Όποιος σκέφτηκε ότι το να είσαι σε σχέση με κάποιον αγχώδη δεν έχει τίποτα ηρωικό μόλις τσίμπησε την πρώτη του κίτρινη κάρτα. Όχι μόνο είναι ηρωικό αλλά προτείνω να γίνει κι Ολυμπιακό άθλημα γιατί θέλει τεχνική, έχει κανόνες και πάνω απ’ όλα είναι ωραίο να το βλέπεις αλλά δύσκολο να το κάνεις. Κάτι σαν το καλλιτεχνικό πατινάζ ένα πράγμα!
Ας πούμε ότι είσαι σε σχέση μ’ έναν άνθρωπο που αγχώνεται πολύ και καταβάλλεται από αυτό του το άγχος (είτε το δείχνει είτε όχι) και θέλετε να κανονίσετε κάτι. Το πιθανότερο είναι αυτός ο τύπος να μη θέλει να αργεί ή να επιθυμεί να έχει ένα πρόγραμμα κάπως συγκεκριμένο ώστε να νιώθει «ασφαλής» και φυσικά να μην αγχώνεται. Η λύση μοιάζει απλή γιατί φαινομενικά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθείς το πρόγραμμά του, όμως εδώ κρύβεται και η μαεστρία που λέγαμε: πρέπει να καταφέρεις ταυτόχρονα να μην επηρεαστείς κι εσύ.
Γιατί, φίλε μου, αν γίνει αντιληπτό πως έχεις αρχίσει κι εσύ να αγχώνεσαι τότε θα αρχίσουν να ηχούν στα αυτιά του σειρήνες, να αναβοσβήνουν στο κεφάλι του κόκκινα φώτα εκκένωσης και να τον πιάνει ένας μίνι -στην καλύτερη- πανικός. Τώρα αν σκέφτηκες ότι θα υποκριθείς ότι είσαι χαλαρός, αρχικά να σου πω ότι εμείς οι αγχώδεις τύποι είμαστε σαν τα σκυλιά, θα μυρίσουμε το άγχος σου στο χιλιόμετρο γιατί το ξέρουμε πολύ καλά κι από εμάς τους ίδιους, θα το εισπνεύσουμε και θα το πολλαπλασιάσουμε μέσα μας, λες και γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Όχι αδερφέ, πρέπει γνήσια να αντιδράσεις σαν cool τύπος -αλλά όχι τρελά χαλαρός γιατί κι αυτό μας αγχώνει.
Που λες, αυτό είναι η μια εκδοχή. Γιατί υπάρχουν κι οι άλλοι αγχώδεις άνθρωποι που και μόνο στην ιδέα του προγράμματος ταράζονται κι αρχίζουν τις ασκήσεις αναπνοής. Εκεί δε μιλάς για συγκεκριμένα πράγματα ή αν πρέπει να μιλήσεις για κάτι -γιατί, πώς να το κάνουμε, το καράβι φεύγει κάθε Τρίτη στις 9- το κάνεις ψύχραιμα και φυσικά. Δεν το λες σαν να εξαρτάται η ζωή σας απ’ αυτό και επ’ ουδενί δεν αναφέρεις τυχόν επιπτώσεις. Κρίμα ν’ αρχίσει να φαντάζεται ότι θα πεθάνετε μόνοι και πεινασμένοι σ’ ένα άγνωστο κι αφιλόξενο νησί που μπορεί να έρθει το τσουνάμι, ξέρω γω. Άσ’ το! Ήρεμα και χαλαρά!
Κι επειδή με τις υπερβολές μου ίσως μας αδικώ λίγο εμάς τα αγχωτικά τυπάκια, ας μαρτυρήσω το μυστικό. Για να επιβιώσεις μ’ έναν από το είδος μας απαιτείται αρκετή κατανόηση, πολλή ηρεμία και φυσικά καλή διαχείριση, τόσο του χρόνου όσο και του θυμικού σου. Είναι εύκολο να θυμώσεις μαζί μας γιατί πάνω στο άγχος και τον πανικό μας αντιδράμε κι εμείς κάπως απροσάρμοστα. Ωστόσο, αν κανείς αντιληφθεί πως δεν το κάνουμε γιατί θέλουμε να εκνευρίσουμε τον άλλο, αλλά γιατί αδυνατούμε να κοντρολάρουμε επαρκώς τους φόβους και τις σκέψεις μας, τα πράγματα απλοποιούνται.
Θα φανεί γραφικό αλλά βοηθάει να πάρεις μια ανάσα με τον άνθρωπό σου και να μιλήσετε γι’ αυτό του άγχος και πώς τον επηρεάζει εκείνη τη στιγμή. Αν επικοινωνηθεί η αιτία, θα είναι ευκολότερο να το διαχειριστείτε. Άλλωστε σε μια σχέση το πρόβλημα του ενός αναπόφευκτα γίνεται και του άλλου, ειδάλλως είναι βέβαιο πως οσονούπω δε θα έχετε σχέση. Από κοινού λοιπόν, βρίσκετε μια μέση λύση, κάτι να ικανοποιεί και τους δύο και να κατευνάζει αυτόν τον δαίμονα που φωλιάζει μέσα μας, το άγχος.
Βέβαια, υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις. Ας πούμε το «μην αγχώνεσαι» σ’ εμάς θα έπρεπε να απαντιόνταν με κλοτσιά αλλά η μαμά μας μάς έμαθε τρόπους. Ομοίως και η λίστα με τους λόγους που «δεν πρέπει να αγχώνεσαι». Καλέ μου άνθρωπε, την ξέρουμε τη λίστα, πολύ ωραία θα ήταν να λειτουργούσε έτσι απλά, αλλά δε μας κάνει τη χάρη. Αντί να μειώνεις το πρόβλημά μας, αποδέξου μας και δείξε την αγάπη σου βοηθώντας μας να το διαχειριστούμε.
Μιλάμε για το άγχος λες κι είναι κάτι το εντελώς αφηρημένο, όμως δεν είναι. Είναι έντονα συναισθήματα, αρνητικές σκέψεις, φόβοι, καταπιεσμένα τραύματα. Αυτά δε θα εξαφανιστούν ποτέ ολοσχερώς, όμως μπορούν να μειωθούν επαρκώς ώστε να ζούμε καλά. Στόχος λοιπόν ενός καλού συντρόφου δεν είναι ούτε να επωμιστεί το βάρος αυτών, ούτε και να τη δει «σούπερμαν» και να προσπαθήσει να μας σώσει. Δε θέλουμε κανένα ιππότη. Θέλουμε μονάχα να μας ακούσετε και να μας δεχθείτε, όχι να προσπαθήσετε να μας «φτιάξετε».
Αν σκέφτηκες ότι ίσως είναι προτιμότερο απλώς να αποφεύγεις τύπους σαν εμάς, σου βγάζω επιεικώς την κόκκινη κάρτα και θα σε περιμένω στα αποδυτήρια για τα υπόλοιπα. Περίπου το 19% του πληθυσμού δίνει τη μάχη του με το άγχος. Σαν να λέμε είμαστε πολλοί και ζούμε ανάμεσά σας. Επίσης, κατά βάθος είμαστε και γαμώ τα παιδιά, αλλά τι να γίνει; Θέλει ταλέντο, θέληση, επιμονή κι υπομονή να είσαι καλός σύντροφος ενός αγχώδους ανθρώπου. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω προλαβαίνω φτιάξω κι ένα petition να μαζέψω υπογραφές για να μπει στους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου