Αυτό που είναι πραγματικά ο άνθρωπος (και στο οποίο «ερχόμαστε» όταν σε κατάσταση ησυχίας, διερευνούμε με πλήρη προσοχή το «Ποιος Είμαι»;, απομακρύνοντας όλες τις «προτάσεις» της σκέψης…), είναι Αγνή Παρουσία («Επίγνωση της Ύπαρξης», «είμαι εδώ»)… Το Βάθος Αυτής της Παρουσίας, Χωρίς Ιδιότητες, Απεριόριστο, Διευρύνεται Επ’ άπειρον σε ένα Αιώνιο Τώρα: Μια Συνεχής Ζωή, Αλλαγή, Μια Ροή Χωρίς Αλλοιώσεις… Είναι Αυτή η Απεριόριστη Παρουσία που Δημιουργεί τους Αντικειμενικούς Κόσμους και Αναδύει το Ατομικό Ον, τα ατομικά όντα, τον άνθρωπο… Ο άνθρωπος είναι Παρουσία που «συνδέεται» με ένα υλικό σώμα. Υπάρχει, Αντιλαμβάνεται, Σκέπτεται, Συναισθάνεται, κι Ενεργεί στο σώμα, (στις ανάλογες περιοχές του νευρικού συστήματος- στα αντίστοιχα λειτουργικά κέντρα) και μέσω του σώματος στον κόσμο.
2. ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ - Η Εικονική Πραγματικότητα της Σκέψης, Η Διάσπαση της Ύπαρξης (σε Υποκείμενο-Αντικείμενο)
Όταν ο άνθρωπος Αντιλαμβάνεται «αυτό που συμβαίνει» είναι σε μια «κατάσταση» Ενοποιημένης Επίγνωσης Εντός της Οποίας (στο Πεδίο της Οποίας) συμβαίνουν όλα, ο εαυτός, ο κόσμος, τα άλλα συμβαίνοντα… έχει άμεση επαφή με τα συμβαίνοντα, τις διαδικασίες. «Αυτό που συμβαίνει» είναι μια ροή επίγνωσης που συλλαμβάνει όσα συμβαίνουν σαν ροές, «γίγνεσθαι», συμβαίνοντα… Όλα είναι ζωντανά μέσα σε αυτή την ενοποιημένη Επίγνωση. Η ροή επίγνωσης είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι «άλλοι», τα «πράγματα»… όλα είναι ροές.
Σε μια τέτοια δράση επίγνωσης το μόνο πραγματικό είναι αυτό που συμβαίνει εδώ, τώρα, στην στιγμή που ρέει. Ο Μόνος Πραγματικός Χώρος είναι «αυτό που συμβαίνει». Κι ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι η στιγμή που ζούμε τώρα. Μια τέτοια αντίληψη υπάρχει μόνον στη στιγμή που ρέει, δεν αφήνει ίχνη, κατάλοιπα. Είμαστε συνεχώς, εμείς, εδώ, τώρα, ολόφρεσκοι κάθε στιγμή, με ολόφρεσκια «όραση» κι αντιλαμβανόμαστε κάθε στιγμή έναν ολοκαίνουργιο κόσμο, που γεννιέται στην στιγμή αυτή που ρέει, κάθε στιγμή, κι εμφανίζεται μπροστά μας, ανανεωμένος, κάθε στιγμή. Αυτή η Δράση της Αντίληψης είναι η Αληθινή Εγρήγορση, που συλλαμβάνει αυτό που πραγματικά συμβαίνει, εδώ, τώρα, κάθε στιγμή, χωρίς να αφήνει ίχνη. Κάθε στιγμή ζούμε κάτι καινούργιο. Αυτό σημαίνει ότι ζούμε στην στιγμή, κι όχι στον χρόνο που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι συνήθως, παρελθόν-παρόν-μέλλον (που είναι μια τεχνητή κατασκευή της σκέψης). Είμαστε ουσιαστικά, τώρα, εδώ, στη ζωντανή ρέουσα στιγμή, έξω από τον χρόνο. Και κάθε στιγμή είναι πλήρης, ολοκληρωμένη. Η Πραγματικότητα, (η Αλήθεια), είναι η Ροή, η Ροή της Ζωής, κι όπου κι αν είμαστε, είμαστε εμείς, Παρόντες, Ολοζώντανοι, Ολοκληρωμένοι μέσα στην στιγμή.
Η Εγρήγορση είναι μια δράση της Αντίληψης που Απαιτεί Ολοκληρωτική Προσοχή, Ενέργεια…αλλά είναι και Πλήρης Αντίληψη κι Ελευθερία από τον χρόνο και την μνήμη. Ο συνηθισμένος άνθρωπος όμως δεν μπορεί να κρατηθεί σε Δράση Εγρήγορσης. Για διάφορους λόγους (που ξεκινούν από βιολογικές καταβολές και γίνονται ψυχολογικές συμπεριφορές και νοητικές νοοτροπίες) ο άνθρωπος δεν μπορεί να βλέπει έτσι, ζωντανά, αυτά που συμβαίνουν. Αναγνωρίζει και κάνει γνωστό το περιβάλλον, τον «χώρο», τον «εαυτό», τα «αντικείμενα». Κατασκευάζει μια νοητική εικόνα του κόσμου και σταθερές εικόνες των «πραγμάτων», κι αφοσιώνεται (θεωρώντας γνωστό τα περιβάλλον, τα πράγματα) σε επιμέρους σκοπούς και δραστηριότητες που αφορούν την «επιβίωση» γενικά (σε όλα τα επίπεδα).
Ο άνθρωπος λειτουργεί με βάση αυτή την νοητική εικόνα την οποία αναπροσαρμόζει (αναπρογραμματίζει) μόλις συμβαίνουν «αλλαγές», διαφορετικά τα θεωρεί όλα δεδομένα, γνωστά. Ζούμε σε ένα χώρο (στο σπίτι μας). Επειδή θεωρούμε γνωστά τα πράγματα (κι είναι, μέσα στην νοητική εικόνα, που διατηρούμε στην μνήμη), μπορούμε να κινηθούμε ακόμα και με κλειστά μάτια. Δεν βλέπουμε τα γνωστά αντικείμενα που είναι στην θέση τους. Αν όμως αλλάξουν θέση (τους αλλάξει κάποιος θέση), «ξυπνάμε» κι αναπροσαρμόζουμε την νοητική εικόνα μας. αν αλλάξουμε θέση στα αντικείμενα, σε κάποια σκεύη της κουζίνας για παράδειγμα, για λίγες μέρες κατευθυνόμαστε από μνήμη-ένστικτο, προς την παλιά θέση τους… μέχρι να αναπροσαρμόσουμε την νοητική εικόνα που έχουμε για το περιβάλλον. Συμβαίνει σε όλους.
Δεν είμαστε σε Εγρήγορση αλλά λειτουργούμε μέσω της σκέψης. Έχουμε μια νοητική εικόνα του κόσμου, την προβάλλουμε στην Πραγματικότητα, κι ενώ κινούμαστε μέσω της νοητικής εικόνας, μέσα στην εικονική πραγματικότητα, νομίζουμε ότι ζούμε στην πραγματικότητα. Η πρώτη συνέπεια αυτής της δράσης (της ολίσθησης στην σκέψη) είναι ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου όλα είναι γνωστά, «σταθερές εικόνες». Η πρώτη εικόνα μετά τον «όλο χώρο» είναι η εικόνα του εαυτού, και των αντικειμένων απέναντί μας, μετά. Κατασκευάζουμε μια σταθερή εικόνα για τον εαυτό μας, δημιουργούμε το Υποκείμενο (το εγώ) με τις συγκεκριμένες ιδιότητες που του αποδίδουμε (μέσα σε μια πλαστή αυτογνωσία) και τα αντικείμενα, με τις δικές τους ιδιότητες. Αντί να βλέπουμε (όπως στην Εγρήγορση) την Ροή της Ζωής και τα συμβάντα, βλέπουμε σταθερές ουσίες (που συλλαμβάνουμε σαν έννοιες και περιγράφουμε σαν ουσιαστικά). Διασπάσαμε την Πραγματικότητα, την Ύπαρξη, σε Υποκείμενο-Αντικείμενο και βιώνουμε ένα αγεφύρωτο διαχωρισμό με τα πράγματα. Ζούμε μέσα σε μια νοητική εικόνα που κατασκευάσαμε με την σκέψη, μπαίνοντας ουσιαστικά σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, στον κόσμο της δυαδικότητας (εγώ-κόσμος, εγώ-άλλοι). Η Ύπαρξη έχει διασπαστεί.
3. Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Διασπασμένης (σε Υποκείμενο-Αντικείμενο) Αντίληψης, Διαλογισμός, Τα Τέσσερα Στάδια του Διαλογισμού
Ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα της σκέψης, έχοντας διασπάσει την Ύπαρξή του σε Υποκείμενο-Αντικείμενο… Αναδύεται, εκ των πραγμάτων η ανάγκη της Ενοποίησης της Ύπαρξης, ξανά.
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε σαν Διαλογισμό την Μέθοδο της Ενοποίησης της Ύπαρξης που χρησιμοποιούν από τα αρχαία χρόνια σε διάφορες παραδόσεις. Ο διαλογισμός σαν Γενική Δράση είναι η Ενοποίηση της Ύπαρξης: Υπάρχει το Υποκείμενο, ο διαχωρισμός (η «αντιληπτική απόσταση» από το άλλο), το αντικείμενο απέναντί μας. Η Γενική Δράση της Ενοποίησης ξεκινά από το αντικείμενο (σε μια πρακτική άσκηση, μπορούμε να βάλουμε ένα αντικείμενο απέναντί μας και να δούμε πως λειτουργεί η όλη διαδικασία. Υπάρχει το αντικείμενο. Συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο αντικείμενο. Η προσοχή μπορεί να διασπάται από διάφορους παράγοντες, οπότε την επαναφέρουμε ξανά και ξανά. Για κάποιο χρόνο καταβάλουμε προσπάθεια συγκέντρωσης. Και καθώς οι ενοχλητικοί παράγοντες απομακρύνονται, «καταλαγιάζουν», η συγκέντρωση βαθαίνει όλο και πιο πολύ. Ήδη έχουμε «μεταφερθεί» (η επίγνωσή μας έχει «μεταφερθεί») από το αντικείμενο στην διαδικασία της συγκέντρωσης… Όταν στην συγκέντρωση δεν καταβάλλεται πλέον καμία προσπάθεια, όταν η συγκέντρωση γίνεται εύκολη, φυσική, χωρίς εμπόδια… η διαδικασία ξεχνιέται. Υπάρχει πλέον βαθιά ήρεμη ενατένιση… μια «κατάσταση» ενοποιημένης επίγνωσης εντός της οποίας είμαστε εμείς και το πρώην «αντικείμενο», χωρίς διαχωρισμούς, αποστάσεις. Έχει επιτευχθεί η Ενοποίηση της Ύπαρξης, η «Κατάσταση» της Εγρήγορσης. Αντιλαμβανόμαστε τα συμβαίνοντα, εμάς, τα πράγματα, όλα.
Η Διαδικασία της Ενοποίησης της Ύπαρξης (της Υπέρβασης του διαχωρισμού Υποκειμένου-Αντικειμένου) είναι Μία. Τυπικά την διαχωρίζουμε σε τρία στάδια. Συγκέντρωση στο αντικείμενο (Νταράνα). Διαλογιστική Διαδικασία (Ντυάνα). Θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου (Σαμάντι, με υποστήριγμα).
Αυτή είναι η Γενική Δράση του Διαλογισμού (Σαμγιάμα) που μπορεί να εφαρμοστεί στα διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης λειτουργίας, το σώμα, την ψυχολογική – και ηθική – συμπεριφορά, την νοητική δράση…
Να σημειώσουμε ακόμα ότι η πειραματική ψυχολογία (μέσα από πειράματα με ανθρώπους που διαλογίζονταν, και των οποίων είχαν συνδέσει τον εγκέφαλο με ηλεκτρόδια και ηλεκτρονικούς υπολογιστές) διαπίστωσε (εδώ και τριάντα χρόνια, στις Ηνωμένες πολιτείες, στην Ιαπωνία, κι αλλού) ότι στην διάρκεια της συγκέντρωσης τα εγκεφαλικά κύματα είναι τύπου «β». Καθώς βαθαίνει ο Διαλογισμός τα εγκεφαλικά κύματα τείνουν να γίνουν τύπου «α», ενώ όταν επιτυγχάνεται η Θεωρία του Ενοποιημένου Πεδίου της Ύπαρξης, τα κύματα είναι «α». Σε βαθύτερα επίπεδα Διαλογισμού τα εγκεφαλικά κύματα γίνονται «θ». Και στην Βαθιά Έκσταση τείνουν να γίνουν τύπου «δ»… Με άλλα λόγια, κατά την διάρκεια του Διαλογισμού τα εγκεφαλικά κύματα τείνουν να ηρεμήσουν (μικραίνει συνέχεια η συχνότητά τους), μέχρι να γίνουν ένας ελαφρύς κυματισμός.
4. Η Διαδικασία της «Ανόδου» μέσω του Διαλογισμού
Ο άνθρωπος σαν Παρουσία «συνδέεται» με ένα σώμα, επιτελώντας διάφορες λειτουργίες:
Αντίληψη – Εγρήγορση.
Σκέψη – Εικονική πραγματικότητα, διάσπαση της Ύπαρξης σε Υποκείμενο-αντικείμενο
Διάσπαση της Ύπαρξης στην ψυχολογική συμπεριφορά
Διάσπαση της Ύπαρξης στο σώμα (στο σωματικό επίπεδο).
Υπάρχει λοιπόν ανάγκη ο άνθρωπος να Ενοποιήσει την Ύπαρξή του σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από κάτω, από το σώμα, την ψυχολογική συμπεριφορά, μέχρι την νοητική διαδικασία, και να Επανέλθει σε Δράση Εγρήγορσης, όπου θα Αντιλαμβάνεται μέσα σε ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, την Ενότητα των πάντων… Έτσι ο Διαλογισμός (του οποίου την Γενική Δράση περιγράψαμε πιο πάνω) πρέπει να εφαρμοστεί
στο σώμα (Ασάνα),
στην ψυχολογική συμπεριφορά (Γιάμα-Νιγιάμα),
στην νοητική δράση (Σαμγιάμα: Νταράνα-Ντυάνα-Σαμάντι),
για να επιτευχθεί η «Κατάσταση» Εγρήγορσης (Σαμάντι, με υποστήριγμα).
Η Εγρήγορση όταν βαθαίνει αποκαλύπτει το Βάθος της Παρουσίας και πραγματοποιείται η Μετάβαση από την Κατάσταση της Απλής Παρουσίας μέσα στο Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, σε μια Κατάσταση όπου Είμαστε το Πεδίο, και μετά σε μια Κατάσταση Χωρίς Ιδιότητες, όπου Καθρεφτίζεται το Είναι, σαν Τέλειο Κενό. Σε αυτές τις Εσωτερικές Καταστάσεις υπάρχει ακόμα Αντίληψη (Σαμάντι χωρίς υποστήριγμα)… Πέρα από όλα αυτά υφίσταται μια «Κατάσταση» Υπέρτατης Ύπαρξης όπου Δεν Αντιλαμβανόμαστε την Ύπαρξη, αλλά Είμαστε η Ύπαρξη, η Θεϊκή Ύπαρξη, το Χωρίς Ιδιότητες, που Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται, που Είναι Ζωντανό Χωρίς να Φανερώνεται, που είναι σαν το Κενό που Δημιουργεί τα Πάντα, Μια «Κατάσταση» Απερίγραπτη (Καϊβαλγία).
5. Η ΑΣΚΗΣΗ
Το Σημαντικό, που πρέπει να Κατανοήσουμε είναι ότι όλα αυτά που περιγράψαμε είναι πράγματα που πρέπει να Κάνουμε, που πρέπει να Πραγματοποιήσουμε, Μέσα μας. Η Ανύψωση Ως την Αληθινή Ουσία μας, την Απεριόριστη Χωρίς Ιδιότητες Παρουσία, πρέπει να είναι Βιωματική, Πραγματική.
Πρέπει να Αναγνωρίσουμε Που είμαστε, και πρακτικά, μεθοδικά, να πραγματοποιήσουμε την Άνοδο, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί… Η ανάγκη του χρόνου αναδύεται επειδή εμείς είμαστε απορροφημένοι, προσκολλημένοι, και δεν θέλουμε να απαγκιστρωθούμε από τον παλιό τρόπο ζωής μας… Αλλά πρέπει να Δράσουμε… να το Κάνουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου