ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΜΙΑ ΨΩΛΟΓΙΟΡΤΗ της Ρωμιοσύνης σύμφωνα με τους Πατερικούς κανόνες (ψωλός = ο περιτετμημένος, έχων την βάλανον του αιδοίου γυμνήν. Λεξικό L&S).
Ανοίξτε όποιο ημερολόγιο θέλετε, κι αν δεν γράφει στην πρώτη μέρα του χρόνου «Περιτομή του Κυρίου», να με φτύσετε και φυσικά να μη διαβάσετε τα επόμενα.
Οι Πατέρες του χριστιανισμού, τα ανθελληνικά αυτά καθάρματα – έχουμε καταθέσει εδώ πάμπολλες μαρτυρίες για τον βίο και την πολιτεία τους – φρόντισαν να κατεξευτελίσουν το γένος των Ελλήνων, διότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος τους, καθιερώνοντας, μεταξύ των άλλων, να ξεκινά την κάθε νέα χρονιά του, εορτάζοντας την κατ’ εξοχήν εβραϊκή παραδοσιακή τελετή της περιτομής.
Όπως θα δούμε, πρόκειται για μια ψωλογιορτή και τίποτε παραπάνω.
Επί πλέον, τα ίδια αυτά καθάρματα, φρόντισαν να καθιερώσουν εορτές σε αντικατάσταση όλων των παλαιών, κατά τις οποίες να εορτάζονται όλοι οι βλαμμένοι, φονιάδες, πόρνες, και ανθέλληνες, τους οποίους φρόντισαν να αγιοποιήσουν. Και αυτά τα ντοκουμέντα τα έχουμε καταθέσει εδώ.
Με τον καταλυτικό αυτό τρόπο, κατάντησαν τους Έλληνες, μεταξύ των άλλων, έναν αποτυφλωμένο πληθυσμό, ο οποίος να μη γνωρίζει τίποτε απολύτως για το τι εορτάζει κάθε μέρα του χρόνου. Ρωτάς τον Δημητράκη, ρε συ τι ήταν αυτός ο άγιος Δημήτριος; Τι ήταν; Ξέρω εγώ! Αυτή είναι η απάντησή του.
Για τους διαδόχους αυτών των κακούργων, που αποκάλεσαν Πατέρες της Εκκλησίας, έγραψε ο Βάρναλης το παρακάτω ποιηματάκι:
Πρωτοχρονιάτικο:
Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι᾿ αυτοὺς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Όξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».
Ναι, καλά καταλάβατε, για τους Αρχιεπισκόπους, τους Δεσποτάδες, τους Μητροπολίτες, τους Αρχιμανδρίτες… το έγραψε ο Βάρναλης.
Πότε άραγε γιόρταζε ο κόσμος την πρωτοχρονιά, πριν πλακώσει η χριστιανική χολέρα;!
Θα το βρείτε μόνοι σας. Για προσέξτε:
Ο μήνας Οκτώβριος (οκτώ) είναι δέκατος στην σειρά!!!
Ο Δεκέμβριος (δέκα) είναι δωδέκατος!!!
Επομένως ποιανού μηνός η αρχή ήταν πρωτοχρονιά, ώστε να βγει όγδοος (αντί δέκατος) ο Οκτώβριος και δέκατος (αντί δωδέκατος) ο Δεκέμβριος;
Να το πάρει το ποτάμι; Να το πάρει. Πρωτοχρονιά ήταν η πρώτη Μαρτίου. Για ποιόν λόγο; Μα επειδή άρχιζε να ξυπνά η φύση από τον χειμερινό της ύπνο. Μια πρωτοχρονιά για όλον τον κόσμο και τον ντουνιά.
Πρωτοχρονιά λοιπόν σύμφωνα με τις λειτουργίες της φύσης κι όχι με τις ηλιθιότητες κάποιων οποιωνδήποτε ανθρώπων. Πόσο μάλλον πρωτοχρονιά με λόγο την περιτομή κάποιου Ιουδαίου.
Βλέπετε ότι όσο σβήσιμο και να πάτησαν οι άθλιοι ρασοφόροι πάνω στις σελίδες της Ιστορίας, ποτέ δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν εντελώς τα ίχνη από τα πρωταρχικά της γράμματα.
Περί της ψωλογιορτής:
Όπως θα διαπιστώσουμε, πρόκειται για μια κανονική ψωλογιορτή.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανείς ημερολόγιο που να μη γράφει ότι την πρώτη πρώτου του κάθε έτους εορτάζεται η περιτομή του Χριστού. Εκτός βεβαίως των ελαχίστων περιπτώσεων που αφορούν ημερολόγια που εκδίδονται από ελληνοκεντρικούς φορείς.
Συμπέρασμα: το κάθε έτος ξεκινά με την περίλαμπρη εορτή του κοψίματος της πόσθης του πέους (ήμαρτον Κύριε) του Ιησού του Ναζωραίου!!!
Έπεται δε πάντοτε αυτής η εορτή του Μ. Βασιλείου. Αυτού του υψίστου πατρός της χριστιανικής εκκλησίας ο οποίος ήταν τόσο σοφός ώστε όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ της εποχής του κατήργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες ξεστόμισε την εξής χοντρομαλακία: «καλά έκανε ο αυτοκράτορας και έκλεισε το Ολυμπιακό στάδιο διότι μέσα στα πάμπολλα αγάλματα που το περιέβαλαν κατοικούσαν τρομεροί δαίμονες»!!!
Τι εορτάζουμε δηλαδή την πρωτοχρονιά; Αφ’ ενός μια εβραιοψωλοτομή κι αφ’ ετέρου έναν δαιμονόπληκτο ανθέλληνα.
Και μη βιάζεστε να με χαρακτηρίσετε ως ανάγωγο καλοί μου άνθρωποι διότι όποιος λεξικό κι αν ανοίξετε στην λέξη ψωλή θα διαβάσετε ότι πρόκειται για το πέος έχον την βάλανον (κεφαλήν) αποκεκαλυμμένην.
Επίσης ιδού η καταλυτική απόδειξη:
Ψωλός = ο περιτετμημένος, έχων την βάλανον του αιδοίου γυμνήν. Από το λεξικό L&S
Ίσως μάλιστα να μη λέγεται τυχαίως ότι στην χώρα της Ελλάδος όλοι ψωλοκοπανάνε.
Για ποιόν λόγο βάλανε οι άγιοι Πατέρες του χριστιανισμού την γιορτή αυτή στην αρχή του χρόνου;
Ασφαλώς για να μας υπενθυμίζουν ότι η θρησκεία τους είναι εβραϊκή.
Κι ακόμα υπάρχουν κάτι νούμερα που ισχυρίζονται ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας!
Ξεκίνα Ρωμιέ την καινούργια σου χρονιά με την κατ’ εξοχήν γιορτή των Ιουδαίων. Με μια ψωλογιορτή. Με τον απόλυτο κατεξευτελισμό σου.
Άντε λοιπόν πατριώτες, με το καλό και φέτος να καταστεί ψωλός ο Χριστούλης μας.
ΈΝΑ ΣΧΟΛΙΟ
Ἂς μοῖ ἐπιτραπῇ ἓν ἐπὶ πλέον σχόλιον, περισσότερον ἤρεμον αὐτὴν τὴν φοράν, δεδομένου τοῦ ὅτι τὸ προηγούμενον ἐχαρακτηρίζετο ἐκ τῆς ὀργῆς ποὺ προκαλεῖ εἰς τὸν νοῦν ἔχοντα τὸ κατάντημά μας, νὰ ὑμνῶμεν περιτετμημένους «θεούς».
Ὡς γνωστὸν τὸ δέρμα γενικῶς, πέραν τῶν ἄλλων λειτουργιῶν του, προστατεύει τὰ ὑποκείμενα αὐτοῦ ὄργανα καὶ ἱστούς, ὡς τὸ λίπος, οἱ μύες, τὰ ὀστᾶ, ἐπιφανειακῶς διαδράμωντα ἀγγεῖα καὶ νεῦρα, ἀπὸ τοῦ περιβάλλοντος.
Αὕτη προστασία εἶναι μηχανική (δηλαδὴ ἀπὸ τραυματισμῶν), χημική (ἀπὸ τοξικῶν οὐσιῶν), θερμική (μονωτική) καὶ ἔναντι μικροοργανισμῶν. Ἐπίσης τὸ δέρμα ἀποτρέπει ἐν μέρει τὴν ἐξάτμισιν τοῦ ἐντὸς τοῦ σώματος ὕδατος καὶ ἑπομένως προστατεύει ἀπὸ τῆς ἀφυδατώσεως. Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς περιτομῆς μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως ἡ μηχανικὴ προστασία τοῦ δέρματος.
Πράγματι ἡ ἀκροποσθία προστατεύει τὴν βάλανον ἀπὸ κτυπημάτων ἢ ἀπὸ τῆς τριβῆς μετὰ τοῦ ἐσωρούχου. Τοῦτο ἐπειδὴ τὸ δέρμα τῆς βαλάνου εἶναι λεπτόν, ὥστε νὰ ἔχῃ μεγαλυτέραν εὐαισθησίαν ὡς δέκτης τῶν ἐρεθισμάτων τῆς ἡδονῆς καὶ ἄρα χρειάζεται μίαν ἐπιπλέον κάλυψιν, ἤτοι τὴν ἀναδίπλωσιν τῆς ἀκροποσθίας. Τοῦτο ἐξυπηρετεῖ προφανῶς τὴν ἀναπαραγωγήν, καθ’ ἣν δύναται ἡ βάλανος νὰ ἀποκαλύπτηται ἄνευ κινδύνου τραυματισμοῦ ἐντὸς τοῦ φιλικοῦ περιβάλλοντος τοῦ γυναικείου κόλπου.
Πάντα ταῦτα ὑπὸ φυσιολογικὰς συνθήκας. Δι’ ὅτι ἐπὶ περιτετμημένου πέους ἡ βάλανος, ἀκάλυπτος οὖσα, ἀναγκαστικῶς προσαρμόζεται εἰς τὰς νέας συνθήκας. Ὅπως δηλαδὴ περιοχαὶ τοῦ δέρματος ὑφιστάμεναι μείζονας πιέσεις καὶ τριβάς (π.χ. αἱ παλάμαι καὶ μάλιστα τὰ πέλματα) καθίστανται παχύτεραι, οὕτω συμβαίνει καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν, ἣν ἐξετάζομεν, δηλαδὴ τὸ δέρμα τῆς βαλάνου καθίσταται παχύτερον.
Τὸ τίμημα αὐτοῦ εἶναι ἡ ἐλάττωσις τῆς εὐαισθησίας εἰς πάντα μηχανικὰ ἐρεθίσματα καὶ ἄρα ἡ μείωσις τοῦ αἰσθήματος ἡδονῆς κατὰ τὴν ἐρωτικὴν πρᾶξιν. Τοῦτο δὲ μὲ τὴν σειράν του ὁδηγεῖ εἰς ποικίλας ψυχικὰς διαταραχὰς λόγῳ τοῦ ἀνικανοποιήτου.
Τὰ πράγματα βεβαίως εἶναι πολὺ χείρονα ἐπὶ γυναικῶν ὑποστασῶν τὴν ἀντίστοιχον «περιτομήν», ὡς συμβαίνει εἰς ἐνίας περιοχὰς τῆς Ἀφρικῆς κυρίως, δι’ ὅτι ἐπὶ τῶν γυναικῶν ἀφαιρεῖται ῥιζικῶς ὁλόκληρος ὁ στυτικὸς ἱστός, ἤτοι ἡ κλειτορὶς καὶ τὰ μικρὰ χείλη.
Πιθανολογῶ βεβαίως, ὅτι ἐπὶ τῶν «περιτμηθεισῶν» μουσουλμανίδων γυναικῶν ἀναπτύσσονται ἀργότερον κάποιαι νευρικαὶ ἀπολήξεις διὰ τὴν ἡδονὴν εἰς τοὺς παραμένοντας ἱστούς (ἂν καὶ διὰ λόγους κοινωνικοὺς δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάποια σχετικὴ μελέτη βεβαιοῦσα ἢ καταρρίπτουσα αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμόν), ἀλλ’ εἰς καμμίαν περίπτωσιν δὲν δύνανται οἱ παραμένοντες ἱστοί, καὶ ἐὰν συμβαίνῃ αὐτὴ ἡ ἀνάπλασις, νὰ ὑποκαταστήσουν τὰ ὅσα ἡ φύσις ἔπλασεν ἀρχικῶς.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτουν δύο συμπεράσματα:
α) Τὰ πάσης λογῆς ἱερατεῖα καὶ κυρίως τὸ ἰουδαϊκὸν διεῖδαν ἀπὸ τῶν ἀρχαίων χρόνων τὰ ὀφέλη, ἅτινα θὰ ἀπεκόμιζαν διὰ τῆς δημιουργίας ἀνικανοποιήτων καὶ ἄρα προβληματικῶν ὑπηκόων. Ὁ σκοπὸς τῆς περιτομῆς εἶναι ἀκριβῶς αὐτός, νὰ καταστήσῃ τὸν ἄνθρωπον προβληματικόν. Ἄλλωστε ὁ διάγων εὐχάριστον καὶ πλήρη ζωὴν ἄνθρωπος καὶ βιῶν τὴν ἡδονὴν δὲν ἔχει ἀνάγκην νὰ ζητήσῃ βοήθειαν θεῶν, ὡς καὶ ὁ Ἐπίκουρος βαθύτατα κατενόησεν.
β) Ἡ περιτομὴ τῶν τε Ἑβραίων καὶ τῶν μουσουλμάνων εἶναι τῆς αὐτῆς τάξεως ζήτημα μετὰ τῶν ἀπαγορεύσεων τῶν ἀπολαύσεων καὶ μάλιστα τῶν ἐρωτικῶν, ἃς ἐπιβάλλει τὸ χριστιανικὸν ἱερατεῖον εἰς τοὺς πιστούς του. Φαίνεται πὼς ἡ ἐπιβολὴ αὐτῆς καθ’ ἑαυτὴν τῆς περιτομῆς δὲν ἦτο ἐφικτὴ εἰς τοὺς Εὐρωπαίους, ὥστε ἡ «Ἐκκλησία» ἀναγκαστικῶς «ἠρκέσθη» εἰς τὰς ῥητορικὰς παραινέσεις καὶ τὸν διὰ νόμων καταναγκασμὸν πρὸς ἀποχὴν ἀπὸ πάσης ἡδονῆς. Οὕτως ἐξηγεῖται καὶ ἡ ἀλλοπρόσαλλος στάσις τοῦ Παύλου ἐπὶ τοῦ ζητήματος. Ὅπου ἠδύνατο ὅμως, προέβαλεν τὸν εὐνουχισμὸν διὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους.
Τὸ ὅτι ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ὑπὲρ τῆς περιτομῆς φαίνεται, ὄχι μόνον ἐκ τοῦ ὅτι ἑορτάζει τὴν περιτομὴν τοῦ «θεοῦ» του, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ πρακτικὴ αὐτὴ ἀκολουθεῖται σήμερον –ἰδίᾳ ἐν Ἀμερικῇ– ὑπό τινων χριστιανικῶν δογμάτων.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
Προσεγγίσεις στην εορτή.
Κάθε 1η Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι’ αυτή τη γιορτή.
- Τι ήταν η περιτομή;
Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι, το «μοέλ», έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς. (Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ», που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».
- Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;
Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα περιτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ’ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.
- Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;
Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ’ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.
- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;
Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ότι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!
- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;
Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ότι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.
Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».
O Μωσαϊκός νόμος, διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών («Εξοδ. ΙΒ’ 43-49), (Γεν. ΙΖ’ 9-19), η οποία γινόταν κατά την ογδόη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού (Λευϊτ. ΙΓ’ 3). Η τελετή αυτή έπαιρνε μέρος μέσα σε κτίριο της Συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων. Έτσι και η περιτομή του βρέφους Ιησού έγινε στη Συναγωγή της Βηθλεέμ. Η χειροποίητος αυτή περιτομή στο σώμα ήταν τύπος, που συμβόλιζε την περιτομή της καρδιάς, ενεργούμενης απ’ ευθείας υπό του Θεού (Δευτ. Γ 16, Λ’6).
Σύμφωνα με τον άγνωστο συγγραφέα της ακολουθίας του όρθρου που ψάλλεται την πρωτοχρονιά σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες σε όλο τον κόσμο, το ψωλοκόψιμο ήταν απαραίτητο για την σωτηρία των ανθρώπων κυρίως των Εθνικών. Ψάλλει λοιπόν σε σχετικό “κάθισμα”
...Όντως θεία και θαυμαστά τα έργα! συ γάρ Δέσποτα, ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΠΕΡΙΤΕΜΝΗ…
και ενδεικτικά δυοτροπάρια:
”Ο υπερούσιος, εις λήξιν του Νόμου περιετμήθη, απαρχάς δε θείας χάριτος. και ΖΩΗΣ ακηράτου ΗΜΙΝ ΔΕΔΩΚΕΝ”.
Περιτομή = ευνουχισμός του νου! και κατάλοιπο ανθρωποθυσιών
Χριστιανικό εορτολόγιο. Ένας εξευτελισμός του γένους των Νεοελλήνων!
Σε κάποιο δημόσιο σχολείο της επαρχίας, παρουσιάστηκε ένας πειραγμένος καθηγητής. Ποια ήταν η λόξα του; Ο περίεργος αυτός εκπαιδευτικός κάθε τρεις και τριάντα κουβαλούσε κεράσματα στο σχολείο του. Πότε για τα γενέθλια του Θαλή, πότε για την επέτειο της μάχης του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, άλλοτε για το μνημόσυνο του Ανδρούτσου, και κοντολογίς για κάθε Έλληνα που θυσιάστηκε ή δόξασε την Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Οι συνάδελφοί του, λάβαιναν κανονικά το κερασματάκι τους κάθε φορά, ανάμεσα στα πειράγματα και τον συγκρατημένο χλευασμό τους, προς τις ακατανόητες γι’ αυτούς χειρονομίες του αλλόκοτου συναδέλφου τους. Κάποιος, ευγενικότερος φαίνεται από τους υπόλοιπους, είπε με καλλιτεχνική, νομίζοντας, ειρωνεία ότι είχε δει στη ζωή του και χειρότερα πράγματα.
Όταν οι συνάδελφοι του ιδιόρρυθμου αυτού καθηγητή είχαν την ονομαστική τους εορτή και φέρνανε κεράσματα, αυτός αρνούνταν να κεραστεί, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των υπολοίπων. Είχε μάλιστα, σε κάθε περίπτωση, εξηγήσεις γι’ αυτή του την συμπεριφορά. Όταν, παραδείγματος χάριν, γιόρταζε κάποιος Κωνσταντίνος, απολογούνταν ότι δεν ήταν δυνατόν γι’ αυτόν να γιορτάζει κάποιον στυγερό δολοφόνο, ο οποίος είχε σφάξει το μισό του σόι. Όταν γιόρταζε πάλι η αγία Βαρβάρα, έλεγε ότι δεν ήταν δυνατόν να γιορτάζει μια κατίνα της γειτονιάς.
Ήτανε ο άνθρωπος διαβασμένος και γνώριζε τον βίο και την πολιτεία του κάθε άπλυτου και βρομιάρη άγιου ή αγίας, με τους οποίους οι Ιουδαίοι πατέρες της εκκλησίας φόρτωσαν το χριστιανικό εορτολόγιο, για να εξευτελίσουν, στον αιώνα τον άπαντα το, υπόδουλο τότε, γένος των Ελλήνων.
Μια μέρα, που λέτε, ο παλαβός αυτό καθηγητές έφερε στο σχολείο μια μεγάλη κούτα με εξαιρετικά γλυκά. Την τοποθέτησε πάνω σ’ έναν πάγκο, απέναντι από τα γραφεία, σήκωσε όρθιο το καπάκι της και αφού έγραψε στην εσωτερική του πλευρά, με μεγάλα κεφαλαία γράμματα, την λέξη ΒΟΥΔΟΥΓΕΝΝΑ, πήγε στο γραφείο του.
Όπως το περίμενε, σε λίγο άρχισαν ν’ ακούγονται ζωηρές ομιλίες από την περιοχή της κούτας. Κάποιος έσπευσε να καλέσει για εξηγήσεις τον αυτουργό του εγχειρήματος. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι κανενός η φαντασία δεν έφτασε μέχρι στο σημείο του να σχετίσει τη λέξη βουδούγεννα με την λέξη βους.
Ρε συ, Στράτο, τι είναι πάλι αυτό το νούμερο που μας παρουσιάζεις σήμερα, ρώτησε κάποιος.
Τι να κάνω μωρέ καλά μου παιδιά; Σας έφερα κεράσματα για όλους τους Έλληνες που πρόσφεραν μέχρι και την ζωή τους για την πατρίδα κι εσείς με ειρωνευτήκατε, σχεδόν φανερά. Να, τώρα είπα να φέρω και για κανέναν άλλον, όπως για τον Βούδα που έχει σήμερα τα γενέθλιά του. Δεν είναι και λίγος. Εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν σ’ αυτόν.
Αλλά βλέπω ότι πρόκειται για μια από τα ίδια. Φαίνεται πως εσείς δεν μπορείτε ποτέ να γιορτάσετε τίποτε άλλο, εκτός από τους χριστιανούς ανθέλληνες και άπλυτους αγίους σας. Μωρέ τι σόι άνθρωποι είστ’ εσείς!
Άμοιρη πατρίδα, τι σου ’μελε να πάθεις, βόγκηξε κι έφυγε από κοντά τους ο κακόμοιρος.
Η ιστορία μας αυτή διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια του γράφοντος. Δεν έχει προστεθεί απολύτως τίποτα που να μην έχει σχέση με την πάσα αλήθεια. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η ιστορία αυτή δεν θα είχε να δείξει τίποτε διαφορετικό, αν λάβαινε χώρα σ’ ένα άλλο οποιοδήποτε σχολείο της χώρας της Ελλάδος.
Κάτι μεγάλο όμως αποδεικνύει η μικρή αυτή περιπέτεια. Ότι η επανάσταση του εικοσιένα, μπορεί να απελευθέρωσε το έδαφος της χώρας της Ελλάδος, τα βουνά, τα βόδια της και τα δένδρα της, αλλά δεν απελευθέρωσε καθόλου την Ελληνική ψυχή από το χριστιανικό χτικιό. Η πλοκή της αποτελεί ικανή απόδειξη των διαπιστώσεών μας.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Ένα παράδειγμα των θεόπνευστων αντιφάσεων, που ακόμα και σε Ιουδαίους θεούς δύσκολα συγχωρούνται, είναι η ταυτόχρονη αναχώρηση της οικογένειας του καταδιωκόμενου απ’ τον Ηρώδη νεογέννητου Ιησού, προς δύο εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις, νότια της Βηθλεέμ προς την Αίγυπτο, αλλά ταυτόχρονα και βόρεια της Βηθλεέμ, προς την Ιερουσαλήμ!
Ο "θεόπνευστος" Λουκάς, που αγνοεί την μυθοπλασία της σφαγής του Ηρώδη και εξ αυτού δεν βρίσκει κανέναν λόγο να στείλει τον Ιησού φυγά στην Αίγυπτο, γράφει: «όταν συμπληρώθηκαν (στην Βηθλεέμ) οκτώ ημέρες έκαναν στο παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς όπως το ζήτησε ο άγγελος (κι όμως στον Ματθαίο, ο άγγελος είχε ζητήσει να: «καλέσουν το όνομα αυτού Εμμανουήλ»)... και όταν συμπληρώθηκαν (οι σαράντα ημέρες του καθαρισμού (της Μαρίας) έφεραν το παιδί στον ναό της Ιερουσαλήμ, για να το αφιερώσουν (επειδή όπως είπαμε ήταν Ναζιραίος δηλαδή αφιερωμένος) στον θεό» Λουκ.2.21-22.
Αντίθετα ο άλλος "θεόπνευστος", ο Ματθαίος, που επινοεί το παραμύθι της σφαγής των παιδιών από τον Ηρώδη, ξεχνώντας εντελώς την περιτομή γράφει: «όταν αναχώρησαν οι μάγοι (απ’ την Βηθλεέμ) άγγελος είπε στον Ιωσήφ. Πάρε την μητέρα και το παιδί και αναχωρήστε για την Αίγυπτο, γιατί ο Ηρώδης θα ζητήσει να σκοτώσει το παιδί». Ματθ.2.13.
Αν όμως μετά από σαράντα ημέρες, η Μαρία με τον Ιωσήφ και τον Ιησού, βρέθηκε βόρεια της Βηθλεέμ στην Ιερουσαλήμ, πώς μπορεί ταυτόχρονα να εκτέλεσε την εντολή του αγγέλου: «φύγε για την Αίγυπτο» που βρίσκεται στα νότια της Βηθλεέμ; Επειδή λοιπόν και οι... "θεοπνευστίες" έχουν τα όριά τους, απαντήστε μας: μετά την Βηθλεέμ, προς τα πού πήγε τελικά με την οικογένειά του ο Ιωσήφ, βόρεια (Λουκ.2.21-22) προς την Ιερουσαλήμ, ή νότια (Ματθ.2.13) προς την Αίγυπτο;
Αυτή η λεπτομέρεια πάντως, έχει το δικό της διασκεδαστικό ενδιαφέρον! Δύο "θεόπνευστοι" και ένας "άγγελος" δεν κατάφεραν να στείλουν τον Ιησού σε μια κατεύθυνση! Όλα αυτά λοιπόν, παραείναι ανόητα, για να αποτελούν την θεόπνευστη ιστορία οποιουδήποτε θεού, δεν νομίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου