Από παντού βομβαρδιζόμαστε για την οικονομική κρίση, για πολέμους, μία γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον της ανθρωπότητας. Γενικότερα πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται μία πραγματικότητα γεμάτη χάος που αρχίζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο της ανθρωπότητας.
Ποια όμως είναι η σύνθεση της ανθρωπότητας τελικά;
Η ανθρωπότητα είμαστε εμείς.
Αν εστιάσουμε έξω από εμάς μπορούμε να βρούμε πολλά επιχειρήματα που θα στηρίξουν την πεποίθησή μας ότι εμείς είμαστε αδύναμοι μπροστά στα γεγονότα που συντελούνται μπροστά στα μάτια μας, χωρίς τη δική μας συναίνεση.
Φταίνε οι κυβερνήσεις που εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο για τα δικά τους συμφέροντα.
Φταίει η παγκόσμια χειραγώγηση και τα διεθνή συμφέροντα.
Φταίνε αυτοί που κρατάνε τον πλούτο και δεν τον μοιράζονται με την μεσαία τάξη.
Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς.
Και έτσι εμείς θα συνεχίζουμε να δικαιολογούμε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της δικής μας ύπαρξης, ως κάτι που δημιουργήθηκε εξωτερικά από εμάς, περιμένοντας ένα σωτήρα να αλλάξει τα πράγματα για εμάς και να μας σώσει από το δημιούργημά μας.
Η αντίληψή μας μοιάζει πολύ με την επιστήμη. Κάτι που σήμερα αντιλαμβάνεται η επιστήμη, το στηρίζει με έρευνες και το υποστηρίζει με πάθος, μέχρι να έρθει μια νέα έρευνα που θα μεταβάλλει σημαντικά ή θα αμφισβητήσει τα προηγούμενα ευρήματα.
Κάπως έτσι είναι και η αντίληψή μας. Αυτό που σήμερα το καταλαβαίνουμε και το υποστηρίζουμε με σθένος ως βασική μας πεποίθηση, έρχεται μία νέα πεποίθηση να το καταρρίψει και να μας δώσει νέα πληροφορία για εμάς και το τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Κάπως έτσι τόσο η επιστήμη όσο και η αντίληψη, εξελίσσονται.
Το ερώτημα που τίθεται είναι “Η εξέλιξή μας σαν ανθρώπινη κοινότητα, μας οδηγεί τελικά στη θεραπεία ή στην αυτοκαταστροφή; ”
Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας και τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις μας. Οι πεποιθήσεις μας εδρεύουν στον υποσυνείδητο νου μας ως προγράμματα και με συγκεκριμένα ερεθίσματα ενεργοποιούνται και προκαλούν συγκεκριμένες συμπεριφορές που δεν είναι καν παρατηρήσιμες και ελεγχόμενες από εμάς. Είμαστε δηλαδή στον αυτόματο πιλότο.
Για παράδειγμα μία πεποίθηση όπως “Δεν μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα γιατί η ζωή έχει γίνει δύσκολη για όλους” είναι περιοριστική για εμάς και θα μας οδηγήσει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές που δεν υποστηρίζουν την πίστη στον εαυτό μας. Αυτό θα μας οδηγήσει σε μια στασιμότητα γιατί όταν πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, γιατί να αναλάβουμε δράση;
Τελικά έχουμε εμείς κάποια δύναμη και έλεγχο επάνω στη συμπεριφορά μας; Ή είμαστε έρμαια των καταστάσεων;
Μέχρι πρόσφατα η επιστήμη υποστήριζε ότι τα γονίδια μας ελέγχουν τη βιολογία μας.
Σήμερα η νέα βιολογία αναγνώρισε ότι το περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα η αντίληψη (ερμηνεία) μας για το περιβάλλον, ελέγχει άμεσα τη δραστηριότητα των γονιδίων μας. Άρα το περιβάλλον ελέγχει τη δραστηριότητα του γονιδίου μέσω μιας διαδικασίας γνωστής ως επιγενετικός έλεγχος.
Αυτή η νέα προοπτική της ανθρώπινης βιολογίας δεν βλέπει το σώμα ως απλώς μία μηχανική συσκευή, αλλά ενσωματώνει το ρόλο του μυαλού και του πνεύματος. Αυτή η ανακάλυψη στη βιολογία είναι θεμελιώδης σε όλες τις θεραπείες γιατί αναγνωρίζει ότι όταν αλλάξουμε την αντίληψή μας ή τις πεποιθήσεις μας στέλνουμε εντελώς διαφορετικά μηνύματα στα κύτταρά μας και επαναπρογραμματίζουμε την έκφρασή τους.
Οι λειτουργικές μονάδες της ζωής είναι τα μεμονωμένα κύτταρα που αποτελούν το σώμα μας. Αν και κάθε ένα από τα κύτταρα μας είναι εγγενώς έξυπνο και μπορεί να επιβιώσει μόνο του, όταν αφαιρεθεί από το σώμα, η ύπαρξή του μέσα σε μία κοινότητα κυττάρων, όπως το σώμα μας, το οδηγεί να παραιτηθεί από την ατομικότητά του προκειμένου να γίνει μέλος μια πολυκύταρρης κοινότητας.
Τι γνώση μας δίνει αυτό για τον καθένα από εμάς; Αν αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως κύτταρο ενός πολυκύτταρου οργανισμού όπως η ανθρωπότητα;
Το σώμα μας αντιπροσωπεύει πραγματικά τη συνεργατική προσπάθεια μιας κοινότητας κυττάρων, ίσως πενήντα τρισεκατομμυρίων μεμονωμένων κυττάρων.
Εξ ορισμού, μια κοινότητα είναι μια οργάνωση ατόμων ικανή να δεσμευτεί και να υποστηρίξει ένα κοινό όραμα. Κατά συνέπεια, ενώ κάθε κύτταρο μας είναι μια ελεύθερη γεμάτη ζωή οντότητα, η κοινότητα του σώματος μας λειτουργεί με τις αρχές τις ομαδικότητας και της συνεργασίας προκειμένου να επιφέρει αρμονία.
Ποιος συντονίζει αυτή την κοινότητα;
To μυαλό και η εσωτερική μας φωνή. Δηλαδή ο πολυκύτταρος οργανισμός δέχεται τις επιθυμίες και τις προθέσεις μιας «κεντρικής φωνής» που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως μυαλό και πνεύμα.
Άρα το μυαλό μας είναι ο μαέστρος. Και το μυαλό μας έχει τον συνειδητό και τον υποσυνείδητο νου μας. Ο συνειδητός νους είναι δημιουργικός και λειτουργεί με την ελεύθερη βούλησή μας ενώ ο υποσυνείδητος μας νους υπηρετεί τον συνειδητό με βάση τις προγραμματιστικές εντολές που έχει λάβει (πεποιθήσεις).
Και οι πεποιθήσεις δημιουργούνται με βάση τις εμπειρίες μας, την ανατροφή μας, και τις προσδοκίες μας.
Οπότε ο υποσυνείδητος νους μας προγραμματίζεται.
Αν εμείς λοιπόν εστιάζουμε στην έλλειψη, στη βία, στον πόλεμο, στη συρρίκνωση, στη δύναμη που έχει οτιδήποτε έξω από εμάς να διαμορφώνει συνθήκες ζωής για εμάς, τι θα συμβεί;
- Θα αισθανόμαστε αδύναμοι να αλλάξουμε τις συνθήκες της ζωής μας προς το καλύτερο.
- Δεν θα έχουμε χώρο για όνειρα.
- Θα νιώθουμε ότι κάθε μέρα , απλά επιβιώνουμε από κάτι που μας απειλεί.
- Θα περιμένουμε κάτι έξω από εμάς να μας σώσει. Κάποιον άλλο να φέρει την αλλαγή!
Τα κύτταρά μας προκειμένου να επέλθει η αρμονία σε ένα πολυκύτταρο οργανισμό όπως είναι το σώμα μας, παραιτούνται της ατομικότητάς τους και συνεργάζονται για ένα κοινό όραμα με τα άλλα παρόλο που διαθέτουν την ικανότητα της αυτονομίας το καθένα από αυτά.
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε το ίδιο;
Οι καιροί μας καθοδηγούν για μια εσωτερική αλλαγή που θα επιφέρει μια εξωτερική αλλαγή!
Γιατί όπως λέει και ο διάσημος συγγραφέας της Σχολής των Θεών, Elio D’Anna, η εξωτερική σου πραγματικότητα είναι ο εσωτερικός σου κόσμος!
Μια αλλαγή συνείδησης και στάσης απέναντι στον εαυτό μας και στον πολυκύτταρο οργανισμό της ανθρωπότητας είναι ίσως η θεραπεία μας. Η άρνηση της ατομικότητας μας και η δέσμευσή μας να υποστηρίξουμε ένα κοινό όραμα, είναι ίσως ο μόνος δρόμος προς την ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας!
Και αν η ερώτηση είναι ποιος θα κάνει το μαέστρο, θα σας απαντήσω με ένα ρητό του Αϊνστάιν “Το σύμπαν είναι σαν ένα τεράστιο ταχυδακτυλουργικό κόλπο και οι επιστήμονες προσπαθούν να καταλάβουν πώς το κάνει αυτό που κάνει”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου