Η Υπέρβαση του εξωτερικού κόσμου, του κόσμου των επιθυμιών, του κόσμου της σκέψης, (από τον πιο εξωτερικό κύκλο μέχρι τον πιο εσωτερικό), Οδηγεί στο Άνθισμα της Ύπαρξης στον Ουράνιο Άχρονο Χώρο. Υπάρχουν Τρεις Ουράνιες Περιοχές όπου Ανθίζει η Ύπαρξη (που υποδηλώνονται με το «μαύρο», το «μαύρο-λευκό» και το «λευκό»). Η Ύπαρξη που Ανθίζει μέσα στο Σκοτεινό Φόντο της Δημιουργίας (το Χωρίς Ιδιότητες), Περνάει Τελικά πέρα από το Σκοτεινό Πέπλο στην Περιοχή του Φωτός, Γίνεται Φως (το Φως δεν απεικονίζεται γιατί είναι η Άλλη Κατάσταση, η Πραγματικότητα).
Προοίμιο
Η Συνείδηση δεν έχει Ιδιότητες.
Το ότι η Συνείδηση «βρίσκεται» σε διάφορες καταστάσεις οφείλεται στην Αντίληψη, στον «Περιορισμό» της Αντίληψης. Έτσι Βρίσκεται, στην Ύπαρξη, στον Χώρο, στον Χρόνο.
Σε όποια κατάσταση κι αν είναι η Συνείδηση δεν έχει άλλες Ιδιότητες. Η «Παρουσία»» της είναι Αντιληπτική (κατάσταση ύπαρξης) κι η Λειτουργία της είναι Φυσική Ανεμπόδιστη και Ανόθευτη. Σε αυτή την Κατάσταση η Συνείδηση είναι σε Φυσική Ηρεμία, δεν έχει ανάγκες, επιθυμίες δραστηριότητες. Όποια ανάγκη εγείρεται φυσικά από τον φορέα, σαν πληροφορία από το πεδίο ύπαρξης, ικανοποιείται φυσικά. Αυτό σημαίνει ότι όταν δεν υπάρχει ανάγκη βιώνεις την Ελευθερία κι όταν υπάρχει ανάγκη, ανταποκρίνεσαι στον «περιορισμό». Η Φύση δεν αλλάζει σε τίποτα. Είναι αυτό που λένε «όταν κάνει ζέστη είσαι ζεστός Βούδας κι όταν κάνει κρύο είσαι κρύος Βούδας»
Όταν η Συνείδηση σκέπτεται αυτό δεν ανήκει στην Φυσική Παρουσία και Δράση. Είναι μια Δραστηριότητα που κάνει η Συνείδηση, μια εξωτερική δραστηριότητα. Η σκέψη δημιουργεί την ιδέα του εαυτού, αποδίδει ιδιότητες και χαρακτηριστικά κι έτσι δημιουργούνται αντιλήψεις, επιθυμίες, δραστηριότητες. Η Συνείδηση «ονειρεύεται».
Η σκέψη πρέπει να «αποκοπεί» στην γέννησή της, σαν Δραστηριότητα. Αν δεν αποκοπεί στο ξεκίνημά της μετά δεν αποκόπτεται. Οποιαδήποτε, δράση, προσπάθεια, επιδίωξη, είναι πάντα «σκέψη».
Τι σημαίνει λοιπόν να Νοιώσω την Αληθινή Φύση μου; Να Νοιώσω αυτό που είμαι πραγματικά, το χωρίς ιδιότητες. Να μείνω ήσυχος, ακίνητος στην φυσική μου κατάσταση. Αν ξεκινήσω να σκέπτομαι μετά βυθίζομαι στην χωρίς τελειωμό δραστηριότητα της σκέψης.
Άρα αυτό που χρειάζεται είναι ακριβώς η Κατανόηση της Αληθινής Φύσης μας που αποκαλύπτεται στην Φυσική Ακινησία. Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη είναι σκέψη.
Το να Κατανοήσουμε την Αληθινή Φύση μας δεν είναι Δύσκολο γιατί η Φύση μας Ήδη Υπάρχει και Λειτουργεί και δεν χρειάζεται τίποτα για να Εκδηλωθεί. Εκδηλώνεται ήδη Απλά Αφηνόμαστε στην «Αδειοσύνη» της Φύσης μας που είναι το Υποστήριγμα κάθε ύπαρξης.
Το αληθινό πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι βρίσκονται ήδη σε σκέψη και δεν γνωρίζουν πώς να σταματήσει αυτό.
Στην πραγματικότητα η σκέψη είναι μια βουλητική δραστηριότητα, σαν οποιαδήποτε βουλητική δραστηριότητα. Είναι θέμα «απόφασης». Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι θεωρούν όλα αυτά, την σκέψη, την ιδέα του εαυτού, την αντίληψή τους για την πραγματικότητα, τις επιθυμίες τους πολύτιμα. Αρπάζονται από αυτά σαν τον ναυαγό που αρπάζεται από την σανίδα. Έτσι αντί να αφήσουν την Φύση τους να Εκδηλωθεί Αυθόρμητα, την «καλλιεργούν», την κατευθύνουν και την εκτρέπουν σε λανθασμένες ατραπούς. Δεν ακολουθούν τον Αρχαίο Δρόμο, το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, νομίζουν ότι μπορούν να χαράξουν την δική τους πορεία.
Διαλογισμός
Ο Διαλογισμός σαν Δράση της Συνείδησης (κι όχι σαν δράση ή δραστηριότητα ενός εγώ) δεν μπορεί να θεμελιωθεί, να αναλυθεί ή να περιγραφεί ανεξάρτητα από ένα κοσμοθεωρητικό πλαίσιο. Έτσι θα πρέπει πρώτα να καθορίσουμε την Περί Όντος Αντίληψη που υιοθετούμε πριν μιλήσουμε για τις Δράσεις αυτού του όντος. Η Θεωρία του Όντος προϋποτίθεται οποιασδήποτε Γενικής Θεωρίας του Διαλογισμού. Οι Διαφορετικές Παραδόσεις (Περί Όντος) οδηγούν σε διαφορετικές περιγραφές των Διαλογιστικών Πρακτικών. Αν όμως τελικά μπορεί να θεμελιωθεί μια Γενική Θεωρία του Όντος μπορούμε να μιλάμε για μια Θεωρία του Διαλογισμού σαν Γενικής Δράσης. Οι επιμέρους πρακτικές αφορούν ειδικές θεωρήσεις του ζητήματος.
Το Πραγματικό Υπόβαθρο της Συνείδησης είναι Αντικειμενικό, δεν είναι το υποκείμενο, το οποίο είναι ένας περιορισμός της Αντικειμενικής Συνείδησης.
Είναι η Φυσική Κατάσταση Αυτής της Αντικειμενικής Συνείδησης στην Οποία στηρίζεται κάθε υποκειμενική εμπειρία. Επίσης όλες οι Πρακτικές Διαλογισμού (Προσοχής ή Επίγνωσης) έχουν σκοπό αυτή την Φυσική Κατάσταση.
Όταν μιλάμε για Αντικειμενική Συνείδηση ή «Συνείδηση Χωρίς Περιεχόμενο» εννοούμε Συνείδηση χωρίς νοητικό περιεχόμενο, σκέψη (μνήμη), αντιλήψεις, «εμπειρία», κλπ. Στην πραγματικότητα, σε μια τέτοια κατάσταση υπάρχει Πλήρης Λειτουργία της Συνείδησης, φυσική ροή αντίληψης κι επικοινωνίας με τον αντικειμενικό χώρο, αλλά αυτή η λειτουργία είναι ζωντανή, στιγμιαία και δεν αφήνει ίχνη, έχει απλά συνέχεια (είναι μια ροή αντίληψης). Η σκέψη είναι στατικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας, απολιθώματα αντίληψης κι όχι ζωντανή ροή αντίληψης. Είναι ένα κατασκεύασμα και μια κακή απομίμηση της ζωντανής πραγματικότητας.
Έτσι η Συνείδηση πρέπει να «αναγνωριστεί» σε πολλές καταστάσεις, σαν Αντικειμενική Συνείδηση ή «Συνείδηση Χωρίς Περιεχόμενο», σαν Περιορισμένη Συνείδηση ή «Συνείδηση Με Περιεχόμενο» ή Υποκειμενική Συνείδηση (Συνείδηση του εαυτού, συνείδηση της διττότητας). Με άλλα λόγια η Συνείδηση είναι Ανεξάρτητη Περιεχομένου, κι Υφίσταται χωρίς να επηρεάζεται από την μη ύπαρξη ή την ύπαρξη περιεχομένου. Απλά η ύπαρξη περιεχομένου την «περιορίζει» ακριβώς στα πλαίσια του «περιεχομένου» της.
Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν τι συμβαίνει γιατί δεν έχουν μια ζωντανή αντίληψη αλλά σκέπτονται μέσα από καθορισμένους όρους κι έννοιες. Ταυτίζουν την Συνείδηση με το υποκείμενο (δηλαδή με την σκέψη, το νοητικό περιεχόμενο, την αντίληψη ενός εαυτού) κι έτσι δεν μπορούν να συλλάβουν τι σημαίνει Αντικειμενική Συνείδηση αφού για αυτούς η συνείδηση είναι πάντα υποκειμενική (το νοητικό περιεχόμενο) και εκφράζει πάντα μια υποκειμενική εμπειρία (που διατυπώνεται μέσω της σκέψης). Πιστεύουν (λανθασμένα) ότι «συνείδηση χωρίς περιεχόμενο» είναι κάτι κενό, κάτι μη δυνάμενο να υπάρξει κι έτσι απορρίπτουν κάθε προοπτική λύσης του προβλήματος. Με άλλα λόγια το πρόβλημα εδώ δεν είναι πραγματικό, είναι «γλωσσολογικό», είναι δηλαδή ένα ψευδές πρόβλημα. Η Πραγματικότητα, το τι ακριβώς συμβαίνει μπορεί να κατανοηθεί μόνο όταν «αναγνωρίσουμε» ότι πέρα από το υποκείμενο υπάρχει ένα Ευρύτερο, Ελεύθερο, Ανοιχτό Υποκείμενο. Αυτή είναι η Αντικειμενική Συνείδηση. Πέρα από τον μικρό περιορισμένο εαυτό (το μικρό περιορισμένο εγώ) υπάρχει Ένας Ευρύτερος Παγκόσμιος Εαυτός (Ένα Παγκόσμιο Εγώ). Στις Παραδόσεις λέγεται Ισβάρα, Λόγος, Θεάνθρωπος, Αλάγια Βιτζνάνα, κλπ. Έτσι η «μετάβαση» από την υποκειμενική συνείδηση στην Αντικειμενική Συνείδηση γίνεται πιο «κατανοητή».
Η Συνείδηση χωρίς περιεχόμενο (ή η Ζωντανή Ρέουσα Συνείδηση) ονομάζεται Καθαρή Συνείδηση, Σιωπηλή Συνείδηση, Εμπειρία μη-διττότητας, κλπ.
Ακινησία
Όταν «σταματάμε» (με «βουλητική απόφαση») την δραστηριότητα της σκέψης, όταν σταματάμε να τροφοδοτούμε την αντίληψη εαυτού, όταν σταματάμε την (προσωπική) «συμμετοχή» εισερχόμαστε σε μια κατάσταση «Ακινησίας». Τι σημαίνει αυτό;
Η «Ακινησία» είναι ακινησία μόνο από την άποψη της εγωικής δραστηριότητας. Η Αληθινή Φύση είναι σε Πλήρη Εγρήγορση, σε Απόλυτη Ανοιχτή Προσοχή, σε Ανεμπόδιστη κι Ολοκληρωτική Λειτουργία κι όλα γίνονται «μόνα» τους. Στην πραγματικότητα όλα συμβαίνουν μόνα τους, χωρίς δική μας «συμμετοχή». Αυτό σημαίνει ότι τώρα Λειτουργούμε με την Αληθινή Ευρύτερη Φύση μας κι όχι με την περιορισμένη κατασκευασμένη προσωπικότητα. Είμαστε και Λειτουργούμε σαν Ουρανός κι όχι σαν ένα τυχαίο σύννεφο, μια συσσώρευση υδρατμών που ήρθε από το πουθενά και θα διαλυθεί στο πουθενά.
Έτσι η «Ακινησία» (που ορίζεται από την πλευρά της περιορισμένης συνείδησης) δεν είναι Ακινησία αλλά Ελευθερία από την απατηλή εγωική δραστηριότητα. Είναι η Ζωή, το Σύνολο της Ζωής, που ελευθερώνεται από τους ατομικούς περιορισμούς. Είναι η Έξοδος στην Αληθινή Γη της Ελευθερίας, στην Μη-δυαδική Συνείδηση που Αγκαλιάζει τα πάντα. Είναι η Πύλη για τους Ανώτερους Ουρανούς της Ύπαρξης.
`Η Φυσική Ανάδυση
Η Εγγενής Ικανότητα της Συνείδησης να Αντιλαμβάνεται Αντικειμενικά (Σύμφωνα με Νόμους που επιβεβαιώνουν την εγκυρότητα της Αντίληψης) και να εκφράζει αυτή την Αντίληψη με «ιδέες», με «έννοιες», «αντιλήψεις» και με αντίστοιχες λέξεις, ονομάζεται Λόγος. Έτσι ο Λόγος «νοείται» πάντα σαν ο Αντικειμενικός Ορθός Λόγος. Ό,τι ξεφεύγει της Ορθότητας είναι «παράλογο».
Κατ’ επέκταση από τον Λόγο προέρχεται το Λογίζεσθαι (το διανοείσθαι) και ο Λογισμός (σαν πράξη και σαν αποτέλεσμα).
Ο Λόγος με την διπλή όψη της έννοιας-λέξης αναπτύσσεται σε γλώσσα. Σκεπτόμαστε και εκφραζόμαστε «γλωσσικά». Η γλώσσα (με τους όρους της) είναι λοιπόν το δομικό στοιχείο και της σκέψης και του επικοινωνιακού λόγου. Ο εκφρασμένος λόγος μπορεί έτσι να ελεγχθεί για την αντικειμενικότητά του, την λογική του, την εγκυρότητά του.
Το τι σκέπτεται και τι λέει κάποιος φανερώνει, εκ των πραγμάτων, την υπαρξιακή του κατάσταση.
Η Ζωή σαν φαινόμενο διατήρησης και συνέχειας ταυτίζεται με τον Λόγο, τον Ορθό Λόγο. Διαφορετικά επέρχεται αποσύνθεση. Συνεπώς η ίδια η Ζωή, σαν φαινόμενο Καθοδηγείται από τον Ορθό Λόγο και Αναδύεται στην Υπέρβαση της άγνοιας, της λανθασμένης αντίληψης, του μη λογικού.
Η έννοια του Διαλογισμού σε αυτή την περίπτωση, είναι να πάμε πέραν του Λογισμού (της σκέψης) στην Αντικειμενική Θεώρηση των πραγμάτων, που σημαίνει τελικά πέραν της σκέψης, πέραν του υποκειμενικού, στην Αντικειμενική Αντίληψη.
Η Αναζήτηση της Αλήθειας δεν είναι παρά η απόρριψη της μη λογικής σκέψης:
1) Η απόρριψη των δοξασιών της κατώτερης ή αυτόματης αντίληψης (και της άκριτης αποδοχής των «πληροφοριών») δεν χρειάζεται αιτιολόγηση.
2) Η απόρριψη της διανοητικής επεξεργασίας, σαν μεροληπτικής (κι επομένως «κατασκευασμένης» και ψεύτικης) οδηγεί στο ξεπέρασμα της διανόησης.
3) Η Ήσυχη Παρατήρηση, χωρίς «συμμετοχή», όσων συμβαίνουν οδηγεί στην αποδυνάμωση του «εγώ», στην αντικειμενική θεώρηση και στην υπέρβαση της ιδέας του εαυτού. Εδώ κατακτιέται η αντικειμενική γνώση.
Με άλλα λόγια η ίδια η Ζωή, από την φύση της, Οδηγεί, πέραν των περιορισμών, στην Κατάσταση της Ελευθερίας.
Οι Παραδοσιακοί Δρόμοι
Ο Διαλογισμός σαν «Πρακτική Υπέρβασης της Σκέψης», σαν «Διαδικασία Υπέρβασης της Διττότητας της Αντίληψης» έχει διάφορες «ποικιλίες».
Γενικά, υπάρχουν δύο είδη Διαλογισμού. Ο Διαλογισμός Προσοχής ή Εστιασμένης Προσοχής σε ένα αντικείμενο κι ο Διαλογισμός της Επίγνωσης ή της Ανοιχτής Παρακολούθησης.
Ο Διαλογισμός Προσοχής ή Εστιασμένης προσοχής σε ένα αντικείμενο ακολουθείται, για παράδειγμα, στην Παραδοσιακή Σχολή του Σαμκύα Γιόγκα. Κατά την φυσική διαδικασία του διαλογισμού η «επίγνωση» μετατίθεται προοδευτικά από το αντικείμενο στην ροή της αντίληψης και μετά στον Εαυτό (που βλέπει). Αυτή η διαδικασία διαλύει την σκέψη, μηδενίζει το εγώ κι Απελευθερώνει τον Εαυτό σε μια Επίγνωση Ανοιχτή που Αγκαλιάζει τα πάντα, στην Μη-δυαδική Συνείδηση. Το επόμενο βήμα είναι η Χωρίς Όρια Ελεύθερη Συνείδηση. Το Ύστατο Βήμα είναι η Συνείδηση Καθεαυτή.
Όπως υποδεικνύει ο Patanjali, εάν όλες αυτές οι τεχνικές (που αναπτύσσονται στο «Γιόγκα Σούτρας») θεωρούνται εργαλεία για τη μείωση ή την υποχώρηση των θορύβων που αναπτύσσονται ως συνέπεια διαφορετικού νοητικού περιεχομένου, (σαμσκάρας: λεπτές νοητικές εντυπώσεις ή ψυχολογικά αποτυπώματα), τότε αυτό που μένει όταν αφαιρούμε αυτούς τους θορύβους είναι η Φυσική Κατάσταση Διαλογισμού (η οποία είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε νοητικό περιεχόμενο ). Αυτό είναι το Απλό Σαμάντι. Ακολουθεί το Ανώτερο Σαμάντι (της Αντίληψης σαν «Χώρου»). Ακολουθεί η Καϊβαλγία (η Απελευθέρωση).
Ο Διαλογισμός της Επίγνωσης ή της Ανοιχτής Παρακολούθησης αυτού που συμβαίνει, εφαρμόζεται κυρίως σε Βουδιστικές Σχολές Εδώ υπάρχει προοδευτική μετάθεση από τον εξωτερικό κόσμο, στα «αισθήματα» και μετά στην σκέψη. Η σκέψη διαλύεται. Φτάνουμε στην ίδια κατάσταση της Μη-δυαδικής Συνείδησης. Αυτή είναι η Ολοκλήρωση των κατώτερων Τζάνας. Τα Ανώτερα Σαμαπάττι αφορούν την Εμπειρία του Άχρονου Χώρου. Η Τελική Κατάσταση της Αληθινής Φώτισης (ή του Νιρβάνα) Εκτείνεται Έξω από τον Χώρο, στην Άχωρη (κι Άχρονη) Πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου