Καλώς ήλθατε στον κόσμο της σκανδιναβικής μυθολογίας, τον κόσμο του Όντιν, του Θωρ, του κατεργάρη Λόκυ, του Φένρις και των πολεμιστών της Βαλχάλα. Έναν κόσμο που οι Θεοί μάχονται και πεθαίνουν. Έναν κόσμο που έχει αποτελέσει την χαρακτηριστικότερη, ίσως, πηγή εμπνεύσεων για τους συγγραφείς της φανταστικής λογοτεχνίας.
Ο όρος σκανδιναβική μυθολογία, ή μυθολογία των Βίκινγκ συνδέεται με την προχριστιανική θρησκεία, τους μύθους, τις πίστεις και δοξασίες των Σκανδιναβών και περιλαμβάνει εκείνες τις φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Ισλανδία, όπου συγκεντρώθηκαν οι γραπτές πηγές για το μυθολογικό υλικό. Είναι η γνωστότερη εκδοχή της αρχαιότερης κοινής γερμανικής μυθολογίας, η οποία περιλαμβάνει επίσης την σχετική αγγλοσαξονική μυθολογία. Η γερμανική μυθολογία με τη σειρά της αναπτύχθηκε από μία αρχαιότερη θρησκεία με ανάλογο μυθολογικό υλικό.
Η σκανδιναβική μυθολογία είναι μια συλλογή πίστεων και μύθων που τις μοιράζονταν από κοινού οι βόρειες γερμανικές φυλές και όχι κάποια αποκαλυπτική θρησκεία, από την άποψη ότι δεν υπάρχει κάποιος ισχυρισμός θεοπνευστίας στα ιερά τους κείμενα. Το μυθολογικό υλικό μεταβιβαζόταν προφορικά στο μεγαλύτερο τμήμα της εποχής των Βίκινγκ. Η γνώση μας για αυτή την περίοδο βασίζεται κυρίως στις Έντα και άλλα μεσαιωνικά κείμενα γραμμένα μετά των εκχριστιανισμό των βόρειων λαών.
Στη σκανδιναβική παράδοση οι αρχαίες πίστεις και διατηρήθηκαν επί μακρόν στις μη αστικές περιοχές, όπου ορισμένες παραδόσεις επιβιώνουν ακόμη και σήμερα, ιδιαίτερα στο νεοπαγανιστικό κίνημα Άσατρου και τον Οντινισμό. Στα βόρεια πλάτη η σκανδιναβική μυθολογία είναι σημαντικός παράγων λογοτεχνικής έμπνευσης, θεατρικής και κινηματογραφικής παραγωγής.
Στην σκανδιναβική μυθολογία το Σύμπαν αποτελείται από τρία επίπεδα που χωρίζονται το καθένα σε άλλα τρία, δίνοντας συνολικά εννέα «κόσμους».
Η ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΦΥΣΙΚΉ ΜΙΛΆ ΓΙΑ ΕΝΝΕΑ ΠΑΡΆΛΛΗΛΟΥΣ ΚΌΣΜΟΥΣ.
Ο καθένας συγκρατείται στην θέση του από ένα κλαδί του Ύγκντρασιλ, του Παγκόσμιου Δένδρου. Για δέντρο μιλά και ο χριστιανισμός, Τα τρία βασικά επίπεδα είναι το Χελ, το Μίντγκαρντ και το Άσγκαρντ, δηλαδή η Γη των Νεκρών, η Γη των Ανθρώπων και η Γη των Θεών. Στην Σκανδιναβική μυθολογία το Ύγκντρασιλ (Yggdrasill, επίσης αποκαλείται Μιμαμάιντ (Mimameid) ή Λέραντ (Lerad), ήταν το παγκόσμιο δέντρο, ένα γιγαντιαίο δέντρο, που θεωρείται πως συνδέει τους εννέα κόσμους της Σκανδιναβικής κοσμολογίας.
Στα κλαδιά του Υγκντράσιλ βρίσκονταν το Άσγκαρντ, το Άλφχαϊμ και το Βάναχαϊμ. Ο κορμός του αποτελούσε τον παγκόσμιο άξονα περνώντας μέσα από το κέντρο του Μίντγκαρντ, γύρω από τον οποίο βρισκόταν το Γιότουνχαϊμ και κάτω από τον οποίο ήταν το Νινταβέλλιρ ή Σβαρταλφχάιμ. Οι τρεις ρίζες του έφταναν ως το Χέλχαϊμ, το Νίφλχαϊμ και το Μούσπελχαϊμ.
Από τις τρεις ρίζες, μία διέσχιζε το Άσγκαρντ, μία το Γιότουνχαϊμ και μία το Χέλχαϊμ. Κάτω από την ρίζα του Άσγκαρντ βρισκόταν το ιερό Πηγάδι του Ουρντ και εκεί κατοικούσαν οι τρεις Νορν, επί των οποίων οι Θεοί δεν είχαν καμία δύναμη και οι οποίες κάθε μέρα πότιζαν το δέντρο από την πρωταρχική πηγή. Κάτω από την ρίζα του Γιότουνχαϊμ βρισκόταν η πηγή ή πηγάδι του Μίμιρ και κάτω από αυτή του Χέλχαϊμ το πηγάδι Χβεργκελμίρ (το Βρυχώμενο Καζάνι).
Στην κορυφή του δέντρου κούρνιαζε ένας γιγάντιος κόκορας ή πιο συχνά ένας αετός με το όνομα Βιντοφνίρ (Vidofnir), στο μέτωπο του οποίου καθόταν ένα γεράκι, το Βεντρφολνίρ (Veðrfolnír). Οι ρίζες στο Νίφλχαϊμ κατατρώγονταν από ένα δράκο, τον Νίντχογκ. Ένας σκίουρος, ο Ρατατόσκ, έτρεχε πάνω κάτω στο δέντρο μεταφέροντας προσβολές ανάμεσα στον Νίντχογκ και τον αετό. Τέσσερα ελάφια τρέφονταν από τον φλοιό του Ύγκντρασιλ.
Σύμφωνα με το μύθο ο Όντιν κρεμάστηκε επί εννέα νύχτες στο Ύγκντρασιλ προκειμένου να βρει τις ρούνους. Ίσως ο μύθος αυτός να έχει σχέση και με το Γερμανικό έθιμο να θυσιάζουν ανθρώπους κρεμώντας τους από δέντρα. Το Ύγκντρασιλ παίζει κεντρικό ρόλο και στο μύθο του Ράγκναροκ, στο τέλος του κόσμου. Οι μόνοι άνθρωποι που επιβίωσαν του Ράγκναροκ, οι Λιφ και Λιφτχράσιρ, κατάφεραν να ξεφύγουν βρίσκοντας καταφύγιο στα κλαδιά του Ύγκντρασιλ, όπου τρέφονται από την δροσιά και προστατεύονται από το δέντρο.
Ωστόσο υπάρχουν και άλλα όντα: οι Νάνοι, τα Ξωτικά του Φωτός, οι Γίγαντες, τα Ξωτικά του Σκότους κλπ. Ακόμα και οι Θεοί είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες, τους Βανίρους (Θεοί της γονιμότητας) και τους Εσίρ (Θεοί του πολέμου).
Νάνοι
Στην Σκανδιναβική μυθολογία οι νάνοι (dvergar, ενικός dvergr) είναι πολύ σημαντικές οντότητες που σχετίζονται με τους λίθους, τις υπόγειες τοποθεσίες και την σιδηρουργία. Οι νάνοι της Σκανδιναβικής μυθολογίας απέκτησαν ύπαρξη ενώ ο Οντίν και οι αδερφοί του Βίλι και Βε κατασκεύαζαν τον κόσμο από το πτώμα του κοσμικού γίγαντα Υμίρ. Αναπαράχθησαν αμέσως. Οι Θεοί αργότερα τους έδωσαν το δώρο της νοημοσύνης και της ανθρωπόμορφης εμφάνισης. Περιγράφονται ως μικροί και άσχημοι στο ανθρώπινο μάτι. Φοβούνται το φως που μπορεί ακόμα και να τα μεταμορφώσει σε πέτρα από την οποία πήραν την ύπαρξή τους.
Η κατοικία τους είναι το υπόγειο βασίλειο Νινταβέλλιρ, ένας από τους εννέα κόσμους που είναι σταθεροποιημένοι στο παγκόσμιο δέντρο Υγκντράσιλ. Θεωρούνται κυρίως εγωϊστές, άπληστοι και επιδέξιοι. Είναι ικανότατοι μεταλλουργοί και κατασκευαστές των περισσοτέρων τεχνουργημάτων των Θεών. Ανάμεσα στις πιο διάσημες δημιουργίες τους είναι το δόρυ Γκούνγκνιρ και το χρυσό δαχτυλίδι Ντράουπνιρ του Οντίν, το σφυρί Μγιόλνιρ του Θωρ, τα χρυσά μαλλιά της Σιφ, το κολιέ Μπρισινγκάμεν της Φρέγια και το πλοίο Σκιντμπλάντνιρ του Φρέι. Κατασκεύαζαν επίσης ένα συγκεκριμένο είδος κράνων, τα huliðshjálmr, ή μερικές φορές έναν μανδύα, με τα οποία μπορούσαν να γίνουν αόρατοι.
Επίσης μπορεί να ήταν ελάσσονες θεότητες, κάτι σαν τα φωτεινά ξωτικά, και ίσως έτσι εξηγείται και η ονομασία σκοτεινά ή μαύρα ξωτικά. Ο ρόλος τους στο Ράγκναροκ δεν είναι σαφής.
Ο Τόλκιν χρησιμοποίησε κάποια από τα ονόματα των νάνων της Σκανδιναβικής μυθολογίας για να ονομάσει νάνους των βιβλίων του όπως: Durin, Dwalin, Náin, Dáin, Bifur, Bofur, Bombur, Nori, Thorin, Thráin, Fili και Kili. Επίσης χρησιμοποίησε μερικά από τα ονόματα των νάνων για χαρακτήρες του που δεν ήταν νάνοι.
Ξωτικά
Τα ξωτικά είναι μυθικά πλάσματα της Σκανδιναβικής μυθολογίας, που επέζησαν στις λαϊκές παραδόσεις της Βόρειας Ευρώπης. Αρχικά ως γένος ελάσσονων Θεών της φύσης και της γονιμότητας, τα ξωτικά απεικονίζονται συχνά σαν φαινομενικά νεαροί άντρες και γυναίκες εξαίσιας ομορφιάς που ζουν κυρίως σε δάση και άλλες φυσικές περιοχές, υπογείως, ή σε κρύπτες. Περιγράφονται σαν υπεραιωνόβια ή αθάνατα πλάσματα και τους αποδίδονται μαγικές δυνάμεις. Ακολουθώντας την επιτυχία του έπους του Τόλκιν ‘Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών’, τα ξωτικά έγιναν κλασικοί χαρακτήρες της σύγχρονης φανταστικής λογοτεχνίας. Ο Τόλκιν χρησιμοποίησε τον όρο “ξωτικά” ως συμβατική απόδοση της ονομασίας των “πρωτόπλαστων όντων” του κόσμου του. Τα πλάσματα αυτά διευκρινίζεται ότι έχουν περισσότερα κοινά με τους ανθρώπους (Εdain) παρά με τα πνευματικά όντα, τους Maiar και τους Valar, μοιάζοντας περισσότερο με εξιδανικεύσεις της ανθρώπινης φύσης.
Η πρώτη περιγραφή ξωτικών μας έρχεται από την Νορβηγική μυθολογία. Στα αρχαία νορβηγικά ονομάζονται álfar και η παρουσία μυθολογικών πλασμάτων με συγγενή ονομασία σε μεταγενέστερες λαϊκές παραδόσεις ενισχύει την άποψη ότι η πίστη στα ξωτικά ήταν κοινή σε όλες τις γερμανικές φυλές και όχι μόνο στους αρχαίους Σκανδιναβούς. Ξωτικά στην Σκανδιναβική μυθολογία αναφέρονται στην Έντα και στις σάγκα. Εδώ τα ξωτικά συσχετίζονται με τους Εσίρ, ειδικά από την έκφραση “Æsir and the elves”, που σημαίνει περίπου “όλοι οι Θεοί”. Ωστόσο, ταυτίζονται και με τους Βανίρ από κάποιους ειδικούς. Τα ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας έχουν μέγεθος ανθρώπου: ξωτικά και άνθρωποι μπορούσαν να ζευγαρώσουν. Ξακουστοί άνθρωποι μετά το θάνατό τους μπορούσαν να γίνουν ξωτικά, όπως ο μεγάλος βασιλιάς Όλαφ Γκέιρσταντ.
Στις λαϊκές παραδόσεις της Σκανδιναβίας, που είναι μια μεταγενέστερη μείξη της Νορβηγικής μυθολογίας και στοιχείων του χριστιανισμού, το ξωτικό αποκαλείται elver στα δανέζικα, alv στα νορβηγικά και alv ή älva στα σουηδικά. Οι φτερωτές νεράιδες των βρετανικών λαϊκών παραδόσεων συχνά συγχέονται με τα ξωτικά. Σε ένα παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν αναφέρεται η ονομασία elvere. Σε αυτή την ιστορία, τα ξωτικά μοιάζουν περισσότερο με τα ξωτικά των τοπικών λαϊκών παραδόσεων: πανέμορφες θηλυκές υπάρξεις, που ζουν στο ύπαιθρο και μπορούν να παρασύρουν έναν άντρα σε ένα χορό μέχρι θανάτου. Συνήθως απεικονίζονται με ξανθά μαλλιά και άσπρο δέρμα και, όπως τα περισσότερα πλάσματα στις σκανδιναβικές λαϊκές παραδόσεις, τα ξωτικά γίνονται ιδιαίτερα ενοχλητικά όταν τα προσβάλλει κανείς. Μπορούσε να τα δει κανείς να χορεύουν στα λιβάδια ειδικά τη νύχτα ή πρωινά με ομίχλη. Όμως, αν κάποιος παρακολουθούσε το χορό τους, είχε την αίσθηση ότι είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες, ενώ στην πραγματικότητα είχαν περάσει χρόνια ολόκληρα. (Ακόμα και στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ανακαλύπτει ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά στο δάσος ξωτικών του Λοθλόριεν).
Στην γερμανική λαϊκή παράδοση, τα ξωτικά θεωρούνταν μικρά σκανδαλιάρικα πλάσματα, που προκαλούσαν αρρώστιες στα ζώα και τους ανθρώπους και έφερναν άσχημα όνειρα, επειδή κάθονταν πάνω στο στήθος αυτού που κοιμόταν. Η γερμανική λέξη Albtraum (=εφιάλτης), κυριολεκτικά σημαίνει ξωτικό όνειρο. Ο θρύλος του Erlkönig φαίνεται να δημιουργήθηκε στην Δανία κατά το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις της Γερμανίας και της Δανίας, ο Erlkönig εμφανίζεται σαν προάγγελος θανάτου, όπως οι νεράιδες μπάνσι στην Ιρλανδική μυθολογία. Ωστόσο, ο Erlkönig εμφανίζεται μόνο στο άτομο που θα πεθάνει και η έκφρασή του δηλώνει τι είδους θάνατο θα περιμένει: ήρεμο ή γεμάτο πόνους και αγωνία. Αυτή η πλευρά του μύθου ενέπνευσε τον Γκαίτε να γράψει το ποίημά του Der Erlkönig.
Η λέξη elf εμφανίστηκε στην Αγγλική γλώσσα από την Αρχαία Αγγλική λέξη ælf κι έτσι έφτασε στην Μεγάλη Βρετανία αρχικά με τους Αγγλοσάξονες. Τα ξωτικά των Αγγλοσαξόνων φαίνεται να είχαν ομοιότητες με τα ξωτικά στην Σκανδιναβική μυθολογία: υπερφυσικά πλάσματα με ανθρώπινο παρουσιαστικό, κυρίως αρσενικού φύλου, μπορούσαν να βοηθήσουν ή να βλάψουν τους ανθρώπους που τα συναντούσαν. Ωστόσο, τα μεταγενέστερα αγγλικά παραμύθια παρουσίαζαν τα ξωτικά σαν μικρά δυσδιάκριτα πλάσματα με σκανταλιάρικο χαρακτήρα. Δεν είναι κακά, αλλά ενοχλούν τους ανθρώπους ή μπλέκονται στις υποθέσεις τους. Κάποιες φορές είναι αόρατα.
Σε αυτή την παράδοση, τα ξωτικά ταυτίστηκαν λίγο πολύ με τις νεράιδες της Κέλτικης μυθολογίας κι έτσι πολλές φορές πλέον δεν διαχωρίζονται στην λαϊκή παράδοση. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η λογοτεχνική επίδραση στάθηκε καθοριστική για την απαγκίστρωση της εικόνας των ξωτικών από τις μυθολογικές τους ρίζες, με εξέχον παράδειγμα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που φανταζόταν τα ξωτικά σαν μικρούς ανθρώπους και δεν τα ξεχώριζε από τις νεράιδες στα διάφορα έργα του (πρβλ. τον Πακ [Puck] στο “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας).
Τα Ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας και λαογραφίας έχουν πολλές ομοιότητες με τις Νύμφες και άλλες κατώτερες θεότητες της Ελληνικής μυθολογίας και τις Νεράιδες και τα Ξωτικά της νεοελληνικής λαογραφίας και προφορικής παράδοσης.
Η σύγχρονη φανταστική λογοτεχνία αναβίωσε το μύθο των ξωτικών ως ημίθεα πλάσματα με ανθρώπινη μορφή. Εξέχοντα ρόλο διαδραμάτισε το έργο του Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, ο οποίος δημιούργησε έναν τεράστιο μυθικό κόσμο, όπου τα Ξωτικά του είχαν σαφέστατα εμπνευστεί από τα Ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας. Τα Ξωτικά σαν φυλή έμοιαζαν στους ανθρώπους, αλλά ήταν ομορφότερα και είχαν μεγαλύτερη σοφία, μεγαλύτερες πνευματικές δυνάμεις, οξύτερες ικανότητες και είχαν πιο κοντινή επαφή με την φύση. Είναι αθάνατα, με την έννοια ότι δεν φθείρονται από το χρόνο ή κάποια ασθένεια. Μπορούν όμως να σκοτωθούν ή να πεθάνουν από λύπη, αλλά μεταβαίνουν στο Βάλινορ στην Δύση, ενώ οι άνθρωποι εγκαταλείπουν εντελώς τον κόσμο της Άρντα.
Σε διάφορα παιχνίδια ρόλων (π.χ. Dungeons & Dragons), τα ξωτικά είναι όμορφα, συνήθως ξανθά, λεπτοκαμωμένα κι έχουν εξαιρετική ταχύτητα και ευκινησία. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι τα μεγάλα μυτερά αυτιά τους, ενώ χωρίζονται σε διάφορες φυλές.
Οι Φατρίες των Θεών
Αν και οι δύο φατρίες των Θεών πολέμησαν μεταξύ τους, τελικά επήλθε ειρήνη στο Άσγκαρντ και ο Όντιν –αρχηγός των Εσίρ– αναγνωρίστηκε ως πατέρας και κεφαλή όλων. Για να διασφαλιστεί αυτή η ηρεμία οι Αίσιροι και οι Βάνιροι αντάλλαξαν ομήρους. Ένας από αυτούς ήταν και ο πάνσοφος Μιμίρ των Αισίρων, με τον οποίον οι Βάνιροι εξοργίστηκαν και του έκοψαν το κεφάλι. Ο Όντιν το ταρίχευσε και το τοποθέτησε δίπλα στο Σιντριβάνι του Μιμίρ, μία πηγή νερού από την οποία όποιος έπινε αποκτούσε απέραντη σοφία (όπως ο ίδιος ο Μιμίρ). Έτσι σε περίπτωση κρίσης ο πατέρας των Θεών συμβουλεύεται το ασώματο κρανίο.
Παρόλο που οι Θεοί είναι ανώτεροι όλων των προαναφερόμενων πλασμάτων δεν είναι αθάνατοι και πρόκειται να αφανιστούν στην συντέλεια του κόσμου, το Ράουναροκ: μία εποχή όπου ένας βαρύς χειμώνας θα καλύψει την Γη, η βία θα κυριαρχήσει, ο λύκος Φένριρ θα καταπιεί το φεγγάρι και τον Ήλιο και τελικά η ζωή θα χαθεί. Η πραγματικά ανώτατη δύναμη είναι οι Νορν (αντίστοιχες με τις Ελληνικές Μοίρες), οι οποίες αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ακόμα και οι κάτοικοι του Άσγκαρντ υπακούν στις Νόρνες.
Όσον αφορά τον Όντιν, ο οποίος ονομάζεται και Γκρίζος Θεός, υπάρχουν πολλές ιστορίες που τον αναφέρουν. Όταν ο κόσμος και ο ίδιος ήταν νέοι, και ενώ οι Εσίρ πολεμούσαν ακόμα με τους Βανίρ, ο Όντιν αποζήτησε δύναμη. Έτσι προσφέρθηκε να θυσιάσει το δεξί του μάτι στον Δράκο, φρουρό του Σιντριβανιού του Μιμίρ, ώστε να μπορέσει να πιει από την πηγή. Από τότε έμεινε μονόφθαλμος αλλά και πάνσοφος, ενώ η δύναμη του Σιντριβανιού του χαρίζει ισχυρή όραση στο μοναδικό του μάτι.
Μία άλλη, παρόμοια αλλά πιο επώδυνη θυσία που έκανε ήταν να κρεμαστεί από ένα κλαδί του Παγκόσμιου Δένδρου. Για εννέα ημέρες και εννέα νύχτες τυραννιόταν από τον πόνο, μέχρι που με τεράστια προσπάθεια της θέλησής του κατάφερε να διαβάσει τους μαγικούς ρούνους που είχε σκαλίσει στο μπαστούνι του και το οποίο είχε αφήσει στην βάση του Δένδρου (οι ρουνικοί φθόγγοι θεωρούνταν πως διέθεταν υπερφυσικές και μαγικές δυνάμεις). Έτσι ξαναγεννήθηκε αθάνατος και –έχοντας πιει και από το Σιντριβάνι του Μιμίρ– έγινε αρχηγός όλων των Θεών φέρνοντας την ειρήνη στο Άσγκαρντ, καθώς και αιώνιος άρχοντας του πολέμου, της ποίησης, της μαγείας και της σοφίας.
Ωστόσο οι Νόρνες έχουν ήδη πει πως ο Όντιν πρόκειται να πεθάνει κατά το Ράγκναροκ και ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε θα τελειώσει. Αλλά ο Γκρίζος Θεός, δείχνοντας την αληθινή ηθική του πολεμιστή, σκοπεύει να μάχεται μέχρι το τέλος. Έτσι έχει διατάξει τις εννέα φτερωτές κόρες του, τις Βαλκυρίες, να συλλέγουν από τα πεδία της μάχης του Μίντγκαρντ τα πνεύματα των νεκρών ηρώων και να τους μεταφέρουν στην Βαλχάλλα –το παλάτι των Εσίρ στο Άσγκαρντ, χτισμένο από τους δύο αδελφούς Γίγαντες Φάφνερ και Φασόλτ.
Εκεί, την ημέρα οι γενναίοι πολεμιστές μάχονται μεταξύ τους και την νύχτα οι Βαλκυρίες τους ταΐζουν υδρόμελι για να θεραπεύουν τις πληγές τους, μία αιώνια προπόνηση ώστε να επιτεθούν κάποτε στα όντα που θα επιφέρουν την συντέλεια του κόσμου. Είναι ο στρατός του Όντιν που θα πολεμήσει μόνο μία φορά, στο Ράγκναροκ, όπου ο ίδιος ο Γκρίζος Θεός πρόκειται να πέσει.
Άλλοι σημαντικοί Θεοί της σκανδιναβικής μυθολογίας είναι η Φρίγκα, προστάτιδα της οικογενειακής εστίας και του γάμου, σύζυγος του Όντιν. Ακόμα ο Λόκι, θεός της απάτης, ο Θωρ, θεός του κεραυνού, και η Φρέγια, Θεά του έρωτα και όμηρος των Εσίρ από τους Βανίρ. Δημοφιλής είναι και ο Μπόλντερ, γιος του Όντιν και ευγενής Θεός του φωτός ο οποίος δολοφονήθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο από τον Λόκι.
Οι υπόλοιποι Εσίρ εξοργίστηκαν και φυλάκισαν τον τελευταίο, λέγοντας πως θα απελευθερωθεί μόνο κατά το Ράγκναροκ. Ο Χοντ, τυφλός Θεός του χειμώνα που ακούσια σκότωσε τον Μπόλντερ ξεγελασμένος από τον Λόκι, βρήκε τελικά τον θάνατο στα χέρια του Βάλι –νεότερου γιου του Όντιν που γεννήθηκε αποκλειστικά για να εκδικηθεί την δολοφονία του Θεού του φωτός.
Το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της μυθολογίας πέρασε ως εμάς προφορικά, και ένα μεγάλο μέρος της έχει χαθεί. Όμως, ένα τμήμα της καταγράφηκε από χριστιανούς, ιδιαίτερα οι Έντα και οι Χαϊμσκρίνγκλα που αποτυπώθηκαν από τον Σνόρρι Στούρλουσον, που απέρριψε την θέση ότι οι προχριστιανικές θεότητες ήταν διάβολοι. Υπάρχει επίσης το δανέζικο Gesta Danorum από τον Σάξωνα Γραμματικό, (Saxo Grammaticus), στο οποίο οι Θεοί της σκανδιναβικής μυθολογίας παρουσιάζονται με τρόπο ευημεριστικό.
Η Νεώτερη Έντα γράφτηκε κατά τον 13ο αιώνα. Στον υλικό της περιλαμβάνονται παραδοσιακά παραμύθια, που σχημάτισαν την βάση πρότυπων ποιητικών εκφράσεων. Συγγραφέας της Νεώτερης Έντα ήταν ο Σνόρρι Στούρλουσον, ο γνωστός Ισλανδός φυλετικός αρχηγός, ποιητής και διπλωμάτης.
Η Αρχαία Έντα (γνωστή επίσης και ως Ποιητική Έντα) γράφτηκε περίπου 50 χρόνια αργότερα. Περιλαμβάνει 29 μεγάλα ποιήματα, από τα οποία 11 ασχολούνται με τις γερμανικές θεότητες και τα υπόλοιπα με θρυλικούς ήρωες σαν τον Σιγκούρντ τον Βόλσουνγκ, τον Ζίγκφριντ της γερμανικής εκδοχής του Τραγουδιού των Νιμπελούνγκεν. Αν και η ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι γράφτηκε πιθανώς αργότερα από τις άλλες Έντα, την αποκαλούμε Αρχαία Έντα εξαιτίας της αρχαιότητας του περιεχομένου της.
Εκτός από αυτές τις πηγές, υπάρχουν μύθοι που ασχολούνται με την σκανδιναβική παράδοση και εκατοντάδες τοπωνύμια που φέρουν ονόματα Θεών. Κάποιες ρουνικές επιγραφές όπως ο Λίθος του Ροκ και το φυλακτό του Κβίνεμπαϊ, έχουν αρκετές αναφορές στην μυθολογία. Υπάρχουν επίσης αρκετά επιγραφικά στοιχεία που απεικονίζουν μορφές όπως ο Θωρ, σκηνές από την Βολσούνγκα, ο Όντιν κ.α. Στην Δανία ανακαλύφθηκε ένας λίθος που απεικονίζει τον Λόκι.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να σκεφτείς ότι παρά τον βίαιο εκχριστιανισμό τους οι Σκανδιναβοί παρέμειναν σε ψυχή και πνεύμα μεγάλοι παγανιστές. Αυτή είναι επιγραμματικά η επετηρίδα των Θεών τους. Μυστήριοι και Παράξενοι ναι, αλλά όχι αλλόκοτοι, ανίεροι και βδελυροί όπως οι θεοί του χριστιανισμού.
Οι Εσίρ ήταν οι κύριες θεότητες στην σκανδιναβική μυθολογία, μαζί με τους Βανίρ. Μετά τον πόλεμο μεταξύ τους, οι Βανίρ ενώθηκαν με τους Εσίρ, που τους πήραν αιχμαλώτους. Οι Εσίρ σχετίζονται συνήθως με την δύναμη και τον πόλεμο.
Οι Εσίρ είχαν το δώρο της αιώνιας νεότητας, την οποία αποκτούσαν τρώγοντας τα μήλα της Ιντούν. Ωστόσο, αν και δεν γερνούσαν, μπορούσαν να πεθάνουν. Σύμφωνα με την παράδοση, οι περισσότεροι Εσίρ θα πεθάνουν κατά το Ράγκναροκ.
Λίστα των Θεών Εσίρ
Μπαλντρ, Θεός της ομορφιάς.
Φρίγκα, κύρια θεότητα, Θεά του γάμου.
Χέιμνταλ, φύλακας των Θεών.
Χοντ, τυφλός Θεός του χειμώνα, αδερφός του Μπαλντρ.
Ιντούν, Θεά της νεότητας.
Λόκι, ο κατεργάρης Θεός, αδελφοποιητός με τον Όντιν.
Οντίν, Θεός της σοφίας και του πολέμου.
Σιφ, σύζυγος του Θωρ.
Θωρ, Θεός της μάχης και του κεραυνού.
Τυρ, Θεός της ανδρείας και των μαχών, μονόχειρας.
Ουλλρ, ο κυνηγός.
Βίνταρ, Θεός της εκδίκησης, της σιωπής και της κρυψίνοιας.
Οντιν: Δημιουργός του κόσμου από τα κόκαλα του γίγαντα Υμιρ. Τρύπησε το πλευρό του με την λόγχη του και εννέα μέρες ωρυόταν πάνω στο δέντρο της ζωής Υγκρντρασιλ για να ανακαλύψει τους ρούνους (ο Γκάνταλφ του Tolkien). Ο ύπατος των Θεών Aesir, πατέρας αρκετών εξ αυτών και δημιουργός των πρώτων ανθρώπων, κύριος της Ποιήσεως, της Γνώσεως, της Εμπνεύσεως, του Πολέμου και του Θανάτου, θυσίασε το ένα του μάτι για ν’ αποκτήσει το δώρο της Προφητείας και σταυρώθηκε επί εννέα ημερόνυκτα πάνω στο Δένδρο της Ζωής για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων την γνώση των Ρουνών.
Το όνομα Όντιν προέρχεται από αρχαίο σκανδιναβικό Óðinn (Δ.Φ.Α.: /ˈoːðinː/, προφέρεται -Όδινν- στα αρχαία σκανδιναβικά και -Όουδινν-στα ισλανδικά), το οποίο ετυμολογείται από την λέξη óðr , “οργή”. Το όνομά του ποικίλει: Óðinn στα ισλανδικά, Oden στα σουηδικά, Wõden στα αγγλοσαξωνικά, Wuodan στα αλλεμανικά, Wotan ή Wothan στα γερμανικά, Godan στα λομβαρδικά.
Ο Όντιν εμφανίζεται ως Θεός του πολέμου στις νότιες τευτονικές πηγές από τον 5ο ως τον 8ο αιώνα.
Ο ρόλος του, όπως πολλών Θεών της βόρειας παράδοσης, είναι πολύσημος: είναι ο Θεός της ποιήσεως, της γνώσεως, της εμπνεύσεως αλλά και του πολέμου. Επίσης θεωρείται Θεός της σοφίας και της νικηφορίας. Φαίνεται πως ο βασικός αρχικός ρόλος του πρέπει να ήταν αυτός του ψυχοπομπού, δηλαδή να οδηγεί τους νεκρούς στον άλλον κόσμο. Επίσης είχε στενή σχέση με τα άλογα, τα δόρατα και την μετενσάρκωση. Το δικό του άλογο ονομαζόταν Σλάιπνιρ, σύμφωνα με τις σκανδιναβικές πηγές, είχε οκτώ πόδια, και ο Όντιν το χρησιμοποιούσε για να μετακινείται ανάμεσα στους διαφορετικούς κόσμους. Ο Σλάιπνιρ είναι γιος του Λόκι, από την ένωσή του με ένα άλογο (επονομαζόμενο Svaðilfari) όταν ο ίδιος είχε μεταμορφωθεί σε φοράδα. Επίσης μπορούσε να μεταμορφωθεί σε γεράκι, αλλά σε αντίθεση με άλλες ουράνιες θεότητες ή θεούς-δημιουργούς άλλων πολιτισμών, στην σκανδιναβική μυθολογία ο Όντιν ουδέποτε θεωρήθηκε παντοδύναμος κύριος ουρανού και γης.
Οι ισλανδικές πηγές του Μεσαίωνα τον περιγράφουν ως ηγέτη των Αισίρων και στην σκανδιναβική κοσμοαντίληψη ο Όντιν ήταν ο πιο ισχυρός βασιλιάς. Η περιορισμένη διείσδυση του ονόματός του σε τοπωνύμια σε σύγκριση με τα ονόματα άλλων Θεών (π.χ. Θωρ, Φράι) δείχνει ότι η λατρεία του ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη, παρότι ήταν βασιλιάς των Θεών. Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Όντιν λατρευόταν κυρίως από την ελίτ, με άλλα λόγια ήταν Θεός των βασιλέων και των υψηλά ιστάμενων. Οι κοινοί άνθρωποι δεν στρέφονταν σε εκείνον και άρα υπάρχουν λίγα μόνο μέρη που φέρουν το όνομά του. Σε τρεις περιπτώσεις όπου συναντούμε το όνομα Odinkar, χρησιμοποιόταν ως όνομα σε οικογένειες ευγενούς καταγωγής.
Στην σκανδιναβική μυθολογία οι Θεοί δεν είχαν αποκλειστικές αρμοδιότητες και τομείς δραστηριότητας. Λόγου χάρη, ο Όντιν δεν ήταν ο μοναδικός Θεός που λατρευόταν ως Θεός του πολέμου. Θεός του πολέμου θεωρούταν και ο Τυρ, ο οποίος λατρευόταν κυρίως από τους απλούς στρατιώτες, ενώ ο Όντιν ήταν Θεός των φυλάρχων και των βασιλέων, ακόμα και στον πόλεμο.
Ο Όντιν έχει στην υπηρεσία του δύο κοράκια, το Χούγκιν και το Μούνιν (τα ονόματα των σημαίνουν Σκέψη και Μνήμη στα αρχαία σκανδιναβικά), τα οποία πετούν σε όλη την γη κάθε μέρα και την νύχτα επιστρέφουν και αναφέρουν στον Όντιν όλα όσα συνέβησαν στον κόσμο.
Άλλα ονόματά του: Rognir, Sann, Omi, Ohinn, Oer, Sidhott, Thund, Haptagod, Sidskegg, Sigtyr, Unn, Ηerran, Herteit, Hropt, Herian, Ialg, Iolf, Ialk, Iolnir, Sigfadhir, Skilfing, Svipal, Blindi, Nikar, Nikuz, Oski, Svidur, Svidrir, Thunn, Vakr, Fiolsvinn, Hergaut, Grim, Yggr, Grimnir, Valfadhir, Haer, Alfader, Haerbardhr, Ganglari, Hroptr, Fiolnir, Gaut.
Ιερά πλάσματά του ο λύκος, το κοράκι και ο ηλιακός αετός που φωλιάζει στο Δένδρο της Ζωής ως φως που συγκρούεται με το σκότος. Ιερά εμβλήματά του το Τρισκελές (σύμβολο της πολλαπλότητας και της δημιουργικής ικανότητας, όμοιo με την σικελική trisquetra), ο λεγόμενος Οφθαλμός του Βόνταν (ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε κύκλο) και το θεϊκό δόρυ Γκούνγκνιρ (Gungnir) που δεν έσπαζε ποτέ (με αυτό θάβονταν οι άνδρες θρησκευτές του, αλλά και οι γυναίκες θρησκεύτριές του, οι οποίες το έφεραν σε μικρογραφία πάνω στις νεκρικές ζώνες τους ακόμη και στις ταφές του 7ου αιώνος στο Κεντ, όταν οι βασιλείς της επαρχίας είχαν ήδη κηρύξει απηνείς διωγμούς κατά των αρχαιοθρήσκων).
Μίμιρ: Θεός της γνώσης. Ήταν διάσημος για την γνώση και την σοφία του και ο Θεός Οντίν ταξίδευσε στην γη των γιγάντων, το Γιοτουνχέιμ, για να αποκτήσει την τεράστια σοφία και γνώση του. Απέκτησε την γνώση αφού ήπιε από το μαγικό πηγάδι του Μίμιρ, αλλά ως τίμημα έπρεπε να ξεριζώσει ένα από τα μάτια του και να το ρίξει στο πηγάδι. Ο Οντιν έστησε το κεφάλι του στην πηγή του Μίμιρ και το συμβουλευόταν όταν χρειαζόταν να πάρει αποφάσεις. Η λατρεία του –άσατρου– είναι επίσημα αναγνωρισμένη στην Ισλανδία.
Φριγκ ή Φρίγκα (Frigg ή Frigga) πιστευόταν ως «η πρώτιστη ανάμεσα στις Θεές», σύζυγος του Οντίν, βασίλισσα των Εσίρ και Θεά του ουρανού. Είναι η Θεά του γάμου, της μητρότητας, της γονιμότητας, της αγάπης, της διαχείρισης του νοικοκυριού και των οικιακών τεχνών, αντίστοιχη της Ήρας της Ελληνικής μυθολογίας. Οι βασικές της λειτουργίες στις Σκανδιναβικές μυθολογικές ιστορίες είναι αυτές της συζύγου και μητέρας, αλλά αυτός δεν είναι ο μοναδικός της ρόλος. Έχει προφητική δύναμη, αλλά δεν φανερώνει τι γνωρίζει και είναι η μοναδική, πέρα από τον Οντίν, που επιτρέπεται να καθίσει στην υψηλή θέση του Χλιντσκγιάλφ και να παρακολουθήσει το σύμπαν. Παιδιά της Φρίγκα θεωρούνται οι Μπαλντρ, Χοντ και Βέκτα. Θετά παιδιά της οι Χέρμοντ, Χέιμνταλ, Τυρ, Βίνταρ, Βάλι και Σκγιολντρ. Ο Θωρ θεωρείται είτε αδερφός της ή θετός γιος της. Υπηρέτριες της Φρίγκα είναι οι Χλιν (Θεά προστασίας), Γκνα (αγγελιοφόρος Θεά) και Φούλα (Θεά γονιμότητας).
Σύμβολα της Φρίγκα θεωρούνται τα κλειδιά, η ρόκα, η ανέμη και το γκυ.
Μπάλντρ: Ο Θεός της ομορφιάς και της καλοσύνης είναι ο πιο μετριοπαθής και καλοσυνάτος σ’ όλη την Βαλχάλα και ταυτίστηκε με τον Ιησού. Είναι ο δεύτερος γιος του Οντίν. Η σύζυγός του ονομάζεται Νάννα και ο γιος του ήταν ο Φορσέτι. Περίφημο ήταν το πλοίο του Μπαλντρ, το Χρινγκχάμ, που σύμφωνα με το μύθο ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που είχε ποτέ κατασκευαστεί. Ο Μπαλντρ είναι γνωστός κυρίως γύρω από τον μύθο για τον θάνατό του. Η ιστορία αυτή είναι μία από τις πιο συγκινητικές της σκανδιναβικής λογοτεχνίας. Ο θάνατός του θεωρείται ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας γεγονότων που τελικά θα οδηγήσουν στην καταστροφή των Θεών στο Ράγκναροκ.
Ο Λόκι ξεγελά τον Χοντ να σκοτώσει τον Μπαλντρ. Ο Μπαλντρ είχε ένα όνειρο γύρω από τον θάνατό του και αφού τα όνειρα ήταν συνήθως προφητικά αυτό του προκάλεσε θλίψη και μελαγχολία. Η μητέρα του, η Φρίγκα, ανάγκασε όλα τα αντικείμενα στην γη να ορκιστούν πως δεν θα πειράξουν τον Μπαλντρ. Όλα, εκτός από ένα ασήμαντο αγριόχορτο, το γκυ, πήραν τον όρκο. Η Φρίγκα δεν το έκρινε σημαντικό. Όταν ο Λόκι έμαθε γι αυτό έσπευσε στο μέρος όπου οι Θεοί διασκέδαζαν πετώντας πράγματα πάνω στον Μπαλντρ, τα οποία τον άφηναν άθικτο. Πλησίασε τον τυφλό αδερφό του Μπαλντρ, τον Χοντ, ο οποίος δεν μπορούσε να συμμετάσχει στο παιχνίδι και προσφέρθηκε να τον βοηθήσει στο σημάδι δίνοντάς του ένα βέλος από γκυ, το οποίο τελικά σκότωσε τον Μπαλντρ.
Παρ’ όλες τις προσπάθειες της Φρίγκα να τον επαναφέρει στην ζωή, ο Μπαλντρ τελικά αποτεφρώθηκε τελετουργικά πάνω στο πλοίο του, το Χρινγκχάμ. Η Νάννα, η σύζυγός του, έριξε και η ίδια τον εαυτό της στην πυρά. Ο Μπαλντρ, ωστόσο, προβλέπεται να ξαναγεννηθεί στον νέο κόσμο που θα δημιουργηθεί μετά το Ράγκναροκ.
Λόκι Λαουφέιγιαρσον (Loki Laufeyjarson), ο Θεός κατεργάρης, της Αποπλάνησης και της Απάτης, αντιδιαμετρικός στην λειτουργία του προς τον ηλιακό Μπάλντουρ, κύριος των σεισμών, των πυρκαϊών, των χαοτικών καταστάσεων και της εκδίκησης.
Ο Λόκι είναι ο κατεργάρης Θεός της Σκανδιναβικής μυθολογίας, γιος του Φαρμπάουτι και της Λάουφει. Θεωρείται ο δημιουργός κάθε απάτης. Ο Λόκι είναι κατά κάποιο τρόπο και Θεός αλλά και Γιότουν (Jotun) (κάτι παρόμοιο με τους Τιτάνες και τους Γίγαντες της Ελληνικής μυθολογίας). Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Λόκι κατοικούσε στο Άσγκαρντ μαζί με τους Θεούς και είχε γίνει αδερφοποιτός με τον Οντίν.
Αν υπήρξε ένας Θεός που θα μπορούσε να νικήσει τον Θωρ, θα ήταν ο Λόκι. Σωματικά είναι υποδεέστερος του Θωρ, αλλά το εξισορροπεί όντας μουλωχτός και δαιμόνιος. Ο Οντίν και ο Λόκι είναι αδελφοί αίματος και αντιλαμβάνονται και οι δύο το τέλος. Υπό την προστασία του Οντίν, ο Λόκι μένει ατιμώρητος για πράξεις που ο Πατέρας των Θεών δεν θα επέτρεπε. Έχει σύμβολό του το φίδι και έχει την δυνατότητα να αλλάζει μορφές, που πολλές φορές χρησιμοποιεί για να πετυχαίνει τους στόχους του δόλια.
Για τους άλλους Θεούς είναι απρόβλεπτος, άλλοτε δρώντας ως ζωηρός γελωτοποιός, άλλοτε ως ψυχρός πολιτικός, που πάντα δουλεύει για το συμφέρον του. Η αλλαγή συμμάχων είναι μέρος του πονηρού χαρακτήρα του. Κατά καιρούς εξυπηρετεί τους Εσίρ, μόνο για να τους μαχαιρώσει πισώπλατα λίγο αργότερα. Για παράδειγμα, είναι αυτός που ευθύνεται για την εξαφάνιση, αλλά και την ανάκτηση των Μήλων της Νιότης, χωρίς τα οποία οι Εσίρ θα γεράσουν.
Η δύναμή του καθρεφτίζεται και στα τρία παιδιά του – τον αδάμαστο λύκο Φενρίρ, το Ερπετό της Μέσης Γης και την Θεά του Θανάτου και Βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, Χελ. Συχνά χρησιμοποιεί τις ικανότητες των παιδιών του για δικές του ανάγκες. Επίσης, κατά ένα διάστημα που ήταν μεταμορφομένος σε φοράδα ζευγάρωσε με ένα άλογο και γέννησε τον Σλέιπνιρ, το άλογο με τα οκτώ πόδια που καβαλάει ο Όντιν.
Ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ παρουσίασε τον Λόκι με το γερμανοποιημένο όνομα Loge στις όπερες του “Ο Χρυσός του Ρήνου και Βαλκυρία”.
Θωρ: Θεός των κεραυνών. Η μοναδική του απασχόληση ήταν το κυνήγι γιγάντων με την ζώνη της δύναμης, τα σιδερένια γάντια και το μαγικό σφυρί Μγιόλνιρ που είχαν σφυρηλατήσει νάνοι. (οι νάνοι του Tolkien).
Είναι γιος του Οντίν και της Γιορντ. Ενώ ο Οντιν είναι Θεός των ισχυρών και αριστοκρατικός, ο Θωρ είναι περισσότερο ένας κοινός άντρας, που συχνά συνασπίζεται με τους ανθρώπους εναντίον άλλων Θεών. Κατά τη διάρκεια του Ράγκναροκ ο Θωρ θα σκοτώσει τον Γιόρμουνγκαντ (Jormungand) αλλά θα πεθάνει από το δηλητήριο του. Σύζυγος του Θωρ ήταν η Σιφ, για την οποία δεν ξέρουμε πολλά πέρα από το ότι είχε χρυσά μαλλιά κατασκευασμένα από νάνους, αφού ο Λόκι είχε κόψει τα δικά της χρυσά μαλλιά. Είχε τρία παιδιά: τον Μάγκνι, την Θρόυντ και τον Μόντι και έναν θετό γιο, τον Ουλλρ. Ο αστεροειδής 299 Θώρα (Thora), που ανακαλύφθηκε το 1890, πήρε το όνομά του από τον Θεό Θωρ.
Φένριρ: Γεννήθηκε από το σεξ μιας βραδιάς ανάμεσα στον Θεό της απάτης Λόκι και μια παγωμένη γιγάντιδα και είχε μορφή άγριου λύκου. Ηρεμούσε μόνο όταν τον έδεναν με σχοινί που είχαν υφάνει ξωτικά από ανάσες ψαριών, τένοντες αρκούδων, γένια γυναικών και σάλιο πουλιών.
Έχει την μορφή ενός γιγάντιου λύκου και δίψα για εκδίκηση ίση με εκείνη ενός Θεού που έχει υποστεί πολλά. Σύμφωνα με την προφητεία, θα προκαλέσει την πτώση του παλιού κόσμου, που θα αποτελέσει και το τέλος των περισσότερων Θεών. Αυτός είναι ο λόγος που οι Θεοί τον φοβούνται τόσο πολύ. Δεν μπορούν και δεν πρόκειται να τον αφήσουν να κυκλοφορεί ελεύθερος, έτσι τον φέρνουν στην Άσγκαρντ. Ο Φένριρ μεγαλώνει συνεχώς, ενεργεί εντελώς απρόβλεπτα, επιτίθεται σε φίλους και εχθρούς. Έτσι οι Θεοί αποφασίζουν να τον αλυσοδέσουν. Αλλά οι δύο βαριές αλυσίδες που έχουν κατασκευάσει ειδικά για αυτόν, η Λέντιγκ και η Ντρόμι, κόβονται από τον Φένριρ χωρίς προσπάθεια. Φεύγει από την Άσγκαρντ, σκορπώντας τον πανικό και την δολιότητα μεταξύ Θεών και θνητών ομοίως.
Είναι τότε που οι Θεοί θυμούνται τα μαγικά δεσμά Γκλάιπνιρ, που μπορεί να φαίνονται αβλαβή, αλλά δε μπορούν να καταστραφούν. Τα ξωτικά τα κατασκεύασαν από τένοντες αρκούδων, ανάσες ψαριών, γενειάδες γυναικών, σάλιο πουλιών, τον ήχο της κλωτσιάς μιας γάτας και ρίζες βουνών. Στοιχηματίζουν με τον Φένριρ ότι δεν θα μπορέσει να σπάσει τα μαγικά δεσμά. Παρόλο που δεν αισθάνεται άνετα, δέχεται την πρόκληση. Όμως απαιτεί ένας από τους Θεούς να βάλει το δεξί του χέρι στο στόμα του. Είναι ο Τυρ, ο Θεός του Πολέμου, που τελικά συμφωνεί. Οι Θεοί τότε δένουν το γιγάντιο λύκο με τα δεσμά, σφίγγοντας όλο και περισσότερο. Και πράγματι, ο Φένριρ αδυνατεί να ελευθερωθεί και έτσι δαγκώνει και κόβει το χέρι του Τυρ. Ο Τυρ το υπομένει με ψυχραιμία γνωρίζοντας ότι, προς το παρών, έσωσε τον Κόσμο των Θεών. Ωστόσο, σύμφωνα με την προφητεία, ο Φένριρ θα καταφέρει να ελευθερωθεί στο Ράγκναροκ (“Η Μοίρα Των Θεών”) που θα καταβροχθίσει τον Οντίν προτού σκοτωθεί από το γιο του Οντίν, το Βίνταρ.
Φρέγια: Θεά της γονιμότητας, αναγκάστηκε να κοιμηθεί με επτά νάνους για να κερδίσει το κόσμημα Μπρισινγκάμεν (έμπνευση για την Χιονάτη των αδελφών Γκριμ). Μεγάλη σεληνιακή θεότητα, αδελφή του Φρέυρ, Βασίλισσα των Βαλκυριών, Θεά των Μαχών αλλά και του Ερωτισμού, της Γονιμότητος και του Θανάτου, της Μουσικής και της Μαγείας, της Ποιήσεως της Μαντικής Τέχνης, προστάτιδα των ψυχών των παρθένων.
Η Φρέγια (Freyja), αδερφή του Φρέιρ και κόρη του Νγιορντ συνήθως περιγράφεται ως η Θεά της γονιμότητας της Σκανδιναβικής μυθολογίας. Freyja σημαίνει κυρία, θηλυκός ηγέτης. Ήταν η Θεά της οικειότητας και τα δάκρυά της ήταν χρυσά. Ήταν επίσης Θεά της αγάπης, του σεξ και της θελκτικότητας και έγινε μία από τις πιο δημοφιλείς Θεές. Η δημοτικότητά της ίσως να οφείλεται και στην προθυμία της να κοιμηθεί με άλλους.
Κάποια στιγμή μπορεί να ήταν το ίδιο πρόσωπο με την Φριγκα και μπορεί να θεωρηθεί το αντίστοιχο της Βένους και της Αφροδίτης. Πιστευόταν επίσης πως ήταν η πιο επιθυμητή από τις Θεές εξαιτίας ενός ελκυστικού κοσμήματος, του Μπροσινγκάμεν, για την εύρεση του οποίου αναγκάστηκε να κοιμηθεί με 7 νάνους.
Η Φρέγια ήταν άγρια Θεά: ελεύθερη με τις σεξουαλικές της ορέξεις και μανιώδης όταν υποχρεωνόταν να κάνει κάτι παρά την θέλησή της. Ερωμένη του Οντίν και άλλων Θεών. Σύμφωνα μάλιστα με τον Λόκι επέτρεπε ακόμα και στον αδελφό της να έρθει στο κρεβάτι της. Η Φρέγια οδηγεί ένα κάρο το οποίο σέρνουν οκτώ γάτες. Ήταν Βασίλισσα των ξωτικών, ενώ οι γίγαντες συνεχώς προσπαθούν να την αρπάξουν από τους Θεούς.
Ο αστεροειδής 76 Φρεία (76 Freia), που ανακαλύφθηκε το 1862, πήρε το όνομά του από την Θεά αυτή.
Φρέυρ (αρχαία σκανδιναβικά: Freyr) είναι ένας πολύ σημαντικός Θεός της Σκανδιναβικής θρησκείας και όχι τόσο της Σκανδιναβικής μυθολογίας όσο θα περίμενε κανείς, καθώς εκεί εμφανίζεται μόνο σε μία από τις σωζόμενες ιστορίες. Αντιθέτως εμφανίζεται συχνά στην λατρεία. Ο Φρέυρ είναι μέλος των Βάνιρ, Θεός της αρσενικής γονιμότητας και Θεός της αγάπης. Είναι αδελφός της Φρέγια και γιος του Νιορντ. Μαζί με τον Όντιν και τον Θωρ είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Θεούς και δέκτης πολλών προσφορών. Η υπηρέτρια του Φρέυρ, η Μπέιλα, ήταν η Θεά των μελισσών και των γαλακτοκομικών προϊόντων.
Περιγράφεται ως όμορφος, δυνατός, ελεήμων και καλός και αποκαλείται και «Θεός του Κόσμου» (veraldar goð). Ελέγχει τον καιρό, βροχερό και ηλιόλουστο, και έτσι και την γονιμότητα της γης. Στον Φρέυρ επίσης γίνονταν προσευχές για καλό μέλλον, ειρήνη και ευημερία. Ως Θεός της γονιμότητας συχνά απεικονιζόταν με προεξέχον γεννητικό όργανο και η λατρεία του περιελάμβανε τραγούδια και δρώμενα που σόκαραν τους σύγχρονους και μεταγενέστερους χριστιανούς που τα καταδίκασαν ως ανήθικα.
Μετά τον πόλεμο μεταξύ των Αίσιρ και των Βάνιρ, ο Φρέυρ, η αδερφή του και ο πατέρας τους εστάλησαν στους Εσίρ ως όμηροι ειρήνης. Κατείχε ένα μαγικό σπαθί το οποίο όμως αναγκάστηκε να παραχωρήσει προκειμένου να παντρευτεί την γιγάντισσα Γκερντ. Ως αποτέλεσμα ο Φρέυρ θα πρέπει να πολεμήσει χωρίς σπαθί στο Ράγκναροκ όπου και θα είναι ο πρώτος που θα πεθάνει και μάλιστα από το φλεγόμενο σπαθί του Σουρτ.
Αντχριμνίρ: Θεός της τροφής, κάθε βράδυ σκότωνε το κοσμικό αγριογούρουνο Σαχρινμίρ, που την επομένη ζωντάνευε. Εξασφάλιζε την επιβίωση των Θεών με το γάλα της κατσίκας Χειθρούν.
Χούλντρα: Θεά των κυνηγών, από μπροστά ήταν γυμνή με μακριά καστανοκόκκινα μαλλιά και από πίσω κούφια σαν κουφάλα γέρικου κορμού δέντρου. Για να φυσήξει στην κάννη του όπλου και να προσφέρει καλό κυνήγι, έπρεπε πρώτα να κοιμηθείς μαζί της. Στην Νορβηγία έχει ουρά αγελάδας, το ίδιο και στην Σουηδία όπου άλλες φορές έχει ουρά αλεπούς. Η Χούλντρα δελεάζει τους άντρες να περπατήσουν μες στο δάσος και να κάνουν σεξ μαζί της. Αν ικανοποιηθεί μπορεί να δώσει κάποιο δώρο στον άντρα. Η σχέση όμως αυτή μπορεί να επιφέρει και τρέλα. Σύμφωνα με μια πιο θετική πλευρά μπορεί να προσφέρει καλό κυνήγι, πράγμα που μάλλον ήταν και η πρωταρχική της λειτουργία. Ένα φύσημα από την Χούλντρα στην οπή του τουφεκιού κυνηγού έφερε ως αποτέλεσμα το όπλο αυτό να μην αστοχήσει ποτέ πια.
Επίσης η Χούλντρα ήταν καλή με τους καρβουνιάρηδες που ήθελαν να αναπαυτούν. Πρόσεχε τα κάρβουνα όταν ο καρβουνιάρης κοιμόταν και αν κάτι πήγαινε στραβά χτυπούσε την πόρτα και τον ξύπναγε. Σε αντάλλαγμα ο καρβουνιάρης έπρεπε να μοιραστεί τις προμήθειές του μαζί της, αφήνοντάς τις σε συγκεκριμένο σημείο. Γενικά η Χούλντρα μπορεί να ήταν πολύ καλή, ιδιαίτερα αν τύχαινε σεβασμού. Αντίθετα με τα παραπάνω η Χούλντρα δεν είναι αρεστή από τον Σκανδιναβό Θεό Οντίν, του οποίου η κύρια ασχολία μετά την βίαιη εισαγωγή του χριστιανισμού στην Σκανδιναβία ήταν να κυνηγάει και να σκοτώνει όσες περισσότερες Χούλντρα ήταν δυνατόν. Η αιτιολογία για την αντιπάθεια αυτή δεν εξηγείται ποτέ καθαρά.
Κβάσιρ: Θεός της ποίησης, δημιουργήθηκε από το σάλιο των Θεών. Οι νάνοι τον σκότωσαν και ανακάτεψαν το αίμα του με μέλι για να το διατηρήσουν. Από αυτό έπιναν οι Βαλκυρίες, κόρες του Οντιν, για να ζωντανέψουν τους πολεμιστές. Το μείγμα κατέληξε μετά από περιπέτειες στα χέρια του γίγαντα Σούττουνγκρ από τον οποίο τελικά κατάφερε να το αποσπάσει ο Οντίν. Έτσι ο Οντίν δίνει τώρα το ρόφημα του Σουττουνγκρ, που ονομάζεται ‘Ρόφημα της Ποίησης’ στους Εσίρ, στις Βαλκυρίες για να αναζωογονούν τους νεκρούς ήρωες κατά την άφιξή τους στην Βαλχάλα και σε όλους όσοι έχουν την ικανότητα να συνθέτουν.
Μάνι: Θεός του φεγγαριού, τραβούσε κάθε βράδυ το φεγγάρι στον ουρανό κυνηγημένος από τον λύκο Χάτι. Οι εκλείψεις προκαλούνται όταν ο Χάτι πλησιάζει τον Μάνι. Οταν ο Χάτι τον προλάβει στην μεγάλη μάχη των Θεών Ράγκναροκ, θα σημάνει και το τέλος του κόσμου. Οι σεληνιακές εκλείψεις προκαλούνταν από την προσέγγιση του Χάτι στον Μάνι. Τα παιδιά χτυπούσαν μεταλλικά δοχεία και έκαναν μεγάλο θόρυβο με την ελπίδα να τρομάξουν τον Χάτι. Μια μέρα ο λύκος του χύμηξε και τον έφαγε.
Ιντούν: Η Θεά σύζυγος του Μπράγκι, πιστή φύλακας των Χρυσών Μήλων και της Αιωνίας Νεότητος των Θεών, Θεά της Αθωότητος, της Νεότητος, της Αθανασίας και του σωματικού κάλλους. Σύμφωνα με την παράδοση η Ιντούν απήχθη κάποτε από ένα γίγαντα. Κατά την απουσία της οι Εσίρ άρχισαν να γερνούν μακρυά από τις ανανεωτικές ιδιότητες των μήλων της. Έτσι πίεσαν τον Λόκι να την σώσει. Αφού μεταμφιέστηκε σε γεράκι κατάφερε να την κλέψει από τον Γίγαντα και να την μεταφέρει πίσω υπό την πιεστική καταδίωξη του μεταμφιεσμένου σε αετό γίγαντα.
Βάλι (Vali) ήταν γιος του Θεού Οντίν και της γιγάντισσας Ριντ. Γεννήθηκε με τον μοναδικό σκοπό να σκοτώσει τον Χοντ ως εκδίκηση στον ακούσιο φόνο του αδερφού του Μπαλντρ. Ενηλικιώθηκε μέσα σε μια μέρα και φόνευσε τον Χοντ. Σύμφωνα με την μοίρα ο Βάλι θα επιβιώσει του Ράγκναροκ. Με το όνομα Βάλι συναντάμε και έναν γιο του Λόκι, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε λύκο από τους Θεούς και έκοψε το λαιμό του αδερφού του Νάρβι ως τιμωρία του Λόκι για τα εγκλήματά του. Οι δύο περσόνες αρχικά μπορεί να αντιπροσώπευαν την ίδια οντότητα.
Βε (αρχαία σκανδιναβικά: Vé, προφορά: Ουέ) ήταν ένας από τους Εσίρ, γιος της Μπέστλα και του Μπορ, αδερφός του Βίλι και του Οντίν. Είναι γνωστός ως αυτός που έδωσε στην ανθρωπότητα τις δυνάμεις της ομιλίας και των εξωτερικών αισθήσεων. Μαζί με τον Βίλι κατασκεύασε το Υγκντράσιλ.
Βίνταρ (Vidar ή Víðar ή Viðarr ή Widar) είναι γιος του Όντιν και της γιγάντισσας Γκριντ. Είναι ο Θεός της Σιωπής, της Κρυψίνοιας και της Εκδίκησης. Στον αναγεννημένο κόσμο που θα αναδειχθεί μετά το Ράγκναροκ ο Βίνταρ προορίζεται να κυβερνήσει στην θέση του Όντιν και να επαναφέρει την ειρήνη με την βοήθεια του αδερφού του Βάλι. Κατά τη διάρκεια του Ράγκναροκ ο Όντιν καταβροχθίζεται από τον λύκο Φένριρ και ο Βίνταρ εκδικείται τον θάνατό του σκοτώνοντας το τέρας.
Τυρ (Týr) είναι ο Θεός του πολέμου και της μάχης ο οποίος απεικονίζεται ως μονόχειρας. Ήταν γιος του Οντίν ή του Χύμιρ. Σε άλλες γερμανικές γλώσσες είναι επίσης γνωστός ως Tyz, Ty, Ti, Tiw, Tiu, Tew και Ziu. Το όνομα Tyr σήμαινε Θεός και προέρχεται από το Πρωτο-Γερμανικό Tiwaz, το οποίο συνεχίζει το Dyeus, τον αρχικά κύριο Θεό, από την οποία προέρχεται και ο Ζευς της Ελληνικής μυθολογίας και ο Dyaus Pitar της Βεδικής θρησκείας.
Σύμφωνα με τις Έντα, κάποια στιγμή οι Θεοί αποφάσισαν να αλυσοδέσουν τον λύκο Φένρισουλφρ (Fenrisulfr ή Fenris), αλλά το κτήνος έσπαγε όποια αλυσίδα του έβαζαν. Τελικά οι νάνοι έφτιαξαν μια μαγική λουρίδα, την Γκλέιπνιρ, από υλικά όπως γένια γυναίκας και ρίζες βουνού. Ωστόσο ο Φένριρ υποψιάστηκε την εξαπάτηση των Θεών και αρνήθηκε να δεθεί εκτός αν κάποιος εξ αυτών τοποθετούσε το δεξί του χέρι στο στόμα του. Ο Τυρ, γνωστός για το μεγάλο θάρρος του, συμφώνησε και οι υπόλοιποι Θεοί έδεσαν τον λύκο. Ο Φένριρ κατάλαβε πως είχε εξαπατηθεί και έκοψε το χέρι του Θεού. Ο Φένριρ θα μείνει δεμένος μέχρι την μέρα του Ράγκναροκ. Κατά την διάρκεια του Ράγκναροκ ο Τυρ θα σκοτώσει και θα σκοτωθεί από το Γκαρμ, τον φύλακα σκύλο του Χελχέιμ.
Τα ίχνη του Θεού διατηρούνται στην ονομασία της Τρίτης (Tuesday = ημέρα του Tiw) στις Βόρειες και Δυτικές Γερμανικές γλώσσες. (Ανάλογη της Martis dies που είναι αφιερωμένη στον Ρωμαϊκό Θεό Μαρς.)
Οι θησαυροί των Θεών
Η Θεά Σιφ, γυναίκα του Θωρ, είχε τα πιο όμορφα χρυσαφένια μαλλιά σε κάθε κόσμο. Μία μέρα όμως, όταν ξύπνησε, συνειδητοποίησε ότι είχαν όλα εξαφανιστεί. Ο Θωρ απευθείας υποψιάστηκε τον Λόκι και θύμωσε. Ο Θεός-πειραχτήρι ήταν όντως εκείνος που προκάλεσε τέτοιο κακό. Καθώς όμως το ξυρισμένο κεφάλι ήταν σημάδι ατίμωσης, ο Θωρ απείλησε τον Λόκι και τον ανάγκασε να διορθώσει το λάθος του βρίσκοντας έναν τρόπο να επαναφέρει τα μαλλιά της Σιφ.
Ο Λόκι γνώριζε πως ο ίδιος ήταν αδύνατο να κάνει κάτι τέτοιο. Πήγε λοιπόν στο Σβάρταλχαϊμ, ή αλλιώς γνωστό ως Νινταβελίρ, δηλαδή στην χώρα των Νάνων. Οι Νάνοι ήταν μαέστροι στην σφυρηλασία, και μπορούσαν να φτιάξουν σχεδόν οτιδήποτε. Ο Λόκι πήγε πρώτα στο εργαστήρι των τριών Νάνων γνωστοί ως γιοι του Ιβάλντι.
“Χαίρετε γιοι του Ιβάλντι”, τους είπε, “άκουσα ότι τα αδέρφια Μπροκ και Ίτρι κοκορεύονταν ότι μπορούν να σφυρηλατήσουν τα πιο σπάνια αντικείμενα, αξεπέραστα σε αξία και μαγεία. Και να κοροϊδεύουν ότι τα αγαθά που φτιάχνουν οι γιοι του Ιβάλντι δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τα δικά τους, τόσο άτεχνα που είναι”
“Μα όχι”, του απάντησαν, “αυτοί οι άχρηστοι δεν πιάνουν μία μπροστά στην τέχνη μας”
“Οι Θεοί αποφάσισαν να κρίνουν με έναν διαγωνισμό.”, είπε ξανά ο Λόκι, “θα φτιάξετε τρία δώρα που θα παρουσιάσετε στους Θεούς. Ένα από αυτά πρέπει να είναι μία κόμη χρυσαφένια μαλλιά, τόσο αληθοφανής και μεταξένια όταν φορεθεί που θα ριζώνει στην κεφαλή και θα μοιάζει σαν αληθινή”
“Ναι, και βέβαια μπορούμε να το κάνουμε αυτό και όλα τα άλλα”
Πήγε μετά ο Λόκι στο βουνό όπου βρισκόταν το εργαστήρι των Μπροκ και Ίτρι.
“Οι γιοι του Ιβάλντι σας αποκάλεσαν άχρηστους στην δουλειά σας. Οι Θεοί θα κρίνουν την αλήθεια με έναν διαγωνισμό. Θα πρέπει να φτιάξετε τρία δώρα που να μπορούν να επισκιάσουν την ομορφιά του Άσγκαρντ, είπε και σε αυτούς. Ο Ίτρι, που σφυρηλατούσε, ήταν έτοιμος να συμφωνήσει αλλά ο αδερφός του, ο Μπροκ που κρατούσε την φωτιά δυνατή, μυρίστηκε δόλο.
“Δεν σε εμπιστεύομαι Λοκι”, του είπε, “Θα συμφωνήσω στο στοίχημά σου αν και μόνο αν δείξεις ότι κι εσύ θα χάσεις από αυτό, και άρα δεν θα θέλεις απλά να μας κοροϊδέψεις. Αν λοιπόν κερδίσουμε εμείς, θέλω το κεφάλι σου” Ο Λόκι συμφώνησε, γνωρίζοντας ότι το μόνο που είχε να κάνει ήταν να σιγουρευτεί ότι δεν θα κερδίσουν τα δύο αδέρφια. Έκανε λοιπόν πως φεύγει, αλλά μεταμορφώθηκε σε μύγα και γύρισε στο εργαστήρι.
“Να κρατάς τη φωτιά σταθερή”, είπε ο Ίτρι στον αδερφό του, “Αλλιώς όλος ο κόπος μου θα χαθεί και το δώρο θα καταστραφεί”
Πήγε λοιπόν ο Ίτρι να σφυρηλατήσει το πρώτο δώρο και ο Μπροκ να κρατά την φωτιά σταθερή. Ο Λόκι, με μορφή μύγας, κάθισε στο χέρι του τελευταίου και άρχισε να δαγκώνει, τίποτα όμως. Ο Ίτρι γύρισε με το πρώτο δώρο. Για το δεύτερο δώρο ο Λόκι κάθισε στον λαιμό του Μπροκ και πάλι άρχισε να δαγκώνει μέχρι που τράβηξε αίμα. Πάλι απέτυχε. Στο τρίτο δώρο, το πιο δύσκολο απ’ όλα όπως είπε ο Ίτρι, ο Λόκι κάθισε στο βλέφαρο του Μπροκ. Δάγκωσε και δάγκωσε μέχρι που αίμα έτρεξε μέσα στα μάτια του Μπροκ και αναγκάστηκε να αφήσει το χέρι του απο την φυσούνα που ζωντάνευε την φωτιά. Γύρισε ο Ίτρι, μερικώς απογοητευμένος, και είπε “Παραλίγο να πάει στράφι, αλλά το έφτιαξα. Δεν είναι τέλειο, αλλά θα πρέπει να αρκεί”
Ο Λόκι έφυγε, νομίζοντας ότι είχε κάνει την δουλειά του. Παρουσιάστηκαν την επόμενη μέρα οι δύο ομάδες μπροστά στον Όντιν, τον Θωρ και τον Φρέιρ, οι οποίοι θα ήταν οι κριτές. Πρώτα παρουσίασαν τα δώρα οι γιοι του Ιβάλντι:
Στον Φρέιρ παρέδωσαν το πλοίο Skíðblaðnir, το οποίο ήταν πιο γρήγορο από κάθε άλλο, έπλεε στα κύματα της θάλασσας και του ανέμου, και μπορούσε να διπλωθεί ώστε να χωρέσει σε μία τσέπη.
Στον Όντιν έδωσαν το δόρυ με το όνομα Gungnir (Γκουγκνιρ), το οποίο ποτέ δεν αστοχούσε και ένας όρκος παρμένος σε αυτό θα ήταν απάτητος.
Στον Θωρ έδωσαν την νέα κόμη της Σιφ, η οποία τη φόρεσε αμέσως εντυπωσιάζοντας όλο το Άσγκαρντ με τα νέα της μαλλιά, πιο όμορφα από ποτέ.
Έπειτα, ήρθε η σειρά των Μπροκ και του Ίτρι. Αυτοί έδωσαν πρώτα τα δώρα τους στον Όντιν και στον Φρέι.
Ένα περιβραχιόνιο στον Όντιν, επονομασμένο Draupnir, απ’ το οποίο γεννιόνταν οχτώ όμοια κάθε ένατη νύχτα αυξάνοντας τα πλούτη του Άσγκαρντ.
Για τον Φρέιρ έφεραν έναν τεράστιο χοίρο από χρυσό, τον Gullinbörsti, για να τραβά το άρμα του.
Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Θεοί ήταν αρκετά εντυπωσιασμένοι και απ’ τις δύο ομάδες. Μετά όμως ήρθε το δώρο του Θωρ. “Το λένε Mjöllnir”, είπε ο Ίτρι παρουσιάζοντας το σφυρί, ” Είναι φτιαγμένο απ’ το ισχυρότερο μέταλλο και έτσι ποτέ δεν θα σπάσει, ότι και να χτυπήσεις με αυτό. Επιπλέον, όσο μακριά και να το πετάξεις, πάντα θα γυρίζει στο χέρι σου”. Ο Θωρ χαμογέλασε γνωρίζοντας ότι είχε σπάσει πολλά όπλα χτυπώντας τα, και είχε χάσει άλλα τόσα πετώντας τα στους αντιπάλους του.
“Όπως βλέπετε όμως”, συνέχισε ο Ίτρι, ” το χερούλι είναι λίγο μικρό. Δεν μπόρεσα να το φτιάξω όπως έπρεπε στο εργαστήριο, και έτσι θα πρέπει να το κρατάς με ένα χέρι”
“Δεν έχει σημασία”, είπε ο Θωρ, “Αυτό είναι το πιο υπέροχο δώρο που έχω δει ποτέ”
Και οι υπόλοιποι Θεοί συμφώνησαν και ανακήρυξαν τον Ίτρι και τον Μπροκ νικητές.
“Κάτι υποσχέθηκες Λόκι”, ζητωκραύγασε ο Μπροκ στον Λόκι.
Ο Λόκι ήταν γρήγορος στην σκέψη και στις δικαιολογίες, “Ναι, υποσχέθηκα ότι μπορείς να κόψεις το κεφάλι μου”, του είπε, “Ποτέ όμως δεν συμφώνησα ότι μπορείς να κόψεις τον λαιμό μου”
Ο Όντιν συμφώνησε ότι όντως ο Λόκι είχε δίκιο.
“Μα δεν μπορώ να κόψω το κεφάλι σου αλλιώς”, είπε ο Μπροκ.
Μετά από λίγη σκέψη ψιθύρισε κάτι στον Όντιν. “Ναι αυτό θα ήταν δίκαιο”, του είπε εκείνος.
Ο Μπροκ πήρε τα εργαλεία του αδερφού του και έραψε το στόμα του ζαβολιάρη Θεού ώστε να μην ξανακούσει τις δικαιολογίες και τις μηχανορραφίες του.
Μετά από λίγο καιρό, ο Λόκι ελευθέρωσε τα χείλη του και ετοίμασε την εκδίκησή του. Έτσι όμως, οι Θεοί είχαν ήδη αποκτήσει τους θησαυρούς τους, χωρίς τη θέληση του αλλά και πάλι χάρη στον Λόκι.
Συμπερασματικά, καταλαβαίνουμε ότι οι Θεοί ήταν όντα που προσέφεραν αρκετά οφέλη στους ανθρώπους. Αντιμετωπίζονταν με ιδιαίτερο σεβασμό και ήταν σημαντικοί εξαιτίας αυτού που αντιπροσώπευαν, καθώς συνδέονταν με τρεις κατηγορίες κοινωνικών τάξεων, τους βασιλείς (Odin), τους πολεμιστές (Thor) και τους αγρότες (Freyr). Έτσι, βλέπουμε ότι αυτές οι θεότητες συμβόλιζαν πτυχές της ζωής και του πολιτισμού των Βίκινγκς, όπως εκείνοι βιωματικά τις αντιλαμβάνονταν. Τέλος, οι δυνάμεις που κατείχαν οι Θεοί ήταν ανάλογες με τον τομέα στον οποίο ήταν υπεύθυνοι. Έτσι, για παράδειγμα, ένας Θεός της γονιμότητας δεν θα μπορούσε να κατέχει καταστροφικές δυνάμεις, αλλά δυνάμεις που αναγεννούν και σχετίζονται με την ειρήνη και την ευημερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου