Σχέσεις αγάπης ή σχέσεις ανάγκης;

Πόσες φορές παραμείναμε φίλοι με ανθρώπους που δεν είχαμε τίποτα κοινό πέρα από το να περνάμε το χρόνο μας μαζί τους; Που δεν ακούγαμε την ίδια μουσική, που δεν αγαπούσαμε το διάβασμα εξίσου, που ο ένας έβλεπε Δύση και ο άλλος Ανατολή;

Περνάμε χρόνια με ανθρώπους που γνωρίσαμε πολλά χρόνια πριν, με ανθρώπους που ίσως και να μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Οι πορείες μας ωστόσο δεν είχαν καμία κοινή τροχιά, εκτός από μία. Το να περνάμε χρόνο μαζί. Στην πορεία, επειδή η σχέση αυτή δεν στηρίζεται σε καμία αυθεντικότητα και σε καμία πνευματική σύνδεση, αρχίζουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Το πρόβλημα στις περισσότερες σχέσεις είναι πως λείπει ο ποιοτικός χρόνος. Δηλαδή, ο κοινός νους.

Γιατί όμως δυσκολευόμαστε να φύγουμε από αυτές τις σχέσεις; Γιατί δυσκολευόμαστε να βάλουμε νέους ανθρώπους στη ζωή μας; Εδώ, έρχεται το ζήτημα του φόβου της μοναξιάς και η ανάγκη της αποδοχής. Είναι στη φύση μας η ανάγκη να νιώσουμε πως κάπου ανήκουμε. Όταν δεν γνωρίζουμε όμως τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να βρούμε τη θέση μας μέσα στον κόσμο.

Το να μην γνωρίζεις ποια είναι η θέση σου μέσα στον κόσμο, προκαλεί τον φόβο της μοναξιάς. Δεν θες να είσαι μόνος σου, δεν νιώθεις άνετα με την μοναξιά, δεν ξέρεις τι να την κάνεις. Προτιμάς λοιπόν να είσαι με τους ανθρώπους που νιώθεις άνετα και ας μην έχετε τίποτα κοινό. Ο χρόνος περνάει άσκοπα και δεν καταλαβαίνεις πως γίνεται άνθρωποι που ενίοτε θαυμάζεις, να καταπιάνονται με τόσα πολλά, να τα προλαβαίνουν όλα.

Ένας ακόμα λόγος που παραμένουμε με ανθρώπους που δεν έχουμε τίποτα κοινό, είναι γιατί μας είναι πιο εύκολο να νιώσουμε συμβουλάτορες απέναντι στον τρόπο ζωής τους. Διαφωνώντας για τον τρόπο που ζει ο άλλος και προσπαθώντας να «του βάλουμε μυαλό», αφήνουμε στην άκρη δικά μας κενά, δικά μας προβλήματα, δικές μας ανασφάλειες και αδυναμίες.

Ο πιο βασικός λόγος που οι σχέσεις μας είναι σχέσεις ανάγκης και όχι σχέσεις αγάπης, είναι ότι στρεφόμαστε στην εξωστρέφεια, πριν περάσουμε από το στάδιο της εσωστρέφειας. Πριν αναρωτηθούμε δηλαδή, μέσα στο διάστημα που βρισκόμαστε μόνοι, πώς μας αρέσει να περνάμε τον χρόνο μας.

Ωστόσο, επειδή πάντα ακούμε τη φράση «κάνε αυτά που αγαπάς», αλλά δεν έχουμε βρει ποια είναι αυτά που αγαπάμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο της «περιέργειας». Να αναρωτηθούμε δηλαδή, γράφοντας σε ένα χαρτί, δέκα πράγματα για τα οποία είμαστε περίεργοι. Μέσα σε αυτά τα δέκα πράγματα βρίσκεται και η απάντηση στην ερώτηση «Τι αγαπώ».

Για να δημιουργήσουμε σχέσεις αγάπης και ουσιαστικής φιλίας, αρκεί να βγάλουμε από τη μέση τις προβολές, τις αυταπάτες και την επιθυμία. Όχι, δεν είναι όλοι αυτό που περιμένεις από εκείνους να είναι. Ούτε να δικαιολογείς συμπεριφορές χρειάζεται, ούτε να εμμένεις στην ανάγκη σου να εξηγήσεις γιατί ο κάθε άνθρωπος φέρεται όπως φέρεται.

Το μόνο που μπορείς και συχνά σου διαφεύγει, είναι να δεις πώς νιώθεις εσύ μέσα στην κάθε σχέση. Τι προκαλεί στον δικό σου ψυχισμό. Η ουσιαστική φιλία έχει μέσα της εξέλιξη. Σε πάει ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό σου. Η ουσιαστική φιλία έχει μέσα της συμπόρευση, ανιδιοτέλεια και ποτέ κακοπροαίρετη κριτική.

Με τους ανθρώπους που είναι λιμάνια σου, τίποτα δεν είναι δύσκολο και δίπλα τους ανθίζεις. Με τους ανθρώπους που είναι κόμβοι, τίποτα δεν είναι εύκολο και δίπλα τους μαραίνεσαι. Είναι τόσο απλό, μα τόσο αχώνευτο. Γιατί αν το αποδεχτείς, είναι σαν να παραδέχεσαι την εξαπάτηση.