Ο Ηράκλειτος είναι ο Δεύτερος Μεγάλος Θεωρητικός που διευκρινίζει την Ορφική Αντίληψη της Πραγματικότητας. Δεν λέει κάτι διαφορετικό από τον Ορφέα και τον Παρμενίδη… Κι αυτό δεν είναι ένας δικός μας (αυθαίρετος) ισχυρισμός. Το αποδεικνύουν τα λεγόμενά του.
Κι αυτοί που βλέπουν διαφορές ή αντίθεση, ανάμεσα στους δύο Μεγάλους Φιλοσόφους, τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, απλά αγνοούν το τι λένε οι δύο Φιλόσοφοι, ή τους καταλαβαίνουν «μισούς» κι επιμένουν σε μια μονομερή ερμηνεία των λεγομένων τους. Ο ίδιος ο Πλάτωνας διευκρίνησε ότι και οι δύο λένε τα ίδια πράγματα. Ο Παρμενίδης μιλά για το Ον και για τις δύο θεωρήσεις του Όντος, από την άποψη της Αλήθειας (που βλέπει το Ον Όπως Είναι) και από την άποψη της Δόξας (που βλέπει το Ον όπως φαίνεται σαν μια διαρκή εξέλιξη). Ο Ηράκλειτος μιλά για τον Λόγο και για τις δύο θεωρήσεις του Λόγου, από την άποψη του Πραγματικού Είναι κι από την άποψη του Φαίνεσθαι. Είναι λάθος να «περιορίζουμε» το λόγο του Παρμενίδη μόνο στο Ον και τον λόγο του Ηράκλειτου μόνο στην ροή των φαινομένων. Αυτό είναι μια ελλιπής και (εσκεμμένα) διαστρεβλωμένη ερμηνεία που κι ο Πλάτωνας διατύπωσε σαν αστείο, αλλά στην διδασκαλία του αποκατέστησε την αλήθεια.
Ο Λόγος του Ηράκλειτου (άσχετα από τις ερμηνείες -πολλές φορές ανόητες- που έχουν δοθεί μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα) είναι το Χάος των Ορφικών, είναι το Ον του Παρμενίδη. Ο Λόγος είναι η Απόλυτη Πραγματικότητα. Φέρνει Μέσα του την Αιτία της Ύπαρξής του. Είναι η Ίδια η Ουσία της Πραγματικότητας κι Εμπεριέχει Κάθε Αιτία, Ουσία και Περιεχόμενο Ύπαρξης, Εξέλιξης και Εκπλήρωσης… Όλα εξ’ αρχής και για Πάντα, Ταυτόχρονα. Είναι Αιώνιος, Σταθερός, Ουσία και Νόμος Ύπαρξης, Υπάρχει Πάντα σαν Αιώνια Παρουσία, δεν Δημιουργήθηκε, δεν Αλλοιώνεται, δεν Φθείρεται. Είναι το Σταθερό Υπόβαθρο Όλων των φαινομένων. Η Ενότητα Πίσω από την Κίνηση και την Ποικιλία των φαινομένων που εμφανίζονται.
Ο Λόγος είναι επίσης η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας (Αυτού που Υπάρχει). Έχει έτσι την «έννοια» της Συνειδητής Λογικής Αντίληψης της Πραγματικότητας. Με αυτή την έννοια αποτελεί την Ουσία των Όντων, τη συνειδητή ουσία μέσα σε κάθε ον. Ο Λόγος μέσα στα όντα Υπερβαίνει με αυτή την έννοια την κοινή λογική, και την αντίληψη των όντων, την ανθρώπινη διανόηση.
Και φυσικά ο Λόγος μόνο εν μέρει ταυτίζεται με την σκέψη-έννοια-φώνημα της γλώσσας.
Με λίγα λόγια ο Λόγος έχει πολλές «έννοιες» και δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση με τις διάφορες χρήσεις της λέξης.
Ο Λόγος Ταυτίζεται με το Φως της Αντίληψης, με το Φως που Φανερώνει, με το Μεταφυσικό Πυρ, τη Φωτιά (στη μεταφυσική έννοιά της) – κι όχι με το υλικό πυρ, την υλική φωτιά, ένα κοσμικό στοιχείο. Όμως, το να Ενοικήσουμε στο Λόγο (στον Κοινό Λόγο, τον Παγκόσμιο Λόγο), ή να Ανυψωθούμε στο Λόγο και να Αντιλαμβανόμαστε την Αιώνια Πραγματικότητα, την Μία Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει Όλα, είναι εξαιρετικά δύσκολο για ατελή όντα όπως ο άνθρωπος. Τα όντα έχουν ατελή αντίληψη. Δεν βλέπουν την Αιώνια Πραγματικότητα του Λόγου πίσω από τα φαινόμενα αλλά παραμένουν στο χώρο της ατελούς αντίληψης, βλέποντας μόνο τις επιφανειακές κινήσεις των αντιθέτων, που λειτουργούν με Υπόβαθρο και Φόντο τον Αιώνιο Λόγο.
Το συνηθισμένο ον, ο ιδιαίτερος λόγος των ανθρώπων αντιλαμβάνεται το Λόγο σαν Είναι, σαν ύπαρξη, σαν αντίθετα. Και κάθε ον, κάθε φαινόμενο, δεν είναι παρά μια διαλεκτική σύνθεση αντιθέτων, που η διαμάχη τους καθοδηγεί την εξέλιξη προς μια ολοκλήρωση, σύμφωνα πάντα με τον νόμο της φύσης τους, της πραγματικής ουσίας τους, που είναι ο Λόγος. Όλα ξεκινούν από την Ενότητα του Λόγου, διατρέχουν τον κόσμο της φαινομενικότητας και ξαναγυρίζουν στην ενότητα του Λόγου. Προφανώς όμως εδώ δεν πρόκειται και δεν μιλάμε για μια πραγματική δημιουργία αλλά μόνο για το πώς αντιλαμβάνεται η σχετική αντίληψη των ανθρώπων την Αιωνιότητα του Λόγου, σαν ένα κοσμικό θέαμα, μια ροή φαινομένων. Έτσι η φράση «τα πάντα ρει» δεν αναφέρεται στο Λόγο, αλλά σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε (οι άνθρωποι), στον ονειρικό κόσμο που βιώνουμε.
Είναι φανερό ότι ο κόσμος της ροής των φαινομένων δεν είναι ο Πραγματικός Κόσμος αλλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς από το Πραγματικό. Ο Μόνος Κόσμος που Υπάρχει είναι ο Κόσμος του Λόγου. Η Αντίληψη όμως είναι δύο ειδών. Η πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας (του Λόγου) και η ατελής αντίληψη των ανθρώπων που βλέπει την Αιώνια Πραγματικότητα σαν μια ροή φαινομένων, σαν μια διαλεκτική σύμπλεξη αντιθέτων που ακολουθεί κυκλική πορεία, σε μια αιώνια επαναστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου