι οι όροι που χρησιμοποιούνται έτσι μερικές φορές αντιπροσωπεύουν δόγματα που είναι πιο περιορισμένα από το παραδοσιακά δόγματα που έχουν το ίδιο όνομα. Στο εξής, εμείς απλά Χρησιμοποιήστε τον πλατωνισμό για τη διατριβή ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας αφηρημένο αντικείμενο, και νομιναλισμός για τη διατριβή ότι η αριθμός αφηρημένων αντικειμένων είναι ακριβώς μηδέν (Πεδίο 1980).

2.2 Μια πρώτη επισκόπηση της σύγχρονης συζήτησης

Πριν εξετάσουμε τις διάφορες προτάσεις για την κατάρτιση του αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση, θα πρέπει να πούμε εν συντομία γιατί η Η διάκριση έχει θεωρηθεί ότι έχει σημασία. Μεταξύ των φιλοσόφων που παίρνουν Η διάκριση σοβαρά, θεωρείται γενικά ότι ενώ συγκεκριμένα αντικείμενα υπάρχουν σαφώς, οι αφηρημένες οντότητες είναι προβληματικές σε διακριτικούς τρόπους και αρνούνται την ύπαρξη αφηρημένων οντοτήτων γενικά. Σε αυτή την ενότητα εξετάζουμε εν συντομία τα επιχειρήματα υπέρ Ο νομιναλισμός και οι απαντήσεις που έχουν προσφέρει οι πλατωνικοί. Εάν η ένδειξη Τα αφηρημένα αντικείμενα είναι ενοποιημένα ως τάξη, είναι επειδή έχουν κάποια δυνατότητα που δημιουργεί αυτό που φαίνεται να είναι ένα ξεχωριστό πρόβλημα—ένα Πρόβλημα που οι νομιναλιστές θεωρούν άλυτο και στο οποίο στοχεύουν οι πλατωνικοί λύνω. Πριν ρωτήσουμε ποιο μπορεί να είναι το ενοποιητικό χαρακτηριστικό, μπορεί Ως εκ τούτου, βοηθήστε να χαρακτηρίσετε τα διάφορα προβλήματα που υπήρξαν σκέφτηκε να δημιουργήσει.

Η σύγχρονη συζήτηση για τον πλατωνισμό αναπτύχθηκε σοβαρά όταν Ο Quine υποστήριξε (1948) ότι υπάρχουν μαθηματικά αντικείμενα, έχοντας αλλάξει το μυαλό του για τη νομιναλιστική προσέγγιση που είχε υπερασπιστεί νωρίτερα (Goodman &; Quine, 1947). Το επιχείρημα του Quine το 1948 περιλαμβάνει τρεις βασικές προϋποθέσεις, οι οποίες άσκησαν όλες σημαντική επιρροή στην Μεταγενέστερη συζήτηση: (i) Τα μαθηματικά είναι απαραίτητα για την εμπειρική επιστήμη; (ii) θα πρέπει να είμαστε οντολογικά δεσμευμένοι στις οντότητες που απαιτούνται για την αλήθεια των καλύτερων εμπειρικών θεωριών μας (όλες εκ των οποίων πρέπει να εκφράζεται σε γλώσσα πρώτης τάξης)· και iii) το Οι οντότητες που απαιτούνται για την αλήθεια σε μια εμπειρική θεωρία είναι εκείνες το εύρος των μεταβλητών που οριοθετείται από τους ποσοτικούς δείκτες πρώτης τάξης (δηλαδή, οι οντότητες στο πεδίο του υπαρξιακού ποσοδείκτη ‘∃x∃x' και τον καθολικό ποσοδείκτη ‘∀x∀x’). Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εκτός από την συγκεκριμένες οντότητες που εξετάζονται από την καλύτερη εμπειρική επιστήμη μας, πρέπει αποδέχονται την ύπαρξη μαθηματικών οντοτήτων, ακόμη και αν είναι περίληψη (βλ. επίσης Quine 1960, 1969, 1976).

Το επιχείρημα του Quine ξεκίνησε μια συζήτηση που είναι ακόμα ζωντανή. Ποικίλος Οι ονομαστικές απαντήσεις αμφισβήτησαν τη μία ή την άλλη από τις εγκαταστάσεις του επιχείρημα. Για παράδειγμα, ο Field (1980) αμφισβήτησε την ιδέα ότι Τα μαθηματικά είναι απαραίτητα για την καλύτερη επιστημονική μας θεωρίες – δηλαδή, απορρίπτοντας (i) παραπάνω – και έτσι αντιμετώπισε το έργο της επανεγγραφής της κλασικής και σύγχρονης φυσικής με ονομαστικούς όρους στο προκειμένου να διατηρηθεί η πρόκληση. Άλλοι έχουν αναλάβει το κάπως λιγότερο αποθαρρυντικό καθήκον αποδοχής (i) αλλά απόρριψης (ii) και (iii)· Έχουν υποστηρίξει ότι ακόμη και αν οι καλύτερες επιστημονικές θεωρίες μας, στο καθεστωτική μορφή, ποσοτικοποίηση πάνω από μαθηματικές οντότητες, αυτό δεν συνεπάγεται δέσμευση σε μαθηματικές οντότητες (βλ. Azzouni 1997α, 1997β, 2004; Balaguer 1996, 1998; Maddy 1995, 1997; Μέλια 2000, 2002; Yablo 1998, 2002, 2005, 2009; Leng 2010.) Κολιβάν (2010) επινόησε την έκφραση «easy-roaders» για αυτό δεύτερη ομάδα, αφού απέφυγαν τον «δύσκολο δρόμο» του παραφράζοντας τις καλύτερες επιστημονικές θεωρίες μας σε μη μαθηματικές Όροι.

Αντίθετα, ορισμένοι μαθηματικοί πλατωνιστές (Colyvan 2001; Baker 2005, 2009) βελτίωσαν την άποψη του Quine προωθώντας το λεγόμενο «Ενισχυμένο επιχείρημα αναγκαιότητας» (αν και βλέπε Saatsi 2011 για απάντηση). Ορισμένοι συμμετέχοντες περιγράφουν τη συζήτηση με όρους ενός αδιεξόδου που ελπίζουν να επιλύσουν (βλ. Baker 2017, Baron 2016, 2020, Knowles &; Saatsi 2019, και Martínez-Vidal & Rivas-de-Castro 2020, για συζήτηση).[3]

Εκτός από τη συζήτηση για το επιχείρημα του Quine, τόσο ο πλατωνισμός όσο και ο πλατωνισμός Ο νομιναλισμός εγείρει δύσκολα ερωτήματα. Οι πλατωνιστές δεν χρειάζεται μόνο να παρέχουν μια θεωρία για το ποια αφηρημένα αντικείμενα υπάρχουν, αλλά και μια περιγραφή για το πώς αποκτούμε γνωστικά πρόσβαση και γνωρίζουμε μη αιτιατά, αφηρημένα Οντότητες. Αυτό το τελευταίο ερώτημα αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης που ξεκίνησε σοβαρά στο Benacerraf (1973), το οποίο έθεσε ακριβώς ένα τέτοιο δίλημμα για μαθηματικά αντικείμενα. Ο Benacerraf σημείωσε ότι η αιτιώδης θεωρία της Η αναφορά δεν φαίνεται να καθιστά δυνατή τη γνώση της αλήθειας συνθήκες μαθηματικών δηλώσεων, και το επιχείρημά του ισχύει για αφηρημένες οντότητες γενικότερα. Από την άλλη, οι νομιναλιστές χρειάζονται να εξηγήσουμε τις γλωσσικές χρήσεις στις οποίες φαίνεται να απευθυνόμαστε σε τέτοιες οντότητες, ειδικά εκείνες οι χρήσεις σε ό, τι φαίνεται να είναι καλό εξηγήσεις, όπως αυτές στην επιστημονική, μαθηματική, γλωσσική, και φιλοσοφικές αναζητήσεις (βλ. Wetzel 2009, 1–22, για ένα Συζήτηση για τα πολλά μέρη όπου χρησιμοποιούνται αφηρημένοι τύποι σε επιστημονικές εξηγήσεις). Παρόλο που οι νομιναλιστές υποστηρίζουν ότι υπάρχει δεν είναι αφηρημένα, το ίδιο το γεγονός ότι υπάρχει διαφωνία σχετικά με τους Η ύπαρξη υποδηλώνει ότι τόσο οι πλατωνικοί όσο και οι νομιναλιστές αναγνωρίζουν Η διάκριση μεταξύ του αφηρημένου και του συγκεκριμένου να έχει νόημα Ένα.

Από την πλατωνική πλευρά, έχουν διατυπωθεί διάφορες προτάσεις για την αντιμετώπιση την πρόκληση της εξήγησης της επιστημικής πρόσβασης σε αφηρημένες οντότητες, κυρίως σε σχέση με μαθηματικά αντικείμενα. Μερικά, συμπεριλαμβανομένων Gödel (1964), ισχυρίζονται ότι έχουμε πρόσβαση σε αφηρημένα αντικείμενα δυνάμει ένα μοναδικό είδος αντίληψης (διαίσθηση). Maddy (1990, 1997) αναπτύχθηκε Δύο μάλλον διαφορετικοί τρόποι κατανόησης των γνώσεών μας μαθηματικά με νατουραλιστικούς τρόπους. Άλλοι πλατωνιστές έχουν υποστηρίξει ότι Τα αφηρημένα αντικείμενα συνδέονται με εμπειρικές οντότητες, είτε μέσω αφαίρεση (Steiner 1975; Ρέζνικ 1982; Shapiro 1997) ή μέσω αρχές αφαίρεσης (Wright 1983; Hale 1987); Θα συζητήσουμε Μερικές από αυτές τις απόψεις παρακάτω. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που μιλούν για ύπαρξη και διυποκειμενικές αφηρημένες οντότητες ως ένα είδος νοητικής εκπροσώπηση (Katz 1980).

Μια μάλλον διαφορετική γραμμή προσέγγισης του επιστημολογικού προβλήματος ήταν που προτάθηκε στο Linsky &; Zalta 1995, όπου προτείνεται ότι Δεν πρέπει κανείς να προσπαθήσει να εξηγήσει τη γνώση της περίληψης στο Το ίδιο μοντέλο που χρησιμοποιείται για να εξηγήσει τη γνώση συγκεκριμένων αντικειμένων. Αυτοί υποστηρίζουν ότι όχι μόνο μια συγκεκριμένη αρχή πληρότητας για αφηρημένα αντικείμενα (δηλαδή, η αρχή της κατανόησης για αφηρημένα αντικείμενα που προτάθηκε στη Ζάλτα 1983, 1988—βλ. παρακάτω) αποδίδει χωρίς προβλήματα «Γνωριμία μέσω περιγραφής» με μοναδικά αφηρημένα αντικείμενα αλλά και ότι η προσέγγισή τους συμβαδίζει πραγματικά με τον νατουραλιστή Πεποιθήσεις. Ο Balaguer (1995, 1998) προτείνει επίσης ότι μια πληρότητα αρχή είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσει ο πλατωνιστής, και ότι η Η γνώση της συνέπειας των μαθηματικών θεωριών αρκεί για γνώση μαθηματικών αντικειμένων. Και υπάρχουν απόψεις που συλλαμβάνουν αφηρημένων αντικειμένων όπως συγκροτούνται από τον άνθρωπο ή, γενικά, ευφυή—θέματα, ή ως αφηρημένα τεχνουργήματα (βλ. Popper 1968; Thomasson 1999).

Αρκετοί υποψήφιοι έχουν πειστεί από τον Benacerraf (1973) Επιστημολογική πρόκληση σχετικά με την αναφορά σε αφηρημένα αντικείμενα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι προτάσεις με όρους που παραπέμπουν προφανώς σε Αυτές—όπως οι μαθηματικές δηλώσεις—είναι είτε ψευδείς είτε στερούνται αξίας αλήθειας. Υποστηρίζουν ότι οι ποινές αυτές πρέπει να παράφραση χωρίς λεξιλόγιο που δεσμεύει κάποιον σε οποιοδήποτε είδος αφηρημένη οντότητα. Αυτές οι προτάσεις μερικές φορές υποδηλώνουν ότι οι δηλώσεις σχετικά με τα αφηρημένα αντικείμενα είναι απλώς οργανικά. Χρησιμεύουν μόνο για Βοηθήστε μας να καταλήξουμε σε συμπεράσματα σχετικά με συγκεκριμένα αντικείμενα. Η μυθοπλασία του Field (1980, 1989) έχει επηρεάσει αυτό θεωρώ. Πεδίο ανακατασκευασμένο Νευτώνεια φυσική χρησιμοποιώντας λογική δεύτερης τάξης και ποσοτικοποίηση σε (συγκεκριμένες) περιοχές του χωροχρόνου. Μια εντελώς Διαφορετική τακτική για την αποφυγή της δέσμευσης σε αφηρημένα, μαθηματικά αντικείμενα παρουσιάζονται στους Putnam (1967) και Hellman (1989), οι οποίοι Ξεχωριστά ανακατασκεύασε διάφορες μαθηματικές θεωρίες σε τροπική λογική δεύτερης τάξης. Κατά την άποψή τους, τα αφηρημένα αντικείμενα δεν βρίσκονται το εύρος του υπαρξιακού ποσοδείκτη στον πραγματικό κόσμο (ως εκ τούτου, εμείς δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν), αλλά συμβαίνουν στην περιοχή των ο ποσοδείκτης σε άλλους πιθανούς κόσμους, όπου τα αξιώματα του Η εν λόγω μαθηματική θεωρία είναι αληθινή.

Αυτές οι ονομαστικές προσεγγίσεις πρέπει να αντιμετωπίσουν διάφορα ζητήματα, πορεία. Τουλάχιστον, πρέπει να υποστηρίξουν με επιτυχία ότι η Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για να αποφύγουν δεσμεύσεις σε αφηρημένα αντικείμενα δεν το κάνουν περιλαμβάνουν τέτοιες δεσμεύσεις. Για παράδειγμα, ο Field πρέπει να υποστηρίξει ότι Οι χωροχρονικές περιοχές είναι συγκεκριμένες οντότητες, ενώ οι Putnam και Hellman πρέπει να υποστηρίξει ότι βασιζόμενοι στη λογική δυνατότητα και την τροπική λογική, Δεν υπάρχει καμία δέσμευση για πιθανούς κόσμους που θεωρούνται αφηρημένοι Αντικείμενα. Σε γενικές γραμμές, κάθε ονομαστικός λογαριασμός που κάνει ουσιαστική χρήση της θεωρίας συνόλων ή των μοντελο-θεωρητικών δομών πρέπει να υποστηρίξουν πειστικά ότι η ίδια η χρήση τέτοιων αναλυτικών εργαλείων δεν τους δεσμεύει αφηρημένα αντικείμενα. (Βλέπε Burgess &; Rosen 1997 για μια συστηματική έρευνα διαφόρων προτάσεων σχετικά με την ύπαρξη αφηρημένης αντικείμενα.)

Ένα άλλο ονομαστικό νήμα στη βιβλιογραφία αφορά την πρόταση ότι οι προτάσεις σχετικά με (υποτιθέμενα) αφηρημένα αντικείμενα είναι οιονεί ισχυρισμοί, δηλαδή, δεν αξιολογείται ως προς την αλήθεια ή το ψέμα (βλ. Yablo 2001 και Καλντερόν 2005). Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε προτάσεις για abstracta από τη λειτουργία τους, όπως το Ο οργανισμός που συζητήθηκε προηγουμένως, είναι να εξασφαλίσει εμπειρική επάρκεια για προτάσεις παρατήρησης (Yablo 1998). Αυτό μπορεί να συνεπάγεται διαφοροποίηση μεταξύ φαινομενικού περιεχομένου, το οποίο περιλαμβάνει υποθετικά αφηρημένα αντικείμενα, και πραγματικό περιεχόμενο, το οποίο αφορά μόνο συγκεκριμένα αντικείμενα (Yablo 2001, 2002, 2010, 2014). 

Μια τελευταία ομάδα απόψεων στη βιβλιογραφία αντιπροσωπεύει ένα είδος αγνωστικισμός για το τι υπάρχει ή για το τι είναι να είσαι αντικείμενο, να είσαι είναι αφηρημένο ή συγκεκριμένο. Αυτές οι προβολές δεν απορρίπτουν μια εξωτερική υλικό κόσμο, αλλά μάλλον αρχίστε με κάποια ερώτηση ως προς το αν εμείς μπορούν να έχουν εμπειρία, παρατήρηση και γνώση των αντικειμένων άμεσα, δηλαδή, ανεξάρτητα από τα θεωρητικά μας πλαίσια. Carnap (1950 [1956]), Για παράδειγμα, ξεκίνησε με την ιδέα ότι η επιστημονική μας γνώση έχει πρέπει να εκφράζεται σε σχέση με ένα γλωσσικό πλαίσιο και ότι όταν Θέλουμε να προτείνουμε μια θεωρία για ένα νέο είδος οντότητας, πρέπει έχουν ένα γλωσσικό πλαίσιο για να μιλήσουν για αυτές τις οντότητες. Στη συνέχεια Διακρίνονται δύο είδη ερωτήσεων ύπαρξης: εσωτερικά ερωτήματα στο πλαίσιο σχετικά με την ύπαρξη των νέων οντοτήτων και εξωτερικά ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα του ίδιου του πλαισίου. Αν το πλαίσιο ασχολείται με αφηρημένες οντότητες όπως αριθμούς, σύνολα, προτάσεις, κ.λπ., τότε η εσωτερική ερώτηση μπορεί να απαντηθεί από λογική ανάλυση των κανόνων της γλώσσας, όπως αν περιλαμβάνει όρους για, ή υπονοεί ισχυρισμούς που ποσοτικοποιούν υπέρ, αφηρημένους Αντικείμενα. Αλλά, για τον Carnap, το εξωτερικό ερώτημα, σχετικά με το αν η Αφηρημένες οντότητες υπάρχουν πραγματικά, είναι ένα ψευδο-ερώτημα και θα έπρεπε να είναι θεωρείται ως τίποτα περισσότερο από το ρεαλιστικό ερώτημα αν η πλαίσιο είναι χρήσιμο να υιοθετηθεί, για επιστημονικές ή άλλες μορφές έρευνα. Θα συζητήσουμε την άποψη του Carnap με περισσότερες λεπτομέρειες στο Υποτμήμα 3.7.1.

Μερικοί έχουν σκεφτεί ότι η άποψη του Carnap προσφέρει μια αποπληθωριστική άποψη των αντικειμένων, δεδομένου ότι φαίνεται ότι η Η ύπαρξη αντικειμένων δεν είναι ανεξάρτητη από τη γλώσσα. Μετά το Carnap's Σημαντικό άρθρο, αρκετές άλλες αποπληθωριστικές προσεγγίσεις τέθηκαν προς τα εμπρός (Putnam 1987, 1990; Hirsch 2002, 2011; Sider 2007, 2009; Thomasson 2015), πολλοί από αυτούς ισχυρίζονται ότι αποτελούν δικαίωση του Η άποψη του Carnap. Ωστόσο, υπάρχουν αποπληθωριστικές προτάσεις που έρχονται σε αντίθεση με την προσέγγιση του Carnap, μεταξύ των οποίων, αποπληθωριστική νομιναλισμός (Azzouni 2010) ή αγνωστικισμός για αφηρημένα αντικείμενα (Bueno 2008α, 2008β, 2020). Επιπλέον, φιλόσοφοι εμπνευσμένοι από Το έργο του Frege έχει υποστηρίξει μια ελάχιστη έννοια ενός αντικειμένου (Rayo 2013, Ράγιο 2020 [Άλλοι πόροι Διαδικτύου]; και Linnebo 2018). Θα συζητήσουμε μερικά από αυτά λεπτομερέστερα παρακάτω, στο Υποτμήμα 3.7.2. Ένας τελευταίος αγνωστικιστής Η θέση που έχει προκύψει είναι αυτή που απορρίπτει μια αυστηρή εκδοχή του πλατωνισμός, αλλά υποδηλώνει ότι ούτε μια προσεκτική ανάλυση του μαθηματική πρακτική (Maddy 2011), ούτε η βελτιωμένη έκδοση του επιχείρημα αναγκαιότητας (Leng 2020) αρκεί για να αποφασιστεί μεταξύ νομιναλισμός και μετριοπαθείς εκδοχές του πλατωνισμού. Σύμφωνα με αυτές τις γραμμές, Ο Balaguer (1998) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ερώτηση δεν έχει Απάντηση, αφού τα επιχειρήματα για τον «καθαρόαιμο» πλατωνισμό μπορεί να αντιστοιχιστεί ένα προς ένα με εξίσου καλά επιχειρήματα από το αντιπλατωνικός.

3. Τι είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο;

Ως μέρος της προσπάθειάς του να κατανοήσει τη φύση των πιθανών κόσμων, Ο Lewis (1986a, 81–86) κατηγοριοποιεί διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς Σχεδιάστε το αφηρημένο/συγκεκριμένο διάκριση.[4] Αυτά περιλαμβάνουν: τον τρόπο του παραδείγματος (που είναι απλώς η απαρίθμηση Οι παραδειγματικές περιπτώσεις αφηρημένων και συγκεκριμένων αντικειμένων με την ελπίδα ότι η αίσθηση της διάκρισης θα αναδυθεί με κάποιο τρόπο). Ο τρόπος σύγχυση (δηλαδή, ταύτιση αφηρημένων και συγκεκριμένων αντικειμένων με κάποια ήδη γνωστή διάκριση)· τον τρόπο άρνησης (δηλ. λέγοντας τι είναι τα αφηρημένα αντικείμενα λέγοντας τι δεν είναι, π.χ. μη χωροχρονικά, μη αιτιώδη κ.λπ.)· και το τρόπο αφαίρεσης (δηλαδή, λέγοντας ότι τα αφηρημένα αντικείμενα είναι εννοιολογικά από μια διαδικασία εξέτασης ορισμένων γνωστών αντικειμένων και παραλείποντας ορισμένα διακριτικά χαρακτηριστικά). Δίνει μια λεπτομερή εξέταση των διαφόρων προτάσεων που χαρακτηρίζουν αυτούς τους τρόπους και στη συνέχεια προσπαθεί να αποδείξει ότι κανένα από αυτά δεν επιτυγχάνει να ταξινομήσει το παραδείγματα σύμφωνα με την επικρατούσα χρήση. Δεδομένων των προβλημάτων που Όταν αναλύει τους διάφορους τρόπους, ο Lewis έγινε απαισιόδοξος σχετικά με την ικανότητά μας να κάνουμε τη διάκριση καθαρά.

Παρά την απαισιοδοξία του Lewis για την αποσαφήνιση του αφηρημένου/συγκεκριμένου διάκριση, την προσέγγισή του για την κατηγοριοποίηση των διαφόρων προτάσεων, όταν εκτεταμένη, είναι χρήσιμη. Πράγματι, σε αυτό που ακολουθεί, θα δούμε ότι υπάρχουν διάφοροι πρόσθετοι τρόποι κατηγοριοποίησης επιχειρεί να χαρακτηρίσει την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση και θεωρητικοποιούν για αφηρημένα αντικείμενα. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει ενιαία, αποδεκτή εξήγηση, αυτοί οι διάφοροι τρόποι για να γίνει η διάκριση και Η θεωρητικοποίηση των αφηρημένων αντικειμένων συχνά ρίχνει φως στα ερωτήματα Έχουμε συζητήσει, ειδικά όταν οι συγκεκριμένες προτάσεις ενσωματώνονται σε ένα συμπληρωματικό (μετα-)οντολογικό έργο. Για κάθε μέθοδο διατύπωσης της διάκρισης και κάθε συγκεκριμένη πρόταση έγκρισης Αυτή η μέθοδος αποκτά μια ορισμένη ποσότητα επεξηγηματικής ισχύος, και αυτό θα μας βοηθήσει να συγκρίνουμε και να αντιπαραβάλουμε τις διάφορες ιδέες που υπάρχουν τώρα που βρέθηκαν στη βιβλιογραφία.

3.1 Ο δρόμος του παραδείγματος και ο δρόμος του πρωτογονισμού

Σύμφωνα με τον τρόπο του παραδείγματος, αρκεί να απαριθμήσουμε το παράδειγμα περιπτώσεις αφηρημένων και συγκεκριμένων οντοτήτων με την ελπίδα ότι η έννοια του Η διάκριση θα προκύψει με κάποιο τρόπο. Σαφώς, ένας κατάλογος παραδειγμάτων για Κάθε κατηγορία θα ήταν ένα ευρετικά ελπιδοφόρο ξεκίνημα στην αναζήτηση για κάποιο κριτήριο (ή κατάλογο κριτηρίων) που θα ήταν γόνιμο για Κάνοντας τη διάκριση. Ωστόσο, ένας απλός κατάλογος θα ήταν περιορισμένος σημασία δεδομένου ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι παρέκτασης από το παραδειγματικές περιπτώσεις με διάκριση που θα κάλυπτε τις ασαφείς περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να μην έχει εξηγηθεί καμία σαφής έννοια.

Για παράδειγμα, τα καθαρά σύνολα είναι παραδείγματα αφηρημένων οντοτήτων. Αλλά Η περίπτωση των ακάθαρτων συνόλων δεν είναι καθόλου σαφής. Εξετάστε το σύνολο μονάδων του οποίου μοναδικό μέλος είναι ο Joe Biden (δηλαδή, {Joe Biden}), η προπτυχιακή τάξη του 2020 ή την Επιτροπή Δεοντολογίας κ.λπ. Είναι σετ, αλλά δεν είναι σαφές ότι είναι αφηρημένες δεδομένου ότι ο Τζο Μπάιντεν, τα μέλη του Η τάξη και η επιτροπή είναι συγκεκριμένες. Ομοίως, αν κάποιος προσφέρει το χαρακτήρες των ιστοριών του Σέρλοκ Χολμς ως παραδείγματα που θα βοηθήσουν στην παρακίνηση του πρωτόγονη έννοια αφηρημένο αντικείμενο, τότε κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί για το αντικείμενο Λονδίνο που εμφανίζεται στα μυθιστορήματα.

Η άρνηση χαρακτηρισμού της αφηρημένης/συγκεκριμένης διάκρισης ενώ Ο ισχυρισμός ότι και οι δύο κατηγορίες έχουν περιπτώσεις θα μπορούσε να ονομαστεί ο τρόπος του πρωτογονισμού, όποτε επιτυγχάνεται η ακόλουθη συνθήκη: μερικά κατηγορήματα διακρίνονται ως πρωτόγονα και μη αναλύσιμα, και Η επεξηγηματική δύναμη βασίζεται στο γεγονός ότι άλλα ενδιαφέροντα Τα κατηγορήματα μπορούν να οριστούν με όρους πρωτόγονων και ότι Οι ενδιαφέροντες ισχυρισμοί μπορούν να κριθούν αληθινοί με βάση τη διαισθητική μας κατανόηση των πρωτόγονων και καθορισμένων εννοιών. Έτσι, θα μπορούσε κανείς Πάρτε το αφηρημένο και το συγκεκριμένο ως πρωτόγονες έννοιες. Δεν θα ήταν ένα ασήμαντο αποτέλεσμα αν κάποιος μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη στρατηγική για να εξηγήσει γιατί τα αφηρημένα αντικείμενα είναι αναγκαστικά υπαρκτά, αιτιωδώς αναποτελεσματικά, μη χωροχρονική, διυποκειμενική κ.λπ. (βλ. Cowling 2017: 92–97).

Αλλά η προσεκτικότερη εξέταση αυτής της μεθόδου αποκαλύπτει κάποια σημαντικά Ανησυχίες. Αρχικά, όταν μια διάκριση λαμβάνεται ως βασική και Μη αναλύσιμο, κάποιος συνήθως πρέπει να προσφέρει μερικές διαισθητικές περιπτώσεις Τα πρωτόγονα κατηγορήματα. Αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο να γίνει αυτό. Για Για παράδειγμα, όταν οι μαθηματικοί παίρνουν το σύνολο και την ιδιότητα του μέλους ως πρωτόγονα και στη συνέχεια επιβεβαιώνουν κάποιες αρχές της θεωρίας συνόλων, συχνά επεξηγούν τα πρωτόγονα τους προσφέροντας μερικά παραδείγματα συνόλων, όπως η Προπτυχιακή Τάξη του 2020 ή η Επιτροπή Δεοντολογίας κ.λπ. Αλλά αυτά, φυσικά, δεν είναι σωστά, αφού τα μέλη του Η τάξη και η επιτροπή μπορούν να αλλάξουν, ενώ η τάξη και η επιτροπή παραμένουν τα ίδια, ενώ αν αλλάξουν τα μέλη ενός συνόλου, κάποιος έχει ένα διαφορετικό σετ. Παρόμοια ανησυχία επηρεάζει την παρούσα πρόταση. Εάν ένα προσφέρει σκηνικά ή τους χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του Σέρλοκ Χολμς ως Παραδείγματα που βοηθούν στην παρακίνηση της πρωτόγονης έννοιας αφηρημένη αντικείμενο, τότε κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί για ακάθαρτα σύνολα όπως η μονάδα σύνολο του οποίου μοναδικό μέλος είναι ο Αριστοτέλης (δηλ. {Αριστοτέλης}{Αριστοτέλης}) και το αντικείμενο Λονδίνο που εμφανίζεται στα μυθιστορήματα.

3.2 Ο Δρόμος της Σύγχυσης

Σύμφωνα με τον τρόπο της σύγχυσης, το αφηρημένο/συγκεκριμένο Η διάκριση πρέπει να ταυτίζεται με τη μία ή την άλλη μεταφυσική διάκριση ήδη γνωστή με άλλο όνομα: όπως θα μπορούσε να είναι, το διάκριση μεταξύ συνόλων και ατόμων ή διάκριση μεταξύ συνόλων και ατόμων καθολικά και χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένοι συγγραφείς έχουν χρησιμοποίησε τους όρους με αυτόν τον τρόπο. (Έτσι, ο Quine 1948 χρησιμοποιεί «αφηρημένη οντότητα» και «καθολική» εναλλακτικά.) Αυτό το είδος της σύγχυσης είναι ωστόσο σπάνια στην πρόσφατη φιλοσοφία.

3.3 Ο δρόμος της αφαίρεσης

Μια άλλη μεθοδολογία είναι αυτό που ο Lewis αποκαλεί τον τρόπο αφαίρεση. Σύμφωνα με μια μακρόχρονη παράδοση στο Φιλοσοφική ψυχολογία, η αφαίρεση είναι μια ξεχωριστή ψυχική διαδικασία στην οποία σχηματίζονται νέες ιδέες ή αντιλήψεις λαμβάνοντας υπόψη το κοινό χαρακτηριστικά πολλών αντικειμένων ή ιδεών και αγνοώντας το άσχετο χαρακτηριστικά που διακρίνουν αυτά τα αντικείμενα. Για παράδειγμα, εάν δοθεί ένα μια σειρά από λευκά αντικείμενα διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. αγνοεί κανείς ή αφαιρεί από τις απόψεις στις οποίες διαφέρουν, και ως εκ τούτου Επιτυγχάνει την αφηρημένη ιδέα της λευκότητας. Τίποτα σε αυτή την παράδοση απαιτεί οι ιδέες που διαμορφώνονται με αυτόν τον τρόπο να αντιπροσωπεύουν ή να αντιστοιχούν σε μια διακριτικό είδος αντικειμένου. Ωστόσο, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η Πρέπει να εξηγηθεί η διάκριση μεταξύ αφηρημένων και συγκεκριμένων αντικειμένων με αναφορά στην ψυχολογική διαδικασία της αφαίρεσης ή κάτι τέτοιο Μου αρέσει. Η απλούστερη εκδοχή αυτής της στρατηγικής θα ήταν να πούμε ότι μια Το αντικείμενο είναι αφηρημένο εάν είναι (ή μπορεί να είναι) η αναφορά μιας περίληψης ιδέα; Δηλαδή, μια ιδέα που σχηματίζεται από την αφαίρεση. Έτσι συλλαμβάνεται, ο τρόπος της αφαίρεσης είναι συνυφασμένη με μια ξεπερασμένη φιλοσοφία του νου.

Θα πρέπει να αναφερθεί, ωστόσο, ότι η βασική ιδέα πίσω από την πορεία της αφαίρεσης έχει επανεμφανιστεί (αν και μετασχηματιστεί) στο στρουκτουραλιστικές απόψεις για τα μαθηματικά που ανάγονται στον Dedekind. Ο Dedekind σκέφτηκε τους αριθμούς μέσω της αφαίρεσης. Ο Dedekind πρότεινε ότι κατά τον ορισμό μιας αριθμητικής-θεωρητικής δομής, «Παραμελούμε εντελώς τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των στοιχείων, απλώς διατηρώντας τη διακριτότητά τους και λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις σχέσεις μεταξύ τους» (Dedekind 1888 [1963, 68]). Αυτό Η άποψη έχει οδηγήσει ορισμένους στρουκτουραλιστές να αρνηθούν ότι οι αριθμοί είναι αφηρημένοι Αντικείμενα. Για παράδειγμα, ο Benacerraf κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι αριθμοί δεν είναι αντικείμενα καθόλου, επειδή δίνοντας τις ιδιότητες (δηλαδή, απαραίτητο και επαρκής) αριθμών που απλώς χαρακτηρίζετε μια αφηρημένη και η διάκριση έγκειται στο γεγονός ότι η τα «στοιχεία» της δομής δεν έχουν άλλες ιδιότητες εκτός από: εκείνες που τις συνδέουν με άλλα «στοιχεία» του ίδιου δομή» (1965, 70). Επομένως, θα στρέψουμε την προσοχή μας στα εξής: Μια παραλλαγή του τρόπου αφαίρεσης, που έχει οδηγήσει σε μια αριθμός φιλοσόφων που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι αριθμοί είναι πράγματι αφηρημένοι Αντικείμενα.

3.4 Ο Δρόμος των Αρχών της Αφαίρεσης

Στη σύγχρονη φιλοσοφική λογοτεχνία, ένας αριθμός βιβλίων και Οι εργασίες έχουν διερευνήσει μια μορφή αφαίρεσης που δεν το κάνει εξαρτώνται από τις ψυχικές διαδικασίες. Μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό τον τρόπο αρχές αφαίρεσης. Wright (1983) και Hale (1987) έχουν ανέπτυξαν μια περιγραφή αφηρημένων αντικειμένων με βάση μια ιδέα που ανάγονται σε ορισμένες υπαινικτικές παρατηρήσεις στο Frege (1884). Σημειώσεις Frege (στην πραγματικότητα) ότι πολλοί από τους μοναδικούς όρους που φαίνεται να αναφέρονται Οι αφηρημένες οντότητες σχηματίζονται μέσω λειτουργικών εκφράσεων. Εμείς μιλούν για το σχήμα ενός κτιρίου, την κατεύθυνση ενός γραμμή, τον αριθμό των βιβλίων στο ράφι. Φυσικά, πολλοί Οι μοναδικοί όροι που σχηματίζονται μέσω λειτουργικών εκφράσεων υποδηλώνουν συνηθισμένα αντικείμενα από σκυρόδεμα: «ο πατέρας του Πλάτωνα», «πρωτεύουσα της Γαλλίας». Αλλά οι λειτουργικοί όροι που Οι αφηρημένες οντότητες διακρίνονται από την ακόλουθη άποψη: πού f(ένας)f(ένας) είναι μια τέτοια έκφραση, υπάρχει συνήθως μια εξίσωση του εντύπου:f(ένας)=f(b) εάν και μόνο εάν Rέναςbf(ένας)=f(b)εάν και μόνο εάν Rέναςb

πού RR είναι μια σχέση ισοδυναμίας, δηλαδή μια σχέση που είναι αντανακλαστική, συμμετρική και μεταβατική, σε σχέση με κάποιο τομέα. Για παράδειγμα:

Η κατεύθυνση του έναςένας = η κατεύθυνση του bb εάν και μόνο εάν έναςένας είναι παράλληλη με bb

Ο αριθμός των FsFs = ο αριθμός των GsGs εάν και μόνο αν υπάρχουν εξίσου πολλοί FsFs όπως GsGs

Αυτές οι δύο προϋποθέσεις (ή αρχές αφαίρεσης) φαίνεται να έχουν ειδική σημασιολογική κατάσταση. Αν και δεν είναι αυστηρά μιλώντας, ορισμοί της λειτουργικής έκφρασης που εμφανίζεται στο αριστερή πλευρά, φαίνεται να κρατούν δυνάμει της έννοιας του αυτή η έκφραση. Για να κατανοήσουμε τον όρο «κατεύθυνση» είναι (στο μέρος) να γνωρίζουν ότι η κατεύθυνση του έναςένας και την κατεύθυνση του bb είναι η ίδια οντότητα εάν και μόνο εάν οι γραμμές έναςένας και bb βλέπε be παράλληλος. Επιπλέον, η σχέση ισοδυναμίας που εμφανίζεται στα δεξιά Η πλευρά του χεριού του biconditional φαίνεται να είναι σημασιολογικά και ίσως επιστημολογικά πριν από τις λειτουργικές εκφράσεις στο αριστερά (Noonan 1978). Η γνώση της έννοιας της κατεύθυνσης προϋποθέτει γνώση της έννοιας του παραλληλισμού, αλλά όχι το αντίστροφο.

Η διαθεσιμότητα αρχών αφαίρεσης που πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις μπορούν να αξιοποιηθούν για να προκύψει μια εξήγηση της διάκρισης μεταξύ αφηρημένα και συγκεκριμένα αντικείμενα. Όταν «ff' είναι ένα λειτουργική έκφραση που διέπεται από μια αρχή αφαίρεσης, θα να είναι αντίστοιχο είδος KfKf έτσι ώστε:

xx είναι ένα KfKf εάν και μόνο εάν, για μερικούς καικαι, x=f(και)x=f(και).

Για παράδειγμα

xx είναι ένας πληθικός αριθμός εάν και μόνο εάν για κάποια έννοια FF, xx = ο αριθμός των FsFs.

Η απλούστερη εκδοχή του τρόπου των αρχών αφαίρεσης είναι τότε να πω ότι:

xx είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο εάν (και μόνο εάν) xx είναι μια παρουσία του κάποιο είδος KfKf των οποίων η σχετική λειτουργική έκφραση ‘ff' διέπεται από κατάλληλη αφαίρεση αρχή.

Η ισχυρή εκδοχή αυτού του λογαριασμού—η οποία φιλοδοξεί να προσδιορίσει ένα απαραίτητη προϋπόθεση για την αφαίρεση—έρχεται σε σοβαρή αντίθεση με τυπική χρήση. Τα καθαρά σύνολα θεωρούνται συνήθως παραδειγματικά αφηρημένα Αντικείμενα. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ότι πληρούν το προτεινόμενο κριτήριο. Σύμφωνα με μια εκδοχή της αφελούς θεωρίας συνόλων, η συναρτησιακή Η έκφραση «σύνολο» χαρακτηρίζεται πράγματι από υποθετική αρχή αφαίρεσης.

Το σύνολο των FsFs = το σύνολο των GsGs εάν και μόνο εάν, για όλους xx, xx Είναι FF εάν και μόνο εάν xx Είναι GG.

Αλλά αυτή η αρχή, η οποία είναι μια έκδοση του Βασικού Νόμου V του Frege, είναι ασυνεπής και έτσι αποτυγχάνει να χαρακτηρίσει μια ενδιαφέρουσα έννοια. Στα σύγχρονα μαθηματικά, η έννοια ενός συνόλου δεν εισάγεται από μια αρχή αφαίρεσης, αλλά μάλλον αξιωματικά. Αν και προσπάθειες έχουν γίνει για να διερευνήσουν τις αρχές αφαίρεσης για σύνολα (Cook 2003), παραμένει ανοιχτό το ερώτημα αν κάτι σαν το Η μαθηματική έννοια ενός συνόλου μπορεί να χαρακτηριστεί από ένα κατάλληλα Αρχή περιορισμένης αφαίρεσης. (Βλέπε Burgess 2005 για μια έρευνα πρόσφατες προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.) Ακόμη και αν μια τέτοια αρχή είναι διαθέσιμο, ωστόσο, είναι απίθανο η επιστημολογική προτεραιότητα θα ικανοποιηθεί η προϋπόθεση. Δηλαδή, είναι απίθανο ότι η κυριαρχία του Η έννοια του συνόλου προϋποθέτει την κυριαρχία της σχέσης ισοδυναμίας που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά. Επομένως, είναι αμφίβολο αν Οι αρχές του τρόπου αφαίρεσης θα ταξινομήσουν τα αντικείμενα της καθαρής θεωρίας συνόλων ως αφηρημένες οντότητες (όπως πιθανώς πρέπει).

Από την άλλη, όπως σημείωσε ο Dummett (1973), σε πολλές περιπτώσεις η Τα τυπικά ονόματα για παραδειγματικά αφηρημένα αντικείμενα δεν υποθέτουν το λειτουργική μορφή στην οποία αναφέρεται ο ορισμός. Το σκάκι είναι μια περίληψη οντότητα, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τη λέξη «σκάκι» ως συνώνυμο με μια έκφραση της μορφής 'f(x)f(x)’, όπου: «ff» διέπεται από μια αρχή αφαίρεσης. Παρόμοιες παρατηρήσεις φαίνεται να ισχύουν για πράγματα όπως τα αγγλικά γλώσσα, κοινωνική δικαιοσύνη, αρχιτεκτονική και του Τσάρλι Πάρκερ μουσικό ύφος. Αν ναι, η αφαιρετική προσέγγιση δεν παρέχει αναγκαία προϋπόθεση για τον αφηρημένο χαρακτήρα, όπως η έννοια αυτή είναι τυποποιημένη· βλέπε understand.

Το πιο σημαντικό, υπάρχει κάποιος λόγος να πιστεύουμε ότι αποτυγχάνει παρέχουν επαρκή κατάσταση. Μια μερεολογική συγχώνευση Τα αντικείμενα από σκυρόδεμα είναι από μόνα τους ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά η έννοια του ενός Η μερεολογική σύντηξη διέπεται από αυτό που φαίνεται να είναι μια αφαίρεση αρχή:

Η συγχώνευση του FsFs = η συγχώνευση του GsGs αν και μόνο εάν η FsFs και GsGs Καλύψτε ένα άλλος

όπου το FsFs καλύπτουν το GsGs εάν και μόνο εάν κάθε μέρος κάθε GG έχει ένα κοινό μέρος με ένα FF. Ομοίως, ας υποθέσουμε ότι ένα τρένο είναι μια μέγιστη σειρά σιδηροδρομικών βαγονιών, Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Μπορούμε να ορίσουμε μια λειτουργική έκφραση, «Το τρένο του xx«, μέσω Αρχή της «αφαίρεσης»: Η αμαξοστοιχία της xx = η αμαξοστοιχία του καικαι εάν και μόνο εάν xx και καικαι είναι συνδεδεμένα βαγόνια. Μπορούμε τότε πείτε ότι xx είναι ένα τρένο αν και μόνο αν για κάποιο βαγόνι καικαι, xx είναι το τρένο του καικαι. Ο απλός λογαριασμός αποδίδει έτσι το συνέπεια ότι οι αμαξοστοιχίες πρέπει να θεωρούνται αφηρημένες οντότητες.

Δεν είναι σαφές εάν αυτές οι αντιρρήσεις ισχύουν για τις πιο εξελιγμένες αφαιρετικές προτάσεις των Wright και Hale, αλλά ένα χαρακτηριστικό του Η απλή περιγραφή που σκιαγραφήθηκε παραπάνω ισχύει σαφώς για αυτές τις προτάσεις και μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση για μια αντίρρηση σε αυτή την εκδοχή των αρχών του Τρόπου της Αφαίρεσης. Η νεοφρεγκική προσέγγιση επιδιώκει για να εξηγήσουμε την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση με σημασιολογικούς όρους: Είπαμε ότι ένα αφηρημένο αντικείμενο είναι ένα αντικείμενο που εμπίπτει στο εύρος λειτουργικής έκφρασης που διέπεται από αρχή αφαίρεσης, όπου: «ff' διέπεται από μια αφαίρεση αρχή όταν η αρχή αυτή ισχύει δυνάμει της έννοιας «ff’. Αυτή η έννοια της διατήρησης μιας δήλωσης Η αρετή της σημασίας μιας λέξης είναι εμφανώς προβληματική. Αλλά ακόμα κι αν αυτή η έννοια έχει νόημα, μπορεί κανείς να παραπονεθεί: Το Η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση υποτίθεται ότι είναι μεταφυσική διάκριση; Τα αφηρημένα αντικείμενα υποτίθεται ότι διαφέρουν από το σκυρόδεμα αντικείμενα από κάποια σημαντική οντολογική άποψη. Θα πρέπει να είναι δυνατόν, Στη συνέχεια, για να κάνουμε τη διάκριση άμεσα με μεταφυσικούς όρους: να πω τι είναι στα ίδια τα αντικείμενα που κάνει κάποια πράγματα αφηρημένα και άλλα συγκεκριμένα. Όπως γράφει ο Lewis, ως απάντηση σε ένα σχετική πρόταση του Dummett:

Ακόμα κι αν αυτό ... τρόπος καταφέρνει να χαράξει ένα σύνορο, όπως για όλα όσα ξέρω Μπορεί, δεν μας λέει τίποτα για το πώς οι οντότητες στις αντίθετες πλευρές των συνόρων αυτών διαφέρουν ως προς τη φύση τους. Είναι σαν να λέμε ότι τα φίδια είναι τα ζώα που ενστικτωδώς φοβόμαστε περισσότερο – ίσως ναι, αλλά Δεν μας λέει τίποτα για τη φύση των φιδιών. (Lewis 1986a: 82)

Η πρόκληση είναι να παραχθεί μια μη σημασιολογική έκδοση του αφαιρετικό κριτήριο που προσδιορίζει άμεσα, στη μεταφυσική όρους, ποια είναι τα αντικείμενα των οποίων τα κανονικά ονόματα διέπονται από Όλες οι αρχές της αφαίρεσης έχουν κοινό.

Μια απάντηση σε αυτή τη δυσκολία είναι η μεταφορά του αφαιρετικού πρόταση σε ένα πιο μεταφυσικό κλειδί (βλ. Rosen &; Yablo; 2020). Η ιδέα είναι ότι κάθε αριθμός Fregean είναι, από την ίδια του φύση, ο αριθμός κάποιας έννοιας Fregean, όπως και κάθε Fregean Η κατεύθυνση είναι, από τη φύση της, τουλάχιστον δυνητικά η κατεύθυνση κάποιας γραμμής σκυροδέματος. Σε κάθε περίπτωση, το αφηρημένο αντικείμενο είναι ουσιαστικά η τιμή μιας συνάρτησης αφαίρεσης για ένα ορισμένη κατηγορία επιχειρημάτων. Αυτό δεν είναι ένας ισχυρισμός σχετικά με τις έννοιες του γλωσσικές εκφράσεις. Είναι ένας ισχυρισμός σχετικά με τις ουσίες ή τις φύσεις του τα ίδια τα αντικείμενα. (Για τη σχετική έννοια της ουσίας, βλ. Πρόστιμο 1994.) Έτσι, για παράδειγμα, το Fregean νούμερο δύο (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) είναι, ουσιαστικά, από την ίδια τη φύση του, ο αριθμός στον οποίο ανήκει Μια έννοια FF εάν και μόνο εάν υπάρχουν ακριβώς δύο FsFs. Γενικότερα, για κάθε αφηρημένο αντικείμενο Fregean xx, υπάρχει ένα Συνάρτηση αφαίρεσης ff, έτσι ώστε xx είναι ουσιαστικά η τιμή από ff για κάθε επιχείρημα συγκεκριμένου είδους.

Οι λειτουργίες αφαίρεσης έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Πρώτον, για κάθε Συνάρτηση αφαίρεσης ff Υπάρχει σχέση ισοδυναμίας RR τέτοιος ότι έγκειται στη φύση του ff εκείνος f(x)=f(και)f(x)=f(και) iff RxκαιRxκαι. Διαισθητικά, πρέπει να πιστεύουμε ότι RR είναι μεταφυσικά πριν από την ff, και ότι η συνάρτηση αφαίρεσης ff ορίζεται (εν όλω ή εν μέρει) από αυτό το biconditional. Δευτερόλεπτο Κάθε συνάρτηση αφαίρεσης είναι μια συνάρτηση παραγωγής: η Οι τιμές είναι ουσιαστικά τιμές αυτής της συνάρτησης. Πολλές λειτουργίες δεν είναι Λειτουργίες παραγωγής. Το Παρίσι είναι η πρωτεύουσα της Γαλλίας, αλλά δεν είναι ουσιαστικά ένα κεφάλαιο. Ο αριθμός των ηλιακών πλανητών, αντίθετα, είναι ουσιαστικά ένας αριθμός. Η έννοια της συνάρτησης αφαίρεσης μπορεί να είναι ορίζονται με βάση αυτά τα δύο χαρακτηριστικά:

ff είναι μια συνάρτηση αφαίρεσης εάν και μόνο εάνγια κάποια σχέση ισοδυναμίας RR, έγκειται στη φύση ff εκείνος f(x)=f(και)f(x)=f(και) εάν και μόνο εάν RxκαιRxκαι; και

για όλους xxαν xx είναι μια τιμή του ff, τότε βρίσκεται στο Φύση του xx ότι υπάρχει (ή θα μπορούσε να υπάρχει) κάποιο αντικείμενο καικαι τέτοιος εκείνος x=f(και)x=f(και).

Μπορούμε τότε να πούμε ότι:

xx είναι μια αφαίρεση αν και μόνο αν, για κάποια αφαίρεση λειτουργία ff, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει ένα αντικείμενο καικαι τέτοια ώστε x=f(και)x=f(και),

και ότι:

xx είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο εάν (και μόνο εάν) xx είναι ένα αφαίρεση.

Αυτή η αφήγηση μας λέει πολλά για τις ιδιαίτερες φύσεις του αυτά τα ευρέως Fregean αφηρημένα αντικείμενα. Μας λέει ότι ο καθένας είναι, από την ίδια τη φύση του, την αξία ενός ειδικού είδους λειτουργίας, του οποίου Η φύση καθορίζεται με απλό τρόπο από την άποψη ενός σχετικού σχέση ισοδυναμίας. Αξίζει να τονιστεί, ωστόσο, ότι δεν το κάνει παρέχουν πολλές μεταφυσικές πληροφορίες σχετικά με αυτά τα στοιχεία. Αυτό δεν μας λέει αν βρίσκονται στο διάστημα, αν μπορεί να σταθεί σε αιτιώδεις σχέσεις και ούτω καθεξής. Είναι ένα ανοιχτό ερώτημα αν αυτή η κάπως άγνωστη εκδοχή του αφηρημένου/συγκεκριμένου Η διάκριση ευθυγραμμίζεται με οποιονδήποτε από τους πιο συμβατικούς τρόπους σχεδίασης τη διάκριση που περιγράφεται παραπάνω. Ένας απολογισμός προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν σε αντίθεση με την τυπική χρήση, αλλά μπορεί να είναι φιλοσοφικά ενδιαφέρουσα Παρόλα αυτά. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα παραμένει ότι αυτό το μεταφυσικό Η εκδοχή των αρχών του Τρόπου της Αφαίρεσης παραλείπει Παραδειγματικές περιπτώσεις αφηρημένων αντικειμένων όπως το προαναφερθέν παιχνίδι του σκακιού.

3.5 Οι τρόποι της άρνησης

Σύμφωνα με τον τρόπο άρνησης, τα αφηρημένα αντικείμενα είναι ορίζονται ως εκείνες που στερούνται ορισμένων χαρακτηριστικών που διαθέτουν παραδειγματικά αντικείμενα από σκυρόδεμα. Πολλοί ρητοί χαρακτηρισμοί στο Η βιβλιογραφία ακολουθεί αυτό το μοντέλο. Ας εξετάσουμε μερικές από τις επιλογές.

3.5.1 Το συνδυασμένο κριτήριο του μη νοητικού και του μη αισθητού

Σύμφωνα με την αφήγηση που υπονοείται στα γραπτά του Φρέγκε:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο αν και μόνο αν είναι και μη-νοητικό και Μη λογικό.

Εδώ η πρώτη πρόκληση είναι να πούμε τι σημαίνει για ένα πράγμα να είναι «μη ψυχική», ή όπως συνηθέστερα λέμε, «ανεξάρτητη από το μυαλό». Η απλούστερη προσέγγιση είναι να πούμε ότι ένα Το πράγμα εξαρτάται από το μυαλό όταν δεν θα είχε (ή δεν θα μπορούσε) να έχει υπήρχε αν δεν υπήρχαν μυαλά. Αλλά αυτό συνεπάγεται ότι οι πίνακες και Οι καρέκλες εξαρτώνται από το μυαλό, και δεν είναι αυτό που οι φιλόσοφοι που Χρησιμοποιήστε αυτή την έννοια έχετε κατά νου. Για να καλέσετε ένα αντικείμενο «εξαρτώμενος από το μυαλό» σε ένα μεταφυσικό πλαίσιο είναι να προτείνει ότι οφείλει κατά κάποιο τρόπο την ύπαρξή του στην ψυχική δραστηριότητα, αλλά όχι στο βαρετή «αιτιώδης» έννοια με την οποία οφείλουν τα συνηθισμένα τεχνουργήματα την ύπαρξή τους στο μυαλό. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ένα πολλά υποσχόμενο Η προσέγγιση είναι να πούμε ότι ένα αντικείμενο πρέπει να θεωρείται εξαρτώμενο από το μυαλό όταν, από την ίδια τη φύση του, υπάρχει σε μια στιγμή εάν και μόνο εάν Είναι το αντικείμενο ή το περιεχόμενο κάποιας ψυχικής κατάστασης ή διαδικασίας στο εκείνη τη φορά. Αυτό μετράει τα τραπέζια και τις καρέκλες ως ανεξάρτητα από το μυαλό, δεδομένου ότι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από την εκμηδένιση των σκεπτόμενων πραγμάτων. Αλλά αυτό μετράει παραδειγματικά νοητικά αντικείμενα, όπως μια μωβ εικόνα του το οποίο ένα άτομο XX μπορεί να αποκτήσει επίγνωση, ως εξαρτώμενη από το μυαλό, δεδομένου ότι Προφανώς έγκειται στη φύση τέτοιων αντικειμένων να είναι αντικείμενα συνειδητής επίγνωση όποτε υπάρχουν. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ότι αυτό Ο λογαριασμός καταγράφει την πλήρη ισχύ της επιδιωκόμενης έννοιας. Σκεφτείτε, για Παράδειγμα, η μερεολογική σύντηξη XX's afterimage και ΚαιΚαιπονοκεφάλους. Αυτή είναι σίγουρα μια ψυχική οντότητα, αν μη τι άλλο είναι. Αλλά δεν είναι απαραίτητα το αντικείμενο μιας ψυχικής κατάστασης. (Η σύντηξη μπορεί να υπάρξει ακόμα κι αν κανείς δεν το σκέφτεται.) Α περισσότερα Η γενναιόδωρη σύλληψη θα επέτρεπε την ύπαρξη αντικειμένων που εξαρτώνται από το μυαλό σε μια στιγμή λόγω της πνευματικής δραστηριότητας εκείνη την εποχή, ακόμη και αν η Το αντικείμενο δεν είναι το αντικείμενο οποιασδήποτε μεμονωμένης ψυχικής κατάστασης ή πράξης. Η σύντηξη από XX's afterimage και ΚαιΚαι's πονοκέφαλος είναι εξαρτώμενο από το μυαλό με τη δεύτερη έννοια, αλλά όχι με την πρώτη. Αυτός είναι ένας λόγος να προτιμήσουν τη δεύτερη εκδοχή της εξάρτησης του νου.

Αν κατανοήσουμε την έννοια της εξάρτησης από το μυαλό με αυτόν τον τρόπο, είναι ένα λάθος να επιμένουμε ότι τα αφηρημένα αντικείμενα πρέπει να είναι ανεξάρτητα από το μυαλό. Για να χτυπήσετε Ένα θέμα που θα επαναληφθεί, υποτίθεται ευρέως ότι τα σύνολα και οι τάξεις είναι αφηρημένες οντότητες – ακόμη και τα ακάθαρτα σύνολα των οποίων Τα urelements είναι αντικείμενα από σκυρόδεμα. Οποιαδήποτε περιγραφή του αφηρημένου/συγκεκριμένου διάκριση που τοποθετεί συνολοθεωρητικές κατασκευές όπως {Άλφρεντ,{Μπέττυ,{Τσάρλι,Ντέμπορα}}}{Άλφρεντ,{Μπέττυ,{Τσάρλι,Ντέμπορα}}} Στη συγκεκριμένη πλευρά της γραμμής θα είναι σοβαρά σε αντίθεση με την τυπική χρήση. Έχοντας αυτό κατά νου, εξετάστε το σύνολο των οποίων τα μοναδικά μέλη είναι το afterimage του X και του Y κεφαλαλγία, ή κάποιο πιο σύνθετο σύνολο-θεωρητικό αντικείμενο που βασίζεται σε αυτά Στοιχεία. Αν υποθέσουμε, όπως είναι εύλογο, ότι ένα ακάθαρτο σύνολο υπάρχει σε ένα Ο χρόνος μόνο όταν τα μέλη του υπάρχουν εκείνη τη στιγμή, αυτό θα είναι ένα Οντότητα εξαρτώμενη από το μυαλό με τη γενναιόδωρη έννοια. Αλλά είναι επίσης πιθανώς μια αφηρημένη οντότητα.

Ένα παρόμοιο πρόβλημα προκύπτει για τα λεγόμενα αφηρημένα αντικείμενα, όπως τα μυθιστορήματα της Jane Austen και οι χαρακτήρες που τα κατοικούν. Μερικοί φιλόσοφοι θεωρούν τέτοια αντικείμενα ως αιώνια υπάρχοντα αφηρημένα οντότητες που οι κοσμικοί συγγραφείς απλώς περιγράφουν αλλά δεν δημιουργούν. Αλλά Φυσικά, η κοινή λογική άποψη είναι ότι ο Austen δημιούργησε το Pride και Προκατάληψη και Ελίζαμπεθ Μπένετ, και δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος να Αρνηθείτε αυτό (Thomasson 1999; πρβλ. Sainsbury 2009). Αν πάρουμε αυτό κοινή λογική, θα υπάρξει μια σαφής έννοια με την οποία αυτά τα στοιχεία εξαρτώνται για την ύπαρξή τους από την ψυχική δραστηριότητα της Όστεν, και ίσως στην ψυχική δραστηριότητα των επόμενων αναγνώστες.[5] Αυτά τα στοιχεία μπορεί να μην μετράει ως εξαρτώμενο από το μυαλό σε καμία από τις αισθήσεις που εξετάστηκαν παραπάνω, δεδομένου ότι η υπερηφάνεια και η προκατάληψη μπορούν πιθανώς να υπάρχουν σε ένα χρόνο ακόμα κι αν κανείς δεν τυχαίνει να σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. (Αν ο κόσμος πήρε έναν σύντομο συλλογικό υπνάκο, η υπερηφάνεια και η προκατάληψη δεν θα σκάσει από την ύπαρξη.) Αλλά είναι προφανώς εξαρτώμενοι από το μυαλό σε μερικούς όχι απλώς αιτιώδης έννοια. Και όμως εξακολουθούν να είναι πιθανώς αφηρημένες Αντικείμενα. Για τους λόγους αυτούς, είναι μάλλον λάθος να επιμένουμε ότι Τα αφηρημένα αντικείμενα είναι ανεξάρτητα από το μυαλό.

Η πρόταση του Φρέγκε στην αρχική της μορφή αποτυγχάνει και για άλλες Λόγους. Τα κουάρκ και τα ηλεκτρόνια συνήθως δεν θεωρούνται ούτε λογικά ούτε εξαρτώμενο από το μυαλό. Και όμως δεν είναι αφηρημένα αντικείμενα. Μια καλύτερη Η εκδοχή της πρότασης του Φρέγκε θα υποστήριζε ότι:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο εάν και μόνο εάν είναι τόσο μη φυσικό όσο και μη ψυχική.

Δύο παρατηρήσεις σχετικά με αυτήν την τελευταία έκδοση είναι σωστές. Πρώτον, ανοίγει το πόρτα στη σκέψη ότι εκτός από αφηρημένες και συγκεκριμένες οντότητες (υποθέτοντας ότι τα φυσικά αντικείμενα, με την ευρεία έννοια, είναι συγκεκριμένα), υπάρχουν ψυχικές οντότητες που δεν είναι ούτε συγκεκριμένες ούτε αφηρημένες. Όπως αναφέρθηκε ανωτέρω (ενότητα 1.2), δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ότι η διάκριση είναι εξαντλητική. Δεύτερον, ενώ η προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε σημαντική γραμμή, κληρονομεί ένα γνωστό πρόβλημα, δηλαδή, αυτό του λέγοντας τι είναι για ένα πράγμα να είναι ένα φυσικό αντικείμενο. Κατά μία έννοια, μια φυσική οντότητα είναι μια οντότητα στην οποία η φυσική μπορεί Ενδιαφερθείτε. Αλλά η φυσική είναι κορεσμένη με μαθηματικά, έτσι στο Αυτή η αίσθηση είναι πάρα πολλά παραδειγματικά αφηρημένα αντικείμενα – π.χ. ππ—θα υπολογίζεται ως φυσική. Το επιδιωκόμενο σημείο είναι ότι Τα αφηρημένα αντικείμενα πρέπει να διακρίνονται, όχι από όλα τα αντικείμενα που θέτει η φυσική, αλλά από τα συγκεκριμένα αντικείμενα που θέτει η φυσική. Αλλά αν αυτό είναι το θέμα, δεν είναι διαφωτιστικό στο παρόν πλαίσιο να πούμε ότι τα αφηρημένα αντικείμενα είναι μη φυσική.

3.5.2 Το κριτήριο της μη χωρικότητας

Οι σύγχρονοι προμηθευτές του τρόπου άρνησης συνήθως τροποποιούν Το κριτήριο του Frege απαιτώντας τα αφηρημένα αντικείμενα να είναι μη χωρική, αιτιωδώς αναποτελεσματική ή και τα δύο. Πράγματι, εάν υπάρχει Ο χαρακτηρισμός της περίληψης αξίζει να θεωρηθεί ως Πρότυπο, είναι αυτό:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο εάν και μόνο εάν είναι μη χωρικό και αιτιατά αναποτελεσματική.

Ωστόσο, αυτός ο τυποποιημένος λογαριασμός παρουσιάζει ορισμένα αμηχανίες.

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να εξετάσουμε αν υπάρχουν αφηρημένα αντικείμενα που έχουν ένα από τα δύο χαρακτηριστικά αλλά όχι το άλλο. Για παράδειγμα θεωρήστε ένα ακάθαρτο σύνολο, όπως το σύνολο μονάδων του Πλάτωνα (δηλαδή, {Πιάτο}{Πιάτο}). Έχει κάποια αξίωση να είναι αφηρημένη επειδή Είναι αιτιωδώς αναποτελεσματικό, αλλά ορισμένοι μπορεί να προτείνουν ότι έχει θέση στο χώρο (δηλαδή, όπου βρίσκεται ο Πλάτωνας). Ή σκεφτείτε ένα έργα μυθοπλασίας όπως η Μεταμόρφωση του Κάφκα. Αυτό Επίσης, έχει κάποια αξίωση να είναι αφηρημένη επειδή (ή τουλάχιστον του περιεχόμενο) είναι μη χωρική. Αλλά κάποιος θα μπορούσε να προτείνει ότι τα έργα μυθοπλασίας καθώς τα παραδειγματικά αφηρημένα αντικείμενα φαίνεται να έχουν αιτιώδεις δυνάμεις, π.χ., δυνάμεις που μας επηρεάζουν.

Στο υπόλοιπο αυτής της υποενότητας, εστιάζουμε στο πρώτο κριτήριο στην παραπάνω πρόταση, δηλαδή τη μη χωρική συνθήκη. Αλλά δίνει Αυξήστε σε μια λεπτότητα. Φαίνεται εύλογο να υποστηριχθεί ότι, κατ' ανάγκην, αν κάτι xx είναι αιτιωδώς αποτελεσματική, τότε (δεδομένου ότι xx είναι ένα αιτία ή έχει αιτιώδεις δυνάμεις) xx, ή κάποιο μέρος του xx, έχει τοποθεσία στο χρόνο. Έτσι, αν κάτι δεν έχει θέση στο χρόνο, είναι αιτιωδώς αναποτελεσματική. Η θεωρία της σχετικότητας υπονοεί ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι αδιαχώριστοι, δηλαδή συνδυάζονται σε μια ενιαία πολλαπλότητα χωροχρόνου. Επομένως, η παραπάνω πρόταση θα μπορούσε να επαναδιατυπωθεί από την άποψη μιας μόνο συνθήκης: ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο εάν και μόνο εάν Είναι μη χωροχρονική. Μερικές φορές αυτή η αναθεωρημένη πρόταση είναι η σωστό για να σκεφτόμαστε αφηρημένα αντικείμενα, αλλά η συζήτησή μας στο Η προηγούμενη ενότητα έδειξε ότι αφηρημένα αντικείμενα και ψυχικά γεγονότα μπορεί να είναι χρονική αλλά μη χωρική. Δεδομένης της πολυπλοκότητας εδώ, σε τι ακολουθεί χρησιμοποιούμε χωροχρονικότητα, χωρικότητα ή χρονικότητα, ως Χρειάζεται.

Μερικά από τα αρχέτυπα της αφαίρεσης είναι μη χωροχρονικά σε ένα απλή αίσθηση. Δεν έχει νόημα να ρωτήσουμε πού είναι το συνημίτονο λειτουργία ήταν την περασμένη Τρίτη. Ή αν έχει νόημα να ρωτήσετε, το λογικό Η απάντηση είναι ότι δεν ήταν πουθενά. Ομοίως, για πολλούς ανθρώπους, δεν κάνει καλή λογική να ρωτήσω πότε δημιουργήθηκε το Πυθαγόρειο Θεώρημα. Ή αν έχει νόημα να ρωτήσουμε, η μόνη λογική απάντηση γι 'αυτούς είναι ότι υπήρχε ανέκαθεν, ή ίσως ότι δεν υπάρχει «σε χρόνος» καθόλου. Θεωρείται γενικά ότι αυτά τα παραδειγματικά Τα «καθαρά αφηρημένα» δεν έχουν μη τετριμμένο χωρικό ή χρονικό Καταλύματα; ότι δεν έχουν χωρική θέση και δεν υπάρχουν πουθενά ιδίως στο χρόνο.

Άλλα αφηρημένα αντικείμενα φαίνεται να στέκονται σε μια πιο ενδιαφέρουσα σχέση στο χωροχρόνο. Εξετάστε το παιχνίδι του σκακιού. Μερικοί φιλόσοφοι θα πουν ότι το σκάκι είναι σαν ένα μαθηματικό αντικείμενο, που δεν υπάρχει πουθενά και «Όχι πότε» – είτε αιώνια είτε εκτός χρόνου γενικά. Αλλά η πιο φυσική άποψη είναι ότι το σκάκι εφευρέθηκε σε ένα συγκεκριμένο χρόνο και τόπο (αν και μπορεί να είναι δύσκολο να πούμε ακριβώς πού ή πότε); ότι πριν εφευρεθεί δεν υπήρχε καθόλου. ότι εισήχθη από την Ινδία στην Περσία τον 7ο αιώνα. που έχει άλλαξε με τα χρόνια, και ούτω καθεξής. Ο μόνος λόγος για να αντισταθείτε σε αυτό Φυσικός απολογισμός είναι η σκέψη ότι αφού το σκάκι είναι σαφώς μια αφηρημένη αντικείμενο –δεν είναι φυσικό αντικείμενο, τελικά!– και δεδομένου ότι τα αφηρημένα αντικείμενα δεν υπάρχουν στο χώρο και το χρόνο - από Ορισμός!—Το σκάκι πρέπει να μοιάζει με τη συνάρτηση συνημιτόνου στο σχέση με το χώρο και το χρόνο. Και όμως θα μπορούσε κανείς με την ίδια δικαιοσύνη Θεωρήστε την περίπτωση του σκακιού και άλλων αφηρημένων τεχνουργημάτων ως Αντιπαραδείγματα στη βιαστική άποψη ότι τα αφηρημένα αντικείμενα διαθέτουν μόνο ασήμαντες χωρικές και χρονικές ιδιότητες.

Πρέπει τότε να εγκαταλείψουμε το κριτήριο της μη χωροχρονικότητας; Όχι αναγκαστικά. Ακόμα κι αν υπάρχει μια έννοια με την οποία ορισμένες αφηρημένες οντότητες διαθέτουν μη τετριμμένες χωροχρονικές ιδιότητες, θα μπορούσε ακόμα να ειπωθεί ότι συγκεκριμένες οντότητες υπάρχουν στο χωροχρόνο σε ένα διακριτικό τρόπο. Αν είχαμε μια περιγραφή αυτού του ξεχωριστού τρόπου χωροχρονική ύπαρξη χαρακτηριστική των συγκεκριμένων αντικειμένων, θα μπορούσαμε Ας πούμε: Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο (αν και) μόνο αν αποτύχει να υπάρχει στο χωροχρόνο με αυτόν τον τρόπο.

Ένας τρόπος για να εφαρμοστεί αυτή η προσέγγιση είναι να σημειωθεί ότι παραδειγματική Τα αντικείμενα από σκυρόδεμα τείνουν να καταλαμβάνουν ένα σχετικά καθορισμένο χωρικό όγκο σε κάθε χρονική στιγμή κατά την οποία υπάρχουν, ή καθορισμένο όγκο χωροχρόνο κατά τη διάρκεια της ύπαρξής τους. Είναι λογικό να ζητήσετε ένα τέτοιο αντικείμενο, «Πού είναι τώρα, και πόσο χώρο το κάνει καταλαμβάνετε;» ακόμη και αν η απάντηση πρέπει μερικές φορές να είναι κάπως ασαφής. Διά αντίθεση, ακόμα κι αν το παιχνίδι του σκακιού είναι κατά κάποιο τρόπο «Εμπλεκόμενοι» στο χώρο και το χρόνο, δεν έχει νόημα να ρωτήσουμε πόσο χώρο καταλαμβάνει τώρα. (Στο βαθμό που αυτό κάνει αίσθηση, η μόνη λογική απάντηση είναι ότι δεν καταλαμβάνει καθόλου χώρο, που δεν σημαίνει ότι καταλαμβάνει ένα χωρικό σημείο.) Και έτσι μπορεί Να ειπωθεί:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο (αν και) μόνο αν αποτύχει να καταλάβει κάτι όπως μια καθορισμένη περιοχή του χώρου (ή του χωροχρόνου).

Αυτή η πολλά υποσχόμενη ιδέα εγείρει πολλά ερωτήματα. Πρώτον, είναι νοητό ότι ορισμένα στοιχεία που θεωρούνται συνήθως ως αφηρημένα μπορεί να Παρ 'όλα αυτά, καταλαμβάνουν καθορισμένους όγκους χώρου και χρόνου. Θεωρώ Για παράδειγμα, τα διάφορα σύνολα που συντέθηκαν από τον Πέτρο και τον Παύλο: {Πέτρος,Παύλος},{Πέτρος,Παύλος}, {Πέτρος,{Πέτρος,{{Παύλος}}}},{Πέτρος,{Πέτρος,{{Παύλος}}}}, κλπ. Εμείς όχι Συνήθως ρωτήστε πού βρίσκονται τέτοια πράγματα ή πόσο χώρο καταλαμβάνουν. Και Πράγματι, πολλοί φιλόσοφοι θα πουν ότι το ερώτημα δεν έχει νόημα, ή ότι η απάντηση είναι ένα απορριπτικό «πουθενά, κανένα». Αλλά αυτό Η απάντηση δεν μας επιβάλλεται από τίποτα στη θεωρία συνόλων ή στη μεταφυσική. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι τα καθαρά σύνολα στέκονται μόνο στα περισσότερα ασήμαντες σχέσεις με το διάστημα, είναι ανοιχτό σε εμάς να κρατήσουμε, όπως μερικοί Οι φιλόσοφοι έχουν κάνει, ότι τα ακάθαρτα σύνολα υπάρχουν όπου και όταν τους τα μέλη το κάνουν (Lewis 1986a). Δεν είναι αφύσικο να πούμε ότι ένα σύνολο Τα βιβλία βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο ράφι στη βιβλιοθήκη, και πράγματι, εκεί είναι μερικοί θεωρητικοί λόγοι για να θέλουμε να το πούμε αυτό (Maddy 1990). Επί Μια άποψη αυτού του είδους, αντιμετωπίζουμε μια επιλογή: μπορούμε να πούμε ότι δεδομένου ότι είναι ακάθαρτο Τα σύνολα υπάρχουν στο χώρο, δεν είναι αφηρημένα αντικείμενα τελικά. ή εμείς μπορεί να πει ότι δεδομένου ότι τα ακάθαρτα σύνολα είναι αφηρημένα, ήταν λάθος να Ας υποθέσουμε ότι τα αφηρημένα αντικείμενα δεν μπορούν να καταλάβουν χώρο.

Ένας τρόπος για να τελειοποιήσετε αυτή τη δυσκολία θα ήταν να σημειώσετε ότι ακόμη και αν Τα ακάθαρτα σύνολα καταλαμβάνουν χώρο, το κάνουν με παράγωγο τρόπο. Το σετ {Πέτρος,Παύλος}{Πέτρος,Παύλος} καταλαμβάνει μια θέση δυνάμει το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα στοιχεία του, ο Πέτρος και ο Παύλος, μαζί καταλαμβάνουν αυτή την τοποθεσία. Το σετ δεν καταλαμβάνει τη θέση από μόνο του σωστά. Με αυτό κατά νου, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο (αν και) μόνο αν αποτύχει να καταλάβει χώρο καθόλου, ή το κάνει μόνο λόγω του γεγονότος ότι κάποιος άλλος Τα στοιχεία - σε αυτή την περίπτωση, τα urelements του - το καταλαμβάνουν περιοχή.

Αλλά φυσικά ο ίδιος ο Πέτρος καταλαμβάνει μια περιοχή λόγω του γεγονότος ότι τα μέρη του – το κεφάλι, τα χέρια κ.λπ. – μαζί καταλαμβάνουν αυτή την περιοχή. Έτσι, μια καλύτερη εκδοχή της πρότασης θα έλεγε:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο (αν και) μόνο αν αποτύχει να καταλάβει χώρο καθόλου, ή το κάνει από το γεγονός ότι κάποια άλλα στοιχεία που δεν είναι Μεταξύ των τμημάτων του καταλαμβάνουν αυτή την περιοχή.

Αυτή η προσέγγιση φαίνεται να ταξινομεί τις περιπτώσεις αρκετά καλά, αλλά είναι κάπως τεχνητό. Επιπλέον, εγείρει ορισμένα ερωτήματα. Τι Πρέπει να πούμε για το άγαλμα που καταλαμβάνει μια περιοχή του χώρου, όχι επειδή τα μέρη του είναι διατεταγμένα στο χώρο, αλλά μάλλον επειδή Η συστατική του ύλη καταλαμβάνει αυτή την περιοχή; Και τι γίνεται με το μη παρατηρούμενο ηλεκτρόνιο, το οποίο σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες του Η κβαντική μηχανική δεν καταλαμβάνει πραγματικά μια περιοχή του χώρου στο όλα, αλλά μάλλον στέκεται σε κάποια πιο εξωτική σχέση με τον χωροχρόνο κατοικεί; Αρκεί να πούμε ότι ένας φιλόσοφος που θεωρεί «μη-χωρικότητα» ως σημάδι της αφηρημένης, αλλά ποιος επιτρέπει ότι ορισμένα αφηρημένα αντικείμενα μπορεί να έχουν μη τετριμμένες χωρικές ιδιότητες, μας χρωστάει μια περιγραφή της διακριτής σχέσης με το χωροχρόνο, Ο χώρος και ο χρόνος που κάνει την παραδειγματική concreta να ξεχωρίζει.

Ίσως το κρίσιμο ερώτημα για τη «μη χωρικότητα» Το κριτήριο αφορά την ταξινόμηση των τμημάτων του ίδιου του χώρου. Αν Θεωρούνται συγκεκριμένοι, τότε θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει πού το Χωροχρονικά σημεία ή περιοχές βρίσκονται. Και μια παρόμοια ερώτηση προκύπτει για χωρικά σημεία και περιοχές και για χρονικές στιγμές ή Διαστήματα. Έτσι, η οντολογική κατάσταση των χωροχρονικών θέσεων, και χωρικών και χρονικών θέσεων, είναι προβληματική. Ας υποθέσουμε ότι Ο χώρος, ή χωροχρόνος, υπάρχει, όχι μόνο ως αντικείμενο καθαρού μαθηματικά, αλλά ως η αρένα στην οποία βρίσκονται τα φυσικά αντικείμενα και τα γεγονότα κάπως παραταγμένο. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι σχετικά με τις αριθμητικές συντεταγμένες που αντιπροσωπεύουν αυτά τα σημεία και περιοχές (ή στιγμές και διαστήματα) σε ένα σύστημα αναφοράς· Το ζήτημα αφορά τα σημεία και τις περιοχές (ή τις στιγμές και τα διαστήματα). Σωματικός Τα αντικείμενα βρίσκονται σε περιοχές "σε" ή "σε" χώρος; Ως αποτέλεσμα, υπολογίζονται ως σκυρόδεμα σύμφωνα με το κριτήριο μη χωρικότητας. Τι γίνεται όμως με τα σημεία και τις περιοχές του Ο ίδιος ο χώρος; Υπήρξε κάποια συζήτηση σχετικά με το αν μια δέσμευση για Ο χωροχρονικός ουσιαστικισμός είναι συνεπής με τον νομιναλιστή απόρριψη αφηρημένων οντοτήτων (Πεδίο 1980, 1989; Κακομεταχείριση 1982). Αν ορίσουμε την περίληψη ως «μη χωρική», Αυτή η συζήτηση ισοδυναμεί με το αν πρέπει να ληφθεί υπόψη το ίδιο το διάστημα «χωρική». Για να απορρίψετε ότι αυτά τα σημεία, περιοχές, στιγμές, και τα διαστήματα, είναι συγκεκριμένα επειδή δεν βρίσκονται, συνεπάγεται τον χαρακτηρισμό τους ως αφηρημένων. Ωστόσο, να τα σκεφτούμε ως Το αφηρημένο ακούγεται λίγο περίεργο, δεδομένου του ρόλου τους στις αιτιώδεις διαδικασίες. Ίσως, είναι ευκολότερο να τα αντιμετωπίσουμε ως συγκεκριμένα αν θέλουμε Καθιέρωση ότι οι συγκεκριμένες οντότητες είναι χωροχρονικές ή χωρικές και χρονική.

Ο φιλόσοφος που πιστεύει ότι υπάρχει μια σοβαρή ερώτηση σχετικά με Το αν τα μέρη του χωροχρόνου μετράνε ως συγκεκριμένα θα τα πήγαιναν καλά να χαρακτηρίσουν την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση με άλλους όρους. Ακόμα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο φιλόσοφος που πιστεύει ότι Είναι δικαιολογημένο ότι τμήματα του χώρου είναι σκυρόδεμα μπορεί να χρησιμοποιήσει μη χωρικότητα για να κάνει τη διάκριση αν καταφέρει να προσφέρει έναν τρόπο της λογιστικής για το πώς τα ακάθαρτα σύνολα σχετίζονται με το διάστημα διαφέρει από τον τρόπο concreta κάνει.

3.5.3 Το κριτήριο της αιτιώδους αναποτελεσματικότητας

Σύμφωνα με τις πιο ευρέως αποδεκτές εκδοχές του τρόπου Άρνηση:

Ένα αντικείμενο είναι αφηρημένο (αν και) μόνο αν είναι αιτιωδώς αναποτελεσματική.

Τα συγκεκριμένα αντικείμενα, είτε διανοητικά είτε σωματικά, έχουν αιτιώδεις δυνάμεις. Οι αριθμοί και οι συναρτήσεις και τα υπόλοιπα δεν κάνουν τίποτα να συμβεί. Δεν υπάρχει όπως το αιτιώδες εμπόριο με το ίδιο το παιχνίδι του σκακιού (όπως διακριτή από τις συγκεκριμένες περιπτώσεις της). Και ακόμα κι αν τα ακάθαρτα σύνολα μπαίνουν Κάποια αίσθηση υπάρχει στο διάστημα, είναι αρκετά εύκολο να πιστέψουμε ότι κάνουν Δεν υπάρχει διακριτή αιτιώδης συμβολή σε αυτό που συμβαίνει. Πέτρος και ο Παύλος μπορεί να έχει αποτελέσματα μεμονωμένα. Μπορεί ακόμη και να έχουν επιπτώσεις μαζί που κανείς δεν έχει μόνος του. Αλλά αυτά τα κοινά αποτελέσματα είναι ερμηνεύονται φυσικά ως αποτελέσματα δύο συγκεκριμένων αντικειμένων που δρουν από κοινού, ή ίσως ως αποτελέσματα του μερεολογικού τους συνόλου (το ίδιο συνήθως θεωρούνται ως concretum), παρά ως αποτελέσματα κάποιας θεωρίας συνόλων κατασκευή. Ας υποθέσουμε ότι ο Πέτρος και ο Παύλος μαζί ανατρέπουν μια ισορροπία. Αν εμείς Διασκεδάζουμε την πιθανότητα ότι αυτό το γεγονός προκαλείται από ένα σετ, θα πρέπει να ρωτήσω ποιο σύνολο το προκάλεσε: το σύνολο που περιέχει μόνο τον Πέτρο και Παύλος? Κάποια πιο περίτεχνη κατασκευή βασισμένη σε αυτά; Ή μήπως είναι ίσως το σύνολο που περιέχει τα μόρια που συνθέτουν τον Πέτρο και τον Παύλο; Αυτό Ο πολλαπλασιασμός των πιθανών απαντήσεων υποδηλώνει ότι ήταν λάθος να πιστωτικά σύνολα με αιτιώδεις δυνάμεις στην πρώτη θέση. Αυτά είναι καλά νέα Για όσους θέλουν να πουν ότι όλα τα σύνολα είναι αφηρημένα.

(Σημειώστε, ωστόσο, ότι ορισμένοι συγγραφείς προσδιορίζουν τη συνηθισμένη φυσική Γεγονότα - αιτιωδώς αποτελεσματικά αντικείμενα κατ 'εξοχήν - με Σύνολα. Για τον David Lewis, για παράδειγμα, ένα γεγονός όπως η πτώση της Ρώμης είναι ένα διατεταγμένο ζεύγος του οποίου το πρώτο μέλος είναι μια περιοχή του χωροχρόνου, και του οποίου το δεύτερο μέλος είναι ένα σύνολο τέτοιων περιοχών (Lewis 1986b). Για το λόγο αυτό, Θα ήταν καταστροφικό να πούμε και τα δύο ότι τα ακάθαρτα σύνολα είναι αφηρημένα αντικείμενα και ότι τα αφηρημένα αντικείμενα δεν είναι αιτιατά.)

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον χαρακτηρισμό της αφηρημένης ως αιτιατής αναποτελεσματικές οντότητες είναι ότι η ίδια η αιτιότητα είναι μια Εμφανώς προβληματική και δύσκολο να οριστεί ιδέα. Είναι αναμφίβολα μια από τις πιο αμφιλεγόμενες έννοιες στην ιστορία του σκέψη, με κάθε είδους απόψεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με την υπόθεση. Έτσι, αιτιωδώς αποτελεσματικό κληρονομεί οποιαδήποτε ασάφεια που συνδέεται με την αιτιότητα. Έτσι, αν πρόκειται να μετακινήσουμε το συζήτηση προς τα εμπρός, πρέπει να προωθήσουμε την έννοια της Αιτιώδης συνάφεια – κατανοητή ως σχέση μεταξύ γεγονότων – ως αρκετά σαφής, αν και στην πραγματικότητα δεν είναι. Έχοντας αναγνωρίσει Αυτή η αναμφίβολα αφελής υπόθεση, προκύπτουν αρκετές δυσκολίες για Η πρόταση ότι τα αφηρημένα αντικείμενα είναι ακριβώς τα αιτιατά αναποτελεσματικά αντικείμενα.

Η ιδέα ότι η αιτιώδης αναποτελεσματικότητα αποτελεί επαρκή προϋπόθεση για την αφαίρεση είναι κάπως αντίθετη με την τυπική χρήση. Μερικοί φιλόσοφοι πιστεύουν στην «επιφαινομενική qualia»: αντικείμενα συνειδητής επίγνωσης (δεδομένα αισθήσεων) ή ποιοτικής συνείδησης καταστάσεις που μπορεί να προκληθούν από φυσικές διεργασίες στον εγκέφαλο, αλλά που δεν έχουν δικές τους κατάντη αιτιώδεις συνέπειες (Jackson 1982; Chalmers 1996). Αυτά τα στοιχεία είναι αιτιωδώς αναποτελεσματικά εάν υπάρχουν, αλλά κανονικά δεν θεωρούνται αφηρημένες. Ο υποστηρικτής του κριτηρίου της αιτιώδους αναποτελεσματικότητας θα μπορούσε να απαντήσει επιμένοντας ότι Τα αφηρημένα αντικείμενα δεν είναι διακριτικά ούτε αιτίες ούτε εφέ. Αλλά αυτό είναι επικίνδυνο. Αφηρημένα αντικείμενα όπως η Jane Τα μυθιστορήματα της Όστεν (όπως συνήθως τα αντιλαμβανόμαστε) δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το ίδιο ισχύει και για τα ακάθαρτα σύνολα, που δημιουργούνται όταν δημιουργούνται τα συγκεκριμένα urelements τους. Αυτά τα στοιχεία είναι σαφώς αποτελέσματα με κάποια καλή έννοια. Κι όμως παραμένουν αφηρημένες αν υπάρχουν καθόλου. Δεν είναι σαφές πώς ο υποστηρικτής της ισχυρής εκδοχής του κριτηρίου της αιτιώδους αναποτελεσματικότητας (η οποία αιτιώδης αναποτελεσματικότητα τόσο αναγκαία όσο και επαρκής για την αφηρημένη συνάφεια) μπορεί να ανταποκρίνεται καλύτερα σε αυτό το πρόβλημα.

Εκτός από αυτή την ανησυχία, δεν υπάρχουν αποφασιστικά διαισθητικά αντιπαραδείγματα σε αυτή την περιγραφή της αφηρημένης/συγκεκριμένης διάκρισης. Ο αρχηγός Η δυσκολία –και δεν είναι καθόλου καθοριστική– είναι μάλλον εννοιολογική. Υποστηρίζεται ευρέως ότι η αιτιώδης συνάφεια, αυστηρά μιλώντας, είναι σχέση μεταξύ γεγονότων ή καταστάσεων. Αν πούμε ότι το Ο βράχος – ένα αντικείμενο – προκάλεσε το σπάσιμο του παραθύρου, αυτό που εννοούμε είναι ότι κάποιο γεγονός ή κατάσταση (ή γεγονός ή κατάσταση) που περιλαμβάνει το Ο βράχος προκάλεσε το σπάσιμο. Αν ο ίδιος ο βράχος είναι μια αιτία, είναι μια αιτία στο κάποια παράγωγη αίσθηση. Αλλά αυτή η παράγωγη αίσθηση έχει αποδειχθεί άπιαστη. Το χτύπημα του βράχου στο παράθυρο είναι ένα γεγονός στο οποίο ο βράχος «συμμετέχει» με έναν ορισμένο τρόπο, και αυτό συμβαίνει επειδή η Το ροκ συμμετέχει σε εκδηλώσεις με αυτόν τον τρόπο που πιστώνουμε τον ίδιο τον βράχο με αιτιώδη αποτελεσματικότητα. Αλλά τι είναι για ένα αντικείμενο να συμμετέχει σε μια εκδήλωση; Ας υποθέσουμε ότι ο Γιάννης σκέφτεται το Πυθαγόρειο θεώρημα και του ζητάς να πει τι έχει στο μυαλό του. Η απάντησή του είναι ένα γεγονός – η εκφορά μιας πρότασης. και ένα από τα Οι αιτίες του είναι το γεγονός της σκέψης του Ιωάννη για το θεώρημα. Το Πυθαγόρειο Θεώρημα «συμμετέχει» σε αυτό το γεγονός; Υπάρχει σίγουρα κάποια έννοια με την οποία το κάνει. Η εκδήλωση συνίσταται στον ερχομό του Ιωάννη να σταθεί σε μια ορισμένη σχέση με το θεώρημα, ακριβώς όπως το χτύπημα του βράχου στο παράθυρο συνίσταται στο Ο ροκ έρχεται να σταθεί σε μια συγκεκριμένη σχέση με το γυαλί. Αλλά δεν πιστώνουμε το Πυθαγόρειο Θεώρημα με αιτιώδη αποτελεσματικότητα απλά επειδή συμμετέχει με αυτή την έννοια σε ένα γεγονός που είναι ένα αιτία.

Επομένως, η πρόκληση είναι να χαρακτηρίσουμε τον διακριτικό τρόπο «συμμετοχή στην αιτιώδη συνάφεια» που διακρίνει την συγκεκριμένες οντότητες. Αυτό το πρόβλημα έχει λάβει σχετικά λίγα προσοχή. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να λυθεί, Αν και οι ποικιλίες της φιλοσοφικής ανάλυσης για την έννοια της αιτιότητας κάνουν το έργο γεμάτο παγίδες. Τέλος πάντων, στο απουσία λύσης, αυτή η τυποποιημένη έκδοση του τρόπου Η άρνηση πρέπει να θεωρείται έργο σε εξέλιξη.

3.5.4 Τα κριτήρια διακριτότητας / μη αλληλεπικάλυψης

Μερικοί φιλόσοφοι έχουν υποθέσει ότι, υπό ορισμένες συνθήκες, υπάρχει είναι αριθμητικά διαφορετικές αλλά δυσδιάκριτες οντότητες σκυροδέματος, δηλ. ότι υπάρχουν διακριτά αντικείμενα από σκυρόδεμα xx και καικαι εκείνος αποτελούν παράδειγμα των ίδιων ιδιοτήτων. Εάν αυτό μπορεί να διατηρηθεί, τότε ένα μπορεί να υποδηλώνει ότι διακριτά αφηρημένα αντικείμενα είναι πάντα διακριτά ή, σε μια ασθενέστερη διατύπωση, ότι τα διακριτά αφηρημένα αντικείμενα δεν είναι ποτέ Διπλότυπα.

Ο Cowling (2017, 86–89) αναλύει αν το αφηρημένο/συγκεκριμένο Η διάκριση που αποδίδεται με αυτόν τον τρόπο είναι καρποφόρα, αν και τα κριτήρια αυτής της γραμμής προσφέρονται συνήθως ως γυαλιά στο καθολικό/ειδικό διάκριση. Ως μέρος της ανάλυσής του, αναπτύσσει δύο ζεύγη (όχι μη αμφιλεγόμενες) διακρίσεις: (i) μεταξύ ποιοτικών και μη ποιοτικές ιδιότητες, και ii) μεταξύ ενδογενών και εξωγενών Καταλύματα. Χονδρικά, μια μη ποιοτική ιδιότητα είναι αυτή που περιλαμβάνει συγκεκριμένα άτομα (π.χ. να είναι ο δάσκαλος του Αλεξάνδρου του Μεγάλη, είναι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν κ.λπ.), ενώ ποιοτική ιδιότητες δεν είναι (π.χ. έχοντας μάζα, έχοντας ένα σχήμα, με μήκος κ.λπ.). Οι εγγενείς ιδιότητες είναι: αυτά που έχει ένα αντικείμενο ανεξάρτητα από το πώς είναι άλλα αντικείμενα και ανεξάρτητα από τις σχέσεις του με άλλα αντικείμενα (π.χ. από χαλκό). Αντίθετα, ένα αντικείμενο είναι εξωγενές Ιδιότητες είναι εκείνες που εξαρτώνται από άλλες οντότητες (π.χ. το γρηγορότερο αυτοκίνητο).[6]

Με αυτές τις διακρίσεις κατά νου, φαίνεται αδύνατο να υπάρξει διακριτές αφηρημένες οντότητες που είναι ποιοτικά δυσδιάκριτες· καθένας Η αφηρημένη οντότητα αναμένεται να έχει μια μοναδική, ξεχωριστή ποιοτική εγγενή φύση (ή ιδιότητα), η οποία δικαιολογεί την μεταφυσικό ον. Αυτό δεν θα συνέβαινε για κανένα συγκεκριμένο δεδομένης της αρχικής παραδοχής στην παρούσα ενότητα. Ως εκ τούτου, η Θα μπορούσε να εξεταστεί το ακόλουθο κριτήριο διάκρισης:

xx είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο iff είναι αδύνατο να υπάρξει αντικείμενο από το οποίο είναι ποιοτικά δυσδιάκριτο xx αλλά ξεχωριστό από xx.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να αναπτύξει ένα αντιπαράδειγμα στην παραπάνω πρόταση, με λαμβάνοντας υπόψη δύο συγκεκριμένα αντικείμενα που είναι δυσδιάκριτα σε σχέση στις εγγενείς ποιοτικές ιδιότητές τους. Το Cowling (2017) θεωρεί η περίπτωση ενός πιθανού κόσμου με μόνο δύο τέλεια σφαιρικές μπάλες, ΈναςΈνας και BB, που έχουν τις ίδιες εγγενείς ποιοτικές ιδιότητες και που επιπλέουν σε κάποια απόσταση το ένα από το άλλο. Έτσι ΈναςΈνας και BB είναι διακριτά αντικείμενα από σκυρόδεμα, αλλά δυσδιάκριτα όσον αφορά: την εγγενή ποιοτική τους Καταλύματα.[7] Αλλά ο Lewis επεσήμανε ότι «αν δύο άτομα είναι δυσδιάκριτα τότε είναι και τα σύνολα μονάδων τους» (1986a, 84). Εάν αυτό είναι σωστή, {Ένας}{Ένας} και {B}{B} θα ήταν δυσδιάκριτο, αλλά (στο λιγότερο για ορισμένους φιλοσόφους) διακριτά αφηρημένα αντικείμενα, σε αντίθεση με το κριτήριο της διακριτότητας.[8] Είναι δυνατόν να αντικρούσουμε ότι θα μπορούσαμε Δεχτείτε ευχαρίστως ακάθαρτα σύνολα ως σκυρόδεμα. Μετά από όλα, ήταν πάντα λίγο ασαφές πώς πρέπει να ταξινομηθούν. Προφανώς, αυτό έχει το προβληματική συνέπεια της ύπαρξης ορισμένων συνόλων – καθαρών συνόλων – όπως αφηρημένα και άλλα σύνολα – ακάθαρτα σύνολα – ως συγκεκριμένα. Αλλά το Η ιδέα ότι τα αφηρημένα αντικείμενα έχουν διακριτές εγγενείς φύσεις επιτρέπει μία για τη θέσπιση ενός κριτηρίου λιγότερο αυστηρού από εκείνο της διακριτότητας· Εάν μια οικονομική οντότητα έχει διακριτή εγγενή φύση, δεν μπορεί να έχει αντίγραφο. Έτσι, μπορεί να τεθεί το επόμενο κριτήριο της μη επανάληψης διαβιβάζω:

xx είναι ένα αφηρημένο αντικείμενο iff είναι αδύνατο να υπάρξει που είναι διπλότυπο του xx αλλά διαφορετικό από xx.

Αλλά υπάρχει ένα πιο σοβαρό αντιπαράδειγμα σε αυτό το κριτήριο, δηλαδή, έμφυτα καθολικά. Αυτά είναι δήθεν συγκεκριμένα αντικείμενα, γιατί είναι καθολικά πλήρως παρόντα εκεί όπου βρίσκονται οι παρουσίες τους. Αλλά αυτό Το κριτήριο τις καθιστά αφηρημένες. Πάρτε το κόκκινο χρώμα. Είναι ένα Καθολικό απόλυτα παρόν σε κάθε κόκκινο πράγμα. Κάθε ένα από τα κόκκινα Σε αυτά τα πράγματα υπάρχει ένα έμφυτο καθολικό. Αυτά είναι μη διπλά, αλλά τουλάχιστον σύμφωνα με τον Armstrong (1978, I, 77, αν και βλέπε 1989, 98-99), είναι παραδειγματικά συγκεκριμένοι: χωροχρονικά εντοπισμένο, αιτιωδώς αποτελεσματικό κ.λπ. Παρά το πόσο ελπιδοφόρα είναι Αρχικά φάνηκε, τα κριτήρια της διακριτότητας και της μη δυνατότητας επικάλυψης δεν φαίνεται να αποτυπώνουν την αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση.

3.6 Ο τρόπος κωδικοποίησης

Μία από τις πιο αυστηρές προτάσεις σχετικά με τα αφηρημένα αντικείμενα ήταν αναπτύχθηκε από τον Zalta (1983, 1988, και σε μια σειρά εργασιών). Είναι ένα τυπική, αξιωματική μεταφυσική θεωρία των αντικειμένων (τόσο αφηρημένη όσο και σκυρόδεμα), και περιλαμβάνει επίσης μια θεωρία των ιδιοτήτων, των σχέσεων και Προτάσεις. Η θεωρία ορίζει ρητά την έννοια ενός αφηρημένου αντικειμένου αλλά και έμμεσα τα χαρακτηρίζει χρησιμοποιώντας Αξιώματα.[9] Υπάρχουν τρεις κεντρικές πτυχές στη θεωρία: (i) ένα κατηγόρημα Και!Και! που ισχύει για συγκεκριμένες οντότητες και το οποίο χρησιμοποιείται για τον ορισμό ενός τρόπου μεταφοράς διάκριση μεταξύ αφηρημένων και συνηθισμένων αντικειμένων. ii) διάκριση μεταξύ παραδειγματικών σχέσεων και ιδιοτήτων κωδικοποίησης (δηλ. κωδικοποίηση σχέσεων 1 τόπου)· και iii) ένα σχήμα κατανόησης που επιβεβαιώνει τις συνθήκες υπό τις οποίες Υπάρχουν αφηρημένα αντικείμενα.

(i) Δεδομένου ότι η θεωρία έχει και έναν ποσοδείκτη ∃∃ και ένα κατηγόρημα Και!Και!, ο Zalta προσφέρει δύο ερμηνείες της θεωρίας του (1983, 51–2; 1988, 103–4). Κατά μία ερμηνεία, ο ποσοδείκτης ∃∃ απλά ισχυρίζεται ότι υπάρχει και το κατηγόρημα Και!Και! επιβεβαιώνει την ύπαρξη. Σε αυτή την ερμηνεία, ένας τύπος όπως ∃x¬Και!x∃x¬Και!x, το οποίο υπονοείται από τα αξιώματα που περιγράφονται παρακάτω, ισχυρίζεται ότι «υπάρχει ένα αντικείμενο που δεν υπάρχει». Έτσι, σε αυτή την ερμηνεία, η θεωρία είναι Meinongian επειδή υποστηρίζει ανύπαρκτα αντικείμενα. Αλλά υπάρχει μια Quinean ερμηνεία επίσης, στην οποία ο ποσοδείκτης ∃∃ επιβεβαιώνει την ύπαρξη και το κατηγόρημα Και!Και! επιβεβαιώνει τη συγκεκριμενοποίηση. Σε αυτή την ερμηνεία, ο τύπος ∃x¬Και!x∃x¬Και!x ισχυρίζεται ότι "υπάρχει ένα αντικείμενο που αποτυγχάνει να είναι σκυρόδεμα". Έτσι, σε αυτή την ερμηνεία, η θεωρία είναι πλατωνική, δεδομένου ότι δεν υποστηρίζει ανύπαρκτα, αλλά μάλλον επιβεβαιώνει το ύπαρξη μη συγκεκριμένων αντικειμένων. Στο εξής θα χρησιμοποιούμε το Quinean/πλατωνική ερμηνεία.

Στην πιο εκφραστική, τροπική εκδοχή της θεωρίας του, ο Zalta ορίζει τα συνηθισμένα αντικείμενα (Ή!)(Ή!) να είναι αυτά που μπορεί να είναι συγκεκριμένα. Ο λόγος είναι ότι η Zalta κατέχει ότι πιθανά αντικείμενα (δηλαδή, όπως διαμάντια εκατομμυρίων καρατίων, ομιλούντα γαϊδούρια κ.λπ.) δεν είναι σκυρόδεμα αλλά μάλλον ενδεχομένως συγκεκριμένο. Υπάρχουν, αλλά δεν είναι αφηρημένες, αφού Αφηρημένα αντικείμενα, όπως το νούμερο ένα, δεν θα μπορούσαν να είναι συγκεκριμένα. Πράγματι, η θεωρία του Zalta υπονοεί ότι τα αφηρημένα αντικείμενα (Ένας!)(Ένας!) δεν είναι πιθανώς συγκεκριμένες, αφού τα ορίζει ως αντικείμενα που δεν είναι συνηθισμένα (1993, 404):Ή!x=df◊Και!xΈνας!x=df¬Ή!xΉ!x=df◊Και!xΈνας!x=df¬Ή!x

Έτσι, τα συνηθισμένα αντικείμενα περιλαμβάνουν όλα τα συγκεκριμένα αντικείμενα (δεδομένου ότι Και!xΚαι!x Συνεπάγεται ◊Και!x◊Και!x), καθώς και πιθανά αντικείμενα που δεν είναι στην πραγματικότητα συγκεκριμένες, αλλά θα μπορούσαν να ήταν. Σχετικά με αυτή τη θεωρία, Επομένως, το να είσαι αφηρημένος δεν είναι η άρνηση της ύπαρξης σκυρόδεμα. Αντ 'αυτού, ο ορισμός επικυρώνει μια διαίσθηση που Οι αριθμοί, τα σύνολα κ.λπ., δεν είναι το είδος του πράγματος που θα μπορούσε να είναι σκυρόδεμα. Αν και ο ορισμός του Zalta για το αφηρημένο φαίνεται Για να συμβιβαστούμε με τον τρόπο του πρωτογονισμού – να πάρουμε το συγκεκριμένο ως πρωτόγονο, και στη συνέχεια να ορίσουμε το αφηρημένο ως όχι πιθανώς συγκεκριμένο – διαφέρει στο ότι (α) τα αξιώματα είναι που διέπουν τις συνθήκες υπό τις οποίες υπάρχουν αφηρημένα αντικείμενα (βλ. παρακάτω), και (β) τα χαρακτηριστικά που συνήθως αποδίδονται στην περίληψη Τα αντικείμενα προέρχονται από αρχές που διέπουν την ιδιότητα του να είναι συγκεκριμένο. Για παράδειγμα, η Ζάλτα δέχεται αρχές όπως: Αναγκαστικά, οτιδήποτε με αιτιώδεις δυνάμεις είναι συγκεκριμένο (δηλαδή, □∀x(Cx→Και!x)◻∀x(Cx→Και!x)). Στη συνέχεια, δεδομένου ότι τα αφηρημένα αντικείμενα είναι, από ορισμός, συγκεκριμένος σε κανένα δυνατό κόσμο, αναγκαστικά αποτυγχάνουν να έχουν αιτιώδεις δυνάμεις.

(ii) Η διάκριση μεταξύ παραδείγματος και κωδικοποίησης είναι πρωτόγονη και αντιπροσωπεύεται στη θεωρία με δύο ατομικούς τύπους: Fnx1…xnFnx1…xn (x1,…,xn(x1,…,xn Παράδειγμα FnFn) και xF1xF1 (x(x Κωδικοποιεί F1).F1). Ενώ τόσο τα συνηθισμένα όσο και τα αφηρημένα αντικείμενα αποτελούν παράδειγμα ιδιότητες, μόνο αφηρημένα αντικείμενα κωδικοποιούν Καταλύματα;[10] Είναι αξιωματικό ότι τα συνηθισμένα αντικείμενα αποτυγχάνουν αναγκαστικά να κωδικοποιήσουν Καταλύματα (Ή!x→□¬∃FxF).(Ή!x→◻¬∃FxF). Η πρόταση της Zalta μπορεί να θεωρηθεί μια θετική μεταφυσική πρόταση διακριτή από όλα τα άλλα που εξετάσαμε· μια θετική πρόταση που χρησιμοποιεί την κωδικοποίηση ως Βασική έννοια για τον χαρακτηρισμό αφηρημένων αντικειμένων. Με βάση την ανάγνωση αυτή, η Οι ορισμοί και τα αξιώματα της θεωρίας μεταφέρουν τι σημαίνει κωδικοποίηση και πώς λειτουργεί. Διαισθητικά, ένα αφηρημένο αντικείμενο κωδικοποιεί τις ιδιότητες με τις οποίες το ορίζουμε ή το συλλαμβάνουμε, αλλά αποτελεί παράδειγμα ορισμένων ιδιοτήτων συνεχώς και άλλων απαραίτητα. Έτσι, ο αριθμός 1 της θεωρίας αριθμών Dedekind-Peano κωδικοποιεί όλα και μόνο τις αριθμο-θεωρητικές ιδιότητές του, και ενώ συνεχώς αποτελεί παράδειγμα της ιδιοκτησίας που σκέφτεται ο Peano, αυτό αναγκαστικά αποτελεί παράδειγμα ιδιοτήτων όπως το να είναι αφηρημένο, να μην έχει σχήμα, να μην είναι κτίριο κ.λπ. Ο Χρησιμοποιείται επίσης η διάκριση μεταξύ παραδείγματος και κωδικοποίησης μιας ιδιότητας Για να ορίσετε την ταυτότητα: Τα συνηθισμένα αντικείμενα είναι πανομοιότυπα όποτε αναγκαστικά αποτελούν παράδειγμα των ίδιων ιδιοτήτων, ενώ τα αφηρημένα αντικείμενα είναι πανομοιότυπα όποτε κωδικοποιούν αναγκαστικά τις ίδιες ιδιότητες.

iii) Η αρχή της κατανοήσεως βεβαιώνει ότι για κάθε εκφραστικό Προϋπόθεση για τις ιδιότητες, υπάρχει ένα αφηρημένο αντικείμενο που κωδικοποιεί ακριβώς τις ιδιότητες που πληρούν (ικανοποιούν) ότι κατάσταση. Επισήμως: ∃x(Ένας!x&∀F(xF≡φ))∃x(Ένας!x&∀F(xF≡φ))πού φφ δεν έχει δωρεάν xxs. Κάθε εμφάνιση αυτού Το σχήμα επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός αφηρημένου αντικειμένου συγκεκριμένου είδους. Έτσι, για παράδειγμα, όπου «ss» δηλώνει ο Σωκράτης, ο παράδειγμα ∃x(Ένας!x&∀F(xF≡Fs))∃x(Ένας!x&∀F(xF≡Fs)) Βεβαιώνει ότι υπάρχει ένα αφηρημένο αντικείμενο που κωδικοποιεί ακριβώς τις ιδιότητες που ο Σωκράτης αποτελεί παράδειγμα. Η Zalta χρησιμοποιεί αυτό το αντικείμενο για να αναλύσει το πλήρης ατομική αντίληψη του Σωκράτη. Αλλά οποιαδήποτε κατάσταση φφ επί συνθήκες σε ακίνητα χωρίς ελεύθερη εμφάνιση xx μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να σχηματίσουν ένα παράδειγμα κατανόησης. Στην πραγματικότητα, μπορεί κανείς να αποδείξει ότι η Το αντικείμενο που υποστηρίζεται ότι υπάρχει είναι μοναδικό, αφού δεν μπορούν να υπάρχουν δύο Διακριτά αφηρημένα αντικείμενα που κωδικοποιούν ακριβώς τις ιδιότητες Ικανοποιητική φφ.

Η θεωρία που προκύπτει από το (i)–(iii) αναπτύσσεται περαιτέρω με πρόσθετα αξιώματα και ορισμούς. Ένα αξίωμα υποστηρίζει ότι αν ένα Το αντικείμενο κωδικοποιεί μια ιδιότητα, το κάνει απαραίτητα (xF→□xF).(xF→◻xF). Έτσι, οι ιδιότητες που κωδικοποιεί ένα αντικείμενο δεν σχετίζονται με κάθε περίσταση. Επιπλέον, ο Zalta συμπληρώνει τη θεωρία του αφηρημένου αντικείμενα με θεωρία ιδιοτήτων, σχέσεων και προτάσεων. Εδώ Περιγράφουμε μόνο τη θεωρία των ιδιοτήτων. Διοικείται από δύο Αρχές: μια αρχή κατανόησης για τις ιδιότητες και μια αρχή ταυτότητας. Η αρχή της κατανόησης υποστηρίζει ότι για οποιαδήποτε συνθήκη σε αντικείμενα που εκφράζονται χωρίς κωδικοποίηση υποτύπων, εκεί είναι ένα ακίνητο FF έτσι ώστε απαραίτητα, ένα αντικείμενο xx Επιβεβαιώνεται FF εάν και μόνο εάν xx είναι τέτοια ώστε φφδηλαδή. ∃F□∀x(Fx≡φ)∃F◻∀x(Fx≡φ)πού φφ δεν έχει κωδικοποίηση υποτύποι και όχι ελεύθεροι FsFs. Η αρχή της ταυτότητας επιβεβαιώνει που ιδιότητες FF και GG είναι πανομοιότυπα μόνο σε περίπτωση FF και GG κωδικοποιούνται αναγκαστικά από τα ίδια αντικείμενα, δηλ. F=G=df□∀x(xF≡xG)F=G=df◻∀x(xF≡xG). Αυτή η αρχή επιτρέπει κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν ιδιότητες που είναι απαραίτητα ισοδύναμο με την κλασική έννοια, δηλαδή με την έννοια ότι □∀x(Fx≡Gx)◻∀x(Fx≡Gx), αλλά τα οποία είναι διακριτός.[11]

Επειδή α=βα=β ορίζεται τόσο όταν αα και ββ είναι και οι δύο μεμονωμένες μεταβλητές ή και οι δύο μεταβλητές ιδιοτήτων, Η Zalta χρησιμοποιεί τη συνήθη αρχή για την αντικατάσταση πανομοιότυπων. Δεδομένου ότι όλοι οι όροι στο σύστημά του είναι άκαμπτοι, η αντικατάσταση του Τα πανομοιότυπα διατηρούν την αλήθεια ακόμη και σε τροπικά πλαίσια.

Οι παραπάνω αρχές χαρακτηρίζουν σιωπηρά τόσο την αφηρημένη όσο και την συνηθισμένα αντικείμενα. Η θεωρία του Ζάλτα δεν αξιώνει κανένα αξίωμα συγκεκριμένα αντικείμενα, όμως, δεδομένου ότι αυτό είναι ένα ενδεχόμενο θέμα. Αλλά του το σύστημα περιλαμβάνει τον τύπο Barcan (δηλ. ◊∃xFx→∃x◊Fx◊∃xFx→∃x◊Fx), και έτσι ισχυρισμοί πιθανότητας όπως «Μπορεί να υπήρχαν γαϊδούρια που μιλούσαν» υπονοούν ότι εκεί είναι (μη συγκεκριμένα) αντικείμενα στον κόσμο μας που μιλούν γαϊδούρια κάποιο πιθανό κόσμο. Δεδομένου ότι η Zalta υιοθετεί την άποψη ότι η συνηθισμένη Ιδιότητες όπως το να είσαι γάιδαρος συνεπάγονται αναγκαστικά συγκεκριμενοποίηση, τέτοια ενδεχόμενα μη συγκεκριμένα αντικείμενα είναι συνηθισμένα.

Ο Zalta χρησιμοποιεί τη θεωρία του για να αναλύσει τις Μορφές του Πλάτωνα, τις έννοιες, πιθανοί κόσμοι, αριθμοί Fregean και αισθήσεις Fregean, μυθοπλασίες και μαθηματικά αντικείμενα και σχέσεις γενικά. Ωστόσο, ορισμένοι Οι φιλόσοφοι θεωρούν ότι η αρχή της κατανόησής του είναι υπερβολικά περιεκτική, διότι Εκτός από αυτά τα αντικείμενα, ισχυρίζεται ότι υπάρχουν οντότητες όπως το στρογγυλό τετράγωνο ή το σύνολο όλων των συνόλων που δεν είναι μέλη του εαυτού τους. Η θεωρία δεν το ισχυρίζεται αυτό Οτιδήποτε αποτελεί παράδειγμα του να είσαι στρογγυλός και τετράγωνος – το Η θεωρία διατηρεί την κλασική μορφή της κατηγόρησης χωρίς να προκαλεί σε αντιφάσεις. Αλλά ισχυρίζεται ότι υπάρχει ένα αφηρημένο αντικείμενο που κωδικοποιεί το να είσαι στρογγυλός και τετράγωνος, και ότι υπάρχει ένα Αφηρημένο αντικείμενο που κωδικοποιεί την ιδιότητα ενός συνόλου που περιέχει όλα και μόνο τα μη αυτόνομα σύνολα. Η Ζάλτα θα απαντούσε προτείνοντας ότι τέτοια αντικείμενα χρειάζονται όχι μόνο για να δηλώσουν τις συνθήκες αλήθειας, και εξηγήστε τις λογικές συνέπειες, των προτάσεων που περιλαμβάνουν εκφράσεις όπως "το στρογγυλό τετράγωνο" και "το σετ Russell", αλλά και να αναλύσει τους φανταστικούς χαρακτήρες ασυνεπών ιστοριών και ασυνεπείς θεωρίες (π.χ. επεκτάσεις Fregean).

Πρέπει να σημειωθεί ότι η αρχή κατανόησης του Zalta για Τα αφηρημένα αντικείμενα είναι απεριόριστα και έτσι αποτελούν μια αρχή πληρότητας. Αυτό επιτρέπει στη θεωρία να παρέχει αντικείμενα για αυθαίρετες μαθηματικές θεωρίες. Πού ττ είναι ένας όρος της μαθηματικής θεωρίας TT, η αρχή της κατανόησης δίνει ένα Μοναδικό αντικείμενο που κωδικοποιεί όλες και μόνο τις ιδιότητες FF που είναι αποδίδεται σε ττ μέσα TT (Linsky &; Zalta 1995, Nodelman &; Ζάλτα 2014).[12] Επομένως, η θεωρία του Zalta προσφέρει σημαντική επεξηγηματική δύναμη, γιατί έχει πολλαπλές εφαρμογές και προωθεί λύσεις σε ένα ευρύ σειρά παζλ σε διάφορους τομείς φιλοσοφία.[13]

3.7 Οι τρόποι αποδυνάμωσης της ύπαρξης

Πολλοί φιλόσοφοι έχουν υποθέσει ότι αφηρημένα αντικείμενα υπάρχουν σε μερικούς λεπτή, ξεφουσκωμένη αίσθηση. Σε αυτή την ενότητα εξετάζουμε την ιδέα ότι η Η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση θα μπορούσε να οριστεί λέγοντας ότι Τα αφηρημένα αντικείμενα υπάρχουν με κάποια λιγότερο ισχυρή έννοια από την έννοια στο ποια συγκεκριμένα αντικείμενα υπάρχουν.

Η παραδοσιακή πλατωνική αντίληψη είναι ρεαλιστική: αφηρημένη Τα αντικείμενα υπάρχουν ακριβώς με την ίδια καθαρόαιμη έννοια που υπάρχουν τα αντικείμενα στο Ο φυσικός κόσμος υπάρχει – είναι ανεξάρτητος από το μυαλό, παρά τεχνουργήματα ανθρώπινης προσπάθειας ή εξαρτώνται από συγκεκριμένα αντικείμενα σε οποιοδήποτε δρόμος. Αλλά μια σειρά από αποπληθωριστικές, μετατονολογικές απόψεις, τώρα που καθιερώνονται στη βιβλιογραφία, βασίζονται στην ιδέα ότι τα προβλήματα Τα παραδοσιακά πλατωνικά πρόσωπα έχουν να κάνουν με «κάποιους πολύ γενικούς προκαταλήψεις σχετικά με το τι χρειάζεται για να καθοριστεί ένα αντικείμενο" και όχι με «την αφαιρετικότητα του επιθυμητού αντικειμένου» (Linnebo 2018, 42). Αυτές οι απόψεις υποδηλώνουν ότι αφηρημένα αντικείμενα υπάρχουν σε κάποια ασθενέστερα αίσθηση. Ως εκ τούτου, διάφορες προσεγγίσεις διατυπώνουν αυτό που μπορεί να ονομαστεί τρόπους αποδυνάμωσης της ύπαρξης. Ένα σαφές προηγούμενο οφείλεται στο Carnap 1950 [1956], του οποίου η αποπληθωριστική προσέγγιση μπορεί να προχωρήσει περισσότερο. Καρνάπα απορρίπτει τη μεταφυσική αναζήτηση αυτού που «πραγματικά υπάρχει» (ακόμη και στην περίπτωση συγκεκριμένων αντικειμένων), δεδομένου ότι υποστηρίζει ότι η ερώτηση "Do XsXs υπάρχουν πραγματικά;» ψευδο-ερωτήσεις (εάν τίθενται ανεξάρτητα από κάποια γλωσσική πλαίσιο).

Αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι να προτείνουμε ότι τα αφηρημένα αντικείμενα έχουν συνθήκες ύπαρξης που απαιτούν λίγα από τον κόσμο. Για παράδειγμα Οι Linsky &; Zalta (1995, 532) υποστήριξαν ότι η ανεξαρτησία του νου Και η αντικειμενικότητα των αφηρημένων αντικειμένων δεν είναι σαν αυτή των φυσικών αντικείμενα: Τα αφηρημένα αντικείμενα δεν υπόκεινται σε διάκριση εμφάνισης/πραγματικότητας, δεν υπάρχουν σε «αραιός» τρόπος που απαιτεί ανακάλυψη με εμπειρικό διερεύνηση και δεν είναι πλήρη αντικείμενα (π.χ. Τα μαθηματικά αντικείμενα ορίζονται μόνο από τα μαθηματικά τους ιδιότητες). Χρησιμοποιούν αυτή την αντίληψη για να φυσικοποιήσουν την αρχή κατανόησης του Zalta για αφηρημένα αντικείμενα.

Άλλοι αποπληθωριστικοί λογαριασμοί αναπτύσσουν κάποια ασθενέστερη έννοια με την οποία Υπάρχουν αφηρημένα αντικείμενα (π.χ. ως «λεπτά» αντικείμενα). Εμείς Περιγράψτε περαιτέρω μερικές από αυτές τις προτάσεις παρακάτω και προσπαθήστε να αποσυσκευάσετε το τρόπους με τους οποίους χαρακτηρίζουν την αποδυναμωμένη, αποπληθωριστική αίσθηση της ύπαρξη (ακόμη και όταν τέτοιοι χαρακτηρισμοί δεν είναι πάντα ρητή).

3.7.1 Το κριτήριο των γλωσσικών κανόνων

Ο Carnap έκρινε ότι οι ισχυρισμοί σχετικά με την «πραγματική» ύπαρξη του Οι οντότητες (συγκεκριμένες ή αφηρημένες) δεν έχουν γνωστικό περιεχόμενο. Αυτοί είναι ψευδο-δηλώσεις. Ωστόσο, παραδέχθηκε: (α) ότι υπάρχουν προτάσεις στην επιστήμη που χρησιμοποιούν όρους που προσδιορίζουν μαθηματικά οντότητες (όπως αριθμοί)· και β) ότι η σημασιολογική ανάλυση φαίνεται να απαιτούν οντότητες όπως ιδιότητες και προτάσεις. Δεδομένου ότι η μαθηματική Οι οντότητες, οι ιδιότητες και οι προτάσεις θεωρούνται παραδοσιακά αφηρημένη, ήθελε να διευκρινίσει πώς είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια γλώσσα αναφερόμενος σε αφηρημένες οντότητες χωρίς να υιοθετεί αυτό που θεωρούσε ψευδο-προτάσεις σχετικά με την αντικειμενική πραγματικότητα τέτοιων οντοτήτων. Η διάσημη εργασία του Carnap (1950 [1956]) περιείχε μια προσπάθεια να δείξει ότι, χωρίς να ασπάζεται τον πλατωνισμό, μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει μια γλώσσα που αναφέρεται αφηρημένες οντότητες.

Για να επιτύχει αυτούς τους στόχους, ο Carnap ξεκινά σημειώνοντας ότι πριν μπορέσει κανείς Κάντε ερωτήσεις ύπαρξης σχετικά με οντότητες καθορισμένου είδους, μία πρώτα πρέπει να έχει μια γλώσσα, ή ένα γλωσσικό πλαίσιο, που επιτρέπει σε κάποιον να μιλήσει για τα είδη της εν λόγω οντότητας. Στη συνέχεια διακρίνει τα «εσωτερικά» ερωτήματα ύπαρξης που εκφράζονται μέσα σε ένα τέτοιο γλωσσικό πλαίσιο από το «εξωτερικό» Ερωτήματα ύπαρξης σχετικά με ένα πλαίσιο. Μόνον οι τελευταίοι ρωτούν αν η Οι οντότητες αυτού του πλαισίου είναι αντικειμενικά πραγματικές. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο Carnap σκέφτηκε ότι η εσωτερική ύπαρξη αμφισβητεί μέσα σε ένα Το πλαίσιο μπορεί να απαντηθεί, είτε με εμπειρική έρευνα είτε με λογική ανάλυση, ανάλογα με το είδος της οντότητας που είναι το πλαίσιο περίπου. Αντίθετα, η Carnap αφορά εξωτερικά ζητήματα (π.χ. «Do XsXs υπάρχουν;», εκφρασμένη είτε για, είτε ανεξάρτητη ενός γλωσσικού πλαισίου) ως ψευδο-ερωτήματα: αν και φαίνεται να να είναι θεωρητικά ερωτήματα, στην πραγματικότητα είναι απλώς πρακτικά ζητήματα σχετικά με τη χρησιμότητα του γλωσσικού πλαισίου για την επιστήμη.

Η εργασία του Carnap (1950 [1956]) εξετάζει μια ποικιλία γλωσσικών πλαίσια, όπως αυτά για: παρατηρήσιμα πράγματα (δηλ. χωροχρονικά διατεταγμένο σύστημα παρατηρήσιμων πραγμάτων και γεγονότων), φυσικοί αριθμοί και ακέραιοι αριθμοί, προτάσεις, ιδιότητες πραγμάτων, ορθολογικές και πραγματικούς αριθμούς, και χωροχρονικά συστήματα συντεταγμένων. Καθένας Το πλαίσιο δημιουργείται με την ανάπτυξη μιας γλώσσας που συνήθως περιλαμβάνει εκφράσεις για ένα ή περισσότερα είδη εν λόγω οντοτήτων, εκφράσεις για ιδιότητες των εν λόγω οντοτήτων (συμπεριλαμβανομένου ενός όρος γενικής κατηγορίας για κάθε είδος οντότητας), και μεταβλητές που κυμαίνονται πάνω από αυτές τις οντότητες. Έτσι, ένα πλαίσιο για την Το σύστημα των παρατηρήσιμων πραγμάτων έχει εκφράσεις που υποδηλώνουν τέτοια πράγματα («η Γη», «ο Πύργος του Άιφελ» κ.λπ.), εκφράσεις για τις ιδιότητες τέτοιων πραγμάτων («πλανήτης», «κατασκευασμένο από μέταλλο» κ.λπ.), και μεταβλητές που κυμαίνονται παρατηρήσιμα. Το πλαίσιο για τους φυσικούς αριθμούς έχει εκφράσεις που δηλώστε τα ('0', '2+5'), εκφράσεις για ιδιότητες των αριθμών («πρώτος», «περιττός»), συμπεριλαμβανομένου του όρου γενικής κατηγορίας «αριθμός»), και μεταβλητές που κυμαίνονται πάνω από αριθμούς.

Για την Carnap, κάθε δήλωση σε γλωσσικό πλαίσιο θα πρέπει να έχει τιμή αλήθειας που μπορεί να προσδιοριστεί είτε με αναλυτική είτε με εμπειρική Μεθόδους. Η τιμή αλήθειας μιας δήλωσης είναι αναλυτικά προσδιορίσιμη αν είναι λογικά αληθές (ή ψευδές), ή αν είναι αλήθεια είναι καθορίζεται αποκλειστικά από τους κανόνες της γλώσσας ή από το βάση των σημασιολογικών σχέσεων μεταξύ των συστατικών εκφράσεών του. Ένας Η δήλωση είναι εμπειρικά προσδιορίσιμη όταν είναι επιβεβαιώσιμη (ή μη επιβεβαιώσιμη) υπό το πρίσμα των αποδεικτικών στοιχείων που γίνονται αντιληπτά. Σημειώστε ότι το πολύ προσπάθεια επιβεβαίωσης μιας εμπειρικής δήλωσης σχετικά με τα φυσικά αντικείμενα με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία απαιτεί να υιοθετηθεί η γλώσσα του το πλαίσιο των πραγμάτων. Ο Carnap μας προειδοποιεί, ωστόσο, ότι «αυτό δεν πρέπει να ερμηνεύεται σαν να σήμαινε ... αποδοχή της πίστης στην πραγματικότητα του κόσμου των πραγμάτων. Δεν υπάρχει τέτοιο πεποίθηση ή ισχυρισμός ή υπόθεση επειδή δεν είναι θεωρητική ερώτηση» (1950 [1956, 208]). Για τον Carnap, να δεχτεί μια οντολογία "δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να αποδεχτείς μια συγκεκριμένη μορφή γλώσσας, με άλλα λόγια να αποδεχθεί κανόνες για τη διαμόρφωση δηλώσεων και για τον έλεγχο, αποδοχή ή απόρριψη τους» (1950 [1956, 208]).

Η Carnap υιοθετεί αυτή την προσέγγιση σε κάθε γλωσσικό πλαίσιο, ανεξάρτητα από το αν είτε πρόκειται για ένα πλαίσιο για φυσικά, συγκεκριμένα πράγματα, είτε για ένα πλαίσιο σχετικά με αφηρημένες οντότητες όπως αριθμοί, ιδιότητες, έννοιες, προτάσεις κ.λπ. Για αυτόν, οι ρεαλιστικοί λόγοι για Η αποδοχή ενός δεδομένου γλωσσικού πλαισίου είναι ότι έχει επεξηγηματικό δύναμη, ενοποιεί την εξήγηση των ανόμοιων ειδών δεδομένων και φαινόμενα, εκφράζει αξιώσεις πιο αποτελεσματικά κ.λπ. Και συχνά επιλέγουμε πλαίσιο για συγκεκριμένο επεξηγηματικό σκοπό. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να Επιλέξτε ένα πλαίσιο με εκφράσεις σχετικά με αφηρημένες οντότητες που θα μεταφέρετε μια εξήγηση (δηλαδή, μια διευκρίνιση των εννοιών), ή Αναπτύξτε μια σημασιολογία για τη φυσική γλώσσα. Για την Carnap, η επιλογή μεταξύ πλατωνισμού ή νομιναλισμού δεν είναι νόμιμη. Και τα δύο είναι ακατάλληλες προσπάθειες απάντησης σε μια εξωτερική ψευδο-ερώτηση.

Όπως σκιαγραφήθηκε νωρίτερα, η αλήθεια μιας τέτοιας ύπαρξης ισχυρίζεται ως «υπάρχουν τραπέζια» και «υπάρχουν μονόκεροι», που εκφράζονται στο πλαίσιο για παρατηρήσιμες οντότητες, είναι να προσδιοριστεί εμπειρικά, δεδομένου ότι εμπειρικές παρατηρήσεις και Απαιτούνται έρευνες. Οι δηλώσεις αυτές δεν είναι αληθείς δυνάμει τους κανόνες της γλώσσας. Αντιθέτως, ισχυρισμοί περί υπάρξεως όπως «Υπάρχουν αριθμοί» ('∃xNx∃xNx’) εκφράζεται στο πλαίσιο της θεωρίας αριθμών, ή «υπάρχει ένα ιδιοκτησία FF έτσι ώστε και οι δύο xx και καικαι βλέπε be FF’ (‘∃F(Fx&Fκαι)∃F(Fx&Fκαι)’) εκφρασμένη στο πλαίσιο της ιδιοκτησίας θεωρία, μπορεί να προσδιοριστεί αναλυτικά. Για τις δηλώσεις αυτές είτε αποτελούν μέρος των κανόνων της γλώσσας (π.χ. εκφράζονται ως αξιώματα που διέπουν τους όρους της γλώσσας) ή απορρέουν από τους κανόνες του τη γλώσσα. Όταν αυτές οι δηλώσεις αποτελούν μέρος των κανόνων που συνθέτουν το γλωσσικό πλαίσιο, θεωρούνται αναλυτικά, όπως είναι οι υπαρξιακές δηλώσεις που προκύπτουν από αυτές Κανόνες.[14]

Επομένως, όλοι οι ισχυρισμοί περί υπάρξεως που μόλις εξετάστηκαν είναι εσωτερικοί στα αντίστοιχα γλωσσικά τους πλαίσια. Καρνάπα πιστεύει ότι η μόνη αίσθηση που μπορεί να δοθεί για να μιλήσουμε Η «ύπαρξη» είναι μια εσωτερική αίσθηση. Εσωτερικές ερωτήσεις σχετικά με Η ύπαρξη πραγμάτων ή αφηρημένων αντικειμένων δεν είναι ερωτήσεις σχετικά με Η πραγματική μεταφυσική τους ύπαρξη.[15] Ως εκ τούτου, φαίνεται πιο κατάλληλο να περιγράψουμε την άποψή του ως ενσάρκωση ενός αποπληθωριστική έννοια του αντικειμένου. Για τον Carnap καταλήγει "η ζήτημα του παραδεκτού οντοτήτων ορισμένου τύπου ή Οι αφηρημένες οντότητες γενικά ως designata ανάγονται στην ερώτηση της αποδοχής του γλωσσικού πλαισίου για τα οντότητες» (1950 [1956, 217]).

Έτσι, για κάθε πλαίσιο (ανεξάρτητα από το αν περιγράφει εμπειρική αντικείμενα, αφηρημένα αντικείμενα ή συνδυασμός και των δύο), μπορεί κανείς να διατυπώσει και τα δύο απλές και σύνθετες υπαρξιακές δηλώσεις. Σύμφωνα με τον Carnap, κάθε Η απλή υπαρξιακή δήλωση είναι είτε εμπειρική είτε αναλυτική. Εάν ένα Η απλή δήλωση είναι εμπειρική, η τιμή αλήθειας της μπορεί να προσδιοριστεί από ένα συνδυασμός εμπειρικής έρευνας και εξέτασης της γλωσσικής κανόνες που διέπουν το πλαίσιο· αν η απλή υπαρξιακή δήλωση είναι αναλυτική, τότε η αξία της αλήθειας μπορεί να προσδιοριστεί απλά λαμβάνοντας υπόψη τους γλωσσικούς κανόνες που διέπουν το πλαίσιο. Ενώ το απλό Υπαρξιακές δηλώσεις που απαιτούν εμπειρική έρευνα επιβεβαιώνουν το ύπαρξη πιθανών οντοτήτων από σκυρόδεμα (όπως «πίνακες») ή «μονόκεροι»), οι απλές υπαρξιακές δηλώσεις που είναι Οι αναλυτικοί υποστηρίζουν την ύπαρξη αφηρημένων οντοτήτων. Ας το ονομάσουμε αυτό κριτήριο για τον ισχυρισμό της ύπαρξης αφηρημένων αντικειμένων, το κριτήριο των γλωσσικών κανόνων.

Η περίπτωση των μικτών πλαισίων δημιουργεί ορισμένες δυσκολίες για την άποψη. Σύμφωνα με το κριτήριο των γλωσσικών κανόνων,

xx είναι αφηρημένο iff "xx υπάρχει" είναι αναλυτική στο σχετική γλώσσα.

Αλλά αυτό το κριτήριο υποδηλώνει ότι τα ακάθαρτα σύνολα, Οι ιδιότητες που εξαρτώνται από το αντικείμενο, τα αφηρημένα τεχνουργήματα και τα υπόλοιπα δεν είναι αφηρημένος. Διότι το κριτήριο αυτό φαίνεται να χαράσσει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ ορισμένων Καθαρές αφηρημένες οντότητες και οτιδήποτε άλλο. Η αλήθεια του απλού Δηλώσεις ύπαρξης σχετικά με {Μπομπ Ντίλαν}{Μπομπ Ντίλαν} ή Τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Ντίκενς, τα οποία συνήθως είναι θεωρείται αφηρημένες οντότητες, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη γλωσσική Κανόνες. Το ίδιο ισχύει και για απλές και σύνθετες υπαρξιακές δηλώσεις με γενικούς όρους όπως «μυθιστόρημα», «νομικό καταστατικό» κ.λπ.

Στο τέλος, όμως, ο Carnap δεν φαίνεται να είναι ρεαλιστής ή ονομαστικός για αντικείμενα (αφηρημένα ή συγκεκριμένα). Η Carnap απορρίπτει την Αναρωτηθείτε αν αυτά τα αντικείμενα είναι πραγματικά με μια μεταφυσική έννοια. Αλλά Σε αντίθεση με τον νομιναλιστή, απορρίπτει την ιδέα ότι μπορούμε πραγματικά να αρνηθούμε Η πραγματική ύπαρξη αφηρημένων αντικειμένων (δηλαδή, μια άρνηση που είναι εκτός γλωσσικού πλαισίου). Αυτή η στάση, η οποία διευθετεί το Ποιο πλαίσιο πρέπει να υιοθετηθεί για πρακτικούς λόγους (π.χ. ποιο πλαίσιο μας βοηθά καλύτερα να κατανοήσουμε τα δεδομένα που πρέπει να εξηγηθούν), είναι Ο λόγος για τον οποίο έχουμε χαρακτηρίσει την άποψή του ως έναν τρόπο αποδυνάμωσης ύπαρξη.

Οι προτάσεις άλλων φιλοσόφων σχετίζονται με την άποψη του Carnap. Ο Resnik (1997, Μέρος Δεύτερο) έχει προτείνει ένα αξίωμα επιστημολογία για την ύπαρξη μαθηματικών αντικειμένων. Σύμφωνα με Από αυτή την άποψη, το μόνο που πρέπει να κάνει κανείς για να εξασφαλίσει την ύπαρξη Μαθηματικά αντικείμενα είναι η χρήση μιας γλώσσας για να θέσει μαθηματικά αντικείμενα και να καθιερώσει μια συνεπή μαθηματική θεωρία για αυτούς.[16] Ωστόσο, η ύπαρξή τους δεν προκύπτει από την ύπαρξή τους έθεσε. Αντ 'αυτού, αναγνωρίζουμε αυτά τα αντικείμενα ως υπάρχοντα επειδή ένα Έχει αναπτυχθεί συνεπής μαθηματική θεωρία γι 'αυτούς. Ρέζνικ απαιτεί τόσο γλωσσικό όρο για την εξέταση μαθηματικών αντικείμενα και προϋπόθεση συνοχής για την αναγνώρισή τους ως υπαρκτών. Η Thomasson (2015, 30-34) υποστηρίζει μια προσέγγιση την οποία παίρνει να κληρονομηθεί από τον Carnap. Το ονομάζει εύκολο οντολογία. Δεδομένου ότι δεν προσπαθεί να βρει απόλυτες κατηγορίες ή Ένας οριστικός κατάλογος βασικών (αφηρημένων ή συγκεκριμένων) αντικειμένων, προτιμά ένα απλούστερο είδος ρεαλισμού (βλέπε Thomasson 2015, 145–158). Αυτή υποστηρίζει ότι οι καθημερινές χρήσεις των υπαρξιακών δηλώσεων παρέχουν αποδεκτές οντολογικές δεσμεύσεις, όταν οι ισχυρισμοί αυτοί υποστηρίζονται είτε από εμπειρικά στοιχεία ή απλώς από τους κανόνες χρήσης που διέπουν τα γενικά όροι (π.χ. όροι ταξινόμησης), Και στις δύο περιπτώσεις λέει ότι πληρούνται οι "προϋποθέσεις εφαρμογής" για γενική θητεία (βλέπε Thomasson 2015, 86, 89–95). Ως εκ τούτου, προσφέρει επίσης ένα κριτήριο γλωσσικών κανόνων για την αποδοχή αφηρημένων αντικειμένων. Δεδομένης της υπεράσπισης του απλού ρεαλισμού, φαίνεται ότι παίρνει και τα δύο παρατηρήσιμα αντικείμενα και θεωρητικές οντότητες στην επιστήμη ως σκυρόδεμα.

3.7.2 Το κριτήριο του μινιμαλισμού

Στη συνέχεια, δύο τρόποι διατύπωσης κριτηρίων για την Λαμβάνεται υπόψη η αφηρημένη/συγκεκριμένη διάκριση. Οι απόψεις ξεκινούν με το ιδέα ότι η αντίληψή μας για ένα αντικείμενο επιτρέπει αντικείμενα των οποίων η ύπαρξη θέτει πολύ λίγες απαιτήσεις στην πραγματικότητα πέρα και πάνω από τις απαιτήσεις που επιβάλλονται από ισχυρισμούς που δεν αναφέρουν αφηρημένα αντικείμενα. Εκείνοι οι φιλόσοφοι που υποστηρίζουν αυτή τη φιλοσοφική θέση είναι αυτό που ο Linnebo (2012) ονομάζει Μεταοντολογικοί μινιμαλιστές. Οι προτάσεις τους είναι συνήθως που τίθενται σε σχέση με ζητήματα της φιλοσοφίας της μαθηματικά, αλλά στη συνέχεια εφαρμόστηκε σε άλλους τομείς.

Οι Parsons (1990), Resnik (1997) και Shapiro (1997) υποστηρίζουν ότι, στο περίπτωση μαθηματικών θεωριών, η συνοχή αρκεί για την ύπαρξη τα αντικείμενα που αναφέρονται σε αυτά Θεωρίες.[17] Δεν παρέχουν ρητό κριτήριο για τη διάκριση των αφηρημένων και συγκεκριμένα αντικείμενα. Ωστόσο, οι προτάσεις τους αντλούν εμμέσως τη διάκριση· Αφηρημένα αντικείμενα είναι εκείνα τα αντικείμενα που υπάρχουν στο αρετή της αλήθειας ορισμένων τροπικών αξιώσεων. Ειδικότερα, η Η ύπαρξη μαθηματικών αντικειμένων είναι «θεμελιωμένη» στην καθαρή τροπικές αλήθειες. Για παράδειγμα, οι αριθμοί υπάρχουν "δυνάμει του" το γεγονός ότι θα μπορούσε να υπάρξει ωω-ακολουθία αντικειμένων, Τα σύνολα υπάρχουν επειδή μπορεί να υπάρχουν οντότητες που ικανοποιούν τα αξιώματα του μία ή την άλλη θεωρία συνόλων κ.λπ. Δεδομένου ότι αυτές οι καθαρές τροπικές αλήθειες είναι Απαραίτητο, αυτό εξηγεί γιατί τα καθαρά αφηρημένα αντικείμενα υπάρχουν απαραίτητα. Εξηγεί επίσης μια έννοια κατά την οποία είναι επουσιώδεις: Η ύπαρξη βασίζεται σε αλήθειες που δεν βασίζονται (εκ πρώτης όψεως) απαιτούν την πραγματική ύπαρξη οτιδήποτε στο όλοι.[18]

Ο Linnebo (2018) προωθεί μια πρόταση σχετικά με τον τρόπο σύλληψης της περίληψης αντικείμενα αναθεωρώντας την κατανόησή μας για το Fregean biconditional Αρχές αφαίρεσης (βλ. υποτμήμα 3.4). Μερικοί φιλόσοφοι θεωρούν ότι αυτές οι αρχές αφαίρεσης του Fregean είναι αναλυτικές προτάσεις. Για παράδειγμα, Hale &; Wright (2001; 2009) θεωρούν τις δύο πλευρές μιας αρχής αφαίρεσης ισοδύναμες με μια αρχή αφαίρεσης θέμα νοήματος. «Τεμαχίζουν το περιεχόμενο» σε διαφορετικά τρόπους (για να χρησιμοποιήσουμε τη μεταφορά του Frege). Αλλά Linnebo (2018, 13-14) απορρίπτει την άποψη αυτή και την άποψη ότι τέτοιες αρχές δύο όρων είναι: αναλυτικός.

Αντίθετα, προτείνει να επιτύχουμε αναφορά σε αφηρημένα (και άλλα αντικείμενα) μέσω ενός τελεστή επάρκειας, ⇒⇒, το οποίο θεωρεί ότι είναι μια ενίσχυση του υλικού υπό όρους. Αυτός ξεκινά με τις υπό όρους αρχές της φόρμας "if RέναςbRέναςbτότε f(ένας)=f(b)f(ένας)=f(b)" (π.χ., "εάν έναςένας και bb είναι παράλληλες, τότε η κατεύθυνση του έναςένας = η κατεύθυνση του bb") και παίρνει τη δεξιά πλευρά για να επαναπροσδιοριστεί της αριστερής πλευράς. Εκπροσωπεί αυτούς τους ισχυρισμούς ως φ⇒ψφ⇒ψ, όταν ο νέος φορέας εκμετάλλευσης ‘⇒⇒' έχει σκοπό να συλλάβει τη διαισθητική ιδέα εκείνος φφ είναι (εννοιολογικά) επαρκής για ψψ, ή όλα όσα απαιτούνται για ψψ Είναι φφ. Για φφ να είναι επαρκής για ψψ, η επάρκεια πρέπει να είναι ισχυρότερη από ό,τι υπονοεί μεταφυσικά αλλά ασθενέστερη από ό,τι αναλυτικά συνεπάγεται (βλ. Linnebo 2018, 15). Η έννοια που θεωρεί ο Linnebo είναι μια «είδος μεταφυσικής γείωσης». Ως εκ τούτου, η επάρκεια Οι δηλώσεις μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε δηλώσεις που αναφέρονται αφηρημένα αντικείμενα (ή άλλα προβληματικά αντικείμενα) με όρους μεταφυσικά λιγότερο προβληματικά ή μη προβληματικά αντικείμενα.

Είναι σημαντικό για το Linnebo η επάρκεια να είναι ασύμμετρη. Αυτός δεν θα δεχόταν αμοιβαία επάρκεια, δηλαδή αρχές της μορφής Rέναςb⇔f(ένας)=f(b)Rέναςb⇔f(ένας)=f(b), δεδομένου ότι αυτά συνεπάγονται ότι Και οι δύο πλευρές είναι ισοδύναμες ως θέμα νοήματος. Αντ 'αυτού, το σημείο είναι ότι ο φαινομενικά μη προβληματικός ισχυρισμός RέναςbRέναςb αποδίδει την αξίωση f(ένας)=f(b)f(ένας)=f(b) χωρίς προβλήματα, και αυτό εκφράζεται καλύτερα από Δηλώσεις επάρκειας του εντύπου Rέναςb⇒f(ένας)=f(b)Rέναςb⇒f(ένας)=f(b), στην οποία η αριστερή πλευρά γειώνει τη δεξιά πλευρά. Έτσι Η έννοια της επανανοηματοδότησης του Linnebo δεν είναι η Fregean έννοια της αναχάραξης του περιεχομένου.

Επιπλέον, σε μια δήλωση επάρκειας, το Linnebo δεν απαιτεί ότι η σχέση RR να είναι σχέση ισοδυναμίας· Απαιτεί μόνο εκείνος RR να είναι συμμετρική και μεταβατική. Δεν χρειάζεται να είναι αντανακλαστικό, γιατί Ο τομέας ενδέχεται να περιέχει οντότητες xx τέτοια ώστε ¬Rxx¬Rxx (π.χ., στην περίπτωση της δήλωσης επάρκειας για οδηγίες, όχι κάθε αντικείμενο xx στον τομέα είναι τέτοια ώστε xx είναι παράλληλη με xx—το να είσαι παράλληλος περιορίζεται στις γραμμές). Ο Linnebo αποκαλεί τέτοια συμμετρικές και μεταβατικές σχέσεις, σχέσεις ενότητας. Όταν ένα Δήλωση επάρκειας—Rέναςb⇒f(ένας)=f(b)Rέναςb⇒f(ένας)=f(b)—κρατά και, στη συνέχεια, αναγνωρίζονται νέα αντικείμενα. Τα νέα αντικείμενα προσδιορίζονται ως προς τις λιγότερο προβληματικές οντότητες που σχετίζονται με RR; Για παράδειγμα, οι οδηγίες καθορίζονται από γραμμές που είναι παράλληλος. Σύμφωνα με τον Linnebo, οι παράλληλες γραμμές γίνονται προδιαγραφές των νέων αντικειμένων. Μια σχέση ενότητας RR Είναι Ως εκ τούτου, το σημείο εκκίνησης για την ανάπτυξη επαρκούς (αλλά όχι αναγκαία και επαρκής) προϋπόθεση αναφοράς.

Μερικές φορές τα νέα αντικείμενα που εισάγονται από τις αρχές υπό όρους δεν το κάνουν να έχουν απαιτήσεις από την πραγματικότητα· Όταν συμβαίνει αυτό, λέγεται ότι είναι λεπτές (για παράδειγμα, οι οδηγίες απαιτούν μόνο να υπάρχει παράλληλες γραμμές). Ωστόσο, όταν τα νέα αντικείμενα που εισάγονται από οι δηλώσεις επάρκειας θέτουν ουσιαστικότερες απαιτήσεις στην πραγματικότητα, Τα αντικείμενα θεωρούνται παχιά. Υποθέτω RέναςbRέναςb Βεβαιώνει έναςένας και bb είναι χωροχρονικά μέρη του ίδιου συνεκτικού και φυσικού οριοθετημένο ολόκληρο. Τότε έναςένας και bb Γίνετε προδιαγραφές για φυσική φορείς μέσω της ακόλουθης αρχής: Rέναςb⇒Bήdκαι(ένας)=Bήdκαι(b)Rέναςb⇒Bήdκαι(ένας)=Bήdκαι(b). Στην περίπτωση αυτή, η αρχή "κάνει μια σημαντική ζήτηση στον κόσμο" επειδή απαιτεί έλεγχο ότι υπάρχουν χωροχρονικά μέρη που αποτελούν μια συνεχή τέντωμα στερεών πραγμάτων (απλά κοιτάζοντας τα χωροχρονικά μέρη δεν αρκεί για να καθοριστεί αν αποτελούν οργανισμό· βλέπω Linnebo 2018, 45).

Ωστόσο, ο Linnebo δεν ταυτίζει το να είσαι αφηρημένος με το να είσαι λεπτός (2012, 147), γιατί υπάρχουν λεπτά αντικείμενα με σχετική έννοια που είναι δεν είναι αφηρημένες, δηλαδή εκείνες που δεν θέτουν ουσιαστικές απαιτήσεις στο κόσμο πέρα από εκείνους που εισήχθησαν από την άποψη ορισμένων προηγούμενων που δόθηκαν Αντικείμενα. Το μετρολογικό άθροισμα του αριστερού σας χεριού και του φορητού υπολογιστή σας κάνει καμία απαίτηση στον κόσμο πέρα από τις απαιτήσεις του Μέρη.[19] Αντ 'αυτού, προτείνει ότι τα αφηρημένα αντικείμενα είναι εκείνα που είναι λεπτά και που έχουν ρηχή φύση. Η έννοια του ρηχού Η φύση έχει σκοπό να συλλάβει «τη διαισθητική ιδέα ότι οποιαδήποτε ερώτηση που αφορά αποκλειστικά FsFs έχει μια απάντηση που μπορεί να είναι καθορίζονται βάσει τυχόν δεδομένων προδιαγραφών αυτών των FsFs” (2018, 192–195). Για παράδειγμα, οδηγίες έχουν ρηχή φύση επειδή οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με τις οδηγίες (π.χ. είναι είναι ορθογώνια κ.λπ.;) μπορεί να προσδιοριστεί αποκλειστικά βάσει του γραμμές που τις καθορίζουν. Τα σχήματα έχουν ρηχή φύση, επειδή οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με αυτά (π.χ., είναι τριγωνικά, κυκλικά κ.λπ.;) μπορεί να προσδιορίζονται αποκλειστικά βάσει του υποκείμενου σκυροδέματος τους Στοιχεία. Αντίθετα, τα μερεολογικά σύνολα συγκεκριμένων αντικειμένων δεν είναι ρηχά επειδή υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με αυτά που δεν μπορούν να απαντηθούν μόνο βάσει των προδιαγραφών τους· για παράδειγμα, το βάρος του μετρολογικού αθροίσματος του φορητού υπολογιστή σας και του Το αριστερό χέρι εξαρτάται όχι μόνο από τον συνδυασμό τους αλλά και από το βαρυτικό πεδίο στο οποίο βρίσκονται Βρίσκεται.[20]

Ο Linnebo αντιπαραβάλλει έτσι αφηρημένα αντικείμενα, τα οποία είναι λεπτά και έχουν ρηχή φύση, με συγκεκριμένα αντικείμενα, τα οποία δεν έχουν ρηχή φύση. Ο Linnebo επεκτείνει αυτή την άποψη με διάφορους τρόπους. Κατασκευάζει ένα περιγραφή μαθηματικών αντικειμένων που υπερβαίνει τον τρόπο Αρχές αφαίρεσης παρέχοντας μια ανακατασκευή του συνόλου Θεωρία με όρους «δυναμικής αφαίρεσης» (2018, κεφ. 3). Αυτή η μορφή μινιμαλισμού επιτρέπει επίσης αφηρημένα αντικείμενα μικτού χαρακτήρα· δηλαδή, εκείνα που είναι λεπτά σε σχέση με άλλα αντικείμενα. Για παράδειγμα, ο τύπος του γράμματος «A» είναι αφηρημένο επειδή είναι λεπτό και έχει ρηχή φύση, αλλά είναι λεπτό όσον αφορά τις μάρκες του γράμματος «A».

Αυτή η άποψη, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Linnebo, αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ότι οι μεθοδολογίες που χρησιμοποιούνται από τους μαθηματικούς εργασίας, όπως κλασική λογική, κατηγορηματικοί ορισμοί και αυθαίρετη λήψη υποσυλλογές άπειρων τομέων, φαίνεται να προϋποθέτουν αντικείμενα που είναι πιο ανεξάρτητα, δηλαδή αντικείμενα που δεν έχουν ρηχά Nature (2018, 197· για μια συζήτηση σχετικά με την ανεξαρτησία. Ένα άλλο πρόβλημα (2018, 195) είναι ότι προκειμένου ένα αντικείμενο να θεωρηθεί ότι έχει ρηχή φύση, Πρέπει να υπάρχει μια εγγενής σχέση ενότητας. Ένας απαιτείται έρευνα για να διαπιστωθεί ότι υπάρχει τέτοια εγγενής σχέση ενότητας σε κάθε περίπτωση. Δεν είναι καθόλου σαφές ότι μια υπό όρους αρχή με εγγενή σχέση ενότητας είναι διαθέσιμη για καθεμία από τις προβληματικές περιπτώσεις που αναφέρονται σε αυτήν την καταχώρηση, όπως το σκάκι, νομικά ιδρύματα ή την αγγλική γλώσσα. Τέλος, το Linnebo δεν συζητά το ερώτημα εάν σύνολα σκυροδέματος Τα urelements είναι τα ίδια αφηρημένα ή συγκεκριμένα. Επί του παρόντος, μπορεί να υπάρχει να είναι ένα σημαντικό ερώτημα που έμεινε ανοιχτό από τη θεωρία του ότι άλλες θεωρίες των αφηρημένων αντικειμένων απαντούν.

3.8 Εξολοθρευτισμός

Φτάνουμε τελικά σε προτάσεις που απορρίπτουν το αφηρημένο/συγκεκριμένο διάκριση. Μπορούμε να εξετάσουμε τρεις περιπτώσεις. Πρώτον, υπάρχουν τα νομιναλιστές που απορρίπτουν αφηρημένες οντότητες και απορρίπτουν το διάκριση ως παράνομη. Επικεντρώνονται στο να επιχειρηματολογήσουν εναντίον του διατυπώσεις της διάκρισης που προτείνεται στη βιβλιογραφία. Ένα δεύτερο Ομάδα εξολοθρευτών απορρίπτουν πραγματικά αντικείμενα οποιουδήποτε είδους, με αυτόν τον τρόπο απορρίπτοντας τη διάκριση ως άνευ αντικειμένου· Αυτά είναι τα οντολογικά μηδενιστές. Μια τελευταία ομάδα εξολοθρευτών συμφωνεί ότι υπάρχουν πρωτότυπες περιπτώσεις συγκεκριμένων αντικειμένων και αφηρημένων αντικειμένων, αλλά συμπεραίνω ότι δεν μπορεί να γίνει αυστηρή φιλοσοφική διάκριση αρκετά σαφώς ώστε να έχει οποιαδήποτε επεξηγηματική δύναμη (βλ. Sider 2013, 287). Αυτό θυμίζει την απαισιοδοξία του Lewis (1986a, 81-86) για το δυνατότητα καθιέρωσης αρκούντως σαφούς διάκρισης να είναι θεωρητικά ενδιαφέρον.

4. Περαιτέρω ανάγνωση

Οι Berto & Plebani (2015) παρέχουν μια χρήσιμη εισαγωγή στην οντολογία και μεταοντολογία. Ο Putnam (1971) επιχειρηματολογεί υπέρ αφηρημένων αντικειμένων επιστημονικούς λόγους. Οι Bealer (1993) και Tennant (1997) παρουσιάζουν ένα priori επιχειρήματα για την αναγκαία ύπαρξη αφηρημένης έννοιας Οντότητες. Fine (2002) συστηματική μελέτη των αρχών της αφαίρεσης στα θεμέλια των μαθηματικών. Ο Wetzel (2009) εξετάζει το Η διάκριση τύπου-διακριτικού, υποστηρίζει ότι οι τύποι είναι αφηρημένα αντικείμενα ενώ Τα διακριτικά αυτών των τύπων είναι οι συγκεκριμένες περιπτώσεις τους και δείχνουν πώς Δύσκολο είναι να παραφράσουμε τις πολλές αναφορές σε τύπους που εμφανίζονται στις επιστήμες και τη φυσική γλώσσα. Η Zalta (2020) αναπτύσσει ένα Τυπο-θεωρητικό πλαίσιο για αφηρημένα αντικείμενα υψηλότερης τάξης (τα οποία Περιλαμβάνει αφηρημένες ιδιότητες και αφηρημένες σχέσεις εκτός από συνηθισμένες ιδιότητες και σχέσεις) και προσφέρει και τις δύο συγκρίσεις με Άλλες θεωρίες τύπου και εφαρμογές στη φιλοσοφία και τη γλωσσολογία. Ο Moltmann (2013) διερευνά το βαθμό στον οποίο τα αφηρημένα αντικείμενα είναι απαιτείται κατά την ανάπτυξη μιας σημασιολογίας της φυσικής γλώσσας. Σε αυτό το βιβλίο, και επίσης στο άρθρο της (2020), υπερασπίζεται ένα «πυρήνας-περιφέρεια» διάκριση και υποδηλώνει ότι η φυσική Η οντολογία της γλώσσας περιέχει αναφορές σε αφηρημένα αντικείμενα μόνο στο περιφέρεια. Οι Falguera και Martínez-Vidal (2020) έχουν επιμεληθεί ένα τόμος στον οποίο οι συνεισφέροντες παρουσιάζουν θέσεις και συζητήσεις σχετικά με αφηρημένα αντικείμενα διαφόρων ειδών και κατηγοριών, σε διαφορετικές πεδία στη φιλοσοφία.

-----------------------------

1. Βλέπε Swoyer 2007 και Cowling 2017 για περαιτέρω συζήτηση της περίληψης και συγκεκριμένες οντότητες.

2. Μερικοί (van Inwagen 1977, 1983; Kripke 1973 [2013]), αναλύστε αυτά τα ονόματα ως αναφερόμενη σε θεωρητικές οντότητες λογοτεχνικής κριτικής ή αφηρημένης αντικείμενα, αλλά μόνο στο βαθμό που συμβαίνουν στο πλαίσιο δηλώσεων σχετικά με μυθοπλασίες (π.χ. όταν σκεφτόμαστε κριτικά το χαρακτήρες μιας ιστορίας), ενώ άλλοι (Thomasson 1999) θεωρούν όλα τα χρήσεις αυτών των ονομάτων ως υποδηλωτικά αφηρημένα τεχνουργήματα (και επομένως οντολογικά εξαρτώμενα από συγκεκριμένα αντικείμενα).

3. Επιχειρήματα αναγκαιότητας σε άλλους τομείς φιλοσοφικής έρευνας, όπως η ηθική, έχουν επίσης αναπτυχθεί. Βλέπε Ενώχ 2011, 2016. Λέιμποβιτς & Sinclair 2016.

4. Ο Lewis προσπαθούσε να καθορίσει αν κάποιος από τους τρόπους ορισμού Τα αφηρημένα αντικείμενα θα κατηγοριοποιούσαν μη πραγματικούς πιθανούς κόσμους (όπως αυτός τα κατανόησε) ως αφηρημένα.

5. Donato και Falguera 2020 κάνουν μια παρόμοια υπόθεση σε σχέση με την ιδέα ότι Τα επιστημονικά μοντέλα είναι αφηρημένα τεχνουργήματα.

6. Οι δύο διακρίσεις μας επιτρέπουν να εξετάσουμε τέσσερα είδη ιδιοτήτων: ποιοτική εγγενής (π.χ. να είσαι άνθρωπος)· Εξωγενείς ποιοτική (π.χ. είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης). εγγενής μη ποιοτική (π.χ. όντας ο Μπαράκ Ομπάμα). μη ποιοτικό εξωγενής (π.χ. 5 εκατοστά ψηλότερος από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη).

7. Σημειώστε, ωστόσο, τους περιορισμούς του παραδείγματος, δεδομένου ότι η μοριακή συνθέσεις ΈναςΈνας και BB δεν μπορεί να είναι το ίδιο.

8. Η απόφαση Cowling (2017, 89) εξετάζει επίσης ένα κριτήριο «μη αλληλεπικάλυψης».

9. Ορισμένες αναμνήσεις από την πρόταση αυτή μπορούν να εντοπιστούν στο έργο του Meinong (1904, 1915) και σε αυτό του Mally (1912). πιο πρόσφατα στο Η προσπάθεια του Parsons (1980) να ανακατασκευάσει τη θεωρία του Meinong αξιωματικά.

10. Το γεγονός ότι μόνο αφηρημένα αντικείμενα κωδικοποιούν ιδιότητες δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ορίσετε αφηρημένα αντικείμενα επειδή αφήνει έξω το κενό αφηρημένο αντικείμενο, ένα αφηρημένο αντικείμενο που δεν κωδικοποιεί ιδιότητες.

11. Η θεωρία των ιδιοτήτων του Zalta επεκτείνεται σε μια θεωρία σχέσεων και προτάσεις. Η αρχή της κατανόησης για τις σχέσεις και οι προτάσεις είναι απλώς μια γενίκευση της αρχής για τις ιδιότητες, επεκτάθηκε στις περιπτώσεις όπου n≥2n≥2 και n=0n=0. Σχέση και η ταυτότητα της πρότασης ορίζονται στη συνέχεια με όρους ιδιοκτησίας ταυτότητα. Βλέπε Ζάλτα 1983, 1988 και 1993.

12. Ο Balaguer (1998) διατυπώνει επίσης μια αρχή πληρότητας για αυτό που αποκαλεί «καθαρόαιμο» πλατωνισμό. Αλλά η αρχή του είναι κυρίως για μαθηματικά αντικείμενα και είναι υπό όρους. του αρχή ουσιαστικά υποστηρίζει ότι κάθε πιθανό μαθηματικό αντικείμενο υπάρχει, αν και βλέπε Colyvan &; Zalta 1999 για κριτική. Μπαλαγέ (2020) υποστηρίζει μια παρόμοια αρχή για λανθασμένες ιδιότητες. Σε κάθε περίπτωση, ο Balaguer δεν υποστηρίζει τον πλατωνισμό, ούτε καν έναν βασίζεται σε μια αρχή πληρότητας (αν και συμφωνεί ότι η τελευταία είναι την καλύτερη εκδοχή του πλατωνισμού). Ούτε υποστηρίζει τον νομιναλισμό (ούτε καν για τη μυθιστορηματική εκδοχή). Η άποψή του είναι ότι μπορεί να υπάρξει κανένα γεγονός του θέματος, δεδομένου ότι τα καλύτερα επιχειρήματα για τον πλατωνισμό και το τα καλύτερα επιχειρήματα υπέρ του νομιναλισμού/μυθοπλασίας αλληλοεξουδετερώνονται και είναι ασαφή.

13. Βλέπε, για παράδειγμα, Zalta 2006 για μια συζήτηση σχετικά με το πώς η θεωρία αντικειμένων χειρίζεται την περίπτωση του συνόλου μονάδων του προγράμματος Socrates, δηλ. {Σωκράτης}{Σωκράτης}.

14. Οι κανόνες αυτοί περιλαμβάνουν συντακτικούς και σημασιολογικούς κανόνες, κανόνες συλλογιστικής, και τα αποδεικτικά μέσα.

15. Όταν η έννοια της πραγματικότητας εμφανίζεται σε εσωτερικά ερωτήματα σχετικά με το ύπαρξη των πραγμάτων, τότε «είναι μια εμπειρική μη-μεταφυσική έννοια» (Carnap 1950 [56]).

16. Βλέπε Fine 2005 για μια διαφορετική πρόταση αξιώματος, δηλαδή τη διαδικαστική του postulationist θεώρηση της μαθηματικής γνώσης.

17. Το κριτήριο αυτό ανάγεται στον Hilbert, ο οποίος πρότεινε ότι η μαθηματική Η ύπαρξη είναι εγγυημένη από τη συνέπεια.

18. Βλ. Rosen 2011 για ανάλυση της έννοιας της γειώσεως σε σχέση σε αυτά τα θέματα.

19. Λεπτά αντικείμενα με απόλυτη έννοια (δηλαδή, καθαρά σύνολα, κατευθύνσεις, αριθμοί) απλά δεν έχουν καμία ουσιαστική ζήτηση στον κόσμο (βλέπε Linnebo 2018, 4).

20. Ο Linnebo επιχειρεί να κάνει την έννοια της ρηχής φύση ακριβής. Επικαλείται την έννοια της εγγενούς σχέσης και την έννοια της σχέσης που μπορεί να αναχθεί σε μια Ταξινόμηση FF. Οι εγγενείς σχέσεις είναι παρόμοιες με τις εγγενείς ιδιότητες (οι οποίες εξετάστηκαν προηγουμένως, στο τμήμα 3.5.4)· Είναι σχέσεις που τα πράγματα φέρουν το ένα στο άλλο λόγω του πώς είναι και πώς σχετίζονται μεταξύ τους, σε αντίθεση με το πώς είναι σχετίζονται με πράγματα έξω από αυτά και πώς είναι τα πράγματα έξω από αυτά. (Για παράδειγμα, η σχέση του να είσαι παράλληλος είναι εγγενής Λόγω του τρόπου με τον οποίο οι γραμμές σχετίζονται μεταξύ τους και της σχέσης της ομοιότητας, η οποία μπορεί να ισχύει μεταξύ σκυροδέματος γεωμετρική σχήματα, είναι εγγενές λόγω του σχήματος των μορφών.) Ο Ορισμός μιας σχέσης που μπορεί να αναχθεί σε ένα sortal FF εμφανίζεται σε 2018, 192-195, και παραλείπουμε την εξήγηση εδώ. Αλλά με αυτά έννοιες, ο Linnebo λέει ότι ένα αντικείμενο xx έχει ρηχή φύση εάν και μόνο εάν υπάρχει ταξινόμηση FF, έτσι ώστε xx Είναι ένας FF και όλες τις εγγενείς σχέσεις σχετικά με xx είναι μειώσιμα σε FF.